Przejdź do zawartości

Mięguszowiecki Szczyt Pośredni

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mięguszowiecki Szczyt Pośredni
Ilustracja
Państwo

 Polska
 Słowacja

Położenie

Kraj preszowski

Pasmo

Tatry, Karpaty

Wysokość

2389 m n.p.m.

Wybitność

66 m

Pierwsze wejście

1903
Włodzimierz Boldireff, Stanisław Porębski

Położenie na mapie Tatr
Mapa konturowa Tatr, blisko centrum na dole znajduje się czarny trójkącik z opisem „Mięguszowiecki Szczyt Pośredni”
Położenie na mapie Karpat
Mapa konturowa Karpat, u góry nieco na lewo znajduje się czarny trójkącik z opisem „Mięguszowiecki Szczyt Pośredni”
Ziemia49°11′05,3″N 20°03′43,3″E/49,184806 20,062028
Widok z Doliny Hińczowej

Mięguszowiecki Szczyt Pośredni (niem. Mittlere Mengsdorfer Spitze, słow. Prostredný Mengusovský štít, węg. Középső-Menguszfalvi-csúcs, 2389 m[1]) – szczyt na granicy polsko-słowackiej, znajdujący się w grani głównej Tatr na południowy wschód od Mięguszowieckiego Szczytu Wielkiego (rozdziela je Mięguszowiecka Przełęcz Wyżnia) i na północny zachód od Mięguszowieckiego Szczytu Czarnego (rozdziela je Mięguszowiecka Przełęcz pod Chłopkiem)[2].

Szczyt ma trzy wierzchołki, o wysokościach 2389, 2383 i 2388 m[1]. Najwyższy (północno-zachodni) znajduje się najbliżej Mięguszowieckiej Przełęczy Wyżniej, najniższy jest środkowy. W grani do Mięguszowieckiej Przełęczy Wyżniej wyróżniają się dwie turniczki: Igła Milówki i Cienka Igła rozdzielone Szczerbiną między Igłami. Oprócz nich w grani Mięguszowieckiego Szczytu Pośredniego jest jeszcze wiele innych wierzchołków[3].

Mięguszowiecki Szczyt Pośredni jest najniższy w grupie Mięguszowieckich Szczytów. Wyróżnia się na nim dwie ściany:

Ściana północno-wschodnia

Opada do kotła polodowcowego o nazwie Bańdzioch (Mięguszowiecki Kocioł). Ma wysokość około 370 m, jest częściowo lita, częściowo trawiasta i krucha. Z lewej strony ogranicza ją żleb (w dolnej części przechodzący w komin) opadający z Przełęczy pod Chłopkiem, z prawej strony żleb Mięguszowieckiej Przełęczy Wyżniej. Przecięta jest trzema poziomymi formacjami skalnymi. W kolejności od dołu są to: Dolny Zachód Świerza, Zachód Ratowników, Górny Zachód Świerza. Wyróżnia się w niej również kilka formacji pionowych:

  • Prawy filar opadający z Igły Milówki. Jego dolna ostroga uchodzi tuz przy wylocie żlebu Mięguszowieckiej Przełęczy Wyżniej;
  • Prawa depresja zwana Rynną Komarnickich;
  • Pas ścian między Górnym Zachodem Świerza a Zachodem Ratowników. Znajdują się w nim dwie wypukłe formacje skalne: Depresja Mączki i Prawa Ściekwa;
  • Środkowy filar, czyli Filar Orłowskiego;
  • Lewa depresja składająca się z trzech części: Lewa Ściekwa, Wieża Świerza i depresji nad Górnym Zachodem Świerza;
  • Lewy filar, czyli Filar Świerza[3].
Ściana południowo-zachodnia

Ma wysokość około 300 m i opada nad Wielki Hińczowy Staw w Dolinie Hińczowej. Ciągnie się od depresji Przełęczy pod Chłopkiem po żleb opadający z Mięguszowieckiej Przełęczy Wyżniej. Jej górną część skośnie przecina wielki zachódPośrednia Mięguszowiecka Ławka w dolnej części przechodząca w żleb opadający na piargi[3].

Szczególnie okazała jest ściana polska, opadająca do Bańdziocha, ściana słowacka jest mniejsza. Władysław Cywiński kwituje ją jednym zdaniem: nie ta klasa. Obydwie nie są jednak wśród taterników popularne. Częściej niż tymi ścianami chodzą oni granią Mięguszowieckich Szczytów. Zazwyczaj za jednym przejściem pokonują dwa Mięguszowieckie Szczyty; Pośredni i Wielki[3].

Na skałach tego szczytu rosną dwa bardzo rzadkie gatunki roślin, w Polsce występujące tylko na nielicznych stanowiskach w Tatrach: skalnica odgiętolistna i rogownica jednokwiatowa[4].

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Pierwsze wejście:

Dawniej był zwany Środkowym Mięguszowieckim Szczytem.

Drogi wspinaczkowe

[edytuj | edytuj kod]
Z Mięguszowieckiej Przełęczy Wyżniej
  1. Północno-zachodnią granią; III w skali tatrzańskiej, czas wejścia na szczyt 1 godz.
Z Przełęczy pod Chłopkiem
  1. Południowo-wschodnią granią; I, 45 min
  2. Obchodząc grań Drogą Po Głazach; I, 30 min
Ściana północno-wschodnia
  1. Prawym żebrem; III, 3 godz.
  2. Droga Ciesielskiego (prawą depresją); II, w górnej części III lub V, 3 godz. 30 min
  3. Droga Komarnickich; II, dołem strome trawki, góra lita skała, 2 godz.
  4. Droga Machnik-Kazio; IV-V, 2miejsca V+, 3 godz. 30 min
  5. Droga Machnik-Kiedrowski; IV-V, 3 miejsca V+, 7 godz.
  6. Depresją Mączki; V-, 4 godz.
  7. Droga Heinricha (środkiem ściany na środkowy wierzchołek); IV+, 3 godz. 30 min
  8. Droga Machnika i Zakrzewskiego (środkiem ściany); IV-V, miejsce V+, 4 godz.
  9. Prawa Ściekwa; V+, 5 godz.
  10. Droga Świerza; III, 2 godz. 30 min
  11. Droga Orłowskiego; V, 4 godz.
  12. Lewa Ściekwa; V+, A0, 5 godz.
  13. Dolnym kominem lewej depresji; V+, A0, 12 godz.
  14. Lewą częścią środkowego piętra lewej depresji; III, miejsce IV, 3 godz.
  15. Droga Nyki i Szurka; VI, A1, 4 godz. 30 min
  16. Grzybobranie; VI, A0, 4 godz.
  17. Aligator (środkiem ściany Wieży Świerza); VI-, 4 godz.
  18. Trawers ratowników; I, miejsce II
Ściana południowo-zachodnia
  1. Południowym żlebem (Pośrednią Mięguszowiecką Ławką); I
  2. Przez wielkie zacięcie; IV, 3 godz.
  3. Droga Lechotsky’ego; V, 3 godz.
  4. Lewą częścią południowo-zachodniej ściany; IV, miejsce V, 2 godz. 30 min
  5. Lewą częścią południowo-zachodniej ściany; III, lita skała, 2 godz.
  6. Lewym żlebem południowo-zachodniej ściany; II, 45 min[3].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Úrad geodézie, kartografie a katastra Slovenskej republiky. Produkty leteckého laserového skenovania.
  2. Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski, Wielka encyklopedia tatrzańska, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004, ISBN 83-7104-009-1.
  3. a b c d e Władysław Cywiński. Mięguszowieckie Szczyty. Przewodnik szczegółowy, tom 10. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2003, ISBN 83-7104-031-8.
  4. Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirek, Czerwona księga Karpat Polskich, Warszawa: Instytut Botaniki PAN, 2008, ISBN 978-83-89648-71-6.
  5. Witold Henryk Paryski, Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Cubryna – Żabia Turnia Mięguszowiecka, t. 6, Warszawa: Spółdzielczy Instytut Wydawniczy „Kraj”.