Drohobycz
49°21′N 23°30′E/49,350000 23,500000
| |||||
| |||||
| Państwo | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Obwód | |||||
| Prawa miejskie |
1392 | ||||
| Burmistrz |
Taras Kuczma | ||||
| Powierzchnia |
44,5 km² | ||||
| Populacja (2015) • liczba ludności • gęstość |
| ||||
| Nr kierunkowy |
+380 3244 | ||||
| Kod pocztowy |
82100 | ||||
| Tablice rejestracyjne |
(UA) BC | ||||
Położenie na mapie obwodu lwowskiego  | |||||
Położenie na mapie Ukrainy  | |||||
| 49°21′N 23°30′E/49,350000 23,500000
| |||||
| Strona internetowa | |||||
Drohobycz (ukr. Дрогобич, jid. דראָהאָביטש) – miasto rejonowe na Ukrainie, w obwodzie lwowskim, nad Tyśmienicą w Beskidach Brzeżnych. Liczy ponad 77 tysięcy mieszkańców (2001)[1].
Miasto królewskie lokowane w 1392 roku położone było w XVI wieku w województwie ruskim[2].
Historia
Powstanie miasta jest ściśle związane z jego położeniem na tzw. szlaku solnym i wydobyciem soli w okolicach. Pierwsze wzmianki o grodzie pochodzą z czasów Rusi Kijowskiej. Po przyłączeniu przez Kazimierza Wielkiego Rusi Czerwonej do Królestwa Polskiego, miasto przeżyło pierwszy okres dynamicznego rozwoju. Żupy solne przeszły na własność królewską i były dzierżawione przybyszom z całej Europy, m.in. z Włoch.
Kazimierz Wielki przyczynił się do powstania w Drohobyczu parafii rzymskokatolickiej, a w 1340 roku nadał miastu herb przedstawiający 9 topek solnych (tradycyjna miara soli) na granatowej tarczy, nad którą widniała korona królewska. W 1392 r. król Władysław II Jagiełło ufundował istniejący do dziś kościół farny, a w 1422 r. nadał miastu prawa magdeburskie. Przywileje miejskie były później wielokrotnie potwierdzane, m.in. przez Kazimierza IV Jagiellończyka w 1460 i Aleksandra I Jagiellończyka w 1506 roku.
Obwarowania miejskie składały się z wałów i bram: Zamkowej, Lwowskiej, Węgierskiej i Żydowskiej. Fortyfikacje z wałami i fosami otaczały od czasów króla Zygmunta I również kościół, a dzwonnica pełniła funkcję bramy. Ufortyfikowany był także cmentarz kościelny.
W 1498 roku, w wyniku najazdu turecko-tatarskiego, znaczna część miasta została zniszczona. W 1616 roku starosta królewski zezwolił Żydom na osiedlenie się na przedmieściach miasta. Podczas wojen kozackich w XVII wieku miasto było niszczone. W 1648 roku Kozacy dokonali rzezi mieszkańców w kościele farnym, po którym to wydarzeniu zamurowano wejście do świątyni, przez które wdarli się najeźdźcy. Miasto posiadało zamek starostów królewskich składający się z co najmniej dwóch budynków.
Po pierwszym rozbiorze Polski (1772) wcielone do monarchii Habsburgów, pozostawało w jej składzie na terytorium kraju koronnego Galicji do upadku Austro-Węgier (1918). Drohobycz, pozostający ważnym centrum handlowym, pomimo nadania praw miejskich i licznych przywilejów królewskich (m.in. zwolnienie od czynszów miejskich i zezwolenie na pobór myta mostowego) nie rozwinął się jednak w większy ośrodek, aż do końca XIX wieku, gdy odkryto w pobliżu złoża ropy naftowej.
Od 1 listopada 1918 do maja 1919 pod administracją Zachodnioukraińskiej Republiki Ludowej, następnie do 14 marca 1923 pod tymczasową polską administracją, zatwierdzoną przez paryską konferencję pokojową 25 czerwca 1919. Suwerenność Polski na terytorium Galicji Wschodniej Rada Ambasadorów uznała 15 marca 1923[3].
W maju 1919 roku oddziały Wojska Polskiego pod dowództwem gen. Wacława Iwaszkiewicza i Stanisława Maczka toczyły długotrwałe walki o miasto z oddziałami Ukraińskiej Armii Halickiej dowodzonymi przez gen. Mychajła Omelianowicza-Pawlenkę.
Od 15 marca 1923 do 16 sierpnia 1945 w granicach Polski, był siedzibą powiatu w woj. lwowskim. Przed wybuchem II wojny światowej w 1939 roku, liczył 39 tys. mieszkańców. Działało 5 rafinerii ropy naftowej. Na terenie miasta funkcjonował klub piłkarski Junak. W mieście były gimnazja im. Króla Władysława Jagiełły i im. Królowej Jadwigi. Obecnie w gmachach gimnazjalnych mieszczą się wydziały Państwowego Uniwersytetu Pedagogicznego im. Iwana Franki. Centralną ulicą miasta w okresie II Rzeczypospolitej była ul. Mickiewicza.
Po agresji ZSRR na Polskę 17 września 1939 okupowany przez Armię Czerwoną (do czerwca 1941) i anektowany przez ZSRR.
Po rozpoczęciu niemieckiej inwazji na ZSRR funkcjonariusze NKWD zamordowali w więzieniu przy ul. Stryjskiej co najmniej kilkaset osób (od 200 do 500–600). Pod zwałami trupów odnaleziono później jedynie kilku żywych więźniów[4]. Po rozpoczęciu niemieckiej okupacji w Drohobyczu i pod miastem odnajdywano jeszcze masowe groby ofiar NKWD[5][4]. Nie sposób jednak ustalić, czy spoczywały w nich ofiary masakry więziennej, czy też osoby zamordowane w latach 1939–1941[4]. Odkrycie ofiar NKWD wywołało trwający 4 dni pogrom Żydów, których oskarżono o sympatyzowanie z komunizmem. W trakcie pogromu zabito 47 osób[6]. W czasie II wojny światowej Niemcy utworzyli w Drohobyczu getto i wymordowali większość żydowskich mieszkańców miasta. Jedną z ofiar był Bruno Schulz.
Od czerwca 1941 do 1944 Drohobycz był pod okupacją III Rzeszy (od 1 sierpnia 1941 w Generalnym Gubernatorstwie).
6 sierpnia 1944 miasto zostało ponownie zajęte przez Armię Czerwoną[7]. Po konferencji jałtańskiej (4–11 lutego 1945) Tymczasowy Rząd Jedności Narodowej, wyłoniony w konsekwencji jej ustaleń, podpisał 16 sierpnia 1945 umowę z ZSRR, uznając nieco zmodyfikowaną linię Curzona za wschodnią granicę Polski, na podstawie porozumienia o granicy, zawartego pomiędzy PKWN i rządem ZSRR 27 lipca 1944. W konsekwencji umowy Drohobycz znalazł się w granicach ZSRR, na terytorium Ukraińskiej SRR, a jego polską ludność wysiedlono, głównie na Ziemie Zachodnie. Według spisu powszechnego z 1959 w mieście mieszkało 48 145 ludzi, w tym 70,1% Ukraińców, 22,6% Rosjan, 2,9% Polaków i 2,4% Żydów.
Od 1991 w granicach niepodległej Ukrainy.
W mieście stoi wybudowany w 2001 roku z inicjatywy samorządowych władz ukraińskich pomnik Stepana Bandery[8].
W Drohobyczu działa oddział Towarzystwa Kultury Polskiej Ziemi Lwowskiej[9]. Są plany powołania Domu Polskiego dla krzewienia polskiej kultury i tradycji.
Zabytki
.jpg)
.jpg)
- kościół pw. Wniebowzięcia Najświętszej Panny Marii, Krzyża Świętego i św. Bartłomieja z lat 1392–1445:
- renesansowy nagrobek Katarzyny Ramułtowej z 1572 r.
- freski z XVIII wieku
- dzwonnica kościelna z 1551 r. o charakterze obronnym
- obronny mur cmentarny
- dawny kościół karmelicki pw. św. Michała, obecnie cerkiew greckokatolicka Trójcy Przenajświętszej z 1690 r.
- budynki klasztorne, pokarmelickie, obecnie biura
- kościół pw. śś. Apostołów Piotra i Pawła, z 1828 r.
- Wielka Synagoga zbudowana w latach 1842–1865
- Synagoga przy ul. Mazepy 11 z końca XIX w.
- ratusz z 20-lecia, prawdopodobnie z reliktami z XVIII w.
- cerkiew pw. św. Jura, ul. Sołonyj Stawok 23a z przełomu XV i XVI wieku, w 2013 wpisana na listę UNESCO
- cerkiew drewniana Podwyższenia Krzyża, ul. Zwaryćka 7, z XVI wieku, z freskami z XVIII wieku
- dzielnica willowa przy ul. Franki i Szewczenki
- dom Brunona Schulza
- warzelnia soli
- katolicka kaplica „kolejowa” przy dworcu głównym
- rezydencja polskiego burmistrza i prezydenta miasta Drohobycz Rajmunda Jarosza
- „willa Bianki” – willa lekarza Zeemana przy przedwojennej ulicy Mickiewicza. Obecnie mieści się w niej Pałac Sztuki z niezwróconymi Polsce obrazami malarzy europejskich z XVIII – XX wieku, obrazami hrabiów Lanckorońskich oraz zachowanymi freskami Schulza. Budynek w przeszłości był m.in. siedzibą drohobyckiego „Sokoła” oraz towarzystwa strzelców-legionistów
- pałac Gartenbergów
- dom adwokata Herszderfera przy dawnej ulicy Sienkiewicza, z ogrodem, w którym zachowały się egzotyczne rośliny, jak magnolia chińska i drzewo octowe
- willa polskiego burmistrza Jana Niewiadomskiego, będąca przykładem wiedeńskiej secesji
- pomnik Adama Mickiewicza z 1894 roku ufundowany przez społeczność miasta z okazji 100 rocznicy insurekcji kościuszkowskiej
- cmentarz katolicki z zabytkowymi nagrobkami, do którego prowadzi brama zwieńczona herbem Galicji. Na cmentarzu spoczywają m.in. znani Polacy związani z Drohobyczem: burmistrzowie miasta Rajmund Jarosz i Jan Niewiadomski, lekarz Bronisław Kozłowski, Eugeniusz Kozłowski (założyciel w latach 90. towarzystwa skupiającego Polaków z Drohobycza i Truskawca). Znajduje tam także grób-pomnik powstańców styczniowych.
Sport
W mieście działał przed wojną polski klub sportowy Junak Drohobycz. Walczył w 1939 w barażach o I ligę, lecz zostały one zawieszone z powodu wybuchu wojny. W 2008 roku Junak Drohobycz został przez Polaków z Kresów reaktywowany i wznowił działalność.
Przynależność państwowa i administracyjna
- 1340–1772 – ziemia przemyska, województwo ruskie, Korona Królestwa Polskiego (od 1569 Rzeczpospolita Obojga Narodów),
- 1772–1918 – Galicja Wschodnia, Królestwo Galicji i Lodomerii, Cesarstwo Austriackie (od 1867 Austro-Węgry),
- 1 listopada 1918 – maj 1919 – administracja Zachodnioukraińskiej Republiki Ludowej
- maj 1919 – 15 marca 1923 – tymczasowa administracja Polski, zatwierdzona przez mocarstwa w czerwcu 1919. Od 23 grudnia 1920[10] w województwie lwowskim
- 15 marca 1923 – 16 sierpnia 1945 – województwo lwowskie, II Rzeczpospolita,
- 24 września 1939 – 1 lipca 1941 – okupacja Armii Czerwonej, aneksja przez ZSRR, administracyjnie obwód drohobycki USRR,
- 1 lipca 1941 – 6 sierpnia 1944 – okupacja Wehrmachtu, administracyjnie Landkreis Drohobycz Dystryktu Galicja Generalnego Gubernatorstwa,
- 6 sierpnia 1944 – 16 sierpnia 1945 okupacja Armii Czerwonej
- 16 sierpnia 1945 – 1991 w granicach ZSRR, na terytorium Ukraińskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej, administracyjnie do 1959 obwód drohobycki, w latach 1959–1991 obwód lwowski USRR w ramach ZSRR
- od 1991 – Ukraina, obwód lwowski.
Ciekawostki
- W Drohobyczu znajduje się „ulica trzech dat” – W czasach II RP była to ul. 11 Listopada, w czasach USRR była to ul. 17 Września, a obecnie w czasach Republiki Ukrainy ul. 22 Stycznia.
- Drohobycz jest jednym z nielicznych miast II RP, które nie zostało zniszczone podczas II wojny światowej.
Urodzeni oraz związani z Drohobyczem
- Honorowi obywatele
- Kazimierz Badeni (przed 1895)[11]
- Eustachy Stanisław Sanguszko (1897)[12]
- Michał Tokarzewski-Karaszewicz (1938)[13]
- Aleksander Bednarz – polski aktor teatralny, filmowy, telewizyjny i dubbingowy, reżyser teatralny
- Alojzy Bełza – polski legionista, uczestnik wojny polsko-bolszewickiej, żołnierz Armii Krajowej
- Elisabeth Bergner – austriacka aktorka
- Aleksander Roman Boroński – polski dowódca wojskowy, major artylerii Wojska Polskiego
- Andrzej Chciuk – polski pisarz, poeta i dziennikarz emigracyjny
- Tadeusz Chciuk-Celt – polski harcmistrz, biały kurier, cichociemny, kurier ZWZ, zastępca dyr. Sekcji Pol. RWE, ostatni prezes PSL na Uchodźstwie
- Władysława Chomsowa – polska działaczka społeczna i polityczna
- Wiktor Czermak – polski historyk, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego
- Bohdan Ostapowycz Czerwak – ukraiński współczesny polityk nacjonalistyczny
- Maciej Aleksy Dawidowski – polski instruktor harcerski, podporucznik Armii Krajowej, uczestnik „Akcji pod Arsenałem”
- Tadeusz Dąbrowski – polski krytyk literacki, badacz literatury polskiej, publicysta
- Iwan Franko – pisarz ukraiński
- Stanisław Gerstmann – polski psycholog, profesor Uniwersytetu Łódzkiego
- Leopold Gottlieb – polski malarz
- Maurycy Gottlieb – polski malarz żydowskiego pochodzenia
- Stanisław Nikodem Goździewski – lekarz pediatra, działacz społeczny, podpułkownik lekarz Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.
- Artur Grottger – polski malarz, malujący m.in. w pobliskiej Śniatynce i Wróblowicach, w majątku hr. Tarnowskich h. Leliwa
- Rajmund Jarosz – polski samorządowiec, burmistrz i prezydent Drohobycza, marszałek powiatu, właściciel Truskawca i Horyńca, prezes ZUP
- Dora Kacnelson – polska historyk, literaturoznawczyni i slawistka, badaczka dziejów Kresów Wschodnich i polskich zesłańców
- Zbigniew Kiedacz – polski dowódca wojskowy, podpułkownik dyplomowany kawalerii Wojska Polskiego II RP
- Jerzy Kotermak – polski pisarz, doktor medycyny, rektor Uniwersytetu Bolońskiego, profesor Akademii Krakowskiej
- Bronisław Kozłowski – polski lekarz
- Eugeniusz Kucharski – polski historyk, teoretyk literatury
- Kazimierz Kuriański – polski duchowny, werbista, Sługa Boży, męczennik za wiarę – zginął w obozie koncentracyjnym Gusen
- Marcin Laterna – polski pisarz, ksiądz jezuita, spowiednik królów Stefana Batorego i Zygmunta III Wazy, Sługa Boży, zginął za wiarę
- Juliusz Leo – polski samorządowiec, prezydent Krakowa w latach 1904–1918
- Wilhelm Leopolski – polski malarz
- Herman Lieberman – polski adwokat, działacz polityczny, publicysta
- Hermann Loebl – polski polityk, namiestnik Moraw, minister ds. Galicji
- Jerzy Łucki – polski bobsleista, żołnierz, olimpijczyk
- Stanisław Maciołowski – polski zarządca majątków ziemiańskich, porucznik rezerwy kawalerii WP, potomek rodziny malarzy Pochwalskich
- Stanisław Maczek – generał broni Wojska Polskiego
- Stefan Michnik – kapitan Ludowego Wojska Polskiego, oskarżany o zbrodnie stalinowskie, sędzia i adwokat, działacz komunistyczny
- Władysław Ossowski – polski Biały Kurier, zwany „Królem Kurierów”
- Ignacy Popiel – polski szachista, czołowy gracz Galicji
- Leon Reutt – burmistrz Drohobycza w II RP[14]
- Michał Rossler-Moczulski – polski mikrofotograf i makrofotograf naukowy
- Wilhelm Russ – polski fotograf; nestor fotografii polskiej
- Wacław Rzewuski – polski hrabia, hetman wielki koronny, kasztelan i wojewoda krakowski, pisarz
- Leszek Schneider – polski filolog, rusycysta, językoznawca
- Alfred Schreyer – polski skrzypek, śpiewak i działacz społ.-kul. pochodzenia żydowskiego. Ostatni żyjący uczeń Brunona Schulza. Mieszkał w Drohobyczu
- Bruno Schulz – polski pisarz żydowskiego pochodzenia
- Józef Sieradzki – polski historyk mediewista oraz XIX i XX wieku, pedagog[15].
- Kajetan Stefanowicz – polski artysta malarz, legionista, rotmistrz 1 Pułku Szwoleżerów, przedstawiciel lwowskiej secesji
- Władysław Stefkowski – żołnierz partyzantki antykomunistycznej
- Leon Sternbach – polski filolog klasyczny i bizantynista żydowskiego pochodzenia, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego
- Józef Szalay – polski wydawca pochodzenia węgierskiego, urzędnik galicyjski, uznawany za twórcę uzdrowiska w Szczawnicy
- Joachim Weingart – polski malarz
- Kazimierz Wierzyński – polski poeta, prozaik, eseista
- Stanisław Windakiewicz – polski naukowiec, historyk literatury polskiej, profesor
- Stepan Wytwycki – ukraiński adwokat i polityk, poseł na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej (1935–1939), prezydent URL na emigracji
- Florian Zając – polski ksiądz katolicki, „kapłan wyklęty”, więzień okresu PRL
- Marian Orczykowski – polski kapłan katolicki, zakonnik OFMCap
Miasta partnerskie
Pobliskie miejscowości
Przypisy
- ↑ Регіони України Та Їх Склад
- ↑ Zenon Guldon, Jacek Wijaczka, Skupiska i gminy żydowskie w Polsce do końca XVI wieku, w: Czasy Nowożytne, 21, 2008, s. 167.
- ↑ Tekst deklaracji opublikowany w: Dz.U. z 1923 r. nr 49, poz. 333
- ↑ a b c Zbrodnicza ewakuacja więzień i aresztów NKWD na Kresach Wschodnich II Rzeczypospolitej w czerwcu – lipcu 1941 roku. Materiały z sesji naukowej w 55. rocznicę ewakuacji więźniów NKWD w głąb ZSRR, Łódź 10 czerwca 1996 r, Warszawa: GKBZPNP-IPN, 1997, s. 125–126, ISBN 83-903356-6-2.
- ↑ Bogdan Musiał: Rozstrzelać elementy kontrrewolucyjne. Brutalizacja wojny niemiecko-sowieckiej latem 1941 roku. Warszawa: Stowarzyszenie Kulturalne Fronda, 2001, s. 115. ISBN 83-88747-40-1.
- ↑ Холокост на территории СССР: Энциклопедия, Red. I.A. Altman, Moskwa 2009, ISBN 978-5-8243-1296-6 s. 280
- ↑ ВОВ-60 – Сводки
- ↑ Semper Fidelis, „Pismo Towarzystwa Miłośników Lwowa i Kresów Południowo-Wschodnich”, styczeń–luty 2006, s. 17.
- ↑ Towarzystwo Kultury Polskiej Ziemi Lwowskiej
- ↑ Dz.U. z 1920 r. nr 117, poz. 768 – Ustawa z dnia 3 grudnia 1920 r. o tymczasowej organizacji władz administracyjnych II instancji (województw) na obszarze b. Królestwa Galicji i Lodomerji z W. Ks. Krakowskiem oraz na wchodzących w skład Rzeczypospolitej Polskiej obszarach Spisza i Orawy.
- ↑ Szematyzm na rok 1895. Lwów: 1895, s. 3.
- ↑ Kronika. „Nowa Reforma”, s. 2, Nr 252 z 5 listopada 1897.
- ↑ Gen. Karaszewicz-Tokarzewski obywatelem honorowym Drohobycza. „Gazeta Lwowska”, s. 3, Nr 265 z 22 listopada 1938.
- ↑ Starostowie odznaczeni za popieranie przysposobienia wojskowego
- ↑ Jerzy Wyrozumski: Sieradzki Józef (1900-1961). [W:] Polski Słownik Biograficzny. T. XXXVII. Kraków, 1996–1997, s. 247.
Bibliografia
Linki zewnętrzne
- Seminarium
- zdjęcia z Drohobycza
- Historia Żydów w Drohobyczu na portalu Wirtualny Sztetl
- III Międzynarodowy Festiwal Brunona Schulza – Drohobycz, maj 2008
- Drohobycz, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. II: Derenek – Gżack, Warszawa 1881, s. 150.
- Drohobyczer Zeitung
- Drohobycz: stary zdjęcia (1918-1939)
- Najlepsze stare zdjęcia drewnianej cerkwi św. Jura w Drohobyczu
- Sport w Drohobyczu (1926)
