Przejdź do zawartości

Wołowy Grzbiet

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Widok od północy
Widok z Niżnich Rysów
Opisane obiekty Wołowego Grzbietu. Widok z Wyżniej Koprowej Przełęczy
Wołowy Grzbiet widoczny ze szlaku na Rysy

Wołowy Grzbiet (niem. Ochsenrücken, słow. Volí chrbát, węg. Ökörhát[1]) – fragment głównej grani Tatr pomiędzy Czarnostawiańską Przełęczą na zachodzie a Żabią Przełęczą Wyżnią na wschodzie[2]. Jest to odcinek długości ok. 1 km o grzbiecie poszarpanym licznymi zębami turniczek. Od północy wznosi się ścianami nad Czarnostawiańskim Kotłem będącym górnym piętrem Doliny Rybiego Potoku. Ściany te osiągają wysokość do 600 m. Od południa wznosi się nad Doliną Żabią Mięguszowiecką, jedynie północno-wschodnia ściana Hińczowej Turni należy do Doliny Hińczowej[3].

Pierwszym obiektem o wołowym nazewnictwie był Wołowiec Mięguszowiecki znajdujący się w jego bocznej grani oddzielającej Dolinę Żabią Mięguszowiecka od Doliny Hińczowej. Jego nazwa jest pochodzenia ludowego i od niej pochodzi nazwa grzbietu[2]. Początkowo w Wołowym Grzbiecie nazwane były tylko 3 turnie: Hińczowa Turnia, Wołowa Turnia i Żabia Turnia Mięguszowiecka, oraz cztery szczerbiny. W istocie w grzbiecie jest więcej turni, szczerbin i innych obiektów. Jako pierwszy ich nazewnictwo uzupełnił w 1981 r. Arno Puškáš w 7 tomie swojego przewodnika. Władysław Cywiński w 12 tomie przewodnika Tatry. Przewodnik szczegółowy przetłumaczył je na język polski, w niektórych jednak przypadkach nazwy Arno Puškáša uznał za nieprawidłowe i zmienił je. Niektórym drobniejszym obiektom grzbietu Arno Puškáš nie nadał nazwy. Nazwy tych obiektów uzupełnił W. Cywiński[3].

Przez Wołowy Grzbiet nie prowadzi żaden szlak turystyczny. Jest udostępniony taternikom do uprawiania wspinaczki zarówno po polskiej, jak i słowackiej stronie. Jego grań jest trudna orientacyjnie. Zdarza się taternikom pomylić drogi zejściowe, a nawet zmusić ich do biwakowania i to przy dobrej pogodzie[3]. .

Przebieg grani

[edytuj | edytuj kod]

W Wołowym Grzbiecie znajdują się w kolejności od zachodu na wschód[3]:

W Wołowym Grzbiecie nazwano także inne obiekty na jego ścianach: Zachód Grońskiego (Grońského lávka), Załupa Aligatora (Aligátorov žľab), Mały Wołowy Żleb (Malý volí žľab), Wielki Wołowy Żleb (Veľký volí žľab), Filar Wołowego Grzbietu (Volí pilier), Komin Węgrzynowicza (Komín Węgrzynowicza), Wołowa Kazalnica (Volia kazateľnica), Wołowa Galeria (Volia galéria), Wyżni Czarnostawiański Kocioł (Vyšná kotlina Čierneho plesa pod Rysmi), Tylkowa Turniczka (Tylkova vežička), Tylkowa Przełączka (Tylkova štrbina)[3]

Historia zdobycia

[edytuj | edytuj kod]

Pierwsze odnotowane wejścia:

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych [online] [dostęp 2020-05-27] [zarchiwizowane z adresu 2006-09-24].
  2. a b Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski, Wielka encyklopedia tatrzańska, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004, ISBN 83-7104-009-1.
  3. a b c d e Władysław Cywiński, Wołowy Grzbiet, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2006, ISBN 83-7104-037-7.
  4. Witold Henryk Paryski, Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Cubryna – Żabia Turnia Mięguszowiecka, t. 6, Warszawa: Spółdzielczy Instytut Wydawniczy „Kraj”, 1952.