Książę przemyski Wołodar Rościsławicz zmarły w 1124 r. dzieląc swoje państwo pomiędzy dwóch synów ziemię dźwinognrodzką przekazał Władymirkowi, który zaczął tu samodzielnie panować, w związku z czym powstało osobne Księstwo dźwinogrodzkie istniejące do 1144 roku. W 1240 r. gród został zniszczony przez Tatarów[3].
↑Starożytny Dźwinogród i Rożne Pole. sites.google.com/site/xatachytalnya1. [dostęp 26.10.13, cyt. Co się zaś tyczy Dźwinogrodu, jako stolicy odrębnego księstwa, był nim niewątpliwie Dźwinogród podolski, leżący nad Dniestrem w dzisiejszym rejonie borszczowskim. Wynika to nie tylko z dat późniejszych, ale także ze skąpych wskazówek topograficznych w kronikach ruskich].zły zapis daty dostępu
↑Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej opracowany na podstawie wyników Pierwszego Powszechnego Spisu Ludności z dnia 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych. T. 15: Województwo tarnopolskie. Warszawa: Główny Urząd Statystyczny, 1923, s. 1.
↑Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 14 lipca 1934 r. o podziale powiatu borszczowskiego w województwie tarnopolskiem na gminy wiejskie (Dz.U. z 1934 r. nr 64, poz. 565).
↑259. Ogłoszenie. „Tarnopolski Dziennik Wojewódzki”, s. 178, Nr 15 z 1 lipca 1929.
Legenda: (1) w nawiasach podano okres praw miejskich / praw miasteczka / praw osiedla; (2) wytłuszczono miasta/osiedla trwale restytuowane; (3) tekstem prostym opisano miasta nierestytuowane, miasta restytuowane przejściowo (ponownie zdegradowane) oraz miasta niesamodzielne, włączone do innych miast; (4) OTP – osiedle typu miejskiego; (5) zastosowane nazewnictwo oddaje formy obecne, mogące się różnić od nazw/pisowni historycznych.
Źródła: Dz.U. z 1933 r. nr 35, poz. 294, Dz.U. z 1934 r. nr 48, poz. 422, Dz.U. z 1934 r. nr 48, poz. 420, Dymitrow M., 2015, Pojęcie miejskości w świetle reformy gminnej w Polsce międzywojennej, [in] Krzysztofik R., Dymitrow M. (Eds), Degraded and restituted towns in Poland: Origins, development, problems / Miasta zdegradowane i restytuowane w Polsce. Geneza, rozwój, problemy, University of Gothenburg, Gothenburg, s. 61–63 / 65–115.