Hulk Hogan

{{{nazwa}}}

[[Plik:{{{grafika}}}|240x240px|alt={{{alt grafiki}}}|{{{opis grafiki}}}]] {{{opis grafiki}}}
Imię i nazwisko	{{{imię i nazwisko}}}
Data i miejsce urodzenia	{{{data urodzenia}}} {{{miejsce urodzenia}}}
Data i miejsce śmierci	{{{data śmierci}}} {{{miejsce śmierci}}}
Przyczyna śmierci	{{{przyczyna śmierci}}}
Współmałżonek	{{{współmałżonek}}}
Dzieci	{{{dzieci}}}
Rodzina	{{{rodzina}}}
Kariera wrestlera
Pseudonimy ringowe	{{{pseudonimy ringowe}}}
Wzrost	{{{wzrost}}}
Masa ciała	{{{masa ciała}}}
Zapowiadany z	{{{zapowiadany z}}}
Trenerzy	{{{trener}}}
Debiut	{{{debiut}}}
Emerytura	{{{emerytura}}}
[{{{www}}} Strona internetowa]

{{Wrestler infobox}} Sugerowane pola (wstaw w kodzie): | grafika = | pseudonimy ringowe = | rodzina = | opis grafiki = | masa ciała = | debiut = | nazwa = | zapowiadany z = | trener = | alt grafiki = | data śmierci = | imię i nazwisko = | miejsce śmierci = | wzrost = | przyczyna śmierci = | współmałżonek = | dzieci = | emerytura = | miejsce urodzenia = | data urodzenia = | www = | commons = Nieznane pola: "Grafika", "Data urodzenia", "Zapowiadana lokacja", "Rodzina", "Współmałżonek", "Masa ciała", "Debiut", "Nazwa", "Miejsce zamieszkania", "Rozmiar grafiki", "Trener", "Miejsce śmierci", "Wzrost", "Nazwa urodzenia", "Pseudonimy ringowe", "Dzieci", "Emerytura", "Data śmierci", "Płeć", "Opis grafiki", "Miejsce urodzenia" oraz "Powód śmierci".

Terry Gene Bollea (ur. 11 sierpnia 1953) – amerykański wrestler oraz aktor szerzej znany pod swoim pseudonimem ringowym jako Hulk Hogan. Występował między innymi w National Wrestling Alliance, World Wrestling Entertainment, New Japan Pro Wrestling, World Championship Wrestling i Total Nonstop Action Wrestling.

Wczesne życie

Terry Gene Bollea urodził się 11 sierpnia 1953 w mieście Augusta, w stanie Georgia. 9 miesięcy później jego rodzina przeprowadziła się do Tampa, gdzie mieszkała w małym dwupokojowym drewnianym domu kupionym za 5 tysięcy dolarów. Ich nowe sąsiedztwo było wielokulturowe i w większości należało do niższej klasy średniej. Jego ojciec, Pete, był Włochem i układaczem rur w firmie Conne Brothers, a matka, Ruth, miała pochodzenie francuskie, włoskie i panamskie i była sekretarką w marynarce wojennej. Wychowywał się wraz z bratem Allanem, o 7 lub 8 lat starszym. Rodzina Bollea należała do kościoła baptystycznego Ballast Point Baptist Church, ale nie chodzili często do kościoła.

W wielku 8 lat zaczął trenować baseball Najczęściej grał na pozycji miotacza lub bazowego. W wieku 12 lat nie był szczególnie wysportowanym dzieckiem - ważył 88 kilogramów. Także w tym wieku zaczął trenować kręglarstwo z przyszłym profesjonalnym kręglarzem Vic'iem Pettitem. W wieku 14 lat zaczął uczyć się grać na gitarze i spędzał czas na ranczu dla młodzieży chrześcijańskiej Christian Youth Ranch. Wiele lat później w swojej biografii napisał, że w tym czasie umocnił swoją wiarę i przyjął Chrystusa jako swojego zbawiciela. W wieku 15 lat założył zespół muzyczny o nazwie Infinity's End (pl. Koniec Wszechświata). Uczęszczał do liceum Monroe Junior High School, gdzie trenował futbol amerykański.

Po ukończeniu szkoły rozpoczął studia biznesowe na Hillsborough Community College w hrabstwie Hillsborough w stanie Floryda. Po dwóch latach przeniósł się na University of South Florida, gdzie kontynuował studia na tym samym kierunku. W młodości Terry Bollea był zatrudniony w niepełnym wymiarze czasu jako kulturystyka na plaży w Venice w Los Angeles w stanie Kalifornia, ochroniarz w klubie nocnym i aspirujący muzyk. Pracował też na pełen etat jako kasjer bankowy.

W młodości był kibicem New York Yankees. Wrestlingiem interesował się od szóstego roku życia. Często oglądał walki na arenie Fort Homer W. Hesterly Armory i The Sportatorium.

Jego autorytetami w młodości byli baseballiści - Mickey Mantle, Roger Maris, Yogi Berra, Joe Pepitone, Pete Rose i Johnny Bench - oraz wrestlerzy - Dusty Rhodes i Eddie Graham.

Kariera wrestlerska

Trenował dwóch wrestlerów: Brutusa Beefcake'a i Garetta Bischoffa. Jest jedynym wrestlerem, który pojawił się na okłatce magazynu sportowego Sports Illustrated.

National Wrestling Alliance (1977 - 1979)

W 1976 roku został dostrzeżony na widowni przez tag team The Brisco Brothers (Jay Briscoe i Mark Briscoe). Za ich wstawiennictwem Hiro Matsuda przyjął Bollea na swojego ucznia. Również Eddie Graham poświęcał czas aby trenować Bollea. Debiutował jako wrestler 25 sierpnia 1977 roku w niezależniej organizacji na Florydzie, gdzie występował jako zamaskowany zapaśnik o pseudonimie Super Destroyer - postać odgrywana przez wielu różnych wrestlerów, zwykle początkujących. W swojej biografii Hogan napisał, że celem maski była ochrona Hogana przed rozpoznaniem w razie gdyby źle wypadł w swoim debiucie. Jego przeciwnikiem w pierwszej walce był Don Serrano. Później posługiwał się także pseudonimem Terry Boulder (pl. Terry Głaz). Okazjonalnie jego managerem był Jmmy Hart, a partnerem tag teamowym Brutus Beefcake, wówczas znany jako Dizzy Hogan. W początkowej fazie swojej kariery poznał i zaprzyjaźnił się z André the Giantem - ich pierwsza walka miała miejsce na arenie Houston Farm Center w Dothan, w stanie Alabama.

We wrześniu 1979 roku dołączył do Georgia Championship Wrestling (GCW), terytorium ligi National Wrestling Alliance w Georgii. Występował jako heel o pseudonimie Sterling Golden (pl. Złoty Szterling). Tej samej jesieni przeniósł się do terytorium Continental Championship Wrestling (CCW) Rona Fullera w Knoxville, w stanie Tennessee. Jego głównym rywalem w nowym terytorium był Jerry “The King” Lawler. W grudniu Sterling Golden pokonał Dicka Slatera w walce o tytuł NWA South Eastern Heavyweight.

World Wide Wrestling Federation (1979 - 1981)

W 1980 roku Vincent James McMahon Sr. zaproponował mu pracę w nowojorskim terytorium World Wide Wrestling Federation (WWWF). McMahon dał mu nowy pseudonim ringowy - Hulk Hogan. Hogan jest popularnym irlandzkim nazwiskiem, pochodzącym od słowa Ó hÓgáin znaczącym w irlandzkiej odmianie języka goidelskiego młody. McMahon nadał je Terremu Bollea aby podkreślić jego irlandzkie pochodzenie. Z kolei imię Hulk zostało zainspirowane serialem aktorskim The Incredible Hulk, w którym aktor Lou Ferrigno grał Hulka. Budowa fizyczna Ferrigno przypominała McMahonowi Terrego Bollea. Jak sam Hulk Hogan przyznał w swojej biografii wiele lat później, tak naprawdę nie miał irlandzkich przodków, ale federacja potrzebowała aby ktoś reprezentował w niej amerykanów irlandzkiego pochodzenia, ponieważ Bruno Sammartino reprezentował już amerykanów pochodzenia włoskiego, Jay Strongbow tubylczego, Ivan Putski polskiego, a Pedro Morales portorykańskiego. Początkowo McMahon Sr. miał pomysł aby Hogan przefarbował włosy na rude, ale wrestler się na to nie zgodził. W WWWF Hulk Hogan był heelem i monsterem, a jego managerem był "Classy" Freddy Blassie. Często brał udział w walkach z przewagą liczebną drugiej strony, kreując siebie na zawodnika o ogromnej sile. Była to także podstawa jego rywalizacji z André the Giantem. 9 sierpnia na gali Showdown At Shae Gigant pokonał Hogana i powtórzył swoje zwycięstwo w walce rewanżowej 22 września w Madison Square Garden. Hogan wielokrotnie walczył też o główne mistrzostwo terytorium z Bobem Backlundem, ale bez powodzenia.

New Japan Pro Wrestling (1980 - 1985)

W New Japan Pro Wrestling (NJPW) zaczął występować od 1980 roku, na początku często w tag teamie ze Stanem Hansenem. Jednocześnie był wówczas związany z innymi organizacjami - w tym American Wrestling Association i World Wrestling Federation. Aby to pogodzić, zwykle część roku spędzał w Stanach Zjednoczonych, a część w Japonii.

W 1981 roku wziął udział w corocznym turnieju MSG Series, w którym obowiązywał system kołowy. Zdobył w nim 36 punktów, pokonując Riki Choshu (2 razy), Chrisa Adamsa, Tiger Jeet Singh (dyskwalifikacja), Tatsumi Fujinami, Sgt. Slaughtera, Mike'a Mastersa i Bobby'ego Duncuma. Przegrał jednak z Antonio Inoki i Stanem Hansenem. Jego wynik był niewystarczający aby zakwalifikować się do finału (zabrakło 2 do drugiego miejsca ex aequo).

Ponownie wziął udziałw w corocznym turnieju, teraz już jednak noszącym nazwę International Wrestling Grand Prix, w 1983 roku. Zdobył 37 punktów. Pokonał Killer Kahna, Big Johna Studda, Rushera Kimurę, El Caneka, Enrique'a Verę, Otta Wanza i Akirę Maedę, a także zremisował z Antonio Inoki i André the Giantem. Ponieważ zdobył tyle samo punktów, co Antonio Inoki obaj wrestlerzy zmierzyli się w finale. Ich walka trwała 21 minuty i 27 sekund. Inoki został znokautowany i przegrał poprzez wyliczenie. Do prasy wyciekła informacja, że nokaut był przypadkiem, a oryginalnie turniej miał zostać wygrany przez Inokiego. Lata później jednak sędzia tamtej walki zdradził, że wszystko zostało zaplanowane, a przeciek był ustawiony w celu pobudzenia emocji fanów przed walką rewanżową. Jako zwycięzca Hogan został nagrodzony pasem IWGP Heavyweight Championship. Nie było to jednak główne mistrzostwo NJPW o tej samej nazwie, ustanowione parę lat później. Walka rewanżowa miała miejsce 14 czerwca 1984. Inoki pokonał Hogana i odebrał mu zdobyty tytuł.

American Wrestling Association (1981 - 1983)

Wrócił do Stanów Zjednoczonych w 1981 roku i dołączył do organizacji American Wrestling Association (AWA) Verna Gagne'a w Minnesocie. Po raz kolejny grał heela. Hulk Hogan zyskał dużą popularność po swoim występie w filmie Rocky III w 1982 roku, gdzie grał Thunderlipsa, zawodnika nieokreślonego sportu walki. Wkrótce zaczął rywalizować z Nickiem Bockwinkelem, ówczesnym mistrzem terytorium. Hogan wielokrotnie był blisko wygranej pojedynków z mistrzem, ale początkowo przegrywał. W pewnym momencie musiał przez dłuższy czas rywalizować ze stajnią The Heenan Family, aby móc zmierzyć się z mistrzem. Zyskał możliwość walki o mistrzostwo wygrywając walkę battle royal. W jego pojedynku z Bockwinkelem przeszkadzał mu Bobby Heenan, manager przeciwnika. Heenan w pewnym momencie rzucił na ring niedozwolony przedmiot mający służyć jako broń obuchowa. Hogan przechytrzył przeciwnika używając rzuconego przedmiotu przeciwko niemu, a następnie przypiął go i wygrał zdobywając mistrzostwo AWA World Heavyweight Championship. Jednak, po tym jak komisarz terytorium wychwycił użycie przedmiotu na nagraniu z walki, mistrzostwo zostało zwakatowane. Mimo to AWA uznaje Hulka Hogana za byłego mistrza organizacji.

Powrót do World Wrestling Federation (1983 - 1993)

Zdobycie mistrzostwa i początek Hulkamanii (1983 - 1986)

W 1983 roku powrócił do World Wrestling Federation (w skrócie WWF, dawne World Wide Wrestling Federation), którego właścicielem był wówczas syn Vincenta Jamesa McMahona Sr., Vince Kennedy McMahon. Promotor miał zamiar uczynić z Hogana główną gwiazdę organizacji. Inni wrestlerzy mieli bezwzględny zakaz wspominania w wywiadach o jego łysieniu.

23 stycznia 1984 roku zgodnie ze scenariuszem The Iron Sheik, posiadacz WWF World Heavyweight Championship (najważniejszego mistrzostwa organizacji), miał walczyć o tytuł z Bobem Backlundem na Madison Square Garden. Backlund jednak cierpiał wówczas na kontuzję szyi, więc zastąpił go Hulk Hogan. Hogan pokonał Sheika i zdobył główne mistrzostwo organizacji. Jako mistrz często bronił tytułu nawet kilka razy w miesiącu. Jego pierwsze panowanie trwało około czterech lat. Hogan był bardzo popularny i stał się powszechnie rozpoznawalny także wśród osób, które nie są fanami wrestlingu. Ten fenomen był w mediach powszechnie znany pod nazwą Hulkamania.

Z czasem Hulk Hogan wyrobił sobie unikatowy charakterystyczny styl. Jego strój był żółto-czerwony i często nosił bandanę. Wchodząc na ring miewał na sobie okulary przeciwsłoneczne i koszulkę, którą przed walką rozrywał odsłaniając swoją muskulaturę. Również charakterystyczne dla niego stało się nazywanie innych braćmi (en. Brother), a nieoficjalnym mottem Hulkamanii było Say your prayers and eat your vitamins (pl. Zmawiaj modlitwy i jedz swoje witaminy).

Przed pierwszą w historii galą z serii WrestleMania rywalizował z Roddy'm Piperem i Bobem Ortonem. 18 lutego 1985 walczyli ze sobą na gali War To Settle The Score - Hogan był wspierany w narożniku przez Cyndi Lauper i Lou Albano, a Piper przez Boba Ortona. Piper został zdyskwalifikowany i przegrał. Aby pomóc Hoganowi w rywalizacji, do WWF dołączył znany z filmów akcji aktor Mr. T. Razem promowali pierwszą WrestleManię między innymi u Regisa Philbina, Kathie Lee Gifford i w Saturday Night Live. W czasie wizyty w programie Hot Properties miał miejsce incydent, kiedy Hulk Hogan demonstrując Richardowi Belzerowi chwyt wrestlerski zranił gospodarza programu. W tej sprawie zostało wszczęte postępowanie sądowe, które jednak zakończyło się pozasądowym porozumieniem. Już na wydarzeniu WrestleMania I Hulk Hogan i Mr. T wspierani w narożniku przez Jimmy'ego Snukę pokonali Roddy'ego Pipera i Paula Orndorffa wspieranych przez Boba Ortona. 10 maja w odcinku Saturday Night’s Main Event Hulk Hogan obronił tytuł w walce z Bobem Ortonem.

15 lutego 1986 w odcinku Saturday Night’s Main Event Hulk Hogan broniąc tytułu pokonał Don Muraco przez dyskwalifikację. Po walce Muraco i King Kong Bundy poniżali go i połamali mu żebra (w kayfabe), co było zaplanowanym przygotowaniem fabularnym przed drugą WrestleManią. Hogan pokonał King Konga Bundy'ego i obronił tytuł WWWF Heavyweight Championship w stalowej klatce, w czasie głównej walki na gali.

Współpraca i rywalizacja z Paulrm Orndorffem (1986 - 1987)

W 1986 roku, w jednym z odcinków Saturday Night’s Main, pokonał Paula Orndorffa, który po walce podał mu rękę. Gdy Ondorff został zaatakowany przez Roddy'ego Pipera i Boba Ortona w segmencie Piper’s Pit, Hogan przybył mu z pomocą. To zapoczątkowało rywalizację Hogana i Orndorffa z Piperem i Ortonem. Z czasem Hogan utworzył z Orndorffem tag team.

Napięcie w tag teamie zaczęło się kiedy Adorable Adrian Adonis wyraził opinię, że Orndorff nie wnosi wiele do drużyny. Zasugerował, że jest ledwie pomocnikiem Hogana, nazwał Orndorffa Hulk Junior, a nawet zasugerował, że ich tag team łączy bardziej intymny związek. Orndorff chcąc udowodnić, że przyjaźni się z partnerem zadzwonił do niego na żywo w telewizji, lecz osoba, która odebrała telefon powiedziała, że Hogan jest zbyt zajęty żeby rozmawiać.

W walce z zespołem The Moondogs Orndorff starał się walczyć bez pomocy Hogana przez znaczną większość czasu. 24 czerwca 1986, w czasie walki przeciwko Big Johnowi Studdowi i King Kongowi Bundy'emu, Hogan niechcący wyrzucił Orndorffa z ringu i uszkodził jego oko (w kayfabe). Obaj przeciwnicy weszli na ring i atakowali go nawet po tym jak zostali zdyskwalifikowani. Ordorff wrócił w końcu na ring, obalił przeciwników i pomógł Hoganowi wstać tylko po to żeby go zaraz zaatakować chwytem piledriver. Od tej pory Hogan i Orndorff byli wrogami. Ten drugi zatrudnił nawet Heenana jako swojego managera.

Aby zrobić na złość rywalowi, Orndorff zawłaszczył sobie motyw muzyczny Hogana - Real American - przy którym Hogan wchodził na ring przed każdą walką. Rywale zmierzyli się na gali The Big Event 28 sierpnia 1986 roku w pojedynku o WWF World Heavyweight Championship. Orndorff wielokrotnie oszukiwał w czasie walki. Udało mu się wreszcie przypiąć przeciwnika i w wyniku nieporozumienia przez chwilę wszyscy myśleli, że wygrał, ale potem sędzia ogłosił dyskwalifikację Orndorffa. Z podobnym wynikiem zakończyła się ich walka rewanżowa 3 września 1986 w Saturday Night’s Main Event. Rewanż przyciągnął 70 tysięcy fanów na widownię. 24 listopada 1986 obaj zawodnicy zmierzyli się w walce drużynowej. Partnerem Hogana był jego dawny rywal Rowdy Roddy Piper, a Orndorffa Harley Race. Managerem Orndorffa i Race'a był wówczas Bobby Heenan. 3 stycznia 1987 rywale spotkali się w Saturday Night's Main Event, tym razem w stalowej klatce. Stawką ponownie było mistrzostwo WWF World Heavyweight. Zgodnie z zasadami zwycięzcą walki miał zostać ten zawodnik, który jako pierwszy ucieknie z klatki. Obu wrestlerów obserwowali dwaj różni sędziowie, ale zawodnicy uciekli z klatki mniej więcej w tym samym czasie. Sędzia Joey Morella ogłosił zwycięzcą Hulka Hogana, a Danny Davis chciał przyznać tytuł Orndorffowi. W gniewie Hogan zaatakował przeciwnika, a przy okazji niechcący powali też Davisa. Pozostały przy świadomości Morella ogłosił rozpoczęcie walki od początku. Tym razem Hogan skutecznie unikał ataków Orndorffa, obezwładnił przeciwnika ciosem legdrop, uciekł z klatki i wygrał.

Rywalizacja z The Mega Bucks, uformowanie się The Mega Powers i utrata tytułu (1987 - 1988)

André the Giant przez prawie 15 lat był face'em, a WWF twierdziło, że w tym czasie nigdy nie przegrał walki. Kreowano go na bliskiego przyjaciela Hulka Hogana i jego największą inspirację. W 1987 roku jego zdrowie zaczęło się pogarszać, więc Vince McMahon postanowił zorganizować dla niego ostatnią walkę o tytuł będącą głównym wydarzeniem na ważniejszej gali.

W jednym z odcinków segmentu Piper's Pit Hogan otrzymał specjalną nagrodę - trofeum za bycie mistrzem WWF World Heavyweight nieprzerwanie przez 3 lata. W segmencie wziął dział także André, który mu pogratulował. Tydzień później w Piper's Pit André również otrzymał trofeum za bycie jedynym niepokonanym wrestlerem w historii. Hogan pojawił się aby pogratulować przyjacielowi, ale mówił długo, nie dopuszczając laureata do głosu, że André uznał to za zawłaszczenie sobie chwili. Rozczarowany André wyszedł w trakcie mowy. Ponownie w tym samym segmencie i w obecności Hogana André zaprezentował wszystkim swojego nowego managera, heela Bobby'ego Heenana. André i Heenan utworzyli tag team o nazwie The Mega Bucks. Gdy mistrz skrytykował ten wybór, André porwał jego koszulkę i wisiorek z krzyżem oraz wyzwał na pojedynek o mistrzostwo.

Rywale zmierzyli się 29 marca 1987 na gali WrestleMania III w Detroit. Na widowni było wówczas 78 000 osób, choć WWE utrzymuje, że było ich 93 000. Przez całą walkę mistrz próbował podnieść pretendenta i wykonać na nim chwyt zwany bodyslam. Gdy w końcu mu się to udało, przyszpilił przeciwnika i wygrał. Na tej samej gali Hogan wziął udział w walce tag teamów. Walczył u boku byłego i najdłużej panującego mistrza WWF Heavyweight Championship, Bruno Sammartino, w jego ostatniej walce w karierze. Razem pokonali King Konga Bundy'ego i One Man Gang.

W tym samym czasie "Macho Man" Randy Savage był wielokrotnym pretendentem do tytułu Hulka Hogana. Do 1987 roku Macho Man był heelem, ale powoli stawał się face'em mającym poparcie publiczności. 3 października 1987 na gali Saturday Night's Main Event XII wyzwał mistrza WWF Intercontinental Heavyweight Championship, Honky Tonk Mana, do walki o mistrzostwo. Walka przerodziła się jednak w chaos. Bret Hart i Jim Neidhart wtargnęli na ring i razem z Honky Tonk Manem bili i poniżali Savage'a. Wtedy żona pretendenta do tytułu, Miss Elizabeth, sprowadziła na pomoc Hulka Hogana, który obronił Macho Mana. Tego samego wieczoru dwójka wrestlerów oficjalnie utworzyła tag team o nazwie The Mega Powers.

Hogan zmierzył się z André jeszcze raz na Survivor Series 26 listopada 1987 w walce 5 na 5. W drużynie André był One Man Gang, King Kong Bundy, Butch Reed oraz Rick Rude wspierani w narożniku przez Bobby'ego Heenana i Slicka. W drugiej drużynie byli Hulk Hogan, Paul Orndorff, Don Muraco, Ken Patera oraz Bam Bam Bigelow wspierani w narożniku przez Olivera Humperdinka. Hogan wyeliminował Butcha Reeda w 3 minucie, ale w 16 został wyeliminowany przez odliczanie, gdyż Bundy i One Man Gang przeszkodzili mu w powrocie na ring. Walkę wygrała drużyna André.

24 stycznia 1988 na gali Royal Rumble rywale podpisali kontrakt na walkę rewanżową. Walka ta odbyła się 5 lutego, ale Ted DiBiase przekupił sędziego, w związku z czym Hogan przegrał, a André oddał tytuł swojemu managerowi. Jack Tunney grający w tym okresie prezesa WWF ogłosił, że takie postępowanie jest nielegalne i zwakatował tytuł.

27 marca 1988 roku na gali WrestleMania IV miał miejsce turniej, w którym nagrodą był zwakatowany tytuł WWF Championship. Członkowie The Mega Powers wzięli w nim udział. Hulk Hogan i André the Giant otrzymali możliwość pominięcia pierwszej rundy i zmierzyli się od razu w ćwierćfinale. Ich walka zakończyła się podwójną dyskwalifikacją i obaj odpadli z turnieju. Do finału doszedł jednak Randy Savage, któremu Hogan towarzyszył w narożniku w czasie walki tytułowej. Savage pokonał drugiego finalistę, Teda DiBiase, wygrał turniej i zdobył tytuł.

28 sierpnia 1988 na gali SummerSlam The Mega Powers pokonali tag team The Mega Bucks (Ted DiBiase i André the Giant) w walce, w której Jesse “The Body” Ventura był sędzią specjalnym. Miss Elizabeth umożliwiła im zwycięstwo odwracając uwagę przeciwników Hogana i Savege'a poprzez zdjęcie spódniczki.

24 listopada 1988 na gali Survivor Series. The Mega Powers (Hulk Hogan i Randy Savage), Hercules, Koko B. Ware oraz Hillbilly Jim pokonali The Twin Towers (Akeem i Big Boss Man), Teda DiBiasego, Haku oraz The Red Roostera. Hulk Hogan wyeliminował Haku.

Ostatni raz Hulk Hogan walczył z André 7 grudnia 1988 na gali Saturday Night’s Main Event. André został zdyskwalifikowany.

Rywalizacja z Randym Savage'em i odzyskanie tytułu (1988 - 1989)

Napięcie w tag teamie The Mega Powers wytworzyło się kiedy Hogan zaczął zaprzyjaźniać się z żoną i valetem Macho Mana, Miss Elizabeth. Było to szczególnie widoczne kiedy po zwycięskiej walce na Survivor Series w 1988 roku objął podekscytowany żonę swojego partnera. 15 stycznia, w czasie Royal Rumble w 1989 przypadkiem wyeliminował Savage'a. W lutym 1989 obaj rywalizowali z tag teamem Akeema i Big Bossmana. W walce z 3 lutego Savage niechcący znokautował swoją żonę poważnie ją kontuzjując. Hogan pozostawił partnera w ringu żeby odnieść Miss Elizabeth na zaplecze, gdzie zajęli się nią medycy. Savage nie mógł sobie sam poradzić z dwoma przeciwnikami, ale Elizabeth namówiła Hogana żeby wrócił na ring. Hogan wrócił i dokończył walkę sam, wygrywając pojedynek. Po walce poszedł za kulisy aby zobaczyć się z Elizabeth, ale zamiast niej zastał jej męża. Savage oskarżył Hogana o spiskowanie przeciwko niemu oraz próby odebrania mu żony i tytułu mistrzowskiego, a potem uderzył partnera swoim pasem mistrza i zaczął go bić oraz poniżać. Brutus Beefcake przybył Hoganowi na pomoc, ale również został pobity. Ich konflikt został rozstrzygnięty 2 kwietnia na gali WrestleMania V. Hulk Hogan pokonał Savage'a i odebrał mu tytuł. Tak zaczęło się jego drugie panowanie.

Drugie panowanie mistrzowskie (1989 - 1990)

W 1989 roku Hulk Hogan wystąpił w filmie Wszystkie chwyty dozwolone. Grał wrestlera Ripa Thomasa, którego przeciwnikiem był zawodnik Zeus grany przez Toma Listera Jr. Film nie odniósł sukcesu, jednak WWF postanowiło przenieść postać antagonisty i filmowy konflikt do swojej organizacji. Podłożem konfliktu w organizacji była przegrana Zeusa w filmie. 28 sierpnia na gali SummerSlam Hulk Hogan i Brutus Beefcake pokonali Randy'ego Savage'a and Zeusa. 23 listopada na gali Survivor Series zmierzyły się dwie drużyny - The Hulkamaniacs i The Million Dollar Team. Do pierwszej należeli Hulk Hogan, Jake “The Snake” Roberts i tag team Demolition (Ax i Smash). Do drugiej drużyny należeli Ted DiBiase, Zeus i tag team The Powers of Pain (Barbarian i Warlord). Walka skończyła się zwycięstwem zespołu The Hulkamaniacs. Hulk Hogan wyeliminował DiBiase i był ostatnim zawodnikiem, który nie został wtedy wyeliinowany. Ostatni raz Hogan i Zeus zmierzyli się 27 grudnia 1989 na gali No Holds Barred. Hulk Hogan i Brutus Beefcake pokonali Randy'ego Savage'a i zeusa w walce typu steel cage match.

Hulk Hogan wziął udział w Royal Rumble 21 stycznia 1990. W głównej walce tej gali wymienił znaczące spojrzenia z The Ultimate Warriorem, co było zapowiedzią ich rywalizacji. Hogan wyeliminował w walce wieczoru Mr. Perfecta i zwyciężył. 217 stycznia on i Warrior walczyli jako zespół przeciwko Mr. Perfectowi i The Geniusowi. Później 1 kwietnia na WrestleManii VI obaj zmierzyli się w walce o tytuł WWWF Heavyweight Championship. Wygrał Warrior. W rzeczywistości Hulk Hogan zgodził się stracić tytuł, ponieważ odchodził na emeryturę, ale zależało mu żeby jego następca był face'em, co wyjaśniałoby dlaczego były mistrz nie powróci aby się zemścić.

Rywalizacja z Earthquacke'iem (1990 - 1991)

Od kwietnia 1990 do lutego 1991 rywalizował z Earthquacke'iem. Pierwszy raz pokonał go na gali SummerSlam 27 sierpnia 1990. 22 listopada, na gali Survivor Series zmierzyły się drużyny The Hulkamaniacs i The Naturals Disasters. Do pierwszej należeli Hulk Hogan, Hacksaw Jim Duggan, The Big Bossman i Tugboat (Fred Ottman). Do drugiej drużyny należeli Earthquake, Dino Bravo, The Barbarian i Haku, a ich managerami byli Jimmy Hart i Bobby Heenan. Zwyciężyli The Hulkamaniacs. Hulk Hogan wyeliminował Dino Bravo i The Barbariana. Następnie za pozostanie niewyeliminowanymi do końca Hulk Hogan, a także The Ultimate Warrior i Tito Santana wzięli udział w głównej walce wieczoru, w której jako drużyna face'ów pokonali drużynę heelów - Teda DiBiasego, Ricka Martela, The Warlorda i Power and Glory (Hercules i Paul Roma). Hogan wyeliminował Paula Romę oraz Teda DiBiase i razem z Warriorem pozostał niewyeliminowany do końca.

19 stycznia 1991 wygrał Royal Rumble, w czasie którego wyeliminował Grega Valentine, Smasha, Crusha, Earthquake'a, Briana Knobbsa, The Warlorda i Tugboata. Hulk Hogan był pierwszą osobą, która wygrała Royal Rumble dwa razy. Po zwycięstwie pokazał publiczności sztanderek nawiązujący do trwającej wówczas wojny w Zatoce Perskiej. Z jednej strony sztandarku było napisane Pokoju na Bliskim Wschodzie, a z drugiej Saddam i Slaughter się poddadzą. Sgt. Slaughter, który był najlepiej znany ze swojego gimmicku amerykańskiego sierżanta grał w tym okresie sympatyka Iraku.

Ostatni raz Hogan zmierzył się z Earthquake'iem w telewizji 1 lutego 1991 w walce typu tag team match na gali Saturday Night’s Main Event. Drużyna Hulka Hogana i Tugboata pokonała duet Earthquake'a i Dino Bravo, którym towarzyszył Manager Jimmy Hart. Ostatnia walka rywali miała miejsce 23 marca. Był to dark match, w którym zwyciężył Hogan.

Trzy kolejne panowania mistrzowskie i różne rywalizacje (1991 - 1993)

24 marca 1991 na gali WrestleMania VII zmierzył się z ówczesnym posiadaczem mistrzostwa WWF Heavyweight Championship, Sgt. Slaughterem, pokonał go i po raz trzeci w swojej karierze zdobył najważniejszy tytuł organizacji. Hogan ponownie pokonał Slaughtera 11 sierpnia w dark matchu. 26 sierpnia na gali SummerSlam tag team Hulka Hogana i The Ultimate Warriora wygrali walkę 2 na 3 przeciwko Sgt Slaughterowi, Col. Mustafie i Gen. Adnanowi. Sędzią specjalnym był Sid Justice. Rywalizacja Hogana i Slaughtera była nawiązaniem do toczącej się wówczas I wojny w Zatoce Perskiej. Hulk Hogan miał reprezentować amerykańskich patriotów, a Slaughter grał wówczas sympatyka Iraku.

27 listopada 1991 na gali Survivor Series stracił swój tytuł przegrywając walkę z The Undertakerem, w której interweniował Ric Flair. 3 grudnia na gali This Tuesday in Texas Hogan pokonał nowego mistrza i odzyskał tytuł, jednak w związku z kolejną interwencją Flaira Jack Tunney, prezes WWF w kayfabe, zwakatował mistrzostwo i ogłosił, że zostanie ono przyznane zwycięzcy głównej walki na gali Royal Rumble 19 stycznia 1992. Hogan wziął w niej udział i wszedł na ring jako 26-ty. Gdy Sid Justice siłował się z Hoganem w pobliżu lin, został wyrzucony z ringu przez Flaira i pociągnął ze sobą Hogana. Justice i Hogan zostali wyeliminowani, a Ric Flair wygrał i został nowym mistrzem. 8 lutego na gali SNME obaj wyeliminowani zawodnicy zmierzyli się jako tag team przeciwko Flairowi i Undertakerowi. Wtedy Justice zwrócił się przeciwko swojemu partnerowi. Ich konflikt został rozstrzygnięty 5 kwietnia 1992 na gali WrestleMania VIII. Justicowi w narożniku towarzyszył Harvey Wippleman. Hogan wygrał przez dyskwalifikację po tym jak w ringu interweniował Papa Shango.

Przez większość 1992 roku i część 1993 Hulk Hogan nie występował w związku ze skandalem sterydowym. Powrócił debiutując w nowo utworzonym programie telewizyjnym WWE Raw, który zastąpił dotychczasową tygodniówkę organizacji. Zadeklarował wtedy pomoc Brutusowi Beefcake'owi, który rywalizował z tag teamem Money Inc. (Ted DiBiase i IRS).

Na gali WrestleMania IX 4 kwietnia 1993 Hulk Hogan i Brutusowi Beefcake zmierzyli się z drużyną Money Inc, której w narożniku towarzyszył Jimmy Hart. Hogan walczył z podbitym okiem, ponieważ dwa dni wcześniej miał wypadek na skuterze wodnym. Walka toczyła się o tytuł WWF Tag Team Championship, ale ponieważ pretendenci wygrali przez dyskwalifikację, przekazanie nie nastąpiło. Na tej samej gali Yokozuna pokonał Breta Harta w walce o WWF World Heavyweight Championship. Po wygranej manager nowego mistrza, Mr. Fuji, wyzwał Hogana do walki o tytuł jeszcze tego samego dnia. Hogan przyjął wyzwanie, wygrał i rozpoczął swoje piąte panowanie mistrzowskie. Trwało ono do 13 czerwca, kiedy Yokozuna odzyskał tytuł po wygranej walce z Hoganem na gali King of the Ring. Po tych wydarzeniach Hogan odszedł z WWF aby rozpocząć pracę przy serialu Grom w raju i występować jako wrestler w Japonii.

W wywiadzie dla magazynu Power Slam UK Magazine z 1994 roku Hogan zdradził, że postanowił odejść z WWE z powodu różnicy wizji dalszego rozwoju federacji. Vince McMahon miałby chcieć promować innych wrestlerów, a Hogan uważał, że Hulkamania cieszyłaby się większym zainteresowaniem fanów.

World Championship Wrestling (1994 - 2000)

Dołączył do World Championship Wrestling (WCW) 11 czerwca 1994. Jego pierwsza walka miała miejsce na gali Bash at the Beach. Jego przeciwnikiem był Ric Flair, a stawką było mistrzostwo WCW World Championship. Zwyciężył Hulk Hogan. Następnie Flair pokonał nowego mistrza w stalowej klatce 28 sierpnia na gali Clash of Champions. Zwycięstwo nastąpiło w wyniku wyliczenia. 28 października ponownie starli się w stalowej klatce, tym razem na gali Halloween Havoc, gdzie sędzią specjalnym był Mr. T. Tym razem wygrał Hogan.

Od listopada 1994 do lutego 1995 rywalizował z The Butchererm (dawny Brutus Beafcake). 25 stycznia na gali Clash of Champions miała miejsce walka rozstrzygająca ich spór. W walce tag teamów Hulk Hogan i Randy Savage pokonali Kevina Sullivana i The Butchera. Po walce mistrz WCW United States Big Van Vader próbował zaatakować Hogana, ale ten umknął. Hogan wygrał z Vaderem kilka kolejnych bitew: na SuperBrawl 19 lutego 1995, na Uncensored 19 marca, na Slamboree 21 maja i na Bash at the Beach 16 lipca. Ich walka na Slamboree była walką tag teamów. Partnerem Hogana był Randy Savage, a Vadera Ric Flair.

29 października 1995 na gali Halloween Havoc wziął udział w zapasach sumo monster trucków na dachu budynku przeciwko The Giantowi. Wyzwanie wygrał Hogan. Po walce obaj zawodnicy wysiedli z pojazdów i zaczęli walczyć w zwarciu. W wyniku szarpaniny Giant spadł z dachu, ale jak się później okazało, nic mu się nie stało. Jeszcze tej samej nocy obaj zawodnicy zmierzyli się w walce o WCW World Heavyweight Championship. Dzięki temu, że manager Jimmy Hart zwrócił się przeciwko Hoganowi, Giant pokonał mistrza i przejął jego pas.

W 1996 roku właściciel World Championship Wrestling (WCW), Eric Bischoff, próbował zaadaptować w swojej organizacji wątek inwazji, która wcześniej miała miejsce w New Japan Pro Wrestling. Sprowadził do WCW Scotta Halla i Kevina Nasha, dwie popularne gwiazdy World Wrestling Federation. Bischoff chciał przekonać fanów, że WWF przeprowadza inwazję na WCW, chcąc zniszczyć organizację od środka. Zaczęło się to w odcinku WCW Monday Nitro, w którym Scott Hall wszedł na ring przez publiczność, wziął mikrofon i ogłosił wojnę z WCW. Niedługo potem dołączył do niego Kevin Nash. Razem upokorzyli właściciela organizacji na oczach fanów. Na gali Bash at the Beach w 1996 roku miał miejsce pojedynek 3 na 3 między zawodnikami wiernymi organizacji, a najeźdźcami. WCW reprezentował Randy Savage, Lex Luger i Sting. Inwazję reprezentował Scott Hall, Kevin Nash i tajemnicza trzecia osoba, która nie pojawiła się jednak w ringu na czas. We wczesnej fazie pojedynku Luger został kontuzjowany. W trakcie walki w wejściu na arenę pojawił się Hulk Hogan, który powoli szedł w stronę ringu wspierany przez publiczność. Niespodziewanie zaatakował swojego przyjaciela Savage'a ciosem wykańczającym, Legdrop of Doom. To bardzo zdenerwowało publiczność, która wyrażała dezaprobatę krzycząc i rzucając śmieci w stronę ringu. Po walce wygranej przez najeźdźców, Hogan zaczął obrażać zgromadzony tłum i ogłosił, że zakłada z Hallem i Nashem stajnię o nazwie New World Order. Hulk Hogan został heelem po raz pierwszy od 15 lat i przyjął nowy pseudonim ringowy - Hollywood Hogan - oraz zaczął ubierać się w czarny strój charakterystyczny dla swojej nowej drużyny. 10 sierpnia na gali Hog Wild pokonał w walce The Gianta oszukując - uderzył mistrza pasem kiedy sędzia nie patrzył - i odebrał mu mistrzostwo WCW World Championship. Następnie namalował sprayem na pasie litery nWo i ogłosił, że od teraz mistrzostwo nazywa się nWo World Championship, choć oficjalnie tytuł nie zmienił nazwy.

4 sierpnia 1997 w odcinku WCW Monday NITRO Lex Luger pokonał Hollywood Hogana i wygrał tytuł WCW World Championship. Hogan odzyskał mistrzostwo w walce rewanżowej 9 sierpnia 1997. Jego trzecie panowanie trwało do 28 grudnia, kiedy na gali Starrcade Sting pokonał go w walce o mistrzostwo. Gdy tytuł został zwakatowany, Sting pokonał go ponownie na gali SuperBrawl VIII 22 lutego 1998.

Hollywood Hogan odzyskał tytuł WCW World Championship 20 kwietnia 1998 pokonując ówczesnego mistrza Randy'ego Savage'a na cotygodniowej gali WCW Monday NITRO. 6 lipca. Czwarte panowanie mistrza skończyło się 6 lipca 1998 po przegranej walce o mistrzostwo z Goldbergiem, również w NITRO.

W kwietniu 1998 doszło do rozłamu w stajni nWo z powodów poglądowych. Część członków wzięła stronę Hogana, tworząc frakcję nWo "Hollywood", a część poszła za Kevinem Nashem tworząc nWo "Wolfpack" (pl. Wataha Wilków). Obie frakcje rywalizowały ze sobą przez wiele miesięcy.

26 października w programie Jay'a Leno Hollywood Hogan ogłosił, że przechodzi na emeryturę.

4 stycznia 1999 roku Kevin Nash był mistrzem WCW World i miał się zmierzyć z Goldbergiem w pojedynku, który był kreowany na bardzo ważny i będący wydarzeniem wieńczącym długą i znaczącą rywalizację. Ponadto wydarzenie to miało miejsce w rodzinnej dla Goldberga Atlancie. Zwrot akcji był jednak taki, że Goldberg nie mógł stawić się na czas w ringu, z powodu zatrzymania przez organy porządku publicznego. Zastąpił go powracający do zawodu Hollywood Hogan. Jednak cała walka polegała na tym, że Hogan dotknął tylko przeciwnika jednym palcem, a Nash upadł na podłogę pozwalając się przypiąć i wygrać pretendentowi tytuł. Oznaczało to piąte panowanie Hogana, pojednanie obu frakcji i zjednoczenie nWo. Ten incydent spotkał się z przytłaczająco negatywnym odbiorem publiczności. Po tym wydarzeniu konferansjer Tony Schiavone próbował przekonać widzów, żeby nie przełączali kanału, zdradzając przy tym, że Mick Foley właśnie walczy o mistrzostwo konkurencyjnej firmy, WWE. Skutek był jednak odwrotny do zamierzonego i setki tysięcy widzów przełączyło program. Incydent ten jest powszechnie nazywany Fingerpoke of Doom (pl. Dotknięcie palcem zagłady) i przypisuje się mu przyczynienie się do dalszego spadku oglądalności i ostatecznie upadku WCW. Hogan utracił mistrzostwo na gali Uncensored 14 marca 1999 pokonany przez Rica Flaira w stalowej klatce.

12 lipca 1999 na gali WCW Monday NITRO Hogan pokonał mistrza Randy'ego Savage'a i przejął jego mistrzostwo, WCW World Championship. Tak zaczęło się jego szóste panowanie. Trwało ono do 12 września 1999, kiedy Hogan stracił pas przegrywając go w walce ze Stingiem na gali Fall Brawl.

W 2000 roku główny scenarzysta WCW Vince Russo, chciał aby Hogan przegrał na gali Bash at the Beach z ówczesnym mistrzem WCW World, Jeffem Jarrettem. Ten pomysł nie spodobał się Hoganowi, który namówił prezesa organizacji, Erica Bischoffa, do zmiany scenariusza. Hogan miałby wygrać i przejąć tytuł, a potem w kayfabe opuścić firmę. Russo ogłosiłby wtedy turniej, w którym nagrodą miałoby być nowe mistrzostwo, a Hogan powróciłby na gali Halloween Havoc deklarując, że to on jest prawdziwym mistrzem. 9 lipca 2000 roku na Bash at the Beach doszło do zaplanowanego wcześniej pojedynku. Jarrettowi towarzyszył w narożniku sam Vince Russo, który w kayfabe był członkiem zarządu. Walka skończyła się tym, że mistrz położył się specjalnie na podłodze, a Russo rzucił pas na ring mówiąc Hoganowi żeby go sobie wziął. Pretendent do tytułu poprosił o mikrofon i zarzucił Russo, że WCW jest w złym stanie właśnie przez takie sytuacje, po czym przypiął mistrza stopą, wziął pas i udał się za kulisy. Zarówno Hogan, jak i Bischoff deklarowali w późniejszych latach, że do tego momentu wszystko było zaplanowane. Jednak jeszcze na tej samej gali Vince Russo wygłosił przed widownią improwizowaną przemowę, w której wyzywał wulgarnie Hogana, zarzucił mu nadużywanie kontroli artystycznej i oświadczył, że Hogan już nigdy więcej nie pojawi się w WCW, a jego walka z Jarrettem jest całkowicie nieoficjalna. Po tym wydarzeniu Hogan naprawdę odszedł z firmy i pozwał Vinca Russo o zniesławienie, ale jego pozew został odrzucony.

Drugi powrót do World Wrestling Federation/Enterteinment (2002 - 2003)

25 stycznia 2002 roku podpisał kontrakt z World Wrestling Federation (WWF, później WWE) i przyjął pseudonim ringowy Hollywood Hulk Hogan, a 17 lutego pojawił się po wielu latach w federacji pomagając Chrisowi Jericho pokonać Steve'a Austina. 18 lutego zaakceptował wyzwanie rzucone mu przez Rocka, który chciał aby obaj zmierzyli się na gali WrestleMania X-8, ale wtedy ujawniła się utworzona w WCW stajnia nWo. Grupa zaatakowała The Rocka. Zaatakowany został zaniesiony do ambulansu, który następnie został staranowany przez Hogana pojazdem członowym. 17 marca na gali WrestleMania X-8 Rock pokonał lidera nWo, który po walce podał zwycięzcy rękę, aby mu pogratulować. Pozostali członkowie stajni, Scott Hall i Kevin Nash, uznali to za zdradę, zwrócili się przeciwko przegranemu i zaatakowali go. The Rock uratował Hogana, dla którego oznaczało to face turn.

W marcu razem z Rockiem rywalizował drużynowo z nWo, ale w wyniku WWE Draftu on i jego partner zostali przydzieleni do brandu SmackDown i tym samym oddzieleni od rywali. 4 kwietnia 2002 roku Hulk Hogan pojawił się w swoim żółto-czerwonym stroju sprzed dołączenia do nWo i powrócił do pseudonimu ringowego Hulk Hogan. Vince McMahon ogłosił go głównym pretendentem do tytułu WWF Undisputed Championship. 21 kwietnia na gali Backlash Hogan pokonał mistrza, Triple H-a, i przejął jego tytuł rozpoczynając swoje szóste panowanie jako posiadacza głównego tytułu organizacji.

13 maja 2002 w WWE SmackDown wygrał starcie z Ric'iem Flairem po chaotycznej walce, w której próbowali interweniować między innymi nWo, Bradshaw i Steve Austin. Po walce The Undertaker, z którym Hogan miał zaplanowaną walkę na gali Judgement Day, zaatakował mistrza, przywiązał jego stopę do swojego motocykla, a potem wsiadł na pojazd i odjechał ciągnąc go za sobą. W kayfabe Hogan doznał kontuzji szyi.

16 maja 2002 w WWE SmackDown Hogan wystąpił przed montrealską widownią, która wiwatowała na jego cześć przez 10 minut. Prezes WWE, Vince McMahon, dołączył do Hogana i również wygłosił przemówienie. Nazwał Hogana pustą skorupą tego czym był kiedyś, skrytykował Hulkamanię i wstawił się za Undertakerem. W odpowiedzi Hogan powalił McMahona i wykonał na nim swój finisher. Był to początek rywalizacji wrestlera i prezesa WWE. 19 maja 2002 na gali Judgement Day The Undertaker z pomocą McMahona pokonał Hogana w walce o mistrzostwo WWE Championship.

23 maja 2002 roku wystąpił przed widownią SmackDown żeby ogłosić swoją emeryturę. Vince McMahon jednak przerwał jego wystąpienie i zabronił mu przerwania kariery powołując się na kontrakt i grożąc pozwem sądowym. McMahon stwierdził, że to on stworzył Hulkamanię i umrze ona na jego warunkach. Wypomniał też Hoganowi jego odejście z firmy w 1993 roku.

4 lipca 2002 roku w SmackDown on i Edge zdobyli tytuł drużynowy WWE Tag Team Championship pokonując tag team Billy and Chuck (Billy Gunn i Chuck Palumbo). Ich panowanie trwało do 21 lipca 2002 kiedy zostali pokonani na gali Vengeance przez Lance'a Storma i Christiana.

23 stycznia 2003 wystąpił przed widownią SmackDown zapowiadając, że w związku z kończącym się kontraktem zamierza tym razem odejść właściwie. Vince McMahon przerwał wystąpienie, wyzwał Hogana do walki i został pokonany. The Rock zdecydował się wesprzeć w tym konflikcie McMahona. Zwieńczeniem ich rywalizacji była walka na WrestleManii19, gdzie mimo interwencji Roddy'ego Pipera Hulk Hogan pokonał Vince'a McMahona w walce typu street fight.

3 kwietnia 2003 w SmackDown Vince McMahon zawiesił Hogana i powiedział, że od teraz będzie mu płacił żeby został w domu. Hogan, którego kontrakt zobowiązywał do posłuchania się szefa, odszedł, ale powrócił 1 maja jako zamaskowany wrestler o pseudonimie ringowym Mr America. Rywalizacja wrestlera i prezesa była kontynuowana. Przez wiele miesięcy McMahon próbował ujawnić ukrytą tożsamość Mr. America. 2 lipca 2003 roku prezes federacji zaprezentował widowni nieemitowane wcześniej nagranie, na którym Mr. America po wygranej walce na chwilę zdejmuje maskę pokazując się publiczności. Następnie McMahon publicznie ogłosił, że America zostaje zwolniony. W rzeczywistości Hulk Hogan odszedł z WWE już wcześniej, w związku z nieporozumieniami związanymi z wynagrodzeniem i wykorzystaniem postaci i jego wątek musiał zostać domknięty bez jego udziału.

Powrót do New Japan Pro Wrestling (2003)

Po odejściu z WWE ponownie zaczął występować w New Japan Pro Wrestling (NJPW). 11 października 2003 przeprowadził się do Japonii z managerem Jimmy'm Hartem i rozpoczął przygotowania przed galą Tokyo Dome show. Hogan zapewnił w wywiadzie dla Yomiuri Sports, że nie chce mieć już nic wspólnego z WWE i Vince'em McMahonem. 13 października pokonał Masahiro Chono w około 19 minut. Po walce ogłosił, że chciałby ponownie zdobyć główny tytuł IWGP Heavyweight Championship, a potem mistrzostwo NWA. Wtedy niespodziewanie został zaatakowany gitarą przez Jeffa Jarretta tak, że jego głowa zaczęła krwawić. Jarret powiedział wówczas Słyszałem, że chcesz przejść do TNA. No to TNA przyszło do ciebie. 15 października 2013 Jimmy Hart zapowiedział, że Hulk Hogan zamierza się zemścić.

Trzeci powrót do World Wrestling Enterteinment (2005 - 2006)

28 lutego 2005 World Wrestling Entertainment ogłosiło, że Hulk Hogan zostanie przyłączony do WWE Hall of Fame na gali WrestleMania 21 w 2005 roku. Ceremonia dołączenia miała miejsce 2 kwietnia.

3 kwietnia 2005 roku wrestler Muhammad Hassan wyraził żal z powodu braku swojej chwili na Wrestlemanii i postanowił za to wyróżnić się atakując wrestlera Eugene'a. Wtedy Hulk Hogan zjawił się żeby pomóc zaatakowanemu. Shawn Michaels w czasie swojego promo 11 kwietnia poprosił nieobecnego wówczas Hogana o pomoc w walce z tag teamem Hassana i Daivari. 18 kwietnia Michaels pokonał Hassana przez dyskwalifikację, gdyż manager jego przeciwnika, Daivari, zaatakował go i razem ze swoim podopiecznym bił go nawet po oficjalnej walce. Nagle Hulk Hogan przybył by pomóc zaatakowanemu i przyjąć propozycję utworzenia drużyny. 1 maja 2005 roku na gali Backlash Hogan i Michaels zmierzyli się z Muhammadem Hassanem i Khosrowem Daivarim w walce tag teamów i wygrali.

4 lipca 2005 Carlito Cool i Hulk Hogan reklamowali w programie WWE Raw reality show Uparty jak Hogan, kiedy nagle interweniował Kurt Angle. Jeszcze tego samego dnia Angle i Carlito zmierzyli się z Shawnem Michaelsem i Hulkiem Hoganem i przegrali, ale nieoczekiwanie Michaels zwrócił się przeciwko Hoganowi i stał się heelem. 18 lipca Hogan zaakceptował wyzwanie Michaelsa, zmierzył się z nim 21 sierpnia 2005 na gali SummerSlam i pokonał go. Po walce obaj zawodnicy podali sobie ręce. W grudniu Hogan skręcił sobie kostkę na planie filmowym Little Hercules, co wiązało się z zawieszeniem występów w WWE.

W lipcu i sierpniu 2006 roku rywalizował z Randy'm Ortonem, znanym wówczas jako zabójca legend. Podłożem ich rywalizacji było zalecanie się Ortona do córki Hogana, Brooke Hogan. Finał tej rywalizacji miał miejsce 20 sierpnia na SummerSlam, gdzie Hogan pokonał Ortona.

Total Nonstop Action Wrestling (2009-2013)

27 października 2009 Hulk Hogan i Eric Bischoff podpisali umowę z Dixie Carter na występy w Total Nonstop Action Wrestling (TNA). 29 października organizacja pokazała nagranie z konferencji prasowej na Madison Square Garden, w czasie której Hogan promował swoją nową książkę, My Life Outside the Ring. Wtedy też wrestler po raz pierwszy ogłosił, że podpisał umowę z właścicielką TNA. W kayfabe Hogan został partnerem biznesowym Carter i miał pełnić funkcje zarządcze oraz organizacyjne. Debiutował na arenie TNA 4 stycznia 2010 roku. Skonfrontował się wtedy z Kevinem Nashem, Scottem Hallem i Seanem Waltmanem, którzy chcieli razem z nim ponownie tworzyć stajnię New World Order, ale Hogan odmówił tłumacząc, że kiedy należał do nWo to były inne czasy. 17 stycznia wraz z Bischoffem debiutował na gali pay-per-view organizacji, gdzie zaprezentował widowni czworoboczny ring (do tej pory w TNA wrestlerzy przeważnie walczyli w sześciobocznym ringu). Publiczność zareagowała negatywnie, bucząc i skandując We want six sides! (pl. Chcemy sześciu boków!).

Hogan włączył się osobiście po stronie Abyssa w jego konflikcie z Ric'iem Flairem. Razem zmierzyli się w pojedynku z Flaierm i A.J. Stylesem 8 marca 2010, ale w czasie ich walki w ringu pojawił się powracający do organizacji Sting, który niespodziewanie stał się heelem i zaatakował Hogana kijem baseballowym. Odbywający się pojedynek został dokończony później tego wieczora. Zwyciężył Hogan i Abyss. Incydent zapoczątkował rywalizację między Hoganem i Singiem. Z czasem w rywalizację zaczęli angażować się też inni wrestlerzy. 18 kwietnia na gali TNA Lockdown drużyna Hogana (Abyss, Rob Van Dam, Jeff Jarrett i Jeff Hardy) pokonała drużynę Flaira (Sting, James Storm, Robert Roode i Desmond Wolfe)..

3 marca 2011 wygrał w kayfabe proces sądowy z Dixie Carter i całkowicie przejął firmę TNA. Oboje postanowili jednak rozstrzygnąć swój spór poprzez wrestling. Na gali Bound For Glory 16 października 2011 Hogan przegrał ze Stingiem w walce bez dyskwalifikacji i oddał swoje udziały Carter. Gdyby Hogan wygrał, Sting musiałby odejść z TNA.

13 października 2013 odmówił Dixie Carter przedłużenia kończącego się w owym miesiącu kontraktu i przestał pojawiać się w programach TNA.

Czwarty powrót do World Wrestling Enterteinment (2013 - 2015)

20 lutego 2014 WWE ogłosiło, że Hulk Hogan powróci do organizacji jako oficjalny gospodarz gali WrestleMania XXX w Nowym Orleanie w Luizjanie. 24 lutego pojawił się w ringu WWE po raz pierwszy od grudnia 2007. Zareklamował wówczas WWE Network. 10 marca 2014 zapowiedział pierwszą walkę typu battle royal ku pamięci André the Gianta o nazwie André the Giant Memorial Battle Royal. To właśnie Hoganowi przypisuje się ustanowienie tej tradycji. Był oficjalnym gospodarzem gali WrestleMania XXX. Nie walczył, ale występował w segmentach z innymi zawodnikami mającymi w WWE legendarny status. Byli to: Stone Cold Steve Austin, The Rock, Mr. T, Paul Orndorff i Roddy Piper. 27 lutego 2015 Hogan został uhonorowany w Madison Square Garden w trakcie specjalnego poświęconego mu wydarzenia o nazwie Hulk Hogan Appreciation Night. 28 marca wprowadził do WWE Hall of Fame zmarłego Randy'ego Savage'a. Dzień później, na gali WrestleMania 31, razem ze Scottem Hallem i Kevinem Nashem wystąpił w odnowionej drużynie nWo, aby wesprzeć w narożniku Stinga w czasie walki z Triple H-em, którego w narożniku wspierała odnowiona drużyna D-Generation X, a w niej Billy Gunn, X-Pac, Road Dogg i Shawn Michaels.

Skadnal kończący karierę

24 lipca 2015 WWE oświadczyło, że zerwało kontakt z Hoganem, choć adwokat wrestlera twierdził, że jego klient sam odszedł. Dzień wcześniej WWE usunęło większość wzmianek o Hoganie na swojej stronie internetowej, w tym cały merchandising, artykuły ze sklepu odnoszące się do Hogana i jego profil członka WWE Hall of Fame. Usunięto też jego postać z DLC do WWE 2K16 i z WWE 2K17. Było to związane z publikacjami w National Enquirer i Radar Online. Gazety ujawniły nagranie Hulka Hogana, które zawierało stosunek seksualny wrestlera oraz jego wypowiedź, w której wyraził obrzydzenie tym, że jego córka umawia się z czarnoskórym mężczyzną i wielokrotnie użył wulgarnego rasistowskiego słowa nigger. Nagranie wyciekło wbrew woli i wiedzy Hogana. Hogan natychmiast przeprosił za swoje słowa i zapewnił, że nie odzwierciedlają one jego prawdziwych przekonań.

Pomimo zwolnienia w trybie natychmiastowym, od tego czasu pojawiło się wiele doniesień o możliwym powrocie Hogana do WWE. We wrześniu 2015 roku członek zarządu Paul "Triple H" Levesque wyraził otwartość na powrót Hogana do firmy. W styczniu 2016 roku dziennikarz Bryan Alvarez z Wrestling Observer Line spekulował na temat pojawienia się Hogana w czasie gali WrestleMania 32. W lutym 2017 roku dziennikarz New Wretler Observer Dave Meltzer donosił, że wrestler pojawi się na gali WrestleMania 33. W maju 2017 Wrestling Observer Newsletter donosił o trwających negocjacjach Hulka Hogana i Vince'a McMahona.

Inne organizacje

6 grudnia 2008 roku wystąpił na gali Highspots.com Presents "The Nature Boy" Ric Flair & "The Immortal" Hulk Hogan. Był sędzią specjalnym w pojedynku Reida i Davida Flaira przeciwko drużynie The Nasty Boys (Brian Knobbs i Jerry Sags).

22 stycznia 2009 pojawił się na wydarzeniu organizacji Florida Championship Wrestling. Przyjechał żółtym Mustangiem i powiedział publiczności znajdźcie mi kogoś do walki, a wrócę, ale potem odjechał i już nie powrócił.

W listopadzie 2009 roku Hulk Hogan i Eric Bischoff wyprodukowali serię własnych wydarzeń w Australii, co w założeniu miało być wrestlerskim odpowiednikiem trasy koncertowej. Trasa nosiła nazwę Hulkamania: Let The Battle Begin. Hogan sam także występował w ringu, a jego głównym rywalem w kayfabe był członek WWE Hall of Fame, Ric Flair. Hogan planował kolejną trasę w Chinach, ale plany zostały anulowane po tym jak występy w Australii okazały się porażką finansową, a firma organizująca wydarzenia zbankrutowała

27 kwietnia 2013 walczył i wygrał z "Giant" Paulem Wightem w czasie wydarzenia organizacji Memphis Wrestling.

Film i telewizja

W 2005 roku razem z Sylvestrem Stallonem wystąpił na ceremonii rozdania nagród dla kaskaderów - Taurus World Stunt Award - aby wręczyć statuetkę Arnoldowi Schwarzeneggerowi. 2 października 2007 podpisał umowę z NBC na prowadzenie programu American Gladiators, który został wyemitowany w 2008 roku. Również w 2008 roku wyprodukował i poprowadził reality show Hulk Hogan's Celebrity Championship Wrestling, w którym dziesięciu celebrytów trenowało profesjonalny wrestling i rywalizowało ze sobą.

W latach 2005 - 2007 on i jego rodzina występowali w autorskim reality show Uparty jak Hogan, a w latach 2008-2009 w jego spin-offie Uparta jak Brook.

Gry komputerowe

W 2001 roku użyczył swojego głosu w grze Saints Row: The Third. Zagrał postać o imieniu Angel DeLaMuerte - w polskiej wersji Anioł Śmierci - byłego wrestlera, który współpracuje z gagiem Street Saints szukając zemsty na swoim byłym partnerze tagteamowym.

W październiku 2001 został rzecznikiem gry Legends of Wrestling na PlayStation 2 produkowanej przez Acclaim Entertainment

Użyczył swojego wizerunku grze Hulk Hogan's Main Event na kinecta. Hogan jest w tej grze managerem gracza i udziela instrukcji. Gra zebrała bardzo złe recenzje krytyków i w 2017 roku zajęła 63. miejsce na liście 100 najgorszych gier wszech czasów portalu GamesRadar.

Wrestler na nim wzorowany pojawił się w dwóch grach z serii Fire Pro Wrestling: Fire Pro Wrestling 2nd Bout (PC, 1991) i Fire Pro Wrestling (GB, GBA, 2001), nazywał się Macho Star Axe Duggan.

Jego postać pojawiła się też:

• w grze Virtual Pro Wrestling 64 (N64, 1997)
• w grach Legends Of Wrestling (GC, Xbox, PS2, 2001) i Legends Of Wrestling II (GC, Xbox, PS2, 2002)
• w 8 grach z serii WCW: WCW vs. The World (PS, 1997), WCW vs. nWo: World Tour (N64, 1997), WCW Nitro (PS, 1998), WCW/nWo Revenge (N64, 1998), WCW/nWo Thunder (PS, 1998), WCW Nitro (N64, PC,1999), WCW Mayhem (N64, GC, PS, 1999) i WCW Backstage Assault (N64, PS, 2000)
• w 21 grach sponsorowanych przez WWE: WWF Wrestlemania Challenge (NES, 1990), WWF Superstars (GC, 1991), WWF Wrestlemania: Steel Cage Challenge (NES, SMS, 1992), WWF European Rampage Tour (C64, 1992), WWF Superstars 2 (GB, 1992), WWF Super Wrestlemania (Genesis, SNES, 1992), WWF Royal Rumble (Genesis, 1993), WWF King Of The Ring (NES, GB, 1993), WWE Wrestlemania X-8 (GC, 2002), WWE Road To Wrestlemania X-8 (GB, GBA, 2002), WWE SmackDown! Shut Your Mouth (PS, 2002), WWE Crush Hour (GC, PS2, 2003), WWE Wrestlemania XIX (GC, 2003), WWE RAW 2 (Xbox, 2003), Showdown: Legends Of Wrestling (Xbox, PS2, 2004), WWE Day Of Reckoning 2 (GC, 2005), WWE SmackDown! vs. RAW 2006 (PS2, PSP, 2005), WWE SmackDown! vs. RAW 2007 (Xbox, Xbox360, PS2, PSP, 2006), WWE Legends Of WrestleMania (Xbox360, PS3, 2009), WWE All-Stars (Wii, 3DS, Xbox360, PS2, PS3, PSP, 2001), WWE 2K14 (Xbox360, PS3, 2013) i WWE 2K15 (Xbox360, XboxOne, PS3, PS4, PC).

Dubbing

Rok	Gra	Rola
2014	WWE 2K15	Hulk Hogan
2013	WWE 2K14	Hulk Hogan
2011	Gnomeo i Julia	Terrafirminator
2011	Saints Row: The Third	Anioł Śmierci
2008	Il China	"The Dean"
2006	WWE SmackDown! vs. Raw 2007	Hulk Hogan
2005	WWE SmackDown! vs. Raw 2006	Hulk Hogan
2002	Legends of Wrestling	Hulk Hogan
Źródło: Filmweb, Internet Movie Database

Inne media

Wystąpił w teledysku do piosenki For a Moment w wykonaniu jego córki, Brooke Hogan.

W maju 2006 roku Bliss Beverages wyprodukowało promowany przez niego i jego imieniem napój energetyzujący Hulk Energy Drink.

Peter Shukoff wcielił się w niego w piątym odcinku internetowej serii Epic Rap Battles of History, zatytułowanym Hulk Hogan and Macho Man vs. Kim Jong-il.

Życie prywatne

Deklaruje się jako baptysta. Od 7 marca 2005 roku posiada prawa autorskie do imienia Hulk.

Rodzina

Jego ojciec, Pete Bollea, był Włochem, a matka, Ruth Bollea, miała pochodzenie francuskie, włoskie i panamskie. Ma o 7 lub 8 lat starszego brata, Allana. Ruth Bollea miała z poprzedniego małżeństwa innego syna, o 13 lub 14 lat starszego od Hulka Hogana Kennetha Wheelera.

Od 18 grudnia do 1983 do 27 lipca 2009 był żonaty z Lindą Hogan, z którą miał dwoje dzieci, Nicka i Brooke. Od 21 listopada 2010 jego żoną jest Jennifer McDaniel.

W sierpniu 2007 roku syn Hogana, Nick, został aresztowany za łamanie przepisów ruchu drogowego. Nick Hogan doprowadził wówczas do sparaliżowania swojego przyjaciela Johna Graziano, który był pasażerem. 9 maja 2008 został skazany na 8 lat więzienia. Jego ojciec był wtedy obecny na sali sądowej. Skazanie jego syna na więzienie i separacja z żoną doprowadziły w lipcu 2008 roku do decyzji Hogana o zdjęciu z anteny reality show Uparty jak Hogan poświęconego rodzinie Hoganów.

Kontrowersje

Kontrola artystyczna

Hulkowi Hoganowi wielokrotnie zarzucano nadużywanie kontroli artystycznej. W celu zachowania dobrej reputacji wrestler miałby poza kayfabe wymuszać na organizacjach podejmowanie kontrowersyjnych decyzji. Do zawodników, przeciwko którym Hogan odmówił przegranej należą miedzy innymi Mr. Perfect, Randy Savage, Ric Flair, Shawn Michaels, Randy Orton i Stone Cold Steve Austin. Z Rickiem Rudem nie chciał nawet walczyć. Nie zgodził się na przegraną z Jake'iem "The Snake" Robertsem twierdząc, że taka walka nie przyniosłaby firmie dochodów. Po tym jak pokonał The Ultimate Warriora w walce o mistrzostwo, nie chciał się z nim zmierzyć ponownie w ramach rewanżu.

Odmówił przegrania walki z Randy'm Savage'em w jakichkolwiek okolicznościach. Nie chciał też dzielić z nim ringu na gali WrestleMania 2. Zgodził się na utratę tytułu mistrzowskiego w walce z André the Giantem, ale tylko pod warunkiem, że André będzie oszukiwał, a Hogan odzyska tytuł niedługo później pokonując Randy'ego Savage'a. Po tym wydarzeniu nie zgadzał się na rewanż.

Bret Hart w czasie gali Wrestlemania XI musiał przegrać swój tytuł w walce z Yokozuną, który jeszcze tego samego dnia przegrał tytuł w walce z Hulkiem Hoganem. Hart w swojej autobiografii, My Real Life in the Cartoon World of Wrestling, wydanej w 2009 roku, zarzucił Hoganowi wymuszenie na zarządzie takiego poprowadzenia historii grożąc, że inaczej nie pojawi się na gali.

W 2000 roku Hulk Hogan miał zgodnie ze wstępnym planem przegrać z posiadaczem tytułu WCW World Championship, Jeffem Jarrettem, na gali Bash at the Beach. Hogan jednak odmówił przegranej i namówił prezesa organizacji, Erica Bischoffa, do zmiany scenariusza. 9 lipca na Bash at the Beach główny scenarzysta Vince Russo postanowił jednak przełamać czwartą ścianę i wbrew scenariuszowi wygłosił przed widownią improwizowaną przemowę. Zarzucił Hoganowi nadużywanie kontroli artystycznej i prowadzenie polityki szkodliwej dla firmy, a następnie oświadczył, że Hogan już nigdy więcej nie pojawi się w WCW. Hogan naprawdę odszedł z firmy i pozwał Vinca Russo o zniesławienie, ale jego pozew został odrzucony.

Hogan przyznał, że jego odejście z WWE w 1994 roku było związane z tym, że Vince McMahon chciał promować innych wrestlerów, a Hogan uważał, że Hulkamania zasługuje na więcej uwagi. Według informacji Pro Wrestling Torch odejście Hulka Hogana z WWE w 2003 roku było związane z tym, że postać wrestlera była traktowana na równi z innymi postaciami, a Hogan uważał, że zasługuje na więcej. Wątek Hulka Hogana w WWE musiał zostać domknięty bez jego udziału.

Zarzuty rasizmu i homofobii

23 lipca 2015 National Enquirer i Radar Online ujawniły nagranie Hulka Hogana, które wyciekło wbrew jego woli. Nagranie zawierało stosunek seksualny wrestlera oraz jego wypowiedź, w której wyraził obrzydzenie tym, że jego córka umawia się z czarnoskórym mężczyzną i wielokrotnie użył wulgarnego rasistowskiego słowa nigger. WWE zwolniło go w trybie natychmiastowym i wycofało cały związany z nim merchandising.

Hogan natychmiast przeprosił za swoje słowa i zapewnił, że nie odzwierciedlają one jego prawdziwych przekonań. Czterech czarnoskórych wrestlerów, którzy w przeszłości pracowali z Hoganem okazało mu swoje wsparcie. Virgil powiedział, że Hogan nigdy nie dał mu powodów aby być uważanym za rasistę. Dennis Rodman napisał na Twitterze, że zna Hogana od 25 lat i na pewno nie jest on rasistą. Kamala wyraził przekonanie, że Hogan nie miał nic złego na myśli. Mr. T zapewnił, że nie stracił szacunku do Hogana i nie odcina się od niego. Dodał też, że jest zły na osobę, która opublikowała nagranie. Z kolei pracujący wówczas dla WWE Mark Henry i Booker T oświadczyli, że są rozczarowani zachowaniem Hogana i uznają decyzję firmy za słuszną.

W związku z kontrowersją, Mattel zaprzestało produkcji figurek Hogana. Wszelkie produkty odnoszące się do jego postaci zostały wycofane ze sklepów Target, Toys "R" Us i Walmart.

28 lipca 2015 portal Radar Online upublicznił dalszą część nagrania Hogana, na której używał także wulgarnych określeń na osoby homoseksualne. Później upubliczniona została także rozmowa z Hogana z synem, który w 2008 roku przebywał w więzieniu. Hogan wyraził wówczas nadzieję, że on i jego syn nie reinkarnacją się w czarnoskóre osoby.

31 sierpnia 2015 Hogan udzielił wywiadu dla telewizji ABC. Prosił o przebaczenie i tłumaczył, że nawyk używania rasistowskich słów wyniósł z sąsiedztwa, w którym dorastał. Słowo nigger miało być według Hogana luźno używane wśród jego przyjaciół w Tampie bez złych zamiarów. Byli sąsiedzi Hogana temu zaprzeczyli.

Postępowania sądowe

Richard Belzer

Gdy w 1985 roku miała się odbyć pierwsza gala z cyku WrestleMania Hulk Hogan i Mr. T wystąpili 27 marca w talk-show Richarda Belzera Hot Properties, w celu promocji gali. Blazer żartował z wrestlingu, podważał jego wiarygodność i poprosił Hogana aby zademonstrował mu kilka chwytów. Hogan chcąc chronić kayfabe założył mu jeden z autentycznych chwytów - front facelock. Gospodarz programu stracił przytomność, a gdy został uwolniony z chwytu, mocno uderzył głową o podłogę. Hoganowi udało się ocucić prowadzącego, który następnie ogłosił przerwę na reklamę w charakterystyczny dla siebie sposób. Publiczność, choć w pewnym momencie zaniepokojona, ostatecznie potraktowała całe zajście jako żart. Później jednak Blazer został hospitalizowany. Okazało się, że miał ranę w głowie, która wymagała zaszycia. W związku z tym pozwał Hulka Hogana żądając od niego 5 milionów dolarów odszkodowania. Sprawa zakończyła się porozumieniem pozasądowym. W 2008 roku Blazer powiedział w wywiadzie dla Howarda Sterna, że ustalona kwota wynosiła 400 tysięcy dolarów. Została ona w połowie pokryta przez Hogana, a w połowie przez Vince'a McMahona. Hulk Hogan przeprosił publicznie za ten incydent i oświadczył, że nie zdawał sobie sprawy z tego jak na jego chwyt może zareagować osoba niewytrenowana. Kontrowersje w opinii publicznej wzbudzał brak znanych konsekwencji, jakimi WWF obciążyło Hogana w związku z całym zajściem - wcześniej w podobnym incydencie brał udział wrestler Dr. Death David Schultz (dwukrotnie uderzył reportera za podważanie autentyczności wrestlingu), który w przeciwieństwie do Hogana został dyscyplinarnie zwolniony.

Skandal sterydowy

W marcu 1992 roku magazyn People Magazine przytaczał w jednym ze swoich artykułów opinie wielu osób znających Hogana, które oskarżały go o zażywanie steroidów. Hogan zaprzeczał zarzutom, twierdząc, że stosował środki wspomagające tylko przez krótki okres w 1983 roku, będąc pod opieką lekarską w związku z naciągniętym bicepsem. Były wrestler Billy Graham twierdził, że pamięta jak nieodnoszący jeszcze większych sukcesów Hogan ważył 230 lbs (ok. 104.33 kg), a po roku nabrał pokaźnej muskulatury i zwiększył masę do 295 lbs (ok. 133,81 kg). Inny były wrestler, David Shults, dodatkowo zarzucał Hoganowi zażywanie kokainy i marihuany, co miał widzieć na własne oczy.

14 lipca 1994 roku Hulk Hogan był świadkiem prokuratora Seana O'Shea w procesie przeciwko Vince'owi McMahonowi oskarżonemu o dystrybucję sterydów wśród wrestlerów. Hogana chronił immunitet. Przesłuchiwany w sądzie przez prokuratora Hogan zeznał, że używanie sterydów było powszechne wśród wrestlerów w latach 80. Przyznał się też do używania sterydów, które miał zamawiać u doktora George'a T. Zahoriana za pośrednictwem ówczesnej sekretarki McMahona Emily Feinberg. Dodał też, że używał sterydów nie tylko po to by zwiększyć masę mięśniową, ale także w celu leczenia kontuzji. Przesłuchiwany przez adwokata McMahona, Laurę A. Brevetti, Hogan stwierdził, że jego zdaniem nie złamał prawa, ponieważ posiadał receptę na substancje, których używał. Powiedział też, że McMahon nigdy nie kazał mu brać sterydów, ani ich nie kupował dla niego. Ostatecznie sąd uznał McMahona za niewinnego zarzucanego mu czynu.

Styl walki

• Finishery
• Inne charakterystyczne ruchy
  • Immortal Legdrop
  • Big Boot
  • Axe Bomber
• Pseudonimy ringowe
  • Hollywood Hogan
  • Hulk Hogan
  • Hulk Boulder
  • Mr. America
  • Sterling Golden
  • Super Destroyer 
  • Terry Boulder
• Managerowie
  • Kariera niezależna
    • Billy Spears
  • American Wrestling Association
    • Johnny Valiant
  • World Championship Wrestling
    • Eric Bischoff
  • World Wrestling Federation
    • Freddie Blassie
    • Jimmy Hart
    • Miss Elizabeth
• Przydomki
  • "The Incredible" (pl. Niesamowity)
  • "The Fabulous" (pl. Fantastyczny)
  • "The Hulkster"
  • "The Immortal" (pl. Nieśmiertelny)
  • "The Hulk"
• Motywy muzycznie
  • Eye of the Tiger, Survivor (AWA/WWF/TNA)
  • Battlestar Galactica Theme, Maynard Ferguson (NJPW)
  • Real American, Rick Derringer, Jim Johnston (WWF/WWE/NJPW)
  • Ravishing (bez wokalu), Bonnie Tyler (WWF)
  • American Made, The Wrestling Boot Band (WCW)
  • Voodoo Child (Slight Return), The Jimi Hendrix Experience (WCW/WWF/WWE/NJPW)
  • Rockhouse, Frank Shelley (WCW/WWF/TNA; używany gdy Hogan należał do New World Order, a później w 2010 w TNA)
  • Kevin Nash/Wolfpac Theme, C-Murder, Jimmy Hart, Howard Helm (WCW; używany gdy Hogan należał do nWo Elite)
  • Immortal Theme, Dale Oliver (TNA; używany gdy Hogan należał do Immortal)

Mistrzostwa i osiągnięcia

• American Wrestling Association
  • AWA World Heavyweight Championship (1 raz)
• National Wrestling Alliance
  • NWA Southeastern Heavyweight Championship (jako Sterling Golden)
• New Japan Pro Wrestling
  • Zwycięzca turnieju International Wrestling Grand Prix w 1983 roku
• World Championship Wrestling
  • WCW World Heavyweight Championship (6 razy, 4 razy jako Hollywood Hogan)
• World Wrestling Federation
  • WWF World Heavyweight Championship (5 razy) / WWE Undisputed World Heavyweight Championship (1 raz)
  • World Tag Team Championship (1 raz - z Edge'em)
  • Zwycięzca Royal Rumble (1990, 1991)
  • WWE Hall of Fame (2005)
• Tokyo Sports Awards
  • Wyróżniający się zagraniczny wrestler (1983)
• W 1996 roku dołączył do galerii sławy Wrestling Observer Newsletter Hall Of Fame.

Rankingi Pro Wrestling Illustrated
Ranking	Miejsce	Rok	Dodatkowe uwagi
Powrót roku	4	2005	Za powrót z TNA do WWE
	1	2002	Za powrót z WCW do WWE
	1	1994	Za powrót z NJPW do WCW
Rywalizacja roku	2	2003	z Vince'em McMahonem
	4	1999	z Riciem Flairem
	3	1997	z Roddy'm Piperem
	2	1994	z Riciem Flairem
	2	1991	z Sgt. Slaughterem
	2	1990	z Earthquake'iem
	2	1989	z Randy'm Savagem
	4	1988	z The Mega Bucks (Ted DiBiase i André the Giant)
	1	1986	z Paulem Orndorffem
Najbardziej znienawidzony wrestler	4	2010
	1	1998
	2	1997
	1	1996
	4	1980
Najbardziej inspirujący wrestler	2	2002
	1	1999
	2	1990
	1	1983
Najpopularniejszy wrestler	2	2002
	4	1995
	4	1994
	2	1991
	1	1990
	1	1989
	2	1988
	2	1987
	2	1986
	1	1985
	2	1984
	3	1982
Najlepszy babyface	4	1995
	1	1994
	1	1991
	3	1990
	2	1989
	1	1987
	2	1986
	2	1985
	2	1984
	3	1982
PWI 500	19	2002
	59	2000
	44	1999
	53	1998
	55	1997
	8	1996
	6	1995
	2	1994
	17	1993
	12	1992
	1	1991

Rankingi Wrestling Observer Newsletter, w których zajął pierwsze miejsce
Ranking	Rok	Dodatkowe uwagi
Najbardziej charyzmatyczny wrestler	1985
	1986
	1987
	1989
	1990
	1991
Największy draw	1997
Najlepszy babyface	1982
	1983
	1984
	1985
	1986
	1987
	1988
	1989
	1990
	1991
Najgorszy podczas wywiadów	1995
Najmniejszy postęp	1995
	1994
Najbardziej przeceniany wrestler	1998
	1997
	1996
	1995
	1994
	1986
	1985
Najbardziej niewykorzystujący potencjału wrestler	1995
	1994
Najlepsza rywalizacja	1986	z Paulem Orndorffem
Najgorsza rywalizacja	2000	z Billy'm Kidmanem
	1995	z The Dungeon of Doom
	1991	z Sgt. Slaughterem
Najgorsza walka	1996	z Randy'm Savage'em, Ric'iem Flairem, Arnem Andersonem, Mengem, The Barbarianem, Lexem Lugerem, Kevinem Sullivanem, Z-Gangsta i The Ultimate Solution na gali Uncensored
	1987	z André the Giantem na gali WrestleMania III
Najbardziej żenujący wrestler	1996
	1995

Bibliografia

Autobiografie

• HulkH. Hogan HulkH., Hollywood Hulk Hogan, Simon and Schuster, 6 grudnia 2002, ISBN 978-0-7434-7556-3  (ang.). Brak numerów stron w książce
• HulkH. Hogan HulkH., MarkM. Dagostino MarkM., My Life Outside the Ring, St. Martin's Press, 27 października 2009, ISBN 978-1-4299-8790-5  (ang.). Brak numerów stron w książce

Książki o Hulku Hoganie

• KevinK. Sullivan KevinK., The WWE Championship: A Look Back at the Rich History of the WWE Championship, Simon and Schuster, 29 listopada 2011, ISBN 978-1-4391-9321-1  (ang.). Brak numerów stron w książce
• StevenS. Johnson StevenS. i inni, The Pro Wrestling Hall of Fame: Heroes and Icons, ECW Press, 11 stycznia 2013, ISBN 978-1-77090-269-5  (ang.). Brak numerów stron w książce

DVD

• Hulk Hogan: The Ultimate Anthology. 2006. [dostęp 2017-04-05].
• WWE: Hulk Hogan. Kevin Dunn 2010-03-19. [dostęp 2017-04-05].
• Legends of Wrestling 2: Hulk Hogan & Bob Backlund. World Wrestling. 2010-08-24. [dostęp 2017-04-05].
• Hollywood Hulk Hogan: Hulk Still Rules. 2000-01-01. [dostęp 2017-04-08].
• WWE Back in Black: NWO New World Order. 2002-09-09. [dostęp 2017-04-08].
• TNA Wrestling: Immortal Forever?. TNA Wrestling. 2011-07-19. [dostęp 2017-04-08].
• nWo: The Revolution. 2012-11-06. [dostęp 2017-04-08].
• Impact Wrestling Presents: The Best of Hulk Hogan. TNA Productions. [dostęp 2017-04-08].

Linki zewnętrzne

• Profil w Hali Sławy WWE
• Profil zapaśnika na OWOW.com