Benedykt XII
| Jacques Fournier | ||
| Papież Biskup Rzymu | ||
| ||
| ||
| Kraj działania | ||
|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
ok. 1280-1285 | |
| Data i miejsce śmierci |
25 kwietnia 1342 | |
| Miejsce pochówku | ||
| Papież | ||
| Okres sprawowania |
1334-1342 | |
| Wyznanie | ||
| Kościół | ||
| Pontyfikat |
20 grudnia 1334 | |
Benedykt XII, łac. Benedictus XII, właśc. Jacques Fournier OCist (ur. ok. 1280-1285 w Saverdun, zm. 25 kwietnia 1342 w Awinionie[1]) – papież w okresie od 20 grudnia 1334 do 25 kwietnia 1342, cysters[2].
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Pochodził ze skromnego środowiska, jego ojciec był prawopodobnie młynarzem. Karierę duchowną rozpoczął w zakonie cystersów w Boulbonne[1]. Studiował na uniwersytecie paryskim, gdzie otrzymał tytuł magistra teologii[1]. W 1317 został biskupem Pamiers, a dziesięć lat później kardynałem[2]. Sprawował też urząd inkwizytora w Langwedocji i zajmował się nadużyciami seksualnymi i herezją tamtejszego kleru[1].
Po śmierci Jana XXII najbardziej oczywistym kandydatem był Jean-Raymond de Comminges, który jednak odmówił złożenia obietnicy, że nie przeniesie Stolicy Piotrowej z powrotem do Rzymu[1][3]. Z tego powodu jego kandydatura została odrzucona, natomiast wybrano Jacques’a Fourniera jako trzeciego papieża niewoli awiniońskiej[1].
Na początku pontyfikatu zreorganizował kurię i przeprowadził surową kontrolę wydatków (m.in. zmniejszył opłaty za wydawanie dokumentów)[1]. Określił także nowe, surowe zasady dla mnichów cysterskich, franciszkańskich i benedyktyńskich[1]. Nie mógł się jednak wyzwolić spod wpływów dworu francuskiego, o czym może świadczyć fakt, że nie przeniósł się do Rzymu[2]. Wkrótce potem rozpoczął budowę pałacu w Awinionie[2] a także mianował pięciu francuskich kardynałów[1].
Na arenie międzynarodowej był mniej skuteczny – nie zapobiegł wybuchowi wojny stuletniej pomiędzy Anglią a Francją[1]. Pomimo że początkowo był bliski porozumienia i zniesienia interdyktu z króla Niemiec, Ludwika IV, to nie udało się tego osiągnąć, gdyż sprzeciwili się temu król Francji Filip VI i król Neapolu Robert I[1].
Poprzez swoich wysłanników rozstrzygnął na korzyść Korony Królestwa Polskiego spór z zakonem krzyżackim w procesie warszawskim w 1339[2]. Kazimierz Wielki uzyskał jego przychylność obietnicą zrzeczenia się na korzyść papiestwa połowy należnej mu od Zakonu Krzyżackiego sumy, wynikającej z wyroku sądowego z 1321[4].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g h i j k John N. D. Kelly: Encyklopedia papieży. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1997, s. 303-306. ISBN 83-06-02633-0.
- ↑ a b c d e Rudolf Fischer-Wollpert: Leksykon papieży. Kraków: Znak, 1996, s. 110. ISBN 83-7006-437-X.
- ↑ SEDE VACANTE 1334. California State University, Northridge. [dostęp 2013-02-25]. (ang.).
- ↑ Norbert Delestowicz, Wojciech Lorek, Robert Tomczak: Poczet wielkich mistrzów krzyżackich w Malborku 1309—1457. Kraków: Avalon, 2018, s. 79. ISBN 978-83-7730-277-4.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Pope Benedict XII. Catholic Encyclopedia. [dostęp 2013-02-25]. (ang.).
