Władysław Rubin

Sukcesja apostolska
Data konsekracji	29 listopada 1964
Konsekrator	Stefan Wyszyński
Współkonsekratorzy	Karol Wojtyła; Stefan Bareła
Współkonsekrowani biskupi
Szczepan Wesoły	7 lutego 1969
Roger Etchegaray	27 maja 1969

Władysław Rubin
	Kardynał prezbiter
	Crux Domini spes et victoria; Krzyż Pana nadzieją i zwycięstwem
Kraj działania	Watykan
Data i miejsce urodzenia	20 września 1917 ; Toki
Data i miejsce śmierci	28 listopada 1990 ; Rzym
	Prefekt Kongregacji ds. Kościołów Wschodnich
Okres sprawowania	1980–1985
	Sekretarz Synodu Biskupów
Okres sprawowania	1967–1979
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	30 czerwca 1946
Nominacja biskupia	17 listopada 1964
Sakra biskupia	29 listopada 1964
Kreacja kardynalska	30 czerwca 1979; Jan Paweł II
Kościół tytularny	S. Maria in Via Lata
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Władysław Rubin (ur. 20 września 1917 w Tokach, zm. 28 listopada 1990 w Rzymie) – polski duchowny rzymskokatolicki, wysoki urzędnik Kurii Rzymskiej, biskup pomocniczy gnieźnieński w latach 1964–1979, sekretarz Synodu Biskupów w latach 1967–1979, prefekt Kongregacji ds. Kościołów Wschodnich w latach 1980–1985, kardynał od 1979. Kawaler Orderu Orła Białego.

Życiorys

Był bratem oficera Jana Kazimierza Rubina^[1]. Kształcił się w I Państwowym Gimnazjum im. Wincentego Pola w Tarnopolu, w którym w roku szkolnym 1928/1929 uzyskał Państwową Odznakę Sportową III klasy I stopnia^[2], a w 1935 zdał egzamin dojrzałości. Następnie wstąpił do seminarium duchownego we Lwowie. Przerwał jednak naukę w seminarium i wstąpił do Szkoły Podchorążych w Tarnopolu. Następnie studiował teologię na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie^[3].

Po wybuchu II wojny światowej uczestniczył w kampanii wrześniowej, po czym próbował przedostać się do Rumunii, jednak został zatrzymany przez Sowietów na granicy z Węgrami i uwięziony^[3]. Był przerzucany z więzienia do więzienia, w końcu zesłany do Archangielska i przydzielony do ciężkiej pracy przy karczowaniu lasu^[3]. Po powstaniu Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR wstąpił w ich szeregi.

Po opuszczeniu ZSRR został skierowany do Bejrutu, gdzie w latach 1943–1946 studiował teologię na Uniwersytecie Świętego Józefa. 30 czerwca 1946 w Bejrucie został wyświęcony na prezbitera przez arcybiskupa Rémy'ego-Louisa Leprêtre, delegata apostolskiego w Syrii, i został duszpasterzem uchodźców polskich, a szczególnie młodzieży i studentów. Następnie udał się na studia do Rzymu (1949–1952). Uzyskał doktorat z prawa na Uniwersytecie Gregoriańskim. Ukończył też Studia Rotalne. W 1953 został mianowany przez Kongregację Konsystorialną duszpasterzem Polaków. Następnie objął stanowisko rektora Kolegium Polskiego w Rzymie. Pełnił tę funkcję w latach 1959–1964.

W listopadzie 1964 papież Paweł VI prekonizował go biskupem pomocniczym archidiecezji gnieźnieńskiej i biskupem tytularnym Serty^[3]. 29 listopada 1964 otrzymał sakrę biskupią z rąk kardynała Stefana Wyszyńskiego, arcybiskupa Karola Wojtyły i biskupa Stefana Bareły. Po śmierci biskupa Józefa Gawliny został delegatem prymasa Polski Stefana Wyszyńskiego do opieki nad emigracją i uchodźstwem polskim (1964–1980). Objął stanowisko rektora kościoła i hospicjum św. Stanisława w Rzymie.

Brał udział w III i IV sesji soboru watykańskiego II^[4]. W latach 1967–1979 był sekretarzem generalnym Synodu Biskupów. W latach 1967–1977 kierował pracami pięciu zgromadzeń ogólnych i dwóch nadzwyczajnych.

30 czerwca 1979 papież Jan Paweł II wyniósł go do godności kardynalskiej. W latach 1980–1985 pełnił funkcję prefekta Kongregacji dla Kościołów Wschodnich. Wielokrotnie w swoich wystąpieniach i opracowaniach poruszał tematykę związaną z kultem Miłosierdzia Bożego^[5].

Zmarł po ciężkiej chorobie w Rzymie, pochowany w krypcie prokatedry w Lubaczowie.

Odznaczenia

Dekretem prezydenta RP na uchodźstwie Ryszarda Kaczorowskiego z 10 października 1990 został odznaczony Orderem Orła Białego^[6]^[7].

16 marca 1976 został uhonorowany francuskim Orderem Narodowym Legii Honorowej^[8].

17 grudnia 1970 został odznaczony srebrną odznaką honorową Koła Lwowian i udekorowany nią podczas swojego pobytu w Londynie 7 marca 1971^[9].

Przypisy

↑ Jan Draus: Uniwersytet Jana Kazimierza we Lwowie 1918–1946. Portret kresowej uczelni. Kraków: Księgarnia Akademicka, 2007, s. 58. ISBN 978-83-7188-964-6.
↑ Sprawozdanie Dyrekcji Państwowego Gimnazjum I. im. W. Pola w Tarnopolu za rok szkolny 1932/33. Tarnopol: 1930, s. 37, 63. [dostęp 2019-10-26].
↑ ^a ^b ^c ^d O Lwowianach, Lwowie i Małopolsce Wschodniej. Jego Eminencja Kardynał Władysław Rubin. „Biuletyn”. Nr 36, s. 56, Czerwiec 1979. Koło Lwowian w Londynie.
↑ B. Bejze: Sobór Watykański II. W: Z. Pawlak (red.): Katolicyzm A-Z. Wyd. III. Łódź: 1989, s. 419. ISBN 83-850-22-03-1.
↑ Maria Winowska, Prawo do miłosierdzia. Posłannictwo siostry Faustyny, Wstęp opr. kard. Władysław Rubin, Prawo do miłosierdzia, "Recogito" I-III/2002
↑ Komunikat o nadaniu Orderu Orła Białego. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 51, Nr 4 z 20 grudnia 1990. [dostęp 2022-09-14].
↑ Krzysztof Filipow: Order Orła Białego. Białystok: 1995, s. 50.
↑ „Kultura”, wyd. 344–347. Instytut Literacki, 1976, s. 151.
↑ Odznaka honorowa Koła Lwowian. „Biuletyn”. Nr 19-20, s. 116, Lipiec 1971. Koło Lwowian w Londynie.

Linki zewnętrzne

Nota biograficzna Władysława Rubina w słowniku biograficznym kardynałów Salvadora Mirandy (ang.) [dostęp 2018-02-25]
Władysław Rubin [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2011-10-09] (ang.).

[1] Jan Draus: Uniwersytet Jana Kazimierza we Lwowie 1918–1946. Portret kresowej uczelni. Kraków: Księgarnia Akademicka, 2007, s. 58. ISBN 978-83-7188-964-6.

[2] Sprawozdanie Dyrekcji Państwowego Gimnazjum I. im. W. Pola w Tarnopolu za rok szkolny 1932/33. Tarnopol: 1930, s. 37, 63. [dostęp 2019-10-26].

[BKL1979-3] O Lwowianach, Lwowie i Małopolsce Wschodniej. Jego Eminencja Kardynał Władysław Rubin. „Biuletyn”. Nr 36, s. 56, Czerwiec 1979. Koło Lwowian w Londynie.

[4] B. Bejze: Sobór Watykański II. W: Z. Pawlak (red.): Katolicyzm A-Z. Wyd. III. Łódź: 1989, s. 419. ISBN 83-850-22-03-1.

[5] Maria Winowska, Prawo do miłosierdzia. Posłannictwo siostry Faustyny, Wstęp opr. kard. Władysław Rubin, Prawo do miłosierdzia, "Recogito" I-III/2002

[6] Komunikat o nadaniu Orderu Orła Białego. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 51, Nr 4 z 20 grudnia 1990. [dostęp 2022-09-14].

[7] Krzysztof Filipow: Order Orła Białego. Białystok: 1995, s. 50.

[8] „Kultura”, wyd. 344–347. Instytut Literacki, 1976, s. 151.

[9] Odznaka honorowa Koła Lwowian. „Biuletyn”. Nr 19-20, s. 116, Lipiec 1971. Koło Lwowian w Londynie.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

Zmarli kardynałowie	Zbigniew Oleśnicki (1439) Aleksander mazowiecki (1440) Fryderyk Jagiellończyk (1493) Stanisław Hozjusz (1561) Jerzy Radziwiłł (1583) Bernard Maciejowski (1604) Jan Albert Waza (1629) Jan Kazimierz Denhoff (1686) Michał Stefan Radziejowski (1686) Jan Aleksander Lipski (1737) Mieczysław Ledóchowski (1875) Włodzimierz Czacki (1882) Albin Dunajewski (1890) Jan Duklan Puzyna (1901) Edmund Dalbor (1919) Aleksander Kakowski (1919) August Hlond (1927) Adam Stefan Sapieha (1946) Stefan Wyszyński (1953) Bolesław Kominek (1973) Bolesław Filipiak (1976) Władysław Rubin (1979) Franciszek Macharski (1979) Józef Glemp (1983) Andrzej Maria Deskur (1985) Henryk Gulbinowicz (1985) Kazimierz Świątek (1994) Adam Kozłowiecki (1998) Zenon Grocholewski (2001) Marian Jaworski (2001) Stanisław Nagy (2003)
Zmarli byli kardynałowie	Wincenty Kot (1441); zrezygnował z godności kardynalskiej 2 października 1447 Jan Kazimierz Waza (1646); zrezygnował z godności kardynalskiej 6 lipca 1648 Karol Wojtyła (1967); wybrany na papieża w 1978
Żyjący kardynałowie bez uprawnień elektorskich	Stanisław Dziwisz (2006)
Żyjący kardynałowie elektorzy	Stanisław Ryłko (2007) Kazimierz Nycz (2010) Konrad Krajewski (2018) Grzegorz Ryś (2023)

Sekretarze	Niccolò Marini (1917–1922) Giovanni Tacci Porcelli (1922–1927) Luigi Sincero (1927–1936) Eugène Tisserant (1936–1959) Amleto Giovanni Cicognani (1959–1961) Gabriel Acacius Coussa (1961–1962) Gustavo Testa (1962–1967)
Prefekci	Gustavo Testa (1967–1968) Maximilien de Fürstenberg (1968–1973) Paul-Pierre Philippe (1973–1980) Władysław Rubin (1980–1985) Duraisamy Simon Lourdusamy (1985–1991) Achille Silvestrini (1991–2000) Ignacy Mojżesz I Daoud (2000–2007) Leonardo Sandri (2007–2022) Claudio Gugerotti (od 2022)