Kazimierz Marcinkiewicz

Kazimierz Marcinkiewicz

Data i miejsce urodzenia	20 grudnia 1959 Gorzów Wielkopolski
Prezes Rady Ministrów
Okres	od 31 października 2005 do 14 lipca 2006
Przynależność polityczna	Prawo i Sprawiedliwość
Poprzednik	Marek Belka
Następca	Jarosław Kaczyński
Minister skarbu państwa (p.o.)
Okres	od 4 stycznia 2006 do 15 lutego 2006
Przynależność polityczna	Prawo i Sprawiedliwość
Poprzednik	Andrzej Mikosz
Następca	Wojciech Jasiński
Przewodniczący Klubu Parlamentarnego Prawa i Sprawiedliwości
Okres	od 5 lipca 2001 do 5 października 2001
Przynależność polityczna	Prawo i Sprawiedliwość
Następca	Jarosław Kaczyński
Prezydent m.st. Warszawy (p.o.)
Okres	od 20 lipca 2006 do 2 grudnia 2006
Przynależność polityczna	Prawo i Sprawiedliwość
Poprzednik	Mirosław Kochalski (p.o.)
Następca	Hanna Gronkiewicz-Waltz

{{Polityk infobox}} Nieoczekiwana grafika: "grafika".

Kazimierz Marcinkiewicz (ur. 20 grudnia 1959 w Gorzowie Wielkopolskim) – polski polityk, nauczyciel, wiceminister edukacji narodowej w rządzie Hanny Suchockiej w latach 1992–1993, poseł na Sejm III, IV i V kadencji, prezes Rady Ministrów od 31 października 2005 do 14 lipca 2006.

Od 20 lipca 2006 do 2 grudnia 2006 pełnił obowiązki prezydenta m.st. Warszawy. Od 2 stycznia 2007 był doradcą p.o. prezesa PKO BP, od 1 marca 2007 do 18 maja 2008 dyrektorem w Europejskim Banku Odbudowy i Rozwoju w Londynie.

Wykształcenie

Z wykształcenia jest fizykiem, ukończył w 1984 studia na Wydziale Matematyczno-Fizyczno-Chemicznym Uniwersytetu Wrocławskiego. W 1992 ukończył studia podyplomowe w zakresie administracji na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Ukończył również szkolenia w Studium Fundacji Boscha (struktura i funkcjonowanie szkolnictwa wyższego w Niemczech) oraz Centrum Ośrodka Doskonalenia Nauczycieli w Warszawie.

Rozpoczął studia doktoranckie na Wydziale Nauk Ekonomicznych i Zarządzania Uniwersytetu Szczecińskiego pod kierunkiem profesor Teresy Lubińskiej, późniejszej minister finansów w jego rządzie.

Działalność zawodowa

W latach 1982–1989 był nauczycielem matematyki i fizyki w Szkole Podstawowej nr 17 w Gorzowie Wielkopolskim, następnie wicedyrektorem jednego z Zespołów Szkół Ogólnokształcących w Gorzowie Wlkp. (1989–1990), kuratorem oświaty w Gorzowie Wlkp. (1990–1992), wiceministrem edukacji narodowej w rządzie Hanny Suchockiej (1992–1993), wicedyrektorem Wojewódzkiego Ośrodka Metodycznego w Gorzowie Wlkp. (1994–1995) i dyrektorem Zespołu Kolegiów Nauczycielskich (1995–1997). Był również głównym inicjatorem powołania w Gorzowie Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej. W latach 1994–1998 pełnił funkcję prezesa zarządu Fundacji na rzecz Gorzowskiej Szkoły Wyższej, a od 1997 przewodniczył Konwentowi PWSZ. Jest też działaczem funkcjonującego przy tej uczelni pierwszoligowego klubu koszykarskiego kobiet (AZS PWSZ Gorzów).

Działalność polityczna

W latach 80. działał w opozycji, w latach 1983–1990 był członkiem NSZZ "Solidarność". W 1985 został współzałożycielem i redaktorem pisma katolickiego "Aspekty", zaś w latach 1985–1990 redagował i wydawał Pismo Oświaty Niezależnej "Pokolenie". Był też założycielem Gorzowskiego Klubu Politycznego "Ład i Wolność" (1988).

W 1989 brał udział w zakładaniu Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego. Od 1994 kierował zarządem regionu ZChN w Gorzowie Wlkp. W latach 1994–1998 zasiadał w zarządzie głównym tej partii. Opowiadał się za ochroną wartości chrześcijańskich w życiu politycznym i społecznym. Jako wiceminister edukacji sprzeciwiał się wprowadzeniu wychowania seksualnego do programów nauczania.

Od 1997 do 2006 sprawował mandat posła na Sejm RP III, IV i V kadencji. W latach 1999–2000 był szefem Gabinetu Politycznego Premiera Jerzego Buzka. Podał się do dymisji, motywując swoją rezygnację brakiem możliwości realizowania własnych pomysłów politycznych.

W Sejmie III kadencji był członkiem Klubu Parlamentarnego Akcji Wyborczej Solidarność. W 2001 wraz z grupą innych działaczy m.in. ZChN współtworzył Przymierze Prawicy. Od czasu połączenia Przymierza Prawicy z Prawem i Sprawiedliwością w 2002 należał do PiS. Od 5 lipca do 5 października 2001 przewodniczył Klubowi Parlamentarnemu tej partii w Sejmie III kadencji. Był także prezesem regionu lubuskiego PiS. W Sejmie IV kadencji kierował Komisją Skarbu Państwa (po rezygnacji Wiesława Walendziaka w 2004).

W 2003 wraz z Wiesławem Walendziakiem założył Instytut Środkowoeuropejski – wydawcę dwumiesięcznika "Międzynarodowy Przegląd Polityczny". Jest autorem książki Pracowitość i uczciwość w polityce (2001).

Związany ze środowiskami katolickimi. W latach 1995–1998 był członkiem Diecezjalnej Rady Duszpasterskiej. Pełnił też funkcję prezesa Towarzystwa Szkół Katolickich. Działał w Stowarzyszeniu Dziennikarzy Katolickich oraz Stowarzyszeniu Rodzin Katolickich. Za wypowiedzi pod adresem osób homoseksualnych był krytykowany w 2005 i 2006 przez Amnesty International oraz Human Rights Watch.

W 2007 odszedł z Prawa i Sprawiedliwości. Informacja o jego rezygnacji z członkostwa w PiS miała być nieupubliczniana przed 21 października 2007.

Prezes Rady Ministrów

Uroczystość zaprzysiężenia Kazimierza Marcinkiewicza na premiera przez prezydenta RP Aleksandra Kwaśniewskiego.

Jarosław Kaczyński 27 września 2005 wyznaczył Kazimierza Marcinkiewicza jako kandydata PiS na stanowisko premiera po zwycięskich dla tej partii wyborach parlamentarnych.

K. Marcinkiewicz i Lech Kaczyński

19 października został desygnowany, a 31 października zaprzysiężony na tę funkcję przez Prezydenta RP Aleksandra Kwaśniewskiego. 10 listopada jego rząd uzyskał w Sejmie wotum zaufania.

17 grudnia 2005 pod wpływem radości z wynegocjowanego unijnego budżetu Kazimierz Marcinkiewicz powiedział:

Jestem młodym człowiekiem, przynajmniej za takiego się uważam, a młodzi ludzie jak coś wygrają, robią coś takiego: yes, yes, yes!

Okrzyk Yes, yes, yes! wszedł do potocznego języka i bywał wykorzystywany w kulturze masowej. Cytat ten został również wykorzystany w kampanii reklamowej Volkswagena, niemieckiego koncernu samochodowego.

4 stycznia 2006 przejął urząd ministra skarbu państwa, po dymisji Andrzeja Mikosza, który pełnił do powołania na to stanowisko Wojciecha Jasińskiego. 24 kwietnia tego samego roku otrzymał nagrodę Wiktora 2005 w kategorii Najpopularniejszy polityk.

7 lipca 2006 poinformował Komitet Polityczny PiS o zamiarze podania się do dymisji. Organ ten zarekomendował Jarosława Kaczyńskiego na stanowisko prezesa Rady Ministrów. 10 lipca prezydent przyjął dymisję jego gabinetu, obowiązki Prezesa Rady Ministrów pełnił do 14 lipca tego samego roku.

Pełniący obowiązki prezydenta Warszawy

Podczas obchodów 62. rocznicy powstania warszawskiego

18 lipca 2006 został oficjalnie nominowany przez premiera Jarosława Kaczyńskiego na pełniącego funkcję Prezydenta m.st. Warszawy (jako zarządca komisaryczny miasta). Urząd objął 20 lipca, zastępując na tym stanowisku Mirosława Kochalskiego. W związku z objęciem funkcji wygasł jego mandat poselski.

Wybory samorządowe

Był kandydatem Prawa i Sprawiedliwości na prezydenta Warszawy w wyborach samorządowych w 2006. W I turze wyborów zajął pierwsze miejsce z wynikiem 38,42% (272 050 głosów). W II turze przegrał z Hanną Gronkiewicz-Waltz (z PO), uzyskując 46,82% (329 309 głosów). Przekazanie władzy nowej prezydent nastąpiło 2 grudnia tego samego roku.

Działalność biznesowa

W styczniu 2007 rozpoczął pracę jako doradca p.o. prezesa banku PKO BP Sławomira Skrzypka. Startował w konkursie na prezesa banku PKO BP, ale wycofał się z kandydowania. 1 marca 2007 rozpoczął pracę w EBOiR, gdzie zasiadał w Radzie Dyrektorów jako reprezentant Polski. W 2007 ukazał się wywiad-rzeka Marcinkiewicz. Kulisy władzy (autorstwa Kazimierza Marcinkiewicza, Piotra Zaremby i Michała Karnowskiego). W 2008 został zatrudniony w Goldman Sachs Group Incorporated.

Życie prywatne

Dwukrotnie żonaty. Z pierwszą żoną Marią, z którą rozwiódł się w 2009, ma czworo dzieci. Po raz drugi ożenił się w tym samym roku z Izabelą Olchowicz.

Nagrody i odznaczenia

• W 2007 władze Francji przyznały mu order Legii Honorowej IV Klasy.

Źródła

• Strona sejmowa posła V kadencji. [dostęp 6 lipca 2010].
• Paweł Krysiak, Włodzimierz Nowak, Chrześcijanin pożarł lwa, portal gazeta.pl z 23 października 2005. [dostęp 6 lipca 2010].