Focke-Wulf Fw 200

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Skocz do: nawigacja, szukaj
Focke-Wulf Fw 200 Condor
(Dane wersji Fw 200C-3/U4[1])
Focke-Wulf Fw 200 Condor(Dane wersji Fw 200C-3/U4[1])
Dane podstawowe
Państwo  III Rzesza
Producent Focke-Wulf
Konstruktor Kurt Tank
Typ Samolot patrolowy dalekiego zasięgu
Konstrukcja dolnopłat o konstrukcji metalowej, podwozie klasyczne – chowane w locie
Załoga 7-8[2]
Historia
Data oblotu 27 lipca 1937
Lata produkcji 1940 – 1944
Wycofanie ze służby 1945
Egzemplarze 275
Dane techniczne
Napęd 4 silniki gwiazdowe, 9-cylindrowy BMW-Bramo Fafnir 323R-2
Moc 1200 KM (882 kW)
Wymiary
Rozpiętość 32,84 m
Długość 23,46 m
Wysokość 6,30 m
Powierzchnia nośna 119,85 m²
Masa
Własna 17 005 kg
Startowa 24 520 kg
Zapas paliwa 4360 litrów
Osiągi
Prędkość maks. 360 km/h
Prędkość przelotowa 335 km/h
Pułap 6 000 m
Zasięg 3 650 km
Dane operacyjne
Uzbrojenie
1 działko MG 151/20 kal. 20 mm
4 karabiny maszynowe MG 15 kal. 7,92 mm
1 karabin maszynowy MG 131 kal. 13 mm
bomby o masie 2100 kg
Użytkownicy
Niemcy, Hiszpania, ZSRR (zdobyczne)
Commons Multimedia w Wikimedia Commons

Focke-Wulf Fw 200 Condor – niemiecki morski samolot patrolowy i bombowy z okresu II wojny światowej.

Opis[edytuj]

Pierwotnym przeznaczeniem tej maszyny były długodystansowe loty pasażerskie. W 1938 roku na całym świecie głośnym echem odbiły się jego przeloty bez międzylądowania – w 10-11 sierpnia z Berlina (Berlin-Staaken) do Nowego Jorku (Floyd Bennett Field) w czasie 24 godzin i 56 minut oraz powrotny na tej samej trasie, 13 sierpnia w czasie 19 godzin i 47 minut[1]. Z chwilą wybuchu II wojny światowej przystosowany został do pełnienia roli morskiego samolotu patrolowego dalekiego zasięgu. Fw 200C, który używany był do tego celu, powstał na bazie zamówionej przez Japonię w 1939 roku wersji tej maszyny przeznaczonej do dalekodystansowych morskich zadań rozpoznawczo-bombowych. W ciągu całej II wojny światowej wyprodukowano 276 egzemplarzy tej maszyny. Wadą samolotu były słabe osiągi (napęd stanowiły cztery silniki BMW Bramo Fafnir 323R-2 o mocy 1200 KM każdy, budowane na licencji silników Pratt & Whitney Hornet[3] ) oraz słaba konstrukcja kadłuba (samolot często ulegał awariom w trakcie lądowania). Załogę stanowiło 7 lub 8 osób. Samolot mógł przenosić 2100 kg bomb, planowano również wersję z udźwigiem bomb zwiększonym do 5400 kg[4]. Wersja Fw 200C-8 w powiększonych gondolach silników przenosiły pociski rakietowe Hs 293[5]. Uzbrojeniem defensywnym Fw 200C były: działko kal. 20 mm, wkm kal. 13 lub 15 mm oraz do pięciu km kal. 7,92 mm. "Złote lata" Fw 200C to okres 1940-1941, kiedy to maszyny te zadały duże straty flocie alianckiej w czasie wojny na Atlantyku (zatopiły statki o łącznym tonażu 363 000 BRT). Po roku 1943 większość maszyn pełniła służbę jako samoloty transportowe.

Użycie bojowe[edytuj]

FW 200C Condor jako bombowce weszły na wyposażenie jednostki I./KG40, która weszła do akcji w kwietniu 1940[6]. Ich debiutem w tej roli było uszkodzenie lotniskowca HMS "Furious" 18 kwietnia 1940, a pierwszym dużym sukcesem zatopienie transportowca "Vandyck" (13 241 BRT) koło Harstadu 9 czerwca 1940[6]. 26 października 1940 Condory zbombardowały duży liniowiec "Empress of Britain" (42 348 BRT), co doprowadziło do jego zatopienia[7]. Najwięcej sukcesów w działaniach przeciw konwojom alianckim odniosły na początku 1941 roku, topiąc w styczniu 17, a w lutym 21 statków, nie licząc uszkodzonych[7]. W ciągu tego roku Brytyjczycy wprowadzili jednak środki przeciwdziałania w postaci myśliwców wystrzeliwanych z katapult jednostek typu CAM i FCS oraz z lotniskowców eskortowych (pierwszy: HMS "Audacity")[7]. Podstawowym zadaniem Condorów stało się wówczas naprowadzanie okrętów podwodnych na wykryte konwoje, ewentualnie atakowanie samotnych statków[7]. Od marca 1943 ponownie używano Condorów jako bombowców morskich, w jednostce III./KG40, po wprowadzeniu wersji C-4 z celownikiem Lofte 7D umożliwiającym bombardowanie z dużej wysokości[7]. Ostatnim poważniejszym sukcesem było zatopienie liniowców "Duchess of York" (20 021 BRT) i "California" (16 792 BRT) 11 lipca 1943[8]. Ostatnie sukcesy Condory odniosły we wrześniu 1943, po czym zostały zastąpione przez Heinkle He 177 i wycofano je z lotów patrolowych nad Atlantykiem na początku 1944[9]. Bombowce z I./KG40 były też wykorzystywane od listopada 1942 do zaopatrywania wojsk niemieckich okrążonych pod Stalingradem[7].

Przynajmniej trzy samoloty Fw 200 przystosowano do transportu VIP-ów: Adolfa Hitlera (Immelmann III[10]) oraz Heinricha Himmlera.


Konstrukcja[edytuj]

Fw 200 w Grecji, 1941 r.

Całkowicie metalowy kadłub o budowie półskorupowej z wycięciami na kabiny i wieżyczki strzeleckie. Płat dwudźwigarowy, trzyczęściowy, mocowany od dołu do kadłuba. Pokrycie metalowe od drugiego dźwigara, tylna część kryta płótnem. Lotki szczelinowe, dwuczęściowe, kryte płótnem. Klapy krokodylowe. Podwozie chowane do wewnętrznych gondoli silnika.

Przypisy

  1. ↑ a b http://www.uboat.net/technical/fw200.htm
  2. ↑ Alexander Lüdeke Weapons of World War II, Parragon 2011, s.205, ​ISBN 978-1-4454-2435-4​
  3. ↑ http://www.airpowerworld.info/bombers/focke-wulf-fw-200-condor.htm
  4. ↑ Zdjęcie z jedną ze stron specyfikacji wersji C-3
  5. ↑ Marek J. Murawski: Samoloty Luftwaffe 1933-1945. T. 1. Warszawa: Wyd. Lampart, 1999, s. 208. ISBN 83-86776-01-3.
  6. ↑ a b Holicki 2013 ↓, s. 36.
  7. ↑ a b c d e f Holicki 2013 ↓, s. 37.
  8. ↑ Holicki 2013 ↓, s. 34, 38.
  9. ↑ Holicki 2013 ↓, s. 40.
  10. ↑ Focke-Wulf Fw 200 Condor Bomber Plane. military-aircraft.org.uk.

Bibliografia[edytuj]

  • Marek J. Murawski: Samoloty Luftwaffe 1933-1945. T. 1. Warszawa: Wyd. Lampart, 1999, s. 202-210. ISBN 83-86776-01-3.
  • II wojna światowa encyklopedia uzbrojenia. Warszawa: Muza S.A., 2000, s. 390. ISBN 83-7200-646-6.
  • Alexander Lüdeke Weapons of World War II, Parragon 2011, s.205, ​ISBN 978-1-4454-2435-4​
  • Wojciech Holicki. Zdarzyło się 70 lat temu (38). Ostatni duży sukces Condorów. „Morze, Statki i Okręty”. Nr 7-8/2013 (136), 2013. ISSN 1426-529X. 
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Focke-Wulf_Fw_200&oldid=49369833”