I liga polska w piłce nożnej

Nice I liga

I liga

2017/2018
Państwo	Polska
Dyscyplina	piłka nożna
Organizator rozgrywek	PZPN
Data założenia	30 maja 1948 Warszawa
Założyciel	zobacz
Poprzednia nazwa	(do sezonu 2007/2008 oficjalnie II liga polska)
Przekształcona na zawodową	2002
Prezes	Michał Listkiewicz
Partner TV	Polsat Sport
Sponsor tytularny	Nice Polska Sp. z o.o.
Rozgrywki
Liczba drużyn	18
Wyższy poziom ligowy	Ekstraklasa
Niższy poziom ligowy	II liga
Puchary	Puchar Polski
Zwycięzcy
Pierwszy zwycięzca	Górnik Radlin
Obecny zwycięzca	Sandecja Nowy Sącz
Strona internetowa

I liga polska w piłce nożnej (do sezonu 2007/2008 oficjalnie II liga polska) – druga w hierarchii klasa męskich ligowych rozgrywek piłkarskich w Polsce. Nazywana zwyczajowo „zapleczem ekstraklasy”, stanowi pośredni szczebel rozgrywkowy pomiędzy Ekstraklasą, a II ligą polską (dawną III ligą polską), będąc jednocześnie drugim szczeblem centralnym (II poziom ligowy). Zmagania w jej ramach toczą się cyklicznie (co sezon) systemem kołowym i przeznaczone są dla 18 polskich klubów piłkarskich. Czołowe drużyny I ligi polskiej uzyskują awans do Ekstraklasy, zaś najsłabsze zespoły relegowane są do II ligi polskiej. Od samego początku do dziś zarządzana przez Polski Związek Piłki Nożnej. Od 2002 do udziału w jej rozgrywkach zostają dopuszczone wyłącznie kluby posiadające status profesjonalny (tj. działające w formie spółki akcyjnej), które – po spełnieniu wszelkich niezbędnych kryteriów – otrzymały roczną licencję na występy na tym szczeblu. 27 lutego 2017 sponsorem tytularnym rozgrywek zostało Nice Polska Sp. z o.o..

Historia

Krajowa klasa B

W latach 1913 i 1914 przeprowadzono dwie edycje piłkarskich mistrzostw Galicji – określanych mianem mistrzostw klasy A – w których udział wzięły cztery czołowe polskie kluby futbolowe zaboru austriackiego.
Równocześnie – dla pozostałych 20 polskich zespołów działających na terenie Galicji – zorganizowano rozgrywki klasy B. Nie była to co prawda klasyczna liga – w dodatku jej zwycięzca nie wywalczał promocji do klasy A – jednak to właśnie od tego momentu można mówić o hierarchiczności zmagań piłkarskich w Polsce i uznać owe rozgrywki za pierwsze w historii polskiej piłki nożnej zmagania drugiego szczebla.

Także w 1921, podczas nieligowych Mistrzostw Polski, istniał podział na dwie klasy. Zwycięzcy okręgowych klas A walczyli o tytuł mistrza Polski, natomiast dla słabszych zespołów, triumfatorów klas B zorganizowano wspólne rozgrywki finałowe. Wystąpiły w nich 4 zespoły: Cracovia II, Pogoń II Lwów, AZS Warszawa i Union Łódź, z których najlepsze okazały się rezerwy Cracovii. Z przyczyn finansowych w kolejnych latach zrezygnowano z ich przeprowadzania.

Turnieje barażowe (okres międzywojenny)

Później, w okresie międzywojennym nie było stopni pośrednich pomiędzy Ekstraklasą a mistrzostwami okręgów (czyli rozgrywkami regionalnymi). Problem awansów do I ligi polskiej rozwiązywały turnieje barażowe. Raz na jakiś czas pojawiały się jednak koncepcje jej utworzenia, których w rzeczywistości nigdy nie zrealizowano. 2 listopada 1929 projekt jej powołania zaproponował na swych łamach Przegląd Sportowy. Idea nie została podchwycona przez piłkarską centralę, więc dalsze próby jej forowania porzucono. Do pomysłu wrócono niemal dekadę później. W niedzielę, 26 września 1937 odbyła się w Częstochowie konferencja przedstawicieli ośmiu klubów A-klasowych, podczas której omawiano szczegóły utworzenia ogólnokrajowej II ligi, a uczestniczyli w niej delegaci:

• Brygady Częstochowa,
• Dębu Katowice,
• Gryfa Toruń,
• Rewery Stanisławów,
• Strzelca Janowa Dolina,
• Śmigłego Wilno,
• Unii Sosnowiec,
• WKS Grodno.

Dodatkowo do udziału w niej zaproszono przedstawicieli czterech kolejnych drużyn, którzy jednakże nie pojawili się na spotkaniu. Były to:

• HCP Poznań,
• Naprzód Lipiny,
• Podgórze Kraków,
• Union Touring Łódź.

Podczas konferencji rozmawiano o utworzeniu narodowej B-klasy, którą miało tworzyć wspomnianych 12 klubów, jednak i z tego projektu nic nie wyszło.

Turnieje barażowe o awans do Ekstraklasy były w czasach międzywojennych sprawą dość skomplikowaną. Najpierw należało wygrać właściwą miejscowo regionalną A-klasą. Następnie rozgrywano spotkania między mistrzami A-klas z sąsiednich województw, wyłaniając w ten sposób mistrza makroregionu. Ostatnim etapem były zaś ogólnopolskie baraże, do których przystępowali czterej mistrzowie makroregionów: Polski płd.-zach., Polski płd.-wsch., Polski płn.-zach. oraz Polski płn-wsch. Z tego grona do Ligi awansowały dwa kluby.

Przykładem na opisanie tego procesu są baraże, które miały miejsce jesienią 1937. Zwycięzca warszawskiej A-klasy Polonia Warszawa, spotkała się najpierw z mistrzami sąsiednich okręgów – Gryfem Toruń, HCP Poznań oraz Unionem-Touring Łódź, a zwyciężając w tym turnieju została mistrzem północno-zachodniej Polski.

W barażach ogólnopolskich warszawianie grali ze Śmigłym Wilno (mistrz płn.-wsch. Polski), Unią Lublin (mistrz płd.-wsch. Polski) oraz Brygadą Częstochowa (mistrz płd.-zach. Polski). Z grona tych czterech drużyn awans do Ekstraklasy sezonu 1938 wywalczyły Polonia oraz Śmigły, które zastąpiły spadkowiczów – Garbarnię Kraków oraz Dąb Katowice.

Powstanie II ligi polskiej

Pierwsze, realne plany zawiązania właściwej II ligi polskiej pojawiły się w 1947. Już rok później, w trakcie 31. Walnego Zgromadzenia PZPN (zorganizowanego w Warszawie w dniach 14 lutego i 15 lutego 1948) projekt jej utworzenia próbowali przeforsować delegaci z Gdańska. Przeciwni temu byli jednak działacze z najsilniejszych piłkarsko ośrodków (Warszawa, Łódź, Kraków, Śląsk) i koncepcję tę trzeba było odłożyć do następnego spotkania. Tak się też stało i podczas 32. Nadzwyczajnego Walnego Zgromadzenia PZPN w Warszawie, uchwałą z dnia 30 maja 1948, formalnie powołano II ligę państwową (jak ją pierwotnie nazywano), mającą liczyć 18 drużyn grających w jednej grupie. Jednak w przeddzień oficjalnego startu – uchwałą PZPN z 19 lutego 1949 – powiększono ją do 20 klubów, dzieląc przy tym na dwie grupy: północną i południową (w każdej po 10 drużyn).
Pierwsze mecze (w sumie 10 spotkań) rozegrano podczas inauguracyjnej kolejki sezonu 1949 w dniu 20 marca 1949. Premierowego gola zdobył Józef Kokot (piłkarz Naprzodu Lipiny) w pojedynku Naprzód Lipiny – Błękitni Kielce. Pierwszymi zwycięzcami zostały: Garbarnia Kraków (w grupie północnej) i Górnik Radlin (w grupie południowej) i to one awansowały do Ekstraklasy. Formalnie tytuł mistrza II ligi polskiej przyznano jednak tylko „Górnikom”, którzy po dramatycznym barażowym trójmeczu ograli krakowian (4:2, 0:2 i 4:3). Tytuły pierwszych drugoligowych królów strzelców wywalczyli: w grupie północnej – Mieczysław Nowak (Garbarnia Kraków) z 24 bramkami (później słusznie uznany za króla strzelców całych rozgrywek), zaś w grupie południowej – Franke (Górnik Radlin), strzelec 19 goli. Niezbyt chlubne miano pierwszych spadkowiczów przypadło natomiast: Ognisku Siedlce i PTC Pabianice (w grupie północnej) oraz Błękitnym Kielce i Pafawagowi Wrocław (w grupie południowej).

Różne formuły rozgrywek II ligi polskiej

Później II liga polska wielokrotnie zmieniała swoją formułę – rozgrywana była w jednej, dwóch lub czterech (jedynie w latach 1951-1952) grupach. 4 lutego 1951 podjęto bowiem uchwałę o przekształceniu II ligi polskiej na wzór radziecki tak, by każde z 17 nowo utworzonych województw miało przynajmniej jeden zespół w tej klasie, toteż już w sezonie 1951 wystąpiły w niej aż 32 drużyny (po 8 ekip w każdej z 4 grup). Dodatkowo, przed sezonem 1952 powiększono ją o kolejnych 8 zespołów, do – rekordowej w całej historii tej klasy – liczby 40 drużyn, grających nadal w 4 grupach. Różnice w poziomie były jednak na tyle znaczne, że po roku wycofano się z tego pomysłu i w marcu do rozgrywek sezonu 1953 dopuszczono jedynie 14 ekip. Wycofanie prawie 1/3 wcześniejszego składu stało się zaczątkiem utworzenia III ligi polskiej. Systemem jednogrupowym grano przez cztery kolejne sezony (w edycji 1954 – na skutek wycofania się Lotnika Warszawa i Zawiszy Bydgoszcz – w zaledwie jedenastozespołowym gronie, co do dziś jest najmniejszą liczbą w historii).

Uchwałą z 16 lutego 1957 powiększono II ligę polską – od sezonu 1957 – do 24 drużyn (grających ponownie w dwóch grupach). Kolejna zmiana nastąpiła przed sezonem 1961, gdy to 18 lutego 1961 połączono obydwie grupy w jedną 18-zespołową, by po roku (17 lutego 1962) znów je podzielić na dwie (zaledwie 8-zespołowe). Ta reforma miała jednak logiczne uzasadnienie, bowiem podczas 47. Walnego Zgromadzenia (sprawozdawczego) PZPN, obradującego Warszawie w dniach 17 lutego i 18 lutego 1962, podjęto uchwałę by od sezonu 1963 (a formalnie 1962/1963) – wzorem niższych klas rozgrywkowych – przejść z systemu „wiosna-jesień” na bardziej europejski model „jesień-wiosna” (podobnie miało się stać w przypadku Ekstraklasy). Pierwszą kolejkę nowego systemu (będącą jednocześnie inauguracyjną sezonu 1962/1963) rozegrano 11 sierpnia 1962. Od tego czasu w jednej grupie II ligi polskiej występowało niezmiennie 16 klubów. O tym, że przemyślane koncepcje są dużo trwalsze, niż „genialne” przebłyski niech świadczy fakt, iż przez następnych 11 sezonów... nic już nie zmieniono.

27 czerwca 1973 uchwałą Prezydium PZPN – na fali euforii, spowodowanej wspaniałymi występami narodowej reprezentacji Polski Kazimierza Górskiego – postanowiono od sezonu 1973/1974 dwukrotnie powiększyć II ligę polską (dwie grupy po 16 drużyn). W tenże sposób i z niezmienną liczbą drugoligowców (czyli w sumie 32) grano przez kolejnych 16 sezonów (do sezonu 1988/1989), zmieniały się tylko osie nazw grup (raz „północ-południe”, raz „wschód-zachód”). Dopiero w 1989 – poniekąd na fali przemian ustrojowych kraju – postanowiono przy okazji zreformować rodzimą piłkę. W ten sposób od sezonu 1989/1990 II liga polska liczyła 20 klubów, grających w jednej grupie. Eksperyment ów przetrwał zaledwie dwa lata (do sezonu 1990/1991) i od edycji 1991/1992 grano z powrotem w dwóch grupach (tym razem już 18-zespołowych).

System dwugrupowy utrzymał się do sezonu 1998/1999 (jedynie przed edycją 1998/1999 – pod kątem planowanej reformy – zmniejszono liczbę klubów w każdej z nich do 14). W 1999 połączono obydwie grupy w jedną (aż 24-drużynową), tak więc w sezonie 1999/2000 każda z ekip rozegrała aż 46 ligowych bojów, co jest absolutnym rekordem w długiej historii polskiego futbolu i pewnie przez całe dekady takim pozostanie. Motywem przewodnim reformy PZPN była 20-zespołowa II liga polska i w sezonie 2000/2001 udało się do niego dojść. Po dwóch latach – przed sezonem 2002/2003 – zmniejszono liczbę klubów do 18.

II liga polska obecnie

Od sezonu 2002/2003 w II lidze polskiej występuje 18 klubów, grających systemem ligowym (tj. „każdy z każdym mecz i rewanż”). Mistrz oraz wicemistrz uzyskiwali bezpośredni awans do I ligi, natomiast drużyna z 3. miejsca rozgrywała dwumeczowy baraż z 14. zespołem I ligi. Cztery ostatnie kluby (z miejsc 15., 16., 17. i 18.) spadały bezpośrednio do starej III ligi polskiej, zaś cztery kolejne (z miejsc 11., 12., 13. i 14.) rozgrywały dwumeczowe baraże z wicemistrzami poszczególnych grup starej III ligi (o układzie poszczególnych par decydowało losowanie).

Na skutek pojawienia się pierwszych kar dyscyplinarnych dla I- i II-ligowych klubów uwikłanych w aferę korupcyjną, PZPN w trakcie trwania sezonu 2006/2007 dwukrotnie dokonał zmian regulaminu spadków i awansów. Pierwsza została zawieszona przez Tomasza Lipca, jako przyjęta niezgodnie ze statutem Związku. Ostatecznie 10 maja 2007 Zarząd PZPN podjął uchwałę, według której OE opuszczą zespoły zajmujące po zakończeniu sezonu dwa ostatnie miejsca, zaś zespół sklasyfikowany na pozycji 14. rozegra baraże z trzecią drużyną starej II ligi. Niezależnie od tego OE opuszczą zespoły ukarane dyscyplinarnie. W przypadku, gdy co najmniej jedna z relegowanych dyscyplinarnie drużyn zajmie miejsce powyżej 15., baraży nie będzie się rozgrywać, a awans ze starej drugiej ligi (według kolejności w tabeli na koniec sezonu) uzyska tyle drużyn, by uzupełnić do 16 liczbę zespołów występujących w OE w następnym sezonie.

Przez kilka miesięcy sezonu 2009/2010 sponsorem tytularnym ligi była firma bukmacherska Unibet, jednakże z powodu uchwalenia przez polski rząd ustawy antyhazardowej współpracę zakończono.

Liga w telewizji

Od sezonu 2006/2007 do sezonu 2007/2008 rozgrywki drugiego szczebla ligowego były pokazywane przez Telewizję Polską na antenach TVP Sport, TVP3 oraz TVP Info. Umowa - gwarantująca pokazywanie dwóch meczów w kolejce oraz magazynu ligowego - miała obowiązywać przez trzy sezony (do czerwca 2009), jednak 26 września 2008 PZPN podjął uchwałę o wypowiedzeniu umowy ze skutkiem natychmiastowym. W październiku 2008 prawa medialne do "nowej" I ligi nabyła Telekomunikacja Polska S.A., która oprócz transmitowania spotkań na antenie Orange Sport i Orange Sport Info produkowała również magazyn podsumowujący każdą kolejkę. Umowa była przedłużana aż do końca sezonu 2014/2015. Na początku 2015 PZPN podpisał 3-letnią umowę z Telewizją Polsat na pokazywanie dwóch spotkań z każdej kolejki I ligi wraz z magazynem ligowym, począwszy od sezonu 2015/2016.

II liga polska od 1949

Sezony	Liczba grup	Liczba drużyn w grupie	Liczba drużyn
1949-1950	2	10	20
1951	4	8	32
1952	4	10	40
1953-1956	1	14	14
1957-1960	2	12	24
1961	1	18	18
1962	2	8	16
1962/63-1972/73	1	16	16
1973/74-1988/89	2	16	32
1989/1990-1990/1991	1	20	20
1991/92-1997/98	2	18	36
1998/99	2	14	28
1999/2000	1	24	24
2000/2001-2001/2002	1	20	20
2002/2003-	1	18	18

Skład ligi w sezonie 2016/2017

I liga w piłce nożnej 2016/2017

Klub	Siedziba	Stadion	Pojemność	Założony	Trener	Pozycja w poprzednim sezonie	Pierwszy sezon w lidze	Ilość sezonów w lidze	Ilość tytułów w lidze	Ostatni tytuł w lidze
Bytovia Bytów	Bytów	Stadion MOSiR	2043	1946	Adrian Stawski	8	2014/15	3	0
Chojniczanka Chojnice	Chojnice	Stadion Miejski	3000	1930	Artur Derbin	12	2013/14	4	0
Chrobry Głogów	Głogów	Stadion Chrobrego Głogów	2817	1946	Ireneusz Mamrot	6	1984/85	11	0
GKS Katowice	Katowice	Stadion GKS Katowice	9511	1964	Jerzy Brzęczek	4	1964/65	22	2	1981/82
GKS Tychy	Tychy	Stadion Miejski	15 150	1971	Jurij Szatałow	3 (II liga)	1973/74	13	1	1973/74
Górnik Zabrze	Zabrze	Stadion im. Ernesta Pohla	24 563	1948	Marcin Brosz	15 (Ekstraklasa)	1951	7	1	1978/79
Miedź Legnica	Legnica	Stadion Miejski	6244	1971	Ryszard Tarasiewicz	7	1989/90	15	0
MKS Kluczbork	Kluczbork	Stadion Miejski	2586	2003	Andrzej Konwiński	15	2009/10	4	0
Olimpia Grudziądz	Grudziądz	Stadion Miejski	5323	1923	Jacek Paszulewicz	13	2011/12	6	0
Podbeskidzie Bielsko-Biała	Bielsko-Biała	Stadion Miejski	15 316	1997	Ján Kocian	16 (Ekstraklasa)	2002/03	10	0
Pogoń Siedlce	Siedlce	Stadion ROSRRiT	2901	1944	Marcin Broniszewski	14	1949	4	0
Sandecja Nowy Sącz	Nowy Sącz	Stadion im. Ojca Władysława Augustynka	5000	1910	Radosław Mroczkowski	9	1986/87	10	0
Stal Mielec	Mielec	Stadion Miejskiego Ośrodka Sportu i Rekreacji	7000	1939	Zbigniew Smółka	1 (II liga)	1956	16	3	1987/88
Stomil Olsztyn	Olsztyn	Stadion OSiR	16 800	1945	Adam Łopatko	11	1973/74	12	1	1993/94
Wigry Suwałki	Suwałki	Stadion Miejski	3066	1947	Dominik Nowak	10	2014/15	3	0
Wisła Puławy	Puławy	Stadion MOSiR	4418	1923	Adam Buczek	4 (II liga)	2016/17	1	0
Zagłębie Sosnowiec	Sosnowiec	Stadion Ludowy	7500	1906	Dariusz Banasik	3	1950	17	3	1988/89
Znicz Pruszków	Pruszków	Stadion Znicza Pruszków	2500	1923	Andrzej Prawda	2 (II liga)	2007/08	4	0

Mistrzowie drugiego poziomu ligi polskiej oraz inne drużyny awansujące do ekstraklasy

Sezon	Mistrzowie dwóch grup		Pozostali awansujący
1949	Górnik Radlin (mistrz ligi)	Garbarnia Kraków	—
1950	Gwardia Szczecin (mistrz ligi)	Ogniwo Bytom	—
Sezon	Zwycięzcy baraży		Pozostali awansujący
1951	Budowlani Gdańsk (mistrz ligi), OWKS Kraków		—
1952	Gwardia Warszawa, Budowlani Opole		—
Sezon	Mistrz		Pozostali awansujący
1953	Gwardia Bydgoszcz		ŁKS-Włókniarz Łódź
1954	Stal Sosnowiec		Budowlani Gdańsk, Włókniarz Kraków
1955	Budowlani Opole		Górnik Zabrze
1956	Polonia Bytom		Górnik Radlin
Sezon	Mistrzowie dwóch grup		Pozostali awansujący
1957	Polonia Bydgoszcz	Cracovia	—
1958	Pogoń Szczecin	Górnik Radlin	—
1959	Odra Opole	Stal Sosnowiec	—
1960	Lech Poznań	Stal Mielec	Zawisza Bydgoszcz, Cracovia
Sezon	Mistrz		Pozostali awansujący
1961	Gwardia Warszawa		Arkonia Szczecin
Sezon	Mistrzowie dwóch grup		Pozostali awansujący
1962	Stal Rzeszów	Pogoń Szczecin	—
Sezon	Mistrz		Pozostali awansujący
1962/1963	Szombierki Bytom		Unia Racibórz
1963/1964	Śląsk Wrocław		Zawisza Bydgoszcz
1964/1965	Wisła Kraków		GKS Katowice
1965/1966	Cracovia		Pogoń Szczecin
1966/1967	Gwardia Warszawa		Odra Opole
1967/1968	Zagłębie Wałbrzych		ROW Rybnik
1968/1969	Gwardia Warszawa		Cracovia
1969/1970	ROW Rybnik		Stal Mielec
1970/1971	Odra Opole		ŁKS Łódź
1971/1972	ROW Rybnik		Lech Poznań
1972/1973	Szombierki Bytom		Śląsk Wrocław
Sezon	Mistrzowie dwóch grup		Pozostali awansujący
1973/1974	Arka Gdynia	GKS Tychy	—
1974/1975	Widzew Łódź	Stal Rzeszów	—
1975/1976	Arka Gdynia	Odra Opole	—
1976/1977	Zawisza Bydgoszcz	Polonia Bytom	—
1977/1978	Gwardia Warszawa	GKS Katowice	—
1978/1979	Zawisza Bydgoszcz	Górnik Zabrze	—
1979/1980	Bałtyk Gdynia	Motor Lublin	—
1980/1981	Pogoń Szczecin	Gwardia Warszawa	—
1981/1982	GKS Katowice	Cracovia	—
1982/1983	Górnik Wałbrzych	Motor Lublin	—
1983/1984	Lechia Gdańsk	Radomiak Radom	—
1984/1985	Zagłębie Lubin	Stal Mielec	—
1985/1986	Olimpia Poznań	Polonia Bytom	—
1986/1987	Szombierki Bytom	Jagiellonia Białystok	Bałtyk Gdynia (baraże), Stal Stalowa Wola (baraże)
1987/1988	Ruch Chorzów	Stal Mielec	GKS Jastrzębie (baraże), Wisła Kraków (baraże)
1988/1989	Zagłębie Lubin	Zagłębie Sosnowiec	Zawisza Bydgoszcz (baraże), Motor Lublin (baraże)
Sezon	Mistrz		Pozostali awansujący
1989/1990	Hutnik Kraków		Igloopol Dębica
1990/1991	Stal Stalowa Wola		Widzew Łódź
Sezon	Mistrzowie dwóch grup		Pozostali awansujący
1991/1992	Pogoń Szczecin	Siarka Tarnobrzeg	Szombierki Bytom, Jagiellonia Białystok
1992/1993	Warta Poznań	Polonia Warszawa	Sokół Pniewy, Stal Stalowa Wola
1993/1994	Raków Częstochowa	Stomil Olsztyn	Olimpia Poznań, Petrochemia Płock
1994/1995	Śląsk Wrocław	Amica Wronki	GKS Bełchatów, Siarka Tarnobrzeg
1995/1996	Odra Wodzisław Śląski	Polonia Warszawa	Ruch Chorzów, Wisła Kraków
1996/1997	Dyskobolia Grodzisk Wielkopolski	Petrochemia Płock	Pogoń Szczecin, KSZO Ostrowiec Świętokrzyski
1997/1998	Ruch Radzionków	GKS Bełchatów	—
1998/1999	Dyskobolia Grodzisk Wielkopolski	Petrochemia Płock	—
Sezon	Mistrz		Pozostali awansujący
1999/2000	Śląsk Wrocław		GKS Katowice
2000/2001	RKS Radomsko		KSZO Ostrowiec Świętokrzyski
2001/2002	Lech Poznań		Orlen Płock, Szczakowianka Jaworzno (baraże)
2002/2003	Górnik Polkowice		Świt Nowy Dwór Mazowiecki (baraże), Górnik Łęczna (baraże)
2003/2004	Pogoń Szczecin		Zagłębie Lubin, Cracovia (baraże)
2004/2005	Korona Kielce		GKS Bełchatów, Arka Gdynia
2005/2006	Widzew Łódź		ŁKS Łódź
2006/2007	Ruch Chorzów		Jagiellonia Białystok, Polonia Bytom, Zagłębie Sosnowiec
2007/2008	Lechia Gdańsk		Śląsk Wrocław, Piast Gliwice, Arka Gdynia
2008/2009	Widzew Łódź (bez awansu)		Zagłębie Lubin, Korona Kielce
2009/2010	Widzew Łódź		Górnik Zabrze
2010/2011	ŁKS Łódź		Podbeskidzie Bielsko-Biała
2011/2012	Piast Gliwice		Pogoń Szczecin
2012/2013	Zawisza Bydgoszcz		Cracovia
2013/2014	GKS Bełchatów		Górnik Łęczna
2014/2015	Zagłębie Lubin		Termalica Bruk-Bet Nieciecza
2015/2016	Arka Gdynia		Wisła Płock
2016/2017	Sandecja Nowy Sącz		Górnik Zabrze

Miejscowości reprezentowane na drugim poziomie ligowym

7 klubów Warszawa Gwardia, Hutnik, Lotnik, Marymont, Polonia, Polonez, RKS Ursus 6 klubów Wrocław Lotnik, Odra, Polar, Stal, Śląsk, Ślęza 5 klubów Kraków Cracovia, Garbarnia, Hutnik, Wawel, Wisła Bydgoszcz BKS, Brda, Chemik, Polonia, Zawisza 4 kluby Katowice Dąb, GKS, Rozwój, Stal Łódź ŁKS, Start, Widzew, Włókniarz Ruda Śląska Grunwald, Slavia, Urania, Wawel Wirek 3 kluby Białystok Hetman, Jagiellonia, Włókniarz Bytom Polonia, Ruch Radzionków, Szombierki Częstochowa Raków, Skra, Victoria Gdańsk Gedania, Lechia, Polonia Lublin Gwardia, Lublinianka, Motor Poznań Lech, Olimpia, Warta Rzeszów Resovia, Stal, Walter Szczecin Arkonia, Pogoń, Stal Stocznia Wodzisław Śląski Górnik Pszów, Naprzód Rydułtowy, Odra 2 kluby Bielsko-Biała BKS Stal, Podbeskidzie Chorzów AKS, Ruch Dębica Iglopool, Wisłoka Gdynia Arka, Bałtyk Jaworzno Szczakowianka, Victoria Kielce Błękitni, Korona Kluczbork Metal, MKS Olsztyn Stomil, Warmia Pabianice PTC, Włókniarz Piotrków Trybunalski Concordia, Piotrcovia Przemyśl Czuwaj, Polonia Radom Broń, Radomiak Sosnowiec AKS Niwka, Zagłębie Tarnów Tarnovia, Unia Toruń Elana, Pomorzanin Tychy GKS, Sokół Wałbrzych Górnik, Zagłębie Włocławek Kujawiak, Włocłavia Zabrze Górnik, Sparta Zielona Góra Lechia, Zastal 1 klub Bełchatów GKS Brzesko Okocimski KS Bytów Bytovia Chełmek KS Chodaków Bzura Czermno HEKO Dąbrowa Górnicza Zagłębie Dębno Dąb Dzierżoniów Lechia Elbląg Olimpia Gliwice Piast Głogów Chrobry Gorzów Wielkopolski GKP Gorzyce Tłoki Grodzisk Wielkopolski Dyskobolia Grudziądz Olimpia Iława Jeziorak Inowrocław Goplania Janikowo Unia Jastrzębie-Zdrój GKS Jelenia Góra Karkonosze Kalisz Calisia Kędzierzyn-Koźle Chemik Kietrz Włókniarz Knurów Górnik Konin Górnik/Aluminium/KP Kostrzyn nad Odrą Celuloza Koszalin Gwardia Krosno Karpaty Legnica Miedź

1 klub Leszno Polonia Lipiny Naprzód Lubań Sparta Lubin Zagłębie Łęczna Górnik Łomża ŁKS Łowicz Pelikan Malbork Pomezania Mielec Stal Mława MKS Myszków KS Namysłów Start Nieciecza KS Niepołomice Puszcza Nowa Ruda Piast Nowa Sól Dozamet Nowe Miasto Lubawskie Drwęca Nowy Dwór Mazowiecki Świt Nowy Sącz Sandecja Oleśnica Pogoń Oława Moto Jelcz Opoczno Ceramika Opole Odra Ostrowiec Świętokrzyski KSZO Ostrów Wielkopolski Ostrovia Ozimek Małapanew Piaseczno FC Płock Wisła Pniewy Sokół Police Chemik Polkowice Górnik Pruszków Znicz Racibórz Unia Radlin Górnik Radomsko RKS Radzionków Ruch Rydułtowy Naprzód Rybnik ROW Sanok Stal Siedlce Pogoń Słupsk Gryf Stalowa Wola Stal Starachowice Star Stargard Błękitni Stronie Śląskie Kryształ Stróże Kolejarz Suwałki Wigry Szczytno Gwardia Świdnica Polonia Świdnik Avia Świętochłowice Naprzód Lipiny Świnoujście Flota Tarnobrzeg Siarka Tomaszów Mazowiecki Lechia Turek Tur Tychy GKS Ursus RKS Wojkowice Górnik Wronki Amica Wyszków Bug Zabierzów Kmita Zamość Hetman Ząbki Dolcan Zgierz Boruta

Ciekawostki

Drużyny rezerw nigdy nie grały w II lidze polskiej, niewiele jednak brakowało by do tego doszło. W 1952 awans na ten szczebel wywalczyły bowiem w barażach Cracovia II i Legia II Warszawa. Nie zagrały jednak w tej klasie, ponieważ decyzją władz piłkarskich zostały przesunięte do specjalnie w tym celu utworzonej ligi rezerw. Obecne przepisy zabraniają gry w I lidze polskiej zespołom rezerw, gdyż drużyny te nie mogą brać udziału w rozgrywkach ligowych na szczeblu centralnym.

Widzew Łódź jako jedyny zespół w historii zdołał obronić tytuł mistrza I ligi w kolejnym roku. W sezonie 2008/2009 Widzew wywalczył awans do Ekstraklasy, jednak decyzją PZPNu został karnie zdegradowany za korupcję, więc pozostał w I lidze. W kolejnym sezonie, tj. 2009/2010 Widzew ponownie wywalczył awans do najwyższego szczebla rozgrywek w Polsce i awansował broniąc tytuł mistrzowski wywalczony w poprzednim sezonie. Jak się później okazało, degradacja Widzewa była niesłuszna.

Zobacz też

• Tabela wszech czasów polskiej I ligi piłkarskiej
• Ekstraklasa

Linki zewnętrzne

• Historia polskiej 2. klasy ligowej w statystyce