Hanna Suchocka

Hanna Suchocka

Ilustracja
Data i miejsce urodzenia	3 kwietnia 1946 Pleszew
Prezes Rady Ministrów
Okres	od 10 lipca 1992 do 18 października 1993
Przynależność polityczna	Unia Demokratyczna
Poprzednik	Waldemar Pawlak
Następca	Waldemar Pawlak
Minister sprawiedliwości, Prokurator Generalny
Okres	od 31 października 1997 do 8 czerwca 2000
Przynależność polityczna	Unia Wolności
Poprzednik	Leszek Kubicki
Następca	Lech Kaczyński
Poseł III kadencji Sejmu
Okres	od 20 października 1997 do 18 października 2001
Przynależność polityczna	Unia Wolności
Ambasador RP przy Stolicy Apostolskiej
Okres	od 2001
Poprzednik	Stefan Frankiewicz
Odznaczenia

{{Polityk infobox}} Nieoczekiwana grafika: "grafika".

Hanna Suchocka (ur. 3 kwietnia 1946 w Pleszewie) – polska polityk, radca prawny, nauczyciel akademicki, w latach 1992–1993 premier Polski (pierwsza w historii Polski kobieta pełniąca tę funkcję), minister sprawiedliwości w rządzie Jerzego Buzka, ambasador Polski przy Stolicy Apostolskiej oraz Zakonie Maltańskim, poseł na Sejm PRL VIII kadencji i na Sejm X, I, II i III kadencji.

Wykształcenie i praca zawodowa

Ukończyła w 1968 studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, na tej uczelni uzyskała stopień doktora nauk prawnych. Pracowała jako nauczyciel akademicki, m.in. na KUL, a także w Instytucie Nauk Prawnych PAN.

Działalność polityczna w PRL

Od 1968 należała do Stronnictwa Demokratycznego, z jego ramienia została posłanką na Sejm PRL VIII kadencji (była posłem w latach 1980–1985). Wraz z m.in. Dorotą Simonides i Janem Janowskim znalazła się w 1982 w gronie posłów SD głosujących przeciwko delegalizacji "Solidarności". Pod koniec kadencji pozostawała posłanką bezpartyjną.

Działalność w III RP

W latach 1989–2001 sprawowała mandat posła na Sejm kolejno: w X kadencji – z ramienia Komitetu Obywatelskiego, w I i II kadencji z listy Unii Demokratycznej, a w III kadencji z listy Unii Wolności. W 2001 nie ubiegała się o reelekcję. W okresie II kadencji zasiadała w Komisji Konstytucyjnej Zgromadzenia Narodowego.

W wyborach prezydenckich w 1990 poparła Tadeusza Mazowieckiego, od 1991 należała do Unii Demokratycznej i – po zjednoczeniu z KLD w 1994 – do Unii Wolności. Wraz z m.in. Tadeuszem Mazowieckim reprezentowała tzw. chadeckie skrzydło tej partii.

Premier

10 lipca 1992 uzyskała poparcie Sejmu, obejmując urząd Prezesa Rady Ministrów, następnego dnia Sejm powołał jej koalicyjny rząd, który tworzyło siedem partii o charakterze centrowym i prawicowym. Jej gabinet uzyskał również poparcie m.in. posłów NSZZ "Solidarność" i Mniejszości Niemieckiej.

Rząd został odwołany (przewagą jednego głosu) 28 maja 1993 w wyniku tzw. niekonstruktywnego wotum nieufności zgłoszonego przez Alojzego Pietrzyka z NSZZ "S". Funkcję premiera technicznego sprawowała do października 1993.

Rząd Jerzego Buzka

W 1997 w rządzie Jerzego Buzka z rekomendacji Unii Wolności objęła stanowisko ministra sprawiedliwości i prokuratora generalnego. Jej kandydatura wzbudziła kontrowersje wśród części działaczy współtworzącego AWS Porozumienia Centrum, gdyż w sierpniu 1997 jej rząd został oskarżony przez Zbigniewa Siemiątkowskiego o tolerowanie rzekomej inwigilacji opozycyjnych partii politycznych.

W 1999 była kandydatką rządu na funkcję sekretarza generalnego Rady Europy (nie została poparta przez frakcję socjaldemokratów, w tym posłów SLD). Po rozpadzie koalicji w 2000 podała się do dymisji z funkcji ministra.

Ambasador

Od 2001 zajmuje stanowisko ambasadora RP przy Stolicy Apostolskiej. Jest także ambasadorem Rzeczypospolitej Polskiej przy Zakonie Maltańskim.

Odznaczenia i wyróżnienia

• 18 października 2004 odznaczona Wielkim Krzyżem Orderu Błogosławionego Piusa IX.
• W 1992 otrzymała tytuł "Człowiek Roku tygodnika Wprost".
• W październiku 1997 została honorowym obywatelem Grodziska Wielkopolskiego.

Źródła

• Strona sejmowa posła III kadencji. [dostęp 3 lutego 2010].