Anthony Quinn

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Skocz do: nawigacja, szukaj
Anthony Quinn
Anthony Quinn (1988)
Anthony Quinn (1988)
Imię i nazwisko Antonio Rudolfo Oaxaca Quinn
Data i miejsce urodzenia 21 kwietnia 1915
Chihuahua
Data i miejsce śmierci 3 czerwca 2001
Boston
Commons Multimedia w Wikimedia Commons
Wikicytaty Cytaty w Wikicytatach
Z synem Lorenzo

Anthony Quinn, właśc. Antonio Rudolfo Oaxaca Quinn (ur. 21 kwietnia 1915 w Chihuahua, zm. 3 czerwca 2001 w Bostonie) – aktor amerykański pochodzenia meksykańsko-irlandzkiego, malarz i rzeźbiarz.

Biografia[edytuj]

Urodził się w Meksyku w Chihuahua. Jego matka (Manuela „Nellie” Oaxaca) była Indianką pochodzącą z Azteków, ojciec Francisco był mieszanego pochodzenia meksykańsko-irlandzkiego. Po rewolucji Pancho Villi rodzina wyemigrowała do USA.

Nim Anthony związał swoje życie z aktorstwem, pracował między innymi jako rzeźnik, zatrudniał się przy uboju zwierząt, był również bokserem, a jako mały chłopiec – pucybutem i gazeciarzem. Do Hollywood trafił w 1936 roku, a drogę do kariery otwarło mu małżeństwo z córką reżysera Cecila B. De Mille’a.

Wylansowali go jednak twórcy europejscy – Federico Fellini rolą Zampano w La stradzie i Michalis Kakojanis rolą tytułową w Greku Zorbie. To właśnie z tą drugą rolą, brawurowo zagraną, jest dziś Quinn najczęściej kojarzony. Przyniosła mu ona międzynarodową sławę. Quinn rzadko grał klasycznych Amerykanów – często wcielał się w postaci Indian, Greków, Meksykanów, Francuzów, Włochów czy Arabów[1].

Największe swoje kreacje stworzył w filmach: Krew na piasku, La strada, Dzwonnik z Notre Dame, Działa Navarony, Lawrence z Arabii, Dzieci Sancheza, Lew pustyni, Stary człowiek i morze.

Chociaż najbardziej znany jest z ról ludzi twardych i bezkompromisowych, potrafił również – w takich filmach, jak 25. Godzina, Trzewiki rybaka, Stradivarius – kreować nacechowane głębokim humanizmem postacie ludzi wrażliwych, z trudem radzących sobie z brutalnością otaczającego ich świata. Wielkim fanem Anthony’ego był reżyser David Lean. Ostatni film z udziałem Quinna, Słodka zemsta (ang. Avenging Angelo) wszedł na ekrany już po śmierci aktora. Zmarł w Bostonie w wyniku komplikacji oddechowych związanych z rakiem krtani.

Nagrody[edytuj]

Dwukrotnie był nominowany do Oscara za role pierwszoplanowe w filmach Dziki jak wiatr (1957; reż. George Cukor) oraz Grek Zorba (1964; reż. Michalis Kakojanis). Jednak nagrody zdobył za role drugoplanowe w filamch: Viva Zapata! (1952; reż. Elia Kazan) i Pasja życia (1956; reż. Vincente Minnelli). 5 razy był nominowany do nagrody Złotego Globu.

Życie osobiste[edytuj]

Był trzykrotnie żonaty:

  1. Katherine DeMille (1937 – 1965, rozwód) – 5 dzieci: Christopher, Christina, Catalina, Duncan i Valentina;
  2. Jolanda Addolori (1966 – 1997, rozwód) – 3 dzieci: Francesco, Danny, Lorenzo;
  3. Kathy Benvin (1997 do jego śmierci) – 2 dzieci: Antonia i Ryan Nicholas.

Miał również dwóch nieślubnych synów ze związku z Friedel Dunbar: Seana i Alexandra. Ojciec w sumie dwanaściorga dzieci – ostatnie z nich urodziło się, gdy aktor przekroczył już osiemdziesiątkę.

Pod koniec życia wstąpił do zielonoświątkowej wspólnoty chrześcijańskiej Kościoła Poczwórnej Ewangelii[2].

Upamiętnienie[edytuj]

Rząd grecki podarował Anthony’emu Quinnowi zatokę na wyspie Rodos w podziękowaniu za rolę w filmie „Działa Navarony”, czym przyczynił się do promocji wyspy. Zatokę nazwano imieniem i nazwiskiem aktora. Późniejszy, demokratyczny rząd unieważnił tę decyzję, jednak nazwa zatoki przetrwała do dziś. Zamykająca cypel skała została wykorzystana w filmie „Działa Navarony”, to w jej wnętrzu mieściły się działa.

Wybrana filmografia[edytuj]

Przypisy

  1. ↑ „Anthony Quinn, Obituary”, theguardian.com.
  2. ↑ Sue Young Histories.

Bibliografia[edytuj]

  • Jan Słodowski, Andrzej Roman: Gwiazdy światowego kina. Leksykon. Warszawa: Editions Spotkania, 1992. ISBN 83-85195-83-1.

Linki zewnętrzne[edytuj]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Anthony_Quinn&oldid=42725415”