Mięguszowiecka Przełęcz pod Chłopkiem
| ||
 Przełęcz pod Chłopkiem, widok znad Wielkiego Stawu Hińczowego | ||
| Państwo |  Polska Słowacja
| |
| Wysokość | 2307 m n.p.m. | |
| Pasmo | Karpaty, Tatry Wysokie | |
| Sąsiednie szczyty | Mięguszowiecki Szczyt Pośredni, Mięguszowiecki Szczyt Czarny | |
Położenie na mapie Tatr   Mięguszowiecka Przełęcz pod Chłopkiem | ||
 49°11′01,1″N 20°03′54,2″E/49,183639 20,065056
| ||
Mięguszowiecka Przełęcz pod Chłopkiem, Przełęcz pod Chłopkiem (słow. Mengusovské sedlo, niem. Wildererjoch, węg. Vadorzó-hágó) – przełęcz na wysokości 2307 m n.p.m. położona w głównej grani Tatr, pomiędzy Mięguszowieckimi Szczytami – Czarnym i Pośrednim. Nazwa przełęczy pochodzi od widocznej z daleka (np. znad Morskiego Oka), charakterystycznej samotnej sterczącej turni na wschodnim zboczu przełęczy o wysokości 15 m zwanej Chłopkiem. Jest to najwyżej położona polska przełęcz, na którą prowadzi szlak turystyczny.
Przejście znane było wcześniej (ścieżka kłusownicza łącząca Dolinę Rybiego Potoku z Doliną Mięguszowiecką), długo uchodziło za trudne. Ścieżka nie przechodzi przez najniższy punkt siodła, lecz nieco na południowy wschód od niego.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Pierwsze odnotowane przejście:
- sierpień 1861 r.: przewodnicy tatrzańscy z grupą myśliwych – Krzeptowscy, Samek, Maciej Sieczka, Jędrzej Wala starszy, Edward Homolacs, Stanisław Homolacs, Władysław Koziebrodzki, Ernst Schauer, Józef Stolarczyk, Stanisław Wodzicki oraz pięciu góralskich tragarzy,
- zimą: Mieczysław Lerski i Jerzy Maślanka, 22 marca 1910 r.
W latach 1886–1898 Towarzystwo Tatrzańskie podjęło szereg działań ułatwiających przejście: wkuto stalowe klamry, wysadzono część skał, oznakowano szlak (obecnie od strony Słowacji wejście jest niedostępne dla turystów).
Od Mięguszowieckiej Przełęczy pod Chłopkiem wziął się tytuł najbardziej znanego szkicu autorstwa Stanisława Witkiewicza: Na przełęczy. Wrażenia i obrazy z Tatr. Jest to literacki opis przejścia przez przełęcz w 1888 r.
Przyroda[edytuj | edytuj kod]
Na Przełęczy pod Chłopkiem i w jej rejonie występuje wiele rzadkich gatunków roślin, m.in: ukwap karpacki, warzucha tatrzańska, skalnica odgiętolistna, naradka tępolistna i wiechlina tatrzańska – gatunki w Polsce występujące tylko w Tatrach i to na nielicznych stanowiskach[1].
Szlaki turystyczne[edytuj | edytuj kod]
– zielony szlak znad Czarnego Stawu na przełęcz przez wierzchołek Kazalnicy. Czas przejścia: 2:30 h, ↓ 2 h[2].
Trasa prowadzi od Czarnego Stawu pod Rysami do Bańdziocha (Mięguszowieckiego Kotła). Następnie szlak zdecydowanie zmienia swój charakter – wejście na wierzchołek Kazalnicy Mięguszowieckiej jest poprowadzone w skalnej scenerii (dodatkowo w jednym miejscu jest wąska, eksponowana półka skalna). Poza siedmioma stalowymi klamrami nie ma na nim innych dodatkowych ułatwień, stąd wymaga dobrego przygotowania turystycznego i uchodzi za szlak turystycznie trudny. Dalej na przełęcz dociera się przez krótki odcinek grani i później trochę dłuższy trawers ściany Mięguszowieckiego Szczytu Czarnego (tzw. Galeryjka – przejście miejscami wąskie i eksponowane)[3]. W latach 1974–1984 (powyżej Kazalnicy) szlak był uszkodzony przez oberwanie się skały. Po naprawie został ponownie otwarty. Szlak w swojej historii pochłonął ponad 30 ofiar śmiertelnych.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa: Czerwona księga Karpat Polskich. Kraków: Instytut Botaniki PAN, 2008. ISBN 978-83-89648-71-6.
- ↑ Tatry. Zakopane i okolice. Mapa w skali 1:27 000. Warszawa: ExpressMap Polska, 2005. ISBN 83-88112-35-X.
- ↑ Mięguszowiecka Przełęcz pod Chłopkiem (2307 m n.p.m.)
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część VI. Cubryna – Żabia Turnia Mięguszowiecka. Warszawa: Spółdzielczy Instytut Wydawniczy „Kraj”, 1952.
- Grzegorz Barczyk, Ryszard Jakubowski (red.), Adam Piechowski, Grażyna Żurawska: Bedeker tatrzański. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000. ISBN 83-01-13184-5.
- Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski: Wielka encyklopedia tatrzańska. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004. ISBN 83-7104-009-1.