Focke-Wulf Fw 200: Różnice pomiędzy wersjami

Focke-Wulf Fw 200 Condor
(Dane wersji Fw 200C-3/U4^[1])
	Dane podstawowe
Państwo	III Rzesza
Producent	Focke-Wulf
Konstruktor	Kurt Tank
Typ	Samolot patrolowy dalekiego zasięgu
Konstrukcja	dolnopłat o konstrukcji metalowej, podwozie klasyczne – chowane w locie
Załoga	7-8
	Historia
Data oblotu	27 lipca 1937
Lata produkcji	1940 – 1944
Wycofanie ze służby	1945
Liczba egz.	275
	Dane techniczne
Napęd	4 silniki gwiazdowe, 9-cylindrowy BMW-Bramo Fafnir 323R-2
Moc	1200 KM (882 kW)
	Wymiary
Rozpiętość	32,84 m
Długość	23,46 m
Wysokość	6,30 m
Powierzchnia nośna	119,85 m²
	Masa
Własna	17 005 kg
Startowa	24 520 kg
Zapas paliwa	4360 litrów
	Osiągi
Prędkość maks.	360 km/h
Prędkość przelotowa	335 km/h
Pułap	6 000 m
Zasięg	3 650 km
	Dane operacyjne
	Uzbrojenie
	1 działko MG 151/20 kal. 20 mm; 4 karabiny maszynowe MG 15 kal. 7,92 mm; 1 karabin maszynowy MG 131 kal. 13 mm; bomby o masie 2100 kg
	Użytkownicy
	Niemcy, Hiszpania, ZSRR (zdobyczne)
	Multimedia w Wikimedia Commons

Przeglądaj historię interaktywnie

[wersja przejrzana]

← poprzednia edycja następna edycja →

Usunięta treść Dodana treść

WizualnieWikikod

Jednokolumnowy

Wersja z 14:34, 16 maj 2017

Focke-Wulf Fw 200 Condor – niemiecki morski samolot patrolowy i bombowy z okresu II wojny światowej.

Opis

Pierwotnym przeznaczeniem tej maszyny były długodystansowe loty pasażerskie. W 1938 roku na całym świecie głośnym echem odbiły się jego przeloty bez międzylądowania – w 10-11 sierpnia z Berlina (Berlin-Staaken) do Nowego Jorku (Floyd Bennett Field) w czasie 24 godzin i 56 minut oraz powrotny na tej samej trasie, 13 sierpnia w czasie 19 godzin i 47 minut^[1]. Z chwilą wybuchu II wojny światowej przystosowany został do pełnienia roli morskiego samolotu patrolowego dalekiego zasięgu. Fw 200C, który używany był do tego celu, powstał na bazie zamówionej przez Japonię w 1939 roku wersji tej maszyny przeznaczonej do dalekodystansowych morskich zadań rozpoznawczo-bombowych. W ciągu całej II wojny światowej wyprodukowano 276 egzemplarzy tej maszyny. Wadą samolotu były słabe osiągi (napęd stanowiły cztery silniki BMW Bramo Fafnir 323R-2 o mocy 1200 KM każdy, budowane na licencji silników Pratt & Whitney Hornet^[3] ) oraz słaba konstrukcja kadłuba (samolot często ulegał awariom w trakcie lądowania). Załogę stanowiło 7 lub 8 osób. Samolot mógł przenosić 2100 kg bomb, planowano również wersję z udźwigiem bomb zwiększonym do 5400 kg^[4]. Wersja Fw 200C-8 w powiększonych gondolach silników przenosiły pociski rakietowe Hs 293^[5]. Uzbrojeniem defensywnym Fw 200C były: działko kal. 20 mm, wkm kal. 13 lub 15 mm oraz do pięciu km kal. 7,92 mm. "Złote lata" Fw 200C to okres 1940-1941, kiedy to maszyny te zadały duże straty flocie alianckiej w czasie wojny na Atlantyku (zatopiły statki o łącznym tonażu 363 000 BRT). Po roku 1943 większość maszyn pełniła służbę jako samoloty transportowe.

Użycie bojowe

FW 200C Condor jako bombowce weszły na wyposażenie jednostki I./KG40, która weszła do akcji w kwietniu 1940^[6]. Ich debiutem w tej roli było uszkodzenie lotniskowca HMS "Furious" 18 kwietnia 1940, a pierwszym dużym sukcesem zatopienie transportowca "Vandyck" (13 241 BRT) koło Harstadu 9 czerwca 1940^[6]. 26 października 1940 Condory zbombardowały duży liniowiec "Empress of Britain" (42 348 BRT), co doprowadziło do jego zatopienia^[7]. Najwięcej sukcesów w działaniach przeciw konwojom alianckim odniosły na początku 1941 roku, topiąc w styczniu 17, a w lutym 21 statków, nie licząc uszkodzonych^[7]. W ciągu tego roku Brytyjczycy wprowadzili jednak środki przeciwdziałania w postaci myśliwców wystrzeliwanych z katapult jednostek typu CAM i FCS oraz z lotniskowców eskortowych (pierwszy: HMS "Audacity")^[7]. Podstawowym zadaniem Condorów stało się wówczas naprowadzanie okrętów podwodnych na wykryte konwoje, ewentualnie atakowanie samotnych statków^[7]. Od marca 1943 ponownie używano Condorów jako bombowców morskich, w jednostce III./KG40, po wprowadzeniu wersji C-4 z celownikiem Lofte 7D umożliwiającym bombardowanie z dużej wysokości^[7]. Ostatnim poważniejszym sukcesem było zatopienie liniowców "Duchess of York" (20 021 BRT) i "California" (16 792 BRT) 11 lipca 1943^[8]. Ostatnie sukcesy Condory odniosły we wrześniu 1943, po czym zostały zastąpione przez Heinkle He 177 i wycofano je z lotów patrolowych nad Atlantykiem na początku 1944^[9]. Bombowce z I./KG40 były też wykorzystywane od listopada 1942 do zaopatrywania wojsk niemieckich okrążonych pod Stalingradem^[7].

Przynajmniej trzy samoloty Fw 200 przystosowano do transportu VIP-ów: Adolfa Hitlera (Immelmann III^[10]) oraz Heinricha Himmlera.

Konstrukcja

Całkowicie metalowy kadłub o budowie półskorupowej z wycięciami na kabiny i wieżyczki strzeleckie. Płat dwudźwigarowy, trzyczęściowy, mocowany od dołu do kadłuba. Pokrycie metalowe od drugiego dźwigara, tylna część kryta płótnem. Lotki szczelinowe, dwuczęściowe, kryte płótnem. Klapy krokodylowe. Podwozie chowane do wewnętrznych gondoli silnika.

↑ ^a ^b http://www.uboat.net/technical/fw200.htm
↑ Alexander Lüdeke Weapons of World War II, Parragon 2011, s.205, ISBN 978-1-4454-2435-4
↑ http://www.airpowerworld.info/bombers/focke-wulf-fw-200-condor.htm
↑ Zdjęcie z jedną ze stron specyfikacji wersji C-3
↑ Marek J. Murawski: Samoloty Luftwaffe 1933-1945. T. 1. Warszawa: Wyd. Lampart, 1999, s. 208. ISBN 83-86776-01-3.
↑ ^a ^b Holicki 2013 ↓, s. 36.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Holicki 2013 ↓, s. 37.
↑ Holicki 2013 ↓, s. 34, 38.
↑ Holicki 2013 ↓, s. 40.
↑ Focke-Wulf Fw 200 Condor Bomber Plane. military-aircraft.org.uk.

Bibliografia

Marek J. Murawski: Samoloty Luftwaffe 1933-1945. T. 1. Warszawa: Wyd. Lampart, 1999, s. 202-210. ISBN 83-86776-01-3.
II wojna światowa encyklopedia uzbrojenia. Warszawa: Muza S.A., 2000, s. 390. ISBN 83-7200-646-6.
Alexander Lüdeke Weapons of World War II, Parragon 2011, s.205, ISBN 978-1-4454-2435-4
Wojciech Holicki. Zdarzyło się 70 lat temu (38). Ostatni duży sukces Condorów. „Morze, Statki i Okręty”. Nr 7-8/2013 (136), 2013. ISSN 1426-529X.

[uboat-1] ttp://www.uboat.net/technical/fw200.htm

[2] Alexander Lüdeke Weapons of World War II, Parragon 2011, s.205, ISBN 978-1-4454-2435-4

[3] ttp://www.airpowerworld.info/bombers/focke-wulf-fw-200-condor.htm

[4] Zdjęcie z jedną ze stron specyfikacji wersji C-3

[5] Marek J. Murawski: Samoloty Luftwaffe 1933-1945. T. 1. Warszawa: Wyd. Lampart, 1999, s. 208. ISBN 83-86776-01-3.

[CITEREFHolicki201336-6] Holicki 2013 ↓, s. 36.

[CITEREFHolicki201337-7] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Holicki 2013 ↓, s. 37.

[CITEREFHolicki201334,_38-8] Holicki 2013 ↓, s. 34, 38.

[CITEREFHolicki201340-9] Holicki 2013 ↓, s. 40.

[10] Focke-Wulf Fw 200 Condor Bomber Plane. military-aircraft.org.uk.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

@@ Linia 4: / Linia 4: @@
  |podpis grafiki                      =
  |państwo                             = {{państwo|DEU|wariant=III Rzesza}}
- |producent                           = [[Focke-Wulf Flugzeugbau GmbH|Focke-Wulf]]
+ |producent                           = [[Focke-Wulf]]
  |konstruktor                         = Kurt Tank
- |typ                                 = [[Samolot obserwacyjny|samolot patrolowy dalekiego zasięgu]]
+ |typ                                 = [[Samolot patrolowy]] dalekiego zasięgu
  |konstrukcja                         = [[dolnopłat]] o konstrukcji metalowej, podwozie klasyczne – chowane w locie
  |załoga                              = 7-8<ref>Alexander Lüdeke ''Weapons of World War II'', Parragon 2011, s.205, {{ISBN|978-1-4454-2435-4}}</ref>
@@ Linia 66: / Linia 66: @@
 }}
-'''Focke-Wulf Fw 200 Condor''' – [[Niemcy|niemiecki]] morski [[Samolot obserwacyjny|samolot patrolowy]] i [[samolot bombowy|bombowy]] z okresu [[II wojna światowa|II wojny światowej]].
+'''Focke-Wulf Fw 200 Condor''' – [[Niemcy|niemiecki]] morski [[samolot patrolowy]] i [[samolot bombowy|bombowy]] z okresu [[II wojna światowa|II wojny światowej]].
 == Opis ==
-Pierwotnym przeznaczeniem tej maszyny były długodystansowe loty pasażerskie. W 1938 roku na całym świecie głośnym echem odbiły się jego przeloty bez międzylądowania – w 10-11 sierpnia z Berlina (Berlin-Staaken) do Nowego Jorku (Floyd Bennett Field) w czasie 24 godzin i 56 minut oraz powrotny na tej samej trasie, 13 sierpnia w czasie 19 godzin i 47 minut<ref name="uboat"/>. Z chwilą wybuchu II wojny światowej przystosowany został do pełnienia roli morskiego samolotu patrolowego dalekiego zasięgu. Fw 200C, który używany był do tego celu, powstał na bazie zamówionej przez [[Japonia|Japonię]] w [[1939]] roku wersji tej maszyny przeznaczonej do dalekodystansowych morskich zadań rozpoznawczo-bombowych. W ciągu całej II wojny światowej wyprodukowano 276 egzemplarzy tej maszyny. Wadą samolotu były słabe osiągi (napęd stanowiły cztery [[silnik]]i BMW ''Bramo Fafnir 323R-2'' o mocy 1200 [[koń mechaniczny|KM]] każdy, budowane na licencji silników Pratt & Whitney ''Hornet''<ref>http://www.airpowerworld.info/bombers/focke-wulf-fw-200-condor.htm</ref> ) oraz słaba konstrukcja [[Kadłub (lotnictwo)|kadłuba]] (samolot często ulegał awariom w trakcie lądowania). Załogę stanowiło 7 lub 8 osób. Samolot mógł przenosić 2100 kg [[bomba|bomb]], planowano również wersję z udźwigiem bomb zwiększonym do 5400 kg<ref>[http://i60.tinypic.com/qoxge8.jpg Zdjęcie z jedną ze stron specyfikacji wersji C-3]</ref>. Wersja Fw 200C-8 w powiększonych gondolach silników przenosiły  [[niekierowany pocisk rakietowy|pociski rakietowe]] [[Henschel Hs 293|''Hs 293'']]<ref>{{cytuj książkę |nazwisko = Murawski |imię = Marek J. |tytuł = Samoloty Luftwaffe 1933-1945 |wydawca = Wyd. Lampart |miejsce = Warszawa |rok = 1999 |tom = 1 |strony = 208 |isbn = 83-86776-01-3}}</ref>. Uzbrojeniem defensywnym Fw 200C były: [[działko]] [[Kaliber broni|kal.]] 20 mm, [[wielkokalibrowy karabin maszynowy|wkm]] kal. 13 lub 15 mm oraz do pięciu [[karabin maszynowy|km]] kal. 7,92 mm. "Złote lata" Fw 200C to okres 1940-1941, kiedy to maszyny te zadały duże straty flocie alianckiej w czasie wojny na Atlantyku (zatopiły statki o łącznym tonażu 363 000 BRT). Po roku 1943 większość maszyn pełniła służbę jako samolot transportowy.
+Pierwotnym przeznaczeniem tej maszyny były długodystansowe loty pasażerskie. W 1938 roku na całym świecie głośnym echem odbiły się jego przeloty bez międzylądowania – w 10-11 sierpnia z Berlina (Berlin-Staaken) do Nowego Jorku (Floyd Bennett Field) w czasie 24 godzin i 56 minut oraz powrotny na tej samej trasie, 13 sierpnia w czasie 19 godzin i 47 minut<ref name="uboat"/>. Z chwilą wybuchu II wojny światowej przystosowany został do pełnienia roli morskiego samolotu patrolowego dalekiego zasięgu. Fw 200C, który używany był do tego celu, powstał na bazie zamówionej przez [[Japonia|Japonię]] w [[1939]] roku wersji tej maszyny przeznaczonej do dalekodystansowych morskich zadań rozpoznawczo-bombowych. W ciągu całej II wojny światowej wyprodukowano 276 egzemplarzy tej maszyny. Wadą samolotu były słabe osiągi (napęd stanowiły cztery [[silnik]]i BMW ''Bramo Fafnir 323R-2'' o mocy 1200 [[koń mechaniczny|KM]] każdy, budowane na licencji silników Pratt & Whitney ''Hornet''<ref>http://www.airpowerworld.info/bombers/focke-wulf-fw-200-condor.htm</ref> ) oraz słaba konstrukcja [[Kadłub (lotnictwo)|kadłuba]] (samolot często ulegał awariom w trakcie lądowania). Załogę stanowiło 7 lub 8 osób. Samolot mógł przenosić 2100 kg [[bomba|bomb]], planowano również wersję z udźwigiem bomb zwiększonym do 5400 kg<ref>[http://i60.tinypic.com/qoxge8.jpg Zdjęcie z jedną ze stron specyfikacji wersji C-3]</ref>. Wersja Fw 200C-8 w powiększonych gondolach silników przenosiły  [[niekierowany pocisk rakietowy|pociski rakietowe]] [[Henschel Hs 293|''Hs 293'']]<ref>{{cytuj książkę |nazwisko = Murawski |imię = Marek J. |tytuł = Samoloty Luftwaffe 1933-1945 |wydawca = Wyd. Lampart |miejsce = Warszawa |rok = 1999 |tom = 1 |strony = 208 |isbn = 83-86776-01-3}}</ref>. Uzbrojeniem defensywnym Fw 200C były: [[działko]] [[Kaliber broni|kal.]] 20 mm, [[wielkokalibrowy karabin maszynowy|wkm]] kal. 13 lub 15 mm oraz do pięciu [[karabin maszynowy|km]] kal. 7,92 mm. "Złote lata" Fw 200C to okres 1940-1941, kiedy to maszyny te zadały duże straty flocie alianckiej w czasie wojny na Atlantyku (zatopiły statki o łącznym tonażu 363 000 BRT). Po roku 1943 większość maszyn pełniła służbę jako samoloty transportowe.
+== Użycie bojowe ==
-Condory jako bombowce weszły na wyposażenie jednostki I./KG40, która weszła do akcji w kwietniu 1940{{odn|Holicki|2013|s=36}}. Ich debiutem w tej roli było uszkodzenie lotniskowca [[HMS Furious (1916) |HMS "Furious]]" 18 kwietnia 1940, a pierwszym dużym sukcesem zatopienie transportowca "Vandyck" (13&nbsp;241 [[Tona rejestrowa |BRT]]) koło [[Harstad]]u 9 czerwca 1940{{odn|Holicki|2013|s=36}}. 26 października 1940 Condory zbombardowały duży liniowiec [[RMS Empress of Britain (1930)|"Empress of Britain"]] (42&nbsp;348 BRT), co doprowadziło do jego zatopienia{{odn|Holicki|2013|s=37}}. Najwięcej sukcesów w działaniach przeciw konwojom alianckim odniosły na początku 1941 roku, topiąc w styczniu 17, a w lutym 21 statków, nie licząc uszkodzonych{{odn|Holicki|2013|s=37}}. W ciągu tego roku Brytyjczycy wprowadzili jednak środki przeciwdziałania w postaci myśliwców wystrzeliwanych z katapult jednostek typu [[Catapult aircraft merchant|CAM]] i [[Fighter catapult ship|FCS]] oraz z [[lotniskowiec eskortowy |lotniskowców eskortowych]] (pierwszy: [[HMS Audacity|HMS "Audacity"]]){{odn|Holicki|2013|s=37}}. Podstawowym zadaniem Condorów stało się wówczas naprowadzanie okrętów podwodnych na wykryte konwoje, ewentualnie atakowanie samotnych statków{{odn|Holicki|2013|s=37}}. Od marca 1943 ponownie używano Condorów jako bombowców morskich, w jednostce III./KG40, po wprowadzeniu wersji C-4 z celownikiem Lofte 7D umożliwiającym bombardowanie z dużej wysokości{{odn|Holicki|2013|s=37}}. Ostatnim poważniejszym sukcesem było zatopienie liniowców "Duchess of York" (20&nbsp;021 BRT) i "California" (16&nbsp;792 BRT) 11 lipca 1943{{odn|Holicki|2013|s=34, 38}}. Ostatnie sukcesy Condory odniosły we wrześniu 1943, po czym zostały zastąpione przez [[Heinkel He 177|Heinkle He 177]] i wycofano je z lotów patrolowych nad Atlantykiem na początku 1944{{odn|Holicki|2013|s=40}}. Bombowce z I./KG40 były też wykorzystywane od listopada 1942 do zaopatrywania wojsk niemieckich okrążonych [[bitwa stalingradzka|pod Stalingradem]]{{odn|Holicki|2013|s=37}}.
+FW 200C Condor jako bombowce weszły na wyposażenie jednostki I./KG40, która weszła do akcji w kwietniu 1940{{odn|Holicki|2013|s=36}}. Ich debiutem w tej roli było uszkodzenie lotniskowca [[HMS Furious (1916) |HMS "Furious]]" 18 kwietnia 1940, a pierwszym dużym sukcesem zatopienie transportowca "Vandyck" (13&nbsp;241 [[Tona rejestrowa |BRT]]) koło [[Harstad]]u 9 czerwca 1940{{odn|Holicki|2013|s=36}}. 26 października 1940 Condory zbombardowały duży liniowiec [[RMS Empress of Britain (1930)|"Empress of Britain"]] (42&nbsp;348 BRT), co doprowadziło do jego zatopienia{{odn|Holicki|2013|s=37}}. Najwięcej sukcesów w działaniach przeciw konwojom alianckim odniosły na początku 1941 roku, topiąc w styczniu 17, a w lutym 21 statków, nie licząc uszkodzonych{{odn|Holicki|2013|s=37}}. W ciągu tego roku Brytyjczycy wprowadzili jednak środki przeciwdziałania w postaci myśliwców wystrzeliwanych z katapult jednostek typu [[Catapult aircraft merchant|CAM]] i [[Fighter catapult ship|FCS]] oraz z [[lotniskowiec eskortowy |lotniskowców eskortowych]] (pierwszy: [[HMS Audacity|HMS "Audacity"]]){{odn|Holicki|2013|s=37}}. Podstawowym zadaniem Condorów stało się wówczas naprowadzanie okrętów podwodnych na wykryte konwoje, ewentualnie atakowanie samotnych statków{{odn|Holicki|2013|s=37}}. Od marca 1943 ponownie używano Condorów jako bombowców morskich, w jednostce III./KG40, po wprowadzeniu wersji C-4 z celownikiem Lofte 7D umożliwiającym bombardowanie z dużej wysokości{{odn|Holicki|2013|s=37}}. Ostatnim poważniejszym sukcesem było zatopienie liniowców "Duchess of York" (20&nbsp;021 BRT) i "California" (16&nbsp;792 BRT) 11 lipca 1943{{odn|Holicki|2013|s=34, 38}}. Ostatnie sukcesy Condory odniosły we wrześniu 1943, po czym zostały zastąpione przez [[Heinkel He 177|Heinkle He 177]] i wycofano je z lotów patrolowych nad Atlantykiem na początku 1944{{odn|Holicki|2013|s=40}}. Bombowce z I./KG40 były też wykorzystywane od listopada 1942 do zaopatrywania wojsk niemieckich okrążonych [[bitwa stalingradzka|pod Stalingradem]]{{odn|Holicki|2013|s=37}}.
 Przynajmniej trzy samoloty Fw 200 przystosowano do transportu [[VIP (osoba)|VIP]]-ów: [[Adolf Hitler|Adolfa Hitlera]] (''Immelmann III''<ref>{{Cytuj stronę|url=http://www.military-aircraft.org.uk/bombers/focke-wulf-fw-200-condor.htm|tytuł=''Focke-Wulf Fw 200 Condor Bomber Plane''|opublikowany=military-aircraft.org.uk|data=|data dostępu=}}</ref>) oraz [[Heinrich Himmler|Heinricha Himmlera]].