Szablon:Dobry artykuł/archiwum/2019/07
Aktualnie na stronie głównej
35 Hudson Yards – wielofunkcyjny wieżowiec położony w zachodniej części Manhattanu w Nowym Jorku. Składa się z apartamentowców oraz hotelu. Budynek został zaprojektowany przez Davida Childsa, pracownika przedsiębiorstwa architektonicznego Skidmore, Owings and Merrill. Wieżowiec położony jest w pobliżu dzielnic Hell's Kitchen i Chelsea oraz stacji kolejowej New York Pennsylvania Station. Jest częścią inwestycji Hudson Yards, wiążącej się z przebudową West Side Yards Metropolitan Transportation Authority. W listopadzie 2022 roku budynek 35 Hudson Yards stał się 28. najwyższym budynkiem w Stanach Zjednoczonych oraz 16. najwyższym budynkiem w Nowym Jorku. W lipcu 2023 roku serwis The Wall Street Journal podał, że 50% mieszkań w budynku 35 Hudson Yards pozostało nadal niesprzedanych. Czytaj więcej…
Archiwum ekspozycji dobrych artykułów
Archiwum artykułów, które zostały umieszczone na stronie głównej w rubryce Dobry Artykuł.
2008:
wrzesień •
październik •
listopad •
grudzień
2009:
styczeń •
luty •
marzec •
kwiecień •
maj •
czerwiec •
lipiec •
sierpień •
wrzesień •
październik •
listopad •
grudzień
2010:
styczeń •
luty •
marzec •
kwiecień •
maj •
czerwiec •
lipiec •
sierpień •
wrzesień •
październik •
listopad •
grudzień
2011:
styczeń •
luty •
marzec •
kwiecień •
maj •
czerwiec •
lipiec •
sierpień •
wrzesień •
październik •
listopad •
grudzień
2012:
styczeń •
luty •
marzec •
kwiecień •
maj •
czerwiec •
lipiec •
sierpień •
wrzesień •
październik •
listopad •
grudzień
2013:
styczeń •
luty •
marzec •
kwiecień •
maj •
czerwiec •
lipiec •
sierpień •
wrzesień •
październik •
listopad •
grudzień
2014:
styczeń •
luty •
marzec •
kwiecień •
maj •
czerwiec •
lipiec •
sierpień •
wrzesień •
październik •
listopad •
grudzień
2015:
styczeń •
luty •
marzec •
kwiecień •
maj •
czerwiec •
lipiec •
sierpień •
wrzesień •
październik •
listopad •
grudzień
2016:
styczeń •
luty •
marzec •
kwiecień •
maj •
czerwiec •
lipiec •
sierpień •
wrzesień •
październik •
listopad •
grudzień
2017:
styczeń •
luty •
marzec •
kwiecień •
maj •
czerwiec •
lipiec •
sierpień •
wrzesień •
październik •
listopad •
grudzień
2018:
styczeń •
luty •
marzec •
kwiecień •
maj •
czerwiec •
lipiec •
sierpień •
wrzesień •
październik •
listopad •
grudzień
2019:
styczeń •
luty •
marzec •
kwiecień •
maj •
czerwiec •
lipiec •
sierpień •
wrzesień •
październik •
listopad •
grudzień
2020:
styczeń •
luty •
marzec •
kwiecień •
maj •
czerwiec •
lipiec •
sierpień •
wrzesień •
październik •
listopad •
grudzień
2021:
styczeń •
luty •
marzec •
kwiecień •
maj •
czerwiec •
lipiec •
sierpień •
wrzesień •
październik •
listopad •
grudzień
2022:
styczeń •
luty •
marzec •
kwiecień •
maj •
czerwiec •
lipiec •
sierpień •
wrzesień •
październik •
listopad •
grudzień
2023:
styczeń •
luty •
marzec •
kwiecień •
maj •
czerwiec •
lipiec •
sierpień •
wrzesień •
październik •
listopad •
grudzień
1 lipca[edytuj kod]
Gwiazda – kuliste ciało niebieskie, stanowiące skupisko powiązanej grawitacyjnie materii. Przynajmniej przez część czasu swojego istnienia emituje w sposób stabilny promieniowanie elektromagnetyczne, które wyzwala się w jej jądrze. Gwiazdy w chwili powstania są zbudowane głównie z wodoru i helu, natomiast w trakcie ich życia przybywa atomów cięższych pierwiastków. Gwiazda powstaje wskutek zapadania grawitacyjnego chmury materii, złożonej głównie z wodoru. Gdy jądro gwiazdy osiągnie dostatecznie dużą temperaturę i gęstość, rozpoczyna się reakcja fuzji jądrowej stopniowo zamieniająca wodór w hel. Wytworzona w tym procesie energia jest przenoszona ku powierzchni ciała niebieskiego poprzez promieniowanie oraz drogą konwekcji. Ciśnienie wewnętrzne zapobiega dalszemu zapadaniu się materii pod wpływem grawitacji. Gdy wodór w jądrze ulegnie wyczerpaniu, dalszy rozwój gwiazdy zależy od jej masy – może zakończyć się np. w stadium białego karła lub czarnej dziury. Część materii zostanie zwrócona w przestrzeń, gdzie utworzy kolejne pokolenie gwiazd o większej zawartości ciężkich pierwiastków.
2 lipca[edytuj kod]
Mosze Arens (ur. 27 grudnia 1925 w Kownie, zm. 7 stycznia 2019 w Sawjonie) − izraelski naukowiec, polityk i dyplomata, profesor aeronautyki. W latach 1988–1990 minister spraw zagranicznych, w latach 1983–1984, 1990–1992 oraz w 1999 minister obrony, w latach 1984–1987 oraz w 1988 minister bez teki. W latach 1982–1983 ambasador Izraela w Stanach Zjednoczonych, w latach 1973–1982, 1984–1992 oraz 1999–2003 poseł do Knesetu z listy Likudu. W wyborach w 1973 roku po raz pierwszy został wybrany posłem z listy Likudu, a w ósmym Knesecie zasiadał w komisji finansów. W wyborach w 1977 roku, po których prawica po raz pierwszy w historii objęła władzę, uzyskał reelekcję, a w Knesecie dziewiątej kadencji stanął na czele komisji spraw zagranicznych i obrony. W wyborach w 1992 roku utracił miejsce w parlamencie. W styczniu 1999 roku Binjamin Netanjahu powołał go w skład swojego I rządu, Arens zastąpił Jicchaka Mordechaja i po raz trzeci objął kierownictwo Ministerstwa Obrony.
3 lipca[edytuj kod]
Serbia na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1912 – reprezentacja Królestwa Serbii na V Letnich Igrzyskach Olimpijskich w Sztokholmie liczyła dwóch sportowców startujących w jednej z szesnastu dyscyplin sportowych. Chorążym reprezentacji był 21-letni maratończyk Dragutin Tomašević, a drugim reprezentantem był 17-letni sprinter Dušan Milošević. Dla obu były to jedyne igrzyska olimpijskie w karierze. Niewyjaśnioną kwestią pozostaje start trzeciego serbskiego zawodnika. Miał być nim Živko Vastić. W niektórych dokumentach widnieje informacja, że Vastić był na liście startowej, lecz na samym starcie się nie pojawił. Miał on zająć drugie miejsce podczas serbskich kwalifikacji, lecz przed samym wyjazdem nie uzyskał pozwolenia na opuszczenie kraju od króla Piotra I Karadziordziewicia. W swoim debiucie olimpijskim Serbowie nie zdobyli żadnych medali. Liczba serbskich sportowców biorących udział w igrzyskach w Sztokholmie była najmniejsza w historii startów tego kraju na igrzyskach olimpijskich.
4 lipca[edytuj kod]
Łatwa cnota – brytyjski niemy dramat romantyczny z 1928 roku w reżyserii Alfreda Hitchcocka i według scenariusza Eliota Stannarda, oparty na sztuce teatralnej Easy Virtue autorstwa Noëla Cowarda z 1924 roku. W rolach głównych wystąpili Isabel Jeans, Robin Irvine, Franklin Dyall oraz Ian Hunter. Akcja filmu koncentruje się na Laricie Filton, której zatajona przeszłość staje się po latach przeszkodą w stworzeniu stabilnego związku z wywodzącym się z wyższych sfer bogatym młodzieńcem Johnem Whittakerem. W momencie premiery obraz Hitchcocka otrzymał w większości negatywne recenzje ze strony krytyków. Mieszane opinie wyrażali także biografowie, choć niektórzy z nich podkreślali techniczne umiejętności młodego, angielskiego reżysera i nowatorskie zastosowanie przez niego efektów specjalnych. Według Brytyjskiego Instytutu Filmowego pełna wersja filmu, trwająca 94 minuty, nie zachowała się do czasów współczesnych. Zakrojone na międzynarodową skalę poszukiwania Łatwej cnoty przyniosły odnalezienie odbitek obrazu w Australii oraz Stanach Zjednoczonych, lecz wszystkie okazały się znacznie wyeksploatowanymi kopiami.
5 lipca[edytuj kod]
Newag Vulcano – wąskotorowy spalinowy zespół trakcyjny produkowany przez Newag z Nowego Sącza dla Ferrovia Circumetnea do obsługi połączeń wokół wulkanu Etna. Powstały cztery zespoły, a w grudniu 2017 roku zamówiono kolejne cztery sztuki. Newag Vulcano to dwuczłonowy, jednoprzestrzenny, częściowo niskopodłogowy spalinowy zespół trakcyjny o prześwicie 950 mm przeznaczony do ruchu miejskiego, jak i podmiejskiego. Pojazd został oznaczony przez producenta typem konstrukcyjnym 226M. Wsiadanie i wysiadanie pasażerów realizowane jest poprzez parę drzwi odskokowo-przesuwnych na stronę pojazdu w każdym członie. Pojazd przystosowano do przewożenia osób niepełnosprawnych ruchowo. Przy drzwiach w członie A zamontowane zostały platformy ułatwiające wsiadanie do SZT oraz toaleta dla niepełnosprawnych w układzie zamkniętym. Zaplanowano tam też miejsce dla niepełnosprawnego na wózku inwalidzkim oraz stojaki dla rowerów. Zaprojektowano 100 miejsc siedzących, jednak możliwy będzie ich demontaż w warunkach eksploatacyjnych, zgodnie z potrzebami przewoźnika.
6 lipca[edytuj kod]
Impact Wrestling Redemption – gala wrestlingu zorganizowana przez amerykańską federację Impact Wrestling, nadawana na żywo w systemie pay-per-view. Odbyła się 22 kwietnia 2018 roku w Universal Studios w Orlando na Florydzie. Była to pierwsza gala z tego cyklu, a zarazem pierwsze pay-per-view IW w 2018 roku. Karta walk składała się z ośmiu pojedynków, w tym czterech o tytuły mistrzowskie. Walką wieczoru był Three Way match, w którym Pentagón Jr. zdobył Impact World Championship po pokonaniu dotychczasowego mistrza, Austina Ariesa, oraz Fénixa. Eli Drake i Scott Steiner odebrali Latin American Xchange. W innych pojedynkach Allie obroniła mistrzostwo kobiet w walce z Su Yung, podobnie jak Matt Sydal, zwyciężając Peteya Williamsa w spotkaniu o Impact X Division Championship. Na gali zadebiutowała Tessa Blanchard, ponadto federacja zaprezentowała nowy wygląd czterech najważniejszych pasów mistrzowskich. Larry Csonka, redaktor portalu internetowego 411mania.com, ocenił galę na 7 w 10 – punktowej skali.
7 lipca[edytuj kod]
Peter Jackson’s King Kong – komputerowa przygodowa gra akcji na podstawie filmu King Kong, wyprodukowana i wydana w 2005 roku przez Ubisoft. Adaptacja filmu w reżyserii Petera Jacksona pozwala graczowi się wcielać na przemian w dwie postacie. W części poziomów gracz uosabia Jacka Driscolla, członka ekipy filmowej wysłanej na tajemniczą Wyspę Czaszki w poszukiwaniu bestii zwanej King Kongiem, w części zaś – tytułową postać, która porywa aktorkę Ann Darrow. Peter Jackson’s King Kong został opracowany przez studio Ubisoft Montpellier na czele z dyrektorem kreatywnym Michelem Ancelem oraz producentem Xavierem Poix. W porównaniu z pierwowzorem filmowym akcja gry pozbawiona jest prologu dziejącego się w Nowym Jorku, a jej przebieg odbywa się w całości za pośrednictwem renderowanego silnika graficznego. Choć francuskojęzyczni krytycy okazywali rozczarowanie utworem Ancela, w Stanach Zjednoczonych King Kong okazał się sukcesem komercyjnym opiewającym na 4,5 miliona sprzedanych egzemplarzy, zdobywając poklask ze strony tamtejszych krytyków oraz trzy nagrody Spike Video Game Awards.
8 lipca[edytuj kod]
Gwiazda – kuliste ciało niebieskie, stanowiące skupisko powiązanej grawitacyjnie materii. Przynajmniej przez część czasu swojego istnienia emituje w sposób stabilny promieniowanie elektromagnetyczne, które wyzwala się w jej jądrze. Gwiazdy w chwili powstania są zbudowane głównie z wodoru i helu, natomiast w trakcie ich życia przybywa atomów cięższych pierwiastków. Gwiazda powstaje wskutek zapadania grawitacyjnego chmury materii, złożonej głównie z wodoru. Gdy jądro gwiazdy osiągnie dostatecznie dużą temperaturę i gęstość, rozpoczyna się reakcja fuzji jądrowej stopniowo zamieniająca wodór w hel. Wytworzona w tym procesie energia jest przenoszona ku powierzchni ciała niebieskiego poprzez promieniowanie oraz drogą konwekcji. Ciśnienie wewnętrzne zapobiega dalszemu zapadaniu się materii pod wpływem grawitacji. Gdy wodór w jądrze ulegnie wyczerpaniu, dalszy rozwój gwiazdy zależy od jej masy – może zakończyć się np. w stadium białego karła lub czarnej dziury. Część materii zostanie zwrócona w przestrzeń, gdzie utworzy kolejne pokolenie gwiazd o większej zawartości ciężkich pierwiastków.
9 lipca[edytuj kod]
Mosze Arens (ur. 27 grudnia 1925 w Kownie, zm. 7 stycznia 2019 w Sawjonie) − izraelski naukowiec, polityk i dyplomata, profesor aeronautyki. W latach 1988–1990 minister spraw zagranicznych, w latach 1983–1984, 1990–1992 oraz w 1999 minister obrony, w latach 1984–1987 oraz w 1988 minister bez teki. W latach 1982–1983 ambasador Izraela w Stanach Zjednoczonych, w latach 1973–1982, 1984–1992 oraz 1999–2003 poseł do Knesetu z listy Likudu. W wyborach w 1973 roku po raz pierwszy został wybrany posłem z listy Likudu, a w ósmym Knesecie zasiadał w komisji finansów. W wyborach w 1977 roku, po których prawica po raz pierwszy w historii objęła władzę, uzyskał reelekcję, a w Knesecie dziewiątej kadencji stanął na czele komisji spraw zagranicznych i obrony. W wyborach w 1992 roku utracił miejsce w parlamencie. W styczniu 1999 roku Binjamin Netanjahu powołał go w skład swojego I rządu, Arens zastąpił Jicchaka Mordechaja i po raz trzeci objął kierownictwo Ministerstwa Obrony.
10 lipca[edytuj kod]
Serbia na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1912 – reprezentacja Królestwa Serbii na V Letnich Igrzyskach Olimpijskich w Sztokholmie liczyła dwóch sportowców startujących w jednej z szesnastu dyscyplin sportowych. Chorążym reprezentacji był 21-letni maratończyk Dragutin Tomašević, a drugim reprezentantem był 17-letni sprinter Dušan Milošević. Dla obu były to jedyne igrzyska olimpijskie w karierze. Niewyjaśnioną kwestią pozostaje start trzeciego serbskiego zawodnika. Miał być nim Živko Vastić. W niektórych dokumentach widnieje informacja, że Vastić był na liście startowej, lecz na samym starcie się nie pojawił. Miał on zająć drugie miejsce podczas serbskich kwalifikacji, lecz przed samym wyjazdem nie uzyskał pozwolenia na opuszczenie kraju od króla Piotra I Karadziordziewicia. W swoim debiucie olimpijskim Serbowie nie zdobyli żadnych medali. Liczba serbskich sportowców biorących udział w igrzyskach w Sztokholmie była najmniejsza w historii startów tego kraju na igrzyskach olimpijskich.
11 lipca[edytuj kod]
Łatwa cnota – brytyjski niemy dramat romantyczny z 1928 roku w reżyserii Alfreda Hitchcocka i według scenariusza Eliota Stannarda, oparty na sztuce teatralnej Easy Virtue autorstwa Noëla Cowarda z 1924 roku. W rolach głównych wystąpili Isabel Jeans, Robin Irvine, Franklin Dyall oraz Ian Hunter. Akcja filmu koncentruje się na Laricie Filton, której zatajona przeszłość staje się po latach przeszkodą w stworzeniu stabilnego związku z wywodzącym się z wyższych sfer bogatym młodzieńcem Johnem Whittakerem. W momencie premiery obraz Hitchcocka otrzymał w większości negatywne recenzje ze strony krytyków. Mieszane opinie wyrażali także biografowie, choć niektórzy z nich podkreślali techniczne umiejętności młodego, angielskiego reżysera i nowatorskie zastosowanie przez niego efektów specjalnych. Według Brytyjskiego Instytutu Filmowego pełna wersja filmu, trwająca 94 minuty, nie zachowała się do czasów współczesnych. Zakrojone na międzynarodową skalę poszukiwania Łatwej cnoty przyniosły odnalezienie odbitek obrazu w Australii oraz Stanach Zjednoczonych, lecz wszystkie okazały się znacznie wyeksploatowanymi kopiami.
12 lipca[edytuj kod]
Newag Vulcano – wąskotorowy spalinowy zespół trakcyjny produkowany przez Newag z Nowego Sącza dla Ferrovia Circumetnea do obsługi połączeń wokół wulkanu Etna. Powstały cztery zespoły, a w grudniu 2017 roku zamówiono kolejne cztery sztuki. Newag Vulcano to dwuczłonowy, jednoprzestrzenny, częściowo niskopodłogowy spalinowy zespół trakcyjny o prześwicie 950 mm przeznaczony do ruchu miejskiego, jak i podmiejskiego. Pojazd został oznaczony przez producenta typem konstrukcyjnym 226M. Wsiadanie i wysiadanie pasażerów realizowane jest poprzez parę drzwi odskokowo-przesuwnych na stronę pojazdu w każdym członie. Pojazd przystosowano do przewożenia osób niepełnosprawnych ruchowo. Przy drzwiach w członie A zamontowane zostały platformy ułatwiające wsiadanie do SZT oraz toaleta dla niepełnosprawnych w układzie zamkniętym. Zaplanowano tam też miejsce dla niepełnosprawnego na wózku inwalidzkim oraz stojaki dla rowerów. Zaprojektowano 100 miejsc siedzących, jednak możliwy będzie ich demontaż w warunkach eksploatacyjnych, zgodnie z potrzebami przewoźnika.
13 lipca[edytuj kod]
Impact Wrestling Redemption – gala wrestlingu zorganizowana przez amerykańską federację Impact Wrestling, nadawana na żywo w systemie pay-per-view. Odbyła się 22 kwietnia 2018 roku w Universal Studios w Orlando na Florydzie. Była to pierwsza gala z tego cyklu, a zarazem pierwsze pay-per-view IW w 2018 roku. Karta walk składała się z ośmiu pojedynków, w tym czterech o tytuły mistrzowskie. Walką wieczoru był Three Way match, w którym Pentagón Jr. zdobył Impact World Championship po pokonaniu dotychczasowego mistrza, Austina Ariesa, oraz Fénixa. Eli Drake i Scott Steiner odebrali Latin American Xchange. W innych pojedynkach Allie obroniła mistrzostwo kobiet w walce z Su Yung, podobnie jak Matt Sydal, zwyciężając Peteya Williamsa w spotkaniu o Impact X Division Championship. Na gali zadebiutowała Tessa Blanchard, ponadto federacja zaprezentowała nowy wygląd czterech najważniejszych pasów mistrzowskich. Larry Csonka, redaktor portalu internetowego 411mania.com, ocenił galę na 7 w 10 – punktowej skali.
14 lipca[edytuj kod]
Peter Jackson’s King Kong – komputerowa przygodowa gra akcji na podstawie filmu King Kong, wyprodukowana i wydana w 2005 roku przez Ubisoft. Adaptacja filmu w reżyserii Petera Jacksona pozwala graczowi się wcielać na przemian w dwie postacie. W części poziomów gracz uosabia Jacka Driscolla, członka ekipy filmowej wysłanej na tajemniczą Wyspę Czaszki w poszukiwaniu bestii zwanej King Kongiem, w części zaś – tytułową postać, która porywa aktorkę Ann Darrow. Peter Jackson’s King Kong został opracowany przez studio Ubisoft Montpellier na czele z dyrektorem kreatywnym Michelem Ancelem oraz producentem Xavierem Poix. W porównaniu z pierwowzorem filmowym akcja gry pozbawiona jest prologu dziejącego się w Nowym Jorku, a jej przebieg odbywa się w całości za pośrednictwem renderowanego silnika graficznego. Choć francuskojęzyczni krytycy okazywali rozczarowanie utworem Ancela, w Stanach Zjednoczonych King Kong okazał się sukcesem komercyjnym opiewającym na 4,5 miliona sprzedanych egzemplarzy, zdobywając poklask ze strony tamtejszych krytyków oraz trzy nagrody Spike Video Game Awards.
15 lipca[edytuj kod]
Gwiazda – kuliste ciało niebieskie, stanowiące skupisko powiązanej grawitacyjnie materii. Przynajmniej przez część czasu swojego istnienia emituje w sposób stabilny promieniowanie elektromagnetyczne, które wyzwala się w jej jądrze. Gwiazdy w chwili powstania są zbudowane głównie z wodoru i helu, natomiast w trakcie ich życia przybywa atomów cięższych pierwiastków. Gwiazda powstaje wskutek zapadania grawitacyjnego chmury materii, złożonej głównie z wodoru. Gdy jądro gwiazdy osiągnie dostatecznie dużą temperaturę i gęstość, rozpoczyna się reakcja fuzji jądrowej stopniowo zamieniająca wodór w hel. Wytworzona w tym procesie energia jest przenoszona ku powierzchni ciała niebieskiego poprzez promieniowanie oraz drogą konwekcji. Ciśnienie wewnętrzne zapobiega dalszemu zapadaniu się materii pod wpływem grawitacji. Gdy wodór w jądrze ulegnie wyczerpaniu, dalszy rozwój gwiazdy zależy od jej masy – może zakończyć się np. w stadium białego karła lub czarnej dziury. Część materii zostanie zwrócona w przestrzeń, gdzie utworzy kolejne pokolenie gwiazd o większej zawartości ciężkich pierwiastków.
16 lipca[edytuj kod]
Mosze Arens (ur. 27 grudnia 1925 w Kownie, zm. 7 stycznia 2019 w Sawjonie) − izraelski naukowiec, polityk i dyplomata, profesor aeronautyki. W latach 1988–1990 minister spraw zagranicznych, w latach 1983–1984, 1990–1992 oraz w 1999 minister obrony, w latach 1984–1987 oraz w 1988 minister bez teki. W latach 1982–1983 ambasador Izraela w Stanach Zjednoczonych, w latach 1973–1982, 1984–1992 oraz 1999–2003 poseł do Knesetu z listy Likudu. W wyborach w 1973 roku po raz pierwszy został wybrany posłem z listy Likudu, a w ósmym Knesecie zasiadał w komisji finansów. W wyborach w 1977 roku, po których prawica po raz pierwszy w historii objęła władzę, uzyskał reelekcję, a w Knesecie dziewiątej kadencji stanął na czele komisji spraw zagranicznych i obrony. W wyborach w 1992 roku utracił miejsce w parlamencie. W styczniu 1999 roku Binjamin Netanjahu powołał go w skład swojego I rządu, Arens zastąpił Jicchaka Mordechaja i po raz trzeci objął kierownictwo Ministerstwa Obrony.
17 lipca[edytuj kod]
Serbia na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1912 – reprezentacja Królestwa Serbii na V Letnich Igrzyskach Olimpijskich w Sztokholmie liczyła dwóch sportowców startujących w jednej z szesnastu dyscyplin sportowych. Chorążym reprezentacji był 21-letni maratończyk Dragutin Tomašević, a drugim reprezentantem był 17-letni sprinter Dušan Milošević. Dla obu były to jedyne igrzyska olimpijskie w karierze. Niewyjaśnioną kwestią pozostaje start trzeciego serbskiego zawodnika. Miał być nim Živko Vastić. W niektórych dokumentach widnieje informacja, że Vastić był na liście startowej, lecz na samym starcie się nie pojawił. Miał on zająć drugie miejsce podczas serbskich kwalifikacji, lecz przed samym wyjazdem nie uzyskał pozwolenia na opuszczenie kraju od króla Piotra I Karadziordziewicia. W swoim debiucie olimpijskim Serbowie nie zdobyli żadnych medali. Liczba serbskich sportowców biorących udział w igrzyskach w Sztokholmie była najmniejsza w historii startów tego kraju na igrzyskach olimpijskich.
18 lipca[edytuj kod]
Łatwa cnota – brytyjski niemy dramat romantyczny z 1928 roku w reżyserii Alfreda Hitchcocka i według scenariusza Eliota Stannarda, oparty na sztuce teatralnej Easy Virtue autorstwa Noëla Cowarda z 1924 roku. W rolach głównych wystąpili Isabel Jeans, Robin Irvine, Franklin Dyall oraz Ian Hunter. Akcja filmu koncentruje się na Laricie Filton, której zatajona przeszłość staje się po latach przeszkodą w stworzeniu stabilnego związku z wywodzącym się z wyższych sfer bogatym młodzieńcem Johnem Whittakerem. W momencie premiery obraz Hitchcocka otrzymał w większości negatywne recenzje ze strony krytyków. Mieszane opinie wyrażali także biografowie, choć niektórzy z nich podkreślali techniczne umiejętności młodego, angielskiego reżysera i nowatorskie zastosowanie przez niego efektów specjalnych. Według Brytyjskiego Instytutu Filmowego pełna wersja filmu, trwająca 94 minuty, nie zachowała się do czasów współczesnych. Zakrojone na międzynarodową skalę poszukiwania Łatwej cnoty przyniosły odnalezienie odbitek obrazu w Australii oraz Stanach Zjednoczonych, lecz wszystkie okazały się znacznie wyeksploatowanymi kopiami.
19 lipca[edytuj kod]
Newag Vulcano – wąskotorowy spalinowy zespół trakcyjny produkowany przez Newag z Nowego Sącza dla Ferrovia Circumetnea do obsługi połączeń wokół wulkanu Etna. Powstały cztery zespoły, a w grudniu 2017 roku zamówiono kolejne cztery sztuki. Newag Vulcano to dwuczłonowy, jednoprzestrzenny, częściowo niskopodłogowy spalinowy zespół trakcyjny o prześwicie 950 mm przeznaczony do ruchu miejskiego, jak i podmiejskiego. Pojazd został oznaczony przez producenta typem konstrukcyjnym 226M. Wsiadanie i wysiadanie pasażerów realizowane jest poprzez parę drzwi odskokowo-przesuwnych na stronę pojazdu w każdym członie. Pojazd przystosowano do przewożenia osób niepełnosprawnych ruchowo. Przy drzwiach w członie A zamontowane zostały platformy ułatwiające wsiadanie do SZT oraz toaleta dla niepełnosprawnych w układzie zamkniętym. Zaplanowano tam też miejsce dla niepełnosprawnego na wózku inwalidzkim oraz stojaki dla rowerów. Zaprojektowano 100 miejsc siedzących, jednak możliwy będzie ich demontaż w warunkach eksploatacyjnych, zgodnie z potrzebami przewoźnika.
20 lipca[edytuj kod]
Impact Wrestling Redemption – gala wrestlingu zorganizowana przez amerykańską federację Impact Wrestling, nadawana na żywo w systemie pay-per-view. Odbyła się 22 kwietnia 2018 roku w Universal Studios w Orlando na Florydzie. Była to pierwsza gala z tego cyklu, a zarazem pierwsze pay-per-view IW w 2018 roku. Karta walk składała się z ośmiu pojedynków, w tym czterech o tytuły mistrzowskie. Walką wieczoru był Three Way match, w którym Pentagón Jr. zdobył Impact World Championship po pokonaniu dotychczasowego mistrza, Austina Ariesa, oraz Fénixa. Eli Drake i Scott Steiner odebrali Latin American Xchange. W innych pojedynkach Allie obroniła mistrzostwo kobiet w walce z Su Yung, podobnie jak Matt Sydal, zwyciężając Peteya Williamsa w spotkaniu o Impact X Division Championship. Na gali zadebiutowała Tessa Blanchard, ponadto federacja zaprezentowała nowy wygląd czterech najważniejszych pasów mistrzowskich. Larry Csonka, redaktor portalu internetowego 411mania.com, ocenił galę na 7 w 10 – punktowej skali.
21 lipca[edytuj kod]
Peter Jackson’s King Kong – komputerowa przygodowa gra akcji na podstawie filmu King Kong, wyprodukowana i wydana w 2005 roku przez Ubisoft. Adaptacja filmu w reżyserii Petera Jacksona pozwala graczowi się wcielać na przemian w dwie postacie. W części poziomów gracz uosabia Jacka Driscolla, członka ekipy filmowej wysłanej na tajemniczą Wyspę Czaszki w poszukiwaniu bestii zwanej King Kongiem, w części zaś – tytułową postać, która porywa aktorkę Ann Darrow. Peter Jackson’s King Kong został opracowany przez studio Ubisoft Montpellier na czele z dyrektorem kreatywnym Michelem Ancelem oraz producentem Xavierem Poix. W porównaniu z pierwowzorem filmowym akcja gry pozbawiona jest prologu dziejącego się w Nowym Jorku, a jej przebieg odbywa się w całości za pośrednictwem renderowanego silnika graficznego. Choć francuskojęzyczni krytycy okazywali rozczarowanie utworem Ancela, w Stanach Zjednoczonych King Kong okazał się sukcesem komercyjnym opiewającym na 4,5 miliona sprzedanych egzemplarzy, zdobywając poklask ze strony tamtejszych krytyków oraz trzy nagrody Spike Video Game Awards.
22 lipca[edytuj kod]
.jpg)
Wężówka afrykańska – gatunek ptaka z rodziny wężówek. Osiadły, lokalne wędrówki podejmowane są w odpowiedzi na susze. Występuje w Afryce Subsaharyjskiej oraz na Madagaskarze. Do lat 90. XX wieku występował również w dolinie Tygrysu i Eufratu. Nie jest zagrożony wyginięciem – IUCN uznaje wężówkę afrykańską za gatunek najmniejszej troski. Liczebność populacji szacowana była w 2001 roku na 28–125 tys. osobników.Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny wyróżnia trzy podgatunki wężówki afrykańskiej, z których A. r. chantrei, prawdopodobnie już wymarł – ostatnia obserwacja pochodzi z lat 90. XX wieku. Pozostałe zamieszkują odpowiednio: A. r. rufa – Afrykę subsaharyjską a A. r. vulsini – Madagaskar. Środowiskiem życia tych wężówek są spokojne i płytkie wody śródlądowe. Długość ciała wynosi 85–97 cm; masa ciała 1058–1815 g. Występuje dymorfizm płciowy w upierzeniu. Wężówki afrykańskie mają w zwyczaju przesiadywać na skałach i drzewach w mocno wyprostowanej pozycji, z nogami daleko z tyłu ciała. Ich pióra łatwo nasiąkają wodą, toteż suszą je – podobnie jak kormorany, które przypominają z wyglądu – siedząc z rozłożonymi skrzydłami i ogonem. Żywią się głównie rybami, które łowią nurkując, poza tym zjadają też płazy, wodne węże, żółwie czy wodne owady.
23 lipca[edytuj kod]
Lotniskowce typu Hiyō – lotniskowce zbudowane dla Japońskiej Cesarskiej Marynarki Wojennej podczas II wojny światowej. Oba okręty tego typu zostały pierwotnie zamówione jako luksusowe liniowce pasażerskie, zanim zostały przejęte przez Cesarską Marynarkę Wojenną i przebudowane w 1941 roku. Oba okręty brały udział w wielu bitwach podczas kampanii na Guadalcanalu pod koniec 1942 roku. Ich samoloty były wiele razy używane bojowo z baz lądowych w bitwach na południowo-zachodnim Pacyfiku. Hiyō został storpedowany w czerwcu 1943 roku, zaś Jun'yō w listopadzie, oba okręty były naprawiane przez około trzy miesiące. Po naprawach jednostki spędzały większość czasu trenując i przewożąc samoloty, zanim powróciły do służby bojowej. Hiyō został zatopiony przez eksplozję paliwa, spowodowaną trafieniem przez amerykańską torpedę podczas bitwy na Morzu Filipińskim w połowie 1944 roku, podczas gdy Jun'yō został uszkodzony wieloma bombami. Po kapitulacji Japonii we wrześniu 1945 roku, Amerykanie uznali lotniskowiec za niewarty remontu, w związku z czym został on zezłomowany.
24 lipca[edytuj kod]
SM UB-10 – niemiecki jednokadłubowy okręt podwodny typu UB I zbudowany w stoczni AG Weser w Bremie w latach 1914-1915. Zwodowany w lutym 1915 roku, wszedł do służby w Kaiserliche Marine w marcu 1915 roku. W dniu przyjęcia okrętu do służby, dowódcą jednostki został mianowany porucznik marynarki Otto Steinbrinck. Służbę rozpoczął we Flotylli Flandria 27 marca 1915 roku. W okresie 10 miesięcy UB-10 pod dowództwem Steinbricka zatopił 27 statków o łącznej pojemności 13 382 BRT. W 1918 roku UB-10 oraz trzy inne okręty podwodne typu UB I, SM UB-12, SM UB-16 oraz SM UB-17 zostały przebudowane na stawiacze min. 5 października 1918 roku okręt został samozatopiony u wejścia do portu Zeebrugge. W czasie służby UB-10 zatopił 36 statków o łącznej 22 604 BRT oraz jeden okręt o wyporności 1010 ton.
25 lipca[edytuj kod]
SMS Babenberg – przeddrednot zbudowany dla austro-węgierskiej marynarki na początku XX wieku. Został zwodowany 4 października 1902 roku jako ostatni okręt typu Habsburg. Razem ze swoimi siostrzanymi okrętami wziął udział w ostrzale Ankony podczas I wojny światowej. Po bombardowaniu Ankony Babenberg i jego siostrzane okręty powróciły do portu w Puli. Ze względu na niedostatek węgla, okręty pozostały tam do końca wojny. Później Babenberg został przemianowany na okręt obrony wybrzeża. W grudniu 1917 roku admirał Maximilian Njegovan zarekomendował wycofanie przestarzałych wówczas pancerników typu Habsburg w celu zasilenia ich personelem załóg okrętów podwodnych i sił lotniczych, co zostało zaaprobowane przez cesarza Karola I Habsburga. W roku 1918 pancernik pełnił funkcję hulku mieszkalnego. Po wojnie został przekazany Wielkiej Brytanii jako pryz. Został zezłomowany we Włoszech w 1921 roku.
26 lipca[edytuj kod]
KT-87 – polski kuter torpedowy z okresu zimnej wojny, jeden z dziewiętnastu pozyskanych przez Polskę z ZSRR okrętów projektu 183. Jednostkę zbudowano w stoczni numer 5 w Leningradzie, a następnie została zakupiona przez Polskę i 24 listopada 1956 roku weszła w skład Marynarki Wojennej. Okręt początkowo wchodził w skład Dywizjonu Ścigaczy Brygady Obrony Wodnego Rejonu Głównej Bazy, stacjonując na Helu. W kwietniu 1957 roku jednostka została przeniesiona do nowo powstałego Dywizjonu Kutrów Torpedowych, zmieniając rok później bazę na Gdynię. W listopadzie 1958 roku okręt został podporządkowany 3 Brygadzie Kutrów Torpedowych, nadal operując z Gdyni. Podczas długoletniej służby kuter był intensywnie eksploatowany, uczestnicząc w ćwiczeniach i manewrach, a na jego pokładzie wyszkoliło się wielu morskich specjalistów. Został skreślony z listy floty w grudniu 1971 roku.
27 lipca[edytuj kod]
_(14580064668_-_UC_56).jpg)
SM UC-30 – niemiecki podwodny stawiacz min z okresu I wojny światowej, jedna z 64 zbudowanych jednostek typu UC II. Załoga okrętu składała się z 3 oficerów oraz 23 podoficerów i marynarzy. Długość całkowita wynosiła 49,4 metra, szerokość 5,22 metra i zanurzenie 3,68 metra. Wysokość od stępki do szczytu kiosku wynosiła 7,46 metra. Wyporność w położeniu nawodnym wynosiła 400 ton.Zwodowany w lipcu 1916 roku w stoczni AG Vulcan Stettin w Hamburgu, został przyjęty do służby w Kaiserliche Marine w sierpniu 1916 roku. Włączony w skład 1. Flotylli Hochseeflotte, w czasie służby operacyjnej okręt odbył cztery misje bojowe, w wyniku których zatonęło pięć statków o łącznej pojemności 5867 BRT. SM UC-30 zatonął wraz z całą załogą 21 kwietnia 1917 roku, wchodząc na minę nieopodal Esbjerg. Wrak jednostki odnaleziono w 2016 roku. We wraku odnaleziono m.in. 18 min i 6 torped.
28 lipca[edytuj kod]
Nauru na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1996 – występ kadry sportowców reprezentujących Nauru na igrzyskach olimpijskich, które odbyły się w Atlancie w Stanach Zjednoczonych, w dniach 19 lipca – 4 sierpnia 1996 roku. Reprezentacja liczyła trzech zawodników. Nauru miało swoich przedstawicieli w 1 spośród 27 rozgrywanych dyscyplin. Zawodnicy z tego kraju nie zdobyli żadnego medalu. Chorążym reprezentacji był sztangista Marcus Stephen. Najmłodszym przedstawicielem tego państwa na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 2004 był 17-letni sztangista Quincy Detenamo, a najstarszym przedstawicielem był niespełna 27-letni Stephen. Był to debiut tej reprezentacji na igrzyskach olimpijskich. Najlepszym wynikiem, jaki osiągnęli reprezentanci tego kraju na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1996, była 20. pozycja, jaką Detenamo zajął w rywalizacji sztangistów w kategorii wagowej do 76 kilogramów.
29 lipca[edytuj kod]
Wężówka afrykańska – gatunek ptaka z rodziny wężówek. Osiadły, lokalne wędrówki podejmowane są w odpowiedzi na susze. Występuje w Afryce Subsaharyjskiej oraz na Madagaskarze. Do lat 90. XX wieku występował również w dolinie Tygrysu i Eufratu. Nie jest zagrożony wyginięciem – IUCN uznaje wężówkę afrykańską za gatunek najmniejszej troski. Liczebność populacji szacowana była w 2001 roku na 28–125 tys. osobników.Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny wyróżnia trzy podgatunki wężówki afrykańskiej, z których A. r. chantrei, prawdopodobnie już wymarł – ostatnia obserwacja pochodzi z lat 90. XX wieku. Pozostałe zamieszkują odpowiednio: A. r. rufa – Afrykę subsaharyjską a A. r. vulsini – Madagaskar. Środowiskiem życia tych wężówek są spokojne i płytkie wody śródlądowe. Długość ciała wynosi 85–97 cm; masa ciała 1058–1815 g. Występuje dymorfizm płciowy w upierzeniu. Wężówki afrykańskie mają w zwyczaju przesiadywać na skałach i drzewach w mocno wyprostowanej pozycji, z nogami daleko z tyłu ciała. Ich pióra łatwo nasiąkają wodą, toteż suszą je – podobnie jak kormorany, które przypominają z wyglądu – siedząc z rozłożonymi skrzydłami i ogonem. Żywią się głównie rybami, które łowią nurkując, poza tym zjadają też płazy, wodne węże, żółwie czy wodne owady.
30 lipca[edytuj kod]
Lotniskowce typu Hiyō – lotniskowce zbudowane dla Japońskiej Cesarskiej Marynarki Wojennej podczas II wojny światowej. Oba okręty tego typu zostały pierwotnie zamówione jako luksusowe liniowce pasażerskie, zanim zostały przejęte przez Cesarską Marynarkę Wojenną i przebudowane w 1941 roku. Oba okręty brały udział w wielu bitwach podczas kampanii na Guadalcanalu pod koniec 1942 roku. Ich samoloty były wiele razy używane bojowo z baz lądowych w bitwach na południowo-zachodnim Pacyfiku. Hiyō został storpedowany w czerwcu 1943 roku, zaś Jun'yō w listopadzie, oba okręty były naprawiane przez około trzy miesiące. Po naprawach jednostki spędzały większość czasu trenując i przewożąc samoloty, zanim powróciły do służby bojowej. Hiyō został zatopiony przez eksplozję paliwa, spowodowaną trafieniem przez amerykańską torpedę podczas bitwy na Morzu Filipińskim w połowie 1944 roku, podczas gdy Jun'yō został uszkodzony wieloma bombami. Po kapitulacji Japonii we wrześniu 1945 roku, Amerykanie uznali lotniskowiec za niewarty remontu, w związku z czym został on zezłomowany.
31 lipca[edytuj kod]
SM UB-10 – niemiecki jednokadłubowy okręt podwodny typu UB I zbudowany w stoczni AG Weser w Bremie w latach 1914-1915. Zwodowany w lutym 1915 roku, wszedł do służby w Kaiserliche Marine w marcu 1915 roku. W dniu przyjęcia okrętu do służby, dowódcą jednostki został mianowany porucznik marynarki Otto Steinbrinck. Służbę rozpoczął we Flotylli Flandria 27 marca 1915 roku. W okresie 10 miesięcy UB-10 pod dowództwem Steinbricka zatopił 27 statków o łącznej pojemności 13 382 BRT. W 1918 roku UB-10 oraz trzy inne okręty podwodne typu UB I, SM UB-12, SM UB-16 oraz SM UB-17 zostały przebudowane na stawiacze min. 5 października 1918 roku okręt został samozatopiony u wejścia do portu Zeebrugge. W czasie służby UB-10 zatopił 36 statków o łącznej 22 604 BRT oraz jeden okręt o wyporności 1010 ton.