Śnieżny Szczyt
 Śnieżny Szczyt od wschodniej strony | |
| Państwo | |
|---|---|
| Położenie | |
| Pasmo | |
| Wysokość |
2465 m n.p.m. |
| Pierwsze wejście |
16 lub 17 lipca 1902 r. |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°12′08,5″N 20°11′11,1″E/49,202361 20,186417
| |
Śnieżny Szczyt (słow. Snehový štít, niem. Schneespitze, węg. Hó-csúcs, 2465[1] lub 2467[2] m n.p.m.) – zwornikowy wierzchołek w głównej grani Tatr Wysokich, w ich słowackiej części. Znajduje się na północny wschód od masywu Lodowego Szczytu, oddzielony od Lodowego Zwornika Wyżnią Lodową Przełęczą (Vyšné Ľadové sedlo). Z drugiej strony Śnieżny Szczyt graniczy z Niżnim Baranim Zwornikiem (Nižná Barania strážnica) w masywie Baranich Rogów (Baranie rohy), oddzielony jest od niego Śnieżną Przełęczą (Ľadové sedlo)[1].
Śnieżny Szczyt góruje nad dwiema dolinami: Doliną Pięciu Stawów Spiskich i Doliną Czarną Jaworową (dokładniej nad jej górnymi piętrami: Śnieżnym Bańdziochem i Doliną Śnieżną). Ma on charakterystyczny kształt rogu opadającego pionową ścianą w kierunku Wyżniej Lodowej Przełęczy. W stronę Śnieżnej Przełęczy grań obniża się stopniowo, a wyróżnia się w niej następujące formacje:
- Wyżni Śnieżny Karb (Vyšná Snehová priehyba),
- Śnieżny Karb (Snehová priehyba),
- Śnieżny Zwornik (Snehová strážnica),
- Wyżnia Śnieżna Przełęcz (Prielom pod Snehovým),
- Śnieżne Czuby (Snehový hrb),
- Śnieżne Wrótka (Snehové vrátka),
- Śnieżny Mniszek (Snehový mních)[2][3].
W kierunku północno-zachodnim odchodzi od jego masywu Śnieżna Grań. Jej początek stanowi Śnieżny Zwornik. W grani tej znajdują się następujące obiekty (od Śnieżnego Zwornika na północ):
- Siwa Przełęcz (Sivé sedlo),
- Wielka Śnieżna Turnia (Veľká Snehová veža),
- Śtyrbna Przełęcz (Zadná snehová štrbina),
- Pośrednia Śnieżna Turnia (Prostredná Snehová veža),
- Ścienki (Predná snehová štrbina),
- Mała Śnieżna Turnia (Malá Snehová veža)[2][4].
Nazewnictwo[edytuj | edytuj kod]
Do 1902 r. Śnieżny Szczyt pozostawał bezimienny. Po zdobyciu wierzchołka Karol Englisch nazwał go z niemiecka Hängende Schnee-Spitze, następnie w 1904 r. Janusz Chmielowski upowszechnił polską nazwę Śnieżny Szczyt (kalka nazwy niemieckiej)[5]. Turyści często nazywają Śnieżny Szczyt Lodowym Koniem, myląc go z turnią o tej nazwie, która jest o wiele mniejsza i trudno dostrzegalna z daleka[6].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Pierwsze wejścia:
- Karol Englisch i Johann Hunsdorfer (senior), 16 lub 17 lipca 1902 r. – letnie,
- Klara Hensch i László Ziemann, przed 31 marca 1934 r. – zimowe[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Jarosław Januszewski, Grzegorz Głazek, Witold Fedorowicz-Jackowski: Tatry i Podtatrze, atlas satelitarny 1:15 000. Warszawa: GEOSYSTEMS Polska Sp. z o.o., 2005, s. 124. ISBN 83-909352-2-8.
- ↑ a b c d Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XIX. Kapałkowa Grań – Śnieżna Przełęcz. Warszawa: Sport i Turystyka, 1974, s. 67–76.
- ↑ Endre Futó: Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych. Główna grań od zachodu na wschód. [dostęp 2013-07-25].
- ↑ Endre Futó: Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych. Pn. boczna grań Śnieżnego Zwornika (Śnieżna Grań). [dostęp 2013-07-25].
- ↑ Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski: Wielka encyklopedia tatrzańska. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004. ISBN 83-7104-009-1.
- ↑ Grzegorz Barczyk, Ryszard Jakubowski (red.), Adam Piechowski, Grażyna Żurawska: Bedeker tatrzański. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000, s. 76. ISBN 83-01-13184-5.