Junkers Ju 390

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Junkers Ju 390 V1[1]
Ilustracja
Dane podstawowe
Państwo

 III Rzesza

Producent

Junkers

Typ

samolot wielozadaniowy

Załoga

8-10

Historia
Data oblotu

20 października 1943

Lata produkcji

1942–1944

Wycofanie ze służby

1945

Liczba egz.

2?

Dane techniczne
Napęd

6 x BMW-801E

Moc

6 × 1740 KM

Wymiary
Rozpiętość

50,30 m

Długość

34,20 m

Wysokość

6,89 m

Powierzchnia nośna

254 m²

Masa
Własna

39 500 kg

Startowa

75 500 kg

Osiągi
Prędkość maks.

505 km/h

Prędkość przelotowa

430 km/h

Pułap praktyczny

6000 m

Zasięg

9700 km (teoretyczna), 8000 km (realna)

Dane operacyjne
Uzbrojenie
3 x MG 131 kalibru 13 mm, 5 x MG 151 kalibru 20 mm
Użytkownicy
III Rzesza

Junkers Ju 390 – samolot transportowy i bombowy dalekiego zasięgu. Wersja rozwojowa samolotu Junkersa Ju 290[1].

Historia[edytuj | edytuj kod]

Silnik BMW 801 eksponowany w MLP w Krakowie

W 1942 w lotnictwie III Rzeszy zaistniała potrzeba posiadania samolotu zdolnego do zbombardowania celów leżących na wschodnim wybrzeżu Stanów Zjednoczonych Ameryki oraz prowadzenia misji rozpoznawczych na całym Atlantyku. W wyniku rozpisanego konkursu zakłady Junkers zdecydowały się na zaadaptowanie już istniejącego płatowca do nowych zadań. Bazując na korpusie samolotu transportowego Ju 90 i Ju 290 A, który przedłużono do 33,6 m przez wstawienie sekcji kadłuba przed i za skrzydłem zbudowano w zakładach Dessau transportowy samolot dalekiego zasięgu Ju 390 V1. Od pierwowzoru był dłuższy o ponad 5 m i miał rozpiętość skrzydeł 50 m. Nowo zbudowana środkowa sekcja skrzydła z dwoma dodatkowymi silnikami wewnętrznymi, w tym dodatkową parę chowanego podwozia głównego, wraz ze zwykłymi skrzydłami Ju 290 i powiększoną jednostką ogonową umożliwiła latanie samolotem po lecie inauguracyjnym 20 października 1943. Samolot służył pod kierownictwem pilota-oblatywacza Hansa-Joachima Pancherza do badań nad różnymi konfiguracjami wyposażenia. Wzmocnienia kadłuba i skrzydeł nie zostały jeszcze zainstalowane, masa latająca została ograniczona do 38 ton. Całkowicie niemożliwe jest wykonanie rzekomego lotu do Nowego Jorku i z powrotem tym samolotem, który czasami cytowany jest w literaturze. W pełni sprawny Ju 390 musiałby mieć masę startową 72 ton[1][2].

Niektórzy autorzy informują o pracach prowadzonych jednocześnie z pracami nad prototypem Ju 390 V1, w zakładach w Bernburgu podczas których zbudowano samolot Ju 390 V2, który oblatano we wrześniu 1944. Miał on stać się pierwowzorem wersji seryjnej samolotu patrolowego. Zastosowano w nim uzbrojenie obronne i radar morski FuG 200 Hohentwiel. Informacje te dementuje pilot-oblatywacz Junkersa Pancherz[1][2].

Planowane wersje Junkersa Ju 390 to:[1]

  • Ju 390 A: wersja transportowa
  • Ju 390 B: samolot morskiego dalekiego rozpoznania
  • Ju 390 C: bombowiec dalekiego zasięgu
  • Ju 390 D - wersja cywilna, była planowana na czas po tzw. „ostatecznym zwycięstwie” Hitlera

Służba[edytuj | edytuj kod]

Do służby został oddany tylko jeden egzemplarz samolotu. Po przedstawieniu go Hitlerowi w Insterburgu trafił do Pragi, gdzie przeprowadzano wiele testów, między innymi tankowanie w powietrzu. 15 listopada 1944 został przeniesiony do Dessau, gdzie pozostał do końca wojny. Samolot spalono tuż przed wejściem Amerykanów[1][2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f Junkers Ju 390 [online], www.luftfahrtmuseum-hannover.de [dostęp 2023-08-08] (niem.).
  2. a b c Junkers Ju 290 und Junkers Ju 390 [online], www.luftarchiv.de [dostęp 2023-08-08] (niem.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]