Kaczy Szczyt
 Od lewej: Zmarzły Szczyt, Kaczy Szczyt, Batyżowiecki Szczyt, zbocza Gerlacha nad Batyżowieckim Stawem | |
| Państwo | |
|---|---|
| Położenie | |
| Pasmo | |
| Wysokość |
2402 m n.p.m. |
| Wybitność |
50 m |
| Pierwsze wejście |
5 października 1904 |
| • zimowe |
13 kwietnia 1914 |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°09′59,0″N 20°07′08,3″E/49,166389 20,118972
| |
Kaczy Szczyt (słow. Kačací štít, Kačí štít, niem. Ententalspitze, Wildententalspitze, węg. Kacsa-völgyi-csúcs[1]) – szczyt o wysokości 2402 m n.p.m.[2] w odcinku głównej grani Tatr nazywanym Batyżowiecką Granią, pomiędzy Zmarzłym Szczytem (Popradský Ľadový štít), od którego oddziela go Jurgowska Przełęcz, a Batyżowieckim Szczytem (Batizovský štít), od którego oddziela go Kacza Przełęcz. Góruje nad Doliną Kaczą (Kačacia dolina) po stronie północnej i Doliną Batyżowiecką (Batizovská dolina) po stronie południowej.
W grani opadającej na Kaczą Przełęcz znajduje się skalisty odcinek zwany Kaczymi Czubami, od szczytu oddzielony Kaczymi Wrótkami. Ku Dolinie Kaczej opadają dwie ściany: północno-zachodnia i północno-wschodnia, rozdzielone szeroką grzędą o wysokości około 350 metrów. Południowa ściana Kaczego Szczytu, opadająca do Doliny Batyżowieckiej, ma wysokość około 200 metrów[3].
Nazwa szczytu związana jest z nazwą Doliny Kaczej należącej do systemu Doliny Białej Wody. Wcześniejsze pomiary określały wysokość wierzchołka na 2395 m lub 2401 m[1].
Najłatwiejsze drogi na wierzchołek są nieco trudne. Są to drogi: od południa przez żleb Kaczych Wrótek, północno-zachodnią ścianą, północną grzędą. Jako najbardziej dogodna określana jest pierwsza z wymienionych[3].
Pierwsze odnotowane wejścia:
- letnie – Janusz Chmielowski, Klemens Bachleda, 5 października 1904 r.,
- zimowe – Józef Lesiecki, Józef Oppenheim, 13 kwietnia 1914 r.[3]
Janusz Chmielowski w 1912 r. pisał o tym szczycie: Prostota jego budowy łączy się ze śmiałym polotem linii.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski: Wielka encyklopedia tatrzańska. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004. ISBN 83-7104-009-1.
- ↑ Úrad geodézie, kartografie a katastra Slovenskej republiky, Produkty leteckého laserového skenovania.
- ↑ a b c Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XI. Wschodni Szczyt Żelaznych Wrót – Batyżowieckie Czuby. Warszawa: Sklep Podróżnika, 1992, s. 116–126.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Grzegorz Barczyk, Ryszard Jakubowski (red.), Adam Piechowski, Grażyna Żurawska: Bedeker tatrzański. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000. ISBN 83-01-13184-5.
- Tomasz Nodzyński, Marta Cobel-Tokarska: Tatry Wysokie i Bielskie: polskie i słowackie. Warszawa: ExpressMap, 2007. ISBN 978-83-60120-88-0.
- Józef Nyka: Tatry słowackie. Przewodnik. Wyd. II. Latchorzew: Wyd. Trawers, 1998. ISBN 83-901580-8-6.
