Głaźne Wrótka: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
drobne merytoryczne |
lit. |
||
Linia 21: | Linia 21: | ||
Jest to przełączka płytko wcięta w [[grań]]. Z Doliny za Mnichem prowadzi na nią [[droga wspinaczkowa]]. Powyżej skalnej ostrogi nad [[Staw Staszica|Stawem Staszica]] wiedzie przez [[piarg]]i, potem wielkie, ale niezbyt strome i przecięte łukowatymi [[Rynna (geomorfologia)|rynnami]] płyty. W górnej części przechodzą one w niewielki [[Zachód (geomorfologia)|zachód]]. Możliwe jest przejście w górę dwoma wariantami (I lub II w [[Skala trudności dróg skalnych|skali tatrzańskiej]]). Pierwsze przejście II-wariantem: Urszula Gorczyńska i Bernard Uchmański 5 września 1963 r. Pierwszy zjazd narciarski z przełęczy: Michał Grapich i Tomasz Tarnowski w marcu 1986 r.<ref name=cw/>. |
Jest to przełączka płytko wcięta w [[grań]]. Z Doliny za Mnichem prowadzi na nią [[droga wspinaczkowa]]. Powyżej skalnej ostrogi nad [[Staw Staszica|Stawem Staszica]] wiedzie przez [[piarg]]i, potem wielkie, ale niezbyt strome i przecięte łukowatymi [[Rynna (geomorfologia)|rynnami]] płyty. W górnej części przechodzą one w niewielki [[Zachód (geomorfologia)|zachód]]. Możliwe jest przejście w górę dwoma wariantami (I lub II w [[Skala trudności dróg skalnych|skali tatrzańskiej]]). Pierwsze przejście II-wariantem: Urszula Gorczyńska i Bernard Uchmański 5 września 1963 r. Pierwszy zjazd narciarski z przełęczy: Michał Grapich i Tomasz Tarnowski w marcu 1986 r.<ref name=cw/>. |
||
Do Doliny Ciemnosmreczyńskiej z Głaźnych Wrótek opada trawiasta i łatwa do przejścia [[Depresja (geomorfologia)|depresja]]. Niżej lejkowato zwęża się i przekształca w stromą rynnę, z obu stron obramowaną stromymi |
Do Doliny Ciemnosmreczyńskiej z Głaźnych Wrótek opada trawiasta i łatwa do przejścia [[Depresja (geomorfologia)|depresja]]. Niżej lejkowato zwęża się i przekształca w stromą rynnę, z obu stron obramowaną stromymi ściankami. Po około 30 m rynna wypłaszcza się, a nad [[Wyżni Ciemnosmreczyński Staw|Wyżnim Ciemnosmreczyńskim Stawem]] przekształca w piarżysko<ref name=cw/>. |
||
Obecnie Szpiglasowa Grań i jej ściany są wyłączone z uprawiania turystyki i [[Taternictwo|taternictwa]]<ref>{{Cytuj stronę |url=http://tpn.pl/zwiedzaj/taternictwo/taternictwo-powierzchniowe|tytuł=Taternictwo powierzchniowe|data dostępu = 2018-09-05}}</ref>. |
Obecnie Szpiglasowa Grań i jej ściany są wyłączone z uprawiania turystyki i [[Taternictwo|taternictwa]]<ref>{{Cytuj stronę |url=http://tpn.pl/zwiedzaj/taternictwo/taternictwo-powierzchniowe|tytuł=Taternictwo powierzchniowe|data dostępu = 2018-09-05}}</ref>. |
Wersja z 06:54, 6 wrz 2018
Widok z Dolinki za Mnichem | |
Państwo | |
---|---|
Wysokość |
ok. 2090 m n.p.m. |
Pasmo | |
Sąsiednie szczyty | |
Położenie na mapie Tatr | |
Położenie na mapie Karpat | |
49°11′35,1″N 20°02′34,6″E/49,193083 20,042944 |
Głaźne Wrótka (słow. Krivé sedlo, niem. Krummer Sattel, węg. Kőtáblás-kapu)[1] – położona na wysokości ok. 2090 m przełęcz w grani głównej Tatr Wysokich, w odcinku zwanym Szpiglasową Granią. Znajduje się w niej pomiędzy Dziurawą Czubą (ok. 2155 m) a Głaźną Czubą (ok. 2095 m)[2]. Szpiglasową Granią biegnie granica polsko-słowacka. Północno-wschodnie stoki Głaźnych Wrótek opadają do polskiej Dolinki za Mnichem, południowo-zachodnie do słowackiej Doliny Ciemnosmreczyńskiej[3].
Do 1963 roku przełączka nie posiadała nazwy. W tym roku Władysław Uchmański nazwał ją Przełączką nad Krzywe. W 1984 r. Witold Henryk Paryski w swoim szczegółowym przewodniku tatrzańskim zmienił nazwę na Głaźne Wrótka. Tę nazwę popiera również Władysław Cywiński[2].
Jest to przełączka płytko wcięta w grań. Z Doliny za Mnichem prowadzi na nią droga wspinaczkowa. Powyżej skalnej ostrogi nad Stawem Staszica wiedzie przez piargi, potem wielkie, ale niezbyt strome i przecięte łukowatymi rynnami płyty. W górnej części przechodzą one w niewielki zachód. Możliwe jest przejście w górę dwoma wariantami (I lub II w skali tatrzańskiej). Pierwsze przejście II-wariantem: Urszula Gorczyńska i Bernard Uchmański 5 września 1963 r. Pierwszy zjazd narciarski z przełęczy: Michał Grapich i Tomasz Tarnowski w marcu 1986 r.[2].
Do Doliny Ciemnosmreczyńskiej z Głaźnych Wrótek opada trawiasta i łatwa do przejścia depresja. Niżej lejkowato zwęża się i przekształca w stromą rynnę, z obu stron obramowaną stromymi ściankami. Po około 30 m rynna wypłaszcza się, a nad Wyżnim Ciemnosmreczyńskim Stawem przekształca w piarżysko[2].
Obecnie Szpiglasowa Grań i jej ściany są wyłączone z uprawiania turystyki i taternictwa[4].
Przypisy
- ↑ Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych. [dostęp 2018-09-02].
- ↑ a b c d Władysław Cywiński: Szpiglasowy Wierch. Tatry przewodnik szczegółowy tom 11. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2005. ISBN 83-7104-034-2.
- ↑ Tatry Wysokie i Bielskie słowackie i polskie. Mapa turystyczna 1:25 000. Warszawa: Wyd. Kartograficzne Polkart Anna Siwicka, 2005/06. ISBN 83-87873-26-8.
- ↑ Taternictwo powierzchniowe. [dostęp 2018-09-05].