Marvin Hamlisch

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Marvin Hamlisch
Ilustracja
Marvin Hamlisch (początek lat 70.)
Imię i nazwisko

Marvin Frederick Hamlisch

Data i miejsce urodzenia

2 czerwca 1944
Nowy Jork

Data i miejsce śmierci

6 sierpnia 2012
Los Angeles

Instrumenty

fortepian

Gatunki

musical, muzyka filmowa, pops

Zawód

kompozytor, dyrygent

Aktywność

1965–2012

Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Marvin Frederick Hamlisch (ur. 2 czerwca 1944 w Nowym Jorku, zm. 6 sierpnia 2012 w Los Angeles[1]) – amerykański kompozytor i dyrygent[2], którego prace wykorzystywane były w filmie i teatrze od lat 60. XX wieku, do początku XXI wieku. Karierę rozpoczął w roku 1964 w roli pianisty, pracując przy musicalu Zabawna dziewczyna, w którym grała Barbra Streisand. W latach 90. był kierownikiem muzycznym i aranżerem jej trasy koncertowej, a później także dyrygentem kilku orkiestr popowych. Hamlisch był jedną z 12 osób, które zdobyły wszystkie cztery nagrody: Emmy, Grammy, Oscar i Tony. Był on jedną z dwóch osób (obok Richarda Rodgersa), które zdobyły te cztery wyróżnienia, a także nagrodę Pulitzera.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Młodość[edytuj | edytuj kod]

Hamlisch urodził się na Manhattanie, jego rodzice, Lilly (z domu Schachter) i Max Hamlisch, byli urodzonymi w Wiedniu Żydami[3][4][5]. Jego ojciec był akordeonistą i szefem zespołu[1]. Hamlisch był cudownym dzieckiem i, przed piątymi urodzinami, zaczął imitować grę na pianinie, którą słyszał w radiu[6]. W 1951 roku, kilka miesięcy przed siódmymi urodzinami, został przyjęty do oddziału szkoły, który teraz nazywa się Juilliard School Pre-College Division[7].

Karierę rozpoczął, pracując jako pianista podczas prób broadwayowskiego musicalu Zabawna dziewczyna (1964) z udziałem Barbry Streisand[7]. Do branży filmowej trafił po tym jak spotkał producenta Sama Spiegela podczas imprezy, na której Hamlisch był zatrudniony jako pianista[8]. Dzięki tej znajomości powstała muzyka do filmu Pływak[8]. W młodości jego ulubionymi musicalami były: My Fair Lady (1956), Gypsy (1959), West Side Story (1957) i Bye Bye Birdie (1960)[9]. Hamlisch uczęszczał do Queens College, gdzie w 1967 roku uzyskał stopień Bachelor of Arts[7].

Muzyka filmowa[edytuj | edytuj kod]

Mimo że piosenka „The Travelin’ Life”, którą napisał będąc nastolatkiem (tytuł oryginalny: „Travelin’ Man”)[10], pojawiła się na debiutanckim albumie Lizy Minnelli[11], jego pierwszym przebojem, opublikowanym, gdy muzyk miał 21 lat, był utwór „Sunshine, Lollipops and Rainbows”[12]. Napisany wspólnie z Howardem Lieblingiem (autor słów)[13], nagrany został przez Lesley Gore, a singiel z tą piosenką w 1965 roku dotarł do miejsca 13. na liście Hot 100 „Billboardu”[14]. Pierwszą muzyką filmową jego autorstwa była skomponowana do filmu Pływak (1968)[15]. Później napisał on muzykę do kilku wczesnych filmów Woody’ego Allena, m.in. Bierz forsę i w nogi (1969) i Bananowy czubek (1971)[16]. Hamlisch był współautorem piosenki „California Nights” (autor słów: Howard Liebling)[17], nagranej przez Lesley Gore i wydanej pod koniec 1966 roku[18]. Wyprodukowany przez Boba Crewe’a singiel dotarł do pozycji 16. na liście Hot 100 w marcu 1967 roku[19].

Hamlisch (w wieku 29 lat) trzymający dwie z trzech statuetek Oscara, które zdobył w 1974 r.; obok muzyka (od lewej): Donald O’Connor, Debbie Reynolds i Cher

Wśród jego popularniejszych dzieł w latach 70. były adaptacje muzyki ragtime Scotta Joplina do filmu Żądło (1973), m.in. piosenka przewodnia z tej komedii kryminalnej, „The Entertainer”[20]. Ta instrumentalna aranżacja Hamlischa była numerem 1 na liście Adult Contemporary „Billboardu”[21], a w zestawieniu Hot 100 znalazła się na pozycji 3.[22]. Wielkie sukcesy przyniósł mu rok 1974, kiedy Hamlisch zdobył dwa Oscary za piosenkę tytułową i ścieżkę dźwiękową do filmu Tacy byliśmy oraz tę samą nagrodę za muzykę do obrazu Żądło[23]. Tym samym Hamlisch został drugą osobą, która podczas jednej ceremonii rozdania Oscarów wywalczyła trzy statuetki (wcześniej dokonał tego Billy Wilder)[24]. W tym samym roku wygrał on cztery nagrody Grammy, w tym dwie za materiał do dramatu romantycznego Tacy byliśmy[25]. W 1975 roku napisał temat muzyczny, który był motywem przewodnim porannego programu telewizyjnego Good Morning America[26]. Był też współautorem, wraz z ówczesną dziewczyną Carole Bayer Sager, piosenki „Nobody Does It Better” do filmu Szpieg, który mnie kochał (1977)[24], która była nominowana do Oscara[27]. W latach 80. odniósł sukces dzięki napisaniu ścieżki dźwiękowej do dramatów filmowych: Zwyczajni ludzie (1980) i Wybór Zofii (1982)[1]. W 1986 roku otrzymał nominację do Oscara za piosenkę do filmu Chór (1985)[28]. Jednym z ostatnich projektów, w których brał udział, był wyreżyserowany przez Stevena Soderbergha komediodramat kryminalny Intrygant (2009), w którym wystąpił Matt Damon[29]. Przed śmiercią ukończył swoją pierwszą książkę dla dzieci Marvin Makes Music, którą wydano wraz z płytą CD zawierającą piosenkę „The Music in My Mind” ze słowami autorstwa Ruperta Holmesa[30]. Był też autorem ścieżki dźwiękowej do filmu Wielki Liberace (2013), wyreżyserowanego przez Soderbergha, w którym zagrali Damon i Michael Douglas jako tytułowy Liberace[31].

Scena[edytuj | edytuj kod]

W 1972 roku Hamlisch zagrał na fortepianie w przedstawieniu An Evening with Groucho w nowojorskiej sali koncertowej Carnegie Hall, gdzie głównym bohaterem wydarzenia był Groucho Marx; była to pierwsza ważniejsza praca sceniczna w dorobku kompozytora[32]. Hamlisch wystąpił jako akompaniator, natomiast Marx wspominał ze sceny swoją karierę w show-biznesie[33]. Występ opublikowany został na podwójnym albumie przez wydawnictwo A&M Records[34]. W 2018 roku materiał, nagrany podczas występu w Carnegie Hall, trafił (jako „kulturalnie, historycznie lub artystycznie znaczący”) na amerykańską listę National Recording Registry, prowadzoną przez Bibliotekę Kongresu[35].

Hamlisch skomponował muzykę do broadwayowskiego musicalu A Chorus Line, którego premiera miała miejsce w 1975 roku. Za tę pracę zdobył zarówno Tony Award[36] jak i nagrodę Pulitzera[37][38]. Kompozytor napisał też utwory do musicalu They’re Playing Our Song z 1978 roku, którego fabuła została luźno oparta na jego relacji z Carole Bayer Sager[39]. Kolejny musical, Jean Seberg (1983), którego historię oparto na prawdziwym życiu aktorki, nie odniósł sukcesu w londyńskiej produkcji[40] wystawianej na scenach brytyjskiej kompanii teatralnej National Theatre[41] i nigdy nie grano go w Stanach Zjednoczonych[42]. Produkcja Smile (1986), która była przez krótki czas, bez powodzenia, wystawiana na Broadwayu[43]. Musical The Goodbye Girl Neila Simona z 1993 roku, będący adaptacją filmu Dziewczyna na pożegnanie (1977)[44], zamknięto po zaledwie 188 przedstawieniach[45].

Niedługo przed śmiercią, Hamlisch ukończył tworzenie muzyki do musicalowej wersji filmu Zwariowany profesor (1963)[46]. Przedstawienie było grane od lipca do sierpnia 2012 roku w Tennessee Performing Arts Center (TPAC) w Nashville[47]. Scenariusz do tego musicalu napisał Rupert Holmes, a reżyserem produkcji był Jerry Lewis[48].

Dyrygent[edytuj | edytuj kod]

Dyrygujący Hamlisch (2008)

Hamlisch był kierownikiem muzycznym i aranżerem trasy koncertowej Barbry Streisand po Stanach Zjednoczonych i Anglii z 1994 roku. Tę samą funkcję pełnił w specjalnym programie telewizyjnym, Barbra Streisand: The Concert, za który otrzymał dwie nagrody Emmy (1995: Outstanding Individual Achievement in Music and Lyrics[49], Outstanding Individual Achievement in Music Direction[50])[51]. W 1996 roku był on dyrygentem podczas trasy koncertowej promującej album Dedicated to the One I Love Lindy Ronstadt[52].

Piastował także stanowisko głównego dyrygenta orkiestr popowych w: Pittsburgh Symphony Orchestra (w 1995 został pierwszą osobą pełniącą tę funkcję w PSO)[53], Milwaukee Symphony Orchestra (2008–2012)[54], San Diego Symphony (2006–2012)[55][56], Seattle Symphony[57] (2008[58]–2012[59]), Dallas Symphony Orchestra (2010[60]–2012[59]), Buffalo Philharmonic Orchestra (2003–2007)[61], National Symphony Orchestra (2000[62]–2011[63]), Pasadena Symphony and Pops (2011[64]–2012[59]) oraz Baltimore Symphony Orchestra (1996–2000)[65]. Przed śmiercią Hamlisch przygotowywał się do objęcia posady głównego dyrygenta orkiestry Philly Pops (Philadelphia Orchestra), a także planował prowadzenie New York Philharmonic podczas koncertu sylwestrowego[66].

Wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

Hamlisch przy fortepianie (2006)

Hamlisch był jedną z dwunastu osób, które uhonorowano nagrodami: Emmy, Grammy, Oscar i Tony[32]. Kolekcja wszystkich czterech nagród określane jest jako „EGOT”[67]. Muzyk jest jedną z dwóch osób, które zdobyły te cztery wyróżnienia oraz nagrodę Pulitzera (drugi laureat to Richard Rodgers)[6]. Jest on jedyną osobą, wyłączając reżyserów i scenarzystów, która w jeden wieczór zdobyła przynajmniej trzy statuetki Nagrody Akademii[68]. Był też laureatem dwóch Złotych Globów[69]. Spośród 11 nominacji (1972–2010) w filmowych kategoriach Best Original Score (3) i Best Original Song (8) kompozytor obie nagrody zdobył w kategorii najlepsza piosenka: „Life Is What You Make It” (1972) i „The Way We Were” (1974)[70][71].

Siedmiokrotnie nominowano go do nagrody Emmy, przy czym otrzymał cztery statuetki (dwukrotnie 1995, a później w 1999 i 2001), w tym dwukrotnie za dyrygenturę telewizyjnych programów specjalnych z udziałem Barbry Streisand (1995, 2001)[72]. W 1976 roku uhonorowany został, wraz z Michaelem Bennettem, Jamesem Kirkwoodem, Nicholasem Dante i Edwardem Klebanem, nagrodą Pulitzera w dziedzinie twórczości dramatycznej za wkład muzyczny do broadwayowskiej produkcji A Chorus Line[37].

W 1986 roku Hamlisch został włączony do grona członków Songwriters Hall of Fame[73]. W 2008 roku wprowadzono go do Long Island Music Hall of Fame[74]. W tym samym roku Hamlischa uhonorowano przyjęciem w poczet amerykańskiej Theater Hall of Fame[75][76]. W 2009 roku Hamlisch został laureatem Lifetime Achievement Award podczas rozdania World Soundtrack Awards w belgijskim mieście Gandawa[77].

Oscary[edytuj | edytuj kod]

Oscar za najlepszą piosenkę oryginalną
Rok Tytuł piosenki Tytuł filmu Rezultat Źr.
1972 „Life Is What You Make It” Kotch Nominacja [78]
1974 „The Way We Were” Tacy byliśmy Wygrana [23]
1978 „Nobody Does It Better” Szpieg, który mnie kochał Nominacja [27]
1979 „The Last Time I Felt Like This” Za rok o tej samej porze Nominacja [79]
1980 „Through the Eyes of Love” Zamki na lodzie (1978) Nominacja [80]
1986 „Surprise Surprise” Chór Nominacja [28]
1990 „The Girl Who Used to Be Me” Shirley Valentine Nominacja [81]
1997 „I Finally Found Someone” Miłość ma dwie twarze Nominacja [82]
Oscar za najlepszą muzykę filmową
Rok Nazwa kategorii Tytuł filmu Rezultat Źr.
1974 Original Dramatic Score Tacy byliśmy Wygrana [23]
Original Song Score and Adaptation Score / Adaptation Score[a] Żądło Wygrana
1983 Original Score Wybór Zofii Nominacja [83]

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

W latach 70. XX wieku Hamlisch był związany z tekściarką Carole Bayer Sager. Związek ten zakończuył się pod koniec dekady[84], ale wcześniej zainspirował go do stworzenia musicalu They’re Playing Our Song (1978)[85]. W maju 1989 roku Hamlisch poślubił Terre Blair, niezależną producentkę programów telewizyjnych, która była też dziennikarką telewizyjną zajmującą się przeprowadzaniem wywiadów[86][87]. Małżeństwo trwało aż do śmierci muzyka[1].

Śmierć[edytuj | edytuj kod]

Hamlisch zmarł 6 sierpnia 2012 roku; powodem śmierci było zatrzymanie oddechu. Barbra Streisand w swoim oświadczeniu stwierdziła: „tym, co powodowało, że przebywanie z nim było przyjemnością, był jego błyskotliwie szybki umysł, jego szczodrość oraz doskonałe poczucie humoru”[43]. Aretha Franklin nazwała go „klasykiem i jedynym w swoim rodzaju”, a także jednym z „największych” (all-time great) aranżerów i producentów[88].

Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]

W hołdzie pamięci Hamlischa 8 sierpnia o godzinie 20:00 (EDT) oświetlenie zadaszeń nad wejściami do 40 broadwayowskich teatrów zostało przygaszone na jedną minutę[89] [b]. Podczas nabożeństwa żałobnego, które odbyło się 18 września 2012 roku, Barbra Streisand, Aretha Franklin i Liza Minnelli śpiewały na zmianę piosenki skomponowane przez Hamlischa[91]. W trakcie ceremonii rozdania Oscarów w 2013 roku Streisand zaśpiewała ku pamięci kompozytora piosenkę „The Way We Were”, do której muzykę napisał Hamlisch[92].

Dzieła[edytuj | edytuj kod]

Symfonia[edytuj | edytuj kod]

19 listopada 1991 roku Dallas Symphony Orchestra wykonała rzadką symfoniczną suitę Anatomy of Peace[93] (Symphonic Suite in one Movement for Full Orchestra / Chorus / Child Vocal Soloist)[94]. W 1994 roku partytura wykonywana była w Paryżu, co miało upamiętnić lądowanie w Normandii[95]. Dzieło Hamlischa w 1992 roku zostało nagrane przez Dallas Symphony Orchestra (dyrygent: Eduardo Mata)[96].

Teatr[edytuj | edytuj kod]

Rok Tytuł Uwagi Źr.
1973 Huśtawka kompozycje taneczne [97]
1975 A Chorus Line Tony Award[36], nagroda Pulitzera[37]
1978 They’re Playing Our Song
1983 Jean Seberg musical wystawiany w Royal National Theatre (Londyn) [98]
1986 Smile [97]
1993 The Goodbye Girl
2002 Sweet Smell of Success Tony Award (Original Musical Score)[99]
2002 Imaginary Friends sztuka teatralna z muzyką[100]
2012 The Nutty Professor musicalowa wersja filmu Zwariowany profesor (1963) [46]

Film[edytuj | edytuj kod]

Rok Tytuł Tytuł oryginalny Uwagi Źr.
1968 Pływak The Swimmer obsada: Burt Lancaster [101]
1969 Bierz forsę i w nogi Take the Money and Run reż. Woody Allen [102]
1969 Kwietniowe szaleństwa The April Fools [103]
1970 Move – [104]
1970 Ostatni wojownik Flap [105]
1971 Coś wielkiego Something Big [106]
1971 Kotch – reż. Jack Lemmon [107]
1971 Bananowy czubek Bananas reż. Woody Allen [108]
1972 Wojna między mężczyznami a kobietami The War Between Men and Women [109]
1973 The World’s Greatest Athlete – [110]
1973 Ocalić tygrysa Save the Tiger [111]
1973 Tacy byliśmy The Way We Were reż. Sydney Pollack [112]
1973 Żądło The Sting obsada: Paul Newman, Robert Redford, Robert Shaw [113]
1975 Więzień Drugiej Alei The Prisoner of Second Avenue [114]
1977 Szpieg, który mnie kochał The Spy Who Loved Me piosenka przewodnia: „Nobody Does It Better” [115]
1977 The Absent-Minded Waiter – krótkometrażowy, obsada: Steve Martin, film był nominowany do Oscara za najlepszy film krótkometrażowy[27] [116]
1978 Za rok o tej samej porze Same Time, Next Year [117]
1978 Zamki na lodzie Ice Castles [118]
1979 Zacznijmy od nowa Starting Over reż. Alan J. Pakula [119]
1979 Rozdział drugi Chapter Two [120]
1980 Jak za dawnych, dobrych czasów Seems Like Old Times [121]
1980 Zwyczajni ludzie Ordinary People adaptacja muzyczna [122]
1980 Gilda na żywo Gilda Live Gilda Radner (postać: Lisa Loopner) zagrała na fortepianie „The Way We Were” (muz. Hamlisch) [123]
1982 Wybór Zofii Sophie’s Choice reż. Alan J. Pakula; obsada: Meryl Streep, Kevin Kline [124]
1982 Chcę być gwiazdą filmową I Ought to Be in Pictures [125]
1983 Romantyczna komedia Romantic Comedy [126]
1984 Tramwaj zwany pożądaniem A Streetcar Named Desire film telewizyjny (produkcję uhonorowano 4 nagrodami Emmy[127]) [128]
1985 D.A.R.Y.L. – [129]
1985 Chór A Chorus Line reż. Richard Attenborough; obsada: Michael Douglas [130]
1987 Gdy nadchodzi czas When the Time Comes film telewizyjny [131]
1987 Trzech mężczyzn i dziecko Three Men and a Baby [132]
1987 The Return of the Six-Million-Dollar Man and the Bionic Woman – [133]
1988 Liza Minnelli in Sam Found Out: A Triple Play – kierownik muzyczny [134]
1988 Mały Nikita Little Nikita [135]
1988 David: historia prawdziwa David film telewizyjny [136]
1989 Styczniowy człowiek The January Man obsada: Kevin Kline, Susan Sarandon, Mary Elizabeth Mastrantonio, Harvey Keitel, Danny Aiello, Rod Steiger, Alan Rickman; piosenka: „I Know the Feeling” (muz. Hamlisch) [137]
1989 Shirley Valentine – piosenka: „The Girl Who Used to Be Me” (muz. Hamlisch) [138]
1989 Eksperci The Experts [139]
1990 Women and Men: Stories of Seduction – film telewizyjny [140]
1991 Zamienione przy urodzeniu Switched at Birth [141]
1991 Brakujące elementy Missing Pieces [142][143]
1991 Frankie i Johnny Frankie and Johnny obsada: Al Pacino, Michelle Pfeiffer [144]
1994 Nastroje serca Seasons of the Heart [145][146]
1996 Miłość ma dwie twarze The Mirror Has Two Faces reż. Barbra Streisand; obsada: Barbra Streisand, Jeff Bridges, Lauren Bacall, George Segal, Pierce Brosnan [147]
2003 Jak stracić chłopaka w 10 dni How to Lose a Guy in 10 Days Hamlisch w filmie (portretując samego siebie) zagrał na fortepianie (akompaniując Kate Hudson i Matthew McConaugheyemu) piosenkę autorstwa Carly Simon, „You’re So Vain” [148][149]
2009 Intrygant The Informant! reż. Steven Soderbergh; obsada: Matt Damon [150]
2013 Wielki Liberace Behind the Candelabra reż. Steven Soderbergh; obsada: Michael Douglas, Matt Damon, Dan Aykroyd [151]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Dwie pozycje (z trzech) wśród nominowanych zostały wyselekcjonowane (do ew. odebrania Oscara) za muzykę zaadaptowaną (Adaptation Score, m.in. Hamlisch), natomiast jedna pozycja nominowana była za Song Score i Adaptation Score.
  2. ↑ Tego typu pośmiertne upamiętnienie zwyczajowo poświęcone jest osobom, które miały znaczący wkład w sztukę teatralną[90].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d Marvin Hamlisch – Telegraph. telegraph.co.uk, 2012-08-08. [dostęp 2018-04-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-26)]. (ang.).
  2. ↑ Emily Freeman Brown: A Dictionary for the Modern Conductor. Scarecrow Press, 2015, s. 149. ISBN 978-0-8108-8401-4.
  3. ↑ Team Marvin Hamlisch: A Look Back: Marvin Hamlisch’s Musicals – The Music of Marvin Hamlisch – Get License for your next productions | Marvin Hamlisch. marvinhamlisch.us, 2018-03-17. [dostęp 2018-04-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-16)]. (ang.).
  4. ↑ The Way He Was: Marvin Hamlisch (1944–2012) – Jewish Voice. thejewishvoice.com, 2012-08-15. [dostęp 2018-04-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-16)]. (ang.).
  5. ↑ Marvin Hamlisch Biography (1944–). filmreference.com. [dostęp 2018-04-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-04-20)]. (ang.).
  6. ↑ a b Miloslav Rechcigl Jr.: Encyclopedia of Bohemian and Czech-American Biography. T. 1. AuthorHouse, 2016, s. 536. ISBN 978-1-5246-1987-9.
  7. ↑ a b c Overview for Marvin Hamlisch. tcm.com. [dostęp 2018-04-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-07-02)]. (ang.).
  8. ↑ a b Margaret Lyons: Composer Marvin Hamlisch Dead at 68 -- Vulture. vulture.com. [dostęp 2018-04-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-16)]. (ang.).
  9. ↑ Pat Cerasaro: InDepth InterView: Marvin Hamlisch. broadwayworld.com, 2010-07-22. [dostęp 2018-04-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-16)]. (ang.).
  10. ↑ Dave DiMartino: Music in the 20th Century. T. 2. Routledge, 2016, s. 271. ISBN 978-1-317-46430-3.
  11. ↑ Elaine Woo: Marvin Hamlisch dies at 68; award-winning composer of popular music. latimes.com, 2012-08-08. [dostęp 2018-04-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-12-09)]. (ang.).
  12. ↑ Bruce Eder: Marvin Hamlisch | Biography & History | AllMusic. allmusic.com. [dostęp 2018-04-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-16)]. (ang.).
  13. ↑ Original versions of Sunshine, Lollipops, and Rainbows written by Marvin Hamlisch, Howard Liebling | SecondHandSongs. secondhandsongs.com/. [dostęp 2018-04-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-16)]. (ang.).
  14. ↑ Lesley Gore Sunshine, Lollipops And Rainbows Chart History | Billboard. billboard.com. [dostęp 2018-04-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-16)]. (ang.).
  15. ↑ Team Marvin Hamlisch: The Music of Marvin Hamlisch – Film: The Swimmer (1968). marvinhamlisch.us, 2016-12-04. [dostęp 2018-04-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-16)]. (ang.).
  16. ↑ Cause I Believe In Loving – Bananas – Music Of Woody Allen Films. woodyallenpages.com, 2016-01-13. [dostęp 2018-04-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-16)]. (ang.).
  17. ↑ Original versions of California Nights written by Marvin Hamlisch, Howard Liebling | SecondHandSongs. secondhandsongs.com. [dostęp 2018-04-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-16)]. (ang.).
  18. ↑ 2015-08-01: Song: California Nights (1966, Lesley Gore) – The Music of Marvin Hamlisch. marvinhamlisch.us. [dostęp 2018-04-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-16)]. (ang.).
  19. ↑ Music: Top 100 Songs | Billboard Hot 100 Chart | Billboard. billboard.com. [dostęp 2018-04-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-16)]. (ang.).
  20. ↑ Oscars 1974: The Music of Marvin Hamlisch – Scott Joplin and The Sting (1973). marvinhamlisch.us, 2017-08-14. [dostęp 2018-04-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-16)]. (ang.).
  21. ↑ Marvin Hamlisch The Entertainer Chart History | Billboard. billboard.com. [dostęp 2018-04-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-16)]. (ang.).
  22. ↑ Marvin Hamlisch The Entertainer Chart History | Billboard. billboard.com. [dostęp 2018-04-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-16)]. (ang.).
  23. ↑ a b c 1974 | Oscars.org | Academy of Motion Picture Arts and Sciences. oscars.org. [dostęp 2018-04-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-15)]. (ang.).
  24. ↑ a b Marvin Hamlisch: five most memorable songs. telegraph.co.uk, 2012-08-07. [dostęp 2018-04-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-16)]. (ang.).
  25. ↑ 17th Annual Grammy Awards | 1974 | Grammy.com. grammy.com. [dostęp 2018-04-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-16)]. (ang.).
  26. ↑ David Ewen: American Songwriters: An H.W. Wilson Biographical Dictionary. H.W. Wilson, 1987, s. 197–198. ISBN 978-0-8242-0744-1. Cytat: In 1975, for television, Hamlisch composed the theme music for two series, (…). More durable was the music he composed that year for the ABC- TV wake-up show. Good Morning, America..
  27. ↑ a b c 1978 | Oscars.org | Academy of Motion Picture Arts and Sciences. oscars.org. [dostęp 2018-04-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-22)]. (ang.).
  28. ↑ a b 1986 | Oscars.org | Academy of Motion Picture Arts and Sciences. oscars.org. [dostęp 2018-04-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-16)]. (ang.).
  29. ↑ Vadim Rizov: Marvin Hamlisch’s “The Informant!”, the film score of the year.. ifc.com, 2009-12-30. [dostęp 2018-04-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-16)]. (ang.).
  30. ↑ Pamela Kramer: ‘Marvin Makes Music’ by Marvin Hamlisch: A picture book to inspire us all | Marvin Hamlisch. marvinhamlisch.us, 2013-03-07. [dostęp 2018-04-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-16)]. (ang.).
  31. ↑ Tom Rowan: A Chorus Line FAQ: All That's Left to Know About Broadway's Singular Sensation. Hal Leonard Corporation, 2015, s. 82. ISBN 978-1-4950-4602-5.
  32. ↑ a b Robert Ignatius Letellier: Operetta: A Sourcebook Volume II. T. 2. Cambridge Scholars Publishing, 2015, s. 1166. ISBN 978-1-4438-8508-9.
  33. ↑ Michael Levin: Author Michael Levin Remembers Marvin Hamlisch. antimusic.com, 2012-08-09. [dostęp 2018-04-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-08-11)]. (ang.).
  34. ↑ Wes D. Gehring: The Marx Brothers: A Bio-bibliography. Greenwood Publishing Group, 1987, s. 246. ISBN 978-0-313-24547-3.
  35. ↑ National Recording Registry Reaches 500. loc.gov, 2018-03-21. [dostęp 2018-04-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-16)]. (ang.).
  36. ↑ a b Search Past Tony Award Winners and Nominees – TonyAwards.com – The American Theatre Wing's Tony Awards® – Official Website by IBM. tonyawards.com. [dostęp 2018-04-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-17)]. (ang.).
  37. ↑ a b c A Chorus Line, by Michael Bennett, James Kirkwood Jr., Marvin Hamlisch, Nicholas Dante and Edward Kleban – The Pulitzer Prizes. pulitzer.org. [dostęp 2018-04-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-17)]. (ang.).
  38. ↑ Encyclopaedia Britannica, Inc.: Britannica Book of the Year 2013. Encyclopaedia Britannica, Inc., 2013, s. 140. ISBN 978-1-62513-103-4.
  39. ↑ Team Marvin Hamlisch: The Music of Marvin Hamlisch – They’re Playing Our Song (Musical, 1978) Get License for this Musical. marvinhamlisch.us, 2018-03-07. [dostęp 2018-04-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-17)]. (ang.).
  40. ↑ Alan Strachan: Sir Peter Hall, titan of British theatre. independent.co.uk, 2017-09-12. [dostęp 2018-04-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-17)]. (ang.).
  41. ↑ Production of Jean Seberg. theatricalia.com. [dostęp 2018-04-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-17)]. (ang.).
  42. ↑ Broadway: The American Musical . Stars Over Broadway . Marvin Hamlisch. pbs.org. [dostęp 2018-04-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2006-02-15)]. (ang.).
  43. ↑ a b Rob Hoerburger: Marvin Hamlisch, Composer, Dies at 68. nytimes.com, 2012-08-07. [dostęp 2018-04-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-01-30)]. (ang.).
  44. ↑ Andrew Harris: Broadway Theatre. Routledge, 2013, s. 112. ISBN 978-1-135-09399-0.
  45. ↑ The Goodbye Girl – Broadway Musical – Original. ibdb.com. [dostęp 2018-04-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-01-25)]. (ang.).
  46. ↑ a b Jeffrey Ellis: The Nutty Professor Company Members Pay Tribute to Marvin Hamlisch. broadwayworld.com, 2012-08-07. [dostęp 2018-04-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-01-18)]. (ang.).
  47. ↑ Jim Ridley: The Nutty Professor | TPAC Polk Theatre | Ongoing. nashvillescene.com, 2012-07. [dostęp 2018-04-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-10-10)]. (ang.).
  48. ↑ Kenneth Jones: Producers of Nutty Professor Hope to Earn Broadway Tenure for New Marvin Hamlisch-Rupert Holmes Show. playbill.com, 2012-08-17. [dostęp 2018-04-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-08-19)]. (ang.).
  49. ↑ 47th Emmy Awards Nominees and Winners. emmys.com. [dostęp 2018-04-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-19)]. (ang.).
  50. ↑ 47th Emmy Awards Nominees and Winners. emmys.com. [dostęp 2018-04-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-19)]. (ang.).
  51. ↑ Dave Itzkoff („The New York Times”), Pat Cerasaro (BroadwayWorld): New Year’s Eve 2012: From Lincoln Center. The New York Philharmonic Celebrates Marvin Hamlisch. marvinhamlisch.us, 2013-01-01. [dostęp 2018-04-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-19)]. (ang.).
  52. ↑ Geoffrey Himes: Ronstadt Croons a Different Tune. washingtonpost.com, 1996-07-19. [dostęp 2018-04-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-19)]. (ang.).
  53. ↑ History of the Pittsburgh Symphony Orchestra. pittsburghsymphony.org. [dostęp 2018-04-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-19)]. (ang.).
  54. ↑ David Lewellen: Milwaukee Symphony Orchestra. mso.org, 2017-04-04. [dostęp 2018-04-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-19)]. (ang.).
  55. ↑ Valerie Scher: Symphony’s new season: Orchestra makes a 'great investment in the pops'. utsandiego.com, 2006-04-09. [dostęp 2018-04-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-06-20)]. (ang.).
  56. ↑ Associated Press: Famed San Diego Conductor Dies. nbcsandiego.com, 2012-08-07. [dostęp 2018-04-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-19)]. (ang.).
  57. ↑ Holiday POPS! with Marvin Hamlisch | Seattle Symphony Orchestra. seattlesymphony.org, 2008-12. [dostęp 2018-04-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-05-06)]. (ang.).
  58. ↑ Becky Liu: UW Chorale sings with Seattle Symphony, Marvin Hamlisch. washington.edu, 2008-03-06. [dostęp 2018-04-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-19)]. (ang.).
  59. ↑ a b c Associated Press, Seattle Times staff: Marvin Hamlisch, who composed ‘Chorus Line,’ dies at 68. seattletimes.com, 2012-08-07. [dostęp 2018-04-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-20)]. (ang.).
  60. ↑ Scott Cantrell: Dallas Symphony Orchestra announces 2010-11 classical season. dallasnews.com, 2010-02-02. [dostęp 2018-04-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-20)]. (ang.).
  61. ↑ Associated press, Mary Kunz Goldman: Composer Marvin Hamlisch dies at 68. buffalonews.com, 2012-08-07. [dostęp 2018-04-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-08-08)]. (ang.).
  62. ↑ Carol Ross Joynt: Marvin Hamlisch Remembered by National Symphony Orchestra Colleague. washingtonian.com, 2012-08-08. [dostęp 2018-04-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-20)]. (ang.).
  63. ↑ Adam Bernstein: Marvin Hamlisch dies: Performer, conductor composed ‘The Way We Were’ and ‘A Chorus Line’. washingtonpost.com, 2012-08-07. [dostęp 2018-04-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-20)]. (ang.).
  64. ↑ Marvin Hamlisch appointed Principal Pasadena POPS Conductor. pasadenasymphony-pops.org, 2010-08-30. [dostęp 2018-04-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-20)]. (ang.).
  65. ↑ Tim Smith: BSO offers tribute to Marvin Hamlisch. baltimoresun.com, 2014-01-24. [dostęp 2018-04-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-20)]. (ang.).
  66. ↑ „Rolling Stone”: Composer Marvin Hamlisch Dead at 68. rollingstone.com, 2012-08-07. [dostęp 2018-04-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-08-09)]. (ang.).
  67. ↑ Celebrity Beat. „Jet”. 68 (10), s. 56, 1985-05-20. Johnson Publishing Company. ISSN 0021-5996. (ang.). 
  68. ↑ HFPA: Marvin Hamlisch, master film and stage composer, dies at 68. goldenglobes.com, 2012-08-07. [dostęp 2018-04-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-21)]. (ang.).
  69. ↑ HFPA – Awards Search. goldenglobes.org. [dostęp 2018-04-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-12-15)]. (ang.).
  70. ↑ Klub Miłośników Filmu | Złote Globy w muzyce filmowej (1970–1979). film.org.pl. [dostęp 2018-04-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-09-01)]. (pol. • ang.).
  71. ↑ Marvin Hamlisch | Television Academy. emmys.com. [dostęp 2018-04-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-21)]. (ang.).
  72. ↑ Marvin Hamlisch | Songwriters Hall of Fame. songhall.org. [dostęp 2018-04-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-27)]. (ang.).
  73. ↑ The Long Island Music Hall of Fame Second Induction Award Gala on October 30 at the Garden City Hotel. limusichalloffame.org. [dostęp 2011-08-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-11-30)]. (ang.).
  74. ↑ Theater Hall of Fame | The Official Website | Members. theaterhalloffame.org. [dostęp 2018-04-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-10-15)]. (ang.).
  75. ↑ American Theatre Critics Association: American Theatre Critics Association – Theatre Hall of Fame. americantheatrecritics.org, 2017. [dostęp 2018-04-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-22)]. (ang.).
  76. ↑ Lifetime Achievement Award – Awards. worldsoundtrackawards.com. [dostęp 2018-04-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-07-01)]. (ang.).
  77. ↑ 1972 | Oscars.org | Academy of Motion Picture Arts and Sciences. oscars.org. [dostęp 2018-04-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-15)]. (ang.).
  78. ↑ 1979 | Oscars.org | Academy of Motion Picture Arts and Sciences. oscars.org. [dostęp 2018-04-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-15)]. (ang.).
  79. ↑ 1980 | Oscars.org | Academy of Motion Picture Arts and Sciences. oscars.org. [dostęp 2018-04-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-16)]. (ang.).
  80. ↑ 1990 | Oscars.org | Academy of Motion Picture Arts and Sciences. oscars.org. [dostęp 2018-04-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-15)]. (ang.).
  81. ↑ 1997 | Oscars.org | Academy of Motion Picture Arts and Sciences. oscars.org. [dostęp 2018-04-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-15)]. (ang.).
  82. ↑ 1983 | Oscars.org | Academy of Motion Picture Arts and Sciences. oscars.org. [dostęp 2018-04-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-16)]. (ang.).
  83. ↑ Gail Buchalter: The Burt & Angie and Marvin & Carole Show Is Closed, and the New Duo Is Bacharach & Sager. people.com, 1981-06-01. [dostęp 2018-04-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-17)]. (ang.).
  84. ↑ Alvin Klein: A New Approach for Marvin Hamlisch. nytimes.com, 1993-08-22. [dostęp 2018-04-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-09-06)]. (ang.).
  85. ↑ Marvin Hamlisch to Marry Ms. Blair, Producer, in May. nytimes.com, 1989-03-19. [dostęp 2018-04-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-22)]. (ang.).
  86. ↑ Marvin Hamlisch, Gerald Gardner (książka biograficzna: The Way I Was): May 29, 1989: Marvin Hamlisch & Terre Blair’s wedding. Marvin’s best birthday present ever! Cheers! – Team Hamlisch | Marvin Hamlisch. marvinhamlisch.us, 2013-05-29. [dostęp 2018-04-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-22)]. (ang.).
  87. ↑ Associated Press: Marvin Hamlisch, composer for Broadway and the screen, dies aged 68. theguardian.com, 2012-08-07. [dostęp 2018-04-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-23)]. (ang.).
  88. ↑ David Ariosto: Broadway to dim in honor of composer Marvin Hamlisch; dead at 68. cnn.com, 2012-08-07. [dostęp 2018-04-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-01-19)]. (ang.).
  89. ↑ Cara Joy David: Industry Editor Exclusive: To Dim or Not to Dim? How Broadway Chooses When to Dim Its Marquees. broadwayworld.com, 2018-03-02. [dostęp 2018-04-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-03-02)]. (ang.).
  90. ↑ Mark Kennedy: Streisand, Minnelli sing for Marvin Hamlisch in NY. bigstory.ap.org, 2012-09-18. [dostęp 2013-02-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-02-24)]. (ang.).
  91. ↑ Barbra Streisand graced the Oscar stage for the first time in 36 years to honor her late friend, Marvin Hamlisch.. marvinhamlisch.us, 2013-02-25. [dostęp 2018-04-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-23)]. (ang.).
  92. ↑ Nadine Brozan: Chronicle. nytimes.com, 1991-11-19. [dostęp 2018-04-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-01-30)]. (ang.).
  93. ↑ Gayle Osterberg, Mark Horowitz: Library of Congress Receives Papers of American Composer, Conductor and Pianist Marvin Hamlisch. loc.gov, 2015-02-11. [dostęp 2018-04-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-24)]. (ang.).
  94. ↑ Robert Croan. Hamlisch symphony plays in Paris. „Pittsburgh Post-Gazette”. 67 (303), s. D-7, 1994-05-30. John Robinson Block. ISSN 1068-624X. (ang.). 
  95. ↑ Dallas Symphony Orchestra Discography. dallassymphony.com. s. 4. [dostęp 2011-06-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-06-09)]. (ang.).
  96. ↑ a b Marvin Hamlisch – Broadway Cast & Staff. ibdb.com. [dostęp 2018-04-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-24)]. (ang.).
  97. ↑ Michael Billington: 'Jean Seberg' on the London Stage. nytimes.com, 1983-12-18. [dostęp 2018-04-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-01-30)]. (ang.).
  98. ↑ Search Past Tony Award Winners and Nominees – TonyAwards.com – The American Theatre Wing's Tony Awards® – Official Website by IBM. tonyawards.com. [dostęp 2018-04-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-24)]. (ang.).
  99. ↑ Marc Miller: Imaginary Friends. theatermania.com, 2002-12-12. [dostęp 2018-04-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-24)]. (ang.).
  100. ↑ Jeff Stafford: The Swimmer (1968) – Articles. tcm.com. [dostęp 2018-04-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-25)]. (ang.).
  101. ↑ Take the Money and Run (1969) – Overview. tcm.com. [dostęp 2018-04-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-06-03)]. (ang.).
  102. ↑ The April Fools (1969) – Overview. tcm.com. [dostęp 2018-04-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-14)]. (ang.).
  103. ↑ Move (1970) – Overview. tcm.com. [dostęp 2018-04-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-06-19)]. (ang.).
  104. ↑ Flap (1970) – Overview. tcm.com. [dostęp 2018-04-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-10-09)]. (ang.).
  105. ↑ Something Big (1971) – Overview. tcm.com. [dostęp 2018-04-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-29)]. (ang.).
  106. ↑ Kotch (1971) – Overview. tcm.com. [dostęp 2018-04-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-03)]. (ang.).
  107. ↑ Bananas (1971) – Overview. tcm.com. [dostęp 2018-04-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-09-14)]. (ang.).
  108. ↑ The War Between Men and Women (1972) – Overview. tcm.com. [dostęp 2018-04-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-10-19)]. (ang.).
  109. ↑ The World's Greatest Athlete (1973) – Overview. tcm.com. [dostęp 2018-04-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-25)]. (ang.).
  110. ↑ Save the Tiger (1973) – Overview. tcm.com. [dostęp 2018-04-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-03)]. (ang.).
  111. ↑ The Way We Were (1973) – Overview. tcm.com. [dostęp 2018-04-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-08-25)]. (ang.).
  112. ↑ The Sting (1973) – Overview. tcm.com. [dostęp 2018-04-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-10-02)]. (ang.).
  113. ↑ The Prisoner Of Second Avenue (1974) – Overview. tcm.com. [dostęp 2018-04-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-09)]. (ang.).
  114. ↑ Spy who Loved Me, The (1977) – Overview. tcm.com. [dostęp 2018-04-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-06-08)]. (ang.).
  115. ↑ The Absent-Minded Waiter (1977) | BFI. bfi.org.uk (Brytyjski Instytut Filmowy). [dostęp 2018-04-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-25)]. (ang.).
  116. ↑ Same Time, Next Year (1978) – Overview. tcm.com. [dostęp 2018-04-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-10-03)]. (ang.).
  117. ↑ Ice Castles (1978) – Overview. tcm.com. [dostęp 2018-04-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-06-20)]. (ang.).
  118. ↑ Starting Over (1979) – Overview. tcm.com. [dostęp 2018-04-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-03)]. (ang.).
  119. ↑ Chapter Two (1979) – Overview. tcm.com. [dostęp 2018-04-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-09-25)]. (ang.).
  120. ↑ Seems Like Old Times (1980) – Overview. tcm.com. [dostęp 2018-04-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-05-14)]. (ang.).
  121. ↑ Ordinary People (1980) – Overview. tcm.com. [dostęp 2018-04-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-15)]. (ang.).
  122. ↑ Jewish Humor Central: Throwback Thursday: Gilda Radner (as Lisa Loopner) Sings “The Way We Were”. jewishhumorcentral.com, 2016-08-18. [dostęp 2018-04-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-10-24)]. (ang.).
  123. ↑ Sophie's Choice (1982) – Overview. tcm.com. [dostęp 2018-04-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-05-27)]. (ang.).
  124. ↑ I Ought to Be in Pictures (1982) – Overview. tcm.com. [dostęp 2018-04-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-05)]. (ang.).
  125. ↑ Romantic Comedy (1983) – Overview. tcm.com. [dostęp 2018-04-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-19)]. (ang.).
  126. ↑ A Streetcar Named Desire An ABC Theatre Presentati | Television Academy. emmys.com. [dostęp 2018-04-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-25)]. (ang.).
  127. ↑ A Streetcar Named Desire (1984) – Overview. tcm.com. [dostęp 2018-04-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-25)]. (ang.).
  128. ↑ D.A.R.Y.L. (1985) – Overview. tcm.com. [dostęp 2018-04-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-25)]. (ang.).
  129. ↑ Chorus Line, A (1985) – Overview. tcm.com. [dostęp 2018-04-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-12-04)]. (ang.).
  130. ↑ Gdy nadchodzi czas (1987). filmweb.pl. [dostęp 2018-04-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-25)].
  131. ↑ Three Men and a Baby (1987) – Overview. tcm.com. [dostęp 2018-04-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-03-21)]. (ang.).
  132. ↑ Return of the Six-Million-Dollar Man and the Bionic Woman, The (1987) – Overview. tcm.com. [dostęp 2018-04-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-10-20)]. (ang.).
  133. ↑ Liza Minnelli in Sam Found Out: A Triple Play (1988) – Overview. tcm.com. [dostęp 2018-04-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-25)]. (ang.).
  134. ↑ Little Nikita (1988) – Overview. tcm.com. [dostęp 2018-04-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-05-11)]. (ang.).
  135. ↑ David (1988) – Overview. tcm.com. [dostęp 2018-04-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-26)]. (ang.).
  136. ↑ January Man, The (1989) – Overview. tcm.com. [dostęp 2018-04-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-10-19)]. (ang.).
  137. ↑ Shirley Valentine (1989) – Overview. tcm.com. [dostęp 2018-04-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-09-24)]. (ang.).
  138. ↑ Experts (1989) – Overview. tcm.com. [dostęp 2018-04-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-26)]. (ang.).
  139. ↑ Women & Men: Stories of Seduction (1990) – Overview. tcm.com. [dostęp 2018-04-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-26)]. (ang.).
  140. ↑ Switched at Birth (1991) – Overview. tcm.com. [dostęp 2018-04-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-08-22)]. (ang.).
  141. ↑ Missing Pieces (1991) – Overview. tcm.com. [dostęp 2018-04-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-26)]. (ang.).
  142. ↑ Brakujące elementy (1992). filmweb.pl. [dostęp 2018-04-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-25)].
  143. ↑ Frankie and Johnny (1991) – Overview. tcm.com. [dostęp 2018-04-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-05-11)]. (ang.).
  144. ↑ Seasons of the Heart (1994) – Overview. tcm.com. [dostęp 2018-04-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-26)]. (ang.).
  145. ↑ Nastroje serca (1993). filmweb.pl. [dostęp 2018-04-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-25)].
  146. ↑ Mirror Has Two Faces, The (1996) – Overview. tcm.com. [dostęp 2018-04-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-03)]. (ang.).
  147. ↑ How to Lose a Guy in 10 Days (2003) | BFI. bfi.org.uk. [dostęp 2018-04-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-09)]. (ang.).
  148. ↑ Doug Anderson: How To Lose A Guy In 10 Days – TV Reviews – TV & Radio – Entertainment. smh.com.au, 2008-01-17. [dostęp 2018-04-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-03-20)]. (ang.).
  149. ↑ Informant, The (2009) – Overview. tcm.com. [dostęp 2018-04-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-11)]. (ang.).
  150. ↑ Behind the Candelabra (2013) – Overview. tcm.com. [dostęp 2018-04-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-10-10)]. (ang.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Laureaci EGOT (Emmy, Grammy, Oscara i Tony)
Laureaci
Laureaci niekonkursowi
Nagroda Akademii Filmowej za najlepszą muzykę
1934-1939
1940-1949
1950-1959
1960-1969
1970-1979
1980-1989
1990-1999
2000-2009
2010-2019
2020-2029
Ścieżki muzyczne filmów z Jamesem Bondem
Motywy muzyczne
  • Monty Norman, James Bond Theme
  • John Barry, From Russia with Love
  • John Barry, 007 Theme
  • John Barry, On Her Majesty's Secret Service
Kompilacje
  • David Arnold, Shaken and Stirred: The David Arnold James Bond Project
  • The Best of Bond...James Bond
Oficjalne motywy filmowe
(nagrane przy współpracy z EON Productions)
Motywy muzyczne
(nagrane bez współpracy z EON Productions)
Albumy ze ścieżką dźwiękową
  1. ↑ a b c d e f g h i j k John Barry
  2. ↑ a b c d e David Arnold
Nagrody Grammy w kategorii Najlepszy nowy artysta

Złoty Glob za najlepszą piosenkę

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Marvin_Hamlisch&oldid=73118860”