Matti Nykänen

Matti Nykänen

Data i miejsce urodzenia	17 lipca 1963 Jyväskylä, Finlandia
Klub	Jyväskylän Hiihtoseura
Debiut w PŚ	6 marca 1981, Lahti (6. miejsce)
Pierwsze punkty w PŚ	6 marca 1981, Lahti (6. miejsce)
Pierwsze podium w PŚ	7 marca 1981, Lahti (2. miejsce)
Pierwsze zwycięstwo w PŚ	30 grudnia 1981, Oberstdorf
Rekord życiowy	191m, Planica (16 marca 1985)
Dorobek medalowy
Igrzyska olimpijskie Złoto 1984 Sarajewo Skocznia K-112 indywidualnie Złoto 1988 Calgary Skocznia K-89 indywidualnie Złoto 1988 Calgary Skocznia K-114 indywidualnie Złoto 1988 Calgary Skocznia K-114 drużynowo Srebro 1984 Sarajewo Skocznia K-90 indywidualnie Mistrzostwa świata Złoto 1982 Oslo Skocznia K-105 indywidualnie Złoto 1984 Engelberg Skocznia K-116 drużynowo Złoto 1985 Seefeld in Tirol Skocznia K-109 drużynowo Złoto 1987 Oberstdorf Skocznia K-115 drużynowo Złoto 1989 Lahti Skocznia K-114 drużynowo Srebro 1987 Oberstdorf Skocznia K-90 indywidualnie Brąz 1982 Oslo Skocznia K-105 drużynowo Brąz 1985 Seefeld in Tirol Skocznia K-90 indywidualnie Brąz 1989 Lahti Skocznia K-114 indywidualnie Mistrzostwa świata w lotach Złoto 1985 Planica Indywidualnie Srebro 1990 Vikersund Indywidualnie Brąz 1983 Harrachov Indywidualnie Brąz 1986 Tauplitz Indywidualnie Brąz 1988 Oberstdorf Indywidualnie Mistrzostwa świata juniorów Złoto 1981 Schonach Indywidualnie Puchar świata w skokach Kryształowa kula 1982/1983 Kryształowa kula 1984/1985 Kryształowa kula 1985/1986 Kryształowa kula 1987/1988 2. miejsce 1983/1984 Puchar Świata w lotach narciarskich Mała kryształowa kula 1982/1983 Mała kryształowa kula 1983/1984 2. miejsce 1981/1982 2. miejsce 1985/1986 Puchar KOP 1. miejsce 1982/1983 1. miejsce 1983/1984 Turniej Czterech Skoczni 1. miejsce 1982/1983 1. miejsce 1987/1988 2. miejsce 1984/1985 2. miejsce 1988/1989 3. miejsce 1983/1984 Mistrzostwa świata weteranów Złoto 2008 Taivalkoski K-38 Złoto 2011 Harrachov K-40
Inne nagrody
Medal Holmenkollen 1987

{{Zawodnik zima infobox}} Nieznane pola: "waga" oraz "przydomek". Nieoczekiwana grafika: "miejsce urodzenia".

Matti Ensio Nykänen (ur. 17 lipca 1963 w Jyväskyli) – fiński skoczek narciarski, pięciokrotny medalista olimpijski, dziesięciokrotny medalista mistrzostw świata, czterokrotny zdobywca Pucharu Świata, pięciokrotny medalista mistrzostw świata w lotach, dwukrotny zdobywca Pucharu KOP oraz dwukrotny zwycięzca Turnieju Czterech Skoczni. Uznawany za jednego z najlepszych zawodników w historii skoków narciarskich.

Kariera sportowa

Pierwszym jego sukcesem było zwycięstwo na mistrzostwach świata juniorów w Schonach w 1981 roku. Po nich Matti był gotowy do dużych zawodów seniorskich. Już niecały miesiąc później, 6 marca 1981 roku zadebiutował w zawodach Pucharu Świata w Lahti zajmując szóste miejsce, a dzień później był drugi. W swoim trzecim konkursie w Pucharze Świata, 30 grudnia 1981 roku w Oberstdorfie odniósł swoje pierwsze zwycięstwo.

Mistrzostwa świata w Oslo w 1982 roku były jego debiutem na dużej międzynarodowej imprezie. W indywidualnych startach zdobył złoty medal na dużej skoczni oraz był czwarty na normalnym obiekcie, przegrywając walkę o brązowy medal z Ole Bremsethem z Norwegii o 1,4 punktu. Ponadto wspólnie z Keijo Korhonenem, Jarim Puikkonenem i Penttim Kokkonenem wywalczył brązowy medal w konkursie drużynowym. W całym sezonie sezonie 1981/1982 Nykänen zwyciężył trzykrotnie, a dwa razy był drugi, co pozwoliło mu zająć czwarte miejsce w klasyfikacji generalnej. Zajął także drugie miejsce w nieoficjalnej klasyfikacji generalnej Pucharu Świata w lotach narciarskich 1981/1982, ustępując jedynie Hubertowi Neuperowi z Austrii.

W sezonie 1982/1983 Matti zdominował rywalizację w Pucharze Świata. W 25 rozegranych konkursach trzynastokrotnie stawał na podium, dziesięciokrotnie zwyciężając. Dzięki temu zdobył swą pierwszą kryształową kulę za zwycięstwo w klasyfikacji generalnej PŚ. Po zajęciu drugiego miejsca w Oberstdorfie, czwartego w Garmisch-Partenkirchen, pierwszego w Innsbrucku oraz siódmego w Bischofshofen Fin triumfował także w 31. edycji Turnieju Czterech Skoczni. Na mistrzostwach świata w lotach w Harrachovie wywalczył brązowy medal, wyprzedzili go tylko Klaus Ostwald z NRD oraz reprezentujący Czechosłowację Pavel Ploc. Był także pierwszy w nieoficjalnej klasyfikacji tego sezonu Pucharu Świata w lotach.

Podczas zimowych igrzysk olimpijskich w Sarajewie w 1984 roku Matti Nykänen prowadził po pierwszej serii skoków na normalnej skoczni po skoku na 91,0 metrów. Drugie miejsce zajmował Jens Weißflog z NRD, który skoczył metr bliżej, a trzeci był Andreas Bauer z RFN. W drugiej kolejce Weißflog skoczył 87,0 metrów i skaczącemu na końcu Nykänenowi do zdobycia złota wystarczyłby skok na odległość około 86,0 metrów. Fin osiągnął tylko 84,0 metry co jednak wystarczyło do zdobycia srebrnego medalu. Na tych samych igrzyskach Nykänen zwyciężył na dużej skoczni z widoczną przewagą nad drugi w konkursie Weißflogiem. Matti w obu seriach oddał najdłuższe skoki i wyprzedził niemieckiego skoczka o ponad 17 punktów. Na rozgrywanych w tym samym roku mistrzostwach świata w Engelbergu i Rovaniemi wspólnie z Markku Puseniusem, Penttim Kokkonenem i Jarim Puikkonenem zdobył złoty medal w konkursie drużynowym. Łącznie w sezonie 1983/1984 pięciokrotnie zwyciężał, a sześć razy stawał na drugim stopniu podium w zawodach Pucharu Świata i zajął drugie miejsce w klasyfikacji generalnej. Podobnie jak w poprzednim sezonie zdobył Puchar KOP i był pierwszy w klasyfikacji Pucharu Świata w lotach. Zajął także trzecie miejsce w klasyfikacji generalnej 32. Turnieju Czterech Skoczni; był czwarty w Oberstdorfie, piąty w Ga-Pa, drugi w Innsbrucku oraz szósty w Bischofshofen. Podczas zwodów w lotach dwukrotnie ustanawiał rekord świata w długości skoku, skacząc pierwsze 182,0 metry, a następnie osiągając 185,0 metrów.

Kolejne sukcesy przyniósł sezon 1984/1985. Sześć zwycięstw oraz cztery drugie miejsca w konkursach Pucharu Świata dały mu drugą kryształową kulę. Na mistrzostwach świata w Seefeld Nykänen wywalczył brązowy medal na dużej skoczni, plasując się za Norwegiem Perem Bergerudem i swoim rodakiem Jarim Puikkonenem. Na normalnej skoczni Matti był jedenasty, ale wraz z Puikkonenem, Tuomo Ylipullim i Penttim Kokkonenem zdobył złoty medal w drużynie. Na mistrzostwach świata w lotach w Planicy zdobył kolejny złoty medal, wyraźnie wyprzedzając drugiego Weißfloga i dwukrotnie ustanawiając nowy rekord świata: 187,0 i 191,0 metrów. Drugie miejsce w Oberstdorfie, ósme w Ga-Pa, pierwsze w Innsbrucku oraz szóste w Bischofshofen wystarczyły do zajęcia trzeciego miejsca w 33. edycji Turnieju Czterech Skoczni.

Trzecią kryształową kulę zdobył w sezonie 1985/1986 zostając tym samym pierwszym skoczkiem, który tego dokonał. W 25 konkursach 14 razy stawał na podium: 7 razy wygrał, trzy razy był drugi i cztery razy trzeci. Podczas mistrzostw świata w lotach w Tauplitz wywalczył brązowy medal, ustępując jedynie dwóm Austriakom: Andreasowi Felderowi oraz Franzowi Neuländtnerowi. Nie wystartował w Turnieju Czterech Skoczni. Rok później, podczas mistrzostw świata w Oberstdorfie został wicemistrzem świata na skoczni normalnej, pierwszy był Jiří Parma z Czechosłowacji. Na tych samych mistrzostwach Nykänen zajął 19. miejsce na skoczni dużej, a wraz z kolegami z reprezentacji po raz kolejny zdobył złoty medal. Po słabszych występach w Pucharze Świata sezon 1986/1987 zakończył na szóstej pozycji. W tym samym sezonie został uhonorowany, wraz z niemieckim narciarzem Hermannem Weinbuchem, medalem Holmenkollen.

Szczyt formy Nykänena przypadł na sezon 1987/1988 i na igrzyska olimpijskie w Calgary. Na normalnej skoczni w obu seriach oddał najdłuższe skoki i pewnie zgarnął złoty medal, wyprzedzając dwóch reprezentantów Czechosłowacji: Pavla Ploca i Jiříego Malca. Podczas pierwszej serii konkursu na dużej skoczni Matti oddał najdłuższy skok (118,5 m), co dało mu przewagę ponad 7 punktów nad drugim Erikiem Johnsenem z Norwegii. W drugiej serii najdalej skoczył reprezentant Jugosławii Matjaž Debelak, który osiągnął 108,0 metrów i awansował z dziewiątego na trzecie miejsce. Nykänen skoczył metr bliżej co wystarczyło by zwyciężyć, na drugim miejscu pozostał Johnsen. Fin został pierwszym zawodnikiem, który wywalczył tytuł mistrza olimpijskiego na obu skoczniach podczas tych samych igrzysk, a także drugim skoczkiem w historii, który obronił tytuł mistrza olimpijskiego (pierwszym był Birger Ruud z Norwegii, mistrz olimpijski z 1932 i 1936 roku). Co więcej w rozgrywanym po raz pierwszy w historii igrzysk konkursie drużynowym reprezentanci Finlandii w składzie: Ari-Pekka Nikkola, Matti Nykänen, Tuomo Ylipulli i Jari Puikkonen zostali pierwszymi drużynowymi mistrzami olimpijskimi w skokach narciarskich.

W tym samym roku Nykänen zdobył brązowy medal podczas mistrzostw świata w lotach w Oberstdorfie, ustępując jedynie Ole Gunnarowi Fidjestølowi z Norwegii i Primožowi Uladze z Jugosławii. Triumfował w klasyfikacji generalnej 36. Turnieju Czterech Skoczni, po tym jak zajął drugie miejsce w Oberstdorfie, a w pozostałych konkursach był najlepszy. Drugiego w klasyfikacji Weißfloga wyprzedził o blisko 100 punktów. W Pucharze Świata dwunastokrotnie stawał na podium, odnosząc 10 zwycięstw, co zapewniło mu czwartą kryształową kulę w karierze. Osiągnięcie to stanowi do dziś niepobity rekord, tylko Adam Małysz, prawie 20 lat później, zdołał je wyrównać.

Na mistrzostwach świata w Lahti w 1989 roku znów zaprezentował się z dobrej strony, zdobywając wraz z Ari-Pekką Nikkolą, Jarim Puikkonenem i Risto Laakonenem złoty medal w drużynie. W indywidualnych startach wywalczył brązowy medal na dużej skoczni, za Puikkonenem i Weißflogiem, a na normalnej skoczni był czwarty, przegrywając walkę o brązowy medal z Austriakiem Heinzem Kuttinem o 1,4 punktu. W klasyfikacji generalnej sezonu 1988/1989 zajął dziewiąte miejsce, a w klasyfikacji 37. Turnieju Czterech Skoczni był trzeci. W poszczególnych konkursach TCS zajmował trzecie miejsce w Oberstdorfie, wygrał w Ga-Pa (był to jego ostatnie zwycięstwo w zawodach Pucharu Świata), był piąty na Bergisel, a w Bischofshofen zajął 18. miejsce.

Ostatnim sukcesem Nykänena było zdobycie srebrnego medalu na mistrzostwach świata w lotach w Vikersund. Zwyciężył Dieter Thoma z RFN, a trzecie miejsce zajął Jens Weißflog. Matti wziął później udział w mistrzostwach świata w Val di Fiemme w 1991 roku, ale zdołał zająć zaledwie 50. miejsce na dużym obiekcie. Po tych mistrzostwach zakończył karierę.

Łącznie odniósł 46 zwycięstw w Pucharze Świata, więcej niż ktokolwiek inny. Na podium stawał 76 razy co daje mu trzecie miejsce w historii, za swoim rodakiem Janne Ahonenem (108 razy na podium) i Adamem Małyszem (92). Nykänen wywalczył także 13 tytułów mistrza Finlandii, dwa razy był drugi i siedem razy trzeci. W latach 1985 i 1988 był wybierany najlepszym fińskim sportowcem.

W 2008 roku został mistrzem świata weteranów, na skoczni K-38 w grupie wiekowej 40-44 lat, po oddaniu skoków na odległość 37,5 m i 37 m. Wynik ten powtórzył w 2011, gdzie na skoczni K-40 oddał skoki na odległość 36 m i 34,5 m.

Życie prywatne

Matti Nykänen cierpi z powodu alkoholizmu. Po zakończeniu kariery 1991 roku próbował powrócić do sportu w 1994 roku, jednak po kilku nieudanych startach w Pucharze Kontynentalnym zrezygnował.

W 1991 roku Nykänen rozpoczął karierę muzyczną. Jego pierwszy album Yllätysten yö (pol. "Noc Niespodzianek") został wydany w 1992 roku i rozszedł się w ilości 25,000 kopii. Został tym samym drugim fińskim mistrzem olimpijskim, którego album uzyskał status złotej płyty (pierwszym był Tapio Rautavaara). Kolejny album Samurai wydany w 1993 roku nie odniósł takiego sukcesu, głównie z powodu nadużywania alkoholu oraz problemów małżeńskich.

W 1996 roku Nykänen próbował swych sił w polityce, został wybrany do rady miasta Uurainen. Pod koniec lat 90' popadł w problemy finansowe, był nawet zmuszony pracować jako striptizer w kasynie. W 1999 roku poznał milionerkę Mervi Tapolę, którą poślubił dwa lata później. W 2002 roku Nykänen wydał singiel pod tytułem Elämä on laiffii "Życie jest Cool" oraz wypuścił na rynek własną markę cydru, którego sloganem reklamowym był tytuł singla.

W 2003 r. został skazany na cztery miesiące więzienia (w zawieszeniu) po próbie zaatakowania swojej czwartej żony nożem. Kilka miesięcy później napisał swoją słynną autobiografię Greetings from hell "Pozdrowienia z piekła". W październiku 2004 roku otrzymał kolejny wyrok - 26 miesięcy więzienia - za ciężkie uszkodzenie ciała (pod wpływem alkoholu poważnie ranił nożem starszego mężczyznę), ale z więzienia został zwolniony już we wrześniu 2005 r. Przebywając na zwolnieniu warunkowym został ponownie aresztowany za zaatakowanie żony. 16 marca 2006 r. został skazany na karę czterech miesięcy pozbawienia wolności. Wkrótce po zwolnieniu zranił nożem klienta pizzerii w Korpilahti. Został skazany na dwa lata pozbawienia wolności, jednakże karę zmniejszono do 60 dni oraz 57 godzin pracy społecznej.

Jeszcze w 2006 roku Nykänen wydał swoją trzecią płytę Ehkä otin, ehkä en "Może wziąłem, może nie". Po ostatnim wyroku życie Nykänena nieco się uspokoiło. Powrócił do skakania, zdobywając tytuł mistrza świata weteranów, a w 2009 roku premierę miał jego program telewizyjny o gotowaniu Mattihan se sopan keitti. Jednak 26 grudnia 2009 roku został aresztowany za próbę zamordowania swojej żony, która trafiła do szpitala z ranami na rękach i czole. Wcześniej zadzwoniła na policję z domu swoich sąsiadów, gdzie schroniła się przed atakującym ją mężem. Za to przestępstwo został skazany na 16 miesięcy więzienia. Musiał także zapłacić żonie 5 000 euro odszkodowania oraz pokryć koszty procesu w wysokości 3 000 euro. W sierpniu 2010 roku Mervi Tapola wniosła już piętnasty pozew o rozwód.

Nykänen był czterokrotnie żonaty: w latach 1986-1988 z Tiiną Hassinen, z którą ma syna Samiego, w latach 1989-1991 z Pią Hynninen, z którą ma córkę Eveliinę, w latach 1996-1998 z Sari Paanalą oraz z Mervi Tapolą w latach 2001-2003 i od 2004 roku.

Ciekawostki

• W odcinku Wyścig renów serialu animowanego Bolek i Lolek w Europie skoczek narciarski na plakacie w Helsinkach zostaje przedstawiony Lolkowi przez Bolka jako Matti Nykänen, który, choć niewiele starszy od bohaterów, zdobył już wszystko, co było w jego dyscyplinie do zdobycia.
• W 1996 roku Nykänen zmienił nazwisko na nazwisko swojej ówczesnej żony - Paanala. Dwa lata później, po rozwodzie powrócił do swojego nazwiska.
• Wraz z holenderską łyżwiarką szybką Yvonne van Gennip był najbardziej utytułowanym sportowcem igrzysk w Calgary.

Osiągnięcia

Igrzyska olimpijskie

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurs	Wynik	Strata	Zwycięzca
2.	12 lutego	1984	Sarajewo	Skocznia normalna indywidualnie	214.0 pkt	-1.2 pkt	Jens Weißflog
1.	18 lutego	1984	Sarajewo	Skocznia duża indywidualnie	231.2 pkt	-	-
1.	14 lutego	1988	Calgary	Skocznia normalna indywidualnie	229.1 pkt	-	-
1.	23 lutego	1988	Calgary	Skocznia duża indywidualnie	224.0 pkt	-	-
1.	24 lutego	1988	Calgary	Skocznia duża drużynowo	634.4 pkt	-	-

Mistrzostwa świata

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurs	Wynik	Strata	Zwycięzca
4.	21 lutego	1982	Oslo	Skocznia normalna indywidualnie	244.4 pkt	-4.9 pkt	Armin Kogler
3.	26 lutego	1982	Oslo	Skocznia duża drużynowo	670.8 pkt	-47.7 pkt	Norwegia
1.	28 lutego	1982	Oslo	Skocznia duża indywidualnie	257.9 pkt	-	-
1.	26 lutego	1984	Engelberg	Skocznia duża drużynowo	618.3 pkt	-	-
3.	20 stycznia	1985	Seefeld in Tirol	Skocznia duża indywidualnie	221.7 pkt	-2.5 pkt	Per Bergerud
1.	22 stycznia	1985	Seefeld in Tirol	Skocznia duża drużynowo	583.0 pkt	-	-
11.	26 stycznia	1985	Seefeld in Tirol	Skocznia normalna indywidualnie	206.4 pkt	-18.9 pkt	Jens Weißflog
19.	15 lutego	1987	Oberstdorf	Skocznia duża indywidualnie	181.2 pkt	-34.8 pkt	Andreas Felder
1.	17 lutego	1987	Oberstdorf	Skocznia duża drużynowo	634.1 pkt	-	-
2.	20 lutego	1987	Oberstdorf	Skocznia normalna indywidualnie	216.5 pkt	-7.9 pkt	Jiří Parma
3.	20 lutego	1989	Lahti	Skocznia duża indywidualnie	205.0 pkt	-13.5 pkt	Jari Puikkonen
1.	22 lutego	1989	Lahti	Skocznia duża drużynowo	645.0 pkt	-	-
4.	26 lutego	1989	Lahti	Skocznia normalna indywidualnie	107.1 pkt	-7.4 pkt	Jens Weißflog
50.	10 lutego	1991	Val di Fiemme	Skocznia duża indywidualnie	121.1 pkt	-96.4 pkt	Franci Petek

Mistrzostwa świata w lotach

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurs	Wynik	Strata	Zwycięzca
3.	18 marca	1983	Harrachov	Loty indywidualnie	1043.5 pkt	-7.5 pkt	Klaus Ostwald
1.	17 marca	1985	Planica	Loty indywidualnie	580.5 pkt	-	-
3.	9 marca	1986	Tauplitz	Loty indywidualnie	698.0 pkt	-47.0 pkt	Andreas Felder
3.	13 marca	1988	Oberstdorf	Loty indywidualnie	355.5 pkt	-8.5 pkt	Ole Gunnar Fidjestøl
2.	25 lutego	1990	Vikersund	Loty indywidualnie	350.8 pkt	-6.9 pkt	Dieter Thoma

Mistrzostwa świata juniorów

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurs	Wynik	Strata	Zwycięzca
1.	11 lutego	1981	Schonach	Skocznia normalna indywidualnie	?	-	-

Puchar Świata

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Sezon	Miejsce
1980/1981	26.
1981/1982	4.
1982/1983	1.
1983/1984	2.
1984/1985	1.
1985/1986	1.
1986/1987	6.
1987/1988	1.
1988/1989	9.
1989/1990	19.

Miejsca na podium

Sezon PŚ	1. miejsce	2. miejsce	3. miejsce	razem
1989/1990	-	1	-	1
1988/1989	2	-	3	5
1987/1988	10	2	-	12
1986/1987	3	1	-	4
1985/1986	7	3	4	14
1984/1985	6	4	-	10
1983/1984	5	6	-	11
1982/1983	10	2	1	13
1981/1982	3	2	-	5
1980/1981	-	1	-	1
suma	46	22	8	76

Miejsca na podium chronologicznie

Nr	Data	Miejscowość	Skocznia	Nota	Pozycja	Strata	Zwycięzca
1.	7 marca 1981	Lahti	Salpausselkä	251.1 pkt	2.	-2.2 pkt	Jari Puikkonen
2.	30 grudnia 1981	Oberstdorf	Schattenbergschanze	239.9 pkt	1.	-	-
3.	28 lutego 1982	Oslo	Holmenkollbakken	257.9 pkt	1.	-	-
4.	7 marca 1982	Lahti	Salpausselkä	242.2 pkt	2.	-2.3 pkt	Ole Bremseth
5.	12 marca 1982	Tauplitz	Kulm	385.5 pkt	1.	-	-
6.	13 marca 1982	Tauplitz	Kulm	386.0 pkt	2.	-9.0 pkt	Hubert Neuper
7.	18 grudnia 1982	Cortina d'Ampezzo	Italia	120.7 pkt	1.	-	-
8.	30 grudnia 1982	Oberstdorf	Schattenbergschanze	261.8 pkt	2.	-3.1 pkt	Horst Bulau
9.	4 stycznia 1983	Innsbruck	Bergisel	249.5 pkt	1.	-	-
10.	15 stycznia 1983	Lake Placid	MacKenzie Intervale K-120	146.5 pkt	1.	-	-
11.	16 stycznia 1983	Lake Placid	MacKenzie Intervale K-120	259.3 pkt	1.	-	-
12.	23 stycznia 1983	Thunder Bay	Big Thunder	?	1.	-	-
13.	18 lutego 1983	Vikersund	Vikersundbakken	361.0 pkt	1.	-	-
14.	19 lutego 1983	Vikersund	Vikersundbakken	369.0 pkt	1.	-	-
15.	20 lutego 1983	Vikersund	Vikersundbakken	354.5 pkt	1.	-	-
16.	25 lutego 1983	Falun	Lugnet	254.1 pkt	2.	-8.4 pkt	Horst Bulau
17.	27 lutego 1983	Falun	Lugnet	241.9 pkt	1.	-	-
18.	6 marca 1983	Lahti	Salpausselkä	244.2 pkt	3.	-13.5 pkt	Horst Bulau
19.	26 marca 1983	Planica	Srednija Velikanka	262.7 pkt	1.	-	-
20.	10 grudnia 1983	Thunder Bay	Normal Thunder	221.8 pkt	2.	-17.3 pkt	Horst Bulau
21.	11 grudnia 1983	Thunder Bay	Big Thunder	218.0 pkt	2.	-4.0 pkt	Vegard Opaas
22.	17 grudnia 1983	Lake Placid	MacKenzie Intervale K-90	216.6 pkt	2.	-14.1 pkt	Primož Ulaga
23.	4 stycznia 1984	Innsbruck	Bergisel	207.6 pkt	2.	-16.5 pkt	Jens Weißflog
24.	12 lutego 1984	Sarajewo	Igman K-90	214.0 pkt	2.	-1.2 pkt	Jens Weißflog
25.	18 lutego 1984	Sarajewo	Igman K-112	231.2 pkt	1.	-	-
26.	2 marca 1984	Lahti	Salpausselkä	?	1.	-	-
27.	4 marca 1984	Lahti	Salpausselkä	?	1.	-	-
28.	9 marca 1984	Lillehammer	Lysgårdsbakken	?	2.	?	Pavel Ploc
29.	17 marca 1984	Oberstdorf	Heini-Klopfer-Skiflugschanze	?	1.	-	-
30.	18 marca 1984	Oberstdorf	Heini-Klopfer-Skiflugschanze	?	1.	-	-
31.	30 grudnia 1984	Oberstdorf	Schattenbergschanze	223.9 pkt	2.	-11.5 pkt	Ernst Vettori
32.	4 stycznia 1985	Innsbruck	Bergisel	219.3 pkt	1.	-	-
33.	9 lutego 1985	Sapporo	Miyanomori	227.0 pkt	1.	-	-
34.	10 lutego 1985	Sapporo	Ōkurayama	189.9 pkt	2.	-4.6 pkt	Masahiro Akimoto
35.	13 lutego 1985	Sankt Moritz	Olympiaschanze	217.6 pkt	2.	-7.4 pkt	Ernst Vettori
36.	1 marca 1985	Lahti	Salpausselkä	212.6 pkt	1.	-	-
37.	3 marca 1985	Lahti	Salpausselkä	231.9 pkt	2.	-11.4 pkt	Andreas Felder
38.	10 marca 1985	Oslo	Holmenkollbakken	226.6 pkt	1.	-	-
39.	23 marca 1985	Štrbské Pleso	MS 1970 B	221.0 pkt	1.	-	-
40.	24 marca 1985	Štrbské Pleso	MS 1970 A	225.9 pkt	1.	-	-
41.	7 grudnia 1985	Thunder Bay	Normal Thunder	232.5 pkt	3.	-5.2 pkt	Primož Ulaga
42.	11 stycznia 1986	Harrachov	Čerťák	224.2 pkt	1.	-	-
43.	17 stycznia 1986	Klingenthal	Aschbergschanze	227.6 pkt	1.	-	-
44.	25 stycznia 1986	Sapporo	Miyanomori	226.7 pkt	1.	-	-
45.	26 stycznia 1986	Sapporo	Ōkurayama	233.3 pkt	1.	-	-
46.	15 lutego 1986	Vikersund	Vikersundbakken	357.0 pkt	2.	-3.0 pkt	Andreas Felder
47.	16 lutego 1986	Vikersund	Vikersundbakken	353.5 pkt	3.	-8.0 pkt	Andreas Felder
48.	21 lutego 1986	Gstaad	Mattenschanze	218.6 pkt	3.	-4.2 pkt	Ernst Vettori
49.	23 lutego 1986	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	211.4 pkt	2.	-4.3 pkt	Andreas Felder
50.	1 marca 1986	Lahti	Salpausselkä	225.7 pkt	1.	-	-
51.	2 marca 1986	Lahti	Salpausselkä	225.9 pkt	1.	-	-
52.	16 marca 1986	Oslo	Holmenkollbakken	225.6 pkt	2.	-1.9 pkt	Ernst Vettori
53.	22 marca 1986	Planica	Srednija Velikanka	227.7 pkt	1.	-	-
54.	24 marca 1986	Planica	Bloudkova Velikanka	234.9 pkt	3.	-7.4 pkt	Ernst Vettori
55.	6 grudnia 1986	Thunder Bay	Normal Thunder	229.5 pkt	2.	-1.2 pkt	Jens Weißflog
56.	7 grudnia 1986	Thunder Bay	Big Thunder	236.1 pkt	1.	-	-
57.	1 marca 1987	Lahti	Salpausselkä	221.7 pkt	1.	-	-
58.	8 marca 1987	Falun	Lugnet	216.6 pkt	1.	-	-
59.	5 grudnia 1987	Thunder Bay	Normal Thunder	250.2 pkt	1.	-	-
60.	6 grudnia 1987	Thunder Bay	Big Thunder	241.7 pkt	1.	-	-
61.	19 grudnia 1987	Sapporo	Miyanomori	99.8 pkt	1.	-	-
62.	20 grudnia 1987	Sapporo	Ōkurayama	202.4 pkt	1.	-	-
63.	30 grudnia 1987	Oberstdorf	Schattenbergschanze	225.6 pkt	2.	-4.6 pkt	Pavel Ploc
64.	1 stycznia 1988	Garmisch-Partenkirchen	Große Olympiaschanze	212.4 pkt	1.	-	-
65.	3 stycznia 1988	Innsbruck	Bergisel	220.0 pkt	1.	-	-
66.	6 stycznia 1988	Bischofshofen	Paul-Ausserleitner-Schanze	229.7 pkt	1.	-	-
67.	20 stycznia 1988	Sankt Moritz	Olympiaschanze	216.7 pkt	1.	-	-
68.	24 stycznia 1988	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	214.7 pkt	2.	-0.3 pkt	Jens Weißflog
69.	4 marca 1988	Lahti	Salpausselkä	214.8 pkt	1.	-	-
70.	6 marca 1988	Lahti	Salpausselkä	208.4 pkt	1.	-	-
71.	3 grudnia 1988	Thunder Bay	Normal Thunder	212.9 pkt	3.	-8.7 pkt	Dieter Thoma
72.	17 grudnia 1988	Sapporo	Miyanomori	219.7 pkt	1.	-	-
73.	18 grudnia 1988	Sapporo	Ōkurayama	212.5 pkt	3.	-9.5 pkt	Jan Boklöv
74.	17 grudnia 1988	Oberstdorf	Schattenbergschanze	209.0 pkt	3.	-10.5 pkt	Dieter Thoma
75.	1 stycznia 1989	Garmisch-Partenkirchen	Große Olympiaschanze	220.5 pkt	1.	-	-
76.	9 grudnia 1989	Lake Placid	MacKenzie Intervale K-120	226.0 pkt	2.	-8.0 pkt	Ernst Vettori

Turniej Czterech Skoczni

• Miejsca w klasyfikacji generalnej

Sezon	Miejsce
1981/1982	11.
1982/1983	1.
1983/1984	3.
1984/1985	2.
1986/1987	65.
1987/1988	1.
1988/1989	2.
1989/1990	15.

Miejsca w poszczególnych konkursach Pucharu Świata

Do sezonu 1992/1993 obowiązywała inna punktacja za konkurs Pucharu Świata.

Sezon 1980/1981
																								punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	6	2	-	-	-	-	-	30
Sezon 1981/1982
																						punkty
-	1	5	32	37	-	-	-	-	-	-	4	1	(4)	2	1	2	(5)	-	-	-	-	138
Sezon 1982/1983
																									punkty
1	2	4	1	(7)	(9)	(4)	1	1	(7)	1	-	-	-	1	1	(1)	2	1	(9)	(3)	-	17	1	(5)	277
Sezon 1983/1984
																								punkty
2	2	2	(5)	4	(5)	2	(6)	-	-	-	-	-	(2)	1	1	1	(4)	(2)	-	1	1	-	-	217
Sezon 1984/1985
																					punkty
(6)	4	5	5	2	(8)	1	(6)	-	1	2	2	-	-	1	(2)	(8)	(6)	1	1	(1)	219 (wg FIS 224)
Sezon 1985/1986
																									punkty
3	(4)	(7)	-	-	-	-	-	-	1	(11)	1	-	1	1	2	(3)	(12)	(3)	2	1	1	2	1	(3)	250
Sezon 1986/1987
																						punkty
2	1	13	10	-	15	9	-	-	-	-	-	-	-	16	1	-	1	-	-	4	7	133
Sezon 1987/1988
																				punkty
1	1	-	-	1	1	(2)	1	1	1	-	1	(5)	2	1	1	-	17	4	-	282
Sezon 1988/1989
																				punkty
3	-	-	-	1	3	3	1	5	18	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	106
Sezon 1989/1990
																									punkty
10	18	2	8	-	-	7	4	33	40	23	24	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	55
Sezon 1990/1991
																						punkty
27	28	44	16	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	0
Legenda
1 2 3 4-10 11-15 poniżej 15  -  – zawodnik nie wystartował lub zajął miejsce poniżej 15.

Puchar Świata w lotach narciarskich

Miejsca w klasyfikacji generalnej

• sezon 1981/1982: 2.
• sezon 1982/1983: 1.
• sezon 1983/1984: 1.
• sezon 1985/1986: 2.

Zobacz też

• Lista skoczków narciarskich z więcej niż jednym zwycięstwem w Pucharze Świata
• Lista skoczków narciarskich z więcej niż jednym podium w Pucharze Świata

Linki zewnętrzne

• Profil na stronie FIS (niem. • ang. • fr.)
• Profil na sports-reference.com (ang.)
• Oficjalna strona (fiń. • ang. • niem.)