Rogoźno

Rogoźno
	miasto w gminie miejsko-wiejskiej
	; Ratusz
Herb	Flaga
	Dewiza: Królewskie Rogoźno
Państwo	Polska
Województwo	wielkopolskie
Powiat	obornicki
Gmina	Rogoźno
Prawa miejskie	24 kwietnia 1280
Burmistrz	Łukasz Zaranek
Powierzchnia	11,24 km²
Wysokość	63 m n.p.m.
Populacja (30.06.2016); • liczba ludności; • gęstość	; 11 206; 997,0 os./km²
Strefa numeracyjna	(+48) 61
Kod pocztowy	64-610
Tablice rejestracyjne	POB
	Położenie na mapie Polski Rogoźno
	Położenie na mapie województwa wielkopolskiego Rogoźno
	Położenie na mapie powiatu obornickiego Rogoźno
	Położenie na mapie gminy Rogoźno Rogoźno
	52°44′57″N 16°59′59″E/52,749167 16,999722
TERC (TERYT)	3016024
SIMC	0967080
	Hasło promocyjne: Królewskie Rogoźno (hasło zapisane na autobusach komunikacji miejskiej)
	Urząd miejskiul. Nowa 2; 64-610 Rogoźno
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Informacje w Wikipodróżach
	Strona internetowa
	BIP

Rogoźno (niem. Rogasen) – miasto w woj. wielkopolskim, w powiecie obornickim, siedziba władz gminy miejsko-wiejskiej Rogoźno. Położone na Pojezierzu Wielkopolskim, nad rzeką Wełną i jeziorem Rogoźno.

31 grudnia 2012 r. miasto miało 11 345 mieszkańców^[2].

Miasta Stare Rogoźno i Nowe Rogoźno były miastami królewskimi Korony Królestwa Polskiego^[3]. Rogoźno należące do starostwa rogozińskiego, pod koniec XVI wieku leżało w powiecie poznańskim województwa poznańskiego^[4]. W okresie II Rzeczypospolitej oraz w latach 1945–1975 miasto administracyjnie należało do województwa poznańskiego, a od 1975 do 1998 do województwa pilskiego.

Położenie

Rogoźno położone jest nad rzekami Wełną i Małą Wełną oraz nad jeziorem Rogoźno (długie 4750 m, szerokie 350 m, 136 ha, do 6 m głębokości), na wysokości ok. 63 m n.p.m., przy drodze krajowej nr 11 Katowice – Poznań – Piła – Koszalin – Kołobrzeg, 40 km na północ od Poznania i ok. 52 km na południe od Piły. W mieście bierze początek droga wojewódzka nr 241 Rogoźno – Tuchola. Przez Rogoźno przebiegają linia kolejowa Poznań – Piła – Kołobrzeg ze stacją kolejową oraz nieczynna już linia Inowrocław – Krzyż Wlkp.

Według danych z 1 grudnia 2011 r. powierzchnia miasta wynosiła 11,24 km²^[5].

Ludność

Według danych Głównego Urzędu Statystycznego stan z dnia 31 grudnia 2012 r. miasto Rogoźno liczyło 11 345 mieszkańców, czyli gęstość zaludnienia na obszarze miasta wynosiła 1009 osób/km².

Struktura wiekowa ludności Rogoźna przedstawia się następująco – stan na 31 grudnia 2012 roku^[6].

Opis	Ogółem		Kobiety		Mężczyźni
Jednostka	osób	%	osób	%	osób	%
Populacja	11 345	100	5790	51,04	5555	48,96
Wiek przedprodukcyjny (0–17 lat)	2331	20,55	1116	9,84	1215	10,71
Wiek produkcyjny (18–65 lat)	7308	64,42	3484	30,71	3824	33,71
Wiek poprodukcyjny (powyżej 65 lat)	1706	15,04	1190	10,49	516	4,55

Obliczony na podstawie tych danych współczynnik feminizacji wskazuje, że na 100 mężczyzn przypadają 104 kobiety.

Ludność w wieku nieprodukcyjnym na 100 osób w wieku produkcyjnym wynosi 55,2.

Przyrost naturalny na 1000 mieszkańców wynosi 1,8.

Saldo migracji wynosi -48.

Piramida wieku mieszkańców Rogoźna w 2014 roku^[1].

Historia

Nazwa miasta pochodzi od rogoży, czyli ludowej nazwy pałki szerokolistnej – rośliny szuwarowej. Najstarsze ślady grodziska wczesnośredniowiecznego pochodzą z VIII-IX wieku. Pierwsza wzmianka pisana z 1192 (Roguezno).

Początki kasztelanii rogozińskiej przypadają najpewniej na połowę XII wieku, a więc na okres powstania nowego grodu na lewym brzegu Wełny (u wyjścia Małej Wełny z Jeziora Rogozińskiego) udokumentowanego badaniami archeologicznymi. Pod koniec 1. połowy XIII wieku Rogoźno było siedzibą dobrze funkcjonującej kasztelanii, potwierdza to dokument z 1248 w którym wymieniony jest kasztelan Gniewomir – „Gneomir castelanus de Rogozna”. Kasztelania rogozińska posiadała charakter terytorialny. Graniczyła, rozpoczynając od północy, z kasztelaniami: ujską, żońską, gnieźnieńską, radzimską, obrzycką i czarnkowską. Dokładny przebieg jej granic, z uwagi na skąpe materiały źródłowe, jest jednak trudny do określenia.

Pomimo upadku znaczenia urzędu kasztelańskiego, rogozińscy kasztelanowie występowali aż do rozbiorów w XVIII wieku, choć stanowisko miało tu już jedynie charakter tytularny. Ostatnim kasztelanem rogozińskim był wspomniany w źródłach 22 stycznia 1787 Adam Jan Malczewski (zmarły w 1804). Kasztelanowie rogozińscy mieli prawo zasiadania w Senacie I Rzeczypospolitej, jako kasztelanowie mniejsi, zwani drążkowymi. W hierarchii senackiej plasowali się między innymi przed kasztelanami radomskimi, wieluńskimi, przemyskimi, chełmskimi, bydgoskimi czy warszawskimi.

Kasztelanowie rogozińscy:

Imię i nazwisko kasztelana	Lata pełnienia urzędu	Uwagi
Gniewomir z rodu Samsonów-Watów	1248-1251
Domaradzic ze Smogulca h. Grzymała	1280-1297
Sławnik h. Pałuka		wymieniony w 1349
Chwał z Werkowa h. Pałuka	1360-1363
Janusz Furman z Zaniemyśla h. Grzymała	1392-1400
Jura z Chojnicy h. Przosna	1401-1402
Jakusz, Jakub Przysiecki h. Grzymała	1405-1421
Jakusz, Jakub z Rynarzewa h. Szreniawa	1427-1431
Jan Oganka z Ułanowa h. Sulima	1433-1447
Włodek, Wałach z Łagiewnik h. Sulima	1448-1452
Piotr z Głęboczka h. Łodzia		wymieniony w 1453
Przecław Potulicki h. Grzymała	1458-1485
Jan Starszy z Danaborza h. Pałuka (syn Włodka)	1485-1517

Dokument lokacyjny Kostrzyna z 1251 wspomina o grupie „gości” książęcych z Rogoźna, historycy wątpią jednak, by tworzyli oni zorganizowaną społeczność miejską. Przyjmuje się, że właściwa lokacja miasta w Rogoźnie nastąpiła dopiero w 1280 wraz z odpowiednim dokumentem wystawionym przez Przemysła II^[8]. W przywileju tym wspomina się, że zasadźcami są Jan i Piotr Dedz, ówcześni właściciele miasta. Miasto lokowane było na prawie niemieckim, jakie obowiązywało też w Poznaniu. Przemysł II wybudował w Rogoźnie zamek modrzewiowy, o którym wspomina Jan Długosz w swej pracy pod tytułem „Annales seu cronicae incliti Regni Poloniae”. Król Przemysł II często przebywał w Rogoźnie, o czym świadczą dokumenty z lat 1284 i 1286. Miejscowość jako miasto pod zlatynizowaną staropolską nazwą Rogoszna wymieniona jest w jednym z łacińskich dokumentów wydanym w Gnieźnie w 1278 roku sygnowanym przez Przemysła II^[9]. Miasto na trwale weszło do historii Polski 8 lutego 1296, kiedy Przemysł zginął tu zamordowany w zasadzce (prawdopodobnie dokonanej z inicjatywy bądź z udziałem margrabiów brandenburskich). Przywileje nadane miastu przez Przemysła II zostały dwukrotnie potwierdzone przez innych władców. Po raz pierwszy już w roku 1296 potwierdził je dla rogozińskiego wójta Dobrogosta książę Władysław Łokietek. W 1427 roku prawa przyznane mieszkańcom Rogoźna zostały potwierdzone i w znaczny sposób poszerzone w dokumencie relokacyjnym wystawionym miastu przez króla Władysława Jagiełłę.

Z 1507 roku pochodzi pierwsze świadectwo istnienia osiedla żydowskiego w Rogoźnie^[10].

W 1750 roku starosta Jakub Szołdrski lokował Nowe Miasto Rogoźno. Przy tej okazji sprowadzono liczną grupę niemieckich sukienników. W XVIII wieku był to jeden z najznaczniejszych wielkopolskich ośrodków sukienniczych. W roku 1794 na mocy reskryptu króla pruskiego, formalnie połączono Nowe Miasto Rogoźno i Stare Miasto Rogoźno w jeden organizm miejski.

W okresie Księstwa Warszawskiego w trakcie odwrotu Wielkiej Armii miała miejsce bitwa w Rogoźnie. 10 lutego 1813. Rosyjskie oddziały pod dowództwem Woroncowa zaatakował 4 Pułk Nadwiślański polskiej piechoty zmuszając go do cofania się w kierunku na Parkowo i Oborniki.

Mieszkańcy brali aktywny udział w powstaniu wielkopolskim 1918/1919. Podczas II wojny światowej hitlerowcy zamordowali w pobliskich lasach rożnowickich ok. 12 tysięcy osób, m.in. pacjentów szpitala psychiatrycznego w podpoznańskich Owińskach i 100 jeńców angielskich^[11].

Zabytki

średniowieczny układ urbanistyczny Starego Miasta z rynkiem (pl. Powstańców Wielkopolskich)
Kościół pw. św. Wita, fundowany według tradycji przez Mieszka I i Dobrawę (wskazywałoby na to m.in. bardzo stare wezwanie), obecny gotycki z 1526 roku, wewnątrz cenna gotycka chrzcielnica z wkomponowanym medalionem rusko-bizantyjskim z XII wieku
układ urbanistyczny Nowego Miasta z rynkiem (pl. Karola Marcinkowskiego) z XVIII wieku
Muzeum Regionalne im. Wojciechy Dutkiewicz znajdujące się w dawnym Ratuszu (zabytkowy późnoklasycystyczny budynek zbudowany w latach 1826-1828, rozbudowany 1911-1913). Do najciekawszych zabytków eksponowanych w Muzeum należy znaleziony w okolicach dawnego grodu kasztelańskiego obosieczny miecz żelazny z XII wieku z napisem +INIOINI+ na obu stronach głowni
kościół poewangelicki pw. Świętego Ducha z 1807 i znajdująca się przy nim drewniana dzwonnica z 1786
Liceum Ogólnokształcące im. Przemysła II – jedna z najstarszych szkół średnich w Wielkopolsce, mieści się w budynku pochodzącym z 1869 roku, wewnątrz Szkolna Izba Tradycji, w której zgromadzono starodruki sięgające czasów pruskich, liczne dokumenty i fotografie, znajduje się tu także Biblioteka im. Marii i Józefa Sobolewskich zawierająca bezcenne wydawnictwa z końca XIX wieku i okresu II Rzeczypospolitej
budynek sądu grodzkiego z 1905 roku, obecnie mieści się w nim Zespół Szkół Agrobiznesu im. Dezyderego Chłapowskiego (ul. Kościuszki 41), nr w rejestrze zabytków: 254/Wlkp/A z 17.10.2005 r.
budynek Zespołu Szkół im. Hipolita Cegielskiego – dawne Seminarium Nauczycielskie. Oddany do użytku w 1905 roku, mieści 115 izb i jest do dzisiaj największym budynkiem w mieście
gród średniowieczny na Wójtostwie
cmentarz katolicki
cmentarz ewangelicki
Stary cmentarz żydowski w Rogoźnie – został założony pod koniec XVI wieku. Podczas II wojny światowej Niemcy zdewastowali cmentarz. Płyty nagrobne zostały wykorzystane do wybrukowania ulic wokół Nowego Rynku. Po wojnie pokryto te ulice asfaltem – bez wcześniejszego usunięcia macew. Na powierzchni 1,5 hektara nie zachował się żaden nagrobek. Zachowały się jedynie ruiny dawnego domu przedpogrzebowego. Nowy cmentarz żydowski został założony w XIX wieku. Podczas II wojny światowej również zdewastowany, a po wojnie zlikwidowany. Kilka zachowanych rozbitych macew znajduje się w Muzeum Regionalnym. Po rogozińskiej synagodze nie pozostało ani śladu^[12]

Edukacja

Żłobki:

Oddział Żłobkowy przy Pierwszym Polsko – Angielskim Niepublicznym Przedszkolu „Akademia Małych Odkrywców” w Rogoźnie

Przedszkola:

Przedszkole nr 1 „Kubusia Puchatka” w Rogoźnie
Przedszkole nr 2 w Rogoźnie
Pierwsze Polsko-Angielskie Niepubliczne Przedszkole „Akademia Małych Odkrywców” w Rogoźnie
Prywatne Przedszkole „Przemysław” w Rogoźnie
Prywatne Przedszkole „Motylek” w Rogoźnie

Szkoły podstawowe:

Szkoła Podstawowa nr 2 im. Olimpijczyków Polskich w Rogoźnie
Szkoła Podstawowa nr 3 im. Powstańców Wielkopolskich 1918/19 w Rogoźnie

Gimnazja:

Gimnazjum nr 1 im. Mazurka Dąbrowskiego w Rogoźnie
Gimnazjum nr 2 w Zespole Szkół im. Hipolita Cegielskiego w Rogoźnie
Gimnazjum Społeczne nr 3 przy Liceum Ogólnokształcącym w Rogoźnie

Szkoły ponadgimnazjalne:

Liceum Ogólnokształcące im. Przemysła II w Rogoźnie
Zespół Szkół Agrobiznesu im. Dezyderego Chłapowskiego w Rogoźnie
Zespół Szkół im. Hipolita Cegielskiego w Rogoźnie

Współpraca krajowa i międzynarodowa

Miasta i gminy partnerskie:

Sport

RKS Wełna Rogoźno - klub piłkarski założony w 1921 r., obecnie bez drużyny seniorów, szkolenie prowadzone jest w 5 grupach juniorskich
Klub Żeglarski Kotwica

Wspólnoty wyznaniowe

Kościół rzymskokatolicki:

Świadkowie Jehowy:

zbór Rogoźno (Sala Królestwa ul. Konieczyńskich 31)^[13]^[14]

Przypisy

↑ ^a ^b Rogoźno w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2016-01-12] , liczba ludności na podstawie danych GUS.
↑ Ludność w gminach według stanu w dniu 31.12.2011 bilans opracowany w oparciu o wyniki NSP 2011(Stan w dniu 31 XII 2011 r.). Warszawa: Główny Urząd Statystyczny, 2012-08-13. ISSN 1734-6118.
↑ Magazin für die neue Historie und Geographie Angelegt, t. XVI, Halle, 1782, s. 13.
↑ Atlas historyczny Polski. Wielkopolska w drugiej połowie XVI wieku. Część II. Komentarz. Indeksy, Warszawa 2017, s. 243.
↑ Powierzchnia i ludność w przekroju terytorialnym w 2011 r.. Warszawa: Główny Urząd Statystyczny, 2011-08-10. ISSN 1505-5507.
↑ Główny Urząd Statystyczny: Bank Danych Lokalnych – Rogoźno. Główny Urząd Statystyczny. [dostęp 2011-02-19].
↑ NapoleonN. Orda NapoleonN., Album widoków historycznych Polski : poswięcony rodakom. Seria 5, Album widoków przedstawiających miejsca historyczne Księstwa Poznańskiego i Prus Zachodnich, W Warszawie: lit. M. Fajansa, 1880 .
↑ Zbyszko Górczak: Najstarsze lokacje miejskie w Wielkopolsce (do 1314 r.). Poznań: 2002, s. 97-98.
↑ „Kodeks dyplomatyczny Wielkopolski”, tom I, Biblioteka Kórnicka, Poznań 1877, s. 464.
↑ Maurycy Horn, Najstarszy rejestr osiedli żydowskich w Polsce w 1507 r., w: Biuletyn Żydowskiego Instytutu Historycznego 1974, nr 3 (91), s. 15.
↑ Lucyna Bełch, Mieczysław Brust, Jerzy Dąbrowski, Krzysztof Krowicki, Małgorzata Skwisz: Rogoźno i okolice. Studio Atut Wągrowiec, 1998, s. 44. ISBN 83-901464-2-8.
↑ Praca Zbiorowa pod redakcją Zbigniewa Borasa: Dzieje Rogoźna. Poznań: Wydawnictwo „LEGA”, 1993. ISBN 83-85811-01-X.
↑ Sala Królestwa Świadków Jehowy
↑ Dane według wyszukiwarki zborów, na oficjalnej stronie Świadków Jehowy jw.org [dostęp 2018-10-09] .

Linki zewnętrzne

Strona internetowa miasta
Rogoźno, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. IX: Pożajście – Ruksze, Warszawa 1888, s. 677 .
Historia miasta
Rogoźno na portalu Fotopolska
Audycja „Mój Poznań, moja Wielkopolska - Królewskie Rogoźno” w serwisie YouTube, Ratajska Telewizja Kablowa

[populacja2016-1] Rogoźno w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2016-01-12] , liczba ludności na podstawie danych GUS.

[Ludność2011-12-2] Ludność w gminach według stanu w dniu 31.12.2011 bilans opracowany w oparciu o wyniki NSP 2011(Stan w dniu 31 XII 2011 r.). Warszawa: Główny Urząd Statystyczny, 2012-08-13. ISSN 1734-6118.

[3] Magazin für die neue Historie und Geographie Angelegt, t. XVI, Halle, 1782, s. 13.

[4] Atlas historyczny Polski. Wielkopolska w drugiej połowie XVI wieku. Część II. Komentarz. Indeksy, Warszawa 2017, s. 243.

[5] Powierzchnia i ludność w przekroju terytorialnym w 2011 r.. Warszawa: Główny Urząd Statystyczny, 2011-08-10. ISSN 1505-5507.

[stat.gov.pl-6] Główny Urząd Statystyczny: Bank Danych Lokalnych – Rogoźno. Główny Urząd Statystyczny. [dostęp 2011-02-19].

[7] NapoleonN. Orda NapoleonN., Album widoków historycznych Polski : poswięcony rodakom. Seria 5, Album widoków przedstawiających miejsca historyczne Księstwa Poznańskiego i Prus Zachodnich, W Warszawie: lit. M. Fajansa, 1880 .

[8] Zbyszko Górczak: Najstarsze lokacje miejskie w Wielkopolsce (do 1314 r.). Poznań: 2002, s. 97-98.

[9] „Kodeks dyplomatyczny Wielkopolski”, tom I, Biblioteka Kórnicka, Poznań 1877, s. 464.

[10] Maurycy Horn, Najstarszy rejestr osiedli żydowskich w Polsce w 1507 r., w: Biuletyn Żydowskiego Instytutu Historycznego 1974, nr 3 (91), s. 15.

[11] Lucyna Bełch, Mieczysław Brust, Jerzy Dąbrowski, Krzysztof Krowicki, Małgorzata Skwisz: Rogoźno i okolice. Studio Atut Wągrowiec, 1998, s. 44. ISBN 83-901464-2-8.

[12] Praca Zbiorowa pod redakcją Zbigniewa Borasa: Dzieje Rogoźna. Poznań: Wydawnictwo „LEGA”, 1993. ISBN 83-85811-01-X.

[13] Sala Królestwa Świadków Jehowy

[14] Dane według wyszukiwarki zborów, na oficjalnej stronie Świadków Jehowy jw.org [dostęp 2018-10-09] .

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

Miasta na prawach powiatu	Kalisz Konin Leszno Poznań
Miasta powiatowe	Chodzież Czarnków Gniezno Gostyń Grodzisk Wielkopolski Jarocin Kępno Koło Kościan Krotoszyn Międzychód Nowy Tomyśl Oborniki Ostrów Wielkopolski Ostrzeszów Piła Pleszew Rawicz Słupca Szamotuły Śrem Środa Wielkopolska Turek Wągrowiec Wolsztyn Września Złotów
Miasta gminne	Bojanowo Borek Wielkopolski Budzyń Buk Chocz Czempiń Czerniejewo Dąbie Dobra Dobrzyca Dolsk Golina Gołańcz Grabów nad Prosną Jaraczewo Jastrowie Jutrosin Kaczory Kleczew Kłecko Kłodawa Kobylin Kostrzyn Koźmin Wielkopolski Koźminek Kórnik Krajenka Krobia Krzywiń Krzyż Wielkopolski Książ Wielkopolski Luboń Lwówek Łobżenica Margonin Miasteczko Krajeńskie Miejska Górka Mieścisko Miłosław Mikstat Mosina Murowana Goślina Nekla Nowe Skalmierzyce Obrzycko Odolanów Okonek Opalenica Opatówek Osieczna Ostroróg Pniewy Pobiedziska Pogorzela Poniec Przedecz Puszczykowo Pyzdry Rakoniewice Raszków Rogoźno Rychtal Rychwał Rydzyna Sieraków Skoki Sompolno Stawiszyn Stęszew Sulmierzyce Swarzędz Szamocin Ślesin Śmigiel Trzcianka Trzemeszno Tuliszków Ujście Wieleń Wielichowo Witkowo Wronki Wyrzysk Wysoka Zagórów Zbąszyń Zduny Żerków

Miasto	Rogoźno
Wsie	Boguniewo Budziszewko Cieśle Dziewcza Struga Garbatka Gościejewo Grudna Jaracz Józefinowo Karolewo Kaziopole Laskowo Marlewo Międzylesie Nienawiszcz Owczegłowy Owieczki Parkowo Pruśce Rożnowice Ruda Sierniki Słomowo Stare Studzieniec Szczytno Tarnowo Wełna
Osady	Biniewo Nowy Młyn Wojciechowo Żołędzin
Części wsi	Buczyna Jaracz-Młyn Olszyna Piłka-Młyn

Miasta	Oborniki Rogoźno
Gminy miejsko-wiejskie	Oborniki Rogoźno
Gminy wiejskie	Ryczywół

Przynależność wojewódzka	woj. poznańskie (II RP) (1919–39) woj. poznańskie (1945–75)
Miasta (1919–75)	Murowana Goślina Oborniki Rogoźno Ryczywół (do 1934)
Gminy wiejskie zbiorowe (1934–54 i 1973–75)	Murowana Goślina Oborniki (od 1973) Oborniki-Południe (do 1954) Oborniki-Północ (do 1954) Rogoźno Ryczywół
Gromady (1954–72)	Białężyn (1954–59) Boduszewo (1954–59) Gościejewo (1954–59) Kiszewo (1954–71) Ludomy (1954–71) Murowana Goślina (1954–72) Nieczajna (1954–72) Nowołoskoniec (1954–59) Oborniki-Południe (1960–72) Oborniki-Północ (1960–72) Ocieszyn (1954–59) Pamiątkowo (1954 →) Parkowo (1954–72) Popówko (1954–72) Potrzanowo (1954–55 →) Rogoźno (1960–72) Rożnowo (1954–59) Ryczywół (1954–72) Skrzetusz (1954–59) Studzieniec (1954–59) Uścikowo (1954–59) Wojnowo (1954–59)