162 Eskadra Myśliwska

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Skocz do: nawigacja, szukaj
162 Eskadra Myśliwska
Ilustracja
Godło 162 eskadry myśliwskiej
Historia
Państwo  II Rzeczpospolita
Sformowanie 1937
Rozformowanie 1939
Tradycje
Święto 23 maja[1]
Dowódcy
Pierwszy por. pil. Bernard Groszewski
Działania zbrojne
kampania wrześniowa
Organizacja
Dyslokacja Garnizon Lwów
Rodzaj sił zbrojnych Wojsko[2]
Rodzaj wojsk Lotnictwo
Podległość III/6 dywizjon myśliwski

162 Eskadra Myśliwska (162 em) - pododdział lotnictwa myśliwskiego Wojska Polskiego II RP.

Historia[edytuj | edytuj kod]

162 Eskadra Myśliwska została sformowana na podstawie rozkazu L. 4359/tjn. Ministra Spraw Wojskowych z dnia 19 lipca 1937 roku.

Eskadra została zorganizowana w listopadzie 1937 roku na lotnisku Skniłów koło Lwowa, na bazie rozformowanej 133 Eskadry Myśliwskiej z Poznania. Samoloty PZL P.7 pomimo złego stanu technicznego zostały przyjęte z rozwiązanej 143 Eskadry Myśliwskiej z Torunia[3]. Organizatorem i pierwszym dowódcą eskadry był por. pil. Bernard Groszewski. Razem ze 161 Eskadrą Myśliwską wchodziła w skład III Dywizjonu Myśliwskiego 6 Pułku Lotniczego.

Działania bojowe[edytuj | edytuj kod]

W kampanii wrześniowej 1939 roku eskadra walczyła w składzie lotnictwa Armii „Łódź”, operując z lotniska polowego Widzew-Ksawerów. Na uzbrojeniu eskadry znajdowało się dziesięć samolotów myśliwskich PZL P.7a.

Eskadra weszła do walki już pierwszego dnia kampanii wrześniowej. Niestety w tym dniu zginął także jej pierwszy pilot - pchor. Piotr Ruszel[4].

W dniu 2 września 1939 roku kapral Jan Malinowski zestrzelił samolot myśliwski Me 110, natomiast podporucznikowi Czesławowi Główczyńskiemu zaliczono 1/2 Me 110.

W dniu 3 września 1939 roku kapral Zdzisław Urbańczyk startując z zasadzki w Woli Wężykowej zestrzelił samolot rozpoznawczy Hs 126, natomiast podporucznik Główczyński wykonując lot na „wymiatanie” z lotniska Widzew zestrzelił na pewno bombowiec nurkujący Ju 87 lub samolot bombowy Do 17.

W dniu 4 września Niemcy wykonali zmasowany nalot na lotnisko Dywizjonu w momencie, gdy jego samoloty powracały z boju, czyli były bez paliwa i amunicji i tym samym bez możliwości podjęcia walki obronnej. Po tym nalocie w Dywizjonie pozostało już tylko osiem maszyn, które na drugi dzień zestrzeliły kolejne maszyny wroga.

W dniu 6 września rozpoczęło się, zgodnie z otrzymanymi rozkazami, przebazowanie w okolicę Grójca. W jego trakcie Dywizjon skutecznie osłonił swój transport sprzętu lotniczego w okolicy Brzezin, w trakcie którego ppor. Główczyński zestrzelił samolot bombowy He 111. Drugi samolot He 111 został zestrzelony przez kaprala Urbańczyka wspólnie z plutonowym Franciszkiem Prętkiewiczem z 161 em.

W dniu 16 września 1939 roku podporucznik Zdzisław Zadroziński uszkodził bombowiec nurkujący Ju 87.

Personel eskadry we wrześniu 1939 roku[edytuj | edytuj kod]

  • dowódca - por. pil. Bernard Groszewski
  • zastępca dowódcy eskadry - por. pil. Jan Wiśniewski
  • oficer techniczny eskadry - ppor. tech. Tadeusz Niemczewski
  • szef mechaników eskadry - st. majster wojsk. Karol Surma
  • szef administracyjny eskadry - st. sierż. Wojciech Chuchra
Piloci:
  • st. szer. pil. Tadeusz Andruszków
  • st. szer. pil. Zbigniew Brzeźniak
  • pchor. pil. Antoni Dzięgielewski
  • ppor. pil. Czesław Główczyński
  • kpr. pil. Kazimierz Kobusiński
  • pchor. pil. Franciszek Kornicki (ur. 1916[5].
  • st. szer. pil. Michał Krzyszowski
  • pchor. pil. Ryszard Łopacki
  • kpr. pil. Jan Malinowski
  • kpr. pil. Jan Rogowski
  • kpr. pil. Zdzisław Urbańczyk
  • ppor. pil. Zbigniew Szubert
  • ppor. pil. Zdzisław Zadroziński


Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Święto 6 Pułku Lotniczego.
  2. ↑ Ustawa z dnia 9 kwietnia 1938 roku o powszechnym obowiązku obrony (Dz.U. z 1938 r. Nr 25, poz. 220). W skład Sił Zbrojnych II RP wchodziły wojska lądowe nazywane ówcześnie wojskiem i Marynarka Wojenna. Wojsko składało się z jednostek organizacyjnych wojska stałego i jednostek organizacyjnych Obrony Narodowej, a także jednostek organizacyjnych Korpusu Ochrony Pogranicza.
  3. ↑ Jerzy Pawlak, Polskie eskadry w latach 1918-1939, s. 288, 346.
  4. ↑ pochowany na cm. "Doły" w Łodzi".
  5. ↑ Po kampanii wrześniowej przedostał się do Francji a następnie ewakuowany do Anglii. Tu walczył m.in. w składzie słynnego Dywizjonu 303. W 2017 r. był ostatnim polskim uczestnikiem powietrznej "bitwy o Anglię". W związku z przygotowywanymi na 2018 r. obchodami 100-lecia brytyjskich Królewskich Sił Powietrznych (RAF) wygrał konkurs na "twarz" tych obchodów jako pilot "Spitfierr'a" (Sowa Sławomir, Łódzki lotnik twarzą RAF; [w:] "Polska. Dziennik Łódzki", 23/24 IX 2017, nr ...., s. 6. Porównaj: [1]).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Izydor Koliński: Regularne jednostki ludowego Wojska Polskiego (lotnictwo). Formowanie, działania bojowe, organizacja i uzbrojenie, metryki jednostek lotniczych. Krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. Cz. 9. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1978.
  • Jerzy Pawlak: Polskie eskadry w latach 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwo Komunikacji i Łączności, 1989. ISBN 83-206-0760-4.
  • Jerzy Pawlak: Polskie eskadry w wojnie obronnej 1939. Warszawa: Wydawnictwo Komunikacji i Łączności, 1982. ISBN 83-206-0281-5.
  • Sowa Sławomir, Łódzki lotnik [Franciszek Kornicki] twarzą RAF; [w:] "Polska. Dziennik Łódzki", 23/24 IX 2017, nr ...., s. 6.
  • Kornicki Franciszek , Zmagania. Autobiografia pilota myśliwskiego, Wydawnictwo Stratus, Warszawa 2009, ​ISBN 978-83-89450-94-4​ (tłumaczenie The Struggle... z większą liczbą ilustracji).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

  • Franciszek Kornicki wygrał plebiscyt na twarz wystawy o RAF. Wspaniały wynik![2]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=162_Eskadra_Myśliwska&oldid=51580897”