Leszek Miller

Leszek Cezary Miller

Data i miejsce urodzenia	3 lipca 1946 Żyrardów
Prezes Rady Ministrów
Okres	od 19 października 2001 do 2 maja 2004
Przynależność polityczna	Sojusz Lewicy Demokratycznej
Poprzednik	Jerzy Buzek
Następca	Marek Belka
Minister spraw wewnętrznych i administracji
Okres	od 1 stycznia 1997 do 17 października 1997
Przynależność polityczna	Sojusz Lewicy Demokratycznej
Poprzednik	Zbigniew Siemiątkowski
Następca	Janusz Tomaszewski
Minister pracy i polityki socjalnej
Okres	od 26 października 1993 do 7 lutego 1996
Przynależność polityczna	Sojusz Lewicy Demokratycznej
Poprzednik	Jacek Kuroń
Następca	Andrzej Bączkowski
Przewodniczący Sojuszu Lewicy Demokratycznej
Okres	od 15 kwietnia 1999 do 6 marca 2004
Przynależność polityczna	Sojusz Lewicy Demokratycznej
Następca	Krzysztof Janik
Przewodniczący Polskiej Lewicy
Okres	od 5 stycznia 2008 do 9 stycznia 2010
Przynależność polityczna	Polska Lewica
Następca	Jacek Zdrojewski (p.o.)
Odznaczenia

{{Polityk infobox}} Nieoczekiwana grafika: "grafika".

Człowiek Roku 2001 i 2002 wg magazynu Wprost (styczeń 2003)

Leszek Miller i Marek Belka, w tle marszałek Senatu, Longin Pastusiak (2004)

Leszek Cezary Miller (ur. 3 lipca 1946 w Żyrardowie) – polski polityk, prezes Rady Ministrów w latach 2001–2004.

Działacz Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, inicjator powołania i przewodniczący SLD oraz Polskiej Lewicy, były minister pracy i polityki socjalnej, były minister-szef Urzędu Rady Ministrów, były minister spraw wewnętrznych i administracji. Od 1991 do 2005 poseł na Sejm I, II, III i IV kadencji.

Dzieciństwo i młodość

Pochodzi z ubogiej, robotniczej rodziny, ojciec był krawcem, matka szwaczką. Rodzice rozstali się, gdy miał pół roku – ojciec Florian opuścił rodzinę, a przyszły premier nigdy potem nie utrzymywał z nim kontaktu. Matka wychowywała go w duchu religijnym – zgodnie z jej życzeniem był przez pewien czas ministrantem.

Po ukończeniu szkoły zawodowej rozpoczął pracę w Zakładach Przemysłu Lniarskiego w Żyrardowie, naukę kontynuował wieczorowo w Technikum Elektroenergetycznym. Odbył służbę wojskową na okręcie podwodnym ORP Bielik.

Działalność polityczna w PRL

W latach 60. wstąpił do Związku Młodzieży Socjalistycznej. Był przewodniczącym zarządu zakładowego tej organizacji w Zakładach Przemysłu Lniarskiego w Żyrardowie. Po ukończeniu służby wojskowej w 1969 został działaczem PZPR.

W latach 1973–1974 pełnił funkcję sekretarza komitetu zakładowego PZPR. Po otrzymaniu partyjnej rekomendacji rozpoczął studia politologiczne w partyjnej Wyższej Szkole Nauk Społecznych przy KC PZPR, które ukończył w 1978, uzyskując tytuł zawodowy magistra nauk politycznych. Po studiach był etatowym pracownikiem aparatu partyjnego (pracował w Komitecie Centralnym, kierując Zespołem, a następnie Wydziałem ds. Młodzieży, Kultury Fizycznej i Turystyki).

W lipcu 1986 został wybrany I sekretarzem Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Skierniewicach. W grudniu 1988 wrócił do Warszawy w związku z awansem na sekretarza Komitetu Centralnego PZPR.

Jako przedstawiciel strony rządowej w 1989 uczestniczył w obradach Okrągłego Stołu, gdzie razem z Andrzejem Celińskim współprzewodniczył podzespołowi ds. młodzieży (był to jedyny stolik, który zakończył obrady bez podpisania porozumienia). W tym grudniu 1988 został członkiem Biura Politycznego Komitetu Centralnego PZPR. W styczniu 1989 zorganizował spotkanie w stołówce KC, w którym wzięła udział grupa opozycyjnej młodzieży (m.in. z nielegalnego wówczas Niezależnego Zrzeszenia Studentów), co zostało następnie zrelacjonowane w prasie, radiu i telewizji.

Działalność polityczna w III RP

Po rozwiązaniu PZPR był współzałożycielem SdRP. Do marca 1993 pełnił funkcję sekretarza generalnego, później był wiceprzewodniczącym, a od grudnia 1997 przewodniczącym tego ugrupowania. W Sejmie I kadencji sprawował m.in. funkcję przewodniczącego grupy parlamentarnej tej partii.

W 1989 kandydował bez powodzenia z województwa skierniewickiego do Senatu. Z ramienia Sojuszu Lewicy Demokratycznej od 1991 do 2005 pełnił funkcję posła na Sejm I, II, III i IV kadencji.

W 1991, 1993 i 1997 uzyskiwał mandat w okręgu wyborczym obejmującym województwo łódzkie. Za każdym razem uzyskiwał najwyższe indywidualne poparcie w tym okręgu (kolejno ok. 50, 85 i 125 tys. głosów). W 2001 został wybrany z nowo utworzonego okręgu łódzkiego liczbą 145 637 głosów (najwyższe procentowe poparcie wśród wszystkich kandydatów w kraju).

Na początku lat 90. jego nazwisko (podobnie jak m.in. Mieczysława Rakowskiego) było łączone ze sprawą tzw. "moskiewskiej pożyczki". Po ujawnieniu tej sprawy w 1991 Włodzimierz Cimoszewicz bezskutecznie wzywał go do nieskładania poselskiego ślubowania.

Minister Pracy i Polityki Społecznej

Od 26 października 1993 do 7 lutego 1996 pełnił funkcję ministra pracy i polityki społecznej w rządach Waldemara Pawlaka i Józefa Oleksego.

Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji

W rządzie Włodzimierza Cimoszewicza 26 stycznia 1996 objął stanowisko Szefa Urzędu Rady Ministrów. Od 1 stycznia 1997 do 17 października 1997 stał na czele zreformowanego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji. Po raz pierwszy w kierownictwie tego resortu znalazły się kobiety (Katarzyna Piekarska i Małgorzata Winiarczyk-Kossakowska).

Sojusz Lewicy Demokratycznej

W trakcie Sejmu III kadencji był przewodniczącym klubu parlamentarnego opozycyjnego SLD. W 1999 doprowadził do utworzenia na bazie większości organizacji działającej w ramach koalicji SLD jednolitej partii politycznej pod tą nazwą. W grudniu 1999 na kongresie założycielskim Sojuszu Lewicy Demokratycznej został wybrany przewodniczącym tej partii. Funkcję tę sprawował do marca 2004.

Prezes Rady Ministrów

Po zwycięstwie koalicji Sojusz Lewicy Demokratycznej – Unia Pracy w wyborach parlamentarnych w 2001, prezydent Aleksander Kwaśniewski – mimo że dymisja gabinetu Jerzego Buzka została złożona dopiero na pierwszym posiedzeniu Sejmu (19 października 2001) – już 4 października desygnował Leszka Millera na Prezesa Rady Ministrów, powierzając mu misję sformowania nowego rządu, co było rozwiązaniem precedensowym (dotychczas powyborcze desygnowanie premiera następowało w dniu dymisji poprzedniego gabinetu), ale – zdaniem części doktryny prawa konstytucyjnego – w tamtej sytuacji, konstytucyjnie dopuszczalnym i pozwalającym na szybsze utworzenie nowego rządu. 19 października 2001 został powołany na urzędy Prezesa Rady Ministrów i Przewodniczącego Komitetu Integracji Europejskiej oraz przedstawił skład Rady Ministrów zaprzysiężonej przez prezydenta. 26 października 2001 wygłosił w Sejmie exposé, otrzymując wotum zaufania stosunkiem głosów 306:140 przy 1 głosie wstrzymującym się.

W trakcie jego rządów przeprowadzono m.in. reformę służb specjalnych (rozwiązano UOP, powołując w jego miejsce Agencję Bezpieczeństwa Wewnętrznego i Agencję Wywiadu. Prowadzono również prace nad dostosowaniem uregulowań prawnych do wymogów Unii Europejskiej. 13 grudnia 2002 na szczycie w Kopenhadze Leszek Miller zakończył negocjacje z Unią Europejską. 16 kwietnia 2003 w Atenach wraz z Włodzimierzem Cimoszewiczem i Danutą Hübner podpisał Traktat Akcesyjny wprowadzający Polskę do UE.

W 2003 po referendum akcesyjnym zwrócił się do Sejmu o udzielenie jego rządowi wotum zaufania. Uzyskał je 13 czerwca 2003 stosunkiem głosów 236:213.

W marcu 2003 jego rząd podjął decyzję o przystąpieniu do tzw. koalicji antyterrorystycznej i wysłanie polskich wojsk do Iraku w ramach międzynarodowej koalicji mającej na celu obalenie rządów Saddama Husajna. Dwa miesiące wcześniej Leszek Miller był wśród sygnatariuszy listu ośmiu europejskich premierów popierających stanowisko USA w sprawie Iraku.

4 grudnia 2003 doznał poważnych obrażeń w wyniku katastrofy lotniczej rządowego śmigłowca Mi-8 pod Warszawą.

W trakcie jego rządów ujawniono m.in. "aferę starachowicką" i "aferę Rywina". W lutym 2004 zrezygnował z przewodniczenia SLD. 1 maja 2004 razem z Aleksandrem Kwaśniewskim uczestniczył w Dublinie w uroczystej ceremonii przyjęcia 10 krajów (w tym Polski) do Unii Europejskiej. Następnego dnia ogłosił decyzję o ustąpieniu z urzędu premiera.

Działalność od 2005

W pierwszym półroczu 2005 przebywał w Woodrow Wilson International Center for Scholars w Waszyngtonie realizując temat badawczy "Miejsce nowej Polski w przestrzeni Europy Wschodniej". Na jesieni tego roku mimo poparcia łódzkich struktur SLD nie został wpisany na listę wyborczą do Sejmu, nie przyjął też propozycji startu do Senatu. Po wyborach zajął się publicystyką polityczną (m.in. w tygodniku "Wprost"). W latach 2005–2007 był etatowym pracownikiem SLD. 1 lipca 2006 objął funkcję szefa rady programowej dziennika "Trybuna", którą pełnił do momentu rezygnacji z członkostwa w SLD.

15 września 2007 złożył rezygnację z członkostwa w SLD, motywując to brakiem zgody władz tego ugrupowania na jego start do Sejmu w przedterminowych wyborach z listy koalicji Lewica i Demokraci, mimo ponownego poparcia ze strony lokalnych działaczy. 20 września ogłosił, że wystartuje z 1. miejsca na liście Samoobrony RP w okręgu łódzkim w tych wyborach i zapowiedział tworzenie nowej lewicowej partii. W głosowaniu otrzymał 4142 głosów, nie uzyskując mandatu.

W styczniu 2008 na pierwszym kongresie nowo założonej partii Polska Lewica, został jej przewodniczącym. W grudniu 2009 złożył deklarację członkowską do SLD. W styczniu 2010 zrezygnował z członkostwa w Polskiej Lewicy i w tym samym miesiącu został przyjęty do SLD.

Życie prywatne

Od 1969 żonaty (żona Aleksandra), ma syna Leszka.

Był pierwowzorem postaci Ludwika M. w sztuce Macieja Kowalewskiego pt. Obywatel M., wystawianej przez Teatr im. Heleny Modrzejewskiej w Legnicy w latach 2002–2004. Laureat telewizyjnych "Wiktorów" w 2001. W 1996 odznaczony Orderem Uśmiechu. Dwukrotnie otrzymał tytuł "Człowiek Roku tygodnika Wprost" w latach 2001 i 2002 (wspólnie z Günterem Verheugenem). Jego zdanie: Bracia Kaczyńscy są nie tylko z tej samej partii, ale z tego samego jaja internauci Wirtualnej Polski uznali za wypowiedź roku 2005.

Źródła

• Jerzy Machejek, Andrzej Machejek, Leszek Miller: dogońmy Europę! (wywiad-rzeka z liderem SLD), Hamal Books, 2001
• Ludwik Stomma, Leszek Miller, WDK, 2001
• Strona sejmowa posła IV kadencji

Linki zewnętrzne

• Leszek Miller – strona prywatna
• Blog Leszka Millera