30 Dywizjon Artylerii Ciężkiej (II RP)
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1938 |
| Rozformowanie |
1939 |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
ppłk mgr Józef Zbigniew Lankau |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Rodzaj wojsk | |
30 Dywizjon Artylerii Ciężkiej (30 dac) – pododdział artylerii ciężkiej Wojska Polskiego.
Formowanie i zmiany organizacyjne[edytuj | edytuj kod]
Dywizjon został sformowany w Brześciu nad Bugiem[1] na podstawie rozkazu Ministerstwa Spraw Wojskowych L.5541/Org.tj.38 z 2 grudnia 1938 przez 3 pułk artylerii ciężkiej z Wilna i 2 pułk artylerii ciężkiej z Chełma[2].
Po zmobilizowaniu w dniu 23 marca 1939 przez 9 pułk artylerii ciężkiej 30 dywizjonu artylerii ciężkiej, istniały dwa dywizjony artylerii ciężkiej o tym samym numerze.
W trakcie mobilizacji powszechnej w I jej rzucie przy wsparciu materiałowym 30 pułku artylerii lekkiej z 30 dac (pokojowego) w Brześciu nad Bugiem zmobilizowano II dywizjon 3 pułku artylerii ciężkiej[3].
Organizacja i obsada personalna w 1939[edytuj | edytuj kod]
| Obsada personalna w marcu 1939[a] | |
|---|---|
| dowódca dywizjonu | ppłk mgr Józef Lankau |
| oficer zwiadowczy | por. Stanisław Nawrocik |
| dowódca plutonu łączności | por. Ryszard Nowicki |
| dowódca 1 baterii | kpt. January Pastuszewski[b] |
| dowódca 2 baterii | kpt. Stefan II Grzybowski |
| dowódca 3 baterii | kpt. Mikołaj Kunachowicz |
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Wykaz zawiera obsadę jednostki według stanu bezpośrednio przed rozpoczęciem mobilizacji pierwszych oddziałów Wojska Polskiego w dniu 23 marca 1939, ale już po przeprowadzeniu ostatnich awansów ogłoszonych z datą 19 marca 1939[4].
- ↑ Wojewoda pomorski pismem Dz. Nr IIb 950/26 z 5 lutego 1926 zezwolił por. Januaremu Włodzimierzowi Pastuszeńko ur. 3 maja 1898 w Radomyślu nad Sanem z 3 pac na zmianę nazwiska rodowego „Pastuszeńko” na nazwisko „Pastuszewski”[5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. 758.
- ↑ Korbal 2021 ↓, s. 59-65.
- ↑ Rybka i Stepan 2010 ↓, s. 309, 325, 961, 966.
- ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. VI.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 17 z 19 kwietnia 1926 roku, s. 121.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. T. 29. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego. Biblioteka Jagiellońska, 2006. ISBN 83-7188-899-6.
- Jędrzej Korbal: Armata 105 mm wz.13 i wz.29. Wielki Leksykon Uzbrojenia wydanie specjalne tom 5/2021. Warszawa: Edipresse Polska S.A., 2021. ISBN 978-83-8164-501-0.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Najlepsza broń. Plan mobilizacyjny "W" i jego ewolucja. Warszawa: Oficyna Wydawnicza "Adiutor", 2010. ISBN 978-83-86100-83-5. OCLC 674626774.