Przejdź do zawartości

Piotr Fronczewski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Piotr Fronczewski
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

8 czerwca 1946
Łódź

Zawód

aktor, pedagog, reżyser teatralny, piosenkarz, lektor

Współmałżonek

Ewa Fronczewska

Lata aktywności

od 1958

Zespół artystyczny
Teatr Narodowy w Warszawie
(1968–1969)
Teatr Współczesny w Warszawie
(1969–1973)
Teatr Dramatyczny w Warszawie
(1973–1983)
Teatr Studio w Warszawie
(1984–1987)
Teatr Ateneum im. Stefana Jaracza w Warszawie
(od 1991)
Teatr 6. piętro
(2011–2013)
Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” Order Uśmiechu
Faksymile
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Piotr Fronczewski
Ilustracja
Pseudonim

Franek Kimono, Crazy Zdzich, Pan Kimono

Miejsce urodzenia

Łódź

Typ głosu

baryton

Gatunki

piosenka satyryczna, piosenka aktorska, disco, ballada, hip-hop

Wydawnictwo

Arston, Polskie Nagrania Muza, Alcom, Columbia Records, Sony Music Entertainment, Sony BMG Music Entertainment, Vega, Polmark, Polton, Savitor, Brawo, Polskie Radio/Pomaton EMI

Powiązania

Jan Pietrzak, TPWC

Współpracownicy
Andrzej Korzyński
Cytaty w Wikicytatach

Piotr Fronczewski (ur. 8 czerwca 1946 w Łodzi) – polski aktor teatralny, filmowy i dubbingowy, piosenkarz, satyryk, reżyser teatralny oraz pedagog.

Uznawany za jednego z najwybitniejszych i najwszechstronniejszych aktorów w historii polskiej kinematografii[1][2][3]. Przez Gustawa Holoubka, Tadeusza Łomnickiego i Zbigniewa Zapasiewicza został w 1990 uznany za jednego z trzech największych polskich aktorów dramatycznych po 1965 (obok Wojciecha Pszoniaka i Andrzeja Seweryna)[4].

Absolwent, reżyser i profesor nauk teatralnych PWST w Warszawie. Laureat ponad 20 nagród filmowych[5]. W rankingu czytelników tygodnika „Polityka” zajął 15. miejsce na liście najwybitniejszych polskich aktorów[6].

Ma w swoim dorobku artystycznym blisko 120 ról filmowych w serialach telewizyjnych i filmach fabularnych. Grał rozmaite role filmowe, poczynając od roli ojca (Tygrysy Europy, Rodzina zastępcza), Fryderyka (Miłość ci wszystko wybaczy i Lata dwudzieste... lata trzydzieste...) czarodzieja (Akademia pana Kleksa (w starszej wersji), Podróże Pana Kleksa, Pan Kleks w kosmosie i Tryumf pana Kleksa), lekarza (Cesarskie cięcie, Dzień świra i Akademia Pana Kleksa (w nowszej wersji)), a kończąc na rolach gangsterskich (Zabij mnie glino i Ostatnia misja). Obdarzony charakterystycznym głosem występował w słuchowiskach radiowych (np. W Jezioranach, Rodzina Poszepszyńskich). Użyczał głosu bohaterom gier komputerowych (m.in. Wrota Baldura) oraz filmów animowanych (m.in. Diego z Epoki lodowcowej). Ma także na swoim koncie dużo ról pierwszo i drugoplanowych w filmach Piotruś Pan, Lemony Snicket: Seria niefortunnych zdarzeń, Królewna Śnieżka i siedmiu krasnoludków, Opowieść wigilijna, Gnomeo i Julia, Auta 2 i Księga dżungli.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Młodość i początki kariery

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 8 czerwca 1946 w Łodzi[7]. Jest synem Władysława Fronczewskiego (1900–1969) i Bogny z domu Duszyńskiej (1912–2016)[8]. Jego ojciec pochodził z rodziny żydowskiej, był synem Izraela i Natalii Finkelsztejnów, przed II wojną światową przyjął chrzest i zmienił nazwisko na Fronczewski[9], a po wojnie był organizatorem widowni w Teatrze Syrena[10]. Gdy miał trzy lata, przeprowadził się z rodziną do Warszawy[11][7]

Jako dziecko zafascynował się teatrem[11][7]. W latach 50. występował w spektaklach Teatru Telewizji Żołnierz królowej Madagaskaru, Szymon Chrząszcz znieważa sakrament małżeństwa, One dwie i on jeden, Koniec świata o godzinie ósmej i Pół godziny na stacji, a także grał w spektaklach Teatru Syrena Pan Vincenzo jest moim ojcem u boku Adolfa Dymszy i Madame Sans-Gêne[12]. Na wielkim ekranie debiutował jako 12-latek rolą Bogusia, syna listonosza w filmie Stanisława Różewicza Wolne miasto (1958)[13][14]. Na początku lat 60. występował w roli Bolka Jabłońskiego w słuchowisku W Jezioranach[15]. Niedługo później, z powodu złych ocen w szkole, zaniechał działalności aktorskiej, by skupić się na nauce – uczęszczał do Liceum Ogólnokształcącego pw. św. Augustyna w Warszawie, a w dziewiątej klasie przeniósł się do XXXIV LO im. Karola Świerczewskiego[16]. W 1964 rozpoczął naukę w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Warszawie, jego opiekunem był Marian Wyrzykowski[7][17].

Kariera aktorska

[edytuj | edytuj kod]

Po ukończeniu studiów z wyróżnieniem w 1968 zaczął grać w warszawskim Teatrze Narodowym, gdzie zagrał chłopca w Kramie z piosenkami[18]. W następnym roku rozpoczął pracę w kierowanym przez Erwina Axera Teatrze Współczesnym, w którym zagrał m.in. Mortimera w Marii Stuart, strażnika w Potędze ciemnoty, Aleksa w Litości Boga, Arlekina w Królu Jeleniu i pacjenta w Samej słodyczy[19][20]. Przez cztery lata był asystentem Tadeusza Łomnickiego na Wydziale Aktorskim PWST w Warszawie[21]. W 1973 przeszedł do kierowanego przez Gustawa Holoubka Teatru Dramatycznego, w którym występował przez kolejne 10 lat – grał m.in. Henryka w Ślubie, księcia Filipa w Iwonie, księżniczce Burgundy, Błazna w Król Lear, Antenora w Odprawie posłów greckich, Chucka Morello w Przyjdzie na pewno, Makrota w Nocy listopadowej i Witusia w Skizie oraz tytułowych bohaterów w Bartleby, Hamlecie i Kaliguli, a za rolę hrabiego Szarmy w Operetce otrzymał w 1980 nagrodę na Festiwalu Polskich Sztuk Współczesnych we Wrocławiu[22][23]. W tym czasie występował również w Teatrze Telewizji, gdzie zagrał m.in. Mackie Majchra w Operze za trzy grosze, Brindsleya w Czarnej komedii, Chlestakowa w Rewizorze i Płaszczu oraz Sułkowskiego w Znakach wolności[24]. Występował także w kabaretach, m.in. w Kabarecie Pod Egidą (m.in. w skeczu „U fryzjera”) i Kabarecie Olgi Lipińskiej[25][26][27].

Inwigilacja ze strony służb

[edytuj | edytuj kod]

W latach 70. wraz z Janem Pietrzakiem i Krystyną Jandą był inwigilowany przez SB w ramach akcji wymierzonej przeciwko twórcom Kabaretu Pod Egidą – oferowano wyjazdy zagraniczne w zamian za podpisanie tzw. lojalki, której jednak nigdy nie podpisał[28]. Powodem zainteresowania służb specjalnych był również fakt, że Piotr Fronczewski w 1977 podpisał apel Komitetu Obrony Robotników w obronie robotników Radomia i Ursusa uczestniczących w protestach czerwcowych[29]. 26 stycznia 1977 Służba Bezpieczeństwa rozpoczęła rozpracowanie Fronczewskiego w ramach Sprawy Operacyjnego Rozpracowania o kryptonimie „As”. Do jego inwigilacji wykorzystano licznych tajnych współpracowników, podsłuch telefoniczny i kontrolę korespondencji[30]. Po wprowadzeniu stanu wojennego wraz z innymi artystami przyłączył się do bojkotu państwowych mediów, co też odnotowano w zebranej dokumentacji[31]. SB próbowała pozyskać go do współpracy w charakterze tajnego współpracownika stosując wobec niego szantaż przy wykorzystaniu faktu prowadzenia samochodu pod wpływem alkoholu[32]. Fronczewski nie zgodził się na współpracę, a ponadto treść prowadzonych z nim rozmów ujawnił znajomym. Służba Bezpieczeństwa podjęła bezskuteczne próby skompromitowania aktora w środowisku artystycznym, ostatecznie zakończyła prowadzenie sprawy 26 listopada 1986 i zebrane materiały zostały złożone do archiwum MSW[33]. Obecnie znajdują się w Archiwum Instytutu Pamięci Narodowej pod sygnaturą AIPN 01322/775[34].

Kontynuował także karierę ekranową, zagrał m.in. Horna w filmie Andrzeja Wajdy Ziemia obiecana (1975), Jana Siemińskiego w filmie Krzysztofa Zanussiego Bilans kwartalny (1975), Krzysztofa Kucharskiego w filmie Janusza Zaorskiego Pokój z widokiem na morze (1977), Witka w Sam na sam (1977) Andrzeja Kostenki, Freda Kampinosa w filmie Janusza Rzeszewskiego Hallo Szpicbródka (1978) i Witka Markowskiego w filmie King-Fu (1979)[35]. W 1979 otrzymał nagrodę indywidualną Przewodniczącego Radiokomitetu za wybitne osiągnięcia aktorskie[36]. W latach 80. zagrał kolejne role w Teatrze Telewizji, m.in. Eda Harrisa w Wielkim człowieku, Piotra w Wizycie, Cara w Kordianie, Pedro de Miury w Świętym eksperymencie, Chandlera w Mówi Chandler, Sewera w Mgiełce, Łazarza Carnot w Grze miłości i śmierci, Jana w Hipnozie, Zdzisławka w Remoncie oraz podwójną rolę w Duodramie[37]. W 1980 otrzymał zespołową nagrodę honorową dziennikarzy na 4. Festiwalu Polskiej Twórczości Telewizyjnej[38]. W 1982 otrzymał nagrodę indywidualną Przewodniczącego Radiokomitetu za wybitne osiągnięcia aktorskie w serialach telewizyjnych, a dwa lata później również za kreacje aktorskie w programach radiowych i telewizyjnych[39]. W 1983 wystąpił w tytułowej roli w filmie Akademia Pana Kleksa[40].

Kariera muzyczna

[edytuj | edytuj kod]

W 1983 wykreował postać muzyczną o pseudonimie Franek Kimono, która miała być parodią muzyki disco[41]. Pod tym pseudonimem wydał cztery żartobliwe albumy: Franek Kimono, Franek Kimono i goła prywatka, Drugie wejście smoka i Toczy się życie (powrót mistrza) oraz wylansował m.in. przeboje „King Bruce Lee karate mistrz” lub „Pola Monola + Coca Cola”. Jest także wykonawcą piosenki aktorskiej, prezentuje przedwojenne szlagiery oraz piosenki do tekstów Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego i Macieja Zembatego.

W latach 1984–1987 występował w Teatrze Studio, w którym zagrał Mackie Majchra w Operze za trzy grosze[42]. W 1985 otrzymał Złotą Kaczkę za wygraną w plebiscycie czasopisma „Film”[43]. W 1987 powrócił do Teatru Dramatycznego[44]. Za rolę Anatola w Portrecie otrzymał w 1987 nagrodę na Festiwalu Polskich Sztuk Współczesnych we Wrocławiu[45]. Zagrał także kolejne role ekranowe, m.in. Stańczyka w serialu historycznym Królowa Bona (1980), Jana Milewskiego w filmie Wiesława Saniewskiego Dotknięci (1988), Jana Sobolewskiego w filmie Tadeusza Konwickiego Lawa (1989)[46].

Na początku lat 90. zagrał Sekretarza Partii w Ucieczce z kina Wolność (1990) Wojciecha Marczewskiego oraz Lazarosa w Dwóch słońcach na niebie (1990)[47]. W 1991 został aktorem Teatru Ateneum, w którym zagrał m.in. Wojewodę w Mazepie i Pchełkę w Antygonie w Nowym Jorku[48][49]. W 1992 brał udział w castingu do głównej roli w filmie Lista Schindlera; jak wspominał, doszło nawet do krótkiej rozmowy ze Stevenem Spielbergiem w czasie wizyty amerykańskiego reżysera w Krakowie, jednak ostatecznie w postać wcielił się Liam Neeson a Fronczewski odmówił zagrania epizodycznej roli w filmie[50]. Zagrał też kolejne role w Teatr Telewizji, m.in. generała Andersa w A i B, Chłopickiego w Warszawiance, Barona w Na dnie i Benny’ego Cyrana w Strzałach u Cyrana[51]. W 1995 ukazała się nakładem Wydawnictwa Baran i Suszczyński książka Piotr Fronczewski opisany pod redakcją Dariusza Domańskiego.

Kariera głosowa

[edytuj | edytuj kod]

Współprowadził z Piotrem Metzem program Koniec Wieku w RMF FM, poza tym na antenie rozgłośni czytał Harry’ego Pottera, a w Programie Trzecim Polskiego Radia – książki Z głowy i Good Night Dżerzi Janusza Głowackiego[52]. W wakacje 2004 w audycji Sekret na lato w RMF FM emitowano fragmenty książki Kod Leonarda da Vinci Dana Browna, czytanej przez Fronczewskiego[53]. W 2007 nagrał utwór „W aucie”, wydany na albumie zespołu TPWC pt. Teraz pieniądz w cenie. W 2023 roku Piotr Fronczewski został lektorem internetowego Radia Yanosik skierowanego do kierowców[54].

W 2016 premierę miało słuchowisko „Biblia Audio Superprodukcja”, które współtworzył jako narrator w Ewangelii według św. Marka[55].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Od 1974 żonaty z Ewą[56], mają dwie córki: Katarzynę (ur. 1975) i Magdalenę (ur. 1978)[57] i wnuczkę Hannę (córka Katarzyny[58], ur. 2007[59]). 2 listopada 2015 nakładem wydawnictwa Znak ukazała się książka Ja, Fronczewski – obszerny wywiad-rzeka przeprowadzony z aktorem przez Marcina Mastalerza, poruszający najważniejsze wątki biografii osobistej i zawodowej Fronczewskiego, w tym kwestię romansu aktora z Joanną Pacułą, poznaną przez niego na planie serialu 07 zgłoś się[60].

Filmografia

[edytuj | edytuj kod]

Filmy

[edytuj | edytuj kod]

Seriale

[edytuj | edytuj kod]

Role dubbingowane

[edytuj | edytuj kod]

Filmy

[edytuj | edytuj kod]

Seriale

[edytuj | edytuj kod]

Gry komputerowe

[edytuj | edytuj kod]

Oprawa muzyczna

[edytuj | edytuj kod]

Jako aktor śpiewający był wykonawcą wielu utworów w filmach i serialach[5].

  • 1977: Sam na sam – Ballada
  • 1978: Hallo Spicbródka, czyli ostatni występ króla kasiarzy – Ja nie chcę nic
  • 1981: Miłość ci wszystko wybaczy – Miłość ci wszystko wybaczy
  • 1983: Wakacje z Madonną – Dysk dżokej
  • 1983: Akademia Pana Kleksa
    • Zoo
    • Leń
    • Na wyspach Bergamutach
  • 1983: Piętno – Ja jestem King Bruce Lee Karate Mistrz
  • 1984: Przybłęda – Pies i jego człowiek
  • 1985: Podróże Pana Kleksa – Z poradnika młodego zielarza
  • 1986: Tulipan
    • Crazy Zdzich
    • Toczy się życie
    • Asior Basior – Super As
    • Na progu raju
    • Nocy bure cienie
  • 1988: Pan Kleks w kosmosie
    • W labiryncie
    • Jest tylko ekran
  • 1992: Żegnaj, Rockefeller – Wspomnienie
  • 1992: Aby do świtu... – Aby do świtu
  • 1993: Goodbye Rockefeller – Wspomnienie
  • 2001: Tryumf Pana Kleksa
    • Lot balonem
    • W instytucie spraw zmyślonych
    • Ministerstwo pogody
  • 2001: Garderoba damska – Komedia omyłek
  • 2013: Jaskółka – King Bruce Lee Karate Mistrz
  • 2016: Wesele w kurnej chacie – Starzejemy się
  • 2018: Rojst – Dysk dżokej
  • 2018: Generał – Gimnastyka

Teatr

[edytuj | edytuj kod]
Piotr Fronczewski (2003)
Rok Tytuł Uwagi Źródło
1967 Trzy siostry – Antoni Czechow jako Czebutykin Iwan Romanowicz; reżyseria: Wyrzykowski Marian; PWST w Warszawie [61]
1968 Kram z piosenkami – Schiller Leon jako chłopiec; reżyseria: Fijewska Barbara, Teatr Narodowy w Warszawie
1969 Po górach, po chmurach – Bryll Ernest jako żołnierz; reżyseria: Axer Erwin, Teatr Współczesny w Warszawie
Ryszard III – William Shakespeare jako sir James Blount; reżyseria: Maciejowski Jan; Teatr Narodowy w Warszawie
Nieboska komedia – Zygmunt Krasiński jako duch/rzemieślnik; reżyseria: Hanuszkiewicz Adam, Teatr Narodowy w Warszawie
Maria Stuart – Fryderyk Schiller jako Mortimer; reżyseria: Axer Erwin; Teatr Współczesny w Warszawie
1970 Człowiek z kwiatem w ustach – Pirandello Luigi jako konferansjer; reżyseria: Kajzar Helmut; Teatr Współczesny w Warszawie
Kretyn – Pirandello Luigi jako redaktor; reżyseria: Kajzar Helmut; Teatr Współczesny w Warszawie
Akwarium 2 – Jerzy Gruza, Krzysztof Teodor Toeplitz jako Winston Ryba; reżyseria: Łomnicki Tadeusz; Teatr Współczesny w Warszawie
1971 Potęga ciemności – Tołstoj Lew jako strażnik; reżyseria: Axer Erwinw; Teatr Współczesny w Warszawie
1972 Litość Boga – Cau Jean jako Aleks; reżyseria: Englert Maciej; Teatr Współczesny w Warszawie
Macbett – Eugène Ionescoforma jako żołnierz, drzewo, chory, mężczyzna z ludu; reżyseria: Axer Erwin; Teatr Współczesny w Warszawie
Król Jeleń – Gozzi Carloforma jako Truffaldino; reżyseria: Pampiglione Giovanni; Teatr Współczesny w Warszawie
Człowiek znikąd – Ignatij Dworiecki jako Ryżuchin; reżyseria: René Ludwik; Teatr Dramatyczny w Warszawie
1973 Sama słodycz – Ireneusz Iredyński jako pacjent; reżyseria: Hübner Zygmunt; Teatr Współczesny w Warszawie
Bartleby – Zawieyski Jerzy jako Bartleby; reżyseria: Skaruch Witold; Teatr Dramatyczny w Warszawie
2001 Skąpiec – Molière jako Harpagon; reżyseria: Zaleski Krzysztof; Teatr Ateneum im. Stefana Jaracza w Warszawie
2003 Młynarski, czyli trzy elementy – Wojciech Młynarski jako pacjent Mateusz Franciszek Weltszmerc-Markotny; reżyseria: Umer Magda; Teatr Ateneum im. Stefana Jaracza w Warszawie
Frederick, czyli bulwar zbrodni – Eric-Emmanuel Schmitt jako Frederick Lemaitre; reżyseria: Adamczyk Wojciech; Teatr Ateneum im. Stefana Jaracza w Warszawie
2004 Król Edyp – Sofokles jako król Edyp; reżyseria: Holoubek Gustaw; Teatr Ateneum im. Stefana Jaracza w Warszawie
2006 Zbrodnia i kara – Fiodor Dostojewski jako Porfiry; reżyseria: Sass Barbara; Teatr Ateneum im. Stefana Jaracza w Warszawie
2008 Stacyjka Zdrój – Jeremi Przybora, Jerzy Wasowski jako Prezes Omega; reżyseria: Opatowicz Adam, Poniedzielski Andrzej; Teatr Ateneum im. Stefana Jaracza w Warszawie
Odejścia – Václav Havel jako dr Vilem Rieger; reżyseria: Cywińska Izabella; Teatr Ateneum im. Stefana Jaracza w Warszawie
2010 Skarpetki, opus 124 – Daniel Colas jako Verdier; reżyseria: Englert Maciej, Teatr Współczesny w Warszawie
2011 Edukacja Rity – Willy Russell jako dr Frank Bryant; reżyseria: Wojtyszko Maciej; Teatr 6. Piętro w Warszawie
2013 Ja, Feuerbach – Tankred Dorst Teatr Ateneum im. Stefana Jaracza w Warszawie; reżyseria: Fronczewski Piotr

Książki mówione

[edytuj | edytuj kod]
Piotr Fronczewski w 2018 roku
Rok Tytuł Uwagi
2006 Harry Potter i Książę Półkrwi – J.K. Rowling Wyd. Media Rodzina, ISBN 978-83-7278-172-7
2007 Ferdydurke – Witold Gombrowicz Wyd. Agora, ISBN 978-83-60225-69-1
Harry Potter i Zakon Feniksa – J.K. Rowling Wyd. Media Rodzina, ISBN 978-83-7278-261-8
2008 Harry Potter i Insygnia Śmierci – J.K. Rowling Wyd. Media Rodzina, ISBN 978-83-7278-284-7
Z głowy – Janusz Głowacki Wyd. Świat Książki – Bertelsmann Media, ISBN 978-83-247-1318-9
Harry Potter i Komnata Tajemnic – J.K. Rowling Wyd. Media Rodzina, ISBN 978-83-7278-341-7
2009 Aksamitny Królik, czyli jak zabawki stają się prawdziwe – Margery Williams Wyd. Auditus, ISBN 978-83-924873-6-4
Najpiękniejsze mity greckie – Dimiter Inkiow Wyd. Media Rodzina, ISBN 978-83-7278-383-7
2010 Akademia pana Kleksa – Jan Brzechwa Wyd. Biblioteka Akustyczna, ISBN 978-83-61445-60-9
Książę mgły – Carlos Ruiz Zafón Wyd. Muza, ISBN 978-83-7495-924-7
Harry Potter i więzień Azkabanu – J.K. Rowling Wyd. Media Rodzina, ISBN 978-83-7278-499-5
Wiersze dla dzieci – Julian Tuwim Wyd. Siedmioróg, ISBN 978-83-7568-508-4
2011 Pałac północy – Carlos Ruiz Zafón Wyd. Muza, ISBN 978-83-7758-040-0
Gimnastyka dla języka – Małgorzata Strzałkowska Wyd. Media Rodzina, ISBN 978-83-7278-513-8
Światła września – Carlos Ruiz Zafón Wyd. Muza, ISBN 978-83-7758-037-0
2016 Mały świat – Mariusz Szwonder Wyd. Stowarzyszenie Autorów Polskich, ISBN 978-83-64784-52-1

Dyskografia

[edytuj | edytuj kod]
Albumy
Rok Tytuł Pozycja na liście
POL
1984 Franek Kimono (jako Franek Kimono lub jako Franek Kimono & S.M.A®)[62][63][64] 50[65]
Franek Kimono i „goła prywatka”[64] –
1985 Panowie FP (Piotr Fronczewski i Jan Pietrzak)[66] –
1986 Na progu raju (jako Piotr Fronczewski vel Crazy Zdzich)[67][64] –
1990 Ale kryzys (jako Piotr Fronczewski)[68] –
Hossa Bossa (jako Franek Kimono)[64] –
1998 Toczy się życie (jako pan Kimono)[69][64] –
2001 Złota kolekcja. Portret muzyczny (jako Piotr Fronczewski)[70] –
„–” pozycja nie była notowana.
Single
Piotr Fronczewski z charakterystycznym noszonym przez niego sygnetem (2007)
Rok Tytuł Pozycja na liście Album
LP3
[71] 		SLiP
[72]
1977 „Sam na sam” (Piotr Fronczewski i Magda Umer)[73] – – –
1983 „Bruce Lee – karate mistrz”[74] 5 – Franek Kimono
1984 „Break Dance”[75] – – –
1984 „Don’t Cry Mona Lisa”[76] – – –
1998 „Mega Mix'99”[77] 42 – Franek Kimono (reedycja)
2008 Sokół feat. Pono – „W aucie” (gościnnie: Franek Kimono)[78] – 5 Teraz pieniądz w cenie
2021 Jan Borysewicz feat. Piotr Fronczewski – "Nie wierz nigdy kobiecie"[79] – – Wszystkie oblicza Jana Borysewicza
„–” pozycja nie była notowana.
Inne notowane utwory
Rok Tytuł Pozycja na liście Album
LP3
[71]
1983 „Dysko Story” 27 Franek Kimono
„Pola Monola + Coca-Cola” 7

Nagrody i wyróżnienia

[edytuj | edytuj kod]
  • Nagroda Polskiego Radia Wielki Splendor – 2013[80]
  • Nagroda im. Tadeusza Żeleńskiego-Boya za rolę w wyreżyserowanym przez siebie przedstawieniu Ja, Feuerbach – nagrodę przyznał zarząd polskiej sekcji Międzynarodowego Stowarzyszenia Krytyków Teatralnych.
  • Festiwal „Dwa Teatry”: Nagroda aktorska za rolę męską w kategorii spektakli Teatru Telewizji – za spektakl Skarpetki opus 124 w reżyserii Macieja Englerta – 2012. Spektakl był transmitowany na żywo.
  • Nagroda Festiwalu „Dwa Teatry – Sopot 2012” za wybitne kreacje aktorskie w Teatrze Telewizji. Nagroda za spektakl na żywo Skarpetki opus 124 wspólnie razem z Wojciechem Pszoniakiem.
  • Wielka Nagroda Festiwalu „Dwa Teatry – Sopot 2009” za wybitne kreacje aktorskie w Teatrze Polskiego Radia i Telewizji
  • „Wiktor” w kategorii: Najpopularniejszy aktor telewizyjny – 2009
  • Festiwal „Dwa Teatry”: Nagroda aktorska za rolę męską w kategorii spektakli Teatru Telewizji – za rolę Jürgena Stroopa w spektaklu Rozmowy z katem w reżyserii Macieja Englerta – 2007
  • Nagroda im. Cypriana Kamila Norwida w kategorii: „Teatr” – 2007
  • „Feliks Warszawski” za najlepszą rolę męską za role: Edypa w Królu Edypie, Fredericka we Fredericku, czyli Bulwarze Zbrodni w Teatrze Ateneum – 2004
  • Festiwal „Dwa Teatry”: Nagroda aktorska za rolę męską w kategorii spektakli Teatru Telewizji – za rolę Syna w spektaklu Podróż w reżyserii Piotra Mikuckiego – 2001
  • Podczas V Festiwalu Gwiazd w Międzyzdrojach odcisnął dłoń na Promenadzie Gwiazd – 2000
  • Superwiktor'96 za dorobek artystyczny – 1997
  • Złoty Mikrofon – 1988
  • „Wiktor” – nagroda telewidzów dla najpopularniejszej postaci TVP (za rok 1987) – 1988
  • „Wiktor” dla osobowości telewizyjnej – 1986
  • „Złota Kaczka” w kategorii: najlepszy polski aktor; za rok 1985
  • Tytuł „Gwiazdy Filmowego Sezonu” przyznany na XV LLF w Łagowie – 1985
  • Nagroda I stopnia Przewodniczącego Komitetu do spraw Radia i Telewizji za twórczość i działalność radiową i telewizyjną; za wybitne kreacje aktorskie w Teatrze Polskiego Radia i Teatrze Telewizji – 1984
  • Nagroda Zespołowa I stopnia Przewodniczącego Komitetu ds. Radia i Telewizji za osiągnięcia aktorskie, a w szczególności za przybliżenie postaci historycznych w serialu Królowa Bona – 1982
  • Kalisz – XXi KST – w konkursie teatrów TV za role w Weselu i Kordianie – 1981
  • Wrocław – XXI FPSW – za rolę hrabiego Szarma w Operetce Gombrowicza – 1980
  • Olsztyn – FTTV – nagroda honorowa dziennikarzy za perfekcyjne aktorstwo w interpretacji wiersza „Lokomotywa” J. Tuwima – 1980
  • Srebrny Gwóźdź Sezonu w plebiscycie „Kuriera Polskiego” – 1980
  • Nagroda Przewodniczącego Komitetu ds. Radia i Telewizji za wybitne kreacje aktorskie w programach RiTV – 1979
  • „Złote Grono” na XI LLF w Łagowie dla najpopularniejszego aktora sezonu – 1979
  • Nagroda Prezesa Rady Ministrów II stopnia za kreacje aktorskie – 1979
  • Olsztyn – FTTV – za rolę w spektaklu TV Parady – 1979

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Piotr Fronczewski skończył 70. lat. To dziś jeden z największych polskich aktorów [online], wpolityce.pl [dostęp 2019-07-21].
  2. ↑ Piotr Fronczewski wraca na mały ekran. [online], esquire.pl [dostęp 2019-07-21] [zarchiwizowane z adresu 2019-04-30] (pol.).
  3. ↑ Aktor wszechstronny Encyklopedia teatru polskiego [online], encyklopediateatru.pl [dostęp 2019-07-21] (pol.).
  4. ↑ Trzech najlepszych – posłowie z mistrzami dramatu [online], Za Kulisami, 6 listopada 2017 [dostęp 2020-10-25] (pol.).
  5. ↑ a b filmpolski.pl: Piotr Fronczewski.
  6. ↑ Najlepsi aktorzy w historii kina według czytelników „Polityki”. stopklatka.pl, 1998-08-12. [dostęp 2012-01-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (2005-05-08)].
  7. ↑ a b c d Domański 1995 ↓, s. 97.
  8. ↑ Piotr Fronczewski: Archiwa IPN. [dostęp 2015-05-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-05-18)].
  9. ↑ Kazimierz Snopek: Zmienianie nazwisk. Warszawa: Skład Główny w Domu Książki Polskiej, 1935, s. 34.
  10. ↑ Bohdan Łazuka: ...trzymam się!. Dom Wydawniczy Szczepan Szymański, 1993, s. 100. ISBN 83-85606-30-0.
  11. ↑ a b Fronczewski i Mastalerz 2015 ↓, s. 10–11.
  12. ↑ Fronczewski i Mastalerz 2015 ↓, s. 52, 60–61.
  13. ↑ Fronczewski i Mastalerz 2015 ↓, s. 50–51.
  14. ↑ Domański 1995 ↓, s. 80.
  15. ↑ Fronczewski i Mastalerz 2015 ↓, s. 68–69.
  16. ↑ Fronczewski i Mastalerz 2015 ↓, s. 68–71.
  17. ↑ Fronczewski i Mastalerz 2015 ↓, s. 123.
  18. ↑ Domański 1995 ↓, s. 99.
  19. ↑ Domański 1995 ↓, s. 99–100.
  20. ↑ Fronczewski i Mastalerz 2015 ↓, s. 156, 168, 177.
  21. ↑ Domański 1995 ↓, s. 100.
  22. ↑ Domański 1995 ↓, s. 101–112.
  23. ↑ Fronczewski i Mastalerz 2015 ↓, s. 212, 220, 228, 233, 238–239, 240, 246, 345.
  24. ↑ Domański 1995 ↓, s. 103–108.
  25. ↑ Kabaret pod Egidą [online], swiatksiazki.pl [dostęp 2020-10-25] (pol.).
  26. ↑ Piotr Fronczewski [online], Mistrz Mowy Polskiej [dostęp 2020-10-25] (pol.).
  27. ↑ Domański 1995 ↓, s. 45, 66–67, 103–104.
  28. ↑ Kabaret Pod Egidą na celowniku SB.
  29. ↑ Gańczak 2011 ↓, s. 160.
  30. ↑ Gańczak 2011 ↓, s. 230.
  31. ↑ Gańczak 2011 ↓, s. 233–234.
  32. ↑ Gańczak 2011 ↓, s. 10.
  33. ↑ Gańczak 2011 ↓, s. 240.
  34. ↑ Gańczak 2011 ↓, s. 341.
  35. ↑ Domański 1995 ↓, s. 52, 59, 87–88, 91, 104–108.
  36. ↑ Domański 1995 ↓, s. 108–110.
  37. ↑ Domański 1995 ↓, s. 110–120.
  38. ↑ Domański 1995 ↓, s. 110.
  39. ↑ Domański 1995 ↓, s. 112, 115.
  40. ↑ Domański 1995 ↓, s. 42.
  41. ↑ Franek Kimono – „King Bruce Lee Karate Mistrz”. [w:] Miały być tylko żartem. Stały się hitami! [on-line]. muzyka.wp.pl, 2011-10-25. [dostęp 2011-10-25].
  42. ↑ Domański 1995 ↓, s. 115–118.
  43. ↑ Domański 1995 ↓, s. 117.
  44. ↑ Domański 1995 ↓, s. 118.
  45. ↑ Domański 1995 ↓, s. 118–119.
  46. ↑ Domański 1995 ↓, s. 118–121.
  47. ↑ Domański 1995 ↓, s. 121.
  48. ↑ Fronczewski i Mastalerz 2015 ↓, s. 223.
  49. ↑ Domański 1995 ↓, s. 123–124.
  50. ↑ „W rytmie serca”: Piotr Fronczewski był o krok od Hollywood! [online], swiatseriali.interia.pl [dostęp 2022-07-16] (pol.).
  51. ↑ Domański 1995 ↓, s. 124.
  52. ↑ 30 lat RMF FM: Piotr Fronczewski [online], 30lat.rmf.fm [dostęp 2020-10-25].
  53. ↑ 30 lat RMF FM: Kod Leonarda da Vinci [online], 30lat.rmf.fm [dostęp 2020-10-25].
  54. ↑ Ruszyło Radio Yanosik dla kierowców, jego głosem Piotr Fronczewski. Swoje audycje mają Kacper Jeneralski, Sebastian Szczęsny i Artur Gadowski [online] [dostęp 2023-06-26] (pol.).
  55. ↑ Biblia Audio Superprodukcja [online] [dostęp 2019-03-28] (pol.).
  56. ↑ Tygodnik Życie na Gorąco nr 43, 22 października 2015, s. 16–17.
  57. ↑ Fronczewski i Mastalerz 2015 ↓, s. 259, 262.
  58. ↑ Oni świętują Dzień Dziadka. Celebryci, którzy cieszą się karierą, a jednocześnie wnukami. Zenek Martyniuk, Grzegorz Markowski i inni [online], dzienniklodzki.pl [dostęp 2024-06-20].
  59. ↑ Piotr Fronczewski zniechęcił córki do aktorstwa. Czym zajmują się dziś? [online], film.wp.pl [dostęp 2024-06-20].
  60. ↑ Agnieszka Majewska, Piotr Fronczewski słono zapłacił za swój romans. Doszło do konfrontacji z córkami aktora [online], gwiazdy.wp.pl, 9 kwietnia 2022 [dostęp 2023-07-01] (pol.).
  61. ↑ Piotr Fronczewski, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby) [dostęp 2013-11-27].
  62. ↑ Franek Kimono – Franek Kimono. discogs.com. [dostęp 2013-11-27]. (ang.).
  63. ↑ Franek Kimono – Franek Kimono. discogs.com. [dostęp 2013-11-27]. (ang.).
  64. ↑ a b c d e Frenake Kimono Kasety. franekkimono.com. [dostęp 2013-11-27].
  65. ↑ OLiS – sprzedaż w okresie 26.05.2008 – 01.06.2008. olis.onyx.pl. [dostęp 2013-12-17].
  66. ↑ Piotr Fronczewski i Jan Pietrzak – Panowie FP. discogs.com. [dostęp 2013-11-27]. (ang.).
  67. ↑ Piotr Fronczewski – Na Progu Raju. discogs.com. [dostęp 2013-11-27]. (ang.).
  68. ↑ Piotr Fronczewski – Ale Kryzys; Label: Polmark – PK-196. discogs.com. [dostęp 2013-11-27]. (ang.).
  69. ↑ Pan Kimono – Toczy Się Życie. discogs.com. [dostęp 2013-11-27]. (ang.).
  70. ↑ Piotr Fronczewski – Portret Muzyczny. discogs.com. [dostęp 2013-11-27]. (ang.).
  71. ↑ a b LP3 – statystyki dla wykonawcy Franek Kimono. lp3.pl. [dostęp 2013-11-27].
  72. ↑ SLiP – Statystyki dla wykonawcy TPWC. radioszczecin.pl. [dostęp 2013-11-27].
  73. ↑ Piotr Fronczewski / Magda Umer – Sam Na Sam. discogs.com. [dostęp 2013-11-27]. (ang.).
  74. ↑ Franek Kimono – Bruce Lee – Karate Mistrz / Dysk – Dżokej. discogs.com. [dostęp 2013-11-27]. (ang.).
  75. ↑ Franek Kimono – Break Dance / Gimnastyka Aerobic. discogs.com. [dostęp 2013-11-27]. (ang.).
  76. ↑ Franek Kimono – Don’t Cry Mona Lisa. discogs.com. [dostęp 2013-11-27]. (ang.).
  77. ↑ Franek Kimono – Mega Mix'99. discogs.com. [dostęp 2013-11-27]. (ang.).
  78. ↑ Sokół featuring Pono & Franek Kimono – W Aucie. discogs.com. [dostęp 2013-11-27]. (ang.).
  79. ↑ Michał Grzybowski, Jan Borysewicz i Piotr Fronczewski w kultowym „Nie wierz nigdy kobiecie” [WIDEO] | [online], Teraz Muzyka, 10 września 2021 [dostęp 2024-01-19].
  80. ↑ Znamy laureatów „Splendorów” – nagród Teatru Polskiego Radia. Polskie Radio SA, 2013-12-02. [dostęp 2013-12-04].
  81. ↑ M.P. z 2015 r. poz. 851.
  82. ↑ Prezydent: Dziękuję za zasługi dla Polski. prezydent.pl, 2015-08-03. [dostęp 2015-08-03].
  83. ↑ M.P. z 2003 r. nr 34, poz. 445 – pkt 5.
  84. ↑ Odznaczenia dla zasłużonych pracowników Teatru Ateneum. prezydent.pl, 31 marca 2003.
  85. ↑ Medale „Gloria Artis” dla Kabaretu Pod Egidą. teatry.art.pl, 17 kwietnia 2007. [dostęp 2010-01-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (11 stycznia 2012)].
  86. ↑ Gloria Artis dla Piotra Fronczewskiego i Mariusza Bonaszewskiego. [w:] Aktualności [on-line]. Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego, 2013-12-03. [dostęp 2013-12-04].
  87. ↑ Piotr Fronczewski odznaczony Orderem Uśmiechu [online], dzieje.pl [dostęp 2024-08-25] (pol.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Piotr Fronczewski próba portretu, Dariusz Domański, Klub Inteligencji Katolickiej, 1991.
  • Dariusz Domański, Piotr Fronczewski opisany, Baran i Suszczyński, 1995, ISBN 83-85845-16-X.
  • Piotr Fronczewski, Marcin Mastalerz: Ja, Fronczewski. Znak, 2015. ISBN 978-83-240-2632-6.
  • Filip Gańczak: Filmowcy w matni bezpieki. Prószyński i S-ka, 2011. ISBN 978-83-7648-714-4. OCLC 879643901.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Laureaci Nagrody im. Tadeusza Boya-Żeleńskiego
1957–1959
1960–1969
1970–1979
1980–1989
1990–1999
2000–2009
2010–2019
2020–2029
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Piotr_Fronczewski&oldid=75168368”