Kadra Zapasowa Piechoty Grodno
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1939 |
| Rozformowanie |
1939 |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
mjr piech. Franciszek Gudakowski |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
Kadra Zapasowa Piechoty Grodno (KZP Grodno) – pododdział piechoty Wojska Polskiego.
1 stycznia 1939 w Grodnie została utworzona Kadra Zapasowa Piechoty Grodno, która została podporządkowana bezpośrednio dowódcy Okręgu Korpusu Nr III[1][a]. Kadra przejęła część zadań mobilizacyjnych, którymi dotychczas obarczone były 76 i 81 pułki piechoty[3].
Kadra dysponowała skromną obsadą pokojową (dwóch oficerów i kilku podoficerów)[4]. Dla formowanych przez siebie jednostek kadra musiała otrzymać zawiązki stanu czynnego[4]. W marcu 1939 komendantem kadry był mjr piech. Franciszek Gudakowski, a jego zastępcą kpt. adm. (piech.) Piotr Paweł Korzon[5].
KZP Grodno była jednostką mobilizującą piechoty[6]. Zgodnie z planem mobilizacyjnym „W” komendant kadry był odpowiedzialny za przygotowanie i przeprowadzenie mobilizacji jednostek wpisanych na jego tabelę mob.[6]:
w mobilizacji alarmowej, w grupie jednostek oznaczonych kolorem żółtym:
w I rzucie mobilizacji powszechnej:
- batalion mrszowy 76 pp,
- batalion marszowy 41 pp,
- uzupełnienie marszowe samodzielnej kompanii km i broni towarzyszących nr 33,
- uzupełnienie marszowe kompanii kolarzy nr 33,
w II rzucie mobilizacji powszechnej:
- Ośrodek Zapasowy 29 Dywizji Piechoty[7].
W pierwotnej wersji planu mob., obowiązujacego do maja 1939, oba bataliony marszowe oraz Ośrodek Zapasowy 29 DP i uzupełnienie marszowe samodzielnej kompanii km i broni towarzyszących nr 33 były mobilizowane przez 76 pp, uzupełnienie marszowe kompanii kolarzy nr 33 przez 81 pp, natomiast park intendentury typ I nr 331 przez Składnicę Materiału Intendenckiego nr 3[8][9].
Po zakończeniu mobilizacji kadra miała przejść do Ośrodka Zapasowego 29 Dywizji Piechoty i ulec likwidacji[7].
24 sierpnia 1939 o godz. 6.00 rozpoczęła się mobilizacja wszystkich jednostek kolorowych (alarmowych) na obszarze Okręgu Korpusu Nr III[10]. Mobilizacja objęła park intendentury typ I nr 331 przeznaczony dla rezerwowej 33 Dywizji Piechoty. Po zakończeniu mob. park został przetransportowany do Śniadowa[11]. Tam 4 września 1939 dołączył ppor. lek. wet. rez. Bronisław Świtajski i objął obowiązki lekarza weterynarii parku[11][12][13].
31 sierpnia rozpoczęto mobilizację powszechną, w tym jednostek I rzutu wpisanych na tabele mob. KZP Grodno, a 4 września 1939 mobilizację oddziałów II rzutu[14]. Zmobilizowane przez KZP Grodno oddziały, z wyjątkiem parku intendentury, podlegały dowódcy OK III pod każdym względem[15]. Bataliony marszowe 41 i 76 pp weszły w skład 3 grodzieńskiego pułku piechoty. Po zakończeniu mobilizacji major Gudakowski odszedł do Ośrodka Zapasowego 29 DP na stanowisko zastępcy dowódcy[16], którym był podpułkownik Stanisław Pietrzyk[17].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Rybka i Stepan 2010 ↓, s. CVIII, 156.
- ↑ Krzysztof Skłodowski: Kapitan Piotr Korzon – obrońca Grodna. Kresy 1939. [dostęp 2023-12-03].
- ↑ Rybka i Stepan 2010 ↓, s. CVII, CXI.
- ↑ a b Rybka i Stepan 2010 ↓, s. CVIII.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 662.
- ↑ a b Rybka i Stepan 2010 ↓, s. 34.
- ↑ a b Rybka i Stepan 2010 ↓, s. 156.
- ↑ Rybka i Stepan 2010 ↓, s. 132, 138, 646.
- ↑ Zarzycki 1995 ↓, s. 47, 49, 205.
- ↑ Zarzycki 1995 ↓, s. 218.
- ↑ a b Świtajski 1945 ↓, s. 6.
- ↑ Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 181.
- ↑ Bronisław Świtajski. [w:] Wybrane postacie zasłużonych lekarzy weterynarii regionu Kujaw XX wieku [on-line]. Kujawsko-Pomorska Izba Lekarsko-Weterynaryjna. [dostęp 2023-12-03].
- ↑ Zarzycki 1995 ↓, s. 218–219.
- ↑ Zarzycki 1995 ↓, s. 237.
- ↑ Franciszek Gudakowski. [w:] Kolekcja akt żołnierzy zarejestrowanych w rejonowych komendach uzupełnień, sygn. II.56.13733 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-12-03].
- ↑ Stanisław Pietrzyk. [w:] Kolekcja akt żołnierzy zarejestrowanych w rejonowych komendach uzupełnień, sygn. II.56.14653 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-12-03].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Najlepsza broń. Plan mobilizacyjny „W” i jego ewolucja. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Adiutor”, 2010. ISBN 978-83-86100-83-5.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.
- Bronisław Świtajski: Relacja z kampanii wrześniowej 1939. [w:] B.I.15f [on-line]. Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie, 1945-12-04. [dostęp 2023-12-03].
- Piotr Zarzycki: Plan mobilizacyjny „W”. Wykaz oddziałów mobilizowanych na wypadek wojny. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1995. ISBN 83-85621-87-3.