Wikipedia:Skarbnica Wikipedii/Glosariusz indoeuropeistyczny

Indoeuropeistyka

Oto lista pojęć związanych z indoeuropeistyką, które znajdują się (niebieskie) lub powinny się znaleźć (czerwone) w polskiej Wikipedii. Oczywiście listę tę można rozszerzać. Podstawowe zagadnienia z innych dziedzin wiedzy znajdziesz na liście przegląd dziedzin wiedzy.

 

Indeks

A – B – C – D – E – F – G – H – I – J – K – L – Ł – M – N – O – P – Q – R – S – T – U – V – W – Y – Z – Ż

Uwagi: kursywą oznaczono zagadnienia opisane jako sekcje w hasłach. W indeksie górnym^{(jak tu)} podano odnośniki do haseł w innych Wikipediach, które nie istnieją obecnie w polskiej wersji. Nie zaleca się dodawania do glosariusza wszystkich języków – jedynie te, które są najbardziej istotne w badaniach indoeuropeistycznych lub takie, które wyróżniają się w jakiś sposób w rodzinie indoeuropejskiej. To samo dotyczy pojęć językoznawczych – tylko zjawiska charakterystyczne wśród języków indoeuropejskich bądź terminy ogólne, których znajomość w ramach dziedziny jest niezbędna. Z badaczy należy umieszczać wyłącznie nazwiska choć w niewielkim stopniu związane z indoeuropeistyką.

Główne hasła: języki indoeuropejskie • klasyfikacja języków indoeuropejskich • lista języków indoeuropejskich • język praindoeuropejski • indoeuropeistyka

Narzędzia: ostatnie zmiany w artykułach glosariusza

A

• ablatyw – przypadek gramatyczny wyrażający punkt początkowy, istniał m.in. w języku praindoeuropejskim i łacinie
• absolutyw – przypadek gramatyczny w językach ergatywno-absolutywnych, wyrażający pacjensa zdania przechodniego i podmiot zdania nieprzechodniego
• admirativus – rzadki tryb czasownika wyrażający czynność nagłą i niespodziewaną, występuje w języku albańskim
• afanasjewska, kultura – starożytna kultura z terenów środkowej Azji, utożsamiana z przodkami Tocharów
• afrikaans, język – pierwszy rdzenny indoeuropejski język Afryki, wywodzący się z niderlandzkiego
• agens – wykonawca czynności w zdaniu, podmiot zdania przechodniego w stronie czynnej i dopełnienie w stronie biernej
• akcent wyrazowy – głosowe wyróżnienie sylaby podczas wymowy słowa
• albańskie, języki – jedna z głównych grup w klasyfikacji genetycznej języków indoeuropejskich
• albańskiego języka, dialekty
  • dialekt arbaryjski
  • dialekt arwanicki
  • dialekt gegijski języka albańskiego
  • dialekt toskijski języka albańskiego
• Alinei, Mario{{Link-interwiki}} Brakujące pola: Q. Nieznane pola: "tam" oraz "lang". (1926–2018) – włoski językoznawca, twórca teorii ciągłości paleolitycznej
• allatyw – przypadek gramatyczny wyrażający punkt końcowy, w rodzinie indoeuropejskiej występujący w językach anatolijskich
• alpha privativum – przedrostek, który nadaje wyrazowi przeciwne znaczenie, powszechny w językach indoeuropejskich
• alternacja (językoznawstwo) – możliwość wymiany głosek w rdzeniu wyrazu w zależności od jego form gramatycznych
• analityczne, jezyki – języki, w których przeważają wielowyrazowe formy gramatyczne
• anatolijska, teoria{{Link-interwiki}} Brakujące pola: Q. Nieznane pola: "tam" oraz "lang". – hipoteza Colina Renfrewa, lokalizująca ojczyznę Praindoeuropejczyków w Anatolii
• anatolijskie, języki – jedna z wymarłych, głównych grup w klasyfikacji genetycznej języków indoeuropejskich
  • języki hetycko-lidyjskie
  • języki luwijskie
• angielski, język – najczęściej używany język indoeuropejski i język świata
  • afroamerykańska odmiana języka angielskiego (też: AAVE) – jedna z odmian angielskiego, używana przez Afroamerykanów
• aoryst – aspekt czasownika wyrażający czynność dokonaną bez odniesienia do teraźniejszości
• argument łososia{{Link-interwiki}} Brakujące pola: Q. Nieznane pola: "lang" oraz "tam". – dawny, obalony argument mający dowodzić na podstawie miejsca występowania łososia, że praojczyzna Indoeuropejczyków znajdowała się nad Bałtykiem
• Ariowie – dawna nazwa ogólna ludów indoirańskich
• armeńska, teoria{{Link-interwiki}} Brakujące pola: Q. Nieznane pola: "tam" oraz "lang". – hipoteza lokalizująca ojczyznę Praindoeuropejczyków w Armenii
• Artykulacja (fonetyka) – proces kształtowania dźwięków w narządach mowy
• Aryjczyk – sprzeczne z nauką, błędne określenie Indoeuropejczyków, dawniej wykorzystywane w ideologii nazistowskiej
• aspekt (językoznawstwo) – kategoria gramatyczna przedstawiająca sposób przedstawienia czynności lub stanu
• augment – dodatkowa samogłoska na początku form przeszłych w językach indoirańskich, helleńskich i ormiańskich
• Awesta – najstarszy zabytek literacki wśród języków grupy irańskiej
• awestyjski, alfabet – rodzaj pisma używany w języku awestyjskim
• awestyjski, język – wymarły starożytny, najstarszy znany w piśmie język z grupy irańskiej, w którym została zapisana Awesta

(wróć do indeksu)

B

• bałkańska liga językowa – liga języków powinowatych z terenu Bałkanów
• bałtosłowiańskie, języki – podrodzina w klasyfikacji genetycznej języków indoeuropejskich, obejmująca języki bałtyckie i słowiańskie
• bałtyckie, języki – jedna z głównych grup w klasyfikacji genetycznej języków indoeuropejskich
  • języki wschodniobałtyckie
  • języki zachodniobałtyckie
• Bartholomaego, prawo – prawo głosowe w językach indoirańskich
• Bednarczuk, Leszek (ur. 1936) – polski językoznawca
• Beekes, Robert (1937–2017) – holenderski językoznawca
• Benveniste, Émile (ur. 1902–1976) – francuski językoznawca
• bezokolicznik – forma czasownika niemająca szczegółowo określonych kategorii gramatycznych
• biernik – przypadek gramatyczny, w językach nominatywno-akuzatywnych wyrażający pacjensa zdania przechodniego w stronie czynnej i agensa w stronie bierniej
• Bloomfield, Leonard (1887–1949) – amerykański językoznawca
• bokmål – jeden z dwóch standardów języka norweskiego
• Bomhard, Allan (ur. 1943) – amerykański językoznawca, badacz makrorodziny nostratycznej
• Bopp, Franz (1791–1867) – niemiecki językoznawca, pionier profesjonalnej indoeuropeistyki
• boreańskie, języki – hipotetyczna fyla językowa, w skład której wchodzi m.in. rodzina indoeuropejska
• van Boxhorn, Marcus (1612–1653) – holenderski językoznawca, jeden z pierwszych obserwatorów podobieństw w językach indoeuropejskich
• brahmi – rodzaj pisma używany m.in. w prakrytach i w językach tocharskich
• Brugmann, Friedrich (ur. 1849–1919) – niemiecki językoznawca
• Brugmanna, reguła{{Link-interwiki}} Brakujące pola: Q. Nieznane pola: "tam" oraz "lang". – prawo głosowe w językach indoirańskich

(wróć do indeksu)

C

• celtyberyjski, język – wymarły, starożytny język celtycki z terenów Półwyspu Iberyjskiego
• celtyckie, języki – jedna z głównych grup w klasyfikacji genetycznej języków indoeuropejskich
  • języki celtyckie kontynentalne
  • języki brytańskie
  • języki goidelskie
• ceramiki sznurowej, kultura – starożytna kultura z terenów Europy, utożsamiana z ekspansją ludności indoeuropejskiej
• ceramiki wstęgowej rytej, kultura – starożytna kultura naddunajska, przez niektórych badaczy utożsamiania z wczesną ludnością indoeuropejską
• ciągłości paleolitycznej, teoria{{Link-interwiki}} Brakujące pola: Q. Nieznane pola: "tam" oraz "lang". – hipoteza Maria Alineiego, według którego Indoeuropejczycy zamieszkują Europę od co najmniej kilkunastu tysięcy lat
• Colarusso, John{{Link-interwiki}} Brakujące pola: Q. Nieznane pola: "tam" oraz "lang". – kanadyjski językoznawca, postulujący pokrewieństwo języków indoeuropejskich oraz abchasko-adygejskich
• cyrylica – rodzaj pisma używany m.in. w językach wschodniosłowiańskich i częściowo w południowosłowiańskich
• cywilizacja doliny Indusu – starożytna kultura z terenów subkontynentu indyjskiego, utożsamiana przez niektórych indyjskich badaczy z Praindoeuropejczykami
• czarnoleska, kultura – starożytna kultura z terenów Ukrainy, utożsamiana z ludami słowiańskimi
• czas (językoznawstwo) – kategoria gramatyczna określająca w czasie czynność lub stan
• czasownik nieprzechodni – czasownik, który nie może posiadać dopełnienia bliższego
• czasownik posiłkowy – czasownik, który spełnia wyłącznie funkcję gramatyczną, a jego podstawowe znaczenie jest ignorowane
• czasownik przechodni – czasownik, który może posiadać dopełnienie bliższe

(wróć do indeksu)

D

• dacki, język (też: gecki) – wymarły, starożytny paleobałkański język indoeuropejski
• dako-myzyjskie, języki – postulowana dawniej hipotetyczna gałąź językowa, obejmująca języki dacki i myzyjski
• dalmatyński, język – wymarły, średniowieczny język romański z terenów Dalmacji
• datowanie lingwistyczne – metoda badawcza stosowana do określania ram czasowych języków
• deklinacja – odmiana imienia gramatycznego (np. rzeczownika, przymiotnika, zaimka osobowego)
• delabializacja – utrata zaokrąglenia głosek labializowanych
• depalatalizacja – zanik zmiękczenia głoski
• dewanagari – najpowszechniej używany rodzaj pisma indyjskiego (np. w hindi i sanskrycie)
• dialekt – odmiana mowy, w klasyfikacji genetycznej ranga niższa od języka
• d'oc, języki – język i dialekty oksytańskie (prowansalskie) w podgrupie galloromańskiej
• d’oïl, języki – północna gałąź języków i dialektów galloromańskich, w tym język francuski
• dolnoniemiecki, język (też: nowo-dolno-niemiecki) – język zachodniogermański, używany na co dzień w północnych Niemczech
• Dołgopolskij, Aron (1930–2012) – rosyjski językoznawca, badacz makrorodziny nostratycznej
• dopełnienie (językoznawstwo) – część zdania wyrażająca przedmiot czynności lub stanu
  • dopełnienie bliższe
  • dopełnienie dalsze
• drzewo filogenetyczne (też: rodowe) – sposób graficznego przedstawienia pokrewieństwa organizmów lub języków, przypominający drzewo
  • drzewo filogenetyczne języków indoeuropejskich
• Dumézil, Georges (ur. 1898–1986) – francuski badacz
• Dybo, reguła – prawo głosowe w językach italoceltyckich i germańskich
• dyftong (też: dwugłoska) – samogłoska łącząca płynnie dwa dźwięki w jeden

(wróć do indeksu)

E

• ekspansja języków indoeuropejskich – przebieg rozwoju rodziny od języka praindoeuropejskiego do współczesnych języków indoeuropejskich
• elymijski, język – wymarły, starożytny język indoeuropejski o nieustalonej klasyfikacji
• ergatyw – przypadek gramatyczny w językach ergatywno-absolutywnych, wyrażający agensa zdania przechodniego
• ergatywno-absolutywny, język – kategoria języków, w których agens wyrażany jest przypadkiem ergatywu, a pacjens zdania przechodniego i podmiot zdania nieprzechodniego przypadkiem absolutywu
• ergatywność częściowa{{Link-interwiki}} Brakujące pola: Q. Nieznane pola: "lang" oraz "tam". – zjawisko w języku polegające na występowaniu w pewnych określonych wypadkach konstrukcji ergatywno-absolutywnych, w językach indoeuropejskich m.in. w hindi, urdu, paszto czy hetyckim
• Ethnologue – publikacja zawierająca klasyfikację genetyczną oraz dane statystyczne na temat wszystkich języków świata
• etnolekt – odrębna mowa, może być np. językiem lub dialektem, termin często używany, gdy status danej mowy jest trudny do określenia
• eurazjatyckie, języki – hipotetyczna makrorodzina językowa, w skład której wchodzi m.in. rodzina indoeuropejska
• Ezero, kultura – starożytna kultura z terenów dzisiejszej Bułgarii, utożsamiana z przodkami Anatolijczyków

(wróć do indeksu)

F

• fibula z Praeneste – najstarszy italski (łaciński) zabytek językowy z połowy VII w. p.n.e.
• fleksja – odmiana wyrazów
• fleksyjne, języki – typ języków syntetycznych, w których jeden morfem fleksyjny może pełnić wiele funkcji jednocześnie, charakterystyczny dla języków indoeuropejskich
• Fleming, Harold{{Link-interwiki}} Brakujące pola: Q. Nieznane pola: "tam" oraz "lang". (1926–2015) – amerykański językoznawca, autor hipotezy o istnieniu boreańskiej fyli językowej
• frygijski, język – wymarły, starożytny paleobałkański język indoeuropejski
• fuþark (też: futhark) – rodzaj pisma runicznego używany we wczesnych językach germańskich
• fyla językowa – w klasyfikacji genetycznej języków kategoria obejmująca spokrewnione ze sobą makrorodziny językowe

(wróć do indeksu)

G

• galatyjski, język – wymarły, starożytny język celtycki z terenów Azji Mniejszej
• gałąź językowa – kategoria w klasyfikacji genetycznej języków, określająca odrębną jednostkę o dowolnej randze (np. podrodzina, grupa, podgrupa itd.)
  • gałęzie języków indoeuropejskich
• Gamkrelidze, Tamaz (ur. 1929) – gruziński językoznawca, zwolennik teorii glottalnej
• geminacja zachodniogermańska – zmiana fonetyczna w językach zachodniogermańskich
• geminata – spółgłoska podwójna
• germańskie, języki – jedna z głównych grup w klasyfikacji genetycznej języków indoeuropejskich
  • języki północnogermańskie
  • języki wschodniogermańskie
  • języki zachodniogermańskie
• Gimbutas, Marija (1921–1994) – amerykańsko-litewska archeolożka, autorka teorii kurhanowej
• glottochronologia – patrz w: datowanie lingwistyczne
• Glottolog – ogólnodostępna baza bibliograficzna języków świata
• głagolica – rodzaj pisma używany w języku staro-cerkiewno-słowiańskim
• gocki, język – wymarły, najstarszy znany w piśmie język germański
• grabar (też: język ormiański klasyczny) – klasyczne, wczesnośredniowieczne stadium języka ormiańskiego
• Grassmanna, prawo – prawo głosowe w sanskrycie i grece
• grecki, alfabet – rodzaj pisma używana w językach helleńskich
• Greenberg, Joseph (1915–2001) – amerykański językoznawca, badacz makrorodziny eurazjatyckiej, twórca metody masowej komparacji leksykalnej
• greka klasyczna – klasyczny, starożytny język helleński, jedno z dawnych stadiów rozwojowych języka greckiego
• Grimm, Jacob (1785–1863) – niemiecki filolog, odkrywca prawa głosowego w językach germańskich
• Grimma, prawo – prawo głosowe w językach germańskich, dotyczące przesuwek spółgłoskowych
• grobów jamowych, kultura – starożytna kultura z terenów Stepu Pontyjskiego, utożsamiana przez większość badaczy z Praindoeuropejczykami
• grupa językowa – w klasyfikacji genetycznej języków kategoria niższa od podrodziny

(wróć do indeksu)

H

• halsztacka, kultura – starożytna kultura z terenów Europy, utożsamiana z wczesną ludnością celtycką
• harmonia wokaliczna – zjawisko upodabniania się sąsiednich samogłosek, obce dla rodziny indoeuropejskiej
• helleno-ormiańskie, języki (też: grecko-ormiańskie) – podrodzina w klasyfikacji genetycznej języków indoeuropejskich, obejmująca języki helleńskie i ormiańskie
• helleńskie, języki (też: greckie) – jedna z głównych grup w klasyfikacji genetycznej języków indoeuropejskich
• hetycki, język – wymarły język z grupy anatolijskiej, najdawniej zaświadczony w piśmie (od XVII w. p.n.e.) język indoeuropejski
• hieroglificzne, pismo hetyckie – rodzaj pisma piktograficznego używany w języku luwijskim
• hindi, język – jedna z dwóch odmian kulturowych makrojęzyka hindustani
• hindustani, język – zbiorcza nazwa dwóch odmian kulturowych (hindi i urdu) tego samego języka
• hipotaksa – konstrukcja zdania, w którym znajduje się zdanie nadrzędne i zdanie podrzędne
• Hrozný, Bedřich (1879–1952) – czeski językoznawca, który odczytał hetyckie pismo klinowe
• von Humboldt, Wilhelm (1767–1835) – niemiecki językoznawca
• hydronimy staroeuropejskie – stare, o nieustalonym pochodzeniu, nazwy zbiorników wodnych w językach europejskich

(wróć do indeksu)

I

• iliro-mesapijskie, języki – postulowana dawniej hipotetyczna gałąź językowa, obejmująca języki ilirskie i mesapijski
• ilirskie, języki – wymarły starożytny kompleks językowy lub grupa w obrębie języków indoeuropejskich
• Illicz-Switycz, Władisław (1934–1966) – radziecki językoznawca, badacz makrorodziny nostratycznej
• iloczas – zjawisko w języku polegające na rozróżnianiu głosek krótkich i długich, istniało m.in. w języku praindoeuropejskim i staropolskim
• imiesłów – forma czasownika, posiadająca cechy przymiotnikowe
• imię (gramatyka) – wyraz podlegający deklinacji
• indo-hetyckie, języki{{Link-interwiki}} Brakujące pola: Q. Nieznane pola: "tam" oraz "lang". – rzadko używany przez nieliczną grupę jezykoznawców termin, sugerujący odrębność języków anatolijskich od indoeuropejskich
• indo-tyrreńskie, języki – hipotetyczna nadrodzina językowa, obejmująca języki indoeuropejskie i tyrreńskie
• indo-uralskie, języki – hipotetyczna nadrodzina językowa, obejmująca języki indoeuropejskie i uralskie
• indoaryjskie, języki – jedna z głównych grup w klasyfikacji genetycznej języków indoeuropejskich
  • języki dardyjskie
  • języki romskie
  • języki syngalesko-malediwskie
  • języki środkowo-północnoindyjskie
  • języki wschodnio-północnoindyjskie
  • języki wschodnio-środkowo-północnoindyjskie
  • języki zachodnio-północnoindyjskie
• indoeuropeistyka – dziedzina zajmująca się badaniem języków indoeuropejskich
• Indoeuropejczycy – ogólna nazwa ludności posługującej się językami indoeuropejskimi
• indoeuropejskie, języki
• Indogermanische ForschungenIndogermanische Forschungen{{Link-interwiki}} Brakujące pola: Q. Nieznane pola: "lang" oraz "tam". – współczesne czasopismo indoeuropeistyczne
• Indogermanisches etymologisches Wörterbuch{{Link-interwiki}} Brakujące pola: Q. Nieznane pola: "lang" oraz "tam". (wyd. 1959) – pierwszy słownik etymologiczny języka praindoeuropejskiego, autorstwa Juliusa Pokorny'ego
• indoirańskie, języki – podrodzina w klasyfikacji genetycznej języków indoeuropejskich, obejmująca języki indoaryjskie, irańskie i nuristańskie
• indyjska, teoria{{Link-interwiki}} Brakujące pola: Q. Nieznane pola: "tam" oraz "lang". – hipoteza lokalizująca ojczyznę Praindoeuropejczyków w Indiach
• indyjskie alfabety sylabiczne – zbiór systemów pisma o wspólnym pochodzeniu, używanych głównie w Indiach
• iniunctivus{{Link-interwiki}} Brakujące pola: Q. Nieznane pola: "lang" oraz "tam". (też: tryb nakazujący) – jeden z trybów czasownika w sanskrycie
• inskrypcja z Behistun – jedna z najstarszych inskrypcji w języku staroperskim z ok. 520 r. p.n.e.
• irańskie, języki – jedna z głównych grup w klasyfikacji genetycznej języków indoeuropejskich
  • języki południowo-wschodnioirańskie
  • języki południowo-zachodnioirańskie
  • języki północno-wschodnioirańskie
  • języki północno-zachodnioirańskie
• italo-zachodnie, języki{{Link-interwiki}} Brakujące pola: Q. Nieznane pola: "tam" oraz "lang". – nowo wyróżniana podgrupa we współczesnych klasyfikacjach języków romańskich
• italoceltyckie, języki – podrodzina w klasyfikacji genetycznej języków indoeuropejskich, obejmująca języki italskie i celtyckie
• italskie, języki – jedna z głównych grup w klasyfikacji genetycznej języków indoeuropejskich
  • języki latynofaliskie
  • języki oskijsko-umbryjskie
• izafet{{Link-interwiki}} Brakujące pola: Q. Nieznane pola: "lang" oraz "tam". – wykładnik dołączany do obiektu posiadania w konstrukcjach dzierżawczych niektórych języków irańskich

(wróć do indeksu)

J

• jastorfska, kultura – starożytna kultura z terenów dolnej Łaby, utożsamiana z ludami germańskimi
• jer (głoska) – rodzaj skróconej samogłoski w języku prasłowiańskim i staro-cerkiewno-słowiańskim
• języki indoeuropejskie a geny – związki między językami rodziny indoeuropejskiej a genami ich użytkowników
• języki świata – podstawowa klasyfikacja języków świata
• języki w Europie – lista rodzimych języków mieszkańców Europy
• jidysz – średniowieczny i nowożytny germański język Żydów
• Jones, William (1748–1794) – brytyjski prawnik i językoznawca, któremu powszechnie przypisuje się odkrycie rodziny indoeuropejskiej
• Journal of Indo-European StudiesJournal of Indo-European Studies{{Link-interwiki}} Brakujące pola: Q. Nieznane pola: "lang" oraz "tam". – współczesne czasopismo indoeuropeistyczne

(wróć do indeksu)

K

• Kapović, Mate (ur. 1981) – chorwacki językoznawca, badacz języków słowiańskich
• kategorie gramatyczne w językach indoeuropejskich
• kentum, języki – zbiór języków indoeuropejskich, w których praindoeuropejskie głoski *ḱ i *k połączyły się w jednolite k
• kladystyka – metoda klasyfikacji obiektów, stosowana m.in. w biologii i językoznawstwie
• klasyfikacja języków – sposób klasyfikowania języków świata
  • klasyfikacja genetyczna (też: filogenetyczna, historyczna)
  • klasyfikacja strukturalna
• klasyfikacja języków indoeuropejskich
• klinowe, pismo – starożytny rodzaj pisma, używane m.in. w starszych językach anatolijskich
• knaan, język – wymarły, średniowieczny zachodniosłowiański język Żydów
• koine – dawna standardowa, powszechna forma języka greckiego, odmienna od greki klasycznej
• komarowska, kultura – starożytna kultura z terenów Europy Wschodniej, utożsamiana z Bałtosłowianami
• koniugacja (językoznawstwo) – odmiana czasownika
• kontinuum dialektalne – zbiór spokrewnionych języków i ich dialektów, płynnie przechodzących w siebie na pewnym obszarze
• końcówka fleksyjna – odmienna część wyrazu
• Kortlandt, Frederik (ur. 1946) – holenderski językoznawca, zwolennik hipotezy o pokrewieństwie języków indoeuropejskich z uralskimi
• kreolskie, języki – języki mieszane, powstałe z połączenia języków kolonistów i języków ludności miejscowej
• Król i bóg – opowiadanie przetłumaczone z sanskrytu wedyjskiego na język praindoeuropejski pod koniec XX w.
• kurhanowa, teoria – hipoteza Marii Gimbutas, lokalizująca ojczyznę Praindoeuropejczyków na Stepie Pontyjskim
• Kuryłowicz, Jerzy (1895–1978) – polski językoznawca, odkrywca laryngałów w języku hetyckim

(wróć do indeksu)

L

• labializacja – zjawisko zaokrąglenia wymowy głoski, głoski zaokrąglone istniały m.in. w języku praindoeuropejskim
• ladino (dialekt) – nowożytny iberoromański dialekt lub język Żydów
• laryngał – spółgłoska krtaniowa, rodzaj spółgłosek występujący m.in. w języku praindoeuropejskim
• lechickie, języki – gałąź języków zachodniosłowiańskich, w tym język polski
• leksykostatystyka – patrz w: datowanie lingwistyczne
• lenicja – osłabienie głoski w pewnych formach, najbardziej znane z języków celtyckich
• lepontyjski, język (też: leponcki) – wymarły, najstarszy znany w piśmie język celtycki
• Lexikon der indogermanischen Verben{{Link-interwiki}} Brakujące pola: Q. Nieznane pola: "lang" oraz "tam". (wyd. 1998) – współczesny słownik etymologiczny języka praindoeuropejskiego pod redakcją Helmuta Rixa
• liburnijski, język – wymarły, starożytny paleobałkański język indoeuropejski
• liczba (językoznawstwo) – kategoria gramatyczna określająca mnogość wyrazów
• liczba podwójna – typ liczby gramatycznej, służący do wyrażania dwóch elementów, w językach indoeuropejskich w zaniku
• liga językowa – gromada języków o różnym pokrewieństwie, która wykształciła wspólne cechy wynikające z ich sąsiedztwa
  • ligi językowe języków indoeuropejskich
• liguryjski, język – wymarły, starożytny język, potencjalnie indoeuropejski
• linearne B, pismo – rodzaj pisma używany w języku mykeńskim
• lista badaczy języków indoeuropejskich
• lista języków indoeuropejskich
• lista najczęściej używanych języków świata – ranking języków pod względem liczby mówiących
• litewski, język – język z grupy bałtyckiej, najbardziej archaiczny współczesny język indoeuropejski
• luzytański, język – wymarły, starożytny język indoeuropejski o nieustalonej klasyfikacji

(wróć do indeksu)

Ł

• łacina – klasyczny, najstarszy znany w piśmie i najpowszechniejszy starożytny język italski
• łacina ludowa – powszechna odmiana łaciny codziennego użytku, z której wywodzą się wszystkie języki romańskie
• łaciński, alfabet – rodzaj pisma używany w wielu w językach indoeuropejskich
• łużyckie, języki – gałąź języków zachodniosłowiańskich

(wróć do indeksu)

M

• majkopska, kultura – starożytna kultura z Kaukazu, według niektórych badaczy sąsiadująca z kulturą Praindoeuropejczyków
• makrojęzyk – zbiór odmian tego samego języka, wyróżnianych z powodów politycznych czy kulturowych
• makrorodzina językowa – w klasyfikacji genetycznej języków kategoria obejmująca spokrewnione ze sobą rodziny językowe
• Malte-Brun, Conrad{{Link-interwiki}} Brakujące pola: Q. Nieznane pola: "tam" oraz "lang". (1775–1826) – duński geograf, twórca terminu języki indogermańskie
• martwy, język – język, który jest używany wyłącznie przez ludność rozproszoną lub zachowany został jedynie w określonych dziedzinach, np. łacina
• masowa komparacja leksykalna – metoda badawcza, porównująca masowo słownictwo wielu języków w celu ustalenia pokrewieństwa miedzy nimi
• Meier-Brügger, Michael (ur. 1948) – szwajcarski językoznawca
• Meillet, Antoine (1866–1936) – francuski językoznawca
• mesapijski, język – wymarły, starożytny paleobałkański język indoeuropejski
• metoda porównawcza (językoznawstwo) – metoda naukowa badająca pokrewieństwo języków poprzez poszukiwanie w nich odpowiadajacych sobie regularności morfologicznych i fonologicznych
• mianownik (przypadek) – przypadek gramatyczny, w językach nominatywno-akuzatywnych wyrażający agensa zdania przechodniego i podmiot zdania nieprzechodniego
• międzynarodowy język pomocniczy – język sztuczny, wymyślony w celu komunikacji międzynarodowej, np. esperanto
• Milewski, Tadeusz (1906–1966) – polski językoznawca
• morfem – najmniejsza, niepodzielna fonetyczna jednostka językowa, mająca określone znaczenie lub zastosowanie
• morfologia (językoznawstwo) – dziedzina zajmująca się badaniem budowy i odmiany wyrazów
• Müller, Max (1823–1900) – niemiecki językoznawca
• mykeński, język – wymarły, najstarszy znany w piśmie język z grupy helleńskiej
• myzyjski, język{{Link-interwiki}} Brakujące pola: Q. Nieznane pola: "tam" oraz "lang". – wymarły, starożytny paleobałkański język indoeuropejski

(wróć do indeksu)

N

• naddunajskie, kultury – krąg starożytnych kultur z terenów środkowej Europy, utożsamianych z wczesnymi społecznościami północno-zachodnio-indoeuropejskimi (germańsko-italsko-celtyckimi)
• nadrodzina językowa – patrz: makrorodzina językowa
• najczęściej używane języki indoeuropejskie
• najstarsze znane języki rodziny indoeuropejskiej
• naturalny, język – język rozwinięty na drodze naturalnego rozwoju wśród określonej grupy lub grup etnicznych
• nieprzechodnie, zdanie – patrz: czasownik nieprzechodni
• niesklasyfikowane języki indoeuropejskie – faktyczne lub potencjalne języki indoeuropejskie, bliżej niesklasyfikowane
• nieświadka, tryb – tryb czasownika wyrażąjący informację, której mówiący nie był osobistym świadkiem lub nie jest jej pewien, charakterystyczny dla języków bałkańskiej ligi językowej
• nominatywno-absolutywny, język – typ języków pośredni między nominatywno-akuzatywnym, a ergatywno-absolutywnym
• nominatywno-akuzatywny, język – typ języków, w których podmiot zdania nieprzechodniego wyrażany jest w mianowniku, a pacjens zdania przechodniego w bierniku, charakterystyczny dla języków indoeuropejskich
• nostratyczne, języki – hipotetyczna makrorodzina językowa, w skład której wchodzi m.in. rodzina indoeuropejska
• nowogrecki, język – współczesny standard języka greckiego
• nuristańskie, języki – jedna z głównych grup w klasyfikacji genetycznej języków indoeuropejskich
• nynorsk – jeden z dwóch standardów języka norweskiego

(wróć do indeksu)

O

• ogamiczne, pismo – rodzaj pisma używany w niektórych wczesnych językach celtyckich
• ojczysty, język – pierwszy język, którym dziecko porozumiewa się z otoczeniem
• optativus (też: tryb życzący) – tryb czasownika wyrażający życzenie, możliwość lub nadzieję, występował m.in. w języku praindoeuropejskim
• ormiański, alfabet – rodzaj pisma używany w językach ormiańskich
• ormiańskie, języki – jedna z głównych grup w klasyfikacji genetycznej języków indoeuropejskich
• ormiańskiego języka, odmiany
  • język wschodnioormiański
  • język zachodnioormiański
• orzeczenie (językoznawstwo) – część zdania wyrażająca wykonywaną przez podmiot czynność lub stan, w jakim się on znajduje
• osoba (językoznawstwo) – kategoria gramatyczna wyrażająca, której strony wypowiedzi dotyczy forma, w językach indoeuropejskich występują trzy osoby (nadawca, odbiorca i osoba trzecia)
• Osthoffa, reguła{{Link-interwiki}} Brakujące pola: Q. Nieznane pola: "tam" oraz "lang". – prawo głosowe w językach indoeuropejskich z terenów Europy
• Owca i konie – opowiadanie w języku praindoeuropejskim autorstwa Augusta Schleichera

(wróć do indeksu)

P

• P-celtyckie, języki{{Link-interwiki}} Brakujące pola: Q. Nieznane pola: "tam" oraz "lang". – jedna z dwóch grup podziału fonetycznego języków celtyckich
• pacjenspacjens{{Link-interwiki}} Brakujące pola: Q. Nieznane pola: "lang" oraz "tam". – obiekt czynności (dopełnienie bliższe) zdania przechodniego w stronie czynnej i podmiot w stronie biernej
• palatalizacja – zjawisko zmiękczenia wymowy głoski
• palatalizacja indoeuropejska – proces językowy, który doprowadził do powstania języków satem
• paleobałkańskie, języki – gromada luźno powiązanych języków starożytnych, używanych na Bałkanach i w niektórych okolicznych regionach
• panoński, język – wymarły, starożytny paleobałkański język indoeuropejski, należący do kompleksu ilirskiego
• Pedersen, Holger (1867–1953) – duński językoznawca, twórca teorii o istnieniu makrorodziny nostratycznej
• pełnogłos – proces fonetyczny w językach wschodniosłowiańskich
• peoński, język (też: pajoński) – wymarły, starożytny paleobałkański język indoeuropejski
• perfectum – aspekt czasownika wyrażający stan po zakończonej czynności
• perski, alfabet – odmiana alfabetu arabskiego, używana m.in w języku perskim
• perskiego języka, odmiany
  • język dari
  • język tadżycki
• piktyjski, język – wymarły, starożytny język indoeuropejski, prawdopodobnie z grupy celtyckiej
• podgrupa językowa – w klasyfikacji genetycznej języków kategoria niższa od grupy
• podmiot (językoznawstwo) – część zdania, w stronie czynnej wyrażająca wykonawcę czynności lub obiekt znajdujący się w przedstawionym stanie
• podrodzina językowa – w klasyfikacji genetycznej języków poziom niższy od rodziny, a powyżej grupy
• Pokorny, Julius (1887–1970) – austriacki językoznawca, autor słownika etymologicznego języków indoeuropejskich
• pokrewieństwo języków – związek między językami pochodzącymi od wspólnego prajęzyka
• polski, język
• połabski, język – wymarły, średniowieczny język zachodniosłowiański z terenów dzisiejszych wschodnich Niemiec
• powinowate, języki – języki o różnym pokrewieństwie, należące do tej samej ligi językowej
• pozycyjne, języki – typ języków, które wymagają określonej kolejności części zdania
• północnopiceński, język – wymarły, starożytny język, potencjalnie indoeuropejski
• Praindoeuropejczycy{{Link-interwiki}} Brakujące pola: Q. Nieznane pola: "lang" oraz "tam". – ludność posługująca się językiem praindoeuropejskim
  • Pragermanie
  • Prasłowianie
• praindoeuropejski, język – wymarły język, z którego wywodzą się wszystkie języki indoeuropejskie, przodek rodziny indoeuropejskiej
  • język praceltycki
  • język pragermański
  • język prasłowiański
• prajęzyk – przodek języka, grupy lub rodziny językowej
• prajęzyk ludzkości – hipotetyczny przodek wszystkich rodzin językowych i języków świata
• prakryty – zbiór różnych starożytnych i wczesnośredniowiecznych języków indoaryjskich
• praojczyzna – patrz: urheimat
  • praojczyzna języków indoeuropejskich
• prawo głosowe – reguła fonetyczna w danym języku lub gałęzi językowej
  • indoeuropejskie prawa głosowe
• proteza wokaliczna – dodatkowa samogłoska na początku wyrazu, występująca m.in. w językach romańskich, greckim, albańskim i ormiańskim
• proto-pontyjski, język – hipotetyczny prajęzyk, z którego według hipotezy Johna Colarusso wywodzą się języki indoeuropejskie oraz abchasko-adygejskie
• Protobułgarzy – ludność pochodzenia tureckiego, zindoeuropeizowana pod koniec I tys. n.e. jako ludność słowiańska, przodkowie Bułgarów
• pruski, język (też: staropruski) – wymarły, najstarszy znany w piśmie język bałtycki
• przechodnie, zdanie – patrz: czasownik przechodni
• przedgermański substrat językowy{{Link-interwiki}} Brakujące pola: Q. Nieznane pola: "lang" oraz "tam". – nieokreślony zbiór języków poprzedzających języki germańskie, mający na nie istotny wpływ
• przedindoeuropejski substrat językowy – zbiór języków w Eurazji poprzedzających języki indoeuropejskie, mający na nie pewien ograniczony wpływ
• przedrostek – morfem dodawany na początku rdzenia wyrazu
• przegłos (też: apofonia) – zmiana samogłosek w niektórych formach pewnych wyrazów
• przegłos lechicki – proces językowy w gałęzi języków lechickich z podgrupy zachodniosłowiańskiej
• przestawka (też: metateza) – proces fonetyczny polegający na zamianie miejscami sąsiadujących głosek
• przesuwka cylicyjska – druga przesuwka ormiańska
• przesuwka spółgłoskowa – zbiór powiązanych ze sobą zmian fonetycznych dotyczących spółgłosek
• przesuwki germańskie – patrz: Grimma, prawo
• przesuwki ormiańskie – sekwencja zmian fonetycznych w języku staroormiańskim
• przydech (też: aspiracja) – zjawisko wymowy słabego dźwięku h po spółgłosce, głoski przydechowe istniały m.in. w języku praindoeuropejskim
• przypadek – kategoria odmiany imion gramatycznych, nadająca wyrazom funkcje lub znaczenie w zdaniu
• przypuszczający, tryb – tryb czasownika wyrażający przypuszczenia czy spekulacje, w języku praindoeuropejskim służył też do wyrażania czynności przyszłych
• przyrostek – morfem dodawany na końcu rdzenia wyrazu

(wróć do indeksu)

Q

• Q-celtyckie, języki{{Link-interwiki}} Brakujące pola: Q. Nieznane pola: "tam" oraz "lang". – jedna z dwóch grup podziału fonetycznego języków celtyckich

(wróć do indeksu)

R

• R1a, haplogrupa – grupa spokrewnionych genów, często spotykana wśród ludności indoeuropejskiej
  • R1a1, haplogrupa
• R1b, haplogrupa{{Link-interwiki}} Brakujące pola: Q. Nieznane pola: "tam" oraz "lang". – grupa spokrewnionych genów, często spotykana wśród ludności indoeuropejskiej
• Rask, Rasmus (1787–1832) – duński językoznawca
• rdzeń (językoznawstwo) – podstawowy morfem danego wyrazu
• reduplikacja – powtórzenie części lub całości wyrazu
• rekonstrukcja wewnętrzna – metoda badawcza odtwarzająca dawne fazy języka na podstawie istniejącego materiału językowego
• Renfrew, Colin (ur. 1937) – brytyjski badacz, twórca teorii o pochodzeniu Indoeuropejczyków z terenów Anatolii
• Ringe, Donald (ur. 1954) – amerykański językoznawca
• Rix, Helmut (1926–2004) – niemiecki językoznawca
• rodzaj gramatyczny – kategoria językowa imienia gramatycznego
• rodzajnik – wyraz lub morfem wyrażający, czy dane słowo jest nieokreślone (ogólne), czy określone (konkretne)
• rodzina językowa – podstawowy poziom w klasyfikacji genetycznej języków, skupiający języki wywodzące się od wspólnego przodka
• rokitnicka, liga – liga językowa w obrębie niektórych podgrup języków słowiańskich i bałtyckich
• romańskie, języki – jedna z głównych grup w klasyfikacji genetycznej języków indoeuropejskich
  • języki południoworomańskie
  • języki galloromańskie
  • języki iberoromańskie
  • języki italoromańskie
  • języki retoromańskie
  • języki wschodnioromańskie
• romskie, języki – rozproszona wśród różnych grup Romów na całym świecie gałąź językowa w obrębie grupy indoaryjskiej
• rozmieszczenie języków indoeuropejskich
• ruchome s- indoeuropejskie{{Link-interwiki}} Brakujące pola: Q. Nieznane pola: "lang" oraz "tam". – zjawisko w języku praindoeuropejskim, polegające na występowaniu dodatkowej spółgłoski s- na początku niektórych form rdzeni wyrazowych
• Ruhlen, Merritt (ur. 1944) – amerykański językoznawca, autor jednej z najbardziej znanych klasyfikacji języków świata
• ruki, reguła{{Link-interwiki}} Brakujące pola: Q. Nieznane pola: "tam" oraz "lang". – prawo głosowe w indoeuropejskich językach satemowych
• rumuńskiego języka, odmiany
  • język arumuński
  • język istrorumuński
  • język meglenorumuński
• Ryana-Pitmana, teoria – hipoteza, według której Morze Czarne powstało poprzez zalanie depresji nadczarnomorskiej kilka tysięcy lat temu, przez niektórych językoznawców wiązana z rozprzestrzenieniem się języków indoeuropejskich
• Rygweda – najstarszy indoaryjski zabytek literacki, jego początki szacowane są na połowę II tysiąclecia p.n.e.

(wróć do indeksu)

S

• sandhi – termin pochodzący z sanksrytu, oznaczający zmiany wymowy pewnych połączeń głosek
• sanskryt – klasyczny, starożytny język indoaryjski
• sanskryt wedyjski – najdawniejsze stadium sanskrytu, najstarszy znany w piśmie język indoaryjski
• satem, języki – zbiór języków indoeuropejskich, w których praindoeuropejska głoska *ḱ przeszła w s lub w zbliżone głoski
• de Saussure, Ferdinand (1857–1913) – szwajcarski językoznawca, twórca teorii laryngalnej
• Schlegel, Friedrich (1772–1829) – niemiecki językoznawca
• Schleicher, August (1821–1868) – niemiecki językoznawca, autor opowiadania Owca i konie w języku praindoeuropejskim
• Schrijver, Peter{{Link-interwiki}} Brakujące pola: Q. Nieznane pola: "tam" oraz "lang". (ur. 1963) – holenderski językoznawca, badacz języków celtyckich
• serbsko-chorwackiego języka, dialekty
  • dialekt czakawski
  • dialekt kajkawski
  • dialekt sztokawski
• Sintaszta-Pietrowka, kultura – starożytna kultura z pogranicza Europy i Azji, utożsamiana z Indoirańczykami
• składnia – patrz: syntaktyka (językoznawstwo)
• słowiańskie, języki – jedna z głównych grup w klasyfikacji genetycznej języków indoeuropejskich
  • języki południowosłowiańskie
  • języki wschodniosłowiańskie
  • języki zachodniosłowiańskie
• sonant – spółgłoska tworząca sylabę
• SOV (Subject Object Verb) – typ języka, w którym obowiązuje kolejność szyku wyrazów: podmiot–dopełnienie–orzeczenie
• spółgłoska podwójna – patrz: geminata
• Sredniego Stogu, kultura{{Link-interwiki}} Brakujące pola: Q. Nieznane pola: "tam" oraz "lang". – starożytna kultura z okolic Dniepru, utożsamiana z wczesnymi Praindoeuropejczykami
• staro-cerkiewno-słowiański, język – wymarły, najstarszy znany w piśmie język słowiański
• staroangielski, język – wczesnośredniowieczne stadium języka angielskiego
• staromacedoński, język – wymarły, starożytny paleobałkański język indoeuropejski z grupy helleńskiej
• staronordyjski, język – wymarły, najstarszy średniowieczny język północnogermański
• staroruski, język – wymarły, najstarszy średniowieczny język wschodniosłowiański
• Starostin, Siergiej (1953–2005) – rosyjski językoznawca, badacz makrorodziny nostratycznej
• stosunki morfosyntaktyczne – językowy system odróżniania zdań przechodnich i nieprzechodnich
• strona (językoznawstwo) – kategoria gramatyczna wyrażająca, od której strony czynności (podmiotu lub obiektu) wyrażane jest zdanie
• strona medialna – forma gramatyczna w języku praindoeuropejskim odpowiadająca stronie biernej
• struktura rodziny indoeuropejskiej
• supinum – forma czasownika wyrażająca cel, występująca w niektórych językach indoeuropejskich
• SVO (Subject Verb Object) – typ języka, w którym obowiązuje kolejność szyku wyrazów: podmiot–orzeczenie–dopełnienie
• sylaby otwartej, prawo – prawo głosowe w języku prasłowiańskim, w którym każda sylaba kończyła się samogłoską
• syngaleskie, pismo – rodzaj pisma używany w języku syngaleskim
• synkretyzm przypadków – zjawisko przejmowania funkcji jakiegoś przypadka gramatycznego przez inny
• syntaktyka (językoznawstwo) (też: składnia) – budowa zdań i innych wypowiedzeń
• syntetyczne, języki – języki, w których większość form gramatycznych jest jednowyrazowa
• system pisma – rodzaj zapisu języków
  • systemy pisma w językach indoeuropejskich
• systematyka – uporządkowany podział na kategorie w obrębie danego zbioru, np. podział rodziny językowej na gałęzie rozwojowe o różnych rangach
  • systematyka języków indoeuropejskich
• Szemerényi, Oswald (1913–1996) – węgierski językoznawca
• szkocki, język – potoczny termin mogący odnosić się do następujących pojęć:
  • język gaelicki szkocki – szkocki język z grupy celtyckiej;
  • język scots – język z grupy germańskiej, siostrzany język angielskiego;
  • szkocka odmiana języka angielskiego – dialekt języka angielskiego w Szkocji
• sztuczny, język – język wymyślony i celowo stworzony przez określoną osobę lub grupę osób
• szyk V2 – szyk zdania, w którym orzeczenie znajduje się na drugim miejscu, charakterystyczny dla wielu konstrukcji w różnych językach germańskich
• szyk wyrazów – kolejność wyrazów w zdaniu

(wróć do indeksu)

T

• tekst Anitty – starożytny tekst hetycki, jeden z najstarszych indoeuropejskich zabytków językowych, opisujący działalność króla Anitty
• temat wyrazu – część wyrazu niepodlegająca odmianie
• teoria falowa – teoria głosząca, że zmiana językowa rozszerza się geograficznie na podobieństwo fal na wodzie
  • teoria falowa i cechy arealne w językach indoeuropejskich
• teoria glottalna{{Link-interwiki}} Brakujące pola: Q. Nieznane pola: "lang" oraz "tam". – dawna teoria, według której w języku praindoeuropejskim zamiast spółgłosek dźwięcznych istniały spółgłoski ejektywne
• teoria laryngalna – teoria, według której w języku praindoeuropejskim istniały trzy laryngały (spółgłoski krtaniowe)
• tocharskie, języki – jedna z głównych grup w klasyfikacji genetycznej języków indoeuropejskich
• tracki, język – wymarły, starożytny paleobałkański język indoeuropejski
• trackie, języki – wymarły starożytny kompleks językowy lub grupa w obrębie języków indoeuropejskich
• tracko-ilirskie, języki{{Link-interwiki}} Brakujące pola: Q. Nieznane pola: "tam" oraz "lang". – postulowana dawniej hipotetyczna gałąź językowa, obejmująca języki trackie oraz ilirskie
• tracko-ormiańskie, języki – postulowana dawniej grupa języków indoeuropejskich, obejmująca języki trackie i ormiańskie
• Trubieckoj, Nikołaj (1890–1938) – rosyjski językoznawca
• tryb (językoznawstwo) – kategoria gramatyczna określająca stosunek nadawcy do treści zdania
• typologia języków – dziedzina kategoryzująca języki ze względu na ich cechy
  • typologia morfo-syntaktyczna języków indoeuropejskich

(wróć do indeksu)

U

• umlaut – zmiana wymowy samogłoski w językach germańskich
• urdu, język – jedna z dwóch odmian kulturowych makrojęzyka hindustani
• urheimat – praojczyzna ludów mówiących językami danej grupy bądź rodziny językowej
• urzędowy, język – oficjalny język danego kraju
  • języki urzędowe państw świata
  • rozprzestrzenienie języków urzędowych
  • status urzędowy języków indoeuropejskich
• utrum – rzadki rodzaj gramatyczny, będącym przeciwieństwem rodzaju nijakiego, np. w językach duńskim czy szwedzkim

(wróć do indeksu)

V

• Vernera, prawo – prawo głosowe w językach germańskich
• VSO – typ języka, w którym obowiązuje kolejność szyku wyrazów: orzeczenie–podmiot–dopełnienie, charakterystyczny dla języków grupy celtyckiej

(wróć do indeksu)

W

• Watkins, Calvert{{Link-interwiki}} Brakujące pola: Q. Nieznane pola: "tam" oraz "lang". (1933–2013) – amerykański językoznawca
• wedyjski, język – patrz: sanskryt wedyjski
• wenetyjski, język – wymarły, starożytny paleobałkański język indoeuropejski
• wielkich języków Europy, liga{{Link-interwiki}} Brakujące pola: Q. Nieznane pola: "tam" oraz "lang". (też: liga SAE) – liga językowa obejmująca wielkie indoeuropejskie języki Europy (SAE – Standard Average European)
• Witczak, Krzysztof (ur. 1960) – polski językoznawca
• wojownik z Capestrano{{Link-interwiki}} Brakujące pola: Q. Nieznane pola: "lang" oraz "tam". – figura z VI w. p.n.e., zawierająca napis w italskim języku południowopiceńskim
• World Atlas of Language Structures – ogólnodostępna baza danych dotycząca struktury języków świata
• wymarły, język – język, który nie jest już w ogóle używany w żadnej formie
• wzdłużenie zastępcze – proces fonetyczny wydłużający samogłoskę po zaniku samogłoski następującej

(wróć do indeksu)

Y

• Young, Thomas (1773–1829) – brytyjski badacz, twórca terminu języki indoeuropejskie

(wróć do indeksu)

Z

• zagrożony wymarciem, język – język o spadku liczby użytkowników w tempie grożącym jego wyginięciu
• zapożyczenie językowe – element w danym języku przejęty z języka obcego
• zmiana językowa – innowacja powstała w języku
• zwarcie krtaniowe – jeden z laryngałów, spółgłoska istniejąca m.in. w języku praindoeuropejskim
• związek frazeologiczny – często używane połączenie wyrazów, które utrwaliło się w języku

(wróć do indeksu)

Ż

• życzący, tryb – patrz: optativus

(wróć do indeksu)

Wyróżniona treść

• język angielski
  • czas przeszły w języku angielskim
  • czas przyszły w języku angielskim
  • czas teraźniejszy w języku angielskim
  • czasowniki modalne w języku angielskim
  • fonologia i fonetyka języka angielskiego
  • gramatyka języka angielskiego
  • intonacja w języku angielskim
  • liczba mnoga w języku angielskim
  • łączące R
  • mowa zależna w języku angielskim
  • okresy warunkowe w języku angielskim
  • przedimek w języku angielskim
  • question tags
  • Received Pronunciation
  • strona bierna w języku angielskim
  • wulgaryzmy i przekleństwa w języku angielskim
  • zaimki w języku angielskim
• język francuski
  • rodzajniki w języku francuskim
  • tryb łączący w języku francuskim
• język galijski
• język łaciński
  • fleksja w języku łacińskim
  • tryb łączący w języku łacińskim
• język niemiecki
  • deklinacja w języku niemieckim
  • strona bierna w języku niemieckim
• język norweski
  • konflikt językowy w Norwegii
• język polski
  • kurwa
• język rosyjski
  • gramatyka języka rosyjskiego
• język russenorsk
• język staro-cerkiewno-słowiański
• język szwedzki
  • gramatyka języka szwedzkiego
• inne wyróżnione artykuły
  • Å (litera)
  • jer (głoska)
  • liczebniki główne potęg tysiąca

Zobacz też

• przegląd zagadnień z zakresu językoznawstwa
• spis językoznawców

Bibliografia

• bibliografia w haśle języki indoeuropejskie
• bibliografia w haśle język praindoeuropejski
• literatura uzupełniająca