Michał Dworczyk
| ||
| ||
| Data i miejsce urodzenia | 22 lipca 1975 Warszawa | |
| Minister-członek Rady Ministrów | ||
| Okres | od 4 czerwca 2019 | |
| Przynależność polityczna | Prawo i Sprawiedliwość | |
| Szef Kancelarii Prezesa Rady Ministrów | ||
| Okres | od 19 grudnia 2017 | |
| Przynależność polityczna | Prawo i Sprawiedliwość | |
| Poprzednik | Beata Kempa | |
| Sekretarz stanu w Ministerstwie Obrony Narodowej | ||
| Okres | od 1 marca 2017 do 18 grudnia 2017 | |
| Przynależność polityczna | Prawo i Sprawiedliwość | |
| ||
Michał Paweł Dworczyk (ur. 22 lipca 1975 w Warszawie) – polski polityk, z wykształcenia historyk, instruktor harcerski, samorządowiec. Poseł na Sejm VII, VIII i IX kadencji, w 2017 sekretarz stanu w MON, od 2017 szef Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, od 2019 minister-członek Rady Ministrów.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
W 1994 ukończył Liceum Ogólnokształcące Społeczne nr 17 w Warszawie, a w latach 1994–2000 studiował w Instytucie Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego, studia ukończył w 2013[1]. Odbył również specjalistyczne studia wschodnie w Studium Europy Wschodniej UW.
Po studiach i odbyciu służby wojskowej prowadził własną działalność gospodarczą, w latach 2001–2005 był współwłaścicielem biura podróży Pogranicze. Od 2005 do 2007 pracował w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów. Pełnił funkcję doradcy, a następnie głównego doradcy premiera, wiceprzewodniczącego Międzyresortowego Zespołu ds. Wspierania Przemian Demokratycznych w Europie Środkowowschodniej i sekretarza Międzyresortowego Zespołu ds. Polonii i Polaków za Granicą. Brał udział w pracach nad projektami ustaw o Karcie Polaka, obywatelstwie i repatriacji. W latach 2009–2010 był doradcą w Kancelarii Prezydenta w okresie prezydentury Lecha Kaczyńskiego.
W latach 1989–2006 był harcerzem, a następnie instruktorem (w stopniu harcmistrza) Związku Harcerstwa Rzeczypospolitej. Był kolejno zastępowym, drużynowym, komendantem szczepu i hufcowym. W latach 2001–2006 pełnił funkcje szefa Głównej Kwatery Organizacji Harcerzy, szefa Referatu Wschód oraz członka Naczelnictwa ZHR. W połowie lat 90. zaangażował się w działalność w Stowarzyszeniu „Wspólnota Polska”. W latach 2000–2006 był wiceprezesem zarządu oddziału warszawskiego oraz członkiem rady krajowej, w 2008 zasiadł w zarządzie krajowym tej organizacji. Działał również w Towarzystwie Miłośników Lwowa i Kresów Południowo-Wschodnich. W 2005 założył i został członkiem rady programowej Fundacji Wolność i Demokracja, później objął funkcję prezesa tej organizacji[2].
W latach 90. został skazany przez sąd za nielegalne posiadanie amunicji z okresu II wojny światowej (przechowywał pociski artyleryjskie w piwnicy 9-piętrowego bloku mieszkalnego) na karę 1,5 roku pozbawienia wolności z zawieszeniem jej wykonania na 3 lata[3].
W 2001 wstąpił do Przymierza Prawicy, a następnie został członkiem Prawa i Sprawiedliwości. W wyborach samorządowych w 2006 został radnym dzielnicy Warszawa-Śródmieście. W 2007 i w 2011 bez powodzenia z listy PiS kandydował w wyborach do Sejmu w okręgu warszawskim[4][5]. W 2010 uzyskał mandat radnego Rady m.st. Warszawy. W 2014 z listy PiS został wybrany na radnego sejmiku mazowieckiego[6].
W sierpniu 2015 zdecydował się na objęcie zwolnionego przez Adama Kwiatkowskiego mandatu posła na Sejm VII kadencji[7] (na kilka miesięcy przed jej końcem). W wyborach w październiku tegoż roku został ponownie wybrany do Sejmu, kandydując tym razem jako lider listy wyborczej PiS w okręgu wałbrzyskim[8].
1 marca 2017 został sekretarzem stanu w Ministerstwie Obrony Narodowej. 19 grudnia 2017 premier Mateusz Morawiecki powołał go na szefa Kancelarii Prezesa Rady Ministrów w randze sekretarza stanu w KPRM[9][10]. 4 czerwca 2019 powołany na urząd ministra-członka Rady Ministrów[11].
W wyborach w 2019 z powodzeniem ubiegał się o poselską reelekcję, otrzymując 58 426 głosów[12].
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
Żonaty z Agnieszką; ma czwórkę dzieci: Marię, Zofię, Antoniego i Jana[10].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Mniejszość polska na Ukrainie sowieckiej w latach 1921–1939 w świetle prasy polskojęzycznej. apd.uw.edu.pl, 2013-09-12. [dostęp 2015-11-26].
- ↑ Zarząd i Rada Fundacji Wolność i Demokracja. wid.org.pl. [dostęp 2015-09-07].
- ↑ Nowy wiceszef MON był skazany za nielegalne posiadanie broni. wprost.pl, 4 marca 2017. [dostęp 2017-03-06].
- ↑ Serwis PKW – Wybory 2007. [dostęp 2015-06-30].
- ↑ Serwis PKW – Wybory 2011. [dostęp 2015-06-30].
- ↑ Kto dostał się do sejmiku?. tvn24.pl, 22 listopada 2014. [dostęp 2015-06-30].
- ↑ M.P. z 2015 r. poz. 796.
- ↑ Serwis PKW – Wybory 2015. [dostęp 2015-10-27].
- ↑ Premier Mateusz Morawiecki przedstawił nowych ministrów w KPRM. premier.gov.pl, 18 grudnia 2017. [dostęp 2017-12-18].
- ↑ a b Michał Dworczyk. premier.gov.pl. [dostęp 2019-04-09].
- ↑ Prezydent Andrzej Duda powołał nowych ministrów. prezydent.pl, 4 czerwca 2019. [dostęp 2019-06-04].
- ↑ Serwis PKW – Wybory 2019. [dostęp 2019-10-14].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Nota biograficzna na stronie prezydent.pl. [dostęp 2015-06-30].
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Michał Dworczyk – strona prywatna. [dostęp 2018-12-03].
|
| |||||||||||
- Absolwenci Studium Europy Wschodniej Uniwersytetu Warszawskiego
- Absolwenci Wydziału Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego
- Harcmistrzowie
- Ludzie urodzeni w Warszawie
- Ministrowie-członkowie Rady Ministrów III Rzeczypospolitej
- Politycy Prawa i Sprawiedliwości
- Politycy Przymierza Prawicy
- Polscy działacze kresowi
- Posłowie z okręgu Wałbrzych
- Posłowie z okręgu Warszawa
- Radni sejmiku województwa mazowieckiego
- Radni Warszawy
- Szefowie Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
- Urodzeni w 1975
