Bitwa pod Grunwaldem: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja przejrzana][wersja nieprzejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
m →‎Strona polska: drobne techniczne
Konarski (dyskusja | edycje)
11 504 edycje
Linia 242: Linia 242:
| Chorągiew księcia mazowieckiego Janusza
| Chorągiew księcia mazowieckiego Janusza
| [[Mazowsze]], głównie [[Ziemia warszawska]]
| [[Mazowsze]], głównie [[Ziemia warszawska]]
| [[Książęta mazowieccy|Książę Janusz I Starszy]]
| [[Janusz I Starszy|Książę Janusz I Starszy]]
|}
|}


Wersja z 11:45, 30 cze 2010

Bitwa pod Grunwaldem
Wielka wojna
Ilustracja
{{{opis grafiki}}}
Czas

{{{czas}}}

Miejsce

pola pomiędzy Grunwaldem, Stębarkiem i Łodwigowem

Terytorium

Nieprawidłowe parametry: {53|29|10|N|20|07|29|E|type:event_region:PL}

Wynik

zwycięstwo połączonych sił polsko-litewskich

Strony konfliktu
Zakon krzyżacki
Posiłki: rycerze-goście Zakonu z całej Europy 		Królestwo Polski
Wielkie Księstwo Litewskie
Posiłki:Rusini, Czesi, Mołdawianie, Tatarzy
Dowódcy
Ulrich von Jungingen † Władysław II Jagiełło
Witold Kiejstutowicz
Lingwen
Dżalal ad-Din
Siły
51 chorągwi, ok. 21 tys. konnego rycerstwa (w tym 500 braci zakonnych[1]), 6 tys. pieszych i artylerzystów oraz 5 tys. czeladzi 50 chorągwi polskich, 40 chorągwi litewskich, ruskich, mołdawskich i tatarskich;

ok. 29 tys. żołnierzy (2/3 z nich to rycerze polscy)

Straty
8 tys. zabitych
14 tys. pojmanych 		nieznane
Położenie na mapie świata
Mapa konturowa świata
Brak współrzędnych
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}|}
[[commons:{{{commons}}}|Multimedia w Wikimedia Commons]]
Władysław Jagiełło i Witold modlący się przed bitwą. Jan Matejko
Bitwa pod Grunwaldem. Diebold Schilling, miniatura (XV wiek)
Mapa Królestwa Polskiego (jasno-czerwony), Wielkiego Księstwa Litewskiego (różowy) i Zakonu krzyżackiego (zielony) około 1386-1434

Bitwa pod Grunwaldem (w literaturze niemieckiej pierwsza bitwa pod Tannenbergiem) – jedna z największych bitew w historii średniowiecznej Europy (pod względem liczby uczestników), stoczona na polach pod Grunwaldem 15 lipca 1410, w czasie trwania wielkiej wojny, między siłami zakonu krzyżackiego wspomaganego przez rycerstwo zachodnioeuropejskie, pod dowództwem wielkiego mistrza Ulricha von Jungingena, a połączonymi siłami polskimi, litewsko-ruskimi i smoleńskimi oraz posiłkowymi oddziałami czeskimi, mołdawskimi i tatarskimi, pod dowództwem króla Polski Władysława II Jagiełły.

Bitwa ta zakończyła się zwycięstwem wojsk polsko-litewskich i pogromem sił krzyżackich, nie została jednak wykorzystana dla całkowitego zniszczenia Zakonu.

Podłoże

Na początku XIII wieku książęta: Władysław Odonic, Konrad mazowiecki, Mściwój I gdański[2], Leszek Biały i Henryk Brodaty prowadzili akcję chrystianizacyjną na terenach pogańskich Prus. Akcję misyjną prowadził opat Zakonu Cystersów w Łeknie i zakon rycerski Braci Dobrzyńskich, powołany w tym celu przez księcia Konrada. Akcje te – podobnie jak akcja biskupa Chrystiana w oparciu o fundację dobrowską – nie przyniosły jednak spodziewanych efektów.

W tej sytuacji w 1226 roku książę mazowiecki Konrad zaprosił, za namową Jadwigi Śląskiej, na swoje ziemie zakon krzyżacki, oddając mu w dzierżawę ziemię chełmińską, gdzie zakon znalazł dogodną bazę do walk z plemionami Prusów, które zagrażały ciągłymi najazdami północnym rubieżom Mazowsza[3]. Cesarz Niemiecki Fryderyk II oraz papież Grzegorz IX zezwolili oficjalnie zakonowi na założenie na terenach odebranych Prusom swojego własnego księstwa, które formalnie miało stać się częścią Cesarstwa Rzymskiego i jednocześnie lennem książąt mazowieckich.

Oprócz napływania kolejnych braci i kolonistów niemieckich[4], zakon uzyskał wsparcie papieża – wyprawy przeciw Prusom zyskały rangę krucjat, w których brali udział także polscy książęta. W 1235 do Krzyżaków przyłączyli się Bracia Dobrzyńscy[5], a w 1237 zakon kawalerów mieczowych zawarł z nimi sojusz polityczno-militarny, będący właściwie unią tych dwóch zakonów.

W XIII wieku stosunki polsko-krzyżackie były dobre, lecz wiek XIV – wraz z wzrostem potęgi zakonu – przyniósł zmianę. Będąc królem Polski Wacław II Czeski zawarł z Brandenburczykami umowę, na mocy której miał oddać Pomorze Gdańskie w zamian za Nową Marchię. Ostatecznie do zamiany nie doszło z powodu śmierci króla, jednak w 1308 Brandenburgia postanowiła skorzystać ze słabości państwa Władysława Łokietka i zajęła Pomorze[6]. Książę zmuszony był zwrócić się o pomoc do krzyżaków, którzy wyparli najeźdźców. Za swoją pomoc zażądali jednak wysokiej zapłaty, przewyższającej wartość odbitych ziem. Wobec odmowy zapłaty przez Władysława zagarnęli całe Pomorze Gdańskie w 1309 roku. Osłabiona w tym czasie Polska, podzielona wciąż na dzielnice, nie była w stanie natychmiast przeciwstawić się agresji, co spowodowało utratę tych ziem na długie lata.

W 1320 roku królem został Władysław I Łokietek, który wygrał proces z krzyżakami przed sądem papieskim w Inowrocławiu. Wyrok z 1321 roku nakazał krzyżakom zwrot Pomorza Gdańskiego Polsce, ale zakon, mimo polskich akcji dyplomatycznych i orzeczeń sądów papieskich, nie zamierzał zwrócić tych ziem[7].

W 1331 doszło do zawarcia groźnego dla Polski sojuszu Jana Luksemburskiego z krzyżakami. Ci ostatni, licząc na wspólną akcję pod Kaliszem, najechali kraj od północy. Łokietek postanowił zaatakować część ich sił. 27 września 1331 roku doszło do starcia pod Płowcami na Kujawach. Bitwa nie została jednoznacznie rozstrzygnięta, lecz to strona polska zrealizowała swój cel – kampania krzyżaków na ziemiach polskich została przerwana. Jednak już 9 kwietnia 1332 roku zakon ponownie napadł na Polskę zagarniając Kujawy i ziemię dobrzyńską.

25 kwietnia 1333 na tronie polskim zasiadł syn poprzedniego króla – Kazimierz. Okazał się władcą niezwykle sprawnie poruszającym się w świecie dyplomacji. W 1335 doprowadził do I Zjazdu Wyszehradzkiego, na którym za cenę 20 tysięcy groszy praskich oraz uznanie zwierzchności Jana Luksemburskiego nad Śląskiem, król Czech zrzekł się wszelkich praw do korony polskiej[8]. Oznaczało to ostateczne przekreślenie sojuszu czesko-krzyżackiego. Ponadto usiłowano rozstrzygnąć sprawę utraconych przez Polskę ziem, lecz rezultaty nie zadowalały króla polskiego, w związku z czym zdecydował się on na oddanie sprawy pod sąd papieski. Wyrok z 16 września 1339 nakazał zwrot Kujaw, ziemi dobrzyńskiej i Pomorza Gdańskiego. Był to już drugi wygrany przez stronę polską proces, ale krzyżacy ponownie nie zgodzili się na oddanie zagrabionych ziem.

Tymczasem zmarł książę Rusi Halickiej Bolesław Jerzy II, który przed śmiercią uczynił swym sukcesorem Kazimierza, co postawiło przed polską polityką zagraniczną nowe wyzwanie. Kazimierz Wielki musiał dokonać wyboru, gdyż Polska nie była wówczas na tyle silna, by podjąć się walki na dwóch frontach.

Kazimierz Wielki uznał, że lepszym nabytkiem dla Korony Królestwa Polskiego byłoby uzyskanie terenów Księstwa Ruskiego, w związku z czym spór z zakonem należało załagodzić. W tych warunkach doszło w roku 1343 do zawarcia pokoju w Kaliszu, dzięki któremu zapewniony został rozejm, a Polska odzyskała Kujawy i ziemię dobrzyńską. Ponadto Kazimierz Wielki zachował tytuł władcy Pomorza Gdańskiego co w przyszłości mogło stanowić podstawę do ewentualnych roszczeń ze strony polskiej[9].

W 1397 na ziemiach Zakonu powstała organizacja mająca bronić interesów lokalnego społeczeństwa przed uciskiem krzyżackim – Związek Jaszczurczy. Początkowo swoim zasięgiem obejmował jedynie ziemię chełmińską. Z czasem rozrósł się i stał podstawą dla kolejnej struktury – Związku Pruskiego[10].

Kolejny kryzys we wzajemnych stosunkach nastąpił w 1401, tuż po zawarciu przez Polskę i Litwę unii wileńsko-radomskiej. Młodszy brat króla Władysława Jagiełły – Świdrygiełło – przeciwnik porozumienia polsko-litewskiego stanął na czele buntu przeciw Witoldowi. Postanowił także poszukać wsparcia u krzyżaków, którzy zainteresowani byli w osłabieniu Litwy, jednak znów udało się zapobiec rozpętaniu wojny i w 1404 roku strony zawarły pokój w Raciążu, na którym Witold przedstawił także polskie postulaty dotyczące kwestii utraconych ziem. Polska odkupiła ziemię dobrzyńską.

Tymczasem powrócił problem Santoku i Drezdenka, gdy w 1402 roku zakon krzyżacki nabył Nową Marchię. Podporządkowanie sobie tych grodów przez państwo zakonne doprowadziło do utwardzenia stanowiska Polski w kwestiach krzyżacko-litewskich. Gdy wielkim mistrzem został zwolennik konfrontacyjnej polityki wobec Polski Ulrich von Jungingen, wybuch wojny stał się już tylko kwestią czasu[11].

Przyczyny

Wiosną 1409, dzięki zabiegom wielkiego księcia litewskiego Witolda, wybuchło antykrzyżackie powstanie na Żmudzi. Wielki mistrz zakonu, Ulrich von Jungingen, wystąpił do króla Polski, Władysława Jagiełły, o zachowanie neutralności Polski w konflikcie Zakonu z Litwą popierającą Żmudź[12]. Król odmówił. W konsekwencji wielki mistrz zmienił kierunek ataku i w pierwszych dniach sierpnia 1409 roku oddziały zakonne przekroczyły granice Polski, zajęły Ziemię Dobrzyńską i najechały Kujawy i Wielkopolskę. Jagiełło szybko odzyskał Kujawy i odbił Bydgoszcz, ale działania militarne kampanii 1409 roku na tym zakończono. 8 października 1409 roku pod zamkiem bydgoskim zawarto rozejm, który miał obowiązywać "do dnia św. Jana"[13] – 24 czerwca 1410 roku. W umowie pośredniczyli książęta śląscy przysłani przez króla czeskiego Wacława: wrocławski, świdnicki i oleśnicki. Na mocy rozejmu Ziemia Dobrzyńska pozostała w rękach krzyżackich, a spór miał rozstrzygnąć król czeski. Zapisy rozejmu bardzo korzystne z pozoru dla strony krzyżackiej, dawały Jagielle czas na zorganizowanie wyprawy wojennej w roku następnym. W Krakowie i Malborku rozpoczęto przygotowania do decydującego starcia. Obie strony położyły nacisk na działania dyplomatyczne. Krzyżacy już w grudniu 1409 roku zawarli sojusz z królem węgierskim, Zygmuntem Luksemburskim, który usiłował rozbić unię polsko-litewską. Po stronie Zakonu opowiedzieli się książęta Pomorza Zachodniego. Pospieszyli też liczni rycerze z zachodniej Europy. Państwa Unii zawarły pokój z Wielkim Księstwem Moskiewskim oraz przymierze z Mołdawią. Gotowość pomocy zaoferował pretendent do tronu tatarskiego, lennik Wielkiego Księcia Witolda, chan Złotej Ordy Dżalal ad-Din, syn Tochtamysza. Wszystkie strony dokonały zaciągu rycerzy. Polacy prowadzili werbunek w Czechach (stąd przybyło niemal 3000 zaciężnych pod wodzą Jana Sokoła)[12].

Planowanie

Szczegółowy polski plan wojenny kampanii 1410 roku zaplanowano prawdopodobnie w Brześciu Litewskim w grudniu 1409, podczas narady króla Jagiełły z Witoldem, z udziałem podkanclerzego koronnego Mikołaja Trąby. Główne natarcie postanowiono skierować na Malbork z zamiarem zmuszenia Zakonu do podjęcia walnej rozprawy. Jako miejsce ostatecznej koncentracji wojsk wybrano Czerwińsk nad Wisłą[14].

Przygotowania militarne

Zakon był świadom przygotowań strony polsko-litewskiej i spodziewał się dwukierunkowego ataku – Polaków na Pomorze Gdańskie i Litwinów w kierunku Żmudzi. By odeprzeć to zagrożenie, Ulrich von Jungingen skoncentrował część swych sił pod Świeciem, pozostawiając jednocześnie znaczną część swej armii w zamkach na wschodzie – w Ragnecie w pobliżu Giżycka i Memelu (Kłajpeda)[15]. Polacy i Litwini nadal ukrywali swoje intencje, organizując kilka rajdów głęboko na terytorium wroga. Ulrich von Jungingen poprosił o przedłużenie rozejmu do 4 lipca, by zaciężni z zachodniej Europy mogli przybyć. Strona polska i litewska miały wystarczająco dużo czasu by zebrać siły.

30 czerwca 1410 wojska z Wielkopolski i Małopolski przekroczyły Wisłę pod Czerwińskiem po moście pontonowym i 2 lipca połączyły się z siłami z Mazowsza i Litwy[16]. Połączone wojska dzień później podjęły marsz pozorując atak na zajętą przez Krzyżaków w roku poprzednim Ziemię Dobrzyńską, ale po tygodniu wkroczyły na terytorium Zakonu Krzyżackiego, kierując się wprost na stolicę Zakonu w Malborku. Krzyżacy zostali całkowicie zaskoczeni.

5 lipca doszło do potyczki wojska pod dowództwem Janusza Brzozogłowego, który pokonał krzyżacką załogę Świecia. Następnie do Jagiełły przybyli posłowie Zygmunta Luksemburczyka, którzy proponowali przeprowadzenie sądu polubownego z udziałem króla Węgier, lecz Jagiełło stawiając warunki, przewidywał, że Krzyżacy odrzucą je. W obecności posłańców węgierskich 6 lipca Witold, przeprowadził przegląd wojsk. Ulrich von Jungingen odpowiedział, że uczyni wszystko by zniszczyć siły sprzymierzonych. 7 lipca wojska polsko-litewskie zajęły Bądzyń, ujawniając, iż zmierzają w głąb terytorium państwa krzyżackiego. Pod Bądzyniem zatrzymano się na dwa dni. 9 lipca kontynuowano marsz w wyniku czego armie dostały się na terytorium Prus. Po przebyciu granicy po raz pierwszy podniesiono wszystkie chorągwie i odśpiewano Bogurodzicę. 10 lipca sprzymierzeni wyruszyli ze swojego obozu spod Lidzbarku, pozostawiając w nim część sił. Po dwóch milach marszu podjazd polski natknął się na spore siły nieprzyjaciela, które obsadziły przeprawę nad Drwęcą, gdyż Ulrich von Jungingen rozpoczął pospieszną koncentrację swoich sił przez wycofanie ich spod Świecia i zdecydował się zorganizować linię obrony na rzece Drwęca[17][18][19].

Brody przez rzekę zostały ufortyfikowane przy pomocy palisad, a pobliski zamek w Kurzętniku wzmocniony. Po naradzie z powołaną radą wojenną, Jagiełło zdecydował się uniknąć zastawionej pułapki i obejść wojska zakonne od wschodu. Wojska unii wycofały się 11 lipca spod Kurzętnika[20] i następnie przez Lidzbark Welski i Działdowo, a część wojsk, prawdopodobnie litewskich i tatarskich, również przez Nidzicę, kontynuowały marsz w kierunku Malborka. 13 lipca wojska unii dotarły do miasta i zamku Dąbrówna, które zostało zdobyte, splądrowane i spalone. Po jednodniowym postoju pod Dąbrównem, przed świtem 15 lipca wojska polsko-litewskie "wszystkimi drogami" ruszyły w kierunku Ulnowa i jeziora Łubień na wschód od Grunwaldu, gdzie rozłożyły się obozami. Tymczasem wojska krzyżackie, po zniknięciu wojsk polsko-litewskich znad Drwęcy, pomaszerowały przez Bratian i Lubawę w kierunku Grunwaldu i Stębarka, z zamiarem przecięcia drogi wojskom królewskim[21].

Pole bitwy

Okolice wiosek Grunwald, Łodwigowo i Stębark to teren pofałdowany, przecięty znacznym strumieniem i obfity w jeziora, o wzgórzach sięgających nawet 200 m, ale łagodnych w spadku i przedzielonych rozległymi dolinami. Teren był częściowo zalesiony, a również współcześnie wzdłuż dróg ze Stębarku do Łodwigowa rosną rozłożyste dęby. Szata roślinna, w roku 1410 znacznie bogatsza niż obecnie, jak również uformowanie terenu, nie pozwalało zorientować się co do jakości i ilości wojsk przeciwnika, których po prostu nie było widać[22]. Ulrich von Jungingen wybrał więc pole bitwy dobrze, bo było ono znakomite do przygotowywania zasadzek i niespodziewanych manewrów, ale teren nieprzejrzysty dla Polaków i Litwinów nie stawał się przejrzystszym dla krzyżaków. Pojął to również Jagiełło, który z Witoldem i towarzyszącymi im rycerzami objeżdżał okolicę rankiem 15 lipca[23].

Przebieg bitwy

Kamień Jagiełły
Zawisza Czarny z Garbowa na obrazie Matejki

Rankiem 15 lipca 1410 roku obie armie stanęły naprzeciw siebie. Wojska polskie i litewskie rozlokowane były na wschód od Łodwigowa i Stębarka, na skraju i częściowo w lasach, w pobliżu jeziora Łubień. Lewe skrzydło tworzyły główne siły polskie, pod dowództwem marszałka Zbigniewa z Brzezia i składały się w większości z ciężkiej jazdy. Prawe skrzydło wojsk koalicji tworzyło rycerstwo z Wielkiego Księstwa Litewskiego, pod dowództwem Wielkiego Księcia Witolda, składające się w większości z lekkiej kawalerii. Wśród sił prawego skrzydła były chorągwie z całego Wielkiego Księstwa Litewskiego, jak również posiłkowe oddziały Tatarów, prowadzone przez chana Dżalal ad-Dina, oddziały mołdawskie przysłane przez hospodara Aleksandra Dobrego oraz prawdopodobnie oddziały serbskie. Centrum stanowiły zaciężne piechoty z Czech i Śląska oraz trzy chorągwie smoleńskie. Całością wojsk unii dowodził król Władysław Jagiełło.

Jak podaje Jan Długosz, przed rozpoczęciem batalii trzystu najemnych żołnierzy czeskich wycofało się bez wiedzy króla z pola bitwy. Zawrócili jednak, gdy podkanclerzy Królestwa Polskiego, Mikołaj Trąba, napotykając ich na swojej drodze, wypomniał im strach przed wojskami zakonnymi[13]. Mimo to podczas bitwy najemnicy z Czech i Moraw z chorągwi św. Jerzego prawdopodobnie ponownie opuścili plac boju, za namową swojego chorążego Jana Sarnowskiego. Również tym razem dostrzegł ich Mikołaj Trąba i oskarżył Jana o zdradę.

Bitwa rozpoczęła się około południa. Naprzeciw wojsk wielkiego mistrza – "...a dzieliła ich nawzajem od siebie odległość jednej strzały"[13] – stały ukryte w lasach armie sprzymierzonych. Długie wyczekiwanie w pełnym słońcu sprowokowało wielkiego mistrza do wysłania emisariuszy z prowokacyjnym podarunkiem, dwoma nagimi mieczami. Długosz tak opisuje ten fakt: "Wielki mistrz pruski Ulryk posyła tobie i twojemu bratu (...) dwa miecze, ku pomocy, byś z nim i z jego wojskiem mniej sie ociągał i odważniej, niż to okazujesz walczył, a także żebyś dalej się nie chował i pozostając w lasach i gajach, nie odwlekał walki"[13]. Niedługo potem "całe wojsko królewskie zaśpiewało donośnym głosem ojczystą pieśń Bogurodzicę, a potem wznosząc kopie rzuciło się do walki"[13]. Aby w ferworze walki można było rozpoznać się na polu bitwy ustalono hasła, "które brzmiały – 'Kraków', 'Wilno'"[12].

W przebiegu bitwy można wyróżnić pięć faz:

  • na początku bitwy lekka jazda litewska i tatarska uderzyła na artylerię i piechotę krzyżacką. Artyleria zakonu zdołała oddać dwie salwy i nie wzięła udziału w dalszej części bitwy.
  • II faza bitwy rozpoczęła się atakiem jazdy krzyżackiej na prawe i lewe skrzydło armii polsko-litewskiej i zderzeniem się ciężkiej jazdy obu stron. W efekcie powstały dwa ośrodki walki: prawe skrzydło wojsk litewsko-rusko-tatarskich przeciwko Krzyżakom w okolicach Stębarku i lewe skrzydło wojsk polskich i zaciężnych przeciw krzyżackim siłom głównym. Ta faza bitwy trwała około godziny.
  • III faza bitwy powstała, kiedy jazda krzyżacka odepchnęła w zażartej walce wojska litewskie (40 chorągwi) pod wodzą wielkiego księcia Witolda w kierunku lasu i w efekcie nastąpiło załamanie się skrzydła litewskiego. Ta tzw. ucieczka Litwinów (według niektórych wersji początkowo pozorowana) związała w pościgu poważne siły zakonne. Wojska te wróciły na główne pole bitwy, przekonane o zwycięstwie Zakonu, kiedy wojska polskie na lewym skrzydle brały górę nad zakonnymi. W tej fazie bitwy Krzyżacy nieomal zdobyli wielką chorągiew królestwa i zaczęli nawet śpiewać pieśń zwycięstwa (niem. "Christ ist erstanden", 'Chrystus zmartwychwstał'). "... walczący pod nią (chorągiew królewska) rycerze podnieśli ją natychmiast... i pragnąc zetrzeć haniebną zniewagę, w najzaciętszy sposób atakują wrogów i rozbijają ich kompletnie"[13]. Faza ta trwała 2-3 godziny.
  • w IV fazie nastąpił atak odwodu 16 chorągwi wielkiego mistrza i walka w centrum i na lewym skrzydle polskim. Atak odwodów polskiej jazdy rozerwał zasadniczy korpus sił krzyżackich oraz umożliwił przeprowadzenie decydującego ataku odwodów lekkiej jazdy ukrytej w zaroślach. Nastąpiło okrążenie i klęska wojsk krzyżackich. Faza ta trwała ok. 1-2 godziny
  • V fazą było zdobycie taborów i obozu krzyżackiego oraz pościg wyniszczający za uciekającymi wojskami krzyżackimi.

Bój trwał ponad sześć godzin i skończył się przed zachodem słońca. Przewagę na placu boju miały praktycznie cały czas (oprócz fazy III, kiedy nieco zaskoczone siły zbrojne unii polsko-litewskiej dały się zepchnąć do defensywy) wojska dowodzone przez króla Polski.

"Wiele bywało w owych czasach na świecie bitew i spotkań, ale nikt z żywych ludzi nie pamiętał tak straszliwego pogromu. Padł pod stopami wielkiego króla nie tylko Zakon krzyżacki, ale i całe Niemcy, które najświetniejszym rycerstwem wspomagały oną "przednią straż" teutońską, wżerającą się coraz głębiej w ciało słowiańskie[24]".

Znaczenie bitwy

Witold w wyobrażeniu Jana Matejki. Na obłoku przedstawiony jest święty Stanisław[25]
Relikwiarz wykonany w Elblągu w 1388 dla komtura krzyżackiego Thiele von Lorich, zdobycz wojenna króla Władysława Jagiełły po bitwie pod Grunwaldem

Wynik bitwy miał zasadniczy wpływ na stosunki polityczne w ówczesnej Europie. Nie tylko załamał potęgę zakonu, ale również wyniósł dynastię jagiellońską do rangi najważniejszych na kontynencie. Według niektórych badaczy (np. Stefan Maria Kuczyński, Paweł Jasienica) – fenomenalny i dość niespodziewany generalny sukces odniesiony głównie siłami polskimi, spowodował poważny kryzys w stosunkach polsko-litewskich i zadecydował o kunktatorskiej postawie króla, który obawiając się nazbyt mocnego wzrostu znaczenia Polski w unii (która i tak była stroną silniejszą) opóźnił pościg za niedobitkami wojsk krzyżackich i ostatecznie nie zdobył osłabionego Malborka. Sama bitwa nie wniosła żadnych istotnych nowinek taktycznych (nie licząc użytego w przeprawie przez Wisłę mostu pontonowego). Po bitwie natomiast nastąpił powolny upadek znaczenia zagranicznych wojsk zaciężnych (wielu zaproszonych przez zakon znamienitych rycerzy z Europy Zachodniej widząc dysproporcję sił i przeczuwając klęskę nie przyjechało na pole bitwy). Rzeczą bez precedensu był natomiast wspaniałomyślny gest króla, który kazał odnaleźć zwłoki wielkiego mistrza Ulricha von Jungingen i co ważniejszych braci oraz odesłać je z honorami do Malborka.

Trofeami wojennymi było przede wszystkim 51 chorągwi krzyżackich. Szczegółowy ich opis wraz z ilustracjami podał Jan Długosz w swoim dziele Banderia Prutenorum, spisanym w XV wieku. Część z nich została przyznana księciu Witoldowi, te które trafiły do wawelskiej katedry zostały w 1797 wywiezione przez Austriaków do Wiednia i ślad po nich zaginął. W 1937, na podstawie opisów z dzieła Długosza, chorągwie zostały zrekonstruowane[26] i umieszczone na Wawelu. Podczas okupacji niemieckiej hitlerowcy wywieźli je do zamku malborskiego[26]. Kolejnym trofeum były dwa słynne nagie miecze ofiarowane Jagielle przez Krzyżaków (przechowywane były w wawelskim skarbcu, później trafiły do kolekcji Izabeli Czartoryskiej w Puławach lecz w 1853 zostały wywiezione do Rosji i ślad po nich zaginął).

W bibliografii niemieckiej bitwa pod Grunwaldem występuje jako bitwa pod Tannenbergiem (Schlacht bei Tannenberg). Obecna nazwa tej miejscowości to Stębark.

Pole bitwy dotychczas nie doczekało się systematycznego przebadania pod względem archeologicznym. Istnieją dziewiętnastowieczne doniesienia o różnych przypadkowych odkryciach – np. w kościele w Stębarku przechowywano kilka kamiennych kul armatnich i elementy zbroi, a w zamku w Dąbrównie znaleziono siekierę bitewną i inne fragmenty zbroi. Polskie badania archeologiczne rozpoczęły się w 1958 i trwały do lat 90., lecz objęły niewielką część pobojowiska, m.in. nie odnaleziono wspomnianego przez kronikarzy miejsca pochówku kilkuset znaczniejszych rycerzy obu stron w okolicach stębarskiego drewnianego kościoła i nie przebadano pobliskich bagien, gdzie podobno zginęło wielu uciekinierów z pola walki. Odnaleziono kilka zbiorowych mogił w pobliżu ruin kaplicy wzniesionej przez Krzyżaków po bitwie. Szkielety nosiły ślady po ciosach zadanych mieczem, toporem czy po trafieniach bełtami z kuszy.

Uczestnicy bitwy pod Grunwaldem

Strona polska

Rycerstwo polskie zorganizowane było w 50 chorągwi, wśród których znajdowali się także zaciężni Czesi (Jan Žižka), Morawianie i Ślązacy, Mołdawianie oraz Chorągiew Białego Niedźwiedzia z Chełma, która miała znaczący udział w bitwie (została za to wyróżniona przez Króla Polski Władysława Jagiełłę, który ufundował kościół pw. Rozesłania Apostołów w tym mieście[27]). Oprócz tego stawiło się 40 chorągwi litewskich wraz z oddziałami ruskimi, żmudzkimi i tatarskimi, wojska lenne Republiki Nowogrodu wraz z oddziałami z Pskowa. Wśród uczestników tej bitwy, po stronie Królestwa wymieniani są m.in. rycerze: Zyndram z Maszkowic, oboźny wojsk polskich i dowódca wielkiej chorągwi ziemi krakowskiej, Marcin z Wrocimowic, chorąży chorągwi ziemi krakowskiej, Zawisza Czarny i jego brat Jan Farurej z Garbowa, wojewoda krakowski Jan z Tarnowa, Florian z Korytnicy, Paweł Złodziej z Biskupic, Mikołaj Powała z Taczewa, Jarand z Grabia, Dobiesław z Oleśnicy, Spytek I Jarosławski oraz Lingwen Olgierdowicz, Zygmunt Korybut, Jerzy Mścisławski.

Wojska koronne

Chorągwie główne i dworskie
Herb Nazwa Pochodzenie Dowódcy i rycerze
Wielka chorągiew Ziemi Krakowskiej Małopolska, Ziemia krakowska. Jednostka elitarna pod dowództwem Zyndrama z Maszkowic, chorąży Marcin z Wrocimowic z rodu Półkoziców. Rycerze przedchorągiewni: Zawisza Czarny z Garbowa herbu Sulima, Florian z Korytnicy herbu Jelita, Domarat z Kobylan z rodu Grzymalitów, Skarbek z Góry z domu Habdank, Paweł Złodziej z Biskupic z rodu Niesobia, Jan Warszowski z rodu Nałęcz, Stanisław z Charbinowic z rodu Sulima, Jaksa z Targowiska z domu Lisów.
Plik:Prapor Goncza.png Chorągiew gończa Dworska chorągiew pościgowa pod dowództwem Andrzeja z Brochowic, herbu Ossorya. Rycerze przedchorągiewni: Jan Sumik z Nabroża, Bartosz i Jarosz z Płomykowa z rodu Pomian, Dobiesław Okwia z domu Wieniawa, Czech Zygmunt Pikna
Chorągiew przyboczna Chorągiew dworska rycerzy przybocznych Andrzej Ciołek z Żelechowa herbu Ciołek i Jan ze Sprowy herbu Odrowąż. Rycerze przedchorągiewni: Mszczuj ze Skrzynna z rodu Łabędziów, Aleksander Gorajski z rodu Korczaków, Mikołaj Powała z Taczowa z domu Powałów, Sasin z Wychucza także z domu Powałów.
Chorągiew Świętego Jerzego Zaciężni rycerze z Czech, Moraw i inni Jan Sokol z Lamberka i Zbislávek, chorąży Czech Jan Sarnowski.
Chorągwie regionalne
Herb Nazwa Pochodzenie Dowódcy i rycerze
Plik:Velkopolska vlajka.png Chorągiew ziemi poznańskiej Województwo poznańskie
Plik:Sandomerska vlajka.png Chorągiew ziemi sandomierskiej Województwo sandomierskie
Plik:Kalisska vlajka.png Chorągiew kaliska Województwo kaliskie
Plik:Sieradzska vlajka.png Chorągiew ziemi sieradzkiej Województwo sieradzkie
Plik:Lublinska vlajka.png Chorągiew ziemi lubelskiej Ziemia Lubelska
Plik:Leczycka vlajka.png Chorągiew ziemi łęczyckiej Województwo łęczyckie
Plik:Kujawska vlajka.png Chorągiew kujawska Województwo brzesko-kujawskie i województwo inowrocławskie
Chorągiew lwowska Ziemia lwowska
Plik:Gmina Wieluń flaga.svg Chorągiew wieluńska Ziemia wieluńska rycerze wieluńscy, żołnierze najemni ze Śląska
Chorągiew przemyska Ziemia przemyska
Plik:Dobrzynska vlajka.png Chorągiew dobrzyńska Ziemia dobrzyńska
Chorągiew chełmska Ziemia chełmska
Chorągwie podolskie Podole Podzielona na trzy chorągwie ze względu na liczebność rycerzy
Chorągiew halicka Ziemia halicka
Chorągwie książąt mazowieckich
Herb Nazwa Pochodzenie Dowódcy i rycerze
Plik:Mazovska vlajka.png Chorągiew księcia mazowieckiego Siemowita Mazowsze, głównie z okolic Płocka Książę mazowiecki Siemowit IV
Chorągiew księcia mazowieckiego Janusza Mazowsze, głównie Ziemia warszawska Książę Janusz I Starszy
Chorągwie prywatne
Herb Nazwa Pochodzenie Dowódcy i rycerze
Arcybiskupa gnieźnieńskiego Mikołaja Kurowskiego Wielkopolska herb Szreniawa
Biskupa poznańskiego Wojciecha Jastrzębca herb Jastrzębiec Jarand z Grabia
Plik:Ch rawicz.PNG Kasztelana krakowskiego Krystyna z Ostrowa herb Rawicz
Wojewody krakowskiego Jana z Tarnowa herb Leliwa
Wojewody poznańskiego Sędziwoja Ostroroga herb Nałęcz
Wojewody sandomierskiego Mikołaja z Michałowa herb Poraj
Wojewody sieradzkiego Jakuba z Koniecpola herb Pobóg
Kasztelan śremskiego z Jana (Iwana) z Obiechowa herb Wieniawa
Wojewody łęczyckiego Jana Ligęzy z Bobrku herb Półkozic
Kasztelana wojnickiego Andrzeja z Tęczyna herb Topór
Marszałka Królestwa Polskiego Zbigniewa z Brzezia herb Zadora
Podkomorzego krakowskiego Piotra Szafrańca z Pieskowej Skały herb Starykoń
Kasztelana wiślickiego Klemensa z Moskorzewa herb Pilawa
Kasztelana śremskiego i starosty generalnego Wielkopolski Wincentego z Granowa herb Leliwa
Dobiesława z Oleśnicy herb Dębno
Spytka z Jarosławia herb Leliwa
Cześnika kaliskiego Marcina ze Sławska herb Zaremba
Dobrogosta Świdwa z Szamotuł herb Nałęcz
Kasztelana sądeckiego Krystyna z Kozichgłów herb Lis
Cześnika koronnego Jana Mężyka z Dąbrowy herb Wadwicz
Podkanclerzego Królestwa Polskiego Mikołaja Trąby herb Trąby
Mikołaja Kmity z Wiśnicza herb Szreniawa
braci i rycerzy rodu Gryfów herb Gryf podsędek krakowski, rycerz Zygmunt z Bobowej
Mikołaja Zakliki Korzekwickiego herb Syrokomla
braci i rycerzy rodu Koźlerogi herb Jelita kasztelan wiślicki i starosta przedecki Florian z Korytnicy
Jana Jenczykowica z Moraw ochotnicy z Moraw pod rozkazami Morawianina Helma
Podstolego krakowskiego Gniewosza z Dalewic Podstoli krakowski Gniewosz z Dalewic Wyłącznie ochotnicy bądź najemnicy z Czech, Moraw, Śląska

Wojsko litewskie i ruskie

Chorągwie ziemskie
Herb Nazwa Pochodzenie Dowódcy i rycerze
Chorągiew trocka
Chorągiew wileńska
Chorągiew grodzieńska
Chorągiew kowieńska
Chorągiew lidzka
Chorągiew miednicka
Chorągiew smoleńska Lingwen Semen
Chorągiew smoleńsko-orszańska
Chorągiew smoleńsko-mścisławska
Chorągiew połocka
Chorągiew witebska
Chorągiew kijowska
Chorągiew pińska
Chorągiew drohicka
Chorągiew mielnicka
Chorągiew nowogródzka
Chorągiew brzeska
Chorągiew wołkowyska
Chorągiew krzemieniecka
Chorągiew starodubowska
Litewskie chorągwie prywatne
Herb Nazwa Pochodzenie Dowódcy i rycerze
Chorągwie wielkiego księcia Witolda (prawdopodobnie 10 chorągwi[28])
Chorągiew księcia Zygmunta Korybuta
Chorągiew księcia Lingwena Semena Republika Nowogrodu, Republika Pskowa
Chorągiew księcia Jerzego Lingwenowicza

Wojska tatarskie

Herb Nazwa Pochodzenie Dowódcy i rycerze
Chorągwie tatarskie (prawdopodobnie 7[28]) Dżalal ad-Din, Najman-beg

Wojska krzyżackie

Zakon krzyżacki wystawił 51 chorągwi (w tym dwie wielkiego mistrza), wśród których znajdowali się również goście zakonu z Niemiec, Szwajcarii, Śląska, Pomorza, Czech, Moraw oraz Inflant. Udział w bitwie po stronie zakonnej wzięli m.in. Frideric von Wallenrode, Konrad Lichtenstein, Thomas von Morheim, Wilhelm von Helfenstein, Henric von Schwelborn, Godfryd von Hatzlfeld, Burchard Wobeke, Arnold von Baden i Werner Tettingen. Według niektórych badaczy samych braci-rycerzy krzyżackich było pod Grunwaldem tylko około 250, resztę stanowili goście i zaciężni. Według najnowszych badań, po stronie krzyżackiej walczyli również Polacy (z Prus, Pomorza, Śląska oraz Inflant, m.in. książę oleśnicki Konrad VII Biały), a także Prusowie i Litwini zamieszkali na terenie Prus Zakonnych[29].

Herb Nazwa Pochodzenie Dowódcy i rycerze
Chorągiew Wielkiego Mistrza większa Ulrich von Jungingen
Choragiew Wielkiego Mistrza mniejsza
Chorągiew Zakonu Krzyżackiego marszałek wielki Prus Frideric von Wallenrode
Chorągiew księcia oleśnickiego Konrada Białego Księstwo Oleśnickie, Księstwo wrocławskie Konrad VII Biały
Chorągiew Świętego Jerzego Jerzy Gersdorff (Kerzdorff)
Chorągiew miasta Chełmna Chorąży Mikołaj zwany Niksz ze Szwabii. Jej dowódcami byli rycerze: Janusz Orzechowski i Konrad z Robkow (Robakowa)
Chorągiew Podskarbiego Zakonu Skarbnik krzyżacki, Tomasz Moerheym (Merheim)
Chorągiew biskupstwa i biskupa pomezańskiego Markward von Reszemburg
Choragiew Komturstwa i miasta Grudziądza komtur Wilhelm von Ellfenstein (Helfenstein)
Choragiew komturstwa i miasta Bałgi komtur Bałgi
Choragiew komturstwa i miasta Kowalewa komtur Niklosz Viltz (Wylcz)
Chorągiew miasta Królewiec Wicemarszałek, Wicekomtur królewiecki
Choragiew komturstwa starogardzkiego (starogrodzkiego) komtur Wilhelm Nyppem (Nippen)
Choragiew biskupa i biskupstwa sambijskiego Henryk, hrabia z Kamieńca w Miśni
Chorągiew komturstwa i miasta Tucholi komtur tucholski, Henryk von Schwelborn
Choragiew Wielkiej Komturii Wielki Komtur, Konrad Lichtenstein ze Sztumu
Choragiew zamku i komturstwa nieszawskiego komtur Gotfryd von Hatzfeld (nie Konrad)
Chorągiew zaciężnych rycerzy z Westfalii
Chorągiew wójtowstwa i miasta Rogóźna wójt Rogóźna, Fryderyk von Wenden
Choragiew komturstwa i miasta Elbląga komtur Werner von Tettingen (Thetinger)
Chorągiew komturstwa i miasta Pokrzywna (Engelsberg) komtur Burchard Vobeke (Barkard Wobecke)
Choragiew komturstwa i miasta Brodnicy Balidemin Stoll
Chorągiew biskupstwa i biskupa chełmińskiego właściwie Prabut (Riesenburg) Teodoryk z Sonnenburga (Teodoryk von Sowemburg)
Chorągiew zamku Bratian i Nowego Miasta wójt Jan von Redern (Johann von Redere)
Chorągiew miasta Braniewa (Brunsberg)
Chorągiew zaciężnych rycerzy niemieckich
Chorągiew szwajcarskich rycerzy zaciężnych
Druga chorągiew komturstwa i miasta Elbląga wicekomtur elbląski
Chorągiew komturstwa żuławskiego i miasta Łasin (Leszken) (właściwie Laski na Żuławach). Konrad von Kunseck (prawdopodobnie Koenigsegg lub Koenigsbeck)
Chorągiew mieszczan elbląskich
Chorągiew komturstwa i miasta Człuchowa komtur Arnold von Baden
Chorągiew miasta Bartoszyc
Chorągiew komturstwa i miasta Ostródy komtur Konrad von Pinzenau
Chorągiew komturstwa i miasta Szczytna (Ortelsburg) komtur Albrecht von Schwarzburg (Eczbor)
Chorągiew komturstwa i miasta Nieman (Ragneta) Fryderyk von Zollern, komtur Ragnety
Chorągiew Starego Miasta Królewca
Chorągiew rycerzy inflanckich i nadreńskich
Chorągiew wójtostwa i miasta Tczewa Mathias von Bebern
Chorągiew większa miasta Olsztyna lub Pieniężna (Melzak)
Chorągiew rycerzy zaciężnych z Miśni
Chorągiew miasta Brandenburg Marquard von Salzbach
Chorągiew Kazimierza V, księcia szczecińskiego Kazimierz V Szczeciński
Chorągiew rycerstwa ziemi chełmińskiej komtur Johannes hrabia von Sayn (Saym)
Chorągiew komturstwa i miasta Gdańska
Chorągiew komturstwa gdańskiego Johann Schonenfhelt (Schönenfeld)
Chorągiew biskupstwa warmińskiego
Chorągiew komturii i miasta Torunia wicekomtur toruński, Johann von der Merse
Druga chorągiew komturstwa gdańskiego
Chorągiew miasta Gniewu (Mewe) szlachta i mieszczanie okręgu gniewskiego oraz rycerze z Frankonii komtur gniewski, Jan hrabia von Wenden
Chorągiew miasta Święta Siekierka (Heiligenbeil)
Chorągiew miasta Brunszwiku
Proporzec Henryka von Plauen Chorągiew nie brała udziału w walce, pozostawiona w odwodzie dla obrony przed Januszem Brzozogłowym, starostą bydgoskim Henryk von Plauen
Chorągiew komturstwa świeckiego Chorągiew nie brała udziału w walce, pozostawiona w odwodzie dla obrony przed Januszem Brzozogłowym, starostą bydgoskim

Sprawy niewyjaśnione

W literaturze podawane są różne – dość rozbieżne – szacunki liczebności wojsk (mówi się niekiedy nawet o sumie do 38 tys. wojsk zakonnych i do 43 tys. sprzymierzonych), ale przez większość historyków i badaczy są one podawane w wątpliwość. Przewaga liczebna wojsk unii nie jest kwestionowana, za to w wielu źródłach kwestionuje się poważne zagrożenie dla głównego obozu Jagiełły wskutek straceńczej szarży lekkozbrojnej jazdy krzyżackiej – wątek opisany przez Sienkiewicza.

Nie ma też pewności co do umieszczenia przez Krzyżaków wilczych dołów na polu bitwy. Wydaje się, że mieli za mało czasu na wykopanie tych pułapek.

Kolejnym niejasnym zagadnieniem są czyny Zbigniewa Oleśnickiego. W Kronice Długosza ma on wpierw na rozkaz Jagiełły obawiającego się o siebie próbować ściągnąć na pomoc chorągiew nadworną (dowodzący nią Mikołaj Kiełbasa nie wykonuje rozkazu, ponieważ spowodowałoby to zamieszanie w polskim szyku), a potem ma on zwalić z konia za pomocą złamanej kopii atakującego króla rycerza Lupolda von Kökeritza (król ma uderzyć kopią już pokonanego przeciwnika), a jeszcze później odmówić przyjęcia pasa rycerskiego, ponieważ „woli walczyć zawsze dla Chrystusa niż dla ziemskiego i śmiertelnego króla”. Opis ten wydaje się mało wiarygodny, ponieważ Długosz w młodości był sekretarzem Oleśnickiego i starał się go zawsze przedstawiać w jak najkorzystniejszym świetle. Ponadto występują w nim pewne sprzeczności dotyczące zachowania króla – najpierw jest on tak przestraszony, że wysyła Oleśnickiego po pomoc do chorągwi nadwornej, a później (przed atakiem Lupolda von Kökeritza) z trudem daje się powstrzymać od osobistego udziału w walce. Dlatego też część badaczy (np. Nadolski w pozycji „Grunwald 1410”) kwestionuje fakt zrzucenia z konia szarżującego Diepolda von Kökeritza przez Oleśnickiego i przyjmuje, że został on pokonany przez Jagiełłę i dobity potem przez Oleśnickiego. Opierają się oni na tym, że Oleśnicki wtedy był 21-letnim kancelistą, który nie miał za sobą ćwiczeń rycerskich, co oznacza że bardzo mało prawdopodobne jest, aby odważył się on zaatakować ułamkiem kopii szarżującego rycerza i atak ten był skuteczny; natomiast dobicie pokonanego przeciwnika nie stanowiło już trudności. Podobnie można rozpatrywać jazdę Oleśnickiego do chorągwi nadwornej. Jagiełło dysponował gońcami do przekazywania jego rozkazów, a w najważniejszych przypadkach posyłał osoby pełniące ważne urzędy i z racji tego cieszące się autorytetem. Jest bardzo prawdopodobne, że polecono wojsku ignorowanie rozkazów innych osób niż gońcy królewscy, garstka osób pełniących wysokie urzędy (np. podkanclerzy Trąba) i bezpośredni przełożeni. Dlatego też Jagiełło z pewnością był świadomy tego, że posyłanie nieznanego młodego kancelisty z rozkazem do chorągwi nadwornej byłoby bezcelowe, bo polecenia tego kancelisty i tak zostałyby zignorowane. W takiej sytuacji posłany zostałby goniec, albo ktoś znaczniejszy ze świty królewskiej, co jednak nie nastąpiło. Możliwe wytłumaczenie przyczyn jazdy Oleśnickiego (i jego późniejszego zachowania) to to, że na widok odwodu Wielkiego Mistrza uległ on panice i przestraszony pojechał do najbliższej chorągwi (chorągwi nadwornej); rycerze tej chorągwi mogli go wyśmiać, więc zawstydzony wrócił do świty królewskiej, gdzie także mógł zostać wyśmiany z powodu ucieczki, a następnie chcąc się zrehabilitować za to zaatakował już pokonanego Diepolda von Kökeritza.

Inną sprawą niewyjaśnioną są okoliczności śmierci dostojników Zakonu. W bitwie wzięło udział 250 braci zakonnych (prawie wszyscy bracia przebywający na terenie Państwa Zakonnego w Prusach), z których zginęło 203. Dla odmiany w armii polskiej wg Długosza zginęło tylko 12 znaczniejszych rycerzy. Kronika Jana Posilgego opisująca bitwę od strony krzyżackiej podaje, że „wróg szczególnie godził w braci”. Istotne jest także to, że Długosz nie podaje nazwisk polskich rycerzy, którzy mieli pokonać poszczególnych dostojników (pewien wyjątek jest czyniony dla Mszczuja ze Skrzynna, ale nawet w tym wypadku nie jest podawane jednoznacznie, że zabił on Wielkiego Mistrza). Możliwe wyjaśnienia:

  • dostojnicy Zakonu polegli z rąk osób spoza stanu rycerskiego (np. chłopskich piechurów);
  • dostojnicy Zakonu byli zabijani w celu ich „likwidacji” z naruszeniem obyczajów rycerskich;
  • dostojnicy Zakonu nie dorównali swojej „sławie”.

W XIX wieku pojawiła się teza o udziale piechoty chłopskiej po stronie polskiej, którą bardzo popierał Kuczyński. Zgodnie z tą hipotezą dostojnicy Zakonu mieli paść z rąk tych piechurów. Obecnie jednak uważa się, że w bitwie w ogóle nie uczestniczyła piechota chłopska, co eliminuje tę hipotezę. Można przyjąć także, że niektórzy zakonnicy polegli z rąk członków świty polskich rycerzy, ale osoby te przeważnie też należały do stanu rycerskiego, więc giermek, który pokonałby krzyżackiego komtura byłby uhonorowany.

Tezę o „likwidacji” z kolei wspiera Nadolski. Aczkolwiek takie działania są możliwe w pojedynczych przypadkach, to raczej dotyczyłyby sytuacji już po walce (np. zabicie Markwarda von Salzbacha na rozkaz Witolda – oficjalnie za obrazę matki Wielkiego Księcia, a faktycznie w celu uniemożliwienia mu ewentualnego wyjawienia konszachtów Witolda z Krzyżakami, w których to konszachtach zabity grał ważną rolę) i nie miało charakteru masowego, co wspiera kronika Posilgego, gdzie nie ma wzmianek o naruszeniu obyczaju rycerskiego, a także to, że później Zakon nie próbował wykorzystać takiej sprawy w wojnie dyplomatycznej z Polską i Litwą.

Ostatnia hipoteza opiera się na tym, że do bitwy pod Grunwaldem bracia zakonni byli postrzegani jako doskonali wojownicy i niezrównani szermierze, co wywodziło się z ich działań na początku podboju Prus i tego, że potem bracia incydentalnie walczyli osobiście (nikt zatem nie mógł zweryfikować tej legendy). Oczywiście świeżo wstępujący bracia mogli być doskonałymi rycerzami, to jednak bracia mieszkający w Prusach szybko otrzymywali różne stanowiska administracyjne (około 200 osób musiało zarządzać całym państwem), które wiązały się z obciążeniami czasowymi uniemożliwiającymi częste i długie ćwiczenia rycerskie. Podczas bitwy Polacy i Litwini mieli jednak dalej wierzyć w opowieści o niezrównanych szermierzach i stosownie do tego atakować braci zakonnych. W rezultacie atak, który mógłby zostać odparty przez wyszkolonego rycerza bywał zabójczy dla rzadko ćwiczącego się w rzemiosle rycerskim wyższego urzędnika – większość ocalałych braci to młodsi zakonnicy, którzy jeszcze nie otrzymali funkcji administracyjnych. W takiej sytuacji Długosz nie chciał umniejszać rangi zwycięstwa przez dezawuowanie obrazu braci zakonnych, więc pominął opis ich śmierci.

Inscenizacje bitwy

Król Jagiełło wraz z rycerzem na tle wojsk polskich, inscenizacja z 2003
Rekonstrukcja bitwy pod Grunwaldem 2007

Co roku, w rocznicę bitwy, członkowie bractw rycerskich z całej Europy odgrywają pod Grunwaldem wydarzenia z 15 lipca 1410. Spektakl zawsze przyciąga kilkudziesięciotysięczne rzesze widzów. Charakter inscenizacji nie zawsze jest jednak zgodny z realiami historycznymi.

Obchody 600-lecia

Pamiątkowy Krzyż 600-lecia bitwy pod Grunwaldem
Awers
Awers
Baretka
Baretka
Ustanowiono

2009

W związku ze zbliżającym się jubileuszem bitwy grunwaldzkiej Uchwałą Rady Regencyjnej UPUM nr 10/09 z 5 października 2009 ustanowiony został Pamiątkowy Krzyż 600-lecia Bitwy pod Grunwaldem[30]. Odznaczenie nadawane jest osobom fizycznym za popularyzowanie polskiej tradycji rycerskiej i wojskowej. Odznakę stanowi krzyż równoramienny o wymiarach 40x40mm, którego łuki ramion oparte są na bazie koła o średnicy 40mm. Pośrodku krzyża nałożona jest tarcza przedstawiająca hełm rycerski na tle dwóch skrzyżowanych mieczy. Na bocznych ramionach krzyża daty: 1410-2010. Dolne ramię krzyża przykrywa częściowo wstęga z napisem UPUM, której brzegi sięgają bocznych ramion krzyża. Całość wykonana jest z metalu w kolorze patynowanego srebra. Krzyż noszony jest na wstążce o szerokości 40mm barwy błękitnej z biało-czerwonym obrzeżem. Pamiątkowy Krzyż 600-lecia Bitwy pod Grunwaldem projektował Norbert Wójtowicz.

Zobacz też

  1. ↑ Henryk Samsonowicz. Historia Polski, t.1, 2007
  2. ↑ Historia Pomorza, t.I (do roku 1466), cz.1 pod red. Gerarda Labudy, Poznań 1969 s,59
  3. ↑ Kuczyński, s.50
  4. ↑ Kuczyński, s.52
  5. ↑ Józef Marecki, Zakony w Polsce, Kraków 2000, s.44
  6. ↑ Kuczyński, s.65
  7. ↑ Jan Baszkiewicz: Powstanie zjednoczonego państwa polskiego na przełomie XIII i XIV wieku, Warszawa 1954, ss.208-209
  8. ↑ Kuczyński, s.66
  9. ↑ Kuczyński, s.72
  10. ↑ Kuczyński, s.75
  11. ↑ Kuczyński, s.87
  12. ↑ a b c Waldemar Mierzwa: Grunwald pole bitwy. Warszawa: PTTK, 1989.
  13. ↑ a b c d e f Jan Długosz: Polska Jana Długosza. Warszawa: PWN, 1984.
  14. ↑ Kuczyński, ss.247-248
  15. ↑ Kuczyński, s.159
  16. ↑ Kuczyński, s.307
  17. ↑ Kuczyński, s.259
  18. ↑ Andrzej Nadolski: Grunwald 1410. Warszawa: Bellona, 2008, s. 83-87.
  19. ↑ Kuczyński, s.313
  20. ↑ Kuczyński, s.314
  21. ↑ Kuczyński, s.327
  22. ↑ Kuczyński, s.331
  23. ↑ Kuczyński, s.332
  24. ↑ Henryk Sienkiewicz, Krzyżacy, "Tygodnik Ilustrowany" 1900
  25. ↑ Nadto krążyło opowiadanie pewnych żołnierzy z wojska krzyżackiego powtarzane z namysłem i nie zaczerpnięte z plotek, ale całkowicie pewne, że nazajutrz przez cały czas trwania bitwy widzieli nad wojskiem polskim czcigodną postać ubraną w szaty biskupie, która udzielała walczącym Polakom błogosławieństwa, ustawicznie dodawała im sił i obiecywała im pewne zwycięstwo. Ogłoszono to za wróżbę, która zapowiadała niewątpliwe przyszłe zwycięstwo króla. Jan Długosz Roczniki, czyli kroniki sławnego Królestwa Polskiego t. VII
  26. ↑ a b Mateusz Siuchniński, Jan Kopczewski: Grunwald. 550 lat chwały. Warszawa: Państwowe Zakłady Wydawnictw Szkolnych, 1960, s. 340.
  27. ↑ Chełm.Kościół p.w. Rozesłania Świętych ApostołóW
  28. ↑ a b W. Mikołajczak, Grunwald 1410. Krok od klęski, Zakrzewo 2007. ISBN 978-83-60383-09-4.
  29. ↑ Silesia Schlesien Śląsk – schlesisch, deutsch-polnisches Magazin: Lech Kryształowicz – Historycy o Krzyżakach
  30. ↑ Informacja o ustanowieniu jednostopniowego odznaczenia pn.: "Pamiątkowy krzyż 600-lecia bitwy pod Grunwaldem"

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Szablon:Linki do map Polski

Szablon:Link FA

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Bitwa_pod_Grunwaldem&oldid=22256570”