Lawinowy Szczyt
 Masyw Zadniego Gerlacha, Lawinowy Szczyt wśród podpisanych formacji | |
| Państwo | |
|---|---|
| Położenie | |
| Pasmo | |
| Wysokość |
2602 m n.p.m. |
| Wybitność |
8 m |
| Pierwsze wejście |
26 lipca 1904 |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°10′01,3″N 20°07′53,4″E/49,167028 20,131500
| |
Lawinowy Szczyt (słow. Lavínový štít, niem. Lawinenspitze, węg. Lavinacsúcs) – szczyt o wysokości 2602 m n.p.m.[1] stanowiący środkowy wierzchołek masywu Zadniego Gerlacha w słowackich Tatrach Wysokich. Znajduje się w grani głównej Tatr Wysokich pomiędzy Zadnim Gerlachem (oddzielonym Niżnią Jurgowską Szczerbiną, Jurgowskimi Czubami i Wyżnią Jurgowską Szczerbiną) a Gerlachowską Kopą (oddzieloną Wyżnią Gerlachowską Przełączką).
Na wierzchołek Lawinowego Szczytu nie prowadzą żadne znakowane szlaki turystyczne, jest więc dostępny jedynie dla taterników.
Dawniejsze, niedokładne pomiary określały wysokość Lawinowego Szczytu na ok. 2635 m, nieco nowsze aneroidowe na ok. 2610 m. Późniejsze pomiary trygonometryczne dały wynik 2606,1 m, z kolei według najnowszych pomiarów lidarowych z 2018 roku Lawinowy Szczyt mierzy 2602,0 m.
W przewodniku Vysoké Tatry Arno Puškáša oraz encyklopedii Tatry príroda szczyt opisany jest pod nazwą Lavínová veža, natomiast Gerlachowska Kopa pod nazwą Lavínový štít[2][3].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Pierwsze wejścia turystyczne:
- Janusz Chmielowski, Klemens Bachleda i Stanisław Stopka, 26 lipca 1904 r. – letnie
- Pavel Krupinský i Matthias Nitsch, 22 marca 1936 r. – zimowe.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Úrad geodézie, kartografie a katastra Slovenskej republiky, Produkty leteckého laserového skenovania [online].
- ↑ Arno Puškáš: Vysoké Tatry, horolezecký sprievodca monografia, diel IV. Bratislava: Šport – Vydavateľstvo SV ČSTV, 1967, s. 157-159.
- ↑ Tatry príroda. Nakladatelství Miloš Uhlíř – Baset, 2010, s. 95. ISBN 978-80-7340-115-3.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XII. Wschodnia Batyżowiecka Przełęcz – Litworowa Przełęcz. Warszawa: Sport i Turystyka, 1965, s. 28–30, 47.
- Jarosław Januszewski, Grzegorz Głazek, Witold Fedorowicz-Jackowski: Tatry i Podtatrze, atlas satelitarny 1:15 000. Warszawa: GEOSYSTEMS Polska Sp. z o.o., 2005. ISBN 83-909352-2-8.
