Gładki Wierch
 Gładki Wierch. Poniżej Wole Oko i Zadni Staw Polski, powyżej z prawej – szczyt Krywania | |
| Państwo | |
|---|---|
| Położenie | |
| Pasmo | |
| Wysokość |
2065 m n.p.m. |
| Wybitność |
71 m |
Położenie na mapie brak  Brak mapy: POL Tatry Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}} | |
Położenie na mapie świata  Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}} | |
| Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}|} | |
Gładki Wierch (słow. Hladký štít) – jeden z najniższych (2065 m n.p.m.) szczytów głównej grani Tatr w obszarze Tatr Wysokich, jednocześnie zwornik dla odchodzących od grani w kierunku południowo-zachodnim Kop Liptowskich, które oddziela przełęcz Zawory (na terytorium Słowacji). Leży pomiędzy granią Kotelnicy i Walentkowym Wierchem (Walentkowa) w grani głównej. Od Walentkowego Wierchu oddzielony jest Gładką Przełęczą, z której poprowadzone było wygodne wejście na szczyt (droga jest zamknięta). Nazwa szczytu pochodzi od stromo opadających trawiastych zboczy, niebezpiecznych dla wypasanych tam dawniej zwierząt (bydła i koni).
Drogi prowadzące na szczyt były od dawna znane pasterzom. Nie sposób określić daty i nazwiska zdobywcy. Najstarsze odnotowane wejścia turystyczne:
- latem – Teodor Eichenwald, Ferdynand Rabowski, Jan Bachleda Tajber, Wojciech Tylka, 5 sierpnia 1902
- zimą – Józef Grabowski z osobami towarzyszącymi, 3 lutego 1912.
W latach 1929–1930 na szczycie znajdowała się zimowa stacja badawcza meteorologów z Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Bibliografia
- Grzegorz Barczyk, Ryszard Jakubowski (red.), Adam Piechowski, Grażyna Żurawska: Bedeker tatrzański. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000. ISBN 83-01-13184-5.
- Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Tom IV. Warszawa: Spółdzielczy Instytut Wydawniczy „Kraj”, 1951.