Zdzisław Tomal

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zdzisław Tomal
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

19 marca 1921
Rogów

Data i miejsce śmierci

18 sierpnia 1984
Warszawa

Zastępca przewodniczącego Rady Państwa
Okres

od 25 marca 1976
do 18 sierpnia 1984

Przynależność polityczna

Zjednoczone Stronnictwo Ludowe

Wiceprezes Rady Ministrów
Okres

od 28 czerwca 1969
do 27 marca 1976

Przynależność polityczna

Zjednoczone Stronnictwo Ludowe

Odznaczenia
Order Sztandaru Pracy I klasy Order Sztandaru Pracy II klasy Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Partyzancki Medal 30-lecia Polski Ludowej Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Order Ludowej Republiki Bułgarii
Zdzisław Tomal (po prawej) podpisuje protokół polsko-wschodnioniemiecki w sprawie ochrony środowiska, 29 czerwca 1972
Grób Zdzisława Tomala na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie

Zdzisław Tomal (ur. 19 marca 1921 w Rogowie, zm. 18 sierpnia 1984 w Warszawie) – polski inżynier rolnik i polityk. Poseł na Sejm PRL III, IV, V, VI, VII i VIII kadencji, wiceprezes Rady Ministrów (1969–1976), zastępca przewodniczącego Rady Państwa (1976–1984).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Pochodził z rodziny chłopskiej. Urodził się w Rogowie w powiecie kazimierskim jako syn Andrzeja i Marii. Studiował na Wyższej Szkole Rolniczej we Wrocławiu (ukończył w 1956).

W latach 1938–1939 i 1945–1948 działał w Związku Młodzieży Wiejskiej RP „Wici”. W 1945 był sekretarzem Zarządu Powiatowego Związku Samopomocy Chłopskiej w Pińczowie. Wieloletni działacz partii ludowych, od 1945 Stronnictwa Ludowego, następnie Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego. Należał do władz partii – od 1959 członek Naczelnego Komitetu, w latach 1964–1981 członek prezydium NK, w latach 1966–1969 sekretarz NK, w latach 1973–1981 wiceprezes NK, w latach 1976–1980 członek Sekretariatu NK; poza tym był wiceprezesem Wojewódzkiego Komitetu ZSL we Wrocławiu (1957), a w latach 1976–1980 przewodniczącym Klubu Poselskiego w Sejmie VII kadencji.

Podczas okupacji działał w ruchu oporu (w latach 1941–1944 w Batalionach Chłopskich), posiadał pseudonim konspiracyjny „Lis”. W latach 1947–1956 pracownik kolejno urzędu wojewódzkiego i prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej we Wrocławiu, w latach 1957–1966 przewodniczący prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Koszalinie. W latach 1969–1976 wicepremier, następnie od 1976 zastępca przewodniczącego Rady Państwa. Był posłem na Sejm PRL od 1961 do śmierci (III, IV, V, VI, VII i VIII kadencji). Od 1974 był także członkiem Rady Naczelnej Związku Bojowników o Wolność i Demokrację. Zasiadał również w Ogólnopolskim Komitecie Frontu Jedności Narodu.

Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A 4 Tuje m. 6)[1].

Odznaczenia (lista niepełna)[edytuj | edytuj kod]

Posiadał m.in. następujące odznaczenia:[2]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Wyszukiwarka grobów w Warszawie.
  2. Kurier Polski”, nr 163, 20 sierpnia 1984, s. 2 (nekrolog).
  3. Lista odznaczonych, „Trybuna Robotnicza”, nr 170, 20 lipca 1964, s. 2.
  4. Medale 30-lecia dla czołowych działaczy partyjnych i państwowych, „Trybuna Robotnicza”, nr 170, 19 lipca 1974, s. 1.
  5. Medale „Za Zasługi dla Obronności Kraju” dla członków rządu, „Trybuna Robotnicza”, nr 241, 11 października 1973, s. 2.
  6. Umocnienie braterskiej przyjaźni polsko-bułgarskiej, „Trybuna Robotnicza”, nr 268, 10 listopada 1972, s. 1–2.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]