Arado Ar 66

Arado Ar 66
(Dane wersji Ar 66C)
	Dane podstawowe
Państwo	III Rzesza
Producent	Arado Flugzeugwerke GmbH
Konstruktor	Walter Blume
Typ	samolot szkolny
Konstrukcja	dwupłat o konstrukcja mieszanej, podwozie klasyczne – stałe
Załoga	2 (instruktor, uczeń)
	Historia
Data oblotu	1932
Lata produkcji	1933–1937
Wycofanie ze służby	1945
	Dane techniczne
Napęd	1 silnik rzędowy, 8-cylindrowy Argus As 10C
Moc	250 KM (177 kW)
	Wymiary
Rozpiętość	10,00 m
Wydłużenie	6,2
Długość	8,30 m
Wysokość	2,93 m
Powierzchnia nośna	29,63 m²
	Masa
Własna	905 kg
Użyteczna	425 kg
Startowa	1 330 kg
Zapas paliwa	172 l
	Osiągi
Prędkość maks.	210 km/h
Prędkość przelotowa	175 km/h
Prędkość minimalna	80 km/h
Prędkość wznoszenia	4,3 m/s
Pułap	4 500 m
Zasięg	716 km
Długotrwałość lotu	4,1 h
	Dane operacyjne
	Liczba miejsc
	2
	Użytkownicy
	III Rzesza, Hiszpania, Czechosłowacja
	Multimedia w Wikimedia Commons

Arado Ar 66 – niemiecki samolot szkolno-treningowy z okresu II wojny światowej.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Na początku lat trzydziestych w wytwórni Arado Flugzeugwerke GmbH rozpoczęto pracę nad serią samolotów dwupłatowych. W tym czasie opracowano samolot myśliwski Arado Ar 65 i równocześnie przystąpiono do opracowywania podobnego samolotu szkolnego, który różnił się od niego tylko inną kabiną, która miała miejsca dla dwóch osób. Pracami kierował początkowo inż. Rethel, w późniejszym czasie na czele zespołu konstrukcyjnego stanął inż. Walter Blume^[1].

Dla obniżenie kosztów produkcji i eksploatacji w konstrukcji maszyny wprowadzono unifikację pewnych elementów, np. dolny i górny płat były wymienne (miały ten sam kształt i te same rozmiary)^[2]. Prototyp samoloty oznaczony jako Ar 66A został oblatany w 1932 roku. Opracowano także wersję pływakową tego samolotu, którą oznaczono jako Ar 66B. W 1933 roku rozpoczęto produkcję seryjną samolotów Ar 66 i już w toku produkcji seryjnej opracowano kolejną wersję oznaczoną jako Ar 66C. Ta ostatnia wersja stała się podstawowym samolotem szkolnym w szkołach lotniczych^[3].

Łącznie wyprodukowano 1456 samolotów Ar 66^[4]

Użycie[edytuj | edytuj kod]

Od momentu wprowadzenia do produkcji seryjnej samoloty Ar 66 zaczęto wprowadzać do szkół lotniczych i znalazły się w szkołach pilotażu FFS A/B 4 (Flugzeugführerschule A/B 4) w Pradze-Kbely, Sch./FAR 11 (Schule/Fliegerausbildungs-Regiment 11) w Schonwalde, Sch./FAR 23 (Schule/Fliegerausbildungsregiment 23) w Kaufbeuren i FFS A/B 166 (Flugzeugführerschule A/B 116) w Goppingen. Gdzie były użytkowane do końca wojny^[5].

W 1943 roku wykorzystując doświadczenia z frontu wschodniego, wzorując się na radzieckich eskadrach nocnych wyposażonych w samoloty Po-2, utworzone eskadry lekkich bombowców nocnych (Störkampfstaffeln), a następnie z tych eskadr nocne dywizjony szturmowe (Nachtschlachtgruppen), które wyposażono w samoloty Ar 66C oraz Gotha Go 145. Istniały 5 takich dywizjonów z których: 3 (NSGr 2, NSGr 3 i NSGr 5) działało na terenie Rosji, 1 (NSGr 8) w Finlandii a 1 (NSGr 12) na Łotwie. Samoloty Ar 66C w tych dywizjonach przystosowano do zrzucania bomb o wagomiarze do 4 kg. W tym charakterze samolotów tych używała też kolaboracyjna rosyjska 1 Wschodnia Eskadra Lotnicza^[6].

W 1937 roku 6 samolotów w wersji Ar 66C zakupiły wojska hiszpańskie gen. Franco^[7], które wykorzystywano w czasie hiszpańskiej wojnie domowej.

To zakończeniu II wojny światowej, kilka samolotów tego typu było użytkowanych przez lotnictwo czechosłowackie^[7].

Opis konstrukcji[edytuj | edytuj kod]

Samolot Ar 66 był dwupłatem o konstrukcji mieszanej. Kabina odkryta, dwumiejscowa, w tandemie. Podwozie klasyczne – stałe, z płozą ogonową. Statecznik pionowy był przymocowany do końca kadłuba, usterzenie poziome było zamontowane na górnej powierzchni tyłu kadłuba. Napęd stanowił silnik rzędowy Argus As 10C, który napędzał dwułopatowe drewniane śmigło o średnicy 2,5 m^[5].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Nowarra, t.1 1993 ↓, s. 39.
↑ Schneider 1936 ↓, s. 8.
↑ Nowarra, t.1 1993 ↓, s. 40.
↑ Харук 2013 ↓, s. 237.
↑ ^a ^b Murawski 1996 ↓, s. 11.
↑ Gruszczyński, Fiszer 2020 ↓, s. 60-63.
↑ ^a ^b Харук 2013 ↓, s. 238.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Jerzy Gruszczyński, Michał Fiszer: Po-2. Warszawa: Edipresse Polska S.A., 2020, seria: 100 lat polskich skrzydeł. nr 47. ISSN 978-83-8177-258-7.
Tomasz Murawski: Samoloty Luftwaffe 1939-1945. T. 1. Warszawa: Lampart, 1996, seria: Ilustrowana encyklopedia techniki wojskowej. ISBN 978-83-86776-00-9. OCLC 749671355.
Heinz J. Nowarra: Die deutsche Luftrüstung 1933-1945. T. 1: Flugzeugtypen AEG - Dornier. Koblenz: Bernard & Graefe Verlag, 1993. ISBN 3-7637-5465-2. OCLC 722044393.
Helmut Schneider: Flugzeug-Typenbuch 1936 : Zusammenstellung aller wichtigen Daten und wesentlichen Merkmale der deutschen Motor- und Segelflugzeuge, der Flugmotoren und Geräte, sowie des Flugzeug- und Motorzubehörs : mit einem Bezugsquellen-Verzeichnis der Luftfahrt-Industrie. Leipzig: Herm. Beyer Verlag, 1937. OCLC 1050950018.
А.И. Харук: Все самолеты Люфтваффе. Moskwa: Яуза: ЭКСМО, 2013. ISBN 978-5-699-62618-2. (ros.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

[CITEREFNowarra,_t.1199339-1] Nowarra, t.1 1993 ↓, s. 39.

[CITEREFSchneider19368-2] Schneider 1936 ↓, s. 8.

[CITEREFNowarra,_t.1199340-3] Nowarra, t.1 1993 ↓, s. 40.

[CITEREFХарук2013237-4] Харук 2013 ↓, s. 237.

[CITEREFMurawski199611-5] Murawski 1996 ↓, s. 11.

[CITEREFGruszczyński,_Fiszer202060-63-6] Gruszczyński, Fiszer 2020 ↓, s. 60-63.

[CITEREFХарук2013238-7] Харук 2013 ↓, s. 238.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]