49°31′18″N 21°08′19″E/49,521667 21,138611Uście Gorlickie
| |||
| |||
.JPG)
| |||
| Państwo |  Polska
| ||
| Województwo | małopolskie | ||
| Powiat | gorlicki | ||
| Gmina | Uście Gorlickie | ||
| Liczba ludności (2011) | 1187[1] | ||
| Strefa numeracyjna | 18 | ||
| Kod pocztowy | 38-315[2] | ||
| Tablice rejestracyjne | KGR | ||
| SIMC | 0468312 | ||
Położenie na mapie gminy Uście Gorlickie   Uście Gorlickie | |||
Położenie na mapie Polski  Uście Gorlickie | |||
Położenie na mapie województwa małopolskiego  Uście Gorlickie | |||
Położenie na mapie powiatu gorlickiego  Uście Gorlickie | |||
| 49°31′18″N 21°08′19″E/49,521667 21,138611
| |||
Uście Gorlickie (do 1949 Uście Ruskie[3], rus. Устя Руське, wcześniej Uście Wołoskie) – wieś (dawniej miasto) w Polsce położona w dolinie rzeki Ropy, w województwie małopolskim, w powiecie gorlickim, w gminie Uście Gorlickie. Wieś jest siedzibą gminy Uście Gorlickie oraz sołectwa Uście Gorlickie.
Uście Ruskie uzyskało lokację miejską w 1785 roku, zdegradowane w 1896 roku[4]. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa nowosądeckiego.
Spis treści
Części wsi[edytuj | edytuj kod]
| SIMC | Nazwa | Rodzaj |
|---|---|---|
| 0468329 | Kijów | część wsi |
| 0468335 | Kowalów | część wsi |
| 0468364 | Oderne | przysiółek |
| 0468358 | Terpentyny | część wsi |
Historia[edytuj | edytuj kod]
Uście zostało założone przez polskich rycerzy Gładyszów na początku XV wieku. Właścicielem tej miejscowości był m.in. Stanisław Gładysz z Kowalowa h. Gryf – tenut Szymbarku, dziedzic Kowalowej, Gilowej (od 1477), komornik ziemski biecki 1486, sędzia grodzki biecki, mąż Katarzyny Barczkowskiej (córki Jakuba Barczkowskiego). Uście Gorlickie było jedną z pierwszych wsi łemkowskich. W okresie międzywojennym stacjonował w miejscowości komisariat Straży Granicznej[7].
Zabytki[edytuj | edytuj kod]
Obiekty wpisane do rejestru zabytków nieruchomych województwa małopolskiego[8].
- cerkiew św. Paraskewy,
- cmentarz przykościelny,
- ogrodzenie z bramkami,
- kaplica cmentarna, drewniana,
- cmentarz wojenny nr 57,
- karczma łemkowska, drewniana, początek XX wieku.
Turystyka[edytuj | edytuj kod]
- Uście Gorlickie znajduje się na szlaku architektury drewnianej z zabytkową, greckokatolicką cerkwią św. Paraskewy z 1786 roku,
- cmentarz żołnierzy I wojny światowej nr 57. Znajdują się na nim 2 mogiły zbiorowe i 45 pojedynczych, w których pochowanych jest 46 żołnierzy armii austro-węgierskiej i 13 rosyjskiej. Cmentarz zaprojektował Dušan Jurkovič,
- w centrum wsi stoi pomnik poświęcony poległym Łemkom w czasie okupacji hitlerowskiej,
- przy cmentarzu stoi drewniana kapliczka z 1876 roku.
Szlaki piesze[edytuj | edytuj kod]
Związki wyznaniowe[edytuj | edytuj kod]
Oprócz wyznania rzymskokatolickiego (parafia MB Nieustającej Pomocy), prawosławnego i greckokatolickiego mieszkają tu zielonoświątkowcy, ewangelicy, Świadkowie Jehowy (z własną Salą Królestwa)[9] i baptyści[10].
Sport[edytuj | edytuj kod]
- Ludowy Klub Sportowy Uście Gorlickie (LKS Uście Gorlickie) seniorzy, juniorzy i trampkarze.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ GUS - Bank Danych Lokalnych - data dostępu:2015.07.15[1]
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych poprzez wyszukiwarkę. Poczta Polska S.A., styczeń 2013. [dostęp 2015-03-26].
- ↑ do 2 września 1949 (M.P. z 1949 r. nr 59, poz. 795)
- ↑ Robert Krzysztofik, Lokacje miejskie na obszarze Polski. Dokumentacja geograficzno-historyczna, Katowice 2007, s. 80-81.
- ↑ Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ GUS. Rejestr TERYT
- ↑ Marek Jabłonowski, Bogusław Polak: Polskie formacje graniczne 1918−1839. Dokumenty organizacyjne, wybór źródeł. Tom II. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Politechniki Koszalińskiej, 1999, s. 103. ISBN 83-87424-77-3.
- ↑ Narodowy Instytut Dziedzictwa: Rejestr zabytków nieruchomych – województwo małopolskie. 2018-09-30.
- ↑ Dane według wyszukiwarki zborów, na oficjalnej stronie Świadków Jehowy jw.org [dostęp 2017-01-14].
- ↑ nowamalopolska.pl
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Uście 3(2) w Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego. T. XII: Szlurpkiszki – Warłynka. Warszawa 1892.
- Informacja o cerkwi na stronie Szlaku architektury drewnianej
| |||||||||||
