Mała Bielska Kopa
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
| Wysokość |
1773 m n.p.m. |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°13′42,5″N 20°13′11,1″E/49,228472 20,219750
| |
Mała Bielska Kopa[1] lub Mała Bielska Kopka[2] (słow. Kopský hrb, niem. Kopper Riegel, węg. Kopa-kúp[3]) – trawiaste wzniesienie w słowackiej części Tatr Wysokich, będące ostatnim na północny wschód ze szczytów w grani głównej Tatr Wysokich. Znajduje się na wysokości 1773 m, pomiędzy dwoma siodłami Przełęczy pod Kopą: na południowym zachodzie Pośrednia Przełęcz pod Kopą oddziela Małą Bielską Kopę od dolnej części Koperszadzkiej Grani, w której najbliższym szczytem jest Koperszadzki Zwornik – niższy wierzchołek Koperszadzkiej Czuby, natomiast na północy za Niżnią Przełęczą pod Kopą położony jest masyw Szalonego Wierchu w Tatrach Bielskich z najbliższą Szaloną Kazalnicą[1][2].
Około 100 m na południe od Pośredniej Przełęczy pod Kopą odgałęzia się od grani głównej na wschód boczny grzbiet, w którym położone są Wyżnia Przełęcz pod Kopą i Bielska Kopa[4]. Pomiędzy Wyżnią, Pośrednią i Niżnią Przełęczą pod Kopą rozciąga się trawiasta ubocz nazywana Koperszadzką Płaśnią (Kopská pláň). Stoki zachodnie opadają z Małej Bielskiej Kopy do Doliny Zadnich Koperszadów, wschodnie opadają w stronę Doliny Przednich Koperszadów. Na zachód od Małej Bielskiej Kopy odchodzi trawiasta grzęda[2].
Na wierzchołek nie prowadzą żadne szlaki turystyczne. Najdogodniej wejść na szczyt można granią z Niżniej lub Pośredniej Przełęczy pod Kopą[2].
-
Mała Bielska Kopa pomiędzy Niżnią i Pośrednią Przełęczą pod Kopą -
Widok z Zadnich Koperszadów -
Widok z Zadnich Koperszadów -
Mała Bielska Kopa powyżej siodła przełęczy
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Jarosław Januszewski, Grzegorz Głazek, Witold Fedorowicz-Jackowski: Tatry i Podtatrze, atlas satelitarny 1:15 000. Warszawa: GEOSYSTEMS Polska Sp. z o.o., 2005, s. 106. ISBN 83-909352-2-8.
- ↑ a b c d Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XXIV. Czerwona Turnia – Przełęcz pod Kopą. Warszawa: Sport i Turystyka, 1984, s. 237–240. ISBN 83-217-2472-8.
- ↑ Endre Futó: Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych. [dostęp 2014-01-29].
- ↑ Grzegorz Barczyk, Ryszard Jakubowski (red.), Adam Piechowski, Grażyna Żurawska: Bedeker tatrzański. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000, s. 78–79. ISBN 83-01-13184-5.