Władysław Loranc
Data i miejsce urodzenia |
5 grudnia 1930 |
---|---|
Data śmierci |
2022 |
Minister-kierownik Urzędu do Spraw Wyznań | |
Okres |
od 7 maja 1987 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik |
Władysław Loranc (ur. 5 grudnia 1930 w Biernej, zm. 2022[1]) – polski dziennikarz, polityk Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, minister-kierownik Urzędu do Spraw Wyznań w latach 1987–1989.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Syn Jana i Julii. W latach 1942–1945 pracował w przedsiębiorstwach w Żywcu i w Łodygowicach, w 1951 ukończył Liceum Ogólnokształcące w Bielsku. Absolwent Wydziału Filologicznego Uniwersytetu Jagiellońskiego (1955), w 1973 uzyskał stopień doktora nauk humanistycznych. Początkowo pracownik naukowo-dydaktyczny w Katedrze Marksizmu-Leninizmu UJ, następnie (1957–1968) pracownik etatowy Wydziału Nauki i Oświaty Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Krakowie; w latach 1968–1971 redaktor naczelny tamtejszej rozgłośni Polskiego Radia.
W latach 1945–1949 członek Związku Harcerstwa Polskiego, a w latach 1948–1954 Związku Młodzieży Polskiej. W 1953 wstąpił do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, w okresie 1955–1956 był słuchaczem Instytutu Nauk Społecznych przy KC PZPR. Ponadto był członkiem Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich (1969–1981), Stowarzyszenia Dziennikarzy PRL (od 1982), Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej (od 1952), Stowarzyszenia Ateistów i Wolnomyślicieli, a następnie Towarzystwa Krzewienia Kultury Świeckiej.
W latach 1972–1973 zastępca przewodniczącego Komitetu do Spraw Radia i Telewizji „Polskie Radio i Telewizja” (Radiokomitet). Następnie (1974–1981) podsekretarz stanu w Ministerstwie Kultury i Sztuki, w latach 1981–1982 przewodniczący Radiokomitetu, skąd przeszedł do Komitetu Centralnego PZPR na stanowisko kierownika Wydziału Ideologicznego. Od maja 1987 do sierpnia 1989 wchodził w skład rządów Zbigniewa Messnera i Mieczysława Rakowskiego jako minister-kierownik Urzędu do Spraw Wyznań[2]. W latach 1986–1989 był członkiem Ogólnopolskiego Komitetu Grunwaldzkiego. Od czerwca 1985 był członkiem Komitetu Redakcyjnego dla opracowania "Pism zebranych" Władysława Gomułki[3].
Na antenie Telewizji Polskiej wygłaszał propagandowe pogadanki polityczne „Proste pytania”. Autor 9 książek i ponad 300 artykułów.
Odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” (1973)[4]
- Order Sztandaru Pracy I klasy (Niemcy Wschodnie, 1986)[5]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Władysław Loranc | Autor: Wszystkie książki, wywiady, artykuły | Lubimyczytać.pl [online], lubimyczytac.pl [dostęp 2024-04-26] (pol.).
- ↑ Krzysztof Michalski: Działalność Komisji Wspólnej przedstawicieli Rządu PRL i Episkopatu Polski 1980-1989. IPN Warszawa 2012, s. 192.
- ↑ Prace nad wydaniem "Pism zebranych" Władysława Gomułki, "Życie Warszawy", nr 133, 10 czerwca 1985, s. 2.
- ↑ Medale dla twórców kultury, "Żołnierz Wolności", nr 256, 29 października 1973, s. 1.
- ↑ Uroczystość w Ambasadzie NRD, „Rzeczpospolita”, nr 147, 25 czerwca 1986, s. 2.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Absolwenci Wydziału Filologicznego Uniwersytetu Jagiellońskiego
- Członkowie Ogólnopolskiego Komitetu Grunwaldzkiego
- Członkowie Radiokomitetu
- Członkowie Stowarzyszenia Ateistów i Wolnomyślicieli
- Członkowie struktur partyjnych odpowiedzialnych za oświatę w Polsce Ludowej
- Kierownicy wydziałów Komitetu Centralnego PZPR
- Odznaczeni Złotym Medalem „Za zasługi dla obronności kraju”
- Polscy dziennikarze
- Kierownicy Urzędu do Spraw Wyznań
- Prezesi Radiokomitetu
- Urodzeni w 1930
- Zmarli w 2022