Barani Kopiniak
 Barani Kopiniak – rozłożysty wierzchołek w lewej części zdjęcia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
| Pierwsze wejście |
24 sierpnia 1903 r. |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°12′10,5″N 20°11′42,3″E/49,202917 20,195083
| |
Barani Kopiniak (słow. Hrebeň baraních strážnic[1], niem. Weiszspitze, Weiszturm, węg. Waisz-csúcs, Waisz-torony[2]) – szeroka turnia w słowackiej części Tatr Wysokich. Znajduje się w ich grani głównej, w północno-zachodniej grani masywu Baranich Rogów. Od Niżniego Baraniego Zwornika na zachodzie oddziela go Niżnia Barania Ławka, z kolei na wschodzie graniczy z Wyżnim Baranim Zwornikiem, oddzielonym Pośrednią Baranią Ławką. Odcinek grani obejmujący kopulastego Baraniego Kopiniaka i sąsiadujące z nim przełęcze jest przez Słowaków traktowany jako jedna dwusiodłowa przełęcz (Sedlo baraních strážnic)[3]. Wierzchołek Baraniego Kopiniaka leży tuż ponad Pośrednią Baranią Ławką[2].
Południowe stoki opadają z Baraniego Kopiniaka do Baranich Pól w Dolinie Pięciu Stawów Spiskich, natomiast północne zbiegają do Baraniego Bańdziocha – górnego piętra Doliny Czarnej Jaworowej[4]. Barani Kopiniak jest wyłączony z ruchu turystycznego. Najdogodniejsza droga dla taterników prowadzi na jego wierzchołek z Pośredniej Baraniej Ławki. Północną i południową ścianą szczytu poprowadzono kilka bardzo trudnych dróg[2].
Pierwsze wejścia:
- letnie – Antonina Englisch i Karol Englisch, 24 sierpnia 1903 r.,
- zimowe – Miloš Matras i Jaroslav Mlezák, 11 grudnia 1953 r.[2]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Endre Futó: Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych. Główna grań od zachodu na wschód. [dostęp 2013-07-28].
- ↑ a b c d Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XX. Baranie Rogi – Durny Szczyt. Warszawa: Sport i Turystyka, 1976, s. 20–22.
- ↑ Grzegorz Barczyk, Ryszard Jakubowski (red.), Adam Piechowski, Grażyna Żurawska: Bedeker tatrzański. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000, s. 405. ISBN 83-01-13184-5.
- ↑ Jarosław Januszewski, Grzegorz Głazek, Witold Fedorowicz-Jackowski: Tatry i Podtatrze, atlas satelitarny 1:15 000. Warszawa: GEOSYSTEMS Polska Sp. z o.o., 2005, s. 124. ISBN 83-909352-2-8.