Mała Papirusowa Turnia
 Od prawej: Czarny Szczyt, Wielka, Pośrednia i Mała Papirusowa Turnia (podpisane) | |
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
| Pierwsze wejście |
16 lipca 1907 |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°12′16,2″N 20°11′57,0″E/49,204500 20,199167
| |
Mała Papirusowa Turnia (słow. Malá čierna veža[1], niem. Papirustalturm III, węg. Papirusztorony III, Kis Papirusztorony[2]) – turnia znajdująca się w grani głównej Tatr Wysokich w ich słowackiej części. Mała Papirusowa Turnia stanowi najbardziej wysuniętą na południowy zachód z trzech Papirusowych Turni leżących w grani głównej. Od Baraniej Kazalnicy[3] w masywie Baranich Rogów na południowym zachodzie oddzielona jest głęboko wciętą Przełęczą Stolarczyka, a od Pośredniej Papirusowej Turni na północnym wschodzie oddziela ją Mała Papirusowa Przełączka[2].
Od strony południowo-zachodniej pod turnią znajduje się Barania Kotlina – górne piętro Doliny Dzikiej. Ściany opadające do niej są urwiste, znajduje się w nich m.in. przewieszony okap. Pod nimi biegnie Wyżnia Papirusowa Drabina – najwyższy fragment wybitnego zachodu, jakim jest Papirusowa Drabina. Pod nią z kolei położone są Zadnie Papirusowe Spady – urwisko opadające w stronę doliny. Do Czarnego Bańdziocha[3] w górnych partiach Dolinie Czarnej Jaworowej zbiega natomiast w tym rejonie Szymkowy Żleb, ponad którym wyrasta blok szczytowy Małej Papirusowej Turni[2].
Na wierzchołek Małej Papirusowej Turni nie wiodą żadne znakowane szlaki turystyczne, jest dostępna jedynie dla taterników. Najdogodniejsza droga prowadzi na szczyt południowo-zachodnią granią od Przełęczy Stolarczyka. Wejście od strony Doliny Dzikiej jest częściowo nadzwyczaj trudne (V w skali UIAA)[2].
Mała Papirusowa Turnia zwana była dawniej Południowo-Zachodnią Papirusową Turnią[2].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Pierwsze wejścia turystyczne:
- Alfred Martin i Johann Franz (senior), 16 lipca 1907 r. – letnie,
- Josef Bethlenfalvy i A. Roth, 7 kwietnia 1934 r. – zimowe[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Endre Futó: Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych. [dostęp 2013-09-01].
- ↑ a b c d e f Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XXIII. Przełęcz Stolarczyka – Modra Ławka. Warszawa: Sport i Turystyka, 1983, s. 105–109. ISBN 83-217-2472-8.
- ↑ a b Jarosław Januszewski, Grzegorz Głazek, Witold Fedorowicz-Jackowski: Tatry i Podtatrze, atlas satelitarny 1:15 000. Warszawa: GEOSYSTEMS Polska Sp. z o.o., 2005, s. 124. ISBN 83-909352-2-8.