53°03′09″N 16°43′59″E/53,052500 16,733056Ujście (miasto)
| ||||
| ||||
 Kościół św. Mikołaja w Ujściu | ||||
| ||||
| Państwo |  Polska
| |||
| Województwo |  wielkopolskie
| |||
| Powiat | pilski | |||
| Gmina | Ujście | |||
| Data założenia | XII w. | |||
| Prawa miejskie | 1413 | |||
| Burmistrz | Roman Wrotecki | |||
| Powierzchnia | 5,78 km² | |||
| Wysokość | 47-98 m n.p.m. | |||
| Populacja (30.06.2016) • liczba ludności • gęstość |
3750[1] 648,8 os./km² | |||
| Strefa numeracyjna | 67 | |||
| Kod pocztowy | 64-850 | |||
| Tablice rejestracyjne | PP | |||
Położenie na mapie Ujścia   Ujście | ||||
Położenie na mapie gminy Ujście  Ujście | ||||
Położenie na mapie powiatu pilskiego  Ujście | ||||
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego  Ujście | ||||
Położenie na mapie Polski  Ujście | ||||
| 53°03′09″N 16°43′59″E/53,052500 16,733056
| ||||
| TERC (TERYT) | 3019074 | |||
| SIMC | 0967191 | |||
Urząd miejski pl. Wiosny Ludów 264-850 Ujście | ||||
| Strona internetowa | ||||
Ujście (niem. Usch) – miasto w woj. wielkopolskim, w powiecie pilskim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Ujście.
30 czerwca 2016 roku miasto liczyło 3750 mieszkańców[1].
Miasto królewskie należało do starostwa ujskiego, pod koniec XVI wieku leżało w powiecie poznańskim województwa poznańskiego[2].
Spis treści
Położenie[edytuj | edytuj kod]
Ujście leży 10 km na południe od Piły, w Dolinie Środkowej Noteci, na skraju Wysoczyzny Chodzieskiej, u ujścia Gwdy do Noteci. Przez miasto przebiega droga krajowa nr 11 Kołobrzeg-Bytom, droga wojewódzka nr 182 do Międzychodu oraz linia kolejowa Piła - Mirosław (prowadzony jest na niej tylko ruch towarowy) kiedyś linia prowadziła do miejscowości Bzowo Goraj.
W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało do województwa pilskiego.
Nazwa[edytuj | edytuj kod]
Nazwa miejscowości ma swój źródłosłów w polskiej nazwie ujście oznaczającej końcowy bieg rzeki tzw. "ujście rzeki". W tym wypadku oznacza ujście rzeki Gwdy do Noteci. Miejscowość w zlatynizowanej formie Uscze notuje Gall Anonim w swojej Kronice polskiej spisanej w latach 1112–1116. We fragmencie "Pomorani Uscze, Bolezlavi castrum" (pol. "gród Bolesława pomorskie Uście") opisuje walki Polaków z Pomorzanami[3][4].
Miejscowość jako miasto pod zlatynizowaną nazwą Uschye we fragmencie wymieniającym kasztelana ujskiego Bogusława łac.Boguslao castellano de Uschye wspomniana jest w łacińskim dokumencie wydanym w Gnieźnie w 1280 roku, sygnowanym przez króla polskiego Przemysła II[5]. Kolejny łaciński dokument wydany przez tego króla w Gnieźnie w 1283 roku wymienia miejscowość pod nazwą Usze podając imię kasztelana ujskiego Bogusława we fragmencie "Boguslavo castellano de Usze"[6].
Historia[edytuj | edytuj kod]
 |
Ta sekcja od 2008-11 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w sekcji mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tej sekcji. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tej sekcji. |
Prowadzone w latach pięćdziesiątych XX wieku prace archeologiczne dostarczyły licznych materiałów dowodzących istnienia grodu już w VII wieku. Gród w Ujściu został rozbudowany przez Bolesława Chrobrego, stając się ważną twierdzą graniczną, strzegącą przeprawy od strony Pomorza. Gród ulokowany był w miejscu połączenia się dwóch rzek: Gwdy i Noteci[7]. Pierwsza wzmianka o Ujściu w dokumentach pisanych pochodzi z 1108 roku z kroniki Galla Anonima i odnosi się do wojen prowadzonych przez Bolesława Krzywoustego w celu przywrócenia Pomorza do Polski. Najcięższe walki z Pomorzanami to okres panowania Bolesława Krzywoustego, zwłaszcza rok 1108. Wówczas to książę pomorski Gniewomir zdobył Ujście, jednak Krzywousty wkrótce odbił gród. W 1223 roku Władysław Odonic przy pomocy księcia pomorskiego Świętopełka zdobył na Władysławie Laskonogim gród ujski. Odtąd Odonic tytułował się w dokumentach jako „Książę na Ujściu” (dux de Usce).
Po jego śmierci w 1239 roku skończyła się rola Ujścia jako stolicy samodzielnego księstewka. Od przełomu XIV i XV wieku Ujście wraz z okolicznymi włościami stanowiło dobra królewskie (tzw. królewszczyznę) jako starostwo ujskie (później przemianowane na ujsko-pilskie). Ujście otrzymało prawa miejskie 24 czerwca 1413 roku na mocy dokumentu wydanego przez Władysława Jagiełłę. W dniu 25 lipca 1655 roku pod Ujściem piętnastotysięczna armia pospolitego ruszenia szlachty wielkopolskiej pod dowództwem wojewody poznańskiego Krzysztofa Opalińskiego oraz wojewody kaliskiego Andrzeja Karola Grudzińskiego poddała Wielkopolskę siedemnastotysięcznej armii szwedzkiej.
W 1772 roku Prusacy zagarnęli miasto wraz z całym okręgiem nadnoteckim. W 1809 roku powstała w Ujściu huta szkła. Ważnym wydarzeniem dla rozwoju miasta było uregulowanie Noteci i melioracja łąk w dolinie, przeprowadzone w końcu XIX wieku. Okres międzywojenny przyniósł ze sobą stagnację. W 1920 r. Ujście powróciło do państwa polskiego, stając się miastem nadgranicznym – granicę polsko-niemiecką wytyczono na przepływającej u stóp miejscowości Noteci i dalej na Gwdzie. W okresie międzywojennym w miejscowości stacjonowała placówka Straży Granicznej I linii „Ujście”[8].
W okresie II wojny światowej Niemcy zburzyli pomnik powstańców wielkopolskich i Kalwarię, a wielu mieszkańców miasta wysiedlili.
Zabytki[edytuj | edytuj kod]
- neobarokowy kościół św. Mikołaja wybudowany w latach 1905-1907; we wnętrzu:
- neobarokowe wyposażenie
- ołtarze boczne i chrzcielnica z XVIII wieku
- Kalwaria ujska zbudowana w latach 1890-1907 na stromej skarpie Doliny Noteci, zburzona przez hitlerowców w 1941 roku, prowizorycznie odbudowana w 1976 roku, od 1998 roku odbudowywana częściowo w dawnej formie
- dawny kościół ewangelicki z lat 1851-1852, szachulcowy, zbudowany zapewne na miejscu dawnego grodu i zamku
- szachulcowa pastorówka z połowy XIX wieku
- eklektyczny ratusz z XIX wieku
- na ścianie tablice: ku czci mieszkańców Ujścia zamordowanych w latach okupacji hitlerowskiej oraz z okazji 550-lecia praw miejskich (z 1963 roku)
- drewniane budynki niemieckiej straży granicznej
- kilka domów z początku XIX wieku
Demografia[edytuj | edytuj kod]
- Piramida wieku mieszkańców Ujścia w 2014 roku.
Wspólnoty wyznaniowe[edytuj | edytuj kod]
- zbór[9].
Gospodarka[edytuj | edytuj kod]
Głównym czynnikiem miastotwórczym w Ujściu jest duża huta szkła (obecnie Ardagh Glass) wytwarzająca butelki. Po rozbudowie zakładu około 1980 roku zdolność produkcyjna wynosi prawie 1 mln butelek ze szkła kolorowego na dobę.[potrzebny przypis] Na zachód od miasta, na krawędzi doliny, znajduje się kopalnia piasku wykorzystywanego do produkcji szkła. Nad Notecią położony jest port rzeczny.
Oświata[edytuj | edytuj kod]
- Przedszkole Publiczne im. Króla Maciusia I z Oddziałem Zamiejscowym w Kruszewie z siedzibą w Ujściu
- Szkoła Podstawowa im. Jana Pawła II w Ujściu
- Gimnazjum im. Władysława Jagiełły w Ujściu
Sport[edytuj | edytuj kod]
- Ujska Liga Koszykówki (ULK) – amatorska liga koszykarska odbywająca w Ujściu.
- Klub piłkarski grający w A-klasie – KS Unia Ujście.
Przyroda[edytuj | edytuj kod]
.JPG)
- Orla Góra położona 200 m na zachód od Kalwarii; rozciąga się z niej rozległy widok na Dolinę Noteci i Piłę
- stroma krawędź Doliny Noteci, ciągnąca się od Nietuszkowa do Wilanowca
Współpraca międzynarodowa[edytuj | edytuj kod]
Miasta i gminy partnerskie:
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b http://www.polskawliczbach.pl/Ujscie, w oparciu o dane GUS.
- ↑ Atlas historyczny Polski. Wielkopolska w drugiej połowie XVI wieku. Część II. Komentarz. Indeksy, Warszawa 2017, s. 242.
- ↑ "Kronika polska, Gall Anonim", seria "Kroniki polskie", Zakł. Nard. Ossolińskich, Wrocław, ISBN 978-3-939991-64-9, str. 113.
- ↑ "Monumenta Germaniae Historica", "Chronicae Polonorum", tom IX, Hannoverae 1851 s.462
- ↑ "Kodeks dyplomatyczny Wielkopolski", tom I, Biblioteka Kórnicka, Poznań 1877, str.464.
- ↑ "Kodeks dyplomatyczny Wielkopolski", tom I, Biblioteka Kórnicka, Poznań 1877, str.486.
- ↑ Lech Leciejewicz Ujście we wczesnym średniowieczu, Wrocław 1961
- ↑ Marek Jabłonowski, Bogusław Polak: Polskie formacje graniczne 1918−1839. Dokumenty organizacyjne, wybór źródeł. Tom II. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Politechniki Koszalińskiej, 1999, s. 22. ISBN 83-87424-77-3.
- ↑ Dane według wyszukiwarki zborów, na oficjalnej stronie Świadków Jehowy jw.org [dostęp 2014-06-06].
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Warunki układu kapitulacyjnego pod Ujściem z dnia 25 VII 1655 roku
- Ujście (3) w Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego. T. XII: Szlurpkiszki – Warłynka. Warszawa 1892.
| |||||||||||||||||
| ||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
