Przejdź do zawartości

Simon Ammann

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Simon Ammann
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

25 czerwca 1981
Grabs

Klub

SSC Toggenburg[1]

Debiut w PŚ

29 grudnia 1997 w Oberstdorfie (15. miejsce)

Pierwsze punkty w PŚ

29 grudnia 1997 w Oberstdorfie (15. miejsce)

Pierwsze podium w PŚ

16 grudnia 2001 w Engelbergu (2. miejsce)

Pierwsze zwycięstwo w PŚ

17 marca 2002 w Oslo

Rekord życiowy

239,5 m na Vikersundbakken w Vikersund (19 marca 2017)

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Szwajcaria
Igrzyska olimpijskie
złoto Salt Lake City 2002 normalna
złoto Salt Lake City 2002 duża
złoto Vancouver 2010 normalna
złoto Vancouver 2010 duża
Mistrzostwa świata
złoto Sapporo 2007 duża
srebro Sapporo 2007 normalna
brąz Liberec 2009 normalna
brąz Oslo 2011 duża
Mistrzostwa świata w lotach
złoto Planica 2010 indywidualnie
Inne nagrody
Puchar Świata
złoto Kryształowa kula
2009/2010
srebro 2. miejsce
2008/2009
srebro 2. miejsce
2010/2011
brąz 3. miejsce
2006/2007
Puchar Świata w lotach
brąz 3. miejsce
2008/2009
brąz 3. miejsce
2009/2010
brąz 3. miejsce
2011/2012
Turniej Czterech Skoczni
srebro 2. miejsce
2008/2009
srebro 2. miejsce
2010/2011
brąz 3. miejsce
2006/2007
brąz 3. miejsce
2013/2014
Turniej Nordycki
złoto 1. miejsce
2010
brąz 3. miejsce
2004
brąz 3. miejsce
2007
brąz 3. miejsce
2009
Letnie Grand Prix
złoto 1. miejsce
2009
srebro 2. miejsce
2008
Turniej Czterech Narodów
złoto 1. miejsce
2009
brąz 3. miejsce
2008
Puchar KOP
złoto 1. miejsce
2009/2010
Inne
złoto Skok Roku
2010[2]
Strona internetowa

Simon Ammann (ur. 25 czerwca 1981 w Grabs) – szwajcarski skoczek narciarski, reprezentant klubu SSC Toggenburg, a wcześniej RG Churfirsten.

Jeden z najbardziej utytułowanych skoczków narciarskich w historii tej dyscypliny. Czterokrotny indywidualny mistrz olimpijski (po dwa tytuły w 2002 i 2010 roku). Czterokrotny medalista mistrzostw świata w narciarstwie klasycznym – mistrz i wicemistrz z 2007 roku oraz brązowy medalista w 2009 i 2011 roku. Mistrz świata w lotach narciarskich w 2010 roku.

Zdobywca Kryształowej Kuli za zwycięstwo w Pucharze Świata 2009/2010, drugi zawodnik sezonów 2008/2009 i 2010/2011 oraz trzeci sezonu 2006/2007 w Pucharze Świata w skokach narciarskich. Zdobywca Pucharu KOP w sezonie 2009/2010. Trzeci zawodnik Pucharu Świata w lotach narciarskich w sezonach 2006/2007 (nieoficjalnie), 2008/2009, 2009/2010 i 2011/2012. Drugi zawodnik 57. i 59. edycji Turnieju Czterech Skoczni oraz trzeci zawodnik 55. i 62. Turnieju Czterech Skoczni. Zwycięzca Turnieju Nordyckiego 2010 oraz trzeci zawodnik tego turnieju w latach 2004, 2007 i 2009. Zwycięzca 23 konkursów zaliczanych do klasyfikacji Pucharu Świata.

Zwycięzca Letniego Grand Prix 2009 i zaliczanego do niego Turnieju Czterech Narodów. Drugi zawodnik Letniego Grand Prix 2008.

Sześciokrotny triumfator konkursów Letniego Grand Prix.

Rekordzista Szwajcarii w długości skoku narciarskiego. Wielokrotny medalista mistrzostw krajowych.

W 2009 roku jego imieniem nazwano 70-metrową skocznię narciarską w Einsiedeln.

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Simon Ammann urodził się 25 czerwca 1981 w Grabs w rodzinie Heinricha i Margith. Ma dwóch braci – Eliasa i Josiasa, oraz dwie siostry – Stefanie i Magdalenę. Jego rodzice prowadzą gospodarstwo rolne, jednak sam Simon Ammann nigdy nie był zainteresowany pracą w tym zawodzie[3]. Zdał maturę i tym samym zdobył średnie wykształcenie. Obecnie studiuje informatykę i elektrotechnikę na Politechnice Federalnej w Zurychu. Mieszka w Schindellegi. 25 czerwca 2010 w miejscowości Pfäffikon wziął ślub z Rosjanką Janą Janowską[4][5]. W październiku 2014 roku na świat przyszło ich pierwsze dziecko, syn Théodore, w styczniu 2017 urodziła im się córka – Charlotte, a w maju 2020 przyszedł na świat ich drugi syn – Aaron.

Przebieg kariery

[edytuj | edytuj kod]

O swoim talencie do skoków narciarskich Simon Ammann dowiedział się przypadkowo. W szwajcarskich szkołach podstawowych dzieci próbują różnych dyscyplin sportowych. Ammann pierwszy skok oddał w roku 1991 w wieku dziewięciu lat na skoczni w Wildhaus (K-25). Został wówczas objęty szkoleniem[3].

1997/1998

[edytuj | edytuj kod]

Puchar Świata – 70. miejsce

[edytuj | edytuj kod]

Simon Ammann zadebiutował w Pucharze Świata w pierwszym konkursie Turnieju Czterech Skoczni 1997/1998 w Oberstdorfie. Zajął wówczas 15. miejsce, dzięki czemu zdobył pierwsze w karierze punkty PŚ. 5 lutego 1998 na skoczni w Sapporo uplasował się na 25. miejscu, co drugi raz w karierze dało mu punkty do klasyfikacji zawodów tej rangi. 21 marca na Velikance w Planicy zajął 38. miejsce, a dzień później był 43[6]. W łącznej klasyfikacji Pucharu Świata 1997/1998 Ammann został sklasyfikowany na 70. miejscu z 22 punktami[7].

Turniej Czterech Skoczni – 48. miejsce
[edytuj | edytuj kod]

W Turnieju Czterech Skoczni 1997/1998 Simon Ammann wystartował tylko w dwóch spośród czterech konkursów. 29 grudnia 1997 na skoczni w Oberstdorfie zajął piętnastą lokatę. Do noworocznego konkursu w Garmisch-Partenkirchen nie awansował. 4 stycznia na Bergisel w Innsbrucku zajął ostatnie, 50. miejsce. Nie wystartował w ostatnim konkursie turnieju i zajął ostatecznie 48. miejsce w klasyfikacji[7].

Mistrzostwa świata juniorów – 8. miejsce

[edytuj | edytuj kod]

Przed Zimowymi Igrzyskami Olimpijskimi 1998 w Nagano wystartował indywidualnie w mistrzostwach świata juniorów w narciarstwie klasycznym. Na skoczni w szwajcarskim Sankt Moritz uplasował się na 8. miejscu[8].

Igrzyska olimpijskie – 35. i 39. miejsce

[edytuj | edytuj kod]

Debiut w zimowych igrzyskach olimpijskich Simon Ammann zaliczył w 1998 w Nagano. 8 lutego podczas konkursu drużynowego na dużej skoczni, wraz z Sylvainem Freiholzem, Marco Steinauerem i Bruno Reutelerem, zajął szóstą pozycję[9]. Trzy dni później w indywidualnym konkursie na normalnej skoczni Ammann był 35[a]. 15 lutego na dużej skoczni sklasyfikowany został na 39. pozycji[a][10].

1998/1999

[edytuj | edytuj kod]

Puchar Świata – niesklasyfikowany

[edytuj | edytuj kod]

W sezonie 1998/1999 Simon Ammann tylko cztery razy wystąpił w konkursach głównych Pucharu Świata w skokach narciarskich. Pierwszy raz 30 grudnia w Oberstdorfie, gdzie zajął 47. miejsce. 10 stycznia w Engelbergu zajął najwyższe w sezonie miejsce, 33. 11 marca na skoczni Lugnet w Falun był 37. Trzy dni później na Holmenkollbakken w stolicy Norwegii zajął ostatnią, 50. lokatę[11]. W całym sezonie Ammann nie zdobył ani jednego punktu Pucharu Świata, w wyniku czego nie został sklasyfikowany[7].

Turniej Czterech Skoczni – 62. miejsce
[edytuj | edytuj kod]

W Turnieju Czterech Skoczni 1998/1999 Ammann zakwalifikował się tylko do pierwszego konkursu. 30 grudnia 1998 na skoczni Schattenbergschanze w Oberstdorfie zajął 47. pozycję. W pozostałych konkursach nie wystartował, gdyż nie przeszedł kwalifikacji. W klasyfikacji Turnieju Simon Ammann zajął 62. miejsce, zdobywając 89 punktów[7].

Mistrzostwa świata – 26. miejsce

[edytuj | edytuj kod]

26 lutego 1999 w Ramsau Simon Ammann zadebiutował w konkursie o mistrzostwo świata w skokach narciarskich. Zajął wówczas 26. lokatę[b], o dwa miejsca wyprzedzając Adama Małysza[12].

1999/2000

[edytuj | edytuj kod]

Letnie Grand Prix – 37. miejsce

[edytuj | edytuj kod]

W 1999 roku Simon Ammann zadebiutował w Letnim Grand Prix, zajmując w konkursie w Hinterzarten 24. miejsce. W kolejnym konkursie (w Courchevel) był 41. miejsce. Wystartował jeszcze w ostatnim konkursie LGP w Sapporo, gdzie zajął najwyższe 14. miejsce.

Puchar Świata – 45. miejsce

[edytuj | edytuj kod]

W sezonie 1999/2000 Simon Ammann kilka razy zdobył punkty do klasyfikacji Pucharu Świata. W inauguracji sezonu, 27 listopada 1999 w Kuopio zajął 21. miejsce, co dało mu dziesięć punktów Pucharu Świata. Dzień później na tej samej skoczni był 67[c]. 4 grudnia na skoczni w Predazzo Ammann był 22. Dzień później zajął najwyższe w sezonie, dwunaste miejsce. Dwa tygodnie później podczas zawodów Pucharu Świata w Zakopanem Simon Ammann zajął 44. i 48. miejsce. 8 stycznia 2000 w Engelbergu Ammann został sklasyfikowany na 49. miejscu, wyprzedzając tylko Franka Löfflera i Jöla Morreroda. Następnego dnia na tej samej skoczni był 31. 23 stycznia na skoczni Ōkurayama w Sapporo Ammann zajął 32. pozycję. Trzy dni później w Hakubie był 38. 26 lutego 2000 na skoczni w Iron Mountain uplasował się na 36. miejscu, a dzień później zajął 26. miejsce, dzięki czemu zdobył ostatnie punkty do klasyfikacji Pucharu Świata w sezonie. Ostatni występ Ammanna w sezonie 1999/2000 miał miejsce 12 marca 2000 na skoczni Holmenkollbakken w Oslo. Zajął wówczas 44. miejsce. W łącznej klasyfikacji sezonu 1999/2000 Simon Ammann zdobył 48 punktów, co dało mu 45. lokatę.

Turniej Czterech Skoczni – 70. miejsce
[edytuj | edytuj kod]

W Turnieju Czterech Skoczni 1999/2000 Simon Ammann zaliczył tylko jeden występ. 29 grudnia 1999 podczas pierwszego z konkursów Turnieju na skoczni Schattenbergschanze w Oberstdorfie zajął 44. miejsce, uzyskując 68,2 punktu. W kwalifikacjach do pozostałych trzech konkursów zajął miejsca poza 50. Z tego powodu nie wystartował w konkursach i w końcowej klasyfikacji Turnieju zajął 70. miejsce.

2000/2001

[edytuj | edytuj kod]

Letnie Grand Prix – nieklasyfikowany

[edytuj | edytuj kod]

W pierwszym z konkursów Letniego Grand Prix 2000, 6 sierpnia na skoczni w Hinterzarten był 46. Trzy dni później w Kuopio zajął 48. miejsce. 14 sierpnia w Courchevel uplasował się na 43. miejscu. 26 sierpnia w Hakubie zajął 35. pozycję, a dzień później na tej samej skoczni był 43. 2 września na skoczni Ōkurayama w Sapporo został sklasyfikowany na 39. miejscu, a w ostatnim z konkursów, dzień później na tej samej skoczni był 33.

Puchar Świata – niesklasyfikowany

[edytuj | edytuj kod]

W sezonie 2000/2001 Simon Ammann wystąpił tylko w jednym konkursie zaliczanym do Pucharu Świata w skokach narciarskich. 3 grudnia 2000 na skoczni Puijo w Kuopio zajął 41. miejsce z notą 64,5 punktu.

2001/2002

[edytuj | edytuj kod]

Letnie Grand Prix – 22. miejsce

[edytuj | edytuj kod]

Występy w Letniej Grand Prix na igelicie w 2001 Ammann rozpoczął od drugiego konkursu tej imprezy. Na skoczni K-95 w Hinterzarten po skoku na 90,5 metra (103,5 punktu) nie przeszedł do drugiej serii konkursu. W następnych zmaganiach na obiekcie K-120 w Courchevel oddał skoki na 114 i 118 metrów, co dało mu łącznie 214,6 punktów i 11. miejsce w klasyfikacji konkursu. W kolejnych zawodach na skoczni K-105 w Stams, po skokach na 105 i 107,5 metra, uplasował się na 5. miejscu. W trzech następnych i ostatnich zawodach turnieju, które odbyły się w Japonii (w Sapporo na skoczni K-120 i dwa razy w Hakubie na skoczni K-120) nie brał udziału. W generalnej klasyfikacji indywidualnej zajął 22. miejsce ex aequo ze Stephanem Hocke. Obaj uzyskali o 328 punktów mniej niż zwycięzca imprezy – Adam Małysz.

Puchar Świata – 7. miejsce

[edytuj | edytuj kod]

Sezon 2001/2002 Pucharu Świata w skokach narciarskich Ammann rozpoczął 23 listopada 2001 w konkursie na skoczni Puijo w Kuopio. Zajął wówczas 30. miejsce, co dało mu jeden punkt do klasyfikacji Pucharu Świata. 15 grudnia na skoczni w Engelbergu pierwszy raz w karierze zajął miejsce w pierwszej dziesiątce zawodów rangi Pucharu Świata. Był siódmy. Następnego dnia na tej samej skoczni pierwszy raz w karierze stanął na podium zawodów Pucharu Świata. Zajął drugą pozycję, przegrywając tylko z Adamem Małyszem. 21 grudnia 2001 na skoczni w Predazzo uplasował się na trzeciej pozycji, tuż za Małyszem i Andreasem Widhölzlem. Dzień później Ammann był drugi, za Adamem Małyszem.

11 stycznia 2002 podczas treningu przed konkursem Pucharu Świata w Willingen Simon Ammann zaliczył silny upadek. Źle wyszedł z progu, co wywołało duże problemy w trakcie lotu. W efekcie Ammann upadł twarzą na bulę w okolicy 50 metra. Lekarz reprezentacji Niemiec, Ernst Jacob, stwierdził u Ammanna liczne stłuczenia i lekkie wstrząśnienie mózgu. 13 stycznia 2002 roku Ammann opuścił szpital w Willingen i wraz z Berni Schödlerem udał się do miejsca zamieszkania, Zurychu[13].

Z powodu upadku Ammann nie startował w zawodach do czasu olimpiady w Salt Lake City. Po igrzyskach Simon Ammann wystartował we wszystkich konkursach. Były to konkursy Turnieju Skandynawskiego. W końcowej klasyfikacji Pucharu Świata Simon Ammann zajął siódme miejsce.

Turniej Czterech Skoczni – 6. miejsce
[edytuj | edytuj kod]

Podczas pierwszego konkursu Turnieju Czterech Skoczni, 30 grudnia w Oberstdorfie Simon Ammann zajął trzecie miejsce, przegrywając tylko ze Svenem Hannawaldem i Martinem Höllwarthem. Dwa dni później na skoczni w Garmisch-Partenkirchen był piąty. 4 stycznia 2002 na Bergisel w Innsbrucku Ammann uplasował się na 11. miejscu, a w święto Trzech Króli na skoczni w Bischofshofen był 15. W Turnieju Ammann zajął ostatecznie szóste miejsce.

Turniej Nordycki – 4. miejsce
[edytuj | edytuj kod]

1 marca na skoczni w Lahti zajął szóste miejsce. 12 dni później na skoczni Lugnets w Falun był siódmy. 15 marca w Trondheim zajął czwartą lokatę. Dwa dni później na Holmenkollbakken w Oslo, podczas ostatnich zawodów Pucharu Świata w sezonie Simon Ammann po raz pierwszy w sportowej karierze wygrał. Turniej Nordycki Ammann zakończył na czwartej pozycji.

Igrzyska olimpijskie – 1. i 1. miejsce

[edytuj | edytuj kod]

Na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2002 w Salt Lake City Simon Ammann dwukrotnie został mistrzem olimpijskim. Uczynił to zarówno 10 lutego na skoczni K-90, jak i 13 lutego na skoczni K-120. Tym samym przeszedł do historii jako drugi, po Matti Nykänenie skoczek narciarski, który zdobył dwa złote medale olimpijskie w trakcie jednych igrzysk.

Rosnąca popularność po jego pierwszym zwycięstwie olimpijskim doprowadziła do udziału w David Lettermans Talkshow w USA oraz do udziału w Wetten, dass..?. Ammann został wybrany w Szwajcarii na Sportowca Roku 2002. Poza tym uplasował się na drugim miejscu w klasyfikacji Szwajcar Roku 2002.

Mistrzostwa świata w lotach – 5. miejsce

[edytuj | edytuj kod]

9 marca 2002 roku Simon Ammann zaliczył debiut w mistrzostwach świata w lotach narciarskich. Na skoczni w Harrachovie zajął piąte miejsce, przegrywając tylko ze Svenem Hannawaldem, Martinem Schmittem, Matti Hautamäkim i Veli-Matti Lindströmem. Ammann zdobył łącznie 360 punktów w dwóch seriach konkursu o mistrzostwo świata[d].

2002/2003

[edytuj | edytuj kod]

Letnie Grand Prix – 12. miejsce

[edytuj | edytuj kod]

W pierwszych trzech konkursach Grand Prix skoczek nie brał udziału. Pierwszy raz wystartował 14 sierpnia w Lahti (K-116). Uzyskał wówczas odległości: 111,5 i 118 metrów, dzięki czemu uplasował się na ósmej pozycji. Następnego dnia na tej samej skoczni był piąty po skokach na odległości: 117,5 i 121 metrów. W ostatnim konkursie turnieju, na skoczni Bergisel w Innsbrucku, uzyskał 124,5 i 118 m i uplasował się na 11. miejscu. W końcowej klasyfikacji LGP 2002 został sklasyfikowany na dwunastej pozycji z dorobkiem 101 punktów, o 459 mniej od Andreasa Widhölzla.

Puchar Świata – 28. miejsce

[edytuj | edytuj kod]

Sezon 2002/2003 Ammann rozpoczął od 37. miejsca w zawodach Pucharu Świata 29 listopada na skoczni Rukatunturi w Ruce. Dzień później na tej samej skoczni zajął 40. lokatę. Pierwsze punkty w sezonie Simon Ammann zdobył 7 grudnia 2002 w Trondheim, gdzie był 25. Następnego dnia na tej samej skoczni zajął 27. miejsce. 14 grudnia w Titisee-Neustadt został sklasyfikowany na 21. miejscu, a dzień później na tej skoczni był 29. Podczas konkursów na skoczni w Engelbergu, 21 i 22 grudnia Simon Ammann nie zakwalifikował się do finałowej serii żadnego z nich. W pierwszym był 35., a drugim 45. Podczas drugiego konkursu Turnieju Czterech Skoczni, 1 stycznia w Garmisch-Partenkirchen Ammann był szósty. 18 stycznia 2003 na Wielkiej Krokwi w Zakopanem uplasował się na trzydziestym miejscu, co dało mu jeden punkt do klasyfikacji Pucharu Świata. Następnego dnia na tej samej skoczni był 39. 23 stycznia w Hakubie zajął 10. miejsce. Dwa dni później na skoczni Ōkurayama w Sapporo uplasował się na 28. pozycji, a 26 stycznia zajął 36. lokatę. Najwyższe miejsce w sezonie Simon Ammann zajął 9 marca 2003 na skoczni Holmenkollbakken w Oslo. Był wówczas piąty. Podczas ostatniego weekendu sezonu, 22–23 marca na Velikance w Planicy Simon Ammann zajął 12. i 20. miejsce. W łącznej klasyfikacji Pucharu Świata Ammann uzyskał 202 punkty, co dało mu 28. miejsce.

Turniej Czterech Skoczni – 24. miejsce
[edytuj | edytuj kod]

W Turnieju Czterech Skoczni 2002/2003 Simon Ammann zajął 24. miejsce. W pierwszym z konkursów, 29 grudnia na skoczni w Oberstdorfie został sklasyfikowany na 27. miejscu. W noworocznym konkursie na skoczni w Garmisch-Partenkirchen uplasował się na szóstej pozycji, przegrywając tylko z Primožem Peterką, Andreasem Goldbergerem, Adamem Małyszem, Roarem Ljøkelsøyem i Janne Ahonenem. Trzy dni później na Bergisel w Innsbrucku Simon Ammann zajął 27. lokatę. W ostatnim z konkursów, 6 stycznia w Bischofshofen był 47.

Turniej Nordycki – 13. miejsce
[edytuj | edytuj kod]

W Turnieju Skandynawskim w 2003 Simon Ammann zajął 13. miejsce. 9 marca na skoczni Holmenkollbakken w Oslo został sklasyfikowany na piątym miejscu (ex aequo z Noriakim Kasai), przegrywając tylko z Adamem Małyszem, Florianem Lieglem, Roarem Ljøkelsøyem i Mattim Hautamäkim. 14 marca w Lahti był 43. Dzień później na tej samej skoczni uplasował się na 11. pozycji.

Mistrzostwa świata – 10. i 17. miejsce

[edytuj | edytuj kod]

W pierwszym konkursie skoków na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2003 w Val di Fiemme, 22 lutego na skoczni K-120 Simon Ammann został sklasyfikowany na 17. miejscu[e]. Dzień później w konkursie drużynowym na tej samej skoczni wraz z Marco Steinauerem, Sylvainem Freiholzem i Andreasem Küttelem zajął dziewiątą pozycję[f]. 28 lutego w konkursie o mistrzostwo świata na skoczni K-95 Simon Ammann zajął dziesiąte miejsce[e], ex aequo z Bjørnem Einarem Romørenem.

2003/2004

[edytuj | edytuj kod]

Puchar Świata – 13. miejsce

[edytuj | edytuj kod]

W konkursie inaugurującym sezon 2003/2004, 29 listopada na skoczni Rukatunturi w Ruce Simon Ammann uplasował się na 14. miejscu. 6 grudnia na skoczni w Trondheim zajął przedostatnie, 49. miejsce, wyprzedzając tylko Nicolasa Dessuma. 20 grudnia na Gross-Titlis-Schanze w Engelbergu Ammann był 37. Tym samym nie zdobył punktów do klasyfikacji Pucharu Świata. We wszystkich czterech konkursach Turnieju Czterech Skoczni Ammann zdobył punkty PŚ. W pierwszym konkursie po T4S, 10 stycznia w Libercu został sklasyfikowany na czwartym miejscu, przegrywając jedynie z Janne Ahonenem, Thomasem Morgensternem i Martinem Höllwarthem. Następnego dnia na tej samej skoczni Simon Ammann uplasował się na 42. miejscu i nie zakwalifikował się do drugiej serii konkursu. 23 stycznia w Hakubie zajął szesnaste miejsce, co dało mu 15 punktów do klasyfikacji Pucharu Świata 2003/2004. Dzień później na skoczni Ōkurayama w Sapporo był 21. 25 stycznia na tej samej skoczni uplasował się na 26. pozycji. 7 lutego na mamuciej skoczni w Oberstdorfie Ammann był szósty. Tydzień później na skoczni w Willingen zajął 33. lokatę. 28 lutego w Park City po raz pierwszy w sezonie stanął na podium zawodów Pucharu Świata, przegrywając jedynie z Noriaki Kasai. W ostatnich czterech konkursach sezonu (konkursach zaliczanych do klasyfikacji Turnieju Skandynawskiego) Ammann zajmował miejsca w czołowej dziesiątce. W końcowej klasyfikacji Pucharu Świata w sezonie 2003/2004 Ammann zajął 13. miejsce z dorobkiem 511 punktów.

Turniej Czterech Skoczni – 14. miejsce
[edytuj | edytuj kod]

W pierwszym konkursie Turnieju Czterech Skoczni 2003/2004, 29 grudnia 2003 w Oberstdorfie Simon Ammann zajął 14. miejsce. W noworocznym konkursie na skoczni w Garmisch-Partenkirchen został sklasyfikowany na 13. pozycji. 4 stycznia na Bergisel w Innsbrucku Ammann był 27. W ostatnim konkursie Turnieju w Bischofshofen uplasował się na 17. miejscu. W końcowej klasyfikacji Turnieju Czterech Skoczni Simon Ammann zajął 14. miejsce uzyskując 923,2 pkt i bezpośrednio wyprzedzając Adama Małysza.

Turniej Nordycki – 3. miejsce
[edytuj | edytuj kod]

7 marca w pierwszym konkursie Turnieju Nordyckiego 2004 na skoczni K-116 w Lahti Simon Ammann zajął ósme miejsce. Trzy dni później na skoczni Puijo w Kuopio uplasował się na piątej pozycji. 12 marca w Lillehammer zajął drugie miejsce ex aequo z Bjørnem Einarem Romørenem. Obaj przegrali tylko z Roarem Ljøkelsøyem. W ostatnim konkursie sezonu 2003/2004, 14 marca 2004 na skoczni Holmenkollbakken w stolicy Norwegii Simon Ammann uplasował się na drugim miejscu, przegrywając tylko z Roarem Ljøkelsøyem. W końcowej klasyfikacji Turnieju Skandynawskiego Ammann zajął trzecie miejsce, tuż za Ljøkelsøyem i Romørenem.

Mistrzostwa świata w lotach – 14. miejsce

[edytuj | edytuj kod]

W konkursie o mistrzostwo świata w lotach narciarskich w 2004 na Letalnicy w Planicy Simon Ammann zajął 14. miejsce[g]. Oddał skoki na: 180, 211, 191,5 i 192,5 metra, co dało mu łącznie 744 punkty.

2004/2005

[edytuj | edytuj kod]

Letnie Grand Prix – 34. miejsce

[edytuj | edytuj kod]

W pierwszych zawodach sezonu 2004 w Hinterzarten Simon Ammann zajął 39. miejsce i tym samym nie przeszedł do II serii. W następnym konkursie, w Courchevel po skokach na 114 i 105,5 metra, ulokował się na 29. pozycji. W kolejnych zawodach turnieju w Zakopanem na Wielkiej Krokwi uzyskał odległości równe 119 i 110 metrów, dzięki czemu zajął 30. miejsce i zdobył jeden punkt do klasyfikacji. 8 września w Predazzo skoczył dwa razy po 120 metrów, co dało mu 23. miejsce. W następnym konkursie, na skoczni w Innsbrucku nie brał udziału. W zawodach na dużej skoczni w Hakubie był 24. po skokach na 123 i 118,5 metra. W kolejnych i ostatnich zmaganiach LGP 2004 uplasował się na 23. miejscu po skokach na odległości: 106,5 i 114,5 metra. W tabeli końcowej Letniej Grand Prix na igelicie 2004 był 26. Do zwycięzcy tego cyklu imprezy, Adama Małysza stracił 494 punkty.

Puchar Świata – 23. miejsce

[edytuj | edytuj kod]

Sezon 2004/2005 w Pucharze Świata Simon Ammann zainaugurował 27 listopada 2004 na skoczni Rukatunturi w Ruce. Zajął wówczas 28. pozycję, co dało mu trzy punkty do klasyfikacji generalnej. Dzień później w konkursie na tej samej skoczni uplasował się na 41. miejscu. 4 grudnia na Granasen w Trondheim Ammann był jedenasty, a 5 grudnia na tej samej skoczni ósmy. 11 grudnia na dużej skoczni w Harrachovie Simon Ammann został sklasyfikowany na 15. miejscu, a dzień później był 14. 18 grudnia w Engelbergu uplasował się na 25. pozycji. Następnego dnia na tej samej skoczni był 13. W konkursach Turnieju Czterech Skoczni tylko raz zakwalifikował się do finałowej serii. 9 stycznia 2005 w Willingen Simon Ammann zajął najwyższe w sezonie miejsce. Był siódmy, przegrywając z Janne Ahonenem, Martinem Höllwarthem, Andreasem Küttelem, Michaelem Uhrmannem, Jakubem Jandą i Daiki Itō. 15 stycznia na skoczni Kulm w Tauplitz Ammann znalazł się poza finałową serią. Był 32. Następnego dnia na tej samej skoczni był 24. 22 stycznia w Titisee-Neustadt Simon Ammann uplasował się na 11. pozycji, a nazajutrz na tej samej skoczni był 34. 29 i 30 stycznia podczas konkursów Pucharu Świata na Wielkiej Krokwi w Zakopanem Ammann był 25. i 28. W konkursach zaliczanych do klasyfikacji Turnieju Nordyckiego Simon Ammann zajmował miejsca w czołowej trzydziestce. W ostatnich konkursach sezonu, 19 i 20 marca na słoweńskiej Letalnicy Simon Ammann zajął 24. i 25. miejsce. Sezon zakończył na 23. miejscu w klasyfikacji Pucharu Świata z dorobkiem 243 punktów.

Turniej Czterech Skoczni – 37. miejsce
[edytuj | edytuj kod]

W Turnieju Czterech Skoczni w sezonie 2004/2005 Simon Ammann zajął 37. miejsce. W pierwszym z konkursów, 29 grudnia na Schattenbergschanze zajął 22. miejsce. 1 stycznia 2005 na skoczni w Garmisch-Partenkirchen nie wystartował, gdyż nie przeszedł kwalifikacji. 3 stycznia na Bergisel zajął 44. pozycję. Podczas ostatniego z konkursów, na skoczni w Bischofshofen był 31. Łącznie w Turnieju zdobył 399,6 punktów.

Turniej Nordycki – 27. miejsce
[edytuj | edytuj kod]

W sezonie 2004/2005 Ammann zajął 27. lokatę w Turnieju Nordyckim. W pierwszym konkursie, 6 marca w Lahti uplasował się na 14. miejscu. Trzy dni później w Kuopio był 28. 11 marca w Lillehammer zajął 26. pozycję. W ostatnim konkursie, na skoczni Holmenkollbakken w Oslo nie wystartował. Łącznie w Turnieju zdobył 661,4 pkt.

Mistrzostwa świata – 44. i 27. miejsce

[edytuj | edytuj kod]

W trakcie mistrzostw świata w narciarstwie klasycznym w 2005 w Oberstdorfie Simon Ammann nie zdobył żadnego medalu. W pierwszym z konkursów, 19 lutego na normalnej skoczni zajął 44. miejsce po skoku na 88,5 metra. Wyprzedził wówczas tylko sześciu skoczków. Byli to: Mateusz Rutkowski, Hyun Ki Kim, Stefano Chiapolino, Martin Mesík, Sebastian Colloredo i Maksim Anisimau. Dzień później na tej samej skoczni wraz z Andreasem Küttelem, Michaelem Möllingerem i Marco Steinauerem zajął ósme miejsce w konkursie drużynowym[h]. Spośród reprezentantów Szwajcarii Ammann oddał najsłabsze skoki i zdobył najmniej punktów[i]. 25 lutego w indywidualnym konkursie na dużej skoczni Simon Ammann uplasował się na 27. miejscu. Dzień później w konkursie drużynowym zajął siódme miejsce[h]. Tym razem wśród Szwajcarów gorzej od Ammanna skakał Marco Steinauer.

2005/2006

[edytuj | edytuj kod]

Letnie Grand Prix – 18. miejsce

[edytuj | edytuj kod]

W 2005 starty w Letniej Grand Prix rozpoczął od 40. miejsca w konkursie na skoczni w Hinterzarten, gdzie oddał skok na 92,5 metra. W następnych zmaganiach na skoczni w Einsiedeln zajął 16. lokatę po skokach na 106,5 i 110 metra. W kolejnych zawodach, na skoczni w Courchevel uzyskał odległości równe 124,5 i 120 metrów, dzięki czemu uzyskał 11. pozycję. Następnie na Wielkiej Krokwi w Zakopanem był dziewiąty po skokach na 124 i 129 metrów. W Bischofshofen na dużej skoczni został sklasyfikowany na 12. miejscu po skokach na 128,5 i 130,5 metra. W dwóch ostatnich konkursach na Skoczni Olimpijskiej w Hakubie nie brał udziału. Łącznie w całym turnieju zgromadził 95 punktów, o 511 mniej od zwycięzcy Jakuba Jandy. Ammann zajął 18. miejsce w klasyfikacji generalnej.

Puchar Świata – 17. miejsce

[edytuj | edytuj kod]

Pierwszy konkurs Pucharu Świata w sezonie 2005/2006 miał odbyć się 24 listopada w Ruce, jednak z powodu silnego wiatru zawody były kilkakrotnie przekładane. W efekcie 26 listopada odbyły się dwa konkursy. W pierwszym z nich Simon Ammann zajął 22. miejsce, a w drugim był jedenasty. 3 grudnia na skoczni w Lillehammer Ammann był 21. Dzień później na tej samej skoczni uplasował się na 25. pozycji. 10 grudnia na dużej skoczni w Harrachovie skoczek z Grabs zajął 16. lokatę. Dzień później był szósty. Tydzień później w zawodach na skoczni Gross-Titlis w Engelbergu Simon Ammann uplasował się na 14. miejscu. 28 stycznia na Wielkiej Krokwi w Zakopanem skoczek zajął 30. miejsce. Na następny dzień w konkursie na tej samej skoczni był 50. 4 lutego na skoczni w Willingen Ammann zajął 22. lokatę. 18 marca na Letalnicy w Planicy Simon Ammann zajął 14. lokatę. Dzień później w ostatnim konkursie sezonu był 15. W końcowej klasyfikacji Pucharu Świata w sezonie 2005/2006 Simon Ammann zajął 17. miejsce, zdobywając łącznie 305 punktów.

Turniej Czterech Skoczni – 13. miejsce
[edytuj | edytuj kod]

W Turnieju Czterech Skoczni w sezonie 2005/2006 Simon Ammann zajął 13. miejsce. W pierwszym z konkursów, 29 grudnia na Schattenbergschanze Ammann zajął ósme miejsce. 1 stycznia 2005 na skoczni w Garmisch-Partenkirchen ponownie był ósmy. Dwa dni później na Bergisel zajął 23. pozycję. Podczas ostatniego z konkursów, na skoczni w Bischofshofen był dwudziesty. W całym Turnieju zdobył łącznie 964,3 punktów, o 117,2 mniej od zwycięzców – Janne Ahonena i Jakuba Jandy.

Turniej Nordycki – 21. miejsce
[edytuj | edytuj kod]

W sezonie 2005/2006 Simon Ammann uplasował się na 21. pozycji w Turnieju Skandynawskim. 5 marca na skoczni Salpausselkä w Lahti był dziewiąty. Dwa dni później w Kuopio zajął dwudzieste miejsce. 10 marca na skoczni Lysgårdsbakken w Lillehammer Simon Ammann był 15. Dwa dni później na Holmenkollbakken w stolicy Norwegii zajął 32. pozycję, tym samym nie kwalifikując się do serii finałowej i nie zdobywając punktów Pucharu Świata. W całym Turnieju Simon Ammann zdobył 872 punkty i stracił do zwycięzcy, Thomasa Morgensterna 222,4 punktu.

Mistrzostwa świata w lotach – 23. miejsce

[edytuj | edytuj kod]

14 stycznia 2006 Simon Ammann po raz drugi w karierze wystartował w mistrzostwach świata w lotach narciarskich. Na skoczni Kulm w Tauplitz zajął 23. miejsce. Oddał skoki na odległości równe: 189, 185, 146 i 169 metrów, co dało mu łącznie 623,8 punktu.

2006/2007

[edytuj | edytuj kod]

Letnie Grand Prix – 4. miejsce

[edytuj | edytuj kod]

W pierwszym konkursie LGP 2006 na skoczni w Hinterzarten Simon Ammann oddał skoki na 103,5 i 101,5 metra, dzięki czemu uplasował się na czwartym miejscu. W następnych zmaganiach na skoczni Trampolino Dal Ben w Predazzo skoczył 120 i 130,5 metra i zajął piątą lokatę. W zawodach w Einsiedeln po skokach na odległość 106 i 108 metrów po raz pierwszy w tym cyklu Grand Prix stanął na podium, zajmując trzecie miejsce za Andreasem Koflerem i Gregorem Schlierenzauerem. W Courchevel był 12. W konkursie tym uzyskał odległości 113,5 i 125 metra. Na Wielkiej Krokwi w Zakopanem zanotował 12. miejsce po skokach na 123 i 125 metrów. Na obiekcie w Kranju po raz pierwszy w karierze wygrał zawody cyklu Letniej Grand Prix. Skoczył 106,5 i 105 metra, co dało 254,7 punktów. W konkursie na Skoczni Olimpijskiej w Hakubie zajął 14. pozycję po skokach na 125 i 115 metrów. Następnego dnia na tej samej skoczni uplasował się na piątej pozycji, uzyskując 128,5 i 112,5 metra. W Klingenthal uplasował się na dziewiątym miejscu po skokach na 127,5 i 132,5 metra. W ostatnich zawodach w Oberhofie był 24. W klasyfikacji generalnej turnieju zajął czwarte miejsce. Łącznie zebrał 393 punktów, o 152 mniej niż zwycięzca imprezy – Adam Małysz.

Puchar Świata – 3. miejsce

[edytuj | edytuj kod]

Sezon 2006/2007 Simon Ammann rozpoczął od drugiej pozycji na skoczni w Ruce 24 listopada. Przegrał wówczas tylko z Arttu Lappim. 2 grudnia w Lillehammer Ammann po raz drugi w karierze zwyciężył. Dzięki temu pierwszy raz w życiu objął prowadzenie w klasyfikacji Pucharu Świata. Następnego dnia na tej samej skoczni był czwarty, przegrywając z Gregorem Schlierenzauerem, Andersem Jacobsenem i Adamem Małyszem. Podobnie 16 grudnia w Engelbergu. Dzień później na tej samej skoczni skoczek z Grabs został sklasyfikowany na drugiej pozycji, za Jacobsenem. 13 stycznia zajął 11. miejsce na mamuciej skoczni w Vikersund. 20 stycznia podczas konkursu na Wielkiej Krokwi w Zakopanem Simon Ammann zajął 45. miejsce. Był to jedyny konkurs w sezonie, w którym nie zdobył punktów Pucharu Świata. Tydzień później na skoczni Oberstdorfie Ammann był siedemnasty. Następnego dnia na tej samej skoczni zajął 13. miejsce. 3 i 4 lutego w Titisee-Neustadt Simon Ammann dwukrotnie był szósty. 7 lutego na skoczni w Klingenthal zajął drugą lokatę, przegrywając jedynie ze Schlierenzauerem. Trzy dni później na skoczni w Willingen uplasował się na 11. miejscu. W trakcie Turnieju Nordyckiego zajmował miejsca w czołowej dziesiątce zawodów. Jeden spośród konkursów wygrał. Podczas pierwszego konkursu ostatniego weekendu w sezonie na Letalnicy w Planicy, 23 marca, Ammann zajął drugie miejsce, przegrywając jedynie z Adamem Małyszem. Dzień później był ósmy. W ostatnim konkursie sezonu został sklasyfikowany na drugim miejscu za Małyszem. Łącznie w sezonie Simon Ammann zdobył 1167 punktów do klasyfikacji Pucharu Świata. Dało to trzecie miejsce w końcowej klasyfikacji, tuż za Adamem Małyszem i Andersem Jacobsenem.

Turniej Czterech Skoczni – 3. miejsce
[edytuj | edytuj kod]

W sezonie 2006/2007 Simon Ammann stanął na najniższym stopniu podium Turnieju Czterech Skoczni, przegrywając z Andersem Jacobsenem i Gregorem Schlierenzauerem. 30 grudnia 2006 podczas pierwszego z turniejowych konkursów na Schattenbergschanze w Oberstdorfie Ammann zajął piąte miejsce z notą 276,9 punktów (135 m i 133 m). Przegrał wówczas tylko z Gregorem Schlierenzauerem, Andreasem Küttelem, Adamem Małyszem i Andersem Jacobsenem. 1 stycznia 2007 podczas konkursu na skoczni w Garmisch-Partenkirchen Ammann zajął 15. miejsce z notą 118 punktów (117,5 m, druga seria skoków została odwołana). 4 stycznia 2007 na Bergisel w Innsbrucku został sklasyfikowany na trzeciej pozycji z notą 261,5 punktów (125,5 m i 132 m). 6 stycznia w ostatnim spośród czterech konkursów Turnieju Czterech Skoczni w Bischofshofen był trzeci, przegrywając ze Schlierenzauerem i Jacobsenem. Ammann uzyskał wówczas 275,5 punktów po skokach na 135 i 137,5 metra. W łącznej klasyfikacji zdobył 931,9 punktów, o 30 mniej od zwycięzcy – Andersa Jacobsena.

Turniej Nordycki – 3. miejsce
[edytuj | edytuj kod]

W sezonie 2006/2007 Simon Ammann zajął trzecie miejsce w Turnieju Nordyckim. Tym samym drugi raz w karierze stanął na podium tej imprezy[j]. 11 marca podczas konkursu w Lahti zajął 17. miejsce. Dwa dni później na Puijo w Kuopio był siódmy. 17 marca na Holmenkollbakken w Oslo został sklasyfikowany na piątej pozycji, przegrywając z Adamem Małyszem, Andreasem Küttelem, Andersem Bardalem i Andreasem Koflerem. W drugim konkursie na tej samej skoczni Simon Ammann zwyciężył, czyniąc to trzeci raz w sportowej karierze. W klasyfikacji generalnej Turnieju Nordyckiego Ammann zgromadził 797,1 punktów, o 25,3 mniej od zwycięzcy, Adama Małysza.

Mistrzostwa świata – 1. i 2. miejsce

[edytuj | edytuj kod]

Na mistrzostwach świata w 2007 w narciarstwie klasycznym w Sapporo Simon Ammann zdobył dwa medale. W pierwszym z konkursów, 24 lutego na skoczni K-120 zdobył złoty medal. Oddał skoki na 125 i 134,5 metra, dzięki czemu wyprzedził o 0,2 punktu drugiego zawodnika, którym był Harri Olli. 3 marca na skoczni K-90 Ammann zdobył srebrny medal, przegrywając z Adamem Małyszem o 21,5 punktu. Szwajcar uzyskał 96,5 oraz 96 metrów.

2007/2008

[edytuj | edytuj kod]

Letnie Grand Prix – 8. miejsce

[edytuj | edytuj kod]

Simon Ammann wystąpił we wszystkich konkursach Turnieju Czterech Narodów, zajmując kolejno – siódme, ósme, czternaste oraz czwarte miejsce, co dało mu piąte miejsce w klasyfikacji generalnej turnieju. W kolejnych konkursach na Wielkiej Krokwi w Zakopanem uplasował się tuż za podium, był czwarty i piąty. Opuścił konkursy w Hakubie oraz w Oberhofie. Wystąpił w finałowym konkursie w Klingenthal, gdzie zajął szóste miejsce.

Puchar Świata – 9. miejsce

[edytuj | edytuj kod]

W pierwszym indywidualnym konkursie Pucharu Świata 2007/2008, 1 grudnia na skoczni Rukatunturi w Ruce Simon Ammann zajął ósme miejsce. Takie samo miejsce zajął tydzień później na skoczni w Trondheim. 13 grudnia na średniej skoczni w Villach Szwajcar zajął piętnaste miejsce, a dzień później w konkursie na tej samej skoczni był szósty. Słabo poszło mu podczas konkursów w Szwajcarii. W Engelbergu zajął 12. i 24. miejsce. Po przyzwoitym wykonaniu Ammanna Turnieju Czterech Skoczni, zajął 10. miejsce w jednoseryjnym i dość loteryjnym konkursie na skoczni w Predazzo. Dzień później drugi konkurs odbył się już bez problemów, ale Simon wypadł gorzej, zajmując 26. miejsce. Następnie zajął 14. lokatę w pierwszym w sezonie konkursie na skoczni mamuciej – w Harrachovie. Kolejnym przystankiem sezonu 2007/2008 było Zakopane i tam Simon spisał się bardzo dobrze. Po ósmym miejscu pierwszego dnia, nazajutrz stanął na trzecim stopniu podium, przegrywając jedynie z Andersem Bardalem i Thomasem Morgensternem. Było to jego drugie (i jak się później okazało ostatnie) podium w sezonie. Następnego weekendu na skoczni w Sapporo Szwajcar spisał się gorzej – mimo nieobecności kilku czołowych skoczków zajął miejsca 11. i 10. Po powrocie do Europy zajął 12. i 4. miejsce w Libercu oraz 11. lokatę w Willingen. Po zakończeniu Turnieju Nordyckiego skoczkowie udali się na finał Pucharu Świata do Planicy. Pierwszego dnia Ammann zajął tam miejsce trzynaste, natomiast sezon zakończył dziewiątą lokatą. Na tej samej pozycji uplasował się także w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata w sezonie 2007/2008.

Turniej Czterech Skoczni – 15. miejsce
[edytuj | edytuj kod]

Dość pechowo skończył się dla Ammanna start w 56. Turnieju Czterech Skoczni. Szwajcar przygotował nań dość wysoką formę, czego potwierdzeniem była 5. lokata w Oberstdorfie, 9. miejsce w Garmisch-Partenkirchen oraz 3. pozycja w Bischofshofen (w konkursie przeniesionym z Innsbrucku). Po tych trzech konkursach Simon plasował się w czołówce i miał jeszcze szanse na podium, a nawet zwycięstwo w całym turnieju. Niestety podczas drugiego konkursu w Bischofshofen, tak jak wielu zawodników z czołówki trafił na fatalne warunki wietrzne i nie zdołał zakwalifikować się do drugiej serii (jego los podzielili także Gregor Schlierenzauer, Tom Hilde oraz Wolfgang Loitzl, wszyscy klasyfikowani wówczas w czołowej dziesiątce turnieju). Ostatecznie Simon zajął w zawodach 35. pozycję, a cały Turniej ukończył na miejscu 15.

Turniej Nordycki – 20. miejsce
[edytuj | edytuj kod]

Start w tym turnieju rozpoczął Simon obiecująco, bo od piątego miejsca w pierwszym konkursie w Kuopio (przeniesionym z Lahti). Następnego dnia na tej samej skoczni był 13. Marzenia o wysokiej lokacie w turnieju prysły w Lillehammer, gdzie Ammann był dopiero 33. i nie zakwalifikował się do drugiej serii. Na zakończenie imprezy w Oslo był 13. i cały turniej ukończył na 20. pozycji.

Mistrzostwa świata w lotach – 8. miejsce

[edytuj | edytuj kod]

Pierwszy skok oddał na odległość 208,5 m, pozwoliło mu to zająć wysoką 4. pozycję po pierwszej serii. Zdecydowanie słabszy był drugi skok, odległość 195,5 m spowodowała spadek Simona na 10. pozycję po pierwszym dniu mistrzostw. Drugi dzień, podobnie jak pierwszy rozpoczął od dobrego skoku na 205,5 m. W drugim było trochę gorzej, ale 199,5 m wystarczyło na zajęcie 8. miejsce w mistrzostwach świata w lotach.

2008/2009

[edytuj | edytuj kod]

Letnie Grand Prix – 2. miejsce

[edytuj | edytuj kod]

Szwajcar brał udział we wszystkich konkursach cyklu i we wszystkich zajmował miejsca w pierwszej dziesiątce. W Hinterzarten i Einsiedeln był siódmy, w Courchevel trzeci i w Pragelato piąty. W konkursach w Zakopanem zajął czwarte i trzecie miejsce. W Hakubie był zdecydowanie najlepszy wygrywając oba konkursy. W Klingenthal był drugi, a w Libercu czwarty.

Puchar Świata – 2. miejsce

[edytuj | edytuj kod]

W Ruce (podczas pierwszego indywidualnego konkursu skoków narciarskich) Ammann zajął 1. miejsce tuż przed Wolfgangiem Loitzlem. W pierwszej serii oddał skok na odległość 131 m, a w drugiej 5 metrów krótszy – 126 m.

Następnie w Trondheim zajął 5. miejsce, a na pierwszym miejscu uplasował się Austriak Gregor Schlierenzauer, który objął prowadzenie w klasyfikacji generalnej. Następnego dnia podczas drugiego konkursu w Trondheim Ammann zwyciężył odbierając Austriakowi przodownictwo w Pucharze Świata.

Następnie 13 grudnia 2008 w zawodach we włoskim Pragelato zwyciężył po skokach na odległość 139,5 i 144 m z przewagą 1,7 pkt. nad drugim Gregorem Schlierenzauerem. Dzień później Szwajcar stanął na drugim stopniu podium. Przegrał z Japończykiem Fumihisą Yumoto.

Podczas treningu na skoczni w Engelbergu osiągnął 140,5 metra, czyli pół metra bliżej od rekordu skoczni. W sobotnim konkursie podczas 1. serii Ammann skoczył 138,5 metra i objął prowadzenie. W drugiej serii skoczył pół metra bliżej od prowadzącego wówczas w zawodach Wolfganga Loitzla (Ammann osiągnął 137 metrów), ale dzięki przewadze punktowej z pierwszej kolejki, zajął pierwsze miejsce, co było jednocześnie jego pierwszym zwycięstwem w Engelbergu i 4. zwycięstwem w aktualnym sezonie Pucharu Świata.

Następnego dnia podczas 1. serii Ammann uzyskał 131,5 metra i zajął 3. miejsce. W drugiej serii skoczył znacznie dalej – 136 m. Zajął trzecią lokatę za Schlierenzauerem i Loitzlem, którzy skakali bliżej, jednak otrzymali lepsze noty sędziowskie.

Po Turnieju Czterech Skoczni Ammann był liderem PŚ, mając 137 punktów przewagi nad Gregorem Schlierenzauerem. Szwajcar świetnie radził sobie na mamucie w Tauplitz, zajmując drugie i trzecie miejsce. Przegrał, jednak w obu konkursach ze Schlierenzauerem co spowodowało, że przewaga zmalała. Kolejne konkursy na skoczni w Zakopanem. W pierwszym dniu zmagań zajął on piąte miejsce, przesuwając się z 10. pozycji po pierwszej serii. W drugim dniu udało się stanąć na najniższym stopniu podium. Podczas próby przedolimpijskiej w Whistler nie udało się stanąć na podium. W pierwszym konkursie, mimo 2. miejsca po pierwszej serii, był ostatecznie czwarty. Tego dnia stracił prowadzenie w klasyfikacji generalnej na rzecz Gregora Schlierenzauera. W kolejnym konkursie na tej samej skoczni zajął szóste miejsce, notując awans aż o 10 pozycji w stosunku do pierwszej serii. W japońskim Sapporo Ammann był siódmy. Na podium powrócił podczas konkursu w Willingen, gdzie zajął drugie miejsce. Kolejny konkurs w Klingenthal był już gorszy dla niego, bo zajął 6. miejsce. Podczas ostatniego konkursu przed mistrzostwami świata zajął 4. miejsce w konkursie na mamucie w Oberstdorfie, pierwszy raz od dawna pokonując Gregora Schlierenzauera, który był ósmy.

Po Turnieju Nordyckim sprawa kryształowej kuli była już rozstrzygnięta. Pierwszy jednoseryjny konkurs w Planicy Ammann ukończył na szóstej pozycji. W drugim udało mu się stanąć na najniższym stopniu podium. W klasyfikacji generalnej Pucharu Świata w lotach uplasował się na 3. miejscu. Podczas ostatniego konkursu Szwajcar skoczył 233 metry, lecz skoku nie ustał.

Simon Ammann w sezonie 2008/09 wygrał pięć konkursów i siedemnastokrotnie stawał na podium, co jest trzecim wynikiem w historii, jeśli chodzi o liczbę miejsc na podium w jednym sezonie. Do zwycięzcy klasyfikacji Pucharu Świata stracił 307 pkt.

Turniej Czterech Skoczni – 2. miejsce
[edytuj | edytuj kod]

Simon Ammann bardzo dobrze rozpoczął turniej, wygrywając konkurs w Oberstdorfie. Jednak przewaga nad drugim zawodnikiem, Wolfgangiem Loitzlem była niewielka, bo wynosiła zaledwie 1,2 pkt. W kolejnym konkursie w Garmisch-Partenkirchen Szwajcar skakał najdalej, ale słabe noty za styl sprawiły, że przegrał z Loitzlem i stracił prowadzenie w turnieju. Po półmetku walka była zacięta, bo dwóch rywali dzieliło tylko 0,5 pkt. Konkurs w Innsbrucku był w wykonaniu Szwajcara słabszy. Zajął 8. miejsce, co przy zwycięstwie i bardzo równej formie Wolfganga Loitzla praktycznie przekreśliło szanse na wygranie całego turnieju. Bez niespodzianek odbył się konkurs w Bischofshofen, wygrał Loitzl, a Ammann znów stanął na podium, zajmując 2. miejsce. Takie samo miejsce wywalczył w całym Turnieju Czterech Skoczni, tracąc ostatecznie do zwycięzcy 32,6 pkt.

Turniej Nordycki – 3. miejsce
[edytuj | edytuj kod]

Simon Ammann w pierwszym konkursie turnieju na skoczni K-90 uległ tylko Gregorowi Schlierenzauerowi, przegrywając z nim o 6 pkt. Drugie miejsce na skoczni K-120 w Kuopio pozwoliło objąć mu prowadzenie w ogólnej klasyfikacji. Przegrał tam tylko 38-letnim wówczas Takanobu Okabe. Simon słabiej spisał się w konkursie na skoczni w Lillehammer, zajmując 14. miejsce i tracąc pierwsze miejsce w Turnieju Nordyckim. Na mamuciej skoczni w Vikersund zajął 2. miejsce, przegrywając znów ze Schlierenzauerem. Ostatecznie po raz trzeci w karierze stanął na podium Turnieju Nordyckiego, dokładnie na jego trzecim stopniu. Do zwycięzcy stracił 19,9 pkt.

2009/2010

[edytuj | edytuj kod]

Letnie Grand Prix – 1. miejsce

[edytuj | edytuj kod]

Ammann wygrał trzy pierwsze konkursy (Hinterzarten, Pragelato, Courchevel) zdobywając dużą przewagę nad pozostałymi w klasyfikacji generalnej. W rodzinnym Einsiedeln zajął jednak dopiero ósme miejsce. W Zakopanem dwukrotnie nie zmieścił się na podium – był piąty i szósty. W obu konkursach w Hakubie zajął miejsca na najniższym stopniu podium. W ostatnim konkursie w Klingenthal nie wystąpił. Nie przeszkodziło mu to jednak w zwycięstwie w klasyfikacji generalnej LGP.

Igrzyska olimpijskie – 1. i 1. miejsce

[edytuj | edytuj kod]

Już na treningach przed konkursem na skoczni K – 95, Simon Ammann osiągał regularnie dalekie odległości. 13 lutego w pierwszej serii konkursu indywidualnego na skoczni normalnej osiągnął 105 metrów. Po tym skoku objął prowadzenie, z przewagą 2,5 pkt nad Michaelem Uhrmannem. W drugiej serii Szwajcar ustanowił nowy rekord skoczni, osiągając 108 m. Złoto olimpijskie zdobył z przewagą siedmiu punktów nad Adamem Małyszem. Tydzień później odbył się konkurs na skoczni o punkcie K – 125. Podobnie jak przed konkursem na skoczni mniejszej Ammann już na treningach skakał daleko. W pierwszej serii konkursu uzyskał 144 m i pomimo niskich not za styl prowadził z przewagą 6,6 pkt nad Adamem Małyszem. W drugiej serii Ammann znów skoczył najdalej, uzyskał 138 m i drugiego Małysza wyprzedził o 14,2 pkt. Po tych igrzyskach Ammann przeszedł do historii jako jedyny zawodnik, który wywalczył indywidualnie cztery złote medale na imprezie tak wysokiej rangi. W konkursie drużynowym nie wystartował.

Simon Ammann ze złotym medalem igrzysk olimpijskich w Vancouver.

Mistrzostwa świata w lotach narciarskich – 1. miejsce

[edytuj | edytuj kod]

Simon Ammann przed mistrzostwami nie wygrał jeszcze żadnego konkursu PŚ na skoczni mamuciej, mimo to był zaliczany do głównych faworytów tej imprezy. Na oficjalnych treningach zajął 2. i 1. miejsce, a w kwalifikacjach ustanowił swój nowy rekord życiowy – 225,5 m. Walkę o medale Simon rozpoczął od skoku na odległość 215,5 metra, Dało mu to drugie miejsce, 0,5 punktu za Adamem Małyszem. Szwajcar dalej skoczył w drugiej serii – 216,5 m i na półmetku mistrzostw prowadził z przewagą 2,8 pkt nad Małyszem. W drugim dniu zawodów wiatr zmienił kierunek, umożliwiając dłuższe loty. Ammann szanse na poprawienie życiowego rekordu wykorzystał, w trzeciej serii skoczył 227 metrów. Słabszy skok Adama Małysza (211 m) sprawił, że Szwajcar przed ostatnią serią miał bezpieczną przewagę. Mimo tego i mimo niższej belki od dużej części rywali, uzyskał najlepszy wynik mistrzostw – 236,5 m, co było skokiem tylko 2,5 m gorszym od ówczesnego rekordu świata. Simon Ammann wygrał z przewagą 25,5 pkt nad Gregorem Schlierenzauerem, brąz zdobył Anders Jacosben. W konkursie drużynowym Ammann nie wystartował.

Puchar Świata – 1. miejsce

[edytuj | edytuj kod]
Simon Ammann podczas konkursu PŚ w Oslo.

Przed pierwszym indywidualnym konkursem sezonu po świetnych skokach w konkursie drużynowym Simon Ammann był faworytem. W pierwszej serii konkursu w Ruce skoczył jednak 124 m i zajmował 25. miejsce. W drugiej serii uzyskał aż 140 m co pozwoliło zająć ostatecznie 12. miejsce. W kolejnym konkursie w norweskim Lillehammer po skokach na 121 i 131 m ponownie zajął 12. miejsce. W drugim konkursie na norweskiej skoczni Ammann ustanowił nowy rekord skoczni, osiągając 146 m. Jeszcze dalej skoczył Gregor Schlierenzauer, ale upadł. W drugiej serii 129,5 m wystarczyło do zwycięstwa. Kolejne konkursy to trzy konkursy w Engelbergu. Pierwszy z nich po skokach na 137,5 oraz 133 m Ammann wygrał z przewagą 2,2 pkt nad Gregorem Schlierenzauerem. W drugim konkursie także walczył o zwycięstwo z Austriakiem. W pierwszej serii skoczył 138 m i prowadził, w drugiej probie uzyskał 129 m, ale słabe noty sprawiły, że zajął drugie miejsce. W ostatnim konkursie na szwajcarskiej skoczni odbyła się tylko jedna seria. Tym razem Simon wyraźnie pokonał wszystkich rywali, wyrównując rekord Skoczni Janne Ahonena – 141 m.

Po Turnieju Czterech Skoczni Simon Ammann jako lider klasyfikacji generalnej Pucharu Świata walczył o swoje pierwsze zwycięstwo na mamuciej skoczni w Tauplitz. Znów przegrał z powodu gorszych not za styl, skoki na odległość 195 i 200 m dały mu 2. miejsce. W drugim konkursie na tej skoczni Simon zajął 5. miejsce po skokach na 195 i 196 m. Kolejny weekend ze skokami odbył się w Sapporo. Zabrakło tam wielu zawodników ze światowej czołówki, ale Szwajcar postanowił pojechać do Japonii. Była ta dobra decyzja, bo pozwoliła mu uzyskać dużą przewagę w klasyfikacji PŚ. W pierwszym konkursie zajął 5. miejsce, osiągając 128,5 i 127 m. Drugi konkurs wygrał już ze znaczącą przewagą. Jego odległości to 139,5 oraz 135 m. Drugiego zawodnika wyprzedził o 37,4 pkt. Początkowo Ammanna miało zabraknąć w konkursie na Wielkiej Krokwi w Zakopanem, ale ostatecznie przyjechał. W pierwszym konkursie zajął drugie miejsce po skokach na 136 i 131 m. Następnego dnia znów zajął drugie miejsce, po raz kolejny przegrywając z powodu gorszych not za styl. W pierwszym skoku ustanowił swój czwarty rekord w sezonie, osiągając 140,5 m. Drugi skok także miał daleki – 134 m. Kolejny indywidualny konkurs odbył się na obiekcie K-185 w Oberstdorfie. Simon zarówno po pierwszej odległości na 203,5 m, jak i po drugiej na 210,5 m zajmował 4. miejsce. Następny konkurs także odbył się w Niemczech, a dokładnie w Klingenthal. Szwajcar dwa razy skoczył najdalej (133 i 134 m). Ammann kolejny konkurs odpuścił, co spowodowało, że jego przewaga w PŚ nad Schlierenzauerem zmalała o 100 pkt.

Cztery zwycięstwa w konkursach Turnieju Nordyckiego pozwoliły Ammannowi cieszyć się z pierwszej w karierze kryształowej kuli. Drugiego Gregora Schlierenzauera wyprzedził o 281 pkt. W całym sezonie wygrał 9 konkursów, a 16 razy stał na podium.

Turniej Czterech Skoczni – 5. miejsce
[edytuj | edytuj kod]

Simon Ammann turniej rozpoczął jako lider Pucharu Świata i miał szansę zostać pierwszym Szwajcarem, który wygrałby TCS. W pierwszym konkursie w Oberstdorfie zajął 5. miejsce po skokach na odległości 119,5 i 125 metrów, ale do zwycięzcy Andreasa Koflera stracił 29,2 pkt. Podczas noworocznego konkursu w Ga – Pa Simon w pierwszej serii skoczył 132 metry i zajmował piąte miejsce. W drugiej serii skoczył 143,5 metra i ustanowił nowy rekord skoczni. Słabe noty nie pozwoliły mu wygrać i zajął trzecie miejsce, odrabiając tylko 0,5 pkt do lidera turnieju. W Innsbrucku Ammann zajął drugie miejsce po skokach na 128,5 m i 117,5 metra. Przed ostatnim konkursem do lidera turnieju Koflera tracił 26 pkt. Bardzo dużo punktów odrobił podczas pierwszej serii w Bischofshofen, gdzie skoczył 136 metrów i został liderem konkursu. Jednak w drugiej serii skoczył 131,5 metra, stracił szanse na wygranie turnieju i spadł w konkursie na trzecie miejsce. Cały turniej zakończył na piątym miejscu ze stratą 18,9 pkt do zwycięzcy Andreasa Koflera.

Turniej Nordycki – 1. miejsce
[edytuj | edytuj kod]

Simon utrzymał swoją dobrą formę do Turnieju Nordyckiego, już w pierwszym konkursie na skoczni Salpausselkä w Lahti wygrał, oddając dwa najdłuższe skoki (128 i 131 metrów). Kolejny konkurs w Kuopio Ammann też wygrał, z przewagą 16,9 pkt. Pierwszy skok znów miał najdłuższy – 128,5 metra, ale w drugim już o 0,5 metra dalej skoczył Anders Jacobsen. Trzeci konkurs odbył się na skoczni Lysgårdsbakken w norweskim Lillehammer. Po raz pierwszy w tym turnieju Szwajcar nie prowadził po pierwszej serii, zajmował drugie miejsce, ze stratą 1,4 pkt do Adama Małysza. W drugiej serii, jednak Ammann skoczył najdalej – 133,5 metra i zwyciężył w kolejnym konkursie. Simon Ammann przed ostatnim konkursem stanął przed szansą powtórzenia osiągnięcia Mattiego Hautamäkiego, czyli wygrania wszystkich czterech konkursów Turnieju Nordyckiego. Szansę wykorzystał, skoczył 135,5 i 124,5 metra i zwyciężył na nowej skoczni w Oslo. Simon Ammann wygrał cały turniej z przewagą 44,6 pkt nad Adamem Małyszem.

2010/2011

[edytuj | edytuj kod]
Ammann losuje odległość podczas Adam’s Bull’s Eye
Ammann na Wielkiej Krokwi podczas Adam’s Bull’s Eye

W kwietniu 2010 został powołany do jednoosobowej kadry narodowej Szwajcarii na sezon 2010/2011[14]. Na początku sezonu zimowego zdobył srebrny medal w mistrzostwach Szwajcarii po skokach na 109 i 112 m. Wyprzedził go wówczas Andreas Küttel[15].

Letnie Grand Prix – 19. miejsce

[edytuj | edytuj kod]

Simon Ammann wystartował w trzech z dziewięciu konkursów LGP 2010. W Hinterzarten uplasował się na szóstej pozycji, natomiast w Courchevel i Einsiedeln był ósmy. Zdobył łącznie 104 punkty, które dały mu 19. miejsce w klasyfikacji generalnej cyklu.

Puchar Świata – 2. miejsce

[edytuj | edytuj kod]

W otwierającym zawody konkursie drużynowym uplasował się ze swoją drużyną[k] na 9. miejscu, skacząc zdecydowanie najlepiej ze szwajcarskich skoczków – 133.5 m (podczas gdy jego towarzysze skoczyli 123.5, 123.5 i 90 metrów). W pierwszych zawodach indywidualnych w Ruce po oddaniu skoków na odległości 142.5 m i 138 m znalazł się na najniższym stopniu podium. W Kuopio zajął to samo miejsce, przy próbach 128.5 m i 128 m i spadł na 5. miejsce w klasyfikacji generalnej. W pierwszym konkursie w Lillehammer po próbach 133.5 m i 130 m uzyskał 6. miejsce w konkursie. Następnego dnia uplasował się na trzeciej pozycji przy skokach 134 m i 137.5 m i awansował na 4. w klasyfikacji. W Engelbergu miał okazję wystąpić w trzech konkursach, w swoim kraju – Szwajcarii. Uzyskał jednak słabe wyniki – w pierwszym konkursie oddał skok na odległość 129 m, tracąc ponad 13 pkt do Thomasa Morgensterna i po pierwszej serii był szósty, nie mógł jednak poprawić tego wyniku w drugiej, gdyż została odwołana. W kolejnym zdobył zaledwie dziewiątą lokatę przy próbach 131 m i 134 m. W ostatnim skoczył jedynie 122.5 m i 128 m i zakończył konkurs na dwunastym miejscu. Po tych występach spadł ponownie na piąte miejsce w klasyfikacji.

Po Turnieju Czterech Skoczni awansował na 3. miejsce w klasyfikacji. W zawodach na mamucie w Harrachovie zdobył 6. miejsce, nie przekraczając bariery 200 m (jego skoki miały odległość 190 i 188 m). Następnego dnia w tym samym miejscu skoczył 215.5 m i 197.5 i stanął na podium, zdobywając drugie miejsce. Pierwszy skok w tym sezonie oddany na zawodach poza Europą wynosił 117 m. W drugiej serii konkursu w Sapporo dołożył 119 m i znalazł się na szóstym miejscu. W drugim konkursie zajął ósme miejsce przy skokach 116.5 m i 127 m.

W pierwszym w tym roku konkursie w Zakopanem skoczył 125.5 i 135.5 m, zajmując czwarte miejsce, tracąc jedynie 6,1 pkt do zwycięzcy Adama Małysza. W drugim z nich zanotował drugie zwycięstwo w sezonie przy próbach 135.5 m i 129 m. W kolejnym znalazł się tuż za podium ze skokami 120.5 m i 127.5 m. Po tym weekendzie awansował na drugą pozycję w klasyfikacji kosztem Andreasa Koflera.

W Willingen skoczył 143 m i 140.5 m i zdobył trzecie miejsce, podobnie w Klingenthal, gdzie oddał skoki 130.5 m i 138.5 m. W Oberstdorfie zaś znalazł się na 10. miejscu przy skokach 188.5 m i 205.5 m. 12 lutego w Vikersund znalazł się na najniższym stopniu podium, skacząc 214.5 m i 226.5 m. Dzień później zajął nieco niższą, czwartą pozycję przy skokach 209.5 m i 238.5 m. Jego drużyna zajęła 11. miejsce w klasyfikacji FIS Team Tour zdobywając 1040,7 punktów.

Zwyciężył w zawodach w Lahti, skacząc 128.5 m i 129.5 m. Pierwsze zawody w Planicy ukończył na szóstej pozycji, przy próbach 212 m i 213 m. W finałowych zawodach sezonu skoczył 183 m i zajął najsłabsze w tym sezonie, 16. miejsce.

W sumie w sezonie 2010/2011 Simon Ammann punktował we wszystkich dwudziestu sześciu konkursach Pucharu Świata. 24 razy zajmował miejsca w pierwszej dziesiątce, w tym 10 razy stawał na podium, z czego 3 razy na jego najwyższym stopniu. Łącznie zdobył 1364 punkty. W klasyfikacji lotów zdobył 311 punkty i 5. miejsce.

Turniej Czterech Skoczni – 2. miejsce
[edytuj | edytuj kod]

59. Turniej Czterech Skoczni rozpoczął od skoku w Oberstdorfie – uzyskał 123 m, wygrywając z Ville Larinto z którym był zestawiony w parę – ten drugi skoczył jedynie 112,5 m. W drugiej serii Simon skoczył sporo dalej, na 134,5 m – zajął 4. lokatę w konkursie. Tracił 29,6 pkt do zwycięzcy Thomasa Morgensterna. Podczas kolejnego konkursu – w Garmisch-Partenkirchen znalazł się w parze z Julianem Musiolem i skoczył w jedynej, pierwszej serii 131 m i uzyskując 142,1 pkt, wygrywał zawody. Mimo zajęcia przez prowadzącego Morgensterna dalekiej 14. pozycji nadal tracił do niego 14,5 pkt w klasyfikacji turnieju. W Innsbrucku jego przeciwnikiem był Tom Hilde, który skoczył pół metra krócej od Ammana, którego próba była na odległość 128 m. W drugiej serii oddał skok 122 m i uplasował się na 4. miejscu. W Bischofshofen, gdzie w pierwszej serii skoczył 133 m został dobrany w parę z Morgensternem, który skoczył dalej, jednak Ammann awansował jako lucky loser. W drugiej serii oddał skok na 140 m i zajął 4. miejsce.

Turniej zakończył na drugim miejscu z dorobkiem punktowym 928,4, tracąc do zwycięzcy Morgensterna 30,4 pkt. Po turnieju awansował na 3. pozycję w klasyfikacji Pucharu Świata.

Mistrzostwa świata – 4. i 3. miejsce

[edytuj | edytuj kod]

Mistrzostwa Świata 2011 rozpoczął od konkursu indywidualnego K-95 Midtstubakken. Po pierwszej serii zajmował piąte miejsce z odległością 97,5 m. W drugiej skoczył 101,5 m i zdobył czwarte miejsce, przegrywając z Morgensternem, Koflerem i Małyszem. Następnie, w konkursie drużynowym na tej samej skoczni zdobył 10. miejsce[l]. 3 marca zdobył brązowy medal na skoczni K-120 Holmenkollbakken, skacząc 129,5 m w pierwszej i 134,5 m w drugiej serii.

Po zakończeniu sezonu wziął jeszcze udział w Adam’s Bull’s Eye w Zakopanem – benefisie Adama Małysza i choć zawody skoków do celu zostały odwołane to oddał symboliczny skok na pożegnanie polskiego skoczka.

2011/2012

[edytuj | edytuj kod]

W sezonie 2011/2012 Simon Ammann ponownie był jedynym członkiem szwajcarskiej kadry narodowej[16].

Letnie mistrzostwa Szwajcarii – 1. miejsce

[edytuj | edytuj kod]

W rozegranych w październiku 2011 letnich mistrzostwach Szwajcarii Ammann zdobył złoty medal po skokach na 115,5 i 122 metry. Drugiego w klasyfikacji Gregora Deschwandena wyprzedził o ponad 50 punktów[17].

Puchar Świata – 11. miejsce

[edytuj | edytuj kod]

Sezon zimowy 2011/2012 w Pucharze Świata zaczął od dziewiątego i trzynastego miejsca w konkursach na skoczni w Lillehammer. W kolejnych zawodach, które rozegrano w drugim tygodniu grudnia 2011 na dużej skoczni w Harrachovie, Ammann był 26. i 10. w zawodach indywidualnych oraz dziewiąty w drużynowych. Kolejnymi zmaganiami w sezonie były konkursy w Engelbergu. Szwajcar zwyciężył w serii kwalifikacyjnej do pierwszego z konkursów, a w zawodach głównych uplasował się na dziewiątym miejscu. Na tym samym miejscu ukończył drugi z konkursów[18].

Następnie, wystąpił w trzech pierwszych konkursach 60. Turnieju Czterech Skoczni. W pierwszych zawodach po TCS, 15 stycznia na Kulm, dwukrotnie uplasował się w czołowej dziesiątce – na 10. i 8. miejscu. Wystartował w obu konkursach indywidualnych na Wielkiej Krokwi w Zakopanem, zajmując 15. i 8. miejsce. Nie uczestniczył w konkursach w Sapporo. W pierwszych zawodach w Predazzo po raz pierwszy w sezonie zajął miejsce w pierwszej piątce. W drugich zmaganiach we Włoszech nie awansował do serii finałowej[18].

10 lutego w Willingen wygrał kwalifikacje do rozgrywanego dwa dni później konkursu indywidualnego. W zawodach indywidualnych zajął 12. miejsce, a 11 lutego był dziewiąty w rywalizacji zespołowej. W następnym konkursie, przeprowadzonym na mamuciej skoczni w Oberstorfie, po raz pierwszy w sezonie stanął na podium, zajmując trzecie miejsce za Martinem Kochem i Daiki Itō[19].

Do końca sezonu, we wszystkich startach w Pucharze Świata zajmował miejsca w pierwszej dziesiątce. W Lahti był ósmy, w Trondheim trzeci, w Oslo piąty, a w Planicy dwukrotnie zajął drugie miejsce[18]. W klasyfikacji generalnej uplasował się na 11. miejscu z dorobkiem 731 punktów[7].

Turniej Czterech Skoczni – 19. miejsce
[edytuj | edytuj kod]

Uczestniczył w trzech pierwszych konkursach 60. Turnieju Czterech Skoczni. Zajął 12. miejsce w Obserstdorfie, 10. miejsce w Garmisch-Partenkirchen i 16. w Innsbrucku, po czym wycofał się z rywalizacji ze względu na brak satysfakcji ze swoich występów[20]. W klasyfikacji turnieju zajął 19. miejsce[7].

Mistrzostwa świata w lotach narciarskich – 14. miejsce

[edytuj | edytuj kod]

Pod koniec lutego 2012 wziął udział w mistrzostwach świata w lotach w Vikersund, w których bronił tytułu mistrzowskiego sprzed dwóch lat. Po pierwszej serii i skoku na 203 metry uplasował się na siódmym miejscu. W drugiej serii skoczył jednak 23 metry bliżej i w efekcie spadł na 14. miejsce. Stracił 79,9 punktu do zwycięzcy zawodów – Roberta Kranjca[21].

2012/2013

[edytuj | edytuj kod]

W marcu 2012 roku Szwajcarski Związek Narciarski powołał Ammanna do prowadzonej przez Martina Künzle kadry narodowej na sezon 2012/2013[16].

Letni Puchar Kontynentalny – 62. miejsce

[edytuj | edytuj kod]

W sezonie 2012 wystąpił w dwóch konkursach Letniego Pucharu Kontynentalnego na dużej skoczni narciarskiej w Soczi. Zajął wówczas 10. i 14. miejsce[22]. Dzięki temu został sklasyfikowany na 62. miejscu Letniego Pucharu Kontynentalnego z dorobkiem 44 punktów[23].

Letnie Grand Prix – 6. miejsce

[edytuj | edytuj kod]

Wystąpił w siedmiu z dziewięciu konkursów Letniego Grand Prix 2012. W zawodach inauguracyjnych, 21 lipca w Wiśle, uplasował się na drugim miejscu, przegrywając z Maciejem Kotem[24]. W drugim konkursie Grand Prix, na skoczni w Courchevel zajął dziesiąte miejsce. W zawodach indywidualnych w Hinterzarten był piętnasty, a w zmaganiach drużyn mieszanych zajął dziesiąte miejsce wraz z Sabriną Windmüller, Bigną Windmüller i Gregorem Deschwandenem[25][22].

W pierwszym konkursie na Skoczni Olimpijskiej w Hakubie, po raz drugi w sezonie zajął drugie miejsce w zawodach LGP, tym razem przegrywając z Andreasem Wankiem[26]. W drugim konkursie w Hakubie Ammann zajął piąte miejsce. Również na piątej pozycji zakończył pierwsze zawody w Ałmaty, a w drugim z konkursów w Kazachstanie był osiemnasty. W zawodach tych uzyskał odległość 140 metrów, co było najlepszym wynikiem konkursu. Swojej próby jednak nie ustał, za co obniżone mu zostały noty sędziowskie[27]. W pozostałych dwóch konkursach Letniego Grand Prix nie wystartował[22]. W generalnej klasyfikacji Letniego Grand Prix 2012 uplasował się na szóstym miejscu[28].

Letnie mistrzostwa Szwajcarii – 1. miejsce

[edytuj | edytuj kod]

W październiku 2012 zdobył tytuł letniego mistrza Szwajcarii, zwyciężając konkurs na skoczni HS 117 w Einsiedeln. Ammann uzyskał 110 i 109,5 metra, dzięki czemu wygrał z przewagą blisko 30 punktów nad drugim Gregorem Deschwandenem[1].

Puchar Świata – 14. miejsce

[edytuj | edytuj kod]

Sezon zimowy rozpoczął od ósmego miejsca w konkursie drużyn mieszanych w Lillehammer. Skład szwajcarskiego zespołu był taki sam, jak podczas zawodów w Hinterzarten w sezonie letnim[29]. W zawodach indywidualnych w tym samym miejscu zajął trzynaste miejsce na skoczni normalnej i szóste miejsce na dużej. Kolejnymi zmaganiami były konkursy w Ruce. Wraz z Gregorem Deschwandenem, Pascalem Sommerem i Marco Grigolim, zajął dziewiąte miejsce w rywalizacji drużynowej mężczyzn[30]. W rozegranych 1 grudnia zawodach indywidualnych Ammann stanął na najniższym stopniu podium, przegrywając z Severinem Freundem i Dmitrijem Wasiljewem[31]. W próbie przedolimpijskiej na normalnej skoczni w Soczi Szwajcar uplasował się na 17. i 8. miejscu. W kolejnych dwóch startach, które miały miejsce w Engelbergu, Ammann zaliczył słabsze występy, punktując tylko w drugich zawodach (26. miejsce)[22].

Na przełomie 2012 i 2013 roku uczestniczył w konkursach 61. Turniej Czterech Skoczni. Punkty zdobył tylko w pierwszym z konkursów (6. miejsce w Oberstdorfie), a w pozostałych nie zakwalifikował się do serii finałowej. W pierwszym konkursie po Turnieju Czterech Skoczni, 9 stycznia w Wiśle, zajął piąte miejsce. Trzy dni później w indywidualnym konkursie w Zakopanem był 26. 26 stycznia na mamuciej skoczni w Vikersund stanął na drugim stopniu podium zawodów Pucharu Świata, przegrywając o pół punktu z Gregorem Schlierenzauerem[32]. Dzień później na tym samym obiekcie Szwajcar uplasował się na czwartej pozycji. W następnych zawodach, na mamuciej skoczni w Harrachovie, zajął szóste i jedenaste miejsce[22].

W konkursach FIS Team Tour 2013, bezpośrednio poprzedzających mistrzostwa świata w Val di Fiemme, Ammann zajął dziesiąte miejsce w rywalizacji drużynowej w Willingen i czwarte miejsce w rywalizacji indywidualnej w Klingenthal[22].

W ostatnim periodzie sezonu 2012/2013 zajął siódme miejsce w Lahti, był 25. w Kuopio i 35. w Trondheim[22]. Łącznie zdobył 553 punkty Pucharu Świata, które pozwoliły mu zająć 14. miejsce w klasyfikacji generalnej[7].

Turniej Czterech Skoczni – 27. miejsce
[edytuj | edytuj kod]

Ammann uczestniczył we wszystkich czterech konkursach Turnieju Czterech Skoczni 2012/2013. W pierwszym z nich – 30 grudnia w Oberstdorfie zajął szóste miejsce. W noworocznym konkursie w Garmisch-Partenkirchen nie awansował do drugiej serii, zajmując 42. miejsce. W trzecich zawodach turnieju, 4 stycznia w Innsbrucku był 25., a w czwartych zawodach, 6 stycznia w Bischofshofen – 40[22]. W klasyfikacji końcowej turnieju uplasował się na 27. miejscu[7].

Mistrzostwa świata – 16. i 7. miejsce

[edytuj | edytuj kod]

W najważniejszej imprezie sezonu 2012/2013 – mistrzostwach świata w narciarstwie klasycznym w Val di Fiemme Ammann zajął szesnaste miejsce w konkursie skoków na skoczni normalnej i siódme miejsce na skoczni dużej[22]. Wraz z Killianem Peierem, Marco Grigolim i Gregorem Deschwandenem wystąpił także w konkursie drużynowym. Szwajcarski zespół zajął dziesiąte miejsce wśród dwunastu drużyn[33].

2013/2014

[edytuj | edytuj kod]

W kwietniu 2013 roku został powołany do jednoosobowej szwajcarskiej kadry narodowej na sezon 2013/2014[34].

Miejsca w klasyfikacji poszczególnych turniejów

[edytuj | edytuj kod]
Turniej 1998 1999 2000 2001 2002 2003 2004 2005 2006 2007 2008 2009 2010 2011 2012 2013 2014 2015 2016 2017 2018 2019 2020
Puchar Świata 70 45 7 28 13 23 17 3 9 2 1 2 11 14 7 11 15 29 19 24 35
Puchar Świata w lotach X X X X X X X 3 3 5 3 10 4 15 24 11 13
Turniej Czterech Skoczni 48 62 70 6 24 14 37 13 3 15 2 5 2 19 27 3 17 11 44 29 27 47
Turniej Nordycki 51 4 14 3 27 21 3 20 3 1 X X X X X X X X X X
Raw Air X X X X X X X X X X X X X X X X X X X 11 12 6 32
Planica 7 X X X X X X X X X X X X X X X X X X X X 12 8 X
Letnie Grand Prix 37 22 12 34 18 4 8 2 1 19 47 6 14 23 34 40 13 50 33 10
Turniej Czterech Narodów X X X X X X X X 5 4 3 1 5 X X X X X X X X X X

Indywidualnie

[edytuj | edytuj kod]
1998 Japonia Nagano/Hakuba 35. miejsce (K-90), 39. miejsce (K-120)
2002 Stany Zjednoczone Salt Lake City/Park City złoty medal (K-90), złoty medal (K-120)
2006 Włochy Turyn/Pragelato 38. miejsce (K-95), 15. miejsce (K-125)
2010 Kanada Vancouver/Whistler złoty medal (K-95), złoty medal (K-125)
2014 Rosja Soczi/Krasnaja Polana 17. miejsce (K-95), 23. miejsce (K-125)
2018 Korea Południowa Pjongczang 11. miejsce (K-98), 13. miejsce (K-125)
2022 Pekin/Zhangjiakou 25. miejsce (K-95), 25. miejsce (K-125)

Drużynowo

[edytuj | edytuj kod]
1998 Japonia Nagano/Hakuba 6. miejsce[m]
2002 Stany Zjednoczone Salt Lake City/Park City 7. miejsce[n]
2006 Włochy Turyn/Pragelato 7. miejsce[o]
2022 Pekin/Zhangjiakou 8. miejsce[p]

Starty S. Ammanna na igrzyskach olimpijskich – szczegółowo

[edytuj | edytuj kod]
Miejsce Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Konkurs Skok 1 Skok 2 Nota Strata Zwycięzca
35. 11 lutego 1998 Japonia Hakuba Olimpijska K-90 indywid. 75,0 m 83,5 pkt 151,0 pkt Jani Soininen
39. 15 lutego 1998 Japonia Hakuba Olimpijska K-120 indywid. 106,0 m 89,3 pkt 183,0 pkt Kazuyoshi Funaki
6. 17 lutego 1998 Japonia Hakuba Olimpijska K-120 druż.[m] 81,5 m 100,0 m 735,0 pkt (117,7 pkt) 198,0 pkt  Japonia
1. 10 lutego 2002 Stany Zjednoczone Park City Utah Olympic Park K-90 indywid. 98,0 m 98,5 m 269,0 pkt
1. 13 lutego 2002 Stany Zjednoczone Park City Utah Olympic Park K-120 indywid. 132,5 m 133,0 m 281,4 pkt
7. 18 lutego 2002 Stany Zjednoczone Park City Utah Olympic Park K-120 druż.[n] 128,5 m 130,0 m 818,3 pkt (269,8 pkt) 155,8 pkt  Niemcy
38. 12 lutego 2006 Włochy Pragelato Trampolino a Monte K-95 HS-106 indywid. 92,5 m 107,0 pkt 159,5 pkt Lars Bystøl
15. 18 lutego 2006 Włochy Pragelato Trampolino a Monte K-125 HS-140 indywid. 120,5 m 124,5 m 218,0 pkt 58,9 pkt Thomas Morgenstern
7. 20 lutego 2006 Włochy Pragelato Trampolino a Monte K-125 HS-140 druż.[o] 122,5 m 122,0 m 886,9 pkt (216,1 pkt) 89,6 pkt  Austria
1. 13 lutego 2010 Kanada Whistler Whistler Olympic Park K-95 HS-106 indywid. 105,0 m 108,0 m 276,5 pkt
1. 20 lutego 2010 Kanada Whistler Whistler Olympic Park K-125 HS-140 indywid. 144,0 m 138,0 m 283,6 pkt
17. 9 lutego 2014 Rosja Krasnaja Polana Russkije Gorki K-95 HS-106 indywid. 97,5 m 98,5 m 246,6 pkt 31,4 pkt Kamil Stoch
23. 15 lutego 2014 Rosja Krasnaja Polana Russkije Gorki K-125 HS-140 indywid. 125,5 m 131,0 m 239,2 pkt 39,5 pkt Kamil Stoch
11. 10 lutego 2018 Korea Południowa Pjongczang Alpensia Jumping Park K-98 HS-109 indywid. 105,0 m 104,5 m 236,6 pkt 22,7 pkt Andreas Wellinger
13. 17 lutego 2018 Korea Południowa Pjongczang Alpensia Jumping Park K-125 HS-142 indywid. 133,5 m 130,5 m 256,6 pkt 29,1 pkt Kamil Stoch
25. 6 lutego 2022 Zhangjiakou Snow Ruyi K-95 HS-106 indywid. 101,0 m 97,0 m 239,5 pkt 35,5 pkt Ryōyū Kobayashi
25. 12 lutego 2022 Zhangjiakou Snow Ruyi K-125 HS-140 indywid. 131,5 m 132,5 m 251,4 pkt 44,7 pkt Marius Lindvik
8. 14 lutego 2022 Zhangjiakou Snow Ruyi K-125 HS-140 druż.[p] 116,0 m 121,5 m 791,5 pkt (192,4 pkt) 151,2 pkt Austria

Indywidualnie

[edytuj | edytuj kod]
1999 Austria Ramsau 26. miejsce (K-90)
2003 Włochy Val di Fiemme/Predazzo 17. miejsce (K-120), 10. miejsce (K-90)
2005 Niemcy Oberstdorf 44. miejsce (K-90), 27. miejsce (K-120)
2007 Japonia Sapporo złoty medal (K-120), srebrny medal (K-90)
2009 Czechy Liberec brązowy medal (K-90), 8. miejsce (K-120)
2011 Norwegia Oslo 4. miejsce (K-95), brązowy medal (K-120)
2013 Włochy Val di Fiemme/Predazzo 16. miejsce (K-95), 7. miejsce (K-120)
2015 Szwecja Falun 16. miejsce (K-90), 23. miejsce (K-120)
2017 Finlandia Lahti 21. miejsce (K-90), 14. miejsce (K-116)
2019 Austria Seefeld/Innsbruck 15. miejsce (K-120), 12. miejsce (K-99)
2021 Niemcy Oberstdorf 20. miejsce (K-95), 26. miejsce (K-120)
2023 Słowenia Planica 28. miejsce (K-95), 22. miejsce (K-125)

Drużynowo

[edytuj | edytuj kod]
2003 Włochy Val di Fiemme/Predazzo 9. miejsce[n]
2005 Niemcy Oberstdorf 9. miejsce (K-90)[q], 7. miejsce (K-120)[q]
2007 Japonia Sapporo 7. miejsce[o]
2011 Norwegia Oslo 10. miejsce (K-95)[r]
2013 Włochy Val di Fiemme/Predazzo 10. miejsce[s]
2015 Szwecja Falun 10. miejsce (K-120)[t]
2017 Finlandia Lahti 10. miejsce (K-116)[u]
2019 Austria Seefeld/Innsbruck 7. miejsce (K-120)[v]
2021 Niemcy Oberstdorf 7. miejsce (K-120)[w]
2023 Słowenia Planica 7. miejsce (drużyna mieszana/K-95)[x], 6. miejsce (K-125)[y]

Starty S. Ammanna na mistrzostwach świata – szczegółowo

[edytuj | edytuj kod]
Miejsce Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Konkurs Skok 1 Skok 2 Nota Strata Zwycięzca
26. 26 lutego 1999 Austria Ramsau Mattensprunganlage K-90 indywid. 87,0 m 84,0 m 211,0 pkt 44,0 pkt Kazuyoshi Funaki
17. 22 lutego 2003 Włochy Predazzo Trampolino Dal Ben K-120 indywid. 124,0 m 119,5 m 237,3 pkt 51,7 pkt Adam Małysz
9. 23 lutego 2003 Włochy Predazzo Trampolino Dal Ben K-120 druż.[n] 116,5 m 126,5 m 763,1 pkt (234,9 pkt) 283,5 pkt Finlandia
10. 28 lutego 2003 Włochy Predazzo Trampolino Dal Ben K-95 indywid. 93,0 m 102,5 m 241,0 pkt 38,0 pkt Adam Małysz
44. 19 lutego 2005 Niemcy Oberstdorf Schattenbergschanze K-90 HS-100 indywid. 88,5 m 105,0 pkt 151,0 pkt Rok Benkovič
8. 20 lutego 2005 Niemcy Oberstdorf Schattenbergschanze K-90 HS-100 druż.[q] 83,0 m 82,0 m 846,0 pkt (194,0 pkt) 124,5 pkt Austria
27. 25 lutego 2005 Niemcy Oberstdorf Schattenbergschanze K-120 HS-137 indywid. 127,0 m 118,0 m 237,5 pkt 75,7 pkt Janne Ahonen
7. 26 lutego 2005 Niemcy Oberstdorf Schattenbergschanze K-120 HS-137 druż.[q] 122,0 m 120,0 m 932,9 pkt (231,1 pkt) 204,4 pkt Austria
1.złoto 24 lutego 2007 Japonia Sapporo Ōkurayama K-120 HS-134 indywid. 125,0 m 134,5 m 266,1 pkt
7. 25 lutego 2007 Japonia Sapporo Ōkurayama K-120 HS-134 druż.[o] 125,0 m 134,5 m 839,1 pkt (285,3 pkt) 161,1 pkt Austria
2.srebro 3 marca 2007 Japonia Sapporo Miyanomori K-90 HS-100 indywid. 96,5 m 96,0 m 255,5 pkt 21,5 pkt Adam Małysz
3.brąz 21 lutego 2009 Czechy Liberec Ještěd K-90 HS-100 indywid. 102,0 m 99,5 m 274,5 pkt 7,5 pkt Wolfgang Loitzl
8. 27 lutego 2009 Czechy Liberec Ještěd K-120 HS-134 indywid. 129,0 m 131,7 pkt 9,6 pkt Andreas Küttel
4. 26 lutego 2011 Norwegia Oslo Midtstubakken K-95 HS-106 indywid. 97,5 m 101,5 m 247,6 pkt 21,6 pkt Thomas Morgenstern
10. 27 lutego 2011 Norwegia Oslo Midtstubakken K-95 HS-106 druż.[q] 101,0 m 418,2 pkt (124,6 pkt) 607,3 pkt Austria
3.brąz 3 marca 2011 Norwegia Oslo Holmenkollbakken K-120 HS-134 indywid. 129,5 m 134,5 m 274,3 pkt 3,2 pkt Gregor Schlierenzauer
16. 23 lutego 2013 Włochy Predazzo Trampolino Dal Ben K-95 HS-106 indywid. 99,0 m 95,5 m 229,5 pkt 23,1 pkt Anders Bardal
7. 28 lutego 2013 Włochy Predazzo Trampolino Dal Ben K-120 HS-134 indywid. 127,5 m 132,5 m 279,8 pkt 16,0 pkt Kamil Stoch
10. 2 marca 2013 Włochy Predazzo Trampolino Dal Ben K-120 HS-134 druż.[q] 118,5 m 469,1 pkt (124,6 pkt) 666,8 pkt Austria
16. 21 lutego 2015 Szwecja Falun Lugnet K-90 HS-100 indywid. 88,0 m 94,5 m 221,5 pkt 31,2 pkt Rune Velta
23. 26 lutego 2015 Szwecja Falun Lugnet K-120 HS-134 indywid. 125,0 m 114,0 m 199,5 pkt 69,2 pkt Severin Freund
10. 28 lutego 2015 Szwecja Falun Lugnet K-120 HS-134 druż.[t] 127,0 m 314,2 pkt (110,5 pkt) 558,4 pkt Norwegia
21. 25 lutego 2017 Finlandia Lahti Salpausselkä K-90 HS-100 indywid. 91,5 m 92,0 m 235,4 pkt 35,4 pkt Stefan Kraft
14. 2 marca 2017 Finlandia Lahti Salpausselkä K-116 HS-130 indywid. 122,5 m 125,5 m 252,8 pkt 26,5 pkt Stefan Kraft
10. 4 marca 2017 Finlandia Lahti Salpausselkä K-116 HS-130 druż.[u] 123,5 m 453,0 pkt (136,9 pkt) 651,2 pkt Polska
15. 23 lutego 2019 Austria Innsbruck Bergisel K-120 HS-130 indywid. 122,5 m 126,0 m 230,6 pkt 48,8 pkt Markus Eisenbichler
7. 24 lutego 2019 Austria Innsbruck Bergisel K-120 HS-130 druż.[v] 125,5 m 123,0 m 837,0 pkt (223,2 pkt) 150,5 pkt Niemcy
12. 1 marca 2019 Austria Seefeld Toni-Seelos-Olympiaschanze K-99 HS-109 indywid. 93,0 m 100,0 m 205,8 pkt 12,5 pkt Dawid Kubacki
20. 27 lutego 2021 Niemcy Oberstdorf Schattenbergschanze K-95 HS-106 indywid. 103,5 m 95,0 m 237,0 pkt 31,8 pkt Piotr Żyła
26. 5 marca 2021 Niemcy Oberstdorf Schattenbergschanze K-120 HS-137 indywid. 118,0 m 114,5 m 211,0 pkt 65,5 pkt Stefan Kraft
7. 6 marca 2021 Niemcy Oberstdorf Schattenbergschanze K-120 HS-137 druż.[w] 127,5 m 129,0 m 856,6 pkt (235,3 pkt) 190,0 pkt Niemcy
28. 25 lutego 2023 Słowenia Planica Srednja skakalnica K-95 HS-102 indywid. 97,5 m 87,0 m 226,5 pkt 35,3 pkt Piotr Żyła
7. 26 lutego 2023 Słowenia Planica Srednja skakalnica K-95 HS-102 druż. mix.[x] 95,0 m 94,0 m 879,2 pkt (239,7 pkt) 138,0 pkt Niemcy
22. 3 marca 2023 Słowenia Planica Bloudkova velikanka K-125 HS-138 indywid. 127,5 m 128,0 m 245,7 pkt 41,8 pkt Timi Zajc
6. 4 marca 2023 Słowenia Planica Bloudkova velikanka K-125 HS-138 druż.[y] 129,5 m 127,5 m 1012,2 pkt (269,9 pkt) 166,7 pkt Słowenia

Indywidualnie

[edytuj | edytuj kod]
2002 Czechy Harrachov 5. miejsce
2004 Słowenia Planica 14. miejsce
2006 Austria Tauplitz 23. miejsce
2008 Niemcy Oberstdorf 8. miejsce
2010 Słowenia Planica złoty medal
2012 Norwegia Vikersund 14. miejsce
2014 Czechy Harrachov 16. miejsce
2016 Austria Tauplitz 16. miejsce
2018 Niemcy Oberstdorf 12. miejsce
2022 Norwegia Vikersund 23. miejsce
2024 Austria Tauplitz 28. miejsce

Drużynowo

[edytuj | edytuj kod]
2006 Austria Tauplitz 6. miejsce[o]
2008 Niemcy Oberstdorf 9. miejsce[z]
2018 Niemcy Oberstdorf 6. miejsce[aa]
2024 Austria Tauplitz 6. miejsce[ab]

Starty S. Ammanna na mistrzostwach świata w lotach – szczegółowo

[edytuj | edytuj kod]
Miejsce Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Konkurs Skok 1 Skok 2 Skok 3 Skok 4 Nota Strata Zwycięzca
5. 9–10 marca 2002 Czechy Harrachov Čerťák K-185 indywid. 184,5 m 189,0 m [ac] 360,7 pkt 36,3 pkt Sven Hannawald
14. 20–21 lutego 2004 Słowenia Planica Velikanka K-185 indywid. 180,0 m 211,0 m 191,5 m 192,5 m 744,0 pkt 88,1 pkt Roar Ljøkelsøy
23. 13–14 stycznia 2006 Austria Tauplitz Kulm K-185 HS-203 indywid. 189,0 m 185,0 m 146,0 m 169,0 m 623,8 pkt 164,2 pkt Roar Ljøkelsøy
6. 15 stycznia 2006 Austria Tauplitz Kulm K-185 HS-203 druż.[o] 187,5 m 163,0 m 1225,9 pkt (318,7 pkt) 272,0 pkt Norwegia
8. 22–23 lutego 2008 Niemcy Oberstdorf im. Heiniego Klopfera K-185 HS-213 indywid. 208,5 m 195,5 m 205,5 m 199,5 m 782,8 pkt 52,6 pkt Gregor Schlierenzauer
9. 24 lutego 2008 Niemcy Oberstdorf im. Heiniego Klopfera K-185 HS-213 druż.[z] 188,0 m 602,9 pkt (176,1 pkt) 950,4 pkt Austria
1.złoto 19–20 marca 2010 Słowenia Planica Letalnica K-185 HS-215 indywid. 215,5 m 216,5 m 227,0 m 236,5 m 935,8 pkt
14. 24–25 lutego 2012 Norwegia Vikersund Vikersundbakken K-195 HS-225 indywid. 203,0 m 180,0 m [ac] 328,8 pkt 79,9 pkt Robert Kranjec
16. 14–15 marca 2014 Czechy Harrachov Čerťák K-185 HS-205 indywid. 172,5 m 179,5 m [ac] 331,2 pkt 59,8 pkt Severin Freund
16. 15–16 stycznia 2016 Austria Tauplitz Kulm K-200 HS-225 indywid. 208,5 m 204,5 m 209,5 m [ac] 512,5 pkt 127,6 pkt Peter Prevc
12. 19–20 stycznia 2018 Niemcy Oberstdorf im. Heiniego Klopfera K-200 HS-235 indywid. 203,5 m 177,0 m 207,5 m [ac] 559,2 pkt 92,7 pkt Daniel-André Tande
6. 21 stycznia 2018 Niemcy Oberstdorf im. Heiniego Klopfera K-200 HS-235 druż.[aa] 201,0 m 216,5 m 1350,6 pkt (405,8 pkt) 311,6 pkt Norwegia
23. 11–12 marca 2022 Norwegia Vikersund Vikersundbakken K-200 HS-240 indywid. 197,0 m 196,0 m 196,5 m 201,0 m 660,6 pkt 193,6 pkt Marius Lindvik
28. 26–27 stycznia 2024 Austria Tauplitz Kulm K-200 HS-235 indywid. 197,0 m 175,0 m 144,0 m [ac] 430,9 pkt 216,5 pkt Stefan Kraft
6. 28 stycznia 2024 Austria Tauplitz Kulm K-200 HS-235 druż.[ab] 198,5 m 200,5 m 1389,3 pkt (348,8 pkt) 226,1 pkt Słowenia

Indywidualnie

[edytuj | edytuj kod]
1998 Szwajcaria Sankt Moritz 8. miejsce
1999 Austria Saalfelden 17. miejsce

Drużynowo

[edytuj | edytuj kod]
1998 Szwajcaria Sankt Moritz 7. miejsce[ad]
1999 Austria Saalfelden 9. miejsce[ae]

Starty S. Ammanna na mistrzostwach świata juniorów – szczegółowo

[edytuj | edytuj kod]
Miejsce Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K Konkurs Skok 1 Skok 2 Nota Strata Zwycięzca
7. 22 stycznia 1998 Szwajcaria Sankt Moritz Olympiaschanze K-95 druż.[ad] 85,0 m 85,5 m 686,5 pkt (191,5 pkt) 101,0 pkt Niemcy
30. 24 stycznia 1998 Szwajcaria Sankt Moritz Olympiaschanze K-95 indywid. 90,0 m 85,0 m 201,0 pkt 30,5 pkt Wolfgang Loitzl
9. 4 lutego 1999 Austria Saalfelden Bibergschanze K-85 druż.[ae] 84,0 m 84,5 m 846,5 pkt (222,5 pkt) 115,5 pkt Austria
17. 6 lutego 1999 Austria Saalfelden Bibergschanze K-85 indywid. 86,0 m 75,0 m 208,5 pkt 30,5 pkt Kazuki Nishishita

Miejsca w klasyfikacji generalnej

[edytuj | edytuj kod]
Sezon Miejsce[35]
1997/1998 70.
1999/2000 45.
2001/2002 7.
2002/2003 28.
2003/2004 13.
2004/2005 23.
2005/2006 17.
2006/2007 3.
2007/2008 9.
2008/2009 2.
2009/2010 1.
2010/2011 2.
2011/2012 11.
2012/2013 14.
2013/2014 7.
2014/2015 11.
2015/2016 15.
2016/2017 29.
2017/2018 19.
2018/2019 24.
2019/2020 35.
2020/2021 41.
2021/2022 41.
2022/2023 47.
2023/2024 52.

Zwycięstwa w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie

[edytuj | edytuj kod]
Nr Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Skok 1 Skok 2 Nota Przypisy
1. 17 marca 2002 Norwegia Oslo Holmenkollbakken K-115 128,5 m 117,0 m 260,4 pkt * TN 2002
2. 2 grudnia 2006 Norwegia Lillehammer Lysgårdsbakken K-123 HS-138 128,5 m 138,0 m 265,9 pkt
3. 18 marca 2007 Norwegia Oslo Holmenkollbakken K-115 HS-128 118,5 m [af] 121,8 pkt * TN 2007
4. 29 listopada 2008 Finlandia Ruka Rukatunturi K-120 HS-142 131,0 m 126,5 m 260,5 pkt
5. 7 grudnia 2008 Norwegia Trondheim Granåsen K-123 HS-140 140,0 m 135,0 m 280,2 pkt
6. 13 grudnia 2008 Włochy Pragelato Trampolino a Monte K-125 HS-140 139,5 m 144,0 m 260,5 pkt
7. 20 grudnia 2008 Szwajcaria Engelberg Gross-Titlis-Schanze K-125 HS-137 138,5 m 137,0 m 275,4 pkt
8. 29 grudnia 2008 Niemcy Oberstdorf Schattenbergschanze K-120 HS-137 136,5 m 134 m 286,4 pkt * TCS 2008/2009
9. 6 grudnia 2009 Norwegia Lillehammer Lysgårdsbakken K-123 HS-138 146,0 m 129,5 m 277,1 pkt
10. 18 grudnia 2009 Szwajcaria Engelberg Gross-Titlis-Schanze K-125 HS-137 137,5 m 133,0 m 270,4 pkt
11. 20 grudnia 2009 Szwajcaria Engelberg Gross-Titlis-Schanze K-125 HS-137 141,0 m [af] 144,8 pkt
12. 17 stycznia 2010 Japonia Sapporo Ōkurayama K-120 HS-134 139,5 m 135,0 m 293,1 pkt
13. 3 lutego 2010 Niemcy Klingenthal Vogtland Arena K-125 HS-140 133,0 m 134,0 m 263,9 pkt * FTT 2010
14. 7 marca 2010 Finlandia Lahti Salpausselkä K-116 HS-130 128,0 m 131,0 m 284,4 pkt * TN 2010
15. 9 marca 2010 Finlandia Kuopio Puijo K-120 HS-127 128,5 m 126,0 m 251,0 pkt * TN 2010
16. 12 marca 2010 Norwegia Lillehammer Lysgårdsbakken K-123 HS-138 135,0 m 133,5 m 274,5 pkt * TN 2010
17. 14 marca 2010 Norwegia Oslo Holmenkollbakken K-120 HS-134 135,5 m 124,5 m 267,7 pkt * TN 2010
18. 1 stycznia 2011 Niemcy Garmisch-Partenkirchen Große Olympiaschanze K-125 HS-140 131,0 m [af] 142,1 pkt * TCS 2010/2011
19. 22 stycznia 2011 Polska Zakopane Wielka Krokiew K-120 HS-134 135,5 m 129,0 m 276,6 pkt
20. 13 marca 2011 Finlandia Lahti Salpausselkä K-116 HS-130 128,5 m 129,5 m 286,8 pkt
21. 29 grudnia 2013 Niemcy Oberstdorf Schattenbergschanze K-120 HS-137 139,0 m 133,0 m 301,9 pkt * TCS 2013/2014
22. 28 listopada 2014 Finlandia Ruka Rukatunturi K-120 HS-142 139,5 m 142,0 m 284,1 pkt
23. 29 listopada 2014 Finlandia Ruka Rukatunturi K-120 HS-142 135,5 m 144,0 m 272,2 pkt * ex aequo z N. Kasai

Miejsca na podium

[edytuj | edytuj kod]
Sezon 1. miejsce 2. miejsce 3. miejsce Razem
1997/1998
1998/1999
1999/2000
2000/2001
2001/2002 1 2 2 5
2002/2003
2003/2004 3 3
2004/2005
2005/2006
2006/2007 2 5 2 9
2007/2008 2 2
2008/2009 5 8 4 17
2009/2010 9 5 2 16
2010/2011 3 1 6 10
2011/2012 2 2 4
2012/2013 1 1 2
2013/2014 1 2 2 5
2014/2015 2 2 2 6
2015/2016
2016/2017
2017/2018 1 1
2018/2019
2019/2020
Suma 23 31 26 80

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie

[edytuj | edytuj kod]
Nr Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Skok 1 Skok 2 Nota Lok. Strata Zwycięzca
1. 16 grudnia 2001 Szwajcaria Engelberg Gross-Titlis-Schanze K-120 133,5 m 130,5 m 275,7 pkt 2. 6,0 pkt Adam Małysz
2. 21 grudnia 2001 Włochy Predazzo Trampolino Dal Ben K-120 131,0 m 129,0 m 265,5 pkt 3. 7,3 pkt Adam Małysz
3. 22 grudnia 2001 Włochy Predazzo Trampolino Dal Ben K-120 131,5 m 130,0 m 275,7 pkt 2. 6,4 pkt Adam Małysz
4. 30 grudnia 2001 Niemcy Oberstdorf Schattenbergschanze K-115 119,0 m 120,0 m 248,7 pkt 3. 11,5 pkt Sven Hannawald
5. 17 marca 2002 Norwegia Oslo Holmenkollbakken K-115 128,5 m 117,0 m 260,4 pkt 1.
6. 28 lutego 2004 Stany Zjednoczone Park City Utah Olympic Park K-120 118,0 m 125,0 m 234,9 pkt 2. 1,0 pkt Noriaki Kasai
7. 12 marca 2004 Norwegia Lillehammer Lysgårdsbakken K-120 135,0 m 133,0 m 283,4 pkt 2. 8,4 pkt Roar Ljøkelsøy
8. 14 marca 2004 Norwegia Oslo Holmenkollbakken K-115 130,0 m 137 pkt 2. 1,7 pkt Roar Ljøkelsøy
9. 24 listopada 2006 Finlandia Ruka Rukatunturi K-120 HS-142 136,5 m 145,7 pkt 2. 9,1 pkt Arttu Lappi
10. 2 grudnia 2006 Norwegia Lillehammer Lysgårdsbakken K-123 HS-138 128,5 m 138,0 m 265,9 pkt 1.
11. 17 grudnia 2006 Szwajcaria Engelberg Gross-Titlis-Schanze K-120 HS-137 130,0 m 138,0 m 266,4 pkt 2. 14,5 pkt Anders Jacobsen
12. 4 stycznia 2007 Austria Innsbruck Bergisel K-120 HS-130 125,5 m 132,0 m 261,5 pkt 3. 3,5 pkt Anders Jacobsen
13. 7 stycznia 2007 Austria Bischofshofen im. Paula Ausserleitnera K-125 HS-140 135,0 m 137,5 m 275,5 pkt 3. 16,4 pkt Gregor Schlierenzauer
14. 7 lutego 2007 Niemcy Klingenthal Vogtland Arena K-125 HS-140 134,5 m 141,5 m 280,3 pkt 2. 9,5 pkt Gregor Schlierenzauer
15. 18 marca 2007 Norwegia Oslo Holmenkollbakken K-115 HS-128 118,5 m 121,8 pkt 1.
16. 23 marca 2007 Słowenia Planica Letalnica K-185 HS-215 208,5 m 213,5 m 408,4 pkt 2. 15,1 pkt Adam Małysz
17. 25 marca 2007 Słowenia Planica Letalnica K-185 HS-215 217,5 m 212 pkt 2. 3,0 pkt Adam Małysz
18. 5 stycznia 2008 Austria Bischofshofen im. Paula Ausserleitnera K-125 HS-140 126,5 m 139,0 m 259,4 pkt 3. 23,1 pkt Janne Ahonen
19. 27 stycznia 2008 Polska Zakopane Wielka Krokiew K-120 HS-134 136,5 m 144,2 pkt 3. 4,9 pkt Anders Bardal
20. 29 listopada 2008 Finlandia Ruka Rukatunturi K-120 HS-142 131,0 m 126,5 m 260,5 pkt 1.
21. 7 grudnia 2008 Norwegia Trondheim Granåsen K-123 HS-140 140,0 m 135,0 m 280,2 pkt 1.
22. 13 grudnia 2008 Włochy Pragelato Trampolino a Monte K-125 HS-140 139,5 m 144,0 m 260,5 pkt 1.
23. 14 grudnia 2008 Włochy Pragelato Trampolino a Monte K-125 HS-140 124,5 m 113,6 pkt 2. 1,2 pkt Fumihisa Yumoto
24. 20 grudnia 2008 Szwajcaria Engelberg Gross-Titlis-Schanze K-125 HS-137 138,5 m 137,0 m 275,4 pkt 1.
25. 21 grudnia 2008 Szwajcaria Engelberg Gross-Titlis-Schanze K-125 HS-137 131,5 m 136,0 m 260 pkt 3. 4,1 pkt Gregor Schlierenzauer
26. 29 grudnia 2008 Niemcy Oberstdorf Schattenbergschanze K-120 HS-137 136,5 m 134,0 m 286,4 pkt 1.
27. 1 stycznia 2009 Niemcy Garmisch-Partenkirchen Große Olympiaschanze K-125 HS-140 140,0 m 134,5 m 274,6 pkt 2. 1,7 pkt Wolfgang Loitzl
28. 6 stycznia 2009 Austria Bischofshofen im. Paula Ausserleitnera K-125 HS-140 137,5 m 140,5 m 284,4 pkt 2. 16,8 pkt Wolfgang Loitzl
29. 10 stycznia 2009 Austria Tauplitz/Bad Mitterndorf Kulm K-185 HS-200 207,5 m 195,5 m 390,1 pkt 2. 8,9 pkt Gregor Schlierenzauer
30. 11 stycznia 2009 Austria Tauplitz/Bad Mitterndorf Kulm K-185 HS-200 197,5 m 198,5 m 382,2 pkt 3. 11,4 pkt Gregor Schlierenzauer
31. 17 stycznia 2009 Polska Zakopane Wielka Krokiew K-120 HS-134 127,5 m 134,0 m 271,2 pkt 3. 14,5 pkt Gregor Schlierenzauer
32. 8 lutego 2009 Niemcy Willingen Mühlenkopfschanze K-130 HS-145 133,5 m 145,5 m 265,2 pkt 2. 2,0 pkt Gregor Schlierenzauer
33. 8 marca 2009 Finlandia Lahti Salpausselkä K-90 HS-97 90,5 m 94,5 m 236,0 pkt 2. 6,0 pkt Gregor Schlierenzauer
34. 10 marca 2009 Finlandia Kuopio Puijo K-120 HS-127 119,5 m 126,0 m 240,4 pkt 2. 1,3 pkt Takanobu Okabe
35. 15 marca 2009 Norwegia Vikersund Vikersundbakken K-185 HS-207 191,0 m 202,5 m 379,7 pkt 2. 6,7 pkt Gregor Schlierenzauer
36. 22 marca 2009 Słowenia Planica Letalnica K-185 HS-215 210,0 m 208,0 m 409,6 pkt 3. 15,0 pkt Harri Olli
37. 6 grudnia 2009 Norwegia Lillehammer Lysgårdsbakken K-123 HS-138 146,0 m 129,5 m 277,1 pkt 1.
38. 18 grudnia 2009 Szwajcaria Engelberg Gross-Titlis-Schanze K-125 HS-137 137,5 m 133,0 m 270,4 pkt 1.
39. 19 grudnia 2009 Szwajcaria Engelberg Gross-Titlis-Schanze K-125 HS-137 138,0 m 129,0 m 264,6 pkt 2. 1,0 pkt Gregor Schlierenzauer
40. 20 grudnia 2009 Szwajcaria Engelberg Gross-Titlis-Schanze K-125 HS-137 141,0 m 144,8 pkt 1.
41. 1 stycznia 2010 Niemcy Garmisch-Partenkirchen Große Olympiaschanze K-125 HS-140 132,0 m 143,5 m 272,4 pkt 3. 5,3 pkt Gregor Schlierenzauer
42. 3 stycznia 2010 Austria Innsbruck Bergisel K-120 HS-130 128,5 m 117,5 m 237,8 pkt 2. 13,3 pkt Gregor Schlierenzauer
43. 6 stycznia 2010 Austria Bischofshofen im. Paula Ausserleitnera K-125 HS-140 136,5 m 131,5 m 261,5 pkt 3. 3,2 pkt Thomas Morgenstern
44. 9 stycznia 2010 Austria Tauplitz/Bad Mitterndorf Kulm K-185 HS-200 195,0 m 200,0 m 382,0 pkt 2. 0,5 pkt Robert Kranjec
45. 17 stycznia 2010 JaponiaSapporo Ōkurayama K-120 HS-134 139,5 m 135,0 m 293,1 pkt 1.
46. 22 stycznia 2010 Polska Zakopane Wielka Krokiew K-120 HS-134 136,0 m 131,0 m 278,1 pkt 2. 11,7 pkt Gregor Schlierenzauer
47. 23 stycznia 2010 Polska Zakopane Wielka Krokiew K-120 HS-134 140,5 m 134,0 m 288,1 pkt 2. 7,5 pkt Gregor Schlierenzauer
48. 3 lutego 2010 Niemcy Klingenthal Vogtland Arena K-125 HS-137 133,0 m 134,0 m 263,9 pkt 1.
49. 7 marca 2010 Finlandia Lahti Salpausselkä K-116 HS-130 128,0 m 131,0 m 284,4 pkt 1.
50. 9 marca 2010 Finlandia Kuopio Puijo K-120 HS-127 128,5 m 126,0 m 251,0 pkt 1.
51. 12 marca 2010 Norwegia Lillehammer Lysgårdsbakken K-123 HS-138 135,0 m 133,5 m 274,5 pkt 1.
52. 14 marca 2010 Norwegia Oslo Holmenkollbakken K-120 HS-134 135,5 m 124,5 m 267,7 pkt 1.
53. 28 listopada 2010 Finlandia Ruka Rukatunturi K-120 HS-142 142,5 m 138,0 m 310,1 pkt 3. 21,1 pkt Andreas Kofler
54. 1 grudnia 2010 Finlandia Kuopio Puijo K-120 HS-127 128,5 m 128,0 m 238,3 pkt 3. 2,6 pkt Ville Larinto
55. 5 grudnia 2010 Norwegia Lillehammer Lysgårdsbakken K-123 HS-138 134,0 m 137,5 m 272,1 pkt 3. 10,9 pkt Thomas Morgenstern
56. 1 stycznia 2011 Niemcy Garmisch-Partenkirchen Große Olympiaschanze K-125 HS-140 131,0 m 142,1 pkt 1.
57. 9 stycznia 2011 Czechy Harrachov Čertak K-185 HS-205 215,5 m 197,5 m 404,4 pkt 2. 11,1 pkt Thomas Morgenstern
58. 22 stycznia 2011 Polska Zakopane Wielka Krokiew K-120 HS-134 135,5 m 129,0 m 276,6 pkt 1.
59. 30 stycznia 2011 Niemcy Willingen Mühlenkopfschanze K-130 HS-145 143,0 m 140,5 m 284,5 pkt 3. 4,6 pkt Severin Freund
60. 2 lutego 2011 Niemcy Klingenthal Vogtland Arena K-125 HS-140 130,5 m 138,5 m 263,3 pkt 3. 1,3 pkt Kamil Stoch
61. 12 lutego 2011 Norwegia Vikersund Vikersundbakken K-195 HS-225 214,5 m 226,5 m 452,3 pkt 3. 46,6 pkt Johan Remen Evensen
i Gregor Schlierenzauer
62. 13 marca 2011 Finlandia Lahti Salpausselkä K-116 HS-130 128,5 m 129,5 m 286,8 pkt 1.
63. 18 lutego 2012 Niemcy Oberstdorf im. Heiniego Klopfera K-185 HS-213 204,5 m 213,5 m 429,2 pkt 3. 14,2 pkt Martin Koch
64. 8 marca 2012 Norwegia Trondheim Granåsen K-123 HS-140 132,5 m 140,0 m 285,3 pkt 3. 9,8 pkt Daiki Itō
65. 16 marca 2012 Słowenia Planica Letalnica K-185 HS-215 212,0 m 222,0 m 423,4 pkt 2. 10,9 pkt Robert Kranjec
66. 18 marca 2012 Słowenia Planica Letalnica K-185 HS-215 212,0 m 225,6 pkt 2. 16,9 pkt Martin Koch
67. 1 grudnia 2012 Finlandia Ruka Rukatunturi K-120 HS-142 135,0 m 130,5 m 255,7 pkt 3 10,4 pkt Severin Freund
68. 26 stycznia 2013 Norwegia Vikersund Vikersundbakken K-195 HS-225 215,5 m 229,5 m 418,2 pkt 2. 0,5 pkt Gregor Schlierenzauer
69. 14 grudnia 2013 Niemcy Titisee-Neustadt Hochfirstschanze K-125 HS-142 144,0 m 138,0 m 277,6 pkt 3. 6,5 pkt Thomas Morgenstern
70. 15 grudnia 2013 Niemcy Titisee-Neustadt Hochfirstschanze K-125 HS-142 142,5 m 141,5 m 292,9 pkt 2. 7,8 pkt Kamil Stoch
71. 29 grudnia 2013 Niemcy Oberstdorf Schattenbergschanze K-120 HS-137 139,0 m 133,0 m 301,9 pkt 1.
72. 1 stycznia 2014 Niemcy Garmisch-Partenkirchen Große Olympiaschanze K-125 HS-140 133,5 m 139,0 m 278,5 pkt 3. 17,6 pkt Thomas Diethart
73. 4 stycznia 2014 Austria Innsbruck Bergisel K-120 HS-130 133,5 m 126,3 pkt 2. 1,2 pkt Anssi Koivuranta
74. 28 listopada 2014 Finlandia Ruka Rukatunturi K-120 HS-142 139,5 m 142,0 m 284,1 pkt 1.
75. 29 listopada 2014 Finlandia Ruka Rukatunturi K-120 HS-142 135,5 m 144,0 m 272,2 pkt 1.
76. 21 grudnia 2014 Szwajcaria Engelberg Gross-Titlis-Schanze K-125 HS-137 134,0 m 136,5 m 284,4 pkt 2. 5,2 pkt Roman Koudelka
77. 1 stycznia 2015 Niemcy Garmisch-Partenkirchen Große Olympiaschanze K-125 HS-140 138,0 m 133,0 m 279,4 pkt 2. 6,6 pkt Anders Jacobsen
78. 4 stycznia 2015 Austria Innsbruck Bergisel K-120 HS-130 132,0 m 130,5 m 263,7 pkt 3. 14,8 pkt Richard Freitag
79. 10 marca 2015 Finlandia Kuopio Puijo K-92 HS-100 106,0 m 132,5 pkt 3. 6,8 pkt Severin Freund
80. 13 stycznia 2018 Austria Tauplitz/Bad Mitterndorf Kulm K-200 HS-235 218,0 m 227,5 m 399,9 pkt 3. 7,7 pkt Andreas Stjernen

Miejsca w poszczególnych konkursach indywidualnych Pucharu Świata

[edytuj | edytuj kod]

stan po zakończeniu sezonu 2023/2024

Sezon 1997/1998
Lillehammer K120 Lillehammer K120 Predazzo K120 Villach K90 Harrachov K90 Engelberg K120 Engelberg K120 Oberstdorf K115 Garmisch-Partenkirchen K115 Innsbruck K110 Bischofshofen K120 Ramsau K90 Zakopane K116 Zakopane K116 MŚL – Oberstdorf K185 MŚL – Oberstdorf K185 Sapporo K120 Vikersund K175 Vikersund K175 Kuopio K120 Lahti K116 Lahti K116 Falun K115 Trondheim K120 Oslo K112 Planica K120 Planica K120 punkty
- - - - - - - 15 q 50 - - - - - - 25 - - - - - - - - 38 43 22
Sezon 1998/1999
Lillehammer K120 Lillehammer K120 Chamonix K95 Chamonix K95 Predazzo K120 Oberhof K120 Harrachov K120 Harrachov K120 Oberstdorf K115 Garmisch-Partenkirchen K115 Innsbruck K110 Bischofshofen K120 Engelberg K120 Engelberg K120 Zakopane K116 Zakopane K116 Sapporo K120 Sapporo K120 Willingen K120 Willingen K120 Harrachov K120 Kuopio K120 Lahti K90 Trondheim K120 Falun K115 Oslo K115 Planica K185 Planica K185 Planica K185 punkty
- - - - - - - - 47 q - - - 33 - - - - - - - - - - 37 50 - - - 0
Sezon 1999/2000
Kuopio K120 Kuopio K120 Predazzo K120 Predazzo K120 Villach K90 Zakopane K116 Zakopane K116 Oberstdorf K115 Garmisch-Partenkirchen K115 Innsbruck K110 Bischofshofen K120 Engelberg K120 Engelberg K120 Sapporo K120 Sapporo K120 Hakuba K120 Willingen K120 Willingen K120 Bad Mitterndorf K185 Iron Mountain K120 Iron Mountain K120 Lahti K116 Lahti K116 Trondheim K120 Oslo K115 Planica K185 punkty
21 67 22 12 - 44 48 44 q - - 49 31 q 32 38 - - - 36 26 - - - 44 - 46
Sezon 2000/2001
Kuopio K120 Kuopio K120 Kuopio K120 Oberstdorf K115 Garmisch-Partenkirchen K115 Innsbruck K108 Bischofshofen K120 Harrachov K185 Harrachov K185 Park City K120 Hakuba K120 Sapporo K120 Sapporo K120 Willingen K120 Willingen K120 Oberstdorf K185 Oberstdorf K185 Falun K115 Trondheim K120 Oslo K115 Planica K185 punkty
q q 41 - - - - - - - - - - q - - - - - - - 0
Sezon 2001/2002
Kuopio K120 Kuopio K120 Titisee-Neustadt K120 Titisee-Neustadt K120 Villach K90 Engelberg K120 Engelberg K120 Predazzo K120 Predazzo K120 Oberstdorf K115 Garmisch-Partenkirchen K115 Innsbruck K120 Bischofshofen K120 Willingen K120 Zakopane K120 Zakopane K120 Hakuba K120 Sapporo K120 Lahti K116 Falun K115 Trondheim K120 Oslo K115 punkty
30 q q q - 7 2 3 2 3 5 11 15 - - - - - 6 7 4 1 628
Sezon 2002/2003
Ruka K120 Ruka K120 Trondheim K120 Trondheim K120 Titisee-Neustadt K120 Titisee-Neustadt K120 Engelberg K120 Engelberg K120 Oberstdorf K115 Garmisch-Partenkirchen K115 Innsbruck K120 Bischofshofen K120 Liberec K120 Zakopane K120 Zakopane K120 Hakuba K120 Sapporo K120 Sapporo K120 Bad Mitterndorf K185 Bad Mitterndorf K185 Willingen K120 Willingen K120 Oslo K115 Lahti K116 Lahti K116 Planica K185 Planica K185 punkty
37 40 25 27 21 29 35 45 27 6 27 47 - 30 39 10 28 36 - - - - 5 43 11 12 20 202
Sezon 2003/2004
Ruka K120 Ruka K120 Trondheim K120 Titisee-Neustadt K120 Engelberg K125 Oberstdorf K120 Garmisch-Partenkirchen K115 Innsbruck K120 Bischofshofen K125 Liberec K120 Liberec K120 Zakopane K120 Zakopane K120 Hakuba K120 Sapporo K120 Sapporo K120 Oberstdorf K185 Willingen K130 Park City K120 Lahti K116 Kuopio K120 Lillehammer K120 Oslo K115 punkty
q 14 49 q 37 14 13 27 17 4 42 - - 16 21 26 6 33 2 8 5 2 2 511
Sezon 2004/2005
Ruka HS142 Ruka HS142 Trondheim HS131 Trondheim HS131 Harrachov HS142 Harrachov HS142 Engelberg HS137 Engelberg HS137 Oberstdorf HS137 Garmisch-Partenkirchen HS125 Innsbruck HS130 Bischofshofen HS140 Willingen HS145 Bad Mitterndorf HS200 Bad Mitterndorf HS200 Titisee-Neustadt HS142 Titisee-Neustadt HS142 Zakopane HS134 Zakopane HS134 Sapporo HS134 Sapporo HS134 Pragelato HS140 Lahti HS130 Kuopio HS127 Lillehammer HS134 Oslo HS128 Planica HS215 Planica HS215 punkty
28 41 11 8 15 14 25 13 22 q 44 31 7 32 24 11 34 25 28 - - - 14 28 26 q 24 25 243
Sezon 2005/2006
Ruka HS142 Ruka HS142 Lillehammer HS134 Lillehammer HS134 Harrachov HS142 Harrachov HS142 Engelberg HS137 Oberstdorf HS137 Garmisch-Partenkirchen HS125 Innsbruck HS130 Bischofshofen HS140 Sapporo HS134 Sapporo HS134 Zakopane HS134 Zakopane HS134 Willingen HS145 Lahti HS130 Kuopio HS127 Lillehammer HS134 Oslo HS128 Planica HS215 Planica HS215 punkty
22 11 21 25 16 6 14 8 8 23 20 - - 30 50 22 9 20 15 32 14 15 305
Sezon 2006/2007
Ruka HS142 Lillehammer HS138 Lillehammer HS138 Engelberg HS137 Engelberg HS137 Oberstdorf HS137 Garmisch-Partenkirchen HS125 Innsbruck HS130 Bischofshofen HS140 Vikersund HS207 Zakopane HS134 Oberstdorf HS137 Oberstdorf HS137 Titisee-Neustadt HS142 Titisee-Neustadt HS142 Klingenthal HS140 Willingen HS145 Lahti HS130 Kuopio HS127 Oslo HS128 Oslo HS128 Planica HS215 Planica HS215 Planica HS215 punkty
2 1 4 4 2 5 18 3 3 11 45 17 13 6 6 2 11 17 7 5 1 2 8 2 1167
Sezon 2007/2008
Ruka HS142 Trondheim HS131 Trondheim HS131 Villach HS98 Villach HS98 Engelberg HS137 Engelberg HS137 Oberstdorf HS137 Garmisch-Partenkirchen HS140 Bischofshofen HS140 Bischofshofen HS140 Predazzo HS134 Predazzo HS134 Harrachov HS205 Zakopane HS134 Zakopane HS134 Sapporo HS134 Sapporo HS134 Liberec HS134 Liberec HS134 Willingen HS145 Kuopio HS127 Kuopio HS127 Lillehammer HS138 Oslo HS128 Planica HS215 Planica HS215 punkty
8 8 11 15 6 12 24 5 9 3 35 26 10 14 8 3 11 10 12 4 11 5 13 33 13 13 9 728
Sezon 2008/2009
Ruka HS142 Trondheim HS140 Trondheim HS140 Pragelato HS140 Pragelato HS140 Engelberg HS137 Engelberg HS137 Oberstdorf HS137 Garmisch-Partenkirchen HS140 Innsbruck HS130 Bischofshofen HS140 Bad Mitterndorf HS200 Bad Mitterndorf HS200 Zakopane HS134 Zakopane HS134 Whistler HS140 Whistler HS140 Sapporo HS134 Willingen HS145 Klingenthal HS140 Oberstdorf HS213 Lahti HS97 Kuopio HS127 Lillehammer HS138 Vikersund HS207 Planica HS215 Planica HS215 punkty
1 5 1 1 2 1 3 1 2 8 2 2 3 5 3 4 6 7 2 6 4 2 2 14 2 6 3 1776
Sezon 2009/2010
Ruka HS142 Lillehammer HS138 Lillehammer HS138 Engelberg HS137 Engelberg HS137 Engelberg HS137 Oberstdorf HS137 Garmisch-Partenkirchen HS140 Innsbruck HS130 Bischofshofen HS140 Bad Mitterndorf HS200 Bad Mitterndorf HS200 Sapporo HS134 Sapporo HS134 Zakopane HS134 Zakopane HS134 Oberstdorf HS213 Klingenthal HS140 Willingen HS145 Lahti HS130 Kuopio HS127 Lillehammer HS138 Oslo HS134 punkty
12 12 1 1 2 1 5 3 2 3 2 5 5 1 2 2 4 1 - 1 1 1 1 1649
Sezon 2010/2011
Ruka HS142 Kuopio HS127 Lillehammer HS138 Lillehammer HS138 Engelberg HS137 Engelberg HS137 Engelberg HS137 Oberstdorf HS137 Garmisch-Partenkirchen HS140 Innsbruck HS130 Bischofshofen HS140 Harrachov HS205 Harrachov HS205 Sapporo HS134 Sapporo HS134 Zakopane HS134 Zakopane HS134 Zakopane HS134 Willingen HS145 Klingenthal HS140 Oberstdorf HS213 Vikersund HS225 Vikersund HS225 Lahti HS130 Planica HS215 Planica HS215 punkty
3 3 6 3 6 9 12 4 1 4 4 6 2 6 8 4 1 4 3 3 10 3 4 1 6 16 1364
Sezon 2011/2012
Ruka HS142 Lillehammer HS100 Lillehammer HS138 Harrachov HS142 Harrachov HS142 Engelberg HS137 Engelberg HS137 Oberstdorf HS137 Garmisch-Partenkirchen HS140 Innsbruck HS130 Bischofshofen HS140 Bad Mitterndorf HS200 Bad Mitterndorf HS200 Zakopane HS134 Zakopane HS134 Sapporo HS134 Sapporo HS134 Predazzo HS134 Predazzo HS134 Willingen HS145 Oberstdorf HS213 Lahti HS97 Trondheim HS140 Oslo HS134 Planica HS215 Planica HS215 punkty
- 9 13 26 10 9 9 12 10 16 - 10 8 15 8 - - 5 31 12 3 8 3 5 2 2 731
Sezon 2012/2013
Lillehammer HS100 Lillehammer HS138 Ruka HS142 Krasnaja Polana HS106 Krasnaja Polana HS106 Engelberg HS137 Engelberg HS137 Oberstdorf HS137 Garmisch-Partenkirchen HS140 Innsbruck HS130 Bischofshofen HS140 Wisła HS134 Zakopane HS134 Sapporo HS134 Sapporo HS134 Vikersund HS225 Vikersund HS225 Harrachov HS205 Harrachov HS205 Klingenthal HS140 Oberstdorf HS213 Lahti HS130 Kuopio HS127 Trondheim HS140 Oslo HS134 Planica HS215 Planica HS215 punkty
13 6 3 17 8 41 26 6 42 25 40 5 26 - - 2 4 11 6 4 - 7 25 35 - - - 553
Sezon 2013/2014
Klingenthal HS140 Ruka HS142 Lillehammer HS100 Lillehammer HS138 Titisee-Neustadt HS142 Titisee-Neustadt HS142 Engelberg HS137 Engelberg HS137 Oberstdorf HS137 Garmisch-Partenkirchen HS140 Innsbruck HS130 Bischofshofen HS140 Bad Mitterndorf HS200 Bad Mitterndorf HS200 Wisła HS134 Zakopane HS134 Sapporo HS134 Sapporo HS134 Willingen HS145 Willingen HS145 Falun HS134 Lahti HS130 Lahti HS130 Kuopio HS127 Trondheim HS140 Oslo HS134 Planica HS139 Planica HS139 punkty
7 16 28 19 3 2 11 17 1 3 2 4 11 4 - - - - 33 25 8 32 14 5 30 14 41 26 733
Sezon 2014/2015
Klingenthal HS140 Ruka HS142 Ruka HS142 Lillehammer HS138 Lillehammer HS138 Niżny Tagił HS134 Niżny Tagił HS134 Engelberg HS137 Engelberg HS137 Oberstdorf HS137 Garmisch-Partenkirchen HS140 Innsbruck HS130 Bischofshofen HS140 Bad Mitterndorf HS225 Wisła HS134 Zakopane HS134 Sapporo HS134 Sapporo HS134 Willingen HS145 Willingen HS145 Titisee-Neustadt HS142 Titisee-Neustadt HS142 Vikersund HS225 Vikersund HS225 Lahti HS130 Kuopio HS100 Trondheim HS140 Oslo HS134 Oslo HS134 Planica HS225 Planica HS225 punkty
7 1 1 35 5 - - 9 2 34 2 3 10 - - - - - - - - - - - 25 3 23 15 42 - - 646
Sezon 2015/2016
Klingenthal HS140 Lillehammer HS100 Lillehammer HS100 Niżny Tagił HS134 Niżny Tagił HS134 Engelberg HS137 Engelberg HS137 Oberstdorf HS137 Garmisch-Partenkirchen HS140 Innsbruck HS130 Bischofshofen HS140 Willingen HS145 Zakopane HS134 Sapporo HS134 Sapporo HS134 Trondheim HS140 Vikersund HS225 Vikersund HS225 Vikersund HS225 Lahti HS130 Lahti HS100 Kuopio HS127 Ałmaty HS140 Ałmaty HS140 Wisła HS134 Titisee-Neustadt HS142 Planica HS225 Planica HS225 Planica HS225 punkty
14 21 16 10 13 21 14 12 13 22 8 24 13 13 12 25 15 14 13 16 17 19 22 16 28 7 16 q 8 480
Sezon 2016/2017
Ruka HS142 Ruka HS142 Klingenthal HS140 Lillehammer HS138 Lillehammer HS138 Engelberg HS140 Engelberg HS140 Oberstdorf HS137 Garmisch-Partenkirchen HS140 Innsbruck HS130 Bischofshofen HS140 Wisła HS134 Wisła HS134 Zakopane HS134 Willingen HS145 Oberstdorf HS225 Oberstdorf HS225 Sapporo HS137 Sapporo HS137 Pjongczang HS140 Pjongczang HS109 Oslo HS134 Trondheim HS140 Vikersund HS225 Planica HS225 Planica HS225 punkty
25 23 21 28 38 35 24 37 43 46 q - - 32 - - - 11 14 26 31 17 16 16 19 21 147
Sezon 2017/2018
Wisła HS134 Ruka HS142 Niżny Tagił HS134 Niżny Tagił HS134 Titisee-Neustadt HS142 Engelberg HS140 Engelberg HS140 Oberstdorf HS137 Garmisch-Partenkirchen HS140 Innsbruck HS130 Bischofshofen HS140 Bad Mitterndorf HS235 Zakopane HS140 Willingen HS145 Willingen HS145 Lahti HS130 Oslo HS134 Lillehammer HS140 Trondheim HS140 Vikersund HS240 Planica HS240 Planica HS240 punkty
34 19 16 12 26 14 11 18 q 32 18 3 5 - - 23 18 15 23 21 19 14 312
Sezon 2018/2019
Wisła HS134 Ruka HS142 Ruka HS142 Niżny Tagił HS134 Niżny Tagił HS134 Engelberg HS140 Engelberg HS140 Oberstdorf HS137 Garmisch-Partenkirchen HS142 Innsbruck HS130 Bischofshofen HS142 Predazzo HS135 Predazzo HS135 Zakopane HS140 Sapporo HS137 Sapporo HS137 Oberstdorf HS235 Oberstdorf HS235 Oberstdorf HS235 Lahti HS130 Willingen HS145 Willingen HS145 Oslo HS134 Lillehammer HS140 Trondheim HS138 Vikersund HS240 Planica HS240 Planica HS240 punkty
46 37 q - - 45 29 14 21 17 16 15 9 46 - - 30 q 21 12 15 23 12 12 15 8 6 13 313
Sezon 2019/2020
Wisła HS134 Ruka HS142 Niżny Tagił HS134 Niżny Tagił HS134 Klingenthal HS140 Engelberg HS140 Engelberg HS140 Oberstdorf HS137 Garmisch-Partenkirchen HS142 Innsbruck HS130 Bischofshofen HS142 Predazzo HS104 Predazzo HS104 Titisee-Neustadt HS142 Titisee-Neustadt HS142 Zakopane HS140 Sapporo HS137 Sapporo HS137 Willingen HS145 Bad Mitterndorf HS235 Bad Mitterndorf HS235 Râșnov HS97 Râșnov HS97 Lahti HS130 Lahti HS130 Lillehammer HS140 Lillehammer HS140 punkty
- 19 29 21 22 21 63 16 24 31 46 - - 27 25 41 - - 30 31 q - - 28 29 42 32 81
Sezon 2020/2021
Wisła HS134 Ruka HS142 Ruka HS142 Niżny Tagił HS134 Niżny Tagił HS134 Engelberg HS140 Engelberg HS140 Oberstdorf HS137 Garmisch-Partenkirchen HS142 Innsbruck HS128 Bischofshofen HS142 Titisee-Neustadt HS142 Titisee-Neustadt HS142 Zakopane HS140 Lahti HS130 Willingen HS147 Willingen HS147 Klingenthal HS140 Klingenthal HS140 Zakopane HS140 Zakopane HS140 Râșnov HS97 Planica HS240 Planica HS240 Planica HS240 punkty
q 46 45 35 32 39 q 32 q 43 49 - - - - 12 9 20 39 26 21 39 q 40 - 77
Sezon 2021/2022
Niżny Tagił HS134 Niżny Tagił HS134 Ruka HS142 Ruka HS142 Wisła HS134 Klingenthal HS140 Klingenthal HS140 Engelberg HS140 Engelberg HS140 Oberstdorf HS137 Garmisch-Partenkirchen HS142 Bischofshofen HS142 Bischofshofen HS142 Bischofshofen HS142 Zakopane HS140 Titisee-Neustadt HS142 Titisee-Neustadt HS142 Willingen HS147 Willingen HS147 Lahti HS130 Lahti HS130 Lillehammer HS140 Oslo HS134 Oslo HS134 Oberstdorf HS235 Oberstdorf HS235 Planica HS240 Planica HS240 punkty
28 27 27 33 - 23 25 29 q 13 34 43 47 - 23 44 35 - - - - 28 42 38 38 25 36 - 64
Sezon 2022/2023
Wisła HS134 Wisła HS134 Ruka HS142 Ruka HS142 Titisee-Neustadt HS142 Titisee-Neustadt HS142 Engelberg HS140 Engelberg HS140 Oberstdorf HS137 Garmisch-Partenkirchen HS142 Innsbruck HS128 Bischofshofen HS142 Zakopane HS140 Sapporo HS137 Sapporo HS137 Sapporo HS137 Bad Mitterndorf HS235 Bad Mitterndorf HS235 Willingen HS147 Willingen HS147 Lake Placid HS128 Lake Placid HS128 Râșnov HS97 Oslo HS134 Oslo HS134 Lillehammer HS140 Lillehammer HS140 Vikersund HS240 Vikersund HS240 Lahti HS130 Planica HS240 Planica HS240 punkty
- - - - - - q - - - - - - - - - q q q 28 - - 16 41 38 28 32 25 25 28 29 - 38
Sezon 2023/2024
Ruka HS142 Ruka HS142 Lillehammer HS98 Lillehammer HS140 Klingenthal HS140 Klingenthal HS140 Engelberg HS140 Engelberg HS140 Oberstdorf HS137 Garmisch-Partenkirchen HS142 Innsbruck HS128 Bischofshofen HS142 Wisła HS134 Zakopane HS140 Willingen HS147 Willingen HS147 Lake Placid HS128 Lake Placid HS128 Sapporo HS137 Sapporo HS137 Oberstdorf HS235 Oberstdorf HS235 Lahti HS130 Lahti HS130 Oslo HS134 Oslo HS134 Trondheim HS105 Trondheim HS140 Vikersund HS240 Vikersund HS240 Planica HS240 Planica HS240 punkty
26 39 46 24 28 29 32 33 21 38 39 40 - 36 45 q 38 40 40 45 - - - - - - - - - - - - 27
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30

 dq  – dyskwalifikacja  q  – dyskwalifikacja w kwalifikacjach  q  – zawodnik nie zakwalifikował się  -  – zawodnik nie wystartował

Miejsca w poszczególnych konkursach drużynowych Pucharu Świata

[edytuj | edytuj kod]

stan po zakończeniu sezonu 2023/2024

Sezon
1999/2000
Hakuba K120 Lahti K116 Planica K185
5 - -
Legenda (w sezonach
1993/1994–2000/2001)
1 2 3 4-6 poniżej 6

 -  – zawodnik nie wystartował

Sezon
2004/2005
Willingen HS145 Pragelato HS140 Lahti HS130
7 - -
Sezon
2005/2006
Willingen HS145 Lahti HS130
6 6
Sezon
2006/2007
Willingen HS145 Lahti HS130
4 6
Sezon
2007/2008
Ruka HS142 Willingen HS145 Planica HS215
7 7 -
Sezon
2008/2009
Ruka HS142 Willingen HS145 Oberstdorf HS213 Lahti HS130 Vikersund HS207 Planica HS215
- - - 10 - -
Sezon
2009/2010
Ruka HS142 Oberstdorf HS213 Willingen HS145 Lahti HS130
6 - - 9
Sezon
2010/2011
Ruka HS142 Willingen HS145 Oberstdorf HS213 Lahti HS130 Planica HS215
9 - - - -
Sezon
2011/2012
Ruka HS142 Harrachov HS142 Willingen HS145 Oberstdorf HS213 Lahti HS97 Planica HS215
- 9 9 - - -
Sezon
2012/2013
Lillehammer HS 100 (mikst) Ruka HS142 Zakopane HS134 Willingen HS145 Oberstdorf HS213 Lahti HS130 Planica HS215
8 9 - 10 - - -
Sezon
2013/2014
Klingenthal HS140 Lillehammer HS100 (mikst) Zakopane HS134 Lahti HS130 Planica HS139
9 - - - 8
Sezon
2014/2015
Klingenthal HS140 Zakopane HS134 Willingen HS145 Lahti HS130 Planica HS225
7 - - - -
Sezon
2015/2016
Klingenthal HS140 Willingen HS145 Zakopane HS134 Oslo HS134 Kuopio HS127 Planica HS225
7 8 7 9 - -
Sezon
2016/2017
Klingenthal HS140 Zakopane HS134 Willingen HS145 Oslo HS134 Vikersund HS225 Planica HS225
8 - - 8 8 10
Sezon
2017/2018
Wisła HS134 Ruka HS142 Titisee-Neustadt HS142 Zakopane HS140 Lahti HS130 Oslo HS134 Vikersund HS240 Planica HS240
7 7 8 7 7 7 8 8
Sezon
2018/2019
Wisła HS134 Zakopane HS140 Lahti HS130 Willingen HS145 Oslo HS134 Vikersund HS240 Planica HS240
5 7 6 7 8 8 7
Sezon
2019/2020
Wisła HS134 Klingenthal HS140 Zakopane HS140 Lahti HS130 Oslo HS134
- 7 8 7 7
Sezon
2020/2021
Wisła HS134 Zakopane HS140 Lahti HS130 Râșnov HS97 (mikst) Planica HS240
8 - - - 9
Sezon
2021/2022
Wisła HS134 Bischofshofen HS142 Zakopane HS140 Willingen HS147 (mikst) Lahti HS130 Oslo HS134 (mikst) Planica HS240
- - - - - - 8
Sezon
2022/2023
Titisee-Neustadt HS142 (mikst) Zakopane HS140 Willingen HS147 (mikst) Lake Placid HS128 (duety) Râșnov HS97 (duety) Lahti HS130 Planica HS240
- - - - 7 6 6
Sezon
2023/2024
Wisła HS134 (duety) Zakopane HS140 Lake Placid HS128 (duety) Oberstdorf HS235 (duety) Lahti HS130 Planica HS240
- 7 - - - -
Legenda
1 2 3 4-8 poniżej 8

(Duety: 1 2 3 4-12 poniżej 12)
 -  – zawodnik nie wystartował

Miejsca w klasyfikacji generalnej

[edytuj | edytuj kod]
Sezon Miejsce[35]
2008/2009 3.
2009/2010 3.
2010/2011 5.
2011/2012 3.
2012/2013 10.
2013/2014 4.
2015/2016 15.
2016/2017 24.
2017/2018 11.
2018/2019 13.
2021/2022 40.
2022/2023 32.

Miejsca w klasyfikacji generalnej

[edytuj | edytuj kod]
Sezon Miejsce[35]
1997/1998 48.
1998/1999 62.
1999/2000 70.
2001/2002 6.
2002/2003 24.
2003/2004 14.
2004/2005 37.
2005/2006 13.
2006/2007 3.
2007/2008 15.
2008/2009 2.
2009/2010 5.
2010/2011 2.
2011/2012 19.
2012/2013 27.
2013/2014 3.
2014/2015 17.
2015/2016 11.
2016/2017 44.
2017/2018 29.
2018/2019 13.
2019/2020 27.
2020/2021 47.
2021/2022 37.
2023/2024 32.

Miejsca w klasyfikacji generalnej

[edytuj | edytuj kod]
Sezon Miejsce Źr.
1999 51. [36]
2000 59. [37]
2002 4. [35]
2003 13.
2004 3.
2005 27.
2006 21.
2007 3.
2008 20.
2009 3.
2010 1.

Miejsca w klasyfikacji generalnej

[edytuj | edytuj kod]
Sezon Miejsce[35]
2017 11.
2018 12.
2019 6.
2020 32.
2022 35.
2023 25.

Miejsca w klasyfikacji generalnej

[edytuj | edytuj kod]
Sezon Miejsce Źr.
2019 18. [38]
2020 30. [39]
2021 11. [40]

Miejsca w klasyfikacji generalnej

[edytuj | edytuj kod]
Sezon Miejsce Źr.
2018 12. [41]
2019 8. [42]
2021 36. [43]
2022 31. [44]
2023 30. [45]

Miejsca w klasyfikacji generalnej

[edytuj | edytuj kod]
Sezon Miejsce
2020 25.[46]

Miejsca w klasyfikacji generalnej

[edytuj | edytuj kod]
Sezon Miejsce[47]
1999 37.
2001 22.
2002 12.
2004 34.
2005 18.
2006 4.
2007 8.
2008 2.
2009 1.
2010 19.
2011 47.
2012 6.
2013 14.
2014 23.
2015 34.
2016 40.
2017 13.
2018 50.
2019 33.
2020 10.
2021 31.
2023 59.
2024 55.

Zwycięstwa w konkursach indywidualnych LGP chronologicznie

[edytuj | edytuj kod]
Lp. Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Skok 1 Skok 2 Nota
1. 2 września 2006 Słowenia Kranj Bauhenk K-100 HS-109 106,5 m 105,0 m 254,7 pkt
2. 13 września 2008 Japonia Hakuba Olimpijska K-120 HS-131 135,5 m 124,5 m 262,5 pkt
3. 14 września 2008 Japonia Hakuba Olimpijska K-120 HS-131 130,0 m 129,5 m 262,6 pkt
4. 9 sierpnia 2009 Niemcy Hinterzarten Adlerschanze K-95 HS-108 96,5 m 110,0 m 271,2 pkt
5. 12 sierpnia 2009 Włochy Pragelato Trampolino a Monte K-125 HS-140 131,5 m 131,0 m 228,1 pkt
6. 14 sierpnia 2009 Francja Courchevel Tremplin du Praz K-120 HS-132 128,0 m 123,5 m 289,9 pkt

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych LGP chronologicznie

[edytuj | edytuj kod]
Lp. Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Skok 1 Skok 2 Nota Lok. Strata Zwycięzca
1. 12 sierpnia 2006 Szwajcaria Einsiedeln im. Andreasa Küttela K-105 HS-117 106,0 m 108,0 m 238,7 pkt 3. 9,7 pkt Andreas Kofler
2. 2 września 2006 Słowenia Kranj Bauhenk K-100 HS-109 106,5 m 105,0 m 254,7 pkt 1.
3. 3 sierpnia 2008 Francja Courchevel Tremplin du Praz K-120 HS-132 127,5 m 127,0 m 258,6 pkt 3. 1,8 pkt Harri Olli
4. 30 września 2008 Polska Zakopane Wielka Krokiew K-120 HS-134 122,5 m 131,5 m 253,7 pkt 3. 13,8 pkt Gregor Schlierenzauer
5. 13 września 2008 Japonia Hakuba Olimpijska K-120 HS-131 135,5 m 124,5 m 262,5 pkt 1.
6. 14 września 2008 Japonia Hakuba Olimpijska K-120 HS-131 130,0 m 129,5 m 262,6 pkt 1.
7. 3 października 2008 Niemcy Klingenthal Vogtland Arena K-125 HS-140 140,0 m 139,5 m 280,6 pkt 2. 1,9 pkt Gregor Schlierenzauer
8. 9 sierpnia 2009 Niemcy Hinterzarten Adlerschanze K-95 HS-108 96,5 m 110,0 m 271,2 pkt 1.
9. 12 sierpnia 2009 Włochy Pragelato Trampolino a Monte K-125 HS-140 131,5 m 131,0 m 228,1 pkt 1.
10. 14 sierpnia 2009 Francja Courchevel Tremplin du Praz K-120 HS-132 128,0 m 123,5 m 289,9 pkt 1.
11. 29 sierpnia 2009 Japonia Hakuba Olimpijska K-120 HS-131 120,5 m 136,0 m 242 pkt 3. 13,5 pkt Noriaki Kasai
12. 30 sierpnia 2009 Japonia Hakuba Olimpijska K-120 HS-131 123,5 m 128,5 m 268,1 pkt 3. 11,8 pkt Robert Kranjec
13. 21 lipca 2012 Polska Wisła im. Adama Małysza K-120 HS-134 130,0 m 124,0 m 245,3 pkt 2. 6,9 pkt Maciej Kot
14. 25 sierpnia 2012 Japonia Hakuba Olimpijska K-120 HS-131 126,5 m 125,5 m 251,1 pkt 2. 8,7 pkt Andreas Wank
15. 23 sierpnia 2013 Japonia Hakuba Olimpijska K-120 HS-131 132,0 m 125,5 m 264,1 pkt 2. 0,5 pkt Krzysztof Biegun
16. 7 sierpnia 2021 Francja Courchevel Tremplin du Praz K-125 HS-135 133,0 m 133,0 m 231,1 pkt 3. 3,1 pkt Stefan Kraft

Miejsca w poszczególnych konkursach indywidualnych LGP

[edytuj | edytuj kod]

stan po zakończeniu LGP 2024

1999
Hinterzarten K95 Courchevel K120 Stams K105 Hakuba K120 Sapporo K120 punkty
24 41 q ? 14 25
2000
Hinterzarten K95 Kuopio K120 Villach K90 Courchevel K120 Hakuba K120 Hakuba K120 Sapporo K120 Sapporo K120 punkty
46 48 - 43 35 43 39 33 0
2001
Hinterzarten K95 Hinterzarten K95 Courchevel K120 Stams K105 Sapporo K120 Hakuba K120 Hakuba K120 punkty
q 36 11 5 - - - 69
2002
Hinterzarten K95 Hinterzarten K95 Courchevel K120 Lahti K116 Lahti K116 Innsbruck K120 punkty
- - - 8 5 11 101
2003
Hinterzarten K95 Courchevel K120 Predazzo K120 Innsbruck K120 punkty
q - q q 0
2004
Hinterzarten HS108 Courchevel HS132 Zakopane HS134 Predazzo HS134 Innsbruck HS130 Hakuba HS131 Hakuba HS131 punkty
39 29 30 23 q 24 23 26
2005
Hinterzarten HS108 Einsiedeln HS117 Courchevel HS132 Zakopane HS134 Predazzo HS134 Bischofshofen HS140 Hakuba HS131 Hakuba HS131 punkty
40 16 11 9 26 12 - - 95
2006
Hinterzarten HS108 Predazzo HS134 Einsiedeln HS117 Courchevel HS132 Zakopane HS134 Kranj HS109 Hakuba HS131 Hakuba HS131 Klingenthal HS140 Oberhof HS140 punkty
4 6 3 12 12 1 14 5 9 24 393
2007
Hinterzarten HS108 Courchevel HS132 Pragelato HS140 Einsiedeln HS117 Zakopane HS134 Zakopane HS134 Hakuba HS131 Hakuba HS131 Oberhof HS140 Klingenthal HS140 punkty
7 8 14 4 4 5 - - - 6 271
2008
Hinterzarten HS108 Einsiedeln HS117 Courchevel HS132 Pragelato HS140 Zakopane HS134 Zakopane HS134 Hakuba HS131 Hakuba HS131 Klingenthal HS140 Liberec HS134 punkty
7 7 3 5 3 4 1 1 2 4 617
2009
Hinterzarten HS108 Pragelato HS140 Courchevel HS132 Einsiedeln HS117 Zakopane HS134 Zakopane HS134 Hakuba HS131 Hakuba HS131 Klingenthal HS140 punkty
1 1 1 8 5 6 3 3 - 537
2010
Hinterzarten HS108 Courchevel HS132 Einsiedeln HS117 Wisła HS134 Wisła HS134 Hakuba HS131 Hakuba HS131 Liberec HS134 Klingenthal HS140 punkty
6 8 8 - - - - - - 104
2011
Wisła HS134 Szczyrk HS106 Zakopane HS134 Hinterzarten HS108 Courchevel HS132 Einsiedeln HS117 Hakuba HS131 Hakuba HS131 Ałmaty HS140 Hinzenbach HS94 Klingenthal HS140 punkty
- - - - - 6 - - - - - 40
2012
Wisła HS134 Courchevel HS132 Hinterzarten HS108 Hakuba HS131 Hakuba HS131 Ałmaty HS140 Ałmaty HS140 Hinzenbach HS94 Klingenthal HS140 punkty
2 10 15 2 5 5 18 - - 305
2013
Hinterzarten HS108 Wisła HS134 Courchevel HS132 Einsiedeln HS117 Hakuba HS131 Hakuba HS131 Niżny Tagił HS134 Niżny Tagił HS134 Ałmaty HS140 Ałmaty HS140 Klingenthal HS140 punkty
11 19 27 7 2 11 - - - - - 180
2014
Wisła HS134 Einsiedeln HS117 Courchevel HS132 Hakuba HS131 Hakuba HS131 Ałmaty HS140 Ałmaty HS140 Hinzenbach HS94 Klingenthal HS140 punkty
13 16 19 9 13 - - - - 96
2015
Wisła HS134 Hinterzarten HS108 Courchevel HS132 Einsiedeln HS117 Hakuba HS131 Hakuba HS131 Czajkowskij HS106 Czajkowskij HS140 Ałmaty HS140 Ałmaty HS140 Hinzenbach HS94 punkty
- 14 31 28 12 6 - - - - - 83
2016
Courchevel HS132 Wisła HS134 Hinterzarten HS108 Einsiedeln HS117 Hakuba HS131 Hakuba HS131 Czajkowskij HS140 Czajkowskij HS140 Hinzenbach HS94 Klingenthal HS140 punkty
19 17 24 31 34 11 - - - 19 69
2017
Wisła HS134 Hinterzarten HS108 Courchevel HS132 Hakuba HS131 Hakuba HS131 Czajkowskij HS140 Czajkowskij HS140 Hinzenbach HS94 Klingenthal HS140 punkty
28 18 22 6 6 - - 15 6 161
2018
Wisła HS134 Hinterzarten HS108 Einsiedeln HS117 Courchevel HS135 Hakuba HS131 Hakuba HS131 Râșnov HS97 Râșnov HS97 Hinzenbach HS94 punkty
- 26 23 18 - - - - 30 27
2019
Wisła HS134 Hinterzarten HS108 Courchevel HS135 Zakopane HS140 Hakuba HS131 Hakuba HS131 Hinzenbach HS94 Klingenthal HS140 punkty
- 33 26 26 7 15 - 35 62
2020
Wisła HS134 Wisła HS134 punkty
5 27 49
2021
Wisła HS134 Wisła HS134 Courchevel HS135 Szczuczyńsk HS99 Szczuczyńsk HS99 Czajkowskij HS140 Hinzenbach HS90 Klingenthal HS140 punkty
- - 3 - - - - - 60
2023
Courchevel HS132 Courchevel HS132 Szczyrk HS104 Szczyrk HS104 Râșnov HS97 Râșnov HS97 Hinzenbach HS90 Hinzenbach HS90 Klingenthal HS140 punkty
- - - - 25 21 - - 27 20
2024
Courchevel HS132 Courchevel HS132 Wisła HS134 Wisła HS134 Râșnov HS97 Râșnov HS97 Hinzenbach HS90 Hinzenbach HS90 Klingenthal HS140 punkty
- - - - 24 20 41 27 37 22
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30

 dq  – dyskwalifikacja
 q  – dyskwalifikacja w kwalifikacjach
 q  – zawodnik nie zakwalifikował się
 -  – zawodnik nie wystartował

Miejsca w poszczególnych konkursach drużynowych LGP

[edytuj | edytuj kod]

stan po zakończeniu LGP 2024

1999 Hinterzarten K95 Hakuba K120
5 5
2000 Hinterzarten K95
7
Legenda
(do sezonu 2000)
1 2 3 4-6 poniżej 6

 -  – brak startu

2003 Hinterzarten K95
10
2004 Hinterzarten HS108 Zakopane HS134
8 9
2005 Hinterzarten HS108
7
2007 Hinterzarten HS108
5
2009 Hinterzarten HS108
10
2010 Hinterzarten HS108
12
2012 Wisła HS134 Courchevel HS96 (mikst) Hinterzarten HS108 (mikst)
- - 10
2013 Hinterzarten HS108 (mikst) Wisła HS134 Courchevel HS132 (mikst)
8 6 -
2014 Wisła HS134
8
2015 Wisła HS134 Hinterzarten HS108
- 8
2016 Wisła HS134
8
2017 Wisła HS134
8
2019 Wisła HS134 Hinterzarten HS108 (mikst) Zakopane HS140
- - 7
Legenda
1 2 3 4-8 poniżej 8

 -  – brak startu

Miejsca w klasyfikacji generalnej

[edytuj | edytuj kod]
Sezon Miejsce Źr.
2006 5. [48]
2007 4. [49]
2008 3. [50]
2009 1. [51]
2010 5. [52]

Miejsca w klasyfikacji generalnej

[edytuj | edytuj kod]
Sezon Miejsce[53]
1998/1999 135.
1999/2000 111.
2000/2001 145.
2001/2002 125.
2005/2006 98.
2016/2017 46.
2018/2019 79.
2020/2021 36.
2022/2023 84.
2023/2024 64.

Miejsca na podium konkursów PK

[edytuj | edytuj kod]
  1. Niemcy Oberstdorf – 31 lipca 1999 (3. miejsce)
  2. Niemcy Oberstdorf – 5 sierpnia 2001 (3. miejsce)
  3. Austria Bischofshofen – 28 stycznia 2017 (3. miejsce)
  4. Austria Bischofshofen – 29 stycznia 2017 (2. miejsce)
  5. Austria Innsbruck – 16 stycznia 2021 (1. miejsce)

Miejsca w poszczególnych konkursach Pucharu Kontynentalnego

[edytuj | edytuj kod]

stan po zakończeniu sezonu 2023/2024

Sezon 1996/1997
Courchevel Zakopane Frenštát pod Radhoštěm Hakuba Hakuba Muju Muju Chaux-Neuve Chaux-Neuve Brotterode Lauscha Sankt Moritz Lake Placid Lake Placid Ramsau Villach Planica Sapporo Sapporo Sapporo Oberhof Oberhof Szczyrbskie Jezioro Zakopane Reit im Winkl Westby Westby Saalfelden Ruhpolding Iron Mountain Iron Mountain Ishpeming Ishpeming Sapporo Braunlage Braunlage Zaō Zaō Vikersund Vikersund Courchevel Courchevel Harrachov Harrachov Ruka Rovaniemi punkty
- - - - - - - - - - - q - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 0
Sezon 1997/1998
Velenje Rælingen Zakopane Zakopane Frenštát pod Radhoštěm Frenštát pod Radhoštěm Oberhof Oberhof Hakuba Hakuba Chamonix Chamonix Lahti Lahti Lahti Oberwiesenthal Oberwiesenthal Sankt Moritz Sapporo Sapporo Sapporo Garmisch-Partenkirchen Garmisch-Partenkirchen Liberec Liberec Villach Westby Westby Planica Planica Reit im Winkl Iron Mountain Iron Mountain Saalfelden Ruhpolding Oslo Willingen Willingen Ishpeming Ishpeming Schönwald Schönwald Sapporo Zaō Zaō Courchevel Courchevel Rovaniemi Ruka Ruka punkty
- - - - - - - - - - - - - - - - - 49 - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 0
Sezon 1998/1999
Velenje Velenje Berchtesgaden Villach Oberstdorf Oberstdorf Zakopane Zakopane Rælingen Kuopio Lahti Lahti Sankt Moritz Engelberg Bad Goisern Bad Goisern Sapporo Sapporo Sapporo Lauscha Lauscha Gallio Gallio Reit im Winkl Saalfelden Ruhpolding Braunlage Braunlage Westby Westby Planica Planica Titisee-Neustadt Iron Mountain Schönwald Ishpeming Ishpeming Ishpeming Sapporo Zaō Zaō Courchevel Courchevel Vikersund Vikersund Hede Hede Kuopio Rovaniemi Ruka Ruka punkty
- - - - - - - - - - - - 32 - - - - - - - - - - 34 52 32 - - - - 13 16 - - - - - - - - - - - - - - - 32 37 7 58 71
Sezon 1999/2000
Velenje Velenje Villach Villach Oberstdorf Zakopane Zakopane Rælingen Hakuba Hakuba Trondheim Trondheim Kuopio Lahti Lahti Innsbruck Engelberg Gallio Gallio Sapporo Sapporo Sapporo Brotterode Lauscha Braunlage Braunlage Hakuba Hakuba Courchevel Courchevel Berchtesgaden Saalfelden Mislinja Westby Westby Planica Planica Ishpeming Ishpeming Schönwald Titisee-Neustadt Eisenerz Eisenerz Zaō Zaō Våler Våler Harrachov Harrachov Rovaniemi Ruka punkty
- - - - 3 - - - - - - - - - - - 8 - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 19 29 - - - - - - - - 106
Sezon 2000/2001
Velenje Velenje Villach Oberstdorf Rælingen Rælingen Winterberg Sankt Moritz Innsbruck Bischofshofen Sapporo Sapporo Sapporo Brotterode Brotterode Lauscha Lauscha Ramsau Schönwald Westby Westby Titisee-Neustadt Planica Iron Mountain Iron Mountain Ishpeming Chamonix Chamonix Zakopane Zakopane Vikersund Vikersund Harrachov Harrachov Våler Zaō Zaō Örnsköldsvik Örnsköldsvik Hede punkty
- - - - - - - q - 38 - - - 37 44 22 47 - 33 - - 39 56 - - - 36 24 - - 26 31 - - - - - 17 22 29 46
Sezon 2001/2002
Velenje Velenje Villach Villach Oberstdorf Rælingen Rælingen Calgary Calgary Park City Park City Oberhof Ruka Ruka Lahti Lahti Sankt Moritz Engelberg Innsbruck Sapporo Sapporo Sapporo Bischofshofen Bischofshofen Ishpeming Ishpeming Courchevel Courchevel Lauscha Westby Westby Braunlage Braunlage Gallio Gallio Planica Iron Mountain Iron Mountain Schönwald Schönwald Zaō Zaō Vikersund Vikersund Vikersund punkty
- - - - 8 - - - - - - - 16 12 - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 69
Sezon 2005/2006
Rovaniemi Rovaniemi Harrachov Sankt Moritz Engelberg Engelberg Planica Planica Sapporo Sapporo Sapporo Titisee-Neustadt Titisee-Neustadt Braunlage Braunlage Villach Villach Zakopane Zakopane Iron Mountain Iron Mountain Brotterode Vikersund Vikersund Bischofshofen Bischofshofen punkty
- - - 12 - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 22
Sezon 2016/2017
Vikersund HS117 Vikersund HS117 Vikersund HS117 Ruka HS142 Ruka HS142 Engelberg HS140 Engelberg HS140 Titisee-Neustadt HS142 Titisee-Neustadt HS142 Garmisch-Partenkirchen HS140 Garmisch-Partenkirchen HS140 Sapporo HS100 Sapporo HS137 Sapporo HS137 Bischofshofen HS140 Bischofshofen HS140 Erzurum HS140 Erzurum HS109 Brotterode HS117 Brotterode HS117 Planica HS139 Planica HS139 Iron Mountain HS133 Iron Mountain HS133 Rena HS139 Rena HS139 Zakopane HS134 Zakopane HS134 Czajkowskij HS106 Czajkowskij HS106 punkty
- - - - - - - - - - - - - - 3 2 - - - - - - - - - - - - - - 140
Sezon 2018/2019
Lillehammer HS140 Lillehammer HS140 Ruka HS142 Ruka HS142 Engelberg HS140 Engelberg HS140 Klingenthal HS140 Klingenthal HS140 Bischofshofen HS140 Bischofshofen HS140 Sapporo HS137 Sapporo HS137 Sapporo HS137 Planica HS139 Planica HS139 Iron Mountain HS133 Iron Mountain HS133 Iron Mountain HS133 Oberstdorf HS137 Oberstdorf HS137 Brotterode HS117 Brotterode HS117 Rena HS139 Rena HS139 Zakopane HS140 Zakopane HS140 Czajkowskij HS102 Czajkowskij HS140 punkty
- - - - 6 - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 40
Sezon 2020/2021
Ruka HS142 Ruka HS142 Ruka HS142 Engelberg HS140 Engelberg HS140 Innsbruck HS128 Innsbruck HS128 Willingen HS147 Willingen HS147 Willingen HS147 Willingen HS147 Klingenthal HS140 Klingenthal HS140 Brotterode HS117 Brotterode HS117 Zakopane HS140 Zakopane HS140 Czajkowskij HS140 Czajkowskij HS140 punkty
- - - - - 11 1 - - - - - - - - - - - - 124
Sezon 2022/2023
Vikersund HS117 Vikersund HS117 Ruka HS142 Ruka HS142 Engelberg HS140 Engelberg HS140 Planica HS138 Planica HS138 Sapporo HS137 Sapporo HS137 Sapporo HS137 Eisenerz HS109 Eisenerz HS109 Klingenthal HS140 Klingenthal HS140 Rena HS139 Rena HS139 Iron Mountain HS133 Iron Mountain HS133 Iron Mountain HS133 Iron Mountain HS133 Zakopane HS140 Zakopane HS140 Lahti HS130 Lahti HS130 punkty
- - - - 33 43 17 39 - - - 32 36 - - - - - - - - - - - - 14
Sezon 2023/2024
Lillehammer HS140 Lillehammer HS140 Ruka HS142 Ruka HS142 Engelberg HS140 Engelberg HS140 Garmisch-Partenkirchen HS142 Garmisch-Partenkirchen HS142 Innsbruck HS128 Innsbruck HS128 Sapporo HS137 Sapporo HS137 Sapporo HS137 Willingen HS147 Willingen HS147 Lillehammer HS140 Lillehammer HS140 Brotterode HS117 Brotterode HS117 Iron Mountain HS133 Iron Mountain HS133 Planica HS138 Planica HS138 Lahti HS130 Lahti HS130 Zakopane HS140 Zakopane HS140 punkty
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 26 26 27 31 18 25 33
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30

 dq  – dyskwalifikacja  -  – zawodnik nie wystartował

Miejsca w klasyfikacji generalnej

[edytuj | edytuj kod]
Sezon Miejsce Źr.
2002 14. [54]
2005 22. [55]
2012 62. [56]
2016 76. [57]
2019 29. [57]
2024 57. [57]

Zwycięstwa w konkursach indywidualnych LPK chronologicznie

[edytuj | edytuj kod]
Nr Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Skok 1 Skok 2 Nota
1. 15 września 2019 Norwegia Lillehammer Lysgårdsbakken K-123 HS-140 125,5 m 121,5 m 233,2 pkt

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych LPK chronologicznie

[edytuj | edytuj kod]
Nr Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Skok 1 Skok 2 Nota Lok. Strata Zwycięzca
1. 28 września 2002 Stany Zjednoczone Park City Utah Olympic Park K-120 124,0 m 125,0 m 243,2 pkt 2. 8,5 pkt Clint Jones
2. 29 września 2002 Stany Zjednoczone Park City Utah Olympic Park K-120 118,0 m 120,5 m 226,8 pkt 3. 10,0 pkt Clint Jones
3. 23 lipca 2005 Szwajcaria Einsiedeln im. Andreasa Küttela K-105 HS-117 105,0 m 106,0 m 230,8 pkt 3. 9,2 pkt Andreas Küttel
4. 24 lipca 2005 Szwajcaria Einsiedeln im. Andreasa Küttela K-105 HS-117 109,5 m 109,0 m 247,3 pkt 2. 5,5 pkt Marcin Bachleda
5. 15 września 2019 Norwegia Lillehammer Lysgårdsbakken K-123 HS-140 125,5 m 121,5 m 233,2 pkt 1.

Miejsca w poszczególnych konkursach Letniego Pucharu Kontynentalnego

[edytuj | edytuj kod]

stan po zakończeniu LPK 2024

2002
Velenje K85 Velenje K85 Oberstdorf K90 Rælingen K90 Rælingen K90 Falun K90 Calgary K89 Calgary K89 Park City K120 Park City K120 punkty
- - - - - - - - 2 3 140
2005
Velenje HS94 Velenje HS94 Kranj HS109 Einsiedeln HS117 Einsiedeln HS117 Oberstdorf HS137 Oberstdorf HS137 Lillehammer HS100 Lillehammer HS100 Park City HS134 Park City HS134 Lake Placid HS100 Lake Placid HS100 punkty
- - - 3 2 - - - - - - - - 140
2012
Stams HS115 Stams HS115 Kranj HS109 Kranj HS109 Krasnaja Polana HS140 Krasnaja Polana HS140 Kuopio HS127 Kuopio HS127 Lillehammer HS138 Lillehammer HS138 Czajkowskij HS140 Czajkowskij HS140 Klingenthal HS140 Klingenthal HS140 punkty
- - - - 10 14 - - - - - - - - 44
2016
Kranj HS109 Kranj HS109 Kuopio HS127 Kuopio HS127 Frenštát pod Radhoštěm HS106 Frenštát pod Radhoštěm HS106 Lillehammer HS138 Lillehammer HS138 Stams HS115 Stams HS115 Wisła HS134 Wisła HS134 Klingenthal HS140 Klingenthal HS140 punkty
- - - - - - - - - - - - - 12 22
2019
Kranj HS109 Kranj HS109 Szczuczyńsk HS140 Szczuczyńsk HS140 Wisła HS134 Wisła HS134 Frenštát pod Radhoštěm HS106 Frenštát pod Radhoštěm HS106 Râșnov HS97 Râșnov HS97 Lillehammer HS140 Lillehammer HS140 Stams HS115 Stams HS115 Klingenthal HS140 Klingenthal HS140 punkty
- - - - - - - - - - 4 1 - - - - 150
2024
Hinterzarten HS109 Hinterzarten HS109 Trondheim HS105 Trondheim HS105 Stams HS115 Stams HS115 Klingenthal HS140 Klingenthal HS140 punkty
- - 24 32 - - - - 7
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30

 dq  – dyskwalifikacja  -  − zawodnik nie wystartował

Miejsca w poszczególnych konkursach FIS Cupu

[edytuj | edytuj kod]

stan na 6 października 2024

Sezon 2024/2025
Hinterzarten HS109 Hinterzarten HS109 Frenštát HS106 Frenštát HS106 Szczyrk HS104 Szczyrk HS104 Kranj HS109 Kranj HS109 Villach HS98 Villach HS98 Einsiedeln HS117 Einsiedeln HS117 Otepää HS97 Otepää HS97 Otepää HS97 Kandersteg HS106 Kandersteg HS106 Notodden HS98 Notodden HS98 Falun HS100 Falun HS100 TBD TBD Szczyrk HS104 Szczyrk HS104 Villach HS98 Villach HS98 punkty
38 21 - - - - - - - - - - - - - 10
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30

 dq  – dyskwalifikacja  -  − zawodnik nie wystartował

Rekordy skoczni

[edytuj | edytuj kod]
Data Miejsce Skocznia Punkt K HS Rekord Uwagi Źr.
15 grudnia 2001 Szwajcaria Engelberg Gross-Titlis-Schanze K-120 137 m [58]
21 grudnia 2001 Włochy Predazzo Trampolino Dal Ben K-120 131 m [59]
22 grudnia 2001 Włochy Predazzo Trampolino Dal Ben K-120 131,5 m [59]
7 grudnia 2008 Norwegia Trondheim Granåsen K-123 HS-140 140 m [60]
13 grudnia 2008 Włochy Pragelato Trampolino a Monte K-125 HS-140 144 m [61]
29 sierpnia 2009 Japonia Hakuba Olimpijska K-120 HS-131 136 m rekord letni [62]
6 grudnia 2009 Norwegia Lillehammer Lysgårdsbakken K-120 HS-138 146 m [63]
20 grudnia 2009 Szwajcaria Engelberg Gross-Titlis-Schanze K-125 HS-137 141 m [58]
1 stycznia 2010 Niemcy Garmisch-Partenkirchen Große Olympiaschanze K-125 HS-140 143,5 m [64]
23 stycznia 2010 Polska Zakopane Wielka Krokiew K-120 HS-134 140,5 m [65]
13 lutego 2010 Kanada Whistler Whistler Olympic Park K-95 HS-106 108 m [66]
9 stycznia 2011 Czechy Harrachov Čerťák K-185 HS-205 215,5 m upadek [67]
1 lutego 2011 Niemcy Klingenthal Vogtland Arena K-125 HS-140 145 m [68]
9 października 2011 Szwajcaria Einsiedeln Andreas Küttel-Schanze K-105 HS-117 122 m mistrzostwa Szwajcarii [69]
6 października 2013 Francja Chaux-Neuve La Côte Feuillée K-106 HS-118 118 m rekord letni, mistrzostwa Szwajcarii [70]
10 marca 2015 Finlandia Kuopio Puijo K-92 K-92 HS-100 106 m [71]

Sprzęt narciarski

[edytuj | edytuj kod]

Simon Ammann skacze na nartach firmy Slatnar, używa kasku i gogli marki Uvex oraz butów Rass.

Sponsorzy

[edytuj | edytuj kod]

Obecnie Ammann ma dziewięciu sponsorów. Są to firmy: Adidas, AMAG, BetAndWin, Elan, Carrera, Helvetia Patria, Raiffeisen, Reusch i Swisscom.

Popularność

[edytuj | edytuj kod]

Sukcesy Simona Ammanna na międzynarodowej arenie w sezonie 2001/2002, a zwłaszcza dwukrotne zdobycie tytułu mistrza olimpijskiego spowodowały wzrost zainteresowania skokami narciarskimi w Szwajcarii. Poza tym sam Ammann znalazł się w centrum uwagi mediów i opinii publicznej. Został zaproszony do wielu programów zarówno w telewizji szwajcarskiej, jak i niemieckiej i amerykańskiej.

Po olimpiadzie w 2002 roku Simon Ammann został nazwany przez kibiców „Harrym Potterem”, głównie ze względu na sylwetkę ciała i charakterystyczne okulary.

Wyróżnienia

[edytuj | edytuj kod]
  • W 2002 roku w Szwajcarii Ammann został wybrany Sportowcem Roku.
  • W 2002 roku Ammann zajął drugie miejsce w klasyfikacji Szwajcar Roku.
  • W 2007 roku Simon Ammann i Thomas Morgenstern otrzymali nagrodę Fair Play przyznawaną przez Polski Komitet Olimpijski.
  • 12 maja 2009 skoczni w Einsiedeln o punkcie K-70 oficjalnie nadano imię Simona Ammanna (Simon Ammann-Schanze)[72].
  1. a b Wystartowało 62 zawodników.
  2. Wystartowało 69 zawodników.
  3. Wystartowało 79 zawodników. Nie rozegrano kwalifikacji z powodu złych warunków atmosferycznych.
  4. Zwykle odbywają się cztery serie konkursowe, jednak z powodu silnego wiatru, w 2002 roku dwie ostatnie serie zostały odwołane.
  5. a b Wystartowało 50 zawodników.
  6. Wystartowało 13 drużyn. Reprezentacja Szwajcarii wyprzedziła: Włochy, Kazachstan, Białoruś i Ukrainę.
  7. Wystartowało 54 zawodników.
  8. a b Wystartowało 15 drużyn.
  9. Ammann oddał skoki na 83 i 82 metry i zdobył 194 punkty. Küttel skoczył 91,5 i 95 metrów, co dało 244 punkty. Möllinger oddał skoki na 86,5 i 87 metrów i zdobył 213 punktów, a Steinauer skoczył 84 i 82,5 metra, co dało 195 punktów. Źródło: skokinarciarskie.pl.
  10. Wcześniej zajął trzecie miejsce w Turnieju Nordyckim 2004.
  11. Zespół w składzie: Rémi Français, Andreas Küttel, Marco Grigoli i Simon Ammann.
  12. Zespół w składzie: Pascal Egloff, Andreas Küttel, Marco Grigoli, Simon Ammann.
  13. a b Skład zespołu: Sylvain Freiholz, Marco Steinauer, Simon Ammann i Bruno Reuteler.
  14. a b c d Skład zespołu: Marco Steinauer, Sylvain Freiholz, Andreas Küttel i Simon Ammann.
  15. a b c d e f Skład zespołu: Guido Landert, Michael Möllinger, Simon Ammann i Andreas Küttel.
  16. a b Skład zespołu: Dominik Peter, Gregor Deschwanden, Simon Ammann, Killian Peier
  17. a b c d e f Skład zespołu: Michael Möllinger, Simon Ammann, Marco Steinauer i Andreas Küttel.
  18. Skład zespołu: Pascal Egloff, Andreas Küttel, Marco Grigoli i Simon Ammann.
  19. Skład zespołu: Simon Ammann, Killian Peier, Marco Grigoli i Gregor Deschwanden.
  20. a b Skład zespołu: Killian Peier, Gregor Deschwanden, Gabriel Karlen, Simon Ammann
  21. a b Skład zespołu: Gregor Deschwanden, Andreas Schuler, Killian Peier, Simon Ammann
  22. a b Skład zespołu: Andreas Schuler, Luca Egloff, Simon Ammann, Killian Peier
  23. a b Skład zespołu: Dominik Peter, Andreas Schuler, Simon Ammann, Gregor Deschwanden
  24. a b Skład zespołu: Emely Torazza, Simon Ammann, Sina Arnet, Gregor Deschwanden
  25. a b Skład zespołu: Gregor Deschwanden, Killian Peier, Remo Imhof i Simon Ammann
  26. a b Skład zespołu: Simon Ammann, Andreas Küttel, Antoine Guignard i Guido Landert.
  27. a b Skład zespołu: Andreas Schuler, Killian Peier, Gregor Deschwanden i Simon Ammann
  28. a b Skład zespołu: Sandro Hauswirth, Simon Ammann, Remo Imhof i Gregor Deschwanden
  29. a b c d e f Seria została odwołana.
  30. a b Skład zespołu: Lucas Vonlanthen, Simon Ammann, Christian Müllener i Joel Morrerod
  31. a b Skład zespołu: Simon Ammann, Lucas Vonlanthen, Marco Daescher i Marc Vogel
  32. a b c Druga seria nie odbyła się.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Dominik Formela: Bez niespodzianek w Mistrzostwach Szwajcarii. nicesport.pl, 7 października 2012. [dostęp 2013-05-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-03-19)].
  2. Ammann zdobywcą nagrody Skok Roku 2010 [online], skokinarciarskie.pl [dostęp 2017-11-26].
  3. a b Kamil Wolnicki: Srebrny Adam! Czwarty medal olimpijski Małysza!. Przegląd Sportowy, 20 lutego 2010. [dostęp 2013-05-24].
  4. Katarzyna Iskierka: Skoki Narciarskie – Ammann na ślubnym kobiercu. skokinarciarskie.pl, 2010-06-26. [dostęp 2010-06-26].
  5. Samuel Bürgler, Adrian Schulthess: Simi & Yana: Geheime Hochzeit – Schweiz – People – Blick.ch. blick.ch, 2010-06-26. [dostęp 2010-06-26]. (niem.).
  6. FIS-Ski – biographie: AMMANN Simon; Season: 1998. fis-ski.com. [dostęp 2013-05-24]. (ang.).
  7. a b c d e f g h FIS-Ski – biographie: AMMANN Simon; World Cup: Standings. fis-ski.com. [dostęp 2013-05-24]. (ang.).
  8. Skoki narciarskie – Mistrzostwa Świata Juniorów 1998: 24.01.1998 – St.Moritz (Szwajcaria) K-95. skokinarciarskie.pl. [dostęp 2013-05-24].
  9. FIS-Ski – resultats: Nagano (JPN), Olympic Winter Games, Men’s Team K120, 08.02.1998. fis-ski.com. [dostęp 2013-05-24]. (ang.).
  10. Simon Ammann Bio, Stats, and Results. sports-reference.com. [dostęp 2013-05-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-02-23)]. (ang.).
  11. FIS-Ski – biographie: AMMANN Simon; Season: 1999. fis-ski.com. [dostęp 2013-05-24]. (ang.).
  12. FIS-Ski – resultats: Ramsau (AUT), World Ski Championships, Men’s Normal Hill, 26.02.1999. fis-ski.com. [dostęp 2013-05-24]. (ang.).
  13. Tadeusz Mieczyński: Wypadek Simmona Ammanna (zaktualizowana). skijumping.pl, 15 stycznia 2002. [dostęp 2013-05-24].
  14. Agnieszka Rajchel: Szwajcaria na sezon 2010/2011. nicesport.pl, 29 kwietnia 2010. [dostęp 2013-05-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-03-19)].
  15. Tadeusz Mieczyński: Andreas Kuettel Mistrzem Szwajcarii. Skijumping.pl, 2010-10-11. [dostęp 2011-04-28].
  16. a b Paweł Borkowski: Szwajcarzy ogłosili składy kadr na sezon 2012/2013. nicesport.pl, 29 marca 2012.
  17. Dominika Babiarczyk: Simon Ammann zwycięża w Mistrzostwach Szwajcarii. nicesport.pl, 9 października 2011. [dostęp 2013-05-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-12-24)].
  18. a b c FIS-Ski – biographie: AMMANN Simon; Season: 2012. fis-ski.com. [dostęp 2013-05-24]. (ang.).
  19. „BAUHAUS” FIS World Cup Ski Jumping, 25th World Cup Competition, Oberstdorf (GER), Flying Hill Individual, Official Results. fis-ski.com, 18 lutego 2012. [dostęp 2013-05-24]. (ang.).
  20. Ammann wycofał się z Turnieju Czterech Skoczni. rp.pl, 4 stycznia 2012.
  21. FIS Ski Flying World Championships, 2012, Vikersund (NOR), Flying Hill Individual, Official Results. fis-ski.com, 25 lutego 2012. [dostęp 2013-05-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-03-24)]. (ang.).
  22. a b c d e f g h i FIS-Ski – biographie: AMMANN Simon; Season: 2013. [dostęp 2013-05-24]. (ang.).
  23. Skoki narciarskie – Letni Puchar Kontynentalny 2012. skokinarciarskie.pl. [dostęp 2013-05-24].
  24. FIS Grand Prix Ski Jumping, 2nd Grand Prix Competition, Wisla (POL), Large Hill Individual, Official Results. fis-ski.com, 21 lipca 2012. [dostęp 2013-05-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-10-28)]. (ang.).
  25. FIS Grand Prix Ski Jumping, 5th Grand Prix Competition, Hinterzarten (GER), Normal Hill Mixed Team, Official Results. fis-ski.com, 18 sierpnia 2012. [dostęp 2013-05-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-10-28)]. (ang.).
  26. FIS Grand Prix Ski Jumping, 7th Grand Prix Competition, Hakuba (JPN), Large Hill Individual, Official Results. fis-ski.com, 25 sierpnia 2012. [dostęp 2013-05-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-10-28)]. (ang.).
  27. Dominik Formela: LGP w Ałmatach: Takeuchi zwycięzcą loteryjnego konkursu, fantastyczny lot Ammanna [wideo]. nicesport.pl, 23 września 2012. [dostęp 2013-05-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-03-19)].
  28. FIS-Ski – biographie: AMMANN Simon; Grand Prix: standings. [dostęp 2013-05-24]. (ang.).
  29. FIS Ski Jumping World Cup presented by Viessmann, 1st World Cup Competition, Lillehammer (NOR), Normal Hill Mixed Team, Official Results. fis-ski.com, 23 listopada 2012. [dostęp 2013-05-24]. (ang.).
  30. FIS Ski Jumping World Cup presented by Viessmann, 4th World Cup Competition, Kuusamo (FIN), Large Hill Team, Official Results. fis-ski.com, 30 listopada 2012. [dostęp 2013-05-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-01-23)]. (ang.).
  31. FIS Ski Jumping World Cup presented by Viessmann, 5th World Cup Competition, Kuusamo (FIN), Large Hill Individual, Official Results. fis-ski.com, 1 grudnia 2012. [dostęp 2013-05-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-03-19)]. (ang.).
  32. FIS Ski Jumping World Cup presented by Viessmann, 19th World Cup Competition, Vikersund (NOR), Flying Hill Individual, Official Results. fis-ski.com, 26 stycznia 2013. [dostęp 2013-05-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-02-03)]. (ang.).
  33. FIS Nordic World Ski Championships 2013, Val di Fiemme (ITA), Ski Jumping, Large Hill Team, Official Results. fis-ski.com, 2 marca 2013. [dostęp 2013-05-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-03-19)]. (ang.).
  34. Kaderselektionen Skisprung und Nordische Kombination. swiss-ski.ch, 16 kwietnia 2013. [dostęp 2013-05-24]. (niem.).
  35. a b c d e AMMANN Simon - Athlete Information - World Cup Standings. fis-ski.com. [dostęp 2024-03-24]. (ang.).
  36. 1999 Scandinavia Nordic Tournament. skijump-db.net. [dostęp 2023-04-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-08-28)]. (jap.).
  37. 2000 Scandinavia Nordic Tournament. skijump-db.net. [dostęp 2023-04-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-08-28)]. (jap.).
  38. Season 2018/2019 - WILLINGEN 5 STANDINGS. fis-ski.com, 2019-02-17. [dostęp 2023-04-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-10-30)]. (ang.).
  39. Season 2019/2020 - WILLINGEN 5 STANDINGS. fis-ski.com, 2020-02-08. [dostęp 2023-04-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-01-25)]. (ang.).
  40. Season 2020/2021 - WILLINGEN 6. fis-ski.com, 2021-01-31. [dostęp 2023-04-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-05-20)]. (ang.).
  41. Season 2017/2018 - PLANICA 7 STANDINGS. fis-ski.com, 2018-03-25. [dostęp 2023-04-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-11-26)]. (ang.).
  42. Season 2018/2019 - PLANICA Seven. fis-ski.com, 2019-03-24. [dostęp 2023-04-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-10-30)]. (ang.).
  43. Season 2020/2021 - PLANICA 7 STANDINGS. fis-ski.com, 2021-03-28. [dostęp 2023-04-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-10-22)]. (ang.).
  44. Season 2021/2022 - PLANICA 7 STANDINGS. fis-ski.com, 2022-03-27. [dostęp 2023-04-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-03-28)]. (ang.).
  45. Season 2022/2023 - PLANICA 7 STANDINGS. fis-ski.com, 2023-04-02. [dostęp 2023-04-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-04-02)]. (ang.).
  46. Season 2019/2020 - Titisee - Neustadt 5. fis-ski.com, 2020-01-19. [dostęp 2023-04-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-10-04)]. (ang.).
  47. AMMANN Simon - Athlete Information - Grand Prix Standings. fis-ski.com. [dostęp 2024-10-09]. (ang.).
  48. FIS Grand Prix Ski-Jumping - 2006 - Four Nations Grand Prix Standings. fis-ski.com, 2006-08-14. [dostęp 2023-04-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-10-22)]. (ang.).
  49. FIS Grand Prix Ski-Jumping - 2007 - Four Nations Grand Prix Standings. fis-ski.com, 2007-08-18. [dostęp 2023-04-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-10-22)]. (ang.).
  50. FIS Grand Prix Ski-Jumping - 2008 - Four Nations Grand Prix Standings. fis-ski.com, 2008-08-05. [dostęp 2023-04-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-10-22)]. (ang.).
  51. FIS Grand Prix Ski-Jumping - 2009 - Four Nations Grand Prix Standings. fis-ski.com, 2009-08-16. [dostęp 2023-04-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-10-22)]. (ang.).
  52. The Nations Grand Prix. fis-ski.com, 2010-08-15. [dostęp 2023-04-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-10-22)]. (ang.).
  53. Adam Kwieciński: AMMANN Simon. [dostęp 2023-04-09].
  54. Letni Puchar Kontynentalny 2002. skokinarciarskie.pl. [dostęp 2023-04-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-06-07)]. (ang.).
  55. FIS Continental Cup Ski Jumping - Cup Standings 2005. fis-ski.com, 2005-10-09. [dostęp 2023-04-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-07-22)]. (ang.).
  56. FIS Continental Cup Ski Jumping - Cup Standings 2012. fis-ski.com, 2012-09-23. [dostęp 2023-04-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-04-25)]. (ang.).
  57. a b c AMMANN Simon - Athlete Information - Continental Cup Standings. fis-ski.com. [dostęp 2023-04-09]. (ang.).
  58. a b Engelberg. skisprungschanzen.com. [dostęp 2013-09-05]. (niem.).
  59. a b Predazzo. skisprungschanzen.com. [dostęp 2013-09-05]. (niem.).
  60. Granåsen, Trondheim. skisprungschanzen.com. [dostęp 2013-09-05]. (niem.).
  61. Stadio del Trampolino, Pragelato. skisprungschanzen.com. [dostęp 2013-09-05]. (niem.).
  62. Olympic Ski Jumps, Hakuba. skisprungschanzen.com. [dostęp 2013-09-05]. (niem.).
  63. Lysgård, Lillehammer. skisprungschanzen.com. [dostęp 2013-09-05]. (niem.).
  64. Olympiaschanze, Garmisch-Partenkirchen. skisprungschanzen.com. [dostęp 2013-09-05]. (niem.).
  65. Wielka Krokiew, Zakopane. skisprungschanzen.com. [dostęp 2013-09-05]. (niem.).
  66. Whistler. skisprungschanzen.com. [dostęp 2013-09-05]. (niem.).
  67. Adidas Arena – Čerťák, Harrachov. skisprungschanzen.com. [dostęp 2013-09-05]. (niem.).
  68. Vogtland-Arena, Klingenthal. skisprungschanzen.com. [dostęp 2013-09-05]. (niem.).
  69. Schanzen Einsiedeln, Einsiedeln. skisprungschanzen.com. [dostęp 2013-09-05]. (niem.).
  70. Chaux Neuve. skisprungschanzen.com. [dostęp 2015-08-15]. (niem.).
  71. Puijo, Kuopio. skisprungschanzen.com. [dostęp 2015-03-10]. (niem.).
  72. Tomasz Medyński: Skoki Narciarskie: Ammann i Kuettel mają swoje skocznie. skijumping.pl, 2009-05-14. [dostęp 2010-05-02].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]