V wojna austriacko-turecka

Wojna austriacko-turecka 1683-1699 Wojny austriacko-tureckie
Powrót spod Wiednia
Czas	1683-1699
Terytorium	Bałkany, Austria
Wynik	Zwycięstwo Ligi antytureckiej
Strony konfliktu Turcja Chanat Krymski Austria Święte Cesarstwo Rzymskie Narodu Niemieckiego Rzeczpospolita Toskania Dowódcy Kara Mustafa Karol V Leopold, Jan III Sobieski Siły nieznane nieznane Straty nieznane nieznane

V wojna austriacko-turecka – wojna toczona w latach 1683-1699 pomiędzy Świętą Ligą (od 1684), złożoną z Austrii, Polski, Wenecji, Rosji (od 1686) i Państwem Kościelnym a imperium osmańskim.

Przyczyny

• Köprülowie i będący pod ich wpływem sułan Mehmed IV uznali wojnę zaradczy na rozładowanie napięcia w państwie, dostarczenie łupu wojennego i zapełnienie zdobyczami pustego skarbca. Taki cel wymagał wzmocnienia i modernizacji armii oraz floty. Zadanie to zostało zrealizowane przez Ahmeda Köprülü. Odrodzona armia turecka zyskała równocześnie zaplecze gospodarcze w postaci rozbudowania wielu dawnych zakładów zbrojeniowych i stworzenia nowych. Reformy wojskowe dały więc Turkom zastrzyk sił, który pchnął ją ku nowym wojnom zaborczym.
• Udane agresje:
  • na Republikę Wenecji (zdobycie Krety w 1669),
  • Rzeczpospolitą Obojga Narodów (podbój Podola i Zachodniej Ukrainy w roku 1672)
  • czy Rosję (uzyskanie kontroli nad południową Ukrainą w 1681 roku).
• Poparcie przez Turcję powstania Thökölyego (1672-1685).
• Sojusz Rzeczypospolitej z Habsburgami austriackimi z 31 marca 1683 roku.

Przebieg

Po udanej odsieczy Wiednia w 1683, Austria, Polska z Litwą, Państwo Kościelne i Wenecja utworzyły koalicję antyturecką zwaną „świętą ligą”.

Front czarnomorski

Po podpisaniu pokoju Grzymułtowskiego, do koalicji dołączyła też Rosja. Skierowała ona swoje główne siły na Chanat Krymski i port Azow, ale wyprawy kniazia Golicyna z lat 1687-1689 zakończyły się klęską. Rosja zanotowała sukcesy na swoim froncie dopiero od czasu panowania cara Piotra Wielkiego. Wojska rosyjskie w 1695 roku oblegali bezskutecznie Azow od 9 lipca do 9 października. Carat nie poddał się i rok później zdobył port nad Morzem Azowskim.

Front podolski

Jan III Sobieski walczył z wojskami tatarsko-tureckimi w Mołdawii w latach 1686 i 1691, by uzyskać księstwo dziedziczne dla swych rodów. Skończyło się to zupełnym niepowodzeniem. Jednym z ostatnich zwycięstw oręża polskiego był triumf hetmana Jabłonowskiego w bitwie pod Uścieczkiem w roku 1694. Ostatnia polska kampania tej wojny to zwycięstwo hetmana polnego koronnego Feliksa Kazimierza Potockiego w bitwie pod Podhajcami nad armią tatarską.

Front węgierski

Natomiast wojska cesarskie, pod wodzą wybitnych dowódców jak książęta Eugeniusz Sabaudzki i Ludwik Wilhelm Badeński, odnieśli wielkie sukcesy jak zdobycie Budy w 1686 roku i zwycięstwo pod Mohaczem w roku następnym. Sejm węgierski w Preszburgu w 1687 roku przyznał dziedziczne prawo Habsburgów do swej korony. 9 grudnia arcyksiążę Józef I Habsburg został koronowany królem Węgier. Rok 1688 przyniósł ważne wydarzenie dla narodów bałkańskich. Armia austriacka po 167 latach tureckiej okupacji wyzwoliła Belgrad. Po obaleniu Michała Apafy II, Austriacy uzależnili od siebie Siedmiogród, który dotychczas był lennem tureckim. W 1691 roku odniesiono wiktorię pod Slankamenem. Toczona na lądzie bitwa pod Zentą z 1697 roku stała się punktem zwrotnym całej wojny. Złamała siłę wojsk muzułmańskiego mocarstwa.

Front morski

Wenecja skupiła swe wszystkie siły w walce na statkach. Spotkała się ze swym wrogiem walcząc pod Karaburun. Pięć lat później i w 1697, nierozstrzygnięte pozostała pierwsza bitwa morska pod Andros. Wenecja i Papiestwo nie poddały się i dopadły wroga pod Lemnos, ponownie pod Andros i pod wyspą Eubeą w roku 1697. Jedną z ostatnich potyczek tej wojny jest ta stoczona pod Samotraką, lecz żadna strona jej nie wygrała.

Powstania

W 1689 roku w Kosowie powstali do walki Albańczycy kierowani przez Turka Segena-paszę. Pod koniec XVII wieku porwali za broń Bułgarzy.

Skutki

• Koalicja, bez Rosji, pod wodzą zwycięskich Habsburgów, podpisała 26 stycznia 1699 Pokój w Karłowicach. Oprócz oczywistych zmian terytorialnych jakie za sobą niósł owy traktat, kończył 255 lat wojen w których po jednej stronie uczestniczyła Rzeczpospolita, a po drugiej Imperium Osmańskie, którego potęga budziła niepokój w Europie od XV wieku. Zapoczątkował też w XVIII w. przyjazne stosunki obu państw w obliczu wzrostu po III wojnie północnej potęgi Austrii, Imperium Rosyjskiego i Prus.
• Carat Rosyjski podpisał osobny traktat rok później, w samym Stambule.

Bibliografia

• Zbigniew Wójcik, Historia powszechna XVI-XVII wieku, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1968, s. 441, 460-463.