6 Dywizjon Samochodowy
| |
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | |
| Tradycje | |
| Święto | |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Rodzaj wojsk | |
6 Dywizjon Samochodowy (6 dsam) – pododdział wojsk samochodowych Wojska Polskiego II RP.
Formowanie i zmiany organizacyjne
[edytuj | edytuj kod]Pierwsze jednostki samochodowe powstały samorzutnie w pierwszych dniach listopada 1918. We Lwowie sformowana została Komenda Automobilowa. Wykorzystywano sprzęt i materiały pozostawione przez wojska okupacyjne[1]. Organizatorami jednostki byli między innymi: dowódca Wojsk Samochodowych OGen. Lwów mjr. Włodzimierz Osorja Bukowski, kierownik warsztatów okręgowych mjr. inż. Władysław Floriański, dowódca kolumny zapasowej por. Walerian Skorupski, referent samochodowy por. Jan Kuźniar, starszy majster wojskowy Józef Kuziłek, majster warsztatowy sierż. Julian Leśków[2].
Latem 1921 dywizjon stacjonował we Lwowie. W strukturze dyonu występowała między innymi Kolumna Szkolna Samochodów Pancernych. Jesienią 1925 roku kolumna została wyłączona ze składu wojsk samochodowych, podporządkowana dowódcy 14 Pułku Ułanów Jazłowieckich i przemianowana na 4 Szwadron Samochodów Pancernych.
Wiosną 1934 roku jednostka została przeformowana w 6 Batalion Czołgów i Samochodów Pancernych. W skład nowego oddziału zostały włączone dwie kompanie czołgów i jedna kompania szkolna z byłego 3 Pułku Pancernego. W 1935 roku 6 Batalion Czołgów i Samochodów Pancernych został przeformowany w 6 Batalion Pancerny.
19 maja 1927 roku Minister Spraw Wojskowych marszałek Polski Józef Piłsudski ustalił i zatwierdził dzień 8 sierpnia, jako datę święta pułkowego[4].
Kadra
[edytuj | edytuj kod]
- Dowódcy dywizjonu i komendanci kadry
- ppłk Roman Misiągiewicz (1923)
- mjr sam. inż. Władysław Marian Kohmann-Floriański (p.o. od I 1925[7])
- mjr sam. / ppłk sam. Władysław Damski (30 XII 1925[8] - XI 1935 → komendant PKU Miechów)
- Zastępcy dowódcy
- mjr sam. inż. Władysław Marian Kohmann-Floriański (do I 1925)
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Madeyski 1928 ↓, s. 1157.
- ↑ Rudzki, Kulesza i Jeszka 1928 ↓, s. 1206.
- ↑ Rudzki, Kulesza i Jeszka 1928 ↓, s. 1207.
- ↑ Dz. Rozk. MSWojsk. Nr 16 z 19 maja 1927 roku, poz. 174.
- ↑ Rudzki, Kulesza i Jeszka 1928 ↓, s. 1254.
- ↑ Rudzki, Kulesza i Jeszka 1928 ↓, s. 1208.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 30 stycznia 1925 roku, s. 48.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 139 z 30 grudnia 1925 roku, s. 754.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Zygmunt Madeyski. Wojska samochodowe. (Szkic historyczny).. „Przegląd Wojskowo-Techniczny. Broń Pancerna”. 4 (6), s. 1157-1162, 1928. Warszawa: Drukarnia Ministerstwa Spraw Wojskowych; Dowództwo Saperów; Dowództwo Broni Pancernych; Dowództwo Wojsk Łączności.
- Piotr Rudzki, Jerzy Kulesza, Józef Jeszka. Krótki rys historyczny powstania i pracy formacyj samochodowych. „Przegląd Wojskowo-Techniczny. Broń Pancerna.”. 4 (6), s. 1193-1246, 1928. Warszawa: Drukarnia Ministerstwa Spraw Wojskowych; Dowództwo Saperów; Dowództwo Broni Pancernych; Dowództwo Wojsk Łączności.
- Janusz Magnuski, Samochody pancerne Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa: Wydawnictwo WiS, 1993, ISBN 83-86028-00-9, OCLC 834071453.