Niżnia Barania Ławka
 Niżnia Barania Ławka wśród podpisanych obiektów | |
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
| Sąsiednie szczyty | |
| Data zdobycia |
27 sierpnia 1907 r. |
| Pierwsze wejście |
Z. Klemensiewicz, R. Kordys |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°12′11,5″N 20°11′37,7″E/49,203194 20,193806
| |
Niżnia Barania Ławka (słow. Nižná barania lávka[1]) – przełęcz w słowackiej części Tatr Wysokich, położona w ich grani głównej. Znajduje się w długiej północno-zachodniej grani Baranich Rogów i oddziela od siebie Niżni Barani Zwornik na zachodzie i Barani Kopiniak na wschodzie[2]. Jest to płytkie siodło, tworzące razem z Baranim Kopiniakiem i Pośrednią Baranią Ławką szerokie obniżenie grani pomiędzy Niżnim a Wyżnim Baranim Zwornikiem, traktowane przez Słowaków jako jedna dwusiodłowa przełęcz (Sedlo baraních strážnic)[3].
Przełęcz jest wyłączona z ruchu turystycznego. Północne stoki opadają z niej do Baraniego Bańdziocha – górnego piętra Doliny Czarnej Jaworowej, południowe natomiast zbiegają do Baranich Pól w Dolinie Pięciu Stawów Spiskich[4].
Pierwsze wejścia (przy przejściu granią):
- letnie – Zygmunt Klemensiewicz i Roman Kordys, 27 sierpnia 1907 r.,
- zimowe – Miloš Matras i Jaroslav Mlezák, 11 grudnia 1953 r.[2]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Endre Futó: Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych. Główna grań od zachodu na wschód. [dostęp 2013-07-28].
- ↑ a b Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XX. Baranie Rogi – Durny Szczyt. Warszawa: Sport i Turystyka, 1976, s. 19.
- ↑ Grzegorz Barczyk, Ryszard Jakubowski (red.), Adam Piechowski, Grażyna Żurawska: Bedeker tatrzański. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000, s. 405. ISBN 83-01-13184-5.
- ↑ Jarosław Januszewski, Grzegorz Głazek, Witold Fedorowicz-Jackowski: Tatry i Podtatrze, atlas satelitarny 1:15 000. Warszawa: GEOSYSTEMS Polska Sp. z o.o., 2005, s. 124. ISBN 83-909352-2-8.