Pluton łącznikowy nr 7
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1939 |
| Rozformowanie |
1939 |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
ppor. rez. pil. Henryk Lewandowski |
| Działania zbrojne | |
| kampania wrześniowa | |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
Pluton łącznikowy nr 7 – pododdział lotnictwa łącznikowego Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej.
Opis plutonu[edytuj | edytuj kod]
Pluton nie występował w organizacji pokojowej Lotnictwa. Został sformowany, w czasie mobilizacji alarmowej, przez 4 pułk lotniczy. W kampanii wrześniowej 1939 pluton walczył w składzie lotnictwa Armii „Pomorze”[1]. Od 1 września 1939, wykonywał loty łącznikowe. 2 września samolot dowódcy plutonu został zestrzelony przez własne oddziały, lecz pilot przeżył. Od 3 września pluton stacjonował w okolicach Torunia. 4 września pluton nr 7 utworzył wraz z plutonem nr 8 eskadrę łącznikową dowodzoną przez por. obs. Jana Eichstaedta. Był używany do celow łącznikowych do czasu utraty pozostałych samolotów.
- dowódca: ppor. rez. pil. Henryk Lewandowski
- piloci: kpr. pil.obs. Władysław Lewandowski, kpr. pil. obs. Derengowski
- miejsce stacjonowania: Piszcz k. Tucholi
- wyposażenie: 3 samoloty łącznikowe RWD-8, nieuzbrojone
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Stachoń 1941 ↓, s. 1.
- ↑ Pawlak 1991 ↓, s. 436-437.
- ↑ Pawlak 1982 ↓, s. 246.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Konrad Ciechanowski: Armia „Pomorze” 1939. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1982. ISBN 83-11-06793-7.
- Jerzy Pawlak: Polskie eskadry w wojnie obronnej 1939. Warszawa: Wydawnictwo Komunikacji i Łączności, 1982. ISBN 83-206-0281-5.
- Jerzy Pawlak: Polskie eskadry w wojnie obronnej 1939. Warszawa: Wydawnictwo Komunikacji i Łączności, 1991. ISBN 83-206-0795-7.
- Bolesław Stachoń: Sprawozdanie z działań lotnictwa Armii „Pomorze”. [w:] teczka B.I.25b [on-line]. Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie, 1941. [dostęp 2019-08-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-08-24)].