Przejdź do zawartości

Mieczysław Zajfryd

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mieczysław Zajfryd
Data i miejsce urodzenia

12 listopada 1922
Brześć

Data i miejsce śmierci

31 lipca 2020
Warszawa

Minister komunikacji
Okres

od 10 września 1969
do 27 marca 1976

Przynależność polityczna

Polska Zjednoczona Partia Robotnicza

Poprzednik

Piotr Lewiński

Następca

Tadeusz Bejm

Zastępca Stałego Przedstawiciela PRL w RWPG
Okres

od 1976
do 1977

Przynależność polityczna

Polska Zjednoczona Partia Robotnicza

Minister komunikacji
Okres

od 17 grudnia 1977
do 31 października 1981

Przynależność polityczna

Polska Zjednoczona Partia Robotnicza

Poprzednik

Tadeusz Bejm

Następca

Janusz Kamiński

Odznaczenia
Srebrny Krzyż Zasługi Medal 10-lecia Polski Ludowej

Mieczysław Zajfryd (ur. 12 listopada 1922 w Brześciu, zm. 31 lipca 2020 w Warszawie[1]) – kolejarz i ekonomista, minister komunikacji (1969–1976, 1977–1981).

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Syn Stanisława i Doroty. W 1958 otrzymał tytuł magistra ekonomii w Szkole Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie. W okresie 1940–1944 zatrudniony na kolei w Brześciu jako robotnik i magazynier. W 1945 pracował w zakładach włókienniczych K. Eisert w Łodzi. Następnie od 1945 do 1952 w Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowej jako dyżurny ruchu w Ozorkowie i Kutnie oraz jako naczelnik wydziału w Krakowie. W latach 1953–1965 zatrudniony w administracji centralnej Polskich Kolei Państwowych, w tym od 1958 na stanowisku dyrektora Centralnego Zarządu Ruchu Kolejowego.

W 1947 wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej, a następnie do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Delegat na VI, VII i VIII Zjazd PZPR, w latach 1971–1981 był zastępcą członka Komitetu Centralnego PZPR. W latach 1965–1969 był podsekretarzem stanu w resorcie komunikacji, a w okresie od 10 września 1969 do 27 marca 1976 i od 17 grudnia 1977 do 31 października 1981 ministrem tegoż resortu w rządach Józefa Cyrankiewicza i Piotra Jaroszewicza, Piotra Jaroszewicza Piotra Jaroszewicza i Edwarda Babiucha oraz Edwarda Babiucha, Józefa Pińkowskiego i Wojciecha Jaruzelskiego. W międzyczasie, w latach 1976–1977 pełnił funkcję zastępcy stałego przedstawiciela rządu Polski, w randze ministra, w Radzie Wzajemnej Pomocy Gospodarczej w Moskwie. Pełniąc funkcję ministra, w okresie 1978–1981 wykonywał też obowiązki dyrektora generalnego PKP[2].

Pochowany na Cmentarzu Komunalnym Północnym w Warszawie[3].

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Nekrolog. wyborcza.pl. [dostęp 2020-08-05].
  2. Zwierzchnika działającej w latach 1978–1987 w strukturach ministerstwa Dyrekcji Generalnej PKP
  3. Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze [online], cmentarzekomunalne.com.pl [dostęp 2024-04-24] (pol.).
  4. Perspektywy rozwoju komunikacji i transportu [w:] Trybuna Robotnicza, nr 73, 30 marca 1976, s. 1.
  5. M.P. z 1953 r. nr 93, poz. 1278.
  6. M.P. z 1955 r. nr 112, poz. 1450.
  7. Dziennik Popularny, nr 286, Łódź, 9 grudnia 1977, s. 2
  8. Medale "Za Zasługi dla Obronności Kraju" dla członków rządu [w:] „Trybuna Robotnicza”, nr 241, 11 października 1973, s. 2.
  9. Ordem do Infante D. Henrique, Ordens Honoríficas Portuguesas, 1976.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]