Śnieżne Kopy
 Widok z podejścia na Przełęcz pod Osterwą | |
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
| Wysokość |
2328 m n.p.m. |
| Wybitność |
45 m |
Położenie na mapie Karpat  | |
Położenie na mapie Tatr  | |
 49°10′06,3″N 20°06′42,6″E/49,168417 20,111833
| |
Śnieżne Kopy (słow. Snežné kopy, niem. Eisernestorschneekoppe, węg. Vaskapu-hócsúcs) – grupa trzech turni w grani głównej Tatr, pomiędzy Zachodnimi i Wschodnimi Żelaznymi Wrotami. Dawniej uznawane były za jeden szczyt o trzech wierzchołkach i nazywane Śnieżną Kopą[1].
Topografia
[edytuj | edytuj kod]W grani Śnieżnych Kop w kierunku od zachodu na wschód wyróżnia się kolejno następujące obiekty:
- Zachodnie Żelazne Wrota (Západná železná brána) 2283 m,
- Mała Śnieżna Kopa (Malá Snežná kopa) 2309 m,
- Niżnia Śnieżna Ławka (Nižná snežná lávka) 2294 m,
- Pośrednia Śnieżna Kopa (Prostredná Snežná kopa) 2328 m,
- Wyżnia Śnieżna Ławka (Vyšná snežná lávka) 2297 m,
- Hruba Śnieżna Kopa (Hrubá Snežná kopa) 2320 m,
- Wschodnie Żelazne Wrota (Východná železná brána) 2261 m[2].
Pod północnymi ścianami Hrubej i Pośredniej Śnieżnej Kopy znajduje się taras zwany Śnieżną Galerią (bardzo długo zalega w nim śnieg), od którego masyw wziął swoją nazwę[1].
Władysław Cywiński w 2011 r. zbadał na miejscu topografię rejonu Śnieżnych Kop, i przeszedł ich drogi wspinaczkowe. Stwierdził, że w dotychczasowych opracowaniach na ich temat było sporo błędów. W 17 tomie swojego przewodnika szczegółowego opisuje topografię tego rejonu, prostując wcześniej podawane nieścisłości i błędy[3].
Na południe, do Żelaznej Kotliny ze Śnieżnych Kop opadają ściany o maksymalnej wysokości do 120 m, oddzielone prostymi żlebami opadającymi z przełęczy. Od strony Doliny Kaczej Śnieżne Kopy ograniczone są po bokach Kaczym Żlebem i żlebem opadającym ze Wschodnich Żelaznych Wrót i Kaczym Bańdziochem. Z Pośredniej Śnieżnej Kopy ku północy opada długie żebro o deniwelacji około 400 m. Tworzy ono dział wodny między Kaczym Żlebem a Śnieżną Galerią i Kotłem pod Zasłonistą Turnią. Poniżej wielkiego obrywu do Kaczego Żlebu od żebra tego odgałęzia się na północny wschód mało stromy, piarżysty grzbiet, niżej przechodzący w grań, która poprzez Zasłonistą Przełączkę opada do Zasłonistej Turni. Ten grzbiet i grań tworzą wododział między Kotłem pod Zasłonistą Turnią a Kaczym Bańdziochem. W Hrubej Śnieżnej Kopie nie ma natomiast żadnej „wyraźnej grani skalnej”[3], jak pisał Witold Henryk Paryski[4], nie istnieje też ledwie widoczna grzęda, która od wschodu tworzyłaby granicę Śnieżnej Galerii, jak opisali to Paweł Bester, Ferdynand Goetel, Walery Goetel i A. Kowalski, autorzy pierwszego przejścia z Zasłonistej Turni na Śnieżne Kopy w 1908 r.[3]
Taternictwo
[edytuj | edytuj kod]- Pierwsze wejścia na Śnieżne Kopy:
- letnie:
- ze Wschodnich Żelaznych Wrót na Hrubą Śnieżną Kopę: Josef Gans i towarzysze podczas pomiarów kartograficznych w 1896 lub 1897 r.,
- z Hrubej Śnieżnej Kopy na Pośrednią Śnieżną Kopę: Rudolf Knopf, Heinz Scheuermann, Ludwig Scheuermann, Oskar Strasser, przewodnicy Paul Kirner i Paul Spitzkopf senior, 31 sierpnia 1903 r.,
- z Wyżniej Śnieżnej Ławki na Małą Śnieżną Kopę: Alfred Martin i przewodnik Johann Franz senior 12 sierpnia 1907 r.,
- zimowe: Alfred Martin, przewodnicy Johann Breuer i Johann Franz senior, 30 marca 1907 r.[3]
- letnie:
- Droga wspinaczkowa: Grań ze Wschodnich na Zachodnie Żelazne Wrota; maksymalne trudności IV, czas przejścia 1 godz. Istnieją też drogi na poszczególne przełęcze i ściany Śnieżnych Kop, opisane w artykułach o tych obiektach[3].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski, Wielka encyklopedia tatrzańska, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004, ISBN 83-7104-009-1.
- ↑ Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych [online] [dostęp 2020-02-21] [zarchiwizowane z adresu 2006-09-24].
- ↑ a b c d e Władysław Cywiński, Tatry. Przewodnik szczegółowy. Rumanowy. Żłobisty, t. 17, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2012, ISBN 978-83-7104-042-9.
- ↑ Witold Henryk Paryski, Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część X. Rumanowa Przełęcz – Wschodnie Żelazne Wrota, Warszawa: Sport i Turystyka, 1962, s. 155–163.