Grumman S-2 Tracker

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
S-2 Tracker
Ilustracja
Dane podstawowe
Państwo

 Stany Zjednoczone

Producent

Grumman Aerospace Corporation

Typ

samolot patrolowy

Załoga

4

Historia
Data oblotu

4 grudnia 1952

Wycofanie ze służby

1976, USN

Liczba egz.

1284

Dane techniczne
Napęd

2 x Wright R-1820-82A

Moc

1525 HP każdy

Wymiary
Rozpiętość

22,12 m

Długość

13,26 m

Wysokość

5,33 m

Powierzchnia nośna

45,06 m²

Masa
Własna

8310 kg

Startowa

11860 kg

Osiągi
Prędkość maks.

450 km/h

Prędkość przelotowa

240 km/h

Prędkość wznoszenia

341 m/min

Pułap

6700 m

Zasięg

1350 km

Dane operacyjne
Użytkownicy
Argentyna, Australia, Brazylia, Holandia, Kanada, Peru, Tajwan, Turcja, Urugwaj, USA (US Navy)
Rzuty
Rzuty samolotu

Grumman S-2 Tracker (początkowo S2F) – amerykański pokładowy samolot do zwalczania okrętów podwodnych z okresu zimnej wojny, produkowany przez zakłady Grumman. Dwusilnikowy samolot o napędzie tłokowym. Pierwszy samodzielny samolot do zwalczania okrętów podwodnych wprowadzony do służby Marynarki Wojennej USA (US Navy). Używany także szeroko przez inne kraje świata.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Poprzednik samolotu, Grumman AF-2 Guardian, był pierwszym samolotem specjalnie zaprojektowanym do zwalczania okrętów podwodnych, ale działając w systemie hunter – killer samoloty te operowały w parach: jeden służył do wykrywania okrętów, drugi przenosił uzbrojenie, podobnie jak w przypadku wcześniejszych samolotów Grumman TBM-3W/S Avenger[1]. Marynarka USA zdecydowała następnie o skonstruowaniu większego dwusilnikowego samolotu, który łączyłby obie funkcje[1].

Projekt Grummana (model G-89) był górnopłatem z dwoma silnikami gwiazdowymi Wright R-1820 Cyclone o mocy po 1500 KM[1]. Zarówno dwa prototypy (XS2F-1) i pierwsze 15 samolotów produkcyjnych zostało zamówione w tym samym czasie, w dniu 30 czerwca 1950 roku. Pierwszy lot prototypu odbył się 4 grudnia 1952 roku[1]. Pierwszy samolot seryjny oblatano w lipcu 1953 roku[1]. Samolot wszedł do służby w dywizjonie VS-26, w lutym 1954 roku. Do 1962 roku oznaczony był S2F Tracker, następnie, według ujednoliconego systemu oznaczeń, S-2 Tracker[1].

Grumman w sumie wyprodukował 1185 samolotów S-2 Tracker. Kolejne 99 samolotów zostało wyprodukowanych w Kanadzie w ramach licencji przez De Havilland Canada[2]. Samoloty wyprodukowane w USA były sprzedawane do różnych krajów, w tym Australii, Japonii, Turcji i Tajwanu. tajwan i Argentyna użytkują zmodyfikowaną wersję wyposażoną w silnik turbośmigłowy[3].

S-2 Tracker został w lotnictwie Marynarki USA ostatecznie zastąpiony przez samolot Lockheed S-3 Viking[2]. Ostatni dywizjon użytkujący S-2 Tracker (VS-37) został rozwiązany w 1976, a ostatni S-2 został wycofany ze służby w dniu 29 sierpnia 1976. Maszyny te nadal są używane jako samoloty gaśnicze.[potrzebny przypis]. W innych krajach Trackery były używane w podstawowej roli jeszcze do początku XXI wieku[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f Rybak 2003 ↓, s. 65
  2. a b c Rybak 2003 ↓, s. 66
  3. Rendall, Siekański 2001 ↓, s. 138.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • David Alexander Rendall, Apoloniusz Siekański: Lotnictwo : przewodnik encyklopedyczny. Poznań: Zysk i S-ka, 2001. ISBN 978-83-7150-819-6. OCLC 749571570.
  • E.F. Rybak. Pokładowy samolot ZOP Grumman S2F Tracker. „Morza, Statki i Okręty”. Nr 2/2003. VIII (39), s. 65-66, 2003.