Konkurs Piosenki Eurowizji 2003

Konkurs Piosenki Eurowizji 2003

Magical Rendez-vous

Informacje ogólne
Finał	24 maja 2003
Miejsce	Skonto Olympic Hall, Ryga (Łotwa)
Nadawca	Latvijas Televīzija (LTV)
Prowadzący	Marija Naumova Renārs Kaupers
Informacje dodatkowe
Reżyser	Sven Stojanovic
Kierownik wykonawczy	Sarah Yuen (EBU) Brigita Rozenbrika (LTV)
Występ interwałowy	Krótki film prezentujący występy łotewskiej grupy post-folklorystycznej Iļģi, zespołu Brainstorm Renārsa Kaupersa, wokalistki Marie N oraz pianisty Raimondsa Paulsa
Uczestnicy
Debiut	Ukraina
Powrót	Holandia Irlandia Islandia Norwegia Polska Portugalia
Rezygnacja	Dania Finlandia Litwa Macedonia Północna Szwajcaria
Łącznie	26 reprezentacji
Mapa uczestników      Państwa uczestniczące w finale.      Państwa uczestniczące w przeszłości, ale nie w 2003.
Głosowanie
Każdy kraj przyznaje 1-8, 10 oraz 12 punktów dla ulubionej piosenki.
Zero punktów	Wielka Brytania
Zwycięzca	Turcja
Reprezentant	Sertab Erener
Piosenka	„Everyway That I Can”
Muzyka	Demir Demirkan, Sertab Erener
Tekst	Demir Demirkan
Konkurs Piosenki Eurowizji
◄ 2002 2004 ►

48. Konkurs Piosenki Eurowizji został zorganizowany 24 maja 2003 roku w wyremontowanej specjalnie na tę okazję Skonto Olympic Hall w Rydze. Gospodarzem wydarzenia był łotewski nadawca publiczny Latvijas Televīzija (LTV), dzięki zwycięstwu Marie N., reprezentantki Łotwy podczas konkursu w 2002 roku.

Koncert finałowy, który prowadziła ubiegłoroczna zwyciężczyni Marija Naumova razem z wokalistą zespołu Brainstorm Renārsem Kaupersem, wygrała Sertab Erener, reprezentantka Turcji z utworem „Everyway That I Can” autorstwa jej samej i Demira Demirkana, za który zdobyła łącznie 167 punktów.

Lokalizacja

Ryga

Lokalizacja Rygi na Łotwie

Miejsce organizacji konkursu

Dzięki wygranej łotewskiej reprezentantki podczas konkursu w 2002 roku, krajowa telewizja Latvijas Televīzija (LTV) otrzymała prawa do organizacji kolejnego konkursu. Stacja musiała potwierdzić możliwość przygotowania koncertu, miejsce organizacji oraz producenta imprezy do 10 czerwca 2002 roku. W sierpniu EBU oficjalnie potwierdziła miejsce organizacji 48. Konkursu Piosenki Eurowizji, którym została hala Skonto Olympic Hall, o czym poinformował dyrektor wykonawczy LTV – Arvids Babris.

Łotewska telewizja otrzymała 9 milionów euro na organizację konkursu od Krajowego Gabinetu Ministrów. Rada miasta przekazała na ten cel prawie milion euro, o czym poinformował podczas konferencji prasowej w październiku Guntars Kukuls, rzecznik prasowy burmistrza Rygi Gundarsa Bojārsa. Z powodu kryzysu finansowego, który dopadł Rygę w styczniu (o czym poinformował wówczas sekretarz rady miejskiej, Guntars Kukuls), komisja finansowa rozważała zmniejszenie funduszy przekazanych nadawcy na organizację konkursu. Wówczas pojawiły się także podejrzenia, że miasto nie będzie nawet w stanie zorganizować finału imprezy. Przedstawicielka LTV, Ilona Berzina, zaprzeczyła doniesieniom zapewniając, że miejski kryzys finansowy nie wpłynie na organizację Konkursu Piosenki Eurowizji, co potwierdziła także komisja finansów, odwołując swoją decyzję o zmniejszeniu dofinansowania na organizację.

Tydzień przed koncertem finałowym poinformowano o planowanych protestach rosyjskiej społeczności na Łotwie (na czele z Igorem Pimenewem) spowodowanych prawem umożliwiającym częściowe używanie języka łotewskiego na zajęciach w rosyjskojęzycznych szkołach w kraju. Zgodnie z zapewnieniami szefa policji, w tygodniu eurowizyjnym wzmożone zostały prace patroli bezpieczeństwa na terenie miasta.

Konkurs przyniósł organizatorowi łącznie 6 757 756 euro zysku.

Proces wyboru miejsca organizacji

O tytuł gospodarza konkursu w 2003 roku ubiegały się władze trzech miast: Rygi (która zaproponowała organizację w Mežaparks Open-air Stage, Skonto Hall lub Ķīpsala International Exhibition Centre), Windawie (Ventspils Olympic Centre) i Jūrmali (Dzintari Concert Hall). 15 czerwca Grupa Referencyjna Europejskiej Unii Nadawców zdecydowała, że konkurs odbędzie się na terenie Rygi, rozważana była wówczas organizacja imprezy w Skonto Hall lub Ķīpsala International Exhibition Centre.

W sierpniu dyrektor wykonawczy LTV, Arvids Babris, ogłosił przygotowanie 48. Konkursu Piosenki Eurowizji w Skonto Olympic Hall, które wygrało głosowanie ośmioosobowego komitetu sterującego i grupy zadaniowej rządu. Tuż po wyborze miejsca organizacji, hala została poddana do renowacji.

W marcu pojawiły się pogłoski o zmianie miejsca organizacji miejsca ze względu na problemy wewnętrzne w LTV. Rzecznik prasowy stacji, Ingrida Smite, zdementowała plotki.

Przebieg konkursu

Producentem konkursu został Arvids Babris, a kierownikiem wykonawczym – Sarah Yuen oraz Iveta Lepeško. W marcu ogłoszono zmianę producenta wykonawczego, którą została Brigita Rozenbrika. W przygotowaniach łotewskiemu nadawcy pomogli pracownicy publicznych telewizji ze Szwecji (Sveriges Television) i Estonii (Eesti Televisioon). SVT został także technicznym producentem imprezy: reżyserem konkursu został Sven Stojanovic, a oświetlenie zapewniła firma Spectra+.

Partnerem wspierającym LTV podczas organizacji konkursu został Latvia Tours – oficjalny partner ds. noclegów, transportu i rekreacji. Chęć współsponsorowania przedsięwzięcia wyraziło dwanaście firm, oficjalnymi sponsorami zostały Latvijas Mobilais Telefons i Parex Banka.

Zarząd miasta zaoferował także wiele atrakcji turystycznych zorganizowanych na terenie metropolii w maju oraz ufundował specjalną nagrodę dla zwycięzcy. Oprócz tego, zdobywca pierwszego miejsca oraz delegacja kraju wygrała przejażdżkę najnowszym modelem limuzyny marki Jaguar – Jaguar XJ. Po ogłoszeniu wyników w powietrze zostało wystrzelonych prawie 100 kilogramów sztucznych ogni, pokaz fajerwerków trwał ok. 10 minut.

W maju telewizja LTV zaproponowała możliwość technicznej pomocy podczas konkursu studentom oraz podopiecznym miejskich domów dziecka. Akredytacje dziennikarskie otrzymało 965 reprezentantów mediów.

Zmiany w regulaminie

Skonto Olympic Hall – miejsce organizacji konkursu

W październiku organizator konkursu rozważał przywrócenie orkiestry na Konkurs Piosenki Eurowizji, jednak miesiąc później przedstawicielka łotewskiego nadawcy, Ilona Berzina, zdementowała plany.

EBU zmieniła zapis w regulaminie mówiący, że konkursowa propozycja nie może zostać opublikowana przed 1 stycznia roku, w którym odbywa się konkurs. Od 2003 roku utwór nie może zostać udostępniony przed 1 października roku poprzedzającego finał imprezy. Zmienione zostały także zasady rozstrzygania ewentualnych remisów na pierwszym miejscu: o wyniku decydowała najpierw liczba krajów, które przyznały jakiekolwiek punkty danemu krajowi, później – jak dotychczas – liczba otrzymanych najwyższych not (12 punktów) przez daną reprezentację.

Podobnie jak w poprzednim roku, konkurs był transmitowany również przez Internet. Podczas koncertu finałowego nawiązano połączenia satelitarne z gośćmi specjalnymi: Lys Assią, zwyciężczynią pierwszego Konkursu Piosenki Eurowizji, która z Nikozji pozdrowiła prowadzących oraz publiczność, brytyjskim wokalistą Eltonem Johnem, który brał wówczas udział podczas imprezy Life Ball organizowanej w Wiedniu dla ludzi wspierających ludzi chorych na HIV lub AIDS, oraz astronautą Edem Lu i kosmonautą Jurijem Malenczenką, którzy wysłali pozdrowienia z Międzynarodowej Stacji Kosmicznej. Podczas przerwy poświęconej na głosowanie telefoniczne zaprezentowany został krótki film w reżyserii Anny Vidulejej, prezentujący występy łotewskiej grupy post-folklorystycznej Iļģi, zespołu Brainstorm Renārsa Kaupersa, wokalistki Marie N oraz pianisty Raimondsa Paulsa.

Podczas transmisji została zaprezentowana 900. konkursowa propozycja w historii imprezy, którą został utwór „Feeling Alive” wykonany przez Steliosa Konstandasa, reprezentanta Cypru.

Prowadzący, kolejność występów

W listopadzie odbyła się ceremonia losowania przez delegacje wszystkich krajów kolejności startowych w finale konkursu. Ceremonię poprowadzili gospodarze 48. Konkursu Piosenki Eurowizji: wokalistka i zwyciężczyni 47. Konkursu Piosenki Eurowizji Marija Naumova oraz lider zespołu Brainstorm – Renārs Kaupers.

Stroje na koncert finałowy dla prezenterów zaprojektowali Aleksandrs Bibergals i Daina Skinke.

Projekt grafiki i sceny

Telewizja LTV zorganizowała specjalny konkurs polegający na zaprojektowaniu oficjalnego logotypu 48. Konkursu Piosenki Eurowizji. Specjalna komisja w składzie: Uldis-Ivars Grava (dyrektor generalny LTV), Arvids Babris (kierownik wykonawczy konkursu), Ugis Brikmanis (reżyser), Laimonis Šteinbergs (artysta), Ingūna Ribena (architekt), Arta Giga (reprezentantka LTV) i Juhan Paadam (reprezentant EBU)) wybrała zwycięski projekt 1 sierpnia spośród 204 propozycji nadesłanych do siedziby stacji. Autorem oficjalnego logo konkursu, zatytułowanego Upes (ang. Rivers), został główny projektant LTV, Kristaps Skulte. Projekt został opublikowany 27 listopada 2002 roku, niedługo po spotkaniu Grupy Referencyjnej EBU. Twórca logotypu wyjaśnił znaczenie tytułu słowami: „Wszystkie rzeki wpływają prosto do morza, wszystkie piosenki natomiast wpływają na Konkurs Piosenki Eurowizji”. Hasłem przewodnim 48. Konkursu Piosenki Eurowizji został slogan Magical Rendez-Vous.

Krótkie, trzydziestosekundowe wizytówki (tzw. „pocztówki”) prezentowane przed każdym występem konkursowym zostały wyreżyserowane przez Ugisa Brikmanisa, przedstawiały reprezentantów danego kraju na tle łotewskiego krajobrazu. Pocztówki nakręcono podczas tygodnia poprzedzającego koncert finałowy konkursu oraz w czasie prób i konferencji prasowych. Pierwotna wersja filmików, wyprodukowana przez Arvidsa Babrisa, okazała się jednak zbyt statyczna według EBU, która poprosiła nadawcę o ponownie stworzenie wizytówek. Tym razem za ich produkcję odpowiedzialny był Marius Bratten

Scenę konkursową stworzył Aigars Ozoliņš na podstawie projektu nazwanego Planeta Łotwa, opartego na scenariusza Aiji Austrumy, Viktorsa Duksa i Askoldsa Saulitisa. Podczas występów użyto efektów wideo-świetlnych, wykorzystano także zrzuty wideo zapewniające unikatowe zaprezentowanie podłogi podczas każdego występu, co okazało się innowacją w konkursie. Kulisy (tzw. „green room”), w których przebywały wszystkie reprezentacje w trakcie koncertu, znajdowały się za sceną konkursową i zostały odkryte publiczności zgromadzonej w hali na krótko przed rozpoczęciem finałowego głosowania.

Głosowanie

W 2003 roku EBU przywróciła obowiązek głosowania telefonicznego we wszystkich krajach uczestniczących w konkursie, które przyznawały punkty w tzw. skali eurowizyjnej (tj. 1-7, 8, 10 i 12 punktów) dziesięciu piosenkom z największą ilością głosów. Wyjątek stanowiły Bośnia i Hercegowina i Rosja, gdzie z powodu niskiego wskaźnika popularności usług telekomunikacyjnych umożliwiono głosowanie krajowym komisjom jurorskim. Rosja otrzymała także pozwolenie na głosowanie jurorskie z powodu dużej ilości różnych stref czasowych w kraju. W Polsce możliwe było jedynie głosowanie SMS-owe. Pozostałe kraje oddawały swoje głosy poprzez głosowanie telefoniczne. Każdy nadawca musiał również powołać ośmioosobową komisję jurorską oceniającą wszystkie prezentacje konkursowe, której końcowa punktacja mogłaby zostać użyta w przypadku problemów z głosowaniem telefonicznym w dniu koncertu. Podczas procesu przyznawania finałowych punktów przez sekretarzy wszystkich państw po raz pierwszy użyto generowanej komputerowo tablicy wyników, która zmieniała swoje ustawienia po każdym przyznanym głosie.

Kontrowersje

Kontrowersje wokół Rosji

Julija Wołkowa i Jelena Katina (t.A.T.u.) w 2003 roku

Reprezentantki Rosji, duet t.A.T.u., wywołały poruszenie swoim skandalicznym zachowaniem podczas tygodnia poprzedzającego koncert finałowy. Wokalistki krytykowały organizację widowiska, nie przestrzegały harmonogramu prób, przerywały występy (także podczas próby technicznej), niechętnie uczestniczyły na konferencjach prasowych. Organizatorzy zapowiedzieli, że jeżeli podczas występu na żywo wokalistki dopuszczą się kontrowersyjnych zachowań (np. homoseksualnego pocałunku), ich prezentacja zostanie zastąpiona zapisem z próby generalnej. Podczas nagrywania próby na scenie wystąpiła jednak tylko Jelena Katina, ponieważ Julija Wołkowa została przewieziona do szpitala z powodu problemów z gardłem. Wołkową zastąpiła wówczas estońska wokalistka Katja Netajeva. Podczas drugiej próby generalnej występ zespołu spotkał się z pozytywnym odbiorem przez dziennikarzy, a same wokalistki nie wzbudzały kontrowersji na scenie.

Chociaż reprezentantki Rosji były faworytkami internautów oraz bukmacherów do wygrania konkursu, ostatecznie zajęły trzecie miejsce. Rosyjska telewizja nie zgodziła się z wynikiem, protestowała przeciw „skandalicznie niskim wynikom od niektórych państw”. Telewizja poddała w wątpliwość wyniki głosowania irlandzkiego nadawcy Raidió Teilifís Éireann (RTÉ), który w ostatniej chwili zdecydował się na wykorzystanie punktacji komisji jurorskiej z powodu opóźnień w wysłaniu ostatecznych wyników głosowania telefonicznego, nadzorowanego przez firmę telekomunikacyjną Eircom. EBU przeprowadziła dochodzenie w sprawie, które wykazało prawidłowe zastosowanie przez stację zmiany metody głosowania. Nadawca opublikował wyniki głosowania telewidzów, z których wynikało, że w przypadku niewykorzystania punktacji jurorskiej Turcja i tak zajęłaby pierwsze miejsce w konkursie, jednak Belgia otrzymałaby jedynie dwa punkty (a nie dziesięć), co umożliwiłoby Rosji zakończenie udziału na drugim miejscu z trzypunktową stratą do zwycięzcy. Rosyjski nadawca miał zastrzeżenia także do ostatecznej punktacji w Wielkiej Brytanii, na co brytyjska telewizja BBC zareagowała opublikowaniem oficjalnych wyników głosowania telewidzów.

Sześć lat po finale konkursu Jelena Katina udzieliła wywiadu w jednym z rosyjskich programów telewizyjnych, w którym przyznała, że kraj rzekomo otrzymał od łotewskiego nadawcy ofertę kupna pierwszego miejsca.

Posądzenia o plagiat

Tuż po finale niemieckich selekcji do konkursu, twórca zwycięskiej propozycji „Let’s Get Happy” Ralph Siegel został posądzony przez kompozytora Jean-Pierre’a Valance’a o naruszenie praw autorskich oraz skopiowanie linii melodycznej z jego utworu „Weiss der Geier oder weiss er nicht”. Kompozytor eurowizyjnej piosenki zaprzeczył doniesieniom.

O plagiat posądzony został także autor utworu „Segðu mér allt” Birgitty Haukdal, która wygrała islandzki finał narodowy. Richard Marx uznał, że konkursowa propozycja jest kopią jego przeboju „Right Here Waiting” z 1980 roku. Związek Kompozytorów Islandzkich (w skrócie S.T.E.F.) oraz Nordyckie Biuro Praw Autorskich nie uznało jednak oskarżenia Marxa, a islandzki utwór został dopuszczony do rywalizacji w konkursie.

Po wygraniu irlandzkich selekcji, zwycięski utwór Keitha Molloy’ego i Martina Branningana „We’ve Got the World” wykonany przez Mickeya Harte’a został posądzony o plagiat duńskiej piosenki „Fly on the Wings of Love” Olsen Brothers, która wygrała 45. Konkurs Piosenki Eurowizji. Europejska Unia Nadawców (EBU) nie uznał podobieństwa piosenek za naruszenie praw autorskich, dopuszczając irlandzką propozycję do udziału w koncercie finałowym.

Nawoływanie do politycznego bojkotu

Pod koniec marca jeden z portali poświęconych konkursowi, All Time ESC, zasugerował swoim czytelnikom zbojkotowanie w głosowaniu reprezentantów krajów, których władze wsparły wojnę w Iraku, tj. Wielką Brytanię, Hiszpanię, Izrael i Turcję. Fani serwisu stwierdzili, że „polityka i wojna nie powinny być mieszane z Konkursem Piosenki Eurowizji, który poświęcony jest muzyce”.

Po finale konkursu brytyjski komentator konkursu, Terry Wogan, uznał ostatnie miejsce z zerowym dorobkiem punktowym zajęte przez reprezentantów Wielkiej Brytanii (duet Jemini) za wynik bojkotu oraz polityczne głosowanie.

Kraje uczestniczące

Pod koniec listopada 2002 roku Gill Gaspare z EBU potwierdził udział 26 reprezentantów państwowych nadawców publicznych w 48. Konkursie Piosenki Eurowizji. Z powodu osiągnięcia słabego wyniku w poprzednim roku, do udziału w konkursie w 2003 roku nie zostali dopuszczeni reprezentanci nadawców z Danii, Finlandii, Litwy, Macedonii i Szwajcarii. Ostatni transmitował jednak finał konkursu. Po rocznej przerwie do konkursu powróciły natomiast: Holandia, Irlandia, Islandia, Norwegia, Polska i Portugalia. W stawce konkursowej zadebiutowała telewizja z Ukrainy. Spotkanie z reprezentantami delegacji wszystkich krajów odbyło się 20-21 marca.

Wyniki

Finał

L.p.	Kraj	Język	Wykonawca	Tytuł	Miejsce	Punkty
01	Islandia	angielski	Birgitta Haukdal	„Open Your Heart”	8	81
02	Austria	niemiecki	Alf Poier	„Weil der Mensch zählt”	6	101
03	Irlandia	angielski	Mickey Harte	„We’ve Got the World”	11	53
04	Turcja	angielski	Sertab Erener	„Everyway That I Can”	1	167
05	Malta	angielski	Lynn Chirchop	„To Dream Again”	25	4
06	Bośnia i Hercegowina	bośniacki, chorwacki, serbski, angielski	Mija Martina	„Ne brini”	16	27
07	Portugalia	portugalski, angielski	Rita Guerra	„Deixa-me sonhar (só mais uma vez)”	22	13
08	Chorwacja	chorwacki, angielski	Claudia Beni	„Više nisam tvoja”	15	29
09	Cypr	angielski	Stelios Konstandas	„Feeling Alive”	20	15
10	Niemcy	angielski	Lou	„Let’s Get Happy”	11	53
11	Rosja	rosyjski	t.A.T.u.	„Nie wier´, nie bojsia”	3	164
12	Hiszpania	hiszpański	Beth	„Dime”	8	81
13	Izrael	hebrajski, angielski	Lior Narkis	„Words for Love”	19	17
14	Holandia	angielski	Esther Hart	„One More Night”	13	45
15	Wielka Brytania	angielski	Jemini	„Cry Baby”	26	0
16	Ukraina	angielski	Ołeksandr Ponomariow	„Hasta la vista”	14	30
17	Grecja	angielski	Mando	„Never Let You Go”	17	25
18	Norwegia	angielski	Jostein Hasselgård	„I’m Not Afraid to Move On”	4	123
19	Francja	francuski	Louisa Baïleche	„Monts et merveilles”	18	19
20	Polska	niemiecki, polski, rosyjski	Ich Troje	„Keine Grenzen – Żadnych granic”	7	90
21	Łotwa	angielski	F.L.Y.	„Hello from Mars”	24	5
22	Belgia	sztuczny	Urban Trad	„Sanomi”	2	165
23	Estonia	angielski	Ruffus	„Eighties Coming Back”	21	14
24	Rumunia	angielski	Nicola	„Don’t Break My Heart”	10	73
25	Szwecja	angielski	Fame	„Give Me Your Love”	5	107
26	Słowenia	angielski	Karmen Stavec	„Nanana”	23	7

Legenda:

     1 miejsce

     2 miejsce

     3 miejsce

Tabela punktacyjna finału

		Kraje głosujące
	Islandia	81			7	8	12			6	5	1				6		4		12	1	1	3	3	1		7	4
	Austria	101	10			6		5	10	5	4	2		8		8	8		2	8			4	2	6		6	7
	Irlandia	53	2			5	5		7	4	7						12	1		6			1	1				2
	Turcja	167	3	12			4	12	8	10	8	10		3	7	12	7	2	7	10	10	2		12		10	8	10
	Malta	4			3				1
	Bośnia i Hercegowina	27		7		12				8
	Portugalia	13			2									2				3			6
	Chorwacja	29		5	6	3		6											1									8
	Cypr	15					2								1				12
	Niemcy	53	8	1	4		3						7	4		2	4					5	2		2	1	10
	Rosja	164	4	8		10	1	3	4	12	10	8		6	10	1		12	10	2	7	4	12	7	12	7	2	12
	Hiszpania	81	6			2			12	7	6		6		12	5			5					10		5	4	1
	Izrael	17											5	1					3		8
	Holandia	45			5		7	2					10		2		1			5				8			5
	Wielka Brytania	0
	Ukraina	30											8		4							10	5		3
	Grecja	25			1	4					12	5	1													2
	Norwegia	123	12	2	12		6		5			7	4		3	7	6	7			3	6	7	6	10	3	12	5
	Francja	19						8	2													3				6
	Polska	90		10			10					12		5		4	2	8	6	4	5		8	5	4	4	3
	Łotwa	5																							5
	Belgia	165	7	4	10	7		10	6		3	6	3	12	8	10	5	10	8	3	12	12	10		8	8		3
	Estonia	14	1		8								2				3
	Rumunia	73		6		1		7		1	2	4	12	10	6			6	4	1	4	8					1
	Szwecja	107	5	3			8	1	3	2	1	3		7	5	3	10	5		7	2	7	6	4	7	12		6
	Słowenia	7						4		3

Legenda:

     Głosowanie telewidzów

     Głosowanie jurorów

     Zdobywca pierwszego miejsca

Pozostałe wyróżnienia

Sertab Erener – zwyciężczyni konkursu oraz zdobywczyni Nagrody Dziennikarzy im. Marcela Bezençona (2004)

Nagrody im. Marcela Bezençona

W 2003 roku po raz drugi przyznano Nagrody im. Marcela Bezençona, czyli wyróżnienia przyznawane dla najlepszych piosenek biorących udział w finale imprezy, sygnowane nazwiskiem twórcy konkursu – Marcela Bezençona. Pomysłodawcami statuetek zostali: szef szwedzkiej delegacji konkursowej Christer Björkman oraz członek zespołu Herreys – Richard Herrey.

W 2003 roku nagrody w trzech kategoriach otrzymali:

Kategoria	Kraj	Utwór	Wykonawca
Nagroda Artystyczna	Holandia	„One More Night”	Esther Hart
Nagroda Dziennikarzy	Turcja	„Everyway That I Can”	Sertab Erener
Nagroda Fanów	Hiszpania	„Dime”	Beth

Nagroda im. Barbary Dex

Po raz kolejny przyznana została Nagroda im. Barbary Dex, nieoficjalny tytuł przyznawany corocznie przez fanów konkursu za pośrednictwem holenderskiej strony House of Eurovision (eurovisionhouse.nl) najgorzej ubranemu artyście w Konkursie Piosenki Eurowizji w danym roku. Największą liczę spośród 66 głosów oddanych podczas plebiscytu w 2003 roku otrzymały wokalistki rosyjskiego duetu t.A.T.u., które wystąpiły podczas koncertu finałowego w dżinsach i białych topach z wydrukowaną cyfrą 1. Drugie miejsce w głosowaniu fanów zajęła słoweńska reprezentantka Karmen Stavec, a trzecie – duet Jemini z Wielkiej Brytanii.

Oglądalność

Finał 48. Konkursu Piosenki Eurowizji obejrzało ponad 165 milionów telewidzów na całym świecie, w tym 1,8 miliona mieszkańców Łotwy, co dało stacji-organizatorowi ok. 80% udział na rynku w tym czasie antenowym. Koncert finałowy obejrzało: 1,95 mln telewidzów w Grecji (58,9%), 8,6 mln w Polsce (65,2%), 10,6 miliona ludzi w Hiszpanii (udział: 65,8%), 4,9 mln we Francji (27,5%), 1,3 mln w Austrii (75%), 8,7 mln w Niemczech (38,8%), 1,5 mln w Norwegii (88,8%), 10,8 mln w Wielkiej Brytanii (54%), 3,5 mln w Szwecji, ok. 3 mln w Belgii, 4,8 mln w Holandii (70%), ok. 120 tys. telewidzów (68,6%) na Cyprze i 1,369 mln w Australii. W Izraelu konkurs obejrzało ok. 32% mieszkańców, sam występ krajowego reprezentanta obejrzało ok. 800 tysięcy telewidzów (38,8%). Konkurs był najchętniej oglądanym programem telewizyjnym w kraju w 2003 roku. Całe widowisko transmitowane było również przez Internet na oficjalnej stronie konkursu, a serwer obsługujący imprezę wysyłał równocześnie 25 tys. strumieni danych (najwięcej w Szwecji, Holandii oraz Stanach Zjednoczonych), dzięki czemu ustanowił europejski rekord.

W Szwecji telewidzowie przyznali łącznie 224 529 głosów, w Polsce – 129 076 (w tym 19 894 nieważnych), w Estonii – 56 828, w Grecji – ponad 50 tys., na Cyprze – ponad 5,5 tys..

Międzynarodowi sekretarze i komentatorzy

Sekretarze

Poniżej przedstawione zostały nazwiska wszystkich sekretarzy, którzy ogłaszali wyniki głosowania w poszczególnych krajach. Państwa zostały uporządkowane w kolejności przyznawania punktów, która odpowiada kolejności występowania reprezentanta danego kraju podczas koncertu finałowego.

1. Islandia – Eva María Jónsdóttir
2. Austria – Dodo Roščić
3. Irlandia – Pamela Flood
4. Turcja – Meltem Ersan Yazgan
5. Malta – Sharon Borg
6. Bośnia i Hercegowina – Ana Vilenica
7. Portugalia – Helena Ramos
8. Chorwacja – Davor Meštrović
9. Cypr – Loukas Hamatsos
10. Niemcy – Axel Bulthaupt
11. Rosja – Jana Czurikowa
12. Hiszpania – Anne Igartiburu
13. Izrael – Michal Zoharetz
14. Holandia – Marlayne
    (reprezentantka Holandii w konkursie w 1999 roku)
15. Wielka Brytania – Lorraine Kelly
16. Ukraina – Ludmyła Charyw
17. Grecja – Alexis Kostalas
18. Norwegia – Roald Øyen
19. Francja – Sandrine François
    (reprezentantka kraju w konkursie w 2002 roku)
20. Polska – Maciej Orłoś
21. Łotwa – Ģirts Līcis
22. Belgia – Corinne Boulangier
23. Estonia – Ines
    (reprezentantka kraju w konkursie w 2000 roku)
24. Rumunia – Leonard Miron
25. Szwecja – Kattis Ahlström
26. Słowenia – Peter Poles

Komentatorzy

Poniżej przedstawione zostały nazwiska wszystkich krajowych komentatorów oraz nazwy publicznych nadawców telewizyjnych i radiowych transmitujących konkurs w 2003 roku.

• Albania – (TVSH)
• Armenia – (ARMTV)
• Andora – Meri Picart i Albert Roig (RTVA)
• Austria – Andi Knoll (ORF1), Martin Blumenau (Hitradio Ö3)
• Australia – Des Mangan (SBS)
• Białoruś – Aleksandr Kruglakow i Tatiana Jakuszewa (BTRC)
• Belgia – Flamandzki: André Vermeulen i Anja Daems (TV1), Julien Put i Michel Follet (Radio 2), Francuski: Jean-Pierre Hautier (La Une), Patrick Duhamel i Sophie Brems (La Première)
• Bośnia i Hercegowina – Dejan Kukrić (BHTV1)
• Chorwacja – Danijela Trbović (HRT 2), Draginja Balaš (HR 2)
• Cypr – Evi Papamichail (RIK 1), Pavlos Pavlou (RIK Deftero)
• Dania – Jørgen de Mylius (DR1)
• Estonia – Marko Reikop (ETV), Vello Rand (Raadio 2)
• Finlandia – Maria Guzenina i Asko Murtomäki (Yle TV2)
• Francja – Laurent Ruquier i Isabelle Mergault (France 3), Laurent Boyer (France Bleu)
• Grecja – Dafni Bokota (ET1), Giorgos Mitropulos (ERA1)
• Hiszpania – José Luis Uribarri (TVE1)
• Holandia – Willem van Beusekom (Nederland 2), Wessel van Diepen (Radio 3FM)
• Irlandia – Marty Whelan (RTÉ One), Gerry Ryan (RTÉ Radio 1)
• Islandia – Gísli Marteinn Baldursson (Sjónvarpið)
• Izrael – brak komentatora (Channel 1), Daniel Pe’er (Reshet Gimel)
• Łotwa – Kārlis Streips (LTV1)
• Litwa – Darius Užkuraitis (LTV2)
• Macedonia Północna – Milanka Rašik (MTV 3)
• Malta – John Bundy (TVM)
• Niemcy – Peter Urban (Das Erste), Thomas Mohr (Deutschlandfunk i ndR 2)
• Norwegia – Jostein Pedersen (NRK1)
• Polska – Artur Orzech (TVP1)
• Portoryko – (MSN)
• Portugalia – Margarida Mercês de Mello (RTP1)
• Rumunia – Andreea Demirgian (TVR1)
• Rosja – Jurij Aksiuta i Jelena Batinowa (Pierwyj kanał), Wadim Dołgaczow (Głos Rosji)
• Serbia i Czarnogóra – Mladen Popović i Duška Vučinić-Lučić (RTS2), (RTK)
• Słowenia – Andrea F (SLO1)
• Stany Zjednoczone – (Israeli Netpraca)
• Szwecja – Pekka Heino (SVT1), Carolina Norén (SR P3)
• Szwajcaria – Roman Kilchsperger (SF2), Jean-Marc Richard (TSR 2), Daniele Rauseo (TSI 1)
• Turcja – Bülend Özveren (TRT 1), Canan Kumbasar (TRT Radyo 3)
• Ukraina – Pawło Szyłko (Perszyj kanał)
• Wielka Brytania – Terry Wogan (BBC One), Ken Bruce (BBC Radio 2)
• Włochy – Fabio Canino i Paolo Quilici (GAY.tv)

Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona konkursu