162 Eskadra Myśliwska
|
||
![]() Godło 162 eskadry myśliwskiej |
||
Historia | ||
Państwo | ![]() |
|
Sformowanie | 1937 | |
Rozformowanie | 1939 | |
Tradycje | ||
Święto | 23 maja[1] | |
Dowódcy | ||
Pierwszy | por. pil. Bernard Groszewski | |
Działania zbrojne | ||
kampania wrześniowa | ||
Organizacja | ||
Dyslokacja | Garnizon Lwów | |
Rodzaj sił zbrojnych | Wojsko[2] | |
Rodzaj wojsk | Lotnictwo | |
Podległość | III/6 dywizjon myśliwski |
162 Eskadra Myśliwska (162 em) - pododdział lotnictwa myśliwskiego Wojska Polskiego II RP.
Spis treści
Historia[edytuj | edytuj kod]
162 Eskadra Myśliwska została sformowana na podstawie rozkazu L. 4359/tjn. Ministra Spraw Wojskowych z dnia 19 lipca 1937 roku.
Eskadra została zorganizowana w listopadzie 1937 roku na lotnisku Skniłów koło Lwowa, na bazie rozformowanej 133 Eskadry Myśliwskiej z Poznania. Samoloty PZL P.7 pomimo złego stanu technicznego zostały przyjęte z rozwiązanej 143 Eskadry Myśliwskiej z Torunia[3]. Organizatorem i pierwszym dowódcą eskadry był por. pil. Bernard Groszewski. Razem ze 161 Eskadrą Myśliwską wchodziła w skład III Dywizjonu Myśliwskiego 6 Pułku Lotniczego.
Działania bojowe[edytuj | edytuj kod]
W kampanii wrześniowej 1939 roku eskadra walczyła w składzie lotnictwa Armii „Łódź”, operując z lotniska polowego Widzew-Ksawerów. Na uzbrojeniu eskadry znajdowało się dziesięć samolotów myśliwskich PZL P.7a.
Eskadra weszła do walki już pierwszego dnia kampanii wrześniowej. Niestety w tym dniu zginął także jej pierwszy pilot - pchor. Piotr Ruszel[4].
W dniu 2 września 1939 roku kapral Jan Malinowski zestrzelił samolot myśliwski Me 110, natomiast podporucznikowi Czesławowi Główczyńskiemu zaliczono 1/2 Me 110.
W dniu 3 września 1939 roku kapral Zdzisław Urbańczyk startując z zasadzki w Woli Wężykowej zestrzelił samolot rozpoznawczy Hs 126, natomiast podporucznik Główczyński wykonując lot na „wymiatanie” z lotniska Widzew zestrzelił na pewno bombowiec nurkujący Ju 87 lub samolot bombowy Do 17.
W dniu 4 września Niemcy wykonali zmasowany nalot na lotnisko Dywizjonu w momencie, gdy jego samoloty powracały z boju, czyli były bez paliwa i amunicji i tym samym bez możliwości podjęcia walki obronnej. Po tym nalocie w Dywizjonie pozostało już tylko osiem maszyn, które na drugi dzień zestrzeliły kolejne maszyny wroga.
W dniu 6 września rozpoczęło się, zgodnie z otrzymanymi rozkazami, przebazowanie w okolicę Grójca. W jego trakcie Dywizjon skutecznie osłonił swój transport sprzętu lotniczego w okolicy Brzezin, w trakcie którego ppor. Główczyński zestrzelił samolot bombowy He 111. Drugi samolot He 111 został zestrzelony przez kaprala Urbańczyka wspólnie z plutonowym Franciszkiem Prętkiewiczem z 161 em.
W dniu 16 września 1939 roku podporucznik Zdzisław Zadroziński uszkodził bombowiec nurkujący Ju 87.
Personel eskadry we wrześniu 1939 roku[edytuj | edytuj kod]
- dowódca - por. pil. Bernard Groszewski
- zastępca dowódcy eskadry - por. pil. Jan Wiśniewski
- oficer techniczny eskadry - ppor. tech. Tadeusz Niemczewski
- szef mechaników eskadry - st. majster wojsk. Karol Surma
- szef administracyjny eskadry - st. sierż. Wojciech Chuchra
- Piloci:
- st. szer. pil. Tadeusz Andruszków
- st. szer. pil. Zbigniew Brzeźniak
- pchor. pil. Antoni Dzięgielewski
- ppor. pil. Czesław Główczyński
- kpr. pil. Kazimierz Kobusiński
- pchor. pil. Franciszek Kornicki (ur. 1916[5].
- st. szer. pil. Michał Krzyszowski
- pchor. pil. Ryszard Łopacki
- kpr. pil. Jan Malinowski
- kpr. pil. Jan Rogowski
- kpr. pil. Zdzisław Urbańczyk
- ppor. pil. Zbigniew Szubert
- ppor. pil. Zdzisław Zadroziński
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Święto 6 Pułku Lotniczego.
- ↑ Ustawa z dnia 9 kwietnia 1938 roku o powszechnym obowiązku obrony (Dz.U. z 1938 r. Nr 25, poz. 220). W skład Sił Zbrojnych II RP wchodziły wojska lądowe nazywane ówcześnie wojskiem i Marynarka Wojenna. Wojsko składało się z jednostek organizacyjnych wojska stałego i jednostek organizacyjnych Obrony Narodowej, a także jednostek organizacyjnych Korpusu Ochrony Pogranicza.
- ↑ Jerzy Pawlak, Polskie eskadry w latach 1918-1939, s. 288, 346.
- ↑ pochowany na cm. "Doły" w Łodzi".
- ↑ Po kampanii wrześniowej przedostał się do Francji a następnie ewakuowany do Anglii. Tu walczył m.in. w składzie słynnego Dywizjonu 303. W 2017 r. był ostatnim polskim uczestnikiem powietrznej "bitwy o Anglię". W związku z przygotowywanymi na 2018 r. obchodami 100-lecia brytyjskich Królewskich Sił Powietrznych (RAF) wygrał konkurs na "twarz" tych obchodów jako pilot "Spitfierr'a" (Sowa Sławomir, Łódzki lotnik twarzą RAF; [w:] "Polska. Dziennik Łódzki", 23/24 IX 2017, nr ...., s. 6. Porównaj: [1]).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Izydor Koliński: Regularne jednostki ludowego Wojska Polskiego (lotnictwo). Formowanie, działania bojowe, organizacja i uzbrojenie, metryki jednostek lotniczych. Krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. Cz. 9. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1978.
- Jerzy Pawlak: Polskie eskadry w latach 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwo Komunikacji i Łączności, 1989. ISBN 83-206-0760-4.
- Jerzy Pawlak: Polskie eskadry w wojnie obronnej 1939. Warszawa: Wydawnictwo Komunikacji i Łączności, 1982. ISBN 83-206-0281-5.
- Sowa Sławomir, Łódzki lotnik [Franciszek Kornicki] twarzą RAF; [w:] "Polska. Dziennik Łódzki", 23/24 IX 2017, nr ...., s. 6.
- Kornicki Franciszek , Zmagania. Autobiografia pilota myśliwskiego, Wydawnictwo Stratus, Warszawa 2009, ISBN 978-83-89450-94-4 (tłumaczenie The Struggle... z większą liczbą ilustracji).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Franciszek Kornicki wygrał plebiscyt na twarz wystawy o RAF. Wspaniały wynik![2]
|