49°09′58″N 20°07′08″E/49,166111 20,118889Kaczy Szczyt
| ||
 Od lewej: Zmarzły Szczyt, Kaczy Szczyt, Batyżowiecki Szczyt, zbocza Gerlacha nad Batyżowieckim Stawem | ||
| Państwo |  Słowacja
| |
| Pasmo | Tatry, Karpaty | |
| Wysokość | 2395 m n.p.m. | |
| Pierwsze wejście | 5 października 1904 r. Janusz Chmielowski, Klemens Bachleda | |
| • zimowe | 13 kwietnia 1914 r. Józef Lesiecki, Józef Oppenheim | |
Położenie na mapie Tatr   Kaczy Szczyt | ||
| 49°09′58″N 20°07′08″E/49,166111 20,118889
| ||
Kaczy Szczyt (słow. Kačací štít, Kačí štít, niem. Ententalspitze, Wildententalspitze, węg. Kacsa-völgyi-csúcs[1]) – szczyt o wysokości 2395 m n.p.m. w odcinku głównej grani Tatr nazywanym Batyżowiecką Granią, pomiędzy Zmarzłym Szczytem (Popradský Ľadový štít), od którego oddziela go Jurgowska Przełęcz, a Batyżowieckim Szczytem (Batizovský štít), od którego oddziela go Kacza Przełęcz. Góruje nad Doliną Kaczą (Kačacia dolina) po stronie północnej i Doliną Batyżowiecką (Batizovská dolina) po stronie południowej.
W grani opadającej na Kaczą Przełęcz znajduje się skalisty odcinek zwany Kaczymi Czubami, od szczytu oddzielony Kaczymi Wrótkami.
Nazwa szczytu związana jest z nazwą Doliny Kaczej należącej do systemu Doliny Białej Wody.
Z północnej ściany Kaczego Szczytu opada szeroki żleb skierowany ukosem w kierunku przełęczy Wschodnie Żelazne Wrota. Żlebem prowadzi nieoznakowana droga, wejście (obecnie niedostępne dla turystów) na przełęcz.
Pierwsze odnotowane wejścia:
- letnie – Janusz Chmielowski, Klemens Bachleda, 5 października 1904 r.,
- zimowe – Józef Lesiecki, Józef Oppenheim, 13 kwietnia 1914 r.[2]
Janusz Chmielowski w 1912 r. pisał o tym szczycie: Prostota jego budowy łączy się ze śmiałym polotem linii.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski: Wielka encyklopedia tatrzańska. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004. ISBN 83-7104-009-1.
- ↑ Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XI. Wschodni Szczyt Żelaznych Wrót – Batyżowieckie Czuby. Warszawa: Sklep Podróżnika, 1992, s. 116-126.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Grzegorz Barczyk, Ryszard Jakubowski (red.), Adam Piechowski, Grażyna Żurawska: Bedeker tatrzański. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000. ISBN 83-01-13184-5.
- Tomasz Nodzyński, Marta Cobel-Tokarska: Tatry Wysokie i Bielskie: polskie i słowackie. Warszawa: ExpressMap, 2007. ISBN 978-83-60120-88-0.
- Józef Nyka: Tatry słowackie. Przewodnik. Wyd. II. Latchorzew: Wyd. Trawers, 1998. ISBN 83-901580-8-6.
