Lioré et Olivier LeO H.135B3

Lioré et Olivier LeO H.135B3
	; LeO H.135B3 nr 6-6
	Dane podstawowe
Państwo	Francja
Producent	Lioré et Olivier
Typ	samolot amfibia
Konstrukcja	dwupłat o konstrukcja mieszanej, podwozie klasyczne – chowane w locie
Załoga	3 – 4
	Historia
Data oblotu	1926
Lata produkcji	1926 – ?
	Dane techniczne
Napęd	2 silniki rzędowe, 8-cylindrowe Hispano-Suiza 8ab
Moc	180 KM (132 kW) (każdy)
	Wymiary
Rozpiętość	16,00 m
Długość	11,95 m
Wysokość	4,45 m
Powierzchnia nośna	58,00 m²
	Masa
Własna	1700 kg
Startowa	2840 kg
	Osiągi
Prędkość maks.	160 km/h
Prędkość przelotowa	135 km/h
Prędkość wznoszenia	3,2 m/s
Pułap	3700 m
Zasięg	500 km
	Dane operacyjne
	Uzbrojenie
	nie posiadał
	Użytkownicy
	Francja, Polska
	Multimedia w Wikimedia Commons

Lioré et Olivier LeO H.135B3 – francuski samolot amfibia patrolowy i szkolny. Zaprojektowany i zbudowany w 1926 roku we Francji, w wytwórni lotniczej Lioré et Olivier Levallois-Perret, w Paryżu.

Historia

Konstrukcja LeO H.135B3 została oparta na konstrukcji łodzi latającej LeO H.13, oblatanej w 1922 roku. Układ samolotu z małymi modyfikacjami pozostawiono bez zmian, utrzymano także dwusilnikowy napęd. Samolot jako amfibia otrzymał podwozie wciągane w locie oraz podczas wodowania pod płat dolny. Tak zmodyfikowany samolot otrzymał nazwę LeO H.135B3. Symbol na końcu B3 oznaczał samolot bombowy trzymiejscowy.

Prototyp LeO H.135B3 oblatano w 1926 roku. Próby w locie zakończyły się pomyślnie i w połowie tego samego roku uruchomiono produkcję małej serii tych samolotów.

Samolot LeO H.135B3 miał kadłub o konstrukcji drewnianej, łodziowy, płaskodenny z redanem. Pokrycie kadłuba stanowiła w całości sklejka. W przedniej górnej części kadłuba znajdowało się stanowisko do zamontowania obrotnicy ruchomego karabinu maszynowego. W środku kadłuba do jego górnej części zamocowany był płat dolny. Do niego za pomocą słupków z rur duralowych przytwierdzono płat górny, przy czym komorę płatów usztywniono cięgami stalowymi. W kadłubie, na wysokości komory płatów znajdowała się odkryta kabina załogi, w której obok siebie rozmieszczone były siedzenia – z lewej pilota, z prawej strony obserwatora, a przed nimi siedzenie strzelca pokładowego obsługującego przedni karabin maszynowy. W razie potrzeby obserwator mógł obsługiwać ruchomy karabin maszynowy na obrotnicy na tylnym stanowisku za kabiną. Tył kadłuba przechodził w usterzenie pionowe, do którego przytwierdzono usterzenie poziome wsparte zestrzałami. Usterzenie dzielące się na stateczniki i stery, miało konstrukcję drewnianą i pokrycie płócienne, poza statecznikiem pionowym krytym skleją. Płaty były trójdzielne, dwudźwigarowe, drewniane, kryte płótnem. Lotki umieszczono na obu płatach. Pod płatem dolnym zamocowano dwa pływaki ustateczniające. Podwozie, którego golenie przymocowano do obu ścian kadłuba, było podczas lotu, wodowania, pływania w wodzie oraz startu z niej podciągane pod płat dolny, gdzie pozostawało w położeniu skośnym. Na lądzie samolot mógł lądować bezpiecznie z opuszczonym podwoziem. Pod płatem górnym na kozłach z rur stalowych zamocowano blisko kadłuba dwa silniki rzędowe ze śmigłami ciągnącymi. Chłodnicę cieczy usytuowano nad silnikami, a zbiornik paliwa o pojemności 400 litrów w środkowej części górnego płata.

Użycie w lotnictwie polskim

Rząd polski w ramach pożyczki przyznanej przez Francję na modernizację i zakup sprzętu lotniczego otrzymaną w 1926 roku zakupił i przekazał dla Morskiego Dywizjonu Lotniczego (MDL) w Pucku 7 samolotów LeO H.135B3. Otrzymały one numery boczne od 1 do 7 malowane na kadłubie, a później zmienione zaś na numery od 6.1 do 6.7 namalowane z przodu kadłuba. W latach 1927–1934 samoloty LeO H.135B3 były używane do szkolenia załóg, patrolowania wód przybrzeżnych oraz terenów położonych nad wodami, a także do lotów nad lądem. LeO H.135B3 latały do Poznania, Bydgoszczy, Torunia i Grudziądza. W lecie 1929 roku klucz samolotów LeO H.135B3 odbył grupowy przelot z oficjalną wizytą do Kopenhagi.

W latach w 1927–1929 w Morskim Dywizjonie Lotniczym eksploatowano 7 samolotów LeO H.135B3, w 1930 – 6, w 1931 – 4 oraz w latach 1932–1934 – 2 samoloty. W 1934 roku ostatni latający egzemplarz samolotu LeO H.135B3 o numerze bocznym 6.4 wykorzystano do filmowania samolotów w locie za pomocą kamery zamontowanej na przednim stanowisku strzeleckim.

Opis techniczny

Samolot LeO H.135B3 był trzy- lub czteromiejscowym patrolowym lub szkolnym samolotem-amfibią, dwupłatem o konstrukcji mieszanej, podwozie klasyczne podciągane w locie pod dolny płat. Napęd: 2 silniki 8-cylindrowe Hispano-Suiza 8ab, śmigło ciągnące, dwułopatowe. W lotnictwie polskim samolot nie miał uzbrojenia.

Bibliografia

Andrzej Morgała: Samoloty w polskim lotnictwie morskim. Warszawa: Wydawnictwo Komunikacji i Łączności, 1985, s. 137-139. ISBN 83-206-0478-8.

[:1-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o ^p ^q ^r ^s ^t ^u ^v ^w ^x ^y ^z ^aa ^ab ^ac ^ad ^ae ^af ^ag ^ah ^ai ^aj ^ak ^al ^am ^an ^ao ^ap ^aq ^ar ^as ^at ^au ^av ^aw ^ax ^ay ^az ^ba ^bb ^bc ^bd ^be ^bf ^bg ^bh ^bi ^bj ^bk ^bl ^bm ^bn ^bo ^bp ^bq ^br ^bs ^bt ^bu ^bv ^bw ^bx ^by ^bz ^ca ^cb ^cc ^cd ^ce ^cf ^cg ^ch ^ci ^cj ^ck ^cl ^cm ^cn ^co ^cp ^cq ^cr ^cs ^ct ^cu obcej produkcji lub konstrukcji, używane przez Wojsko Polskie

[A]

Myśliwskie	Albatros D.II^[A] Albatros D.III^[A] Albatros D.III (Oef)^[A] Albatros D.V^[A] Ansaldo A.1 Balilla^[A] Ansaldo SVA.5^[A] Blériot-SPAD S.51^[A] Blériot-SPAD S.61^[A] Bristol F.2 Fighter^[A] Fokker D.VII^[A] Fokker D.VIII^[A] Halberstadt C.V^[A] Halberstadt CL.II^[A] Halberstadt CL.IV^[A] Hannover CL.II^[A] Hannover CL.V^[A] Martinsyde F.4^[A] Nieuport 16^[A] Nieuport 17^[A] Nieuport 23^[A] Nieuport 24^[A] Nieuport 27^[A] Pfalz D.XII^[A] PWS-A^[A] PWS-10 PZL P.7 PZL P.11 RAF S.E.5^[A] Sopwith Camel^[A] Sopwith Dolphin^[A] SPAD S.VII^[A] SPAD S.XIII^[A] Wibault 70^[A]
Bombowe	Airco DH.9^[A] Albatros C.X^[A] Albatros C.XII^[A] Breguet 14^[A] Breguet 19^[A] Farman F-68 Goliath^[A] Fokker F.VII^[A] Friedrichshafen G.III^[A] Gotha G.IV^[A] PZL.23 Karaś PZL.37 Łoś Rumpler C.I^[A] LWS-6 Żubr
Samoloty rozpoznawcze i łącznikowe (towarzyszące)	AEG C.IV^[A] Albatros B.II^[A] Albatros C.I^[A] Albatros C.III^[A] Albatros C.V^[A] Albatros C.VII^[A] Albatros C.X^[A] Albatros C.XII^[A] Albatros C.XV^[A] Anatra Anasal^[A] Ansaldo A.300^[A] Ansaldo SVA-9^[A] Aviatik C.III^[A] Breguet 14^[A] Breguet 19^[A] De Havilland DH.60 Moth^[A] DFW C.V^[A] Hannover CL.II^[A] Hansa-Brandenburg C.I^[A] Lloyd C.II^[A] Lloyd C.IV^[A] Lloyd C.V^[A] Lublin R.X Lublin R.XIII LWS-3 Mewa LVG B.I^[A] LVG C.II^[A] LVG C.V^[A] LVG C.VI^[A] Oeffag C.I^[A] Oeffag C.II^[A] Potez XV^[A] Potez XXV^[A] Potez XXVII^[A] PWS-5 PZL Ł.2 Rumpler C.I^[A] Rumpler C.VII^[A] Rumpler C.VIII^[A] RWD-14 Czapla Salmson 2^[A]
Szkolne	Albatros B.I^[A] Albatros B.II^[A] LVG B.I^[A] Bartel BM-4 Bartel BM-5 Hansa-Brandenburg B.I^[A] Caudron G.III^[A] Hanriot H.19^[A] Hanriot H.28 Morane-Saulnier MS.35^[A] PWS-12 PWS-16 PWS-18 PWS-26 Rumpler C.VIII^[A] RWD-8 Lublin R.VIII Lublin R-XIV RWD-17
Szturmowe	Albatros J.I^[A]
Transportowe i sanitarne	Lublin R.XVI LWS-2
Wodnosamoloty	CANT Z.506^[A] CAMS-30^[A] Friedrichshafen FF.33^[A] Friedrichshafen FF.49^[A] Latham 43^[A] LeO H.13^[A] LeO H.135B3^[A] Lublin R.VIII Lublin R.XIII Lübeck-Travemünde F4^[A] Macchi M.9^[A] Schreck FBA-17H^[A]
Balony i sterowce	Parseval-Sigsfeld^[A] Caquot typ R^[A] WBS-Caquot DB^[A] WBS-Caquot N-NN^[A] WBS model 39 WBS Jumping WBS E2 Zodiac VZ-11 Lech^[A] Gwiazda Polski
Samoloty prototypowe	Bartel BM-2 Bartel BM-3 Bartel BM-6 CWL WZ-X Lublin R-XX Nikol A-2 PWS-1 PWS-6 PWS-11 PWS-15 PWS-19 PWS-33 Wyżeł PWS-35 Ogar PWS-40 Junak PZL P.1 PZL P.6 PZL P.8 PZL.12 PZL.38 Wilk PZL.42 PZL.46 Sum PZL.50 Jastrząb
Projekty	Bartel BM-1 CWL WZ-VIII CWL WZ-IX Pteranodon PWS-2 PWS-3bis PWS-20ter/hydro PWS-22 PWS-40 PWS-42 PZL.3 PZL.8 PZL.9 PZL.15 PZL.18 PZL P.28 PZL.39 PZL.45 Sokół PZL.48 Lampart PZL.49 Miś PZL.53 Jastrząb II PZL.54 Ryś PZL.55 PZL.56 Kania PZL Łosoś RWD-22 RWD-25 WBS LOPP (sterowiec)
Produkowane na eksport	PZL P.24 PZL.43